Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Μια Αγάπη Μικρή

Αισθάνομαι πως χρονιάρες μέρες πλησιάζουν και η Αγάπη δείχνει το αληθινό της πρόσωπο. Η Αγάπη μοιάζει με ένα σκέπασμα, άλλοτε μακρύ και ζεστό που νιώθεις ότι χάνεσαι μέσα του κι άλλοτε κοντό, μικρό και άβολο, που όσο και να το τραβάς, δε  φτάνει για να σε ζεστάνει.

 Big Hugs by www.sodahead.com

Γι' αυτή την Αγάπη τη μικρή, θέλω να μιλήσω, να αναμετρηθώ μαζί της. Γιατί φανερώνεται όταν θες να ξεφύγεις από τα βολικά σου όρια και σου λέει "σιγά σιγά, με το μαλακό", ενώ εσύ θες να κάνεις την υπέρβαση και να βρεθείς αντιμέτωπος με τον φόβο σου. Θες να γίνεις η κουβέρτα που τυλίγει, ή η κουρτίνα που ανεμίζει για να αφήνει τον καθαρό αέρα σε μια σχέση να περνάει, αντί για το διακοσμητικό βάζο που θα ήθελαν κάποιοι, ή εσύ επιτρέπεις να γίνεσαι για να σ' "αγαπάνε".

Για το "πως κάνεις έτσι", όταν αυτή η Αγάπη η μικρή, δεν φτάνει για να κάνει τις σημαντικές στιγμές, ακόμα πιο σημαντικές με το να πάψει να μπαίνει ανάμεσά τους, για να τις φέρει στα μέτρα της. Ακόμα κι όταν μιλάς, αλλά οι λέξεις δεν φτάνουν σε αυτή την Αγάπη τη μικρή να τη μεγαλώσουν, να τη ζεστάνουν, να τη κάνουν να γίνει Αυτάρκτης και Αυτεξούσια, να την Ελευθερώσουν.

Γιατί για μια Αγάπη μικρή, που ταυτιζόμαστε, βολευόμαστε και γινόμαστε κομμάτι της. Γιατί να ζήσουμε μιαν Αγάπη μεγάλη, γιατί να βγούμε από τον εγωϊστικό μας εαυτό, όταν θεωρούμε ότι τα έχουμε όλα κλεισμένα και τακτοποιημένα σε κάθε τι μικρό μέσα μας? Μικροί άνθρωποι, μικρά συναισθήματα, μικρές Αγάπες, μεγάλα ψέμματα κι απάτες, ψευδαισθήσεις και αυταπάτες.

Ίσως να αναμετριέμαι ξανά με τον Διάβολο, όταν αυτές τις γιορτές, για μια ακόμα φορά, ήλπιζα, ήθελα και ποθούσα την πολυπόθητη ηρεμία, για να ζήσω το πνεύμα των ημερών. Αυτή την αίσθηση, ότι έρχονται μέρες γιορτής και τις ζεις με τους αγαπημένους σου, με τους ανθρώπους που αξίζει να τις ζεις, που μια ακόμα ημέρα μαζί τους χρωματίζεται διαφορετικά, εξαιτίας της αίσθησης της ημέρας. Τέτοιες μέρες δεν είναι πολλές, είναι λίγες και αξιομνημόνευτες, ειδικά για όλους εμάς που μας τρώει η ανταπόκριση στα υπερβολικά, συχνά, θέλω της κάθε ημέρας. Ειδικά για εμάς, που η θέα ενός στολισμένου δέντρου μας κάνει να χαμογελάμε νοσταλγικά, αναπολώντας τα παιδικά χρόνια που η μαγεία έλαμπε στα λαμπιόνια του δέντρου, στον φουσκωτό Άγιο Βασίλη και τη φάτνη κάτω από το δέντρο. Τότε που οι ημέρες είχαν χρώμα, είχαν νόημα και έμοιαζαν με παραμύθι στα παιδικά μας μάτια. 

Τώρα, οι σωλήνες με τα λαμπάκια led φωτίζουν το μπαλκόνι, για να σπάνε περισσότερο το σκοτάδι της χειμωνιάτικης νύχτας, ενώ το σπίτι στέκει βουβό. Τα όνειρα ταξιδεύουν σε μνήμες και επιθυμίες ανείπωτες, εικονικές και πραγματικές, χαμένες στο χρόνο και στη φαντασία. Τα δώρα δίνονται για να δώσουν χαρά στους άλλους, αλλά δεν λαχταράς πια, ούτε τα κάλαντα, ούτε τη Παραμονή των Χριστουγέννων και τρέμεις τη Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, που αν δεν υπάρχει ένταση στο σπίτι (πόσες φορές...), θα ανταλλάξεις φιλιά και ευχές, ενώ η καρδιά θα σφίγγεται για να μην φωνάξει: "Θέλω τη ζωή μου πίσω, θέλω τα όνειρα να είναι δικά μου, θέλω να μην πονάω άλλο πια...", αλλά θα σωπάσεις, όπως πάντα. Θα αφήσεις το βλέμμα να χαθεί στον αττικό ουρανό, θα γίνει η αλλαγή του χρόνου, θα κρατάς τα γούρια σου στο χέρι και στο τέλος θα ξαπλώσεις αγκαλιά με τον ροζ κούνελό σου, για να σου κρατάει συντροφιά και για να ακούει τα παραπονάκια σου ή τα μυξοκλάμματά σου μέχρι να αποκοιμηθείς.

Κι έπειτα θα ανταλλάσσεις ευχές με φίλους και γνωστούς, θα κρυφοκοιτάς τις στιγμές που ζουν ή δεν ζουν, θα δεις πρόσωπα χαρούμενα,  φωτεινά, λαμπερά, πρόσωπα σχηματισμένα με αισθήματα, με αγκαλιές και φιλιά, με γιορτινή διάθεση, θα ανταλλάξετε ευχές, γιατί το καλό χρειάζεται να ενδυναμώνεται και να φτάνει μέχρι εκεί που η σκέψη σου κατευθύνει τις ευχές. Χαίρεσαι για τις χαρές τους, χαίρεσαι για την ευτυχία τους, χαίρεσαι για το θάρρος και το κουράγιο τους, την ανθρώπινη διάσταση που δείχνουν να έχουν και αντεύχεσαι. Γιορτάζεις με τη γιορτή τους, καμαρώνεις τα παιδιά τους, θαυμάζεις τις οικογένειές τους, προσεύχεσαι για την υγεία τους.

Και παίρνεις τον ταρανδούλη σου αγκαλιά και παίζεις κουκλοθέατρο με τη σκυλίτσα σου που σε κοιτά έτοιμη να αρπάξει το κουκλί και να το βάλει στη κρυψώνα της, κάνοντάς το δικό της! Και τη χαϊδεύεις, για να νιώσεις κάτι οικείο στο άγγιγμά σου, γιατί ξέρεις πως είναι δώρο θεού που υπάρχει τέτοιες μέρες στη ζωή σου και σε αγαπάει γι' αυτό που είσαι, για εκείνη και αυτό που είναι εκείνη για σένα. 

Όχι, δεν θες πολλά αυτές τις ημέρες, μονάχα λίγη ηρεμία, που σαν άλλη κινέζικη πορσελάνη τη κρατάς στα δυο χέρια και περπατάς πάνω στο τεντωμένο σχοινί της αυτολύπησης σε συνδιασμό με την ακατανόητη στους άλλους, συμπεριφορά σου. Δε μιλάς πολύ, η ματιά σου ταξιδεύει, η καρδιά χτυπάει, θυμάται, σκέφτεται, ποθεί και φλέγεται, μόνο για να σβήσει με συνοπτικές διαδικασίες και να μπει πάλι σε "ασφαλή λειτουργία". Έλα μωρέ πως κάνεις έτσι, δυο μέρες είναι θα περάσουν. Εσύ δεν θα πας πουθενά? Και δεν τολμάς να πεις, "θα έκανα τα πάντα να είμαστε μαζί, αλλά αφού δεν το θες, τι να σε κάνω...". Σηκώνεις τους ώμους σε απόγνωση και σφίγγεις τα χείλη.  Έλα μωρέ πως κάνεις έτσι, 12 μέρες είναι θα περάσουν και μετά θα αρχίσουν πάλι τα καλέσματα και οι κοινωνικές υποχρεώσεις και θα ξεχαστείς από αυτό που έζησες, άλλωστε μόνον εσύ το ξέρεις, ποιον άλλον τον νοιάζει και τον αφορά?

Ουφ, θα περάσουν οι μέρες, θα γυρίσεις στη ρουτίνα της καθημερινότητας, ένα χρόνο μετά ημερολογιακά και μέσα στις κρύες μέρες θα σκέφτεσαι πως πέρασες και δεν θα το ομολογείς ούτε στον εαυτό σου. Φτάνουν οι διηγήσεις των άλλων, φτάνουν οι εντυπώσεις που μοιραστήκατε. Η σιωπή είναι χρυσός. Το "οικογενειακά" καλύπτει τις περιγραφές, έστω και αν αισθανόσουν σαν ξερόκλαδα στον άνεμο, μέσα στη δική σου ζώνη του λυκόφωτος. Αν κερδίσεις το φλουρί της πίτας, θα το θεωρήσεις σημάδι καλοτυχίας, άσχετα που ο προηγούμενος χρόνος σου άλλαξε τα φώτα. Άσχετα που η Αγάπη που νιώθεις, είναι αντικείμενο κοπτοραπτικής και φασόν, γιατί και τι έγινε?

Αυτή η Αγάπη η μικρή, η απείθαρχη, η απροκάλυπτη, η βασανιστική, σαν τα καλλικατζαράκια των παραμυθιών που βγαίνουν από τα έγκατα και παιδεύουν τους ανθρώπους με τις σκανταλιές τους, μέχρι να γίνει ο αγιασμός των υδάτων τα Φώτα και να ξαναμπούν στα λαγούμια τους μέχρι του Χρόνου. Θα σβήσουν τα λαμπιόνια, θα μαζευτούν ξανά στις κούτες στην αποθήκη τα στολίδια και εσύ θα προσπαθείς να μαζέψεις τη ζωή σου που δεν μαζεύεται με τίποτα!

Χρόνια Πολλά, Υγεία, Ευτυχία, Προκοπή και Χαρά σε όλους σας, μικρούς και μεγάλους!

Καλές Γιορτές με Αγάπη!

(c) Marialena, 8/12/2014 (the rest is history)