Πρωί Παρασκευής πριν από τα Χριστούγεννα στο τοπικό υποκατάστημα των ΕΛΤΑ, περιμένοντας να εξυπηρετηθώ. Στον γκισέ ένας υπάλληλος, η ουρά φτάνει στα 15 άτομα, ίσως και περισσότερα. Κοιτάζω το διακοσμημένο κουτί που γράφει "Γράμματα στον Αη Βασίλη", γεμάτο με αυτοκόλλητα με χαρούμενες φατσούλες, η ουρά κινείται αργά, μεσημεριάζει.
Έξω βρέχει, δεν έχει σταματήσει από χθες. Κάνει και κρύο. Η διάθεση αγχωμένη, όχι γιατί έχω να κάνω πολλά πράγματα, τις τελευταίες δυο μέρες πριν τα Χριστούγεννα, αλλά γιατί αυτά τα λεγόμενα "Holiday Blues" μου έχουν γίνει βίωμα τα τελευταία 20 χρόνια της ενήλικης ζωής μου. Κοιτάζω τους ανθρώπους που περιμένουν μαζί μου, νέοι, μεγαλύτεροι, άνδρες και γυναίκες. Προσπαθώ να δω στα μάτια τους τι σκέφτονται, δεν το καταφέρνω βέβαια, αλλά προσπαθώ να τους φανταστώ πως είναι σε μέρες γιορτινές, όπως αυτές που έρχονται.
Με διακόπτει από τη περισυλλογή μου, η κοπέλα μπροστά μου, με ρωτά: "Εδώ τσεκέρνουν το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο?", "Ορίστε?" της απαντώ, γιατί δεν το έπιασα με την πρώτη τι εννοούσε, "εδώ το τσεκέρνουν, το ...αυτό" επαναλαμβάνει και μου δείχνει στα χέρια της το βιβλιάριο καταθέσεών της, παλιό και φθαρμένο. "Α, ναι, κατάλαβα, ναι, εδώ", της απαντώ και υπομειδιώ ή νομίζω ότι το κάνω με ευγένεια. Ακόμα περιμένουμε, η ουρά βαδίζει αργά και ο ένας υπάλληλος, δεν εξυπηρετεί γρήγορα. Πάει μια κυρία να γκρινιάξει, με μάτια μαύρα και κατσαρά μαλλιά, της λέω να μην το κάνει, να μην χαλάσει τη διάθεσή της μέρες που είναι, δεν χρειάζεται. Σωπαίνει, μα ένας κύριος λίγο πιο πέρα αρχίζει τη μουρμούρα.
Αθάνατε Έλληνα, αχάριστε και απρεπή, φωνάζουμε δίχως να σεβόμαστε το δικαίωμα του συνανθρώπου μας. Ο κύριος εξυπηρετείται και δεν λέει φεύγοντας, ούτε ένα ευχαριστώ στην υπάλληλο, προφανώς γαμεί και δέρνει γενικότερα, να πει και ευχαριστώ, δεν χρειάζεται. Φεύγει και η σειρά μας φτάνει σιγά σιγά. Όσο περιμένω, ξανά παρατηρώ, το δρόμο απέναντι, τα λεωφορεία που περνούν, τον υπάλληλο των ΕΛΤΑ που παίρνει τη χρηματαποστολή και λέει στη προϊσταμένη "Και Καλά Χριστούγεννα αν δεν σε ξαναδώ...", δεν του απαντά, εκείνος φεύγει. Μια ευχή στον αέρα, τη πιστεύεις ή όχι, τη λες, δειλά για να σπάσει μέσα σου ο πάγος, αυτό φαντάζομαι. Μια ευχή ελπίδα και απειλή ταυτόχρονα για μένα. Γυρίζω στα 21, με το φούξια μπουφάν του apres ski περπατάω τον κεντρικό δρόμο της συνοικίας μου, παραμονή Χριστουγέννων, γυρίζοντας από τα τελευταία ψώνια στο σούπερ μάρκετ, λίγο πριν κλείσουν. Στο φανάρι περνώ απέναντι και ανάμεσα στα αυτοκίνητα περιμένουν να φύγουν δυο φίλοι στο δικό τους, η Γιάννα και ο Περικλής. Τους βλέπω να φιλιούνται και εγώ είμαι μόνη. Κρατώ από το χέρι τη μάνα μου για να διασχίσει το δρόμο, ενώ οι φίλοι μου είναι στον μικρόκοσμό τους μέσα στο αμάξι τους. Τα φωτάκια στο δρόμο σπάνε το κρύο, φωτίζουν το σκοτάδι, μέχρι να απομακρυνθούμε. Με κυνηγάει ακόμα αυτή η ανάμνηση τέτοιες μέρες, γιατί μέσα μου είναι σαν να τη ξαναζώ κάθε φορά.
Φέτος, τα Χριστούγεννα δεν θα τα γιορτάσω οικογενειακά. Μίλησα στους γονείς μου, γι' αυτό που θα ήθελα να γίνει, όμως φέτος τα Χριστούγεννα θα τα γιορτάσω αλλιώς, καλά ή κακά δεν ξέρω, απλά αλλιώς. Η αγάπη για μένα, δεν έχει όρια, δεν έχει περιορισμούς, αλλά δεν μπορώ να αλλάξω χαρακτήρα και πεποιθήσεις στους ανθρώπους, αυτό δεν γίνεται. Θα ήθελα μέρα που έρχεται να είμαστε όλοι μαζί στο γιορτινό τραπέζι, όμως δεν εξαρτάται μόνο από μένα κάτι τέτοιο.
Κάπου μέσα μου, ανομολόγητος πόθος είναι αυτός, να έρθουν γιορτές δίχως γκρίνια, μουρμούρα, κατήφεια, αρρώστιες, στεναχώρια. Όχι ότι δεν τα βιώνεις αυτά τα συναισθήματα όπως και να χει, αλλά να μην είναι τα κυρίαρχα της εποχής στο σπιτικό σου, για κάποιον λόγο, σημαντικό ή ασήμαντο. Για μένα εδώ και πολλά χρόνια, από ανάγκη εσωτερική, λέω πως οι γιορτές είναι για τα παιδιά, για τους όσους αγαπιούνται, για τις οικογένειες, για τους φίλους, για όλους εκτός από μένα. Όχι γιατί δεν πιστεύω σε αυτές, καμία σχέση, αλλά γιατί εγώ παραμένω πάντα στη φαντασία μου εκείνο το 21χρονο κορίτσι που έβλεπε τους φίλους της να φιλιούνται Παραμονή Χριστουγέννων στο αμάξι τους και εκείνη κατέβαζε το κεφάλι και πήγαινε στο σπίτι από το σκοτεινό δρόμο.
Που η ευτυχία, η γαλήνη στη ψυχή, το περιθώριο που έχει ο καθένας μας με τον εαυτό του και τους άλλους δεν εξαντλείται σε ένα τηλεφώνημα που άλλα θες να πεις και άλλα λες, σε ένα γραπτό μήνυμα για την επόμενη των Χριστουγέννων, σε ένα συναίσθημα κατακλυσμιαίο που με κυριεύει χρονιάρες μέρες: "Μ' αγαπάς???". "Σε σκέφτομαι", "μου έλειψες μωρό μου" και όχι σε απαγορεύσεις και ανασφάλειες που με οδηγούν τρέχοντας προς τον δικό μου Καιάδα. Στέκομαι στο γκισέ επιτέλους, μπροστά μου ευχετήριες κάρτες των ΕΛΤΑ, "Κάνε μια Ευχή". Σκέφτομαι, λαχταρώ, επιθυμώ όσο τίποτε άλλο. All I want for Christmas is... αυτή η μεγάλη αγκαλιά που μέσα της, θα νιώθω ασφαλής, έστω και σαν αίσθηση, ή σαν ψευδαίσθηση. Αυτό, τίποτε άλλο...
Michael Buble - I'll be home for Christmas
Home is where the heart is... Merry Christmas!
Marialena, 23/12/2011
Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011
Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011
Τα Χριστούγεννα της αθωότητας
Παρόλο που πια μεγαλώσαμε, παρόλο που όσο περνούν τα χρόνια αλλάζουν και οι έγνοιες, ομολογώ πως μέχρι και πέρσι, δεν είχα ιδέα για το τι θα επακολουθούσε φέτος και πόσα άλλα μας περιμένουν από εδώ και πέρα...
Δεν μου αρέσει να γκρινιάζω εκ φύσεως και όταν το κάνω, είναι γιατί με πνίγει μια κατάσταση που πιθανόν αντιμετωπίζω, αλλά φέτος ομολογώ πως τα έχω χαμένα με όσα κάθε μέρα σκάνε μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου, ειδικά στα οικονομικά.
Ποτέ δεν ήμουν υψηλόμισθη, ούτε είχα την προσδοκία να εξελιχθώ σε κάτι ανάλογο με το επάγγελμα που έχω διαλέξει να κάνω. Ίσως μέχρι πρότινος, να μπορούσα να ισχυρισθώ ότι έχω έναν μισθό που μου επιτρέπει να έχω μιαν αξιοπρεπή ζωή, μέσα στις δυνατότητές μου και κάποιες στιγμές να μπορώ να κάνω κάποιες από τις επιθυμίες μου, πραγματικότητα, σε ειδικές περιπτώσεις!
Τώρα πια, που δεν ισχύει κάτι τέτοιο, για πολλούς από εμάς που ενταχθήκαμε στο λεγόμενο Ενιαίο Μισθολόγιο του Δημοσίου, θέλοντας και μη, είδαμε το μισθό μας να κατρακυλά ραγδαία σε τριψήφιο νούμερο και επιπλέον, να μην περνάει δεκαπενθήμερο που να μην έρχεται επιπλέον φορολογία για τα "κερατιάτικα" της κακοδιαχείρισης του δημοσίου χρέους, που πίσω από τη πλάτη μας ακόμα, κάποιοι επιτήδειοι κερδοσκοπούν, ενώ η πλειονότητα του κόσμου βυθίζεται σε καθεστώς ύφεσης για τα επόμενα χρόνια!
Ποτέ δεν ήμουν υπερκαταναλωτική ως άτομο, ούτε κατέφευγα στα ψώνια για να νιώσω καλά, αλλά φέτος κατάλαβα πως θα περάσει πολύς καιρός ακόμα, για να περισσέψουν χρήματα για να πάρω κάτι το περιττό, για τον εαυτό μου. Βολεύομαι, όπως πολλοί από εμάς, με τα περσινά και τα προπέρσινα και αν δεν χαλάσει ένα ρούχο, δεν θα το βγάλω εκτός κυκλοφορίας, ούτε και τα παπούτσια και λοιπά αξεσουάρ. Τώρα που το λεγόμενο Δώρο των Χριστουγέννων, είναι πια για εμάς τους δημοσίους υπαλλήλους, γύρω στα 300€ και με τις έκτακτες εισφορές να τρέχουν, τα τέλη κυκλοφορίας να πρέπει να πληρωθούν, το τέλος ακίνητης περιουσίας να πληρώνεται από τη ΔΕΗ, συγνώμη, αλλά λεφτά δεν υπάρχουν τώρα πια...
Εξακολουθεί να πεταρίζει η καρδιά μου για μια βόλτα στην εξοχή, για έναν περίπατο στη φύση, για μιαν εξόρμηση πέραν των συνηθισμένων, όμως να πω πως τώρα πια κάτι τέτοιο γίνεται με προσεχτικό σχεδιασμό και περιθώριο να χαλάσω 20€ από τα χρήματά μου. Γιατί αν δεν περισσεύουν, απλά δεν γίνεται, πολύ απλά. Πήγα πρόσφατα βόλτα σε ένα εμπορικό κέντρο στη Λεωφόρο Κηφισού, όπου τα καταστήματα εκεί απευθύνονται στον μέσο καταναλωτή και ήταν, αναμενόμενο, άδεια, εκτός από κάποιες καφετέριες, όπου κάποιοι έπιναν τον καφέ τους και από το μικρό υποκατάστημα αλυσίδας σούπερ μάρκετ, όπου ψώνιζαν για τα απαραίτητα, αυτοί που το επισκέπτονταν.
Ο Έλληνας από τη φύση του είναι συναισθηματικός στη συμπεριφορά του, ως αγοραστής. Ενθουσιάζεται, παρασύρεται, μιμείται και αισθάνεται σημαντικός μέσα από την αγοραστική του δύναμη, συμπεριφορές οι οποίες αντανακλούσαν μέχρι πρόσφατα, πως είχε μάθει να ζει, είχε λιγότερα ή περισσότερα χρήματα στη τσέπη του. Και να μην είχε, ήξερε να μοιράζεται από το τίποτε, αυτή είναι η ψυχή του Έλληνα που μάθαμε από τους παππούδες μας που είχαν ζήσει τους δικούς τους Γολγοθάδες, με πολέμους, ξεριζωμούς και Κατοχές στα καλύτερά τους χρόνια.
Τώρα, για πρώτη φορά στο γραφείο, υπήρξαν συνάδελφοι που την ημέρα της γιορτής τους δεν είχαν να κεράσουν σε όσους πήγαιναν να τους ευχηθούν και μέσα στη στενωπό που μας έχει επιβληθεί, είναι πια κατανοητό, γιατί δεν περισσεύουν τα χρήματά τους για γλυκά.
Παρόλες αυτές τις σκέψεις, λίγο πριν εκπνεύσει το πολύπαθο 2011, τα Χριστούγεννα έρχονται ολοταχώς και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει! Παρηγοριά τα φώτα των στολισμών στα σπίτια που σπάει το σκοτάδι με λαμπάκια που αναβοσβήνουν, τα τραγούδια της εποχής που ακούς σε δημόσιους χώρους και φεύγει το μυαλό λιγάκι από τα προβλήματα, τα χαμόγελα των παιδιών που πιστεύουν στον Αη Βασίλη, οι στιγμές που περνάς με αγαπημένα πρόσωπα...
Να ευχηθώ να είναι ήρεμες αυτές οι γιορτές, γαλήνιες και με υγεία. Με λίγα ή περισσότερα δεν μετράει, σημασία έχει να μείνει στο μυαλό αυτή η περίοδος με φωτεινά χρώματα, γιατί επιλέξαμε να την δούμε έτσι και όχι αλλιώς, χαμένοι στα αδιέξοδά μας.
The Muppets - Have Yourself A Merry Little Christmas
Αυτά τα Χριστούγεννα, ας είναι ειρηνικά φίλες και φίλοι και ό,τι ποθείτε, με αγάπη!
Marialena, 16/12/2011
Δεν μου αρέσει να γκρινιάζω εκ φύσεως και όταν το κάνω, είναι γιατί με πνίγει μια κατάσταση που πιθανόν αντιμετωπίζω, αλλά φέτος ομολογώ πως τα έχω χαμένα με όσα κάθε μέρα σκάνε μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου, ειδικά στα οικονομικά.
Ποτέ δεν ήμουν υψηλόμισθη, ούτε είχα την προσδοκία να εξελιχθώ σε κάτι ανάλογο με το επάγγελμα που έχω διαλέξει να κάνω. Ίσως μέχρι πρότινος, να μπορούσα να ισχυρισθώ ότι έχω έναν μισθό που μου επιτρέπει να έχω μιαν αξιοπρεπή ζωή, μέσα στις δυνατότητές μου και κάποιες στιγμές να μπορώ να κάνω κάποιες από τις επιθυμίες μου, πραγματικότητα, σε ειδικές περιπτώσεις!
Τώρα πια, που δεν ισχύει κάτι τέτοιο, για πολλούς από εμάς που ενταχθήκαμε στο λεγόμενο Ενιαίο Μισθολόγιο του Δημοσίου, θέλοντας και μη, είδαμε το μισθό μας να κατρακυλά ραγδαία σε τριψήφιο νούμερο και επιπλέον, να μην περνάει δεκαπενθήμερο που να μην έρχεται επιπλέον φορολογία για τα "κερατιάτικα" της κακοδιαχείρισης του δημοσίου χρέους, που πίσω από τη πλάτη μας ακόμα, κάποιοι επιτήδειοι κερδοσκοπούν, ενώ η πλειονότητα του κόσμου βυθίζεται σε καθεστώς ύφεσης για τα επόμενα χρόνια!
Ποτέ δεν ήμουν υπερκαταναλωτική ως άτομο, ούτε κατέφευγα στα ψώνια για να νιώσω καλά, αλλά φέτος κατάλαβα πως θα περάσει πολύς καιρός ακόμα, για να περισσέψουν χρήματα για να πάρω κάτι το περιττό, για τον εαυτό μου. Βολεύομαι, όπως πολλοί από εμάς, με τα περσινά και τα προπέρσινα και αν δεν χαλάσει ένα ρούχο, δεν θα το βγάλω εκτός κυκλοφορίας, ούτε και τα παπούτσια και λοιπά αξεσουάρ. Τώρα που το λεγόμενο Δώρο των Χριστουγέννων, είναι πια για εμάς τους δημοσίους υπαλλήλους, γύρω στα 300€ και με τις έκτακτες εισφορές να τρέχουν, τα τέλη κυκλοφορίας να πρέπει να πληρωθούν, το τέλος ακίνητης περιουσίας να πληρώνεται από τη ΔΕΗ, συγνώμη, αλλά λεφτά δεν υπάρχουν τώρα πια...
Εξακολουθεί να πεταρίζει η καρδιά μου για μια βόλτα στην εξοχή, για έναν περίπατο στη φύση, για μιαν εξόρμηση πέραν των συνηθισμένων, όμως να πω πως τώρα πια κάτι τέτοιο γίνεται με προσεχτικό σχεδιασμό και περιθώριο να χαλάσω 20€ από τα χρήματά μου. Γιατί αν δεν περισσεύουν, απλά δεν γίνεται, πολύ απλά. Πήγα πρόσφατα βόλτα σε ένα εμπορικό κέντρο στη Λεωφόρο Κηφισού, όπου τα καταστήματα εκεί απευθύνονται στον μέσο καταναλωτή και ήταν, αναμενόμενο, άδεια, εκτός από κάποιες καφετέριες, όπου κάποιοι έπιναν τον καφέ τους και από το μικρό υποκατάστημα αλυσίδας σούπερ μάρκετ, όπου ψώνιζαν για τα απαραίτητα, αυτοί που το επισκέπτονταν.
Ο Έλληνας από τη φύση του είναι συναισθηματικός στη συμπεριφορά του, ως αγοραστής. Ενθουσιάζεται, παρασύρεται, μιμείται και αισθάνεται σημαντικός μέσα από την αγοραστική του δύναμη, συμπεριφορές οι οποίες αντανακλούσαν μέχρι πρόσφατα, πως είχε μάθει να ζει, είχε λιγότερα ή περισσότερα χρήματα στη τσέπη του. Και να μην είχε, ήξερε να μοιράζεται από το τίποτε, αυτή είναι η ψυχή του Έλληνα που μάθαμε από τους παππούδες μας που είχαν ζήσει τους δικούς τους Γολγοθάδες, με πολέμους, ξεριζωμούς και Κατοχές στα καλύτερά τους χρόνια.
Τώρα, για πρώτη φορά στο γραφείο, υπήρξαν συνάδελφοι που την ημέρα της γιορτής τους δεν είχαν να κεράσουν σε όσους πήγαιναν να τους ευχηθούν και μέσα στη στενωπό που μας έχει επιβληθεί, είναι πια κατανοητό, γιατί δεν περισσεύουν τα χρήματά τους για γλυκά.
Παρόλες αυτές τις σκέψεις, λίγο πριν εκπνεύσει το πολύπαθο 2011, τα Χριστούγεννα έρχονται ολοταχώς και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει! Παρηγοριά τα φώτα των στολισμών στα σπίτια που σπάει το σκοτάδι με λαμπάκια που αναβοσβήνουν, τα τραγούδια της εποχής που ακούς σε δημόσιους χώρους και φεύγει το μυαλό λιγάκι από τα προβλήματα, τα χαμόγελα των παιδιών που πιστεύουν στον Αη Βασίλη, οι στιγμές που περνάς με αγαπημένα πρόσωπα...
Να ευχηθώ να είναι ήρεμες αυτές οι γιορτές, γαλήνιες και με υγεία. Με λίγα ή περισσότερα δεν μετράει, σημασία έχει να μείνει στο μυαλό αυτή η περίοδος με φωτεινά χρώματα, γιατί επιλέξαμε να την δούμε έτσι και όχι αλλιώς, χαμένοι στα αδιέξοδά μας.
The Muppets - Have Yourself A Merry Little Christmas
Αυτά τα Χριστούγεννα, ας είναι ειρηνικά φίλες και φίλοι και ό,τι ποθείτε, με αγάπη!
Marialena, 16/12/2011
Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011
Τα Πρόσωπα του Διαβήτη
Είναι αλήθεια πως έχω καιρό να καταγράψω τις σκέψεις μου διαδικτυακά, αφού ο τελευταίος καιρός έχει περάσει μέσα σε εναλλαγές διαφόρων γεγονότων που με κράτησαν αρκετά από το να νιώσω το ερέθισμα να γράψω κάτι που με αφορά.
Στις 14 Νοεμβρίου, ξημερώνει ξανά η Παγκόσμια Ημέρα για τον Διαβήτη, τότε που οι Μπάντινγκ και Μπεστ, ανακάλυψαν ότι η ενέσιμη ινσουλίνη, τότε από χοίρο ή αγελάδα, έσωζε τους ασθενείς που έπασχαν από διαβήτη, από σίγουρο θάνατο! Η ανακάλυψη αυτή, μας έχει φέρει σήμερα στο να ζούμε με τον διαβήτη μας και να είμαστε ένα ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας, αντί μια ακόμη στατιστική στα δεδομένα για την θνησιμότητα πληθυσμών που πάσχουν από ανίατες ασθένειες.
Ομολογώ, πως τώρα που έχω μεγαλώσει, η συνύπαρξη με τον διαβήτη μου έχει γλυκάνει, αφού οι εσωτερικές συγκρούσεις έχουν πια κατευναστεί και μπορώ να απολαμβάνω ένα επίπεδο ζωής τέτοιο, που οι όποιοι περιορισμοί υφίστανται λόγω της πάθησής μου, δεν μου στερούν το περιθώριο να είμαι ένα ενεργό μέλος της κοινωνίας, στο επίπεδο που μου επιτρέπουν οι δυνάμεις μου ακόμα.
Όμως, έρχομαι συχνά αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα των νέων γονιών που τα παιδιά τους έχουν διαγνωστεί με διαβήτη και μέσα από τις αφηγήσεις και τους προβληματισμούς τους, αισθάνομαι πως ο δρόμος για μια ζωή μαζί με τον διαβήτη είναι συχνά στρωμένος με αγκάθια και όχι με ρόδα, για τα παιδιά και τις οικογένειές τους. Συνταγή επιτυχίας στο να βρεις τις όποιες ισορροπίες σου, δεν υπάρχουν, αφού ο καθένας μας αντιμετωπίζει τη ζωή και τον διαβήτη του μέσα από το προσωπικό του πρίσμα. Όμως, είναι μεγάλη υπόθεση να ξεφύγεις από το καθεστώς του φόβου, του άγχους και των κατακλυσμιαίων συναισθημάτων που προβάλουν όταν σε ξεπερνά η πραγματικότητα η οποία ζεις και να μπορέσεις να κάνεις βήματα προς τη προσαρμογή σε έναν τρόπο ζωής τέτοιο, ώστε να μπορείς να είσαι αυτόνομος, αυτοδύναμος και ανεξάρτητος στις επιλογές σου, επαναλαμβάνω, πάντα παρέα με το "γλυκό βάσανο" που λέγεται διαβήτης.
Ο Θεός λένε, ή η Μοίρα ή η Ειμαρμένη, διαλέγετε και παίρνετε, μας στέλνει όσα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε, μα υπάρχουν ώρες και στιγμές, τώρα που έχω κοντά 30 χρόνια στο κουρμπέτι, δίχως να γνωρίζω τη δική μου πορεία από εδώ και μπρος, που λέω μέσα μου "Παναγία μου, τι τραβάνε και αυτοί οι άνθρωποι..." αναφερόμενη στις προσπάθειες των γονιών να αναστήσουν το παιδί τους και να εξασφαλίσουν μέσα από την εμπλοκή τους, μια σωστή θεραπεία και καλή υγεία σε ένα άτομο με διαβήτη που εξαρτάται από τη δική τους ενεργή δράση, σε όλα τα επίπεδα.
Αυτές τις ημέρες στην Αθήνα γίνονται διάφορες δράσεις που αφορούν στον σακχαρώδη διαβήτη μέσα από ημερίδες επιστημονικού ενδιαφέροντος που διοργανώνονται ή ενημερωτικές εκδηλώσεις για το κοινό από φορείς που έχουν να κάνουν με τον διαβήτη. Προέρχομαι από μια γενιά διαβητικών που στη δεκαετία που '80 που μεγαλώσαμε και παρουσιάσαμε διαβήτη, η ευρεία ενημέρωση και κινητοποίηση πάνω στα θέματα του διαβήτη, ήταν ακόμη στα σπάργανα στη χώρα μας.
Να πω ότι χαίρομαι, όχι δεν χαίρομαι που ο διαβήτης αποτελεί μια από τις κύριες αιτίες θανάτου από επιπλοκές παγκοσμίως, αλλά από την άλλη, το κοινό έχει υποχρέωση και δικαίωμα, να ενημερωθεί και να διατηρήσει έναν υγιεινό τρόπο ζωής που θα απομακρύνει το ενδεχόμενο να θέσει την υγεία του σε κίνδυνο, λόγω άγνοιας ή κακής πληροφόρησης για τον διαβήτη.
Από την άλλη, δεν είμαστε διάολε, οι "τρελλοί του χωριού" για να μας ξεχωρίζουν λόγω της πάθησής μας και αυτό είναι κάτι που θα το πολεμώ μέχρι τέλους. Δεν θέλω να είμαστε "ξεχωριστοί" λόγω της ορμονικής μας διαταραχής και του ειδικότερου τρόπου ζωής που αυτό συνεπάγεται. Δεν θέλω στη τελική, να μας θυμούνται μόνο κάθε 14 Νοεμβρίου και να φτύνουν τον κόρφο τους όσοι δεν έχουν διαβήτη, δεν τις μπορώ αυτές τις κομπλεξικές συμπεριφορές που πηγάζουν από ανασφάλειες και έλλειψη ανθρωπιάς.
Αντί για λόγια, λόγια, λόγια, μικρούς ψιθύρους στο σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής, επιτρέψτε μου να αφήσω αυτά τα βίντεο να μιλήσουν για λογαριασμό όλων των "γλυκών παιδιών", γιατί αυτά, εμείς, είμαστε τα Πρόσωπα του Διαβήτη.
Καλή μας Παγκόσμια Ημέρα για τον Διαβήτη 2011!
Marialena, 11/11/11
Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011
Επαφή/The touch
Το βιντεάκι αυτό έφτασε στα χέρια μου χθες το βράδυ απρόσμενα, καθώς έλαβα ένα μήνυμα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο από τον Νίκο, που μου έλεγε πως διάβασε αυτούς μου τους διαλόγους στο μπλογκ και εμπνεύστηκε να τους εικονοποιήσει!
Χάρηκα πολύ για αυτή του την κίνηση, τόσο να μ' ενημερώσει, όσο και να διαβάσει τα πριν από πέντε χρόνια "ψαξίματά" μου και να θελήσει να φτιάξει αυτό το βίντεο. Μπήκα και εγώ στη διαδικασία να διαβάσω τι έγραφα τότε, να με αφουκραστώ ξανά πέντε χρόνια μετά και να δω που βρίσκομαι μέσα μου. Κάποια πράγματα έχουν αλλάξει, μα κάποια ακόμα όχι...
Η γραφή μου, μοιάζει άλλοτε τρυφερή και άλλοτε ακανθώδης, μαστίγιο και καρότο μαζί, τρυφερότητα μα και πόνος, όπως όλα αυτά που εισπράττουμε από τη ζωή. Ίσως με το πέρασμα του χρόνου, να έχω γίνει πιο εκδηλωτική σαν άνθρωπος, αλλά και ταυτόχρονα και πιο "εσωτερική" στις προσωπικές μου αναζητήσεις, φωτιά και νερό μαζί, όπως είμαι πλασμένη.
Φίλε Νίκο, δεν γνωριζόμαστε, αλλά η χθεσινή μας επικοινωνία μου έδωσε μεγάλη χαρά για το αποτέλεσμα της έμπνευσής σου, με υπόστρωμα τις σκέψεις τις δικές μου μια φορά και έναν καιρό. Αυτό το βίντεο είναι για όλους μας, μέλη αυτής της μεγάλης διαδικτυακής παρέας που έχουμε χτίσει με τα χρόνια και όχι μόνο!
Σ' ευχαριστώ...
Marialena, 30/9/2011
Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011
Ο Θεός των Μικρών Θαυμάτων
Συλλέκτης Στιγμών ~ Πιστεύω
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε κατά κανόνα, ανυπόμονοι, ανασφαλείς, ανικανοποίητοι. Αυτό έχουμε μάθει να κάνουμε μπροστά στη ροή των πραγμάτων, γιατί το "άφημα" και η κατανόηση όσων συμβαίνουν, μας έρχεται δύσκολο. Διερωτώμαι σχεδόν καθημερινά το τελευταίο χρονικό διάστημα, για τον Θεό των Μικρών Θαυμάτων, για εκείνη την Υπερφυσική Δύναμη ή μήπως τόσο Ανθρώπινη, που κάνει τα πράγματα να κυλούν μέσα από Εμάς αλλά και πέρα από Εμάς, από ένα σημείο και ύστερα και μένω με την απορία του Πρωτάρη ή του Απαίδευτου, να πω καλύτερα, στους Ουράνιους Τρόπους που η ζωή κυλάει με ή χωρίς Εμάς.
Ο Θεός των Μικρών Θαυμάτων, είναι παντού και πουθενά, αν δεν υπάρχει έστω και σαν ιδέα, μέσα μας. Εκεί που σε κυριεύει η αίσθηση του Απόλυτου Τίποτα, ή της Ισορρόπησης ανάμεσα στη Πτώση και την Ανάταση, έρχεται ετούτη η Δύναμη να σου θυμίσει πως τίποτα δεν είναι όπως το βλέπεις, τίποτα δεν υφίσταται όπως το Νομίζεις... και σε χτυπάει διακριτικά στον ώμο, για να αλλάξεις οπτική ή σκέψεις που σε ταλανίζουν/σε βολεύουν για να κολυμπάς στον ίδιο λάκκο, αντί στη θάλασσα της Απεραντοσύνης. Μα δεν το αντέχεις, δεν το χωράει ο νους σου κάτι τέτοιο, γι' αυτό μένεις σε ένα μυγόφτυσμα που θεωρείς, εσύ και μόνον εσύ, ζωή.
Ο Θεός των Μικρών Θαυμάτων, όλων εκείνων που έρχονται και σε αιφνιδιάζουν, μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή, για να σου θυμίζουν ότι δεν υπάρχει Δεδομένο, δική σου ανάγκη είναι να "πιαστείς" από τη ρευστότητα και να την κάνεις σκαλοπάτι να πατήσεις για να πας εκεί που το άστατο βήμα σου σε ωθεί, δίχως εγγυήσεις ή αποτελέσματα σίγουρα. Το δέχεσαι και προχωράς, το αποδέχεσαι και βιώνεις το "άδειασμα" της ψυχής που δεν σε πεθαίνει, μα σε επαναπροσδιορίζει ενάντια στα όσα πίστευες μέχρι σήμερα και βλέπεις ότι καταρρίπτονται επί ματαίω.
Αυτή η Εσώτερη Παρόρμηση, αυτή η Αδιόρατη Αποκάλυψη για το τι μέλλει γενναίσθαι, με ή χωρίς Εμάς τους ίδιους παρόντες στα Μαθήματα Ζωής που παραδίδονται κάθε στιγμή, για να "δούμε" με τα μάτια της Ψυχής ποιοι είμαστε στο Εδώ και Τώρα μας, απαλλαγμένοι από τις "φορεσιές" που χρόνια την έχουμε "στολίσει" ή "καταδικάσει" να φορούμε για να μας αναγνωρίζουμε εκεί που Όλοι και Όλα είναι Ελεύθερα, δίχως Μορφή και δίχως Κώδικες Αναγνώρισης, άλλους εκτός από την Πυξίδα τη Προαιώνια που ενδύεται την Υπόσταση του Θεού των Μικρών Θαυμάτων, για να τροφοδοτεί με Κώδικες Αδιαίρετους, τη Πηγή της Ύπαρξης που τρέφεται από την Εναλλαγή ανάμεσα στο Φως και το Σκοτάδι, όπως το "βλέπουμε" δίχως τα μάτια να λένε αυτά που μπροστά τους απλώνονται, ανάμεσα στη Πίστη και στην Απιστία, στη Θέληση και στην Εντροπία.
Marialena, 25/9/2011
Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011
Η Μαλακία είναι μεταδοτική πατέρα?
Προφανώς! Γι’ αυτό άλλωστε και γινόμαστε μάρτυρες, ασύλληπτων κοσμοθεωριών που την επιβεβαιώνουν με κάθε ευκαιρία. Αν και έχω καιρό να το κάνω, θέλω να αναφερθώ σε ένα προσωπικό παράδειγμα, που έζησα πρόσφατα.
Όσοι διαβάζουν εδώ και χρόνια αυτό το ημερολόγιο, θα έχουν διαπιστώσει πως αναφέρομαι επί προσωπικού, ειδικά στο θέμα του διαβήτη, που τόσο για μένα, όσο και για χιλιάδες άλλους συμπολίτες μας, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητάς μας. Γι’ αυτό άλλωστε και το να συζητάμε για θέματα τέτοια, μέσα από ένα «δημόσιο» βήμα μιας ιδιωτικής ιστοσελίδας, είναι ευχής έργον, αφού έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να ξεδιαλύνουμε το τοπίο, σε ότι αφορά στον διαβήτη μας και όχι μόνο.
Από μικρό παιδί, είχα «αλλεργία» στο ρατσισμό. Δεν είμαι ομοφοβική, ούτε έχω θέμα με όσους προέρχονται από διαφορετική χώρα, θρησκεία, φυλή ή ιδεολογία από τη δική μου, εκτός αν μιλάμε για ακραίες καταστάσεις, οπότε εκεί βγάζω κόκκινη κάρτα (και σπυριά από αγανάκτηση). Πάντοτε πίστευα πως σε αυτόν τον κόσμο, τον μικρό τον μέγα, που λέει και ο ποιητής, χωράμε όλοι και μπορούμε να συνυπάρχουμε, δίχως ο ένας να αποτελεί εμπόδιο για τον άλλον. (Θεωρία επισκόπου και καρδία μυλωνά, μπορεί να πει κανείς, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα…)
Όταν από πολύ νωρίς στη ζωή μου, άρχισα να βιώνω τη διαφορετικότητα στο πετσί μου λόγω διαβήτη, γιατί δεν ήμουν πια σαν όλους τους άλλους δήθεν, αλλά είχα ζάχαρο, θέλοντας και μη, άρχισα να οχυρώνομαι ενάντια στην κοινωνική αδικία, που τώρα πια, με αφορούσε και εμένα άμεσα και άγγιζε τη παιδική μου ψυχή. Με το που άλλαξε η ζωή μου και προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα της καινούργιας πραγματικότητας, έπεισα τον εαυτό μου ότι δεν είμαι άρρωστη, γιατί δεν αισθανόμουν άρρωστη. Ναι, με πείραζε όταν άκουγα τους ψιθύρους για το «κακόμοιρο το παιδάκι που αρρώστησε και τι το βρήκε το άμοιρο» κλπ δοξασίες που λέμε εκ του ασφαλούς για να ξορκίσουμε το κακό δήθεν και καλά, μακριά μας, αλλά από κει και πέρα, παρά τις δυσκολίες για να σταθώ στα πόδια μου και να αποδεχτώ τον εαυτό μου όπως είναι, σε κάποια πράγματα, πήρα τη ζωή στα χέρια μου και δεν το μετάνιωσα, γι’ αυτό και συνεχίζω να την αγαπώ και να τη λαχταράω, παρά τα όποια εμπόδια και τις όποιες αναπροσαρμογές που χρειάζονται κατά καιρούς, για να μπορώ να προσαρμόζομαι στα νέα δεδομένα.
Έτσι λοιπόν, όταν μεγαλώνοντας άρχισα να ακούω διάφορα παράδοξα για την πάθησή μου, από διάφορους καλοθελητές, είτε δεν τους έδινα σημασία, είτε εκεί που με αφορούσαν, έβγαζα το σπαθί και όποιον πάρει ο Χάρος, αμυνόμενη περί πάτρης ή αλλιώς για να το πω με απλά λόγια, πάλευα για το δικαίωμά μου να είμαι αυτή που είμαι.
Στα 28, μου είπε ο τότε «γκόμενος» ότι του είπε η μαμά του πως θα του πεθάνω, γι’ αυτό και δεν με ήθελε πια, άσχετα που όταν η θείτσα κατάλαβε το λάθος της, έβαζε το γιο να με ξαναπροσεγγίσει, αφού πια εγώ είχα ορκιστεί πως τέτοια κατάσταση δεν θα ξαναφήσω στη ζωή μου να με επηρεάσει και έριξα μαύρη πέτρα.
Στα 34 μετά, ο έρωτας εκείνης της περίοδου, μου είπε το κορυφαίο στη τελευταία πράξη του δράματος, πως ήμουν η γυναίκα που έψαχνε στη ζωή του, εκτός από τον διαβήτη μου, άσχετα που στην οικογένειά του, τόσο ο πατέρας, όσο και ο αδελφός του, είχαν διαβήτη και δεν του ήταν ξένο το θέμα, αλλά είπαμε, κάπου έπρεπε να με πονέσει και το έκανε στο ευαίσθητο σημείο μου.
Και τώρα, η πουτάνα η τύχη, μου έκανε ξανά αυτό το κακόγουστο αστείο, όταν μετά από δυο χρόνια προσωπικής επαφής, λέει ο πρώην σύντροφός μου ότι έχει φρικάρει με τον διαβήτη μου, όχι με τον τρόπο ζωής μου, αλλά γιατί δεν ξέρει σε 20 χρόνια τι θα μου συμβεί και δεν ξέρει αν θα είναι σε θέση ο ίδιος τότε, να μου συμπαρασταθεί!!! Κόκαλο εγώ, μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, ήλθε η ώρα του «πικρού ποτηριού», από κάπου έπρεπε να περιμένω να το ξαναδώ αυτό το έργο, αλλά δεν το φανταζόμουν κιόλας…
Δεν είμαι ούτε ο Μάντης Κάλχας, ούτε η Κασσάνδρα, για να ξέρω τι θα γίνω σε είκοσι χρόνια από τώρα και μάλιστα στο θέμα του διαβήτη μου! Θέλω να πιστεύω πως όσο κάνω υγιεινή ζωή, γυμνάζομαι και διατηρούμαι δραστήρια σε σώμα και πνεύμα και ζω μιαν ήρεμη ζωή χωρίς άγχος, η πάθησή μου θα είναι αντιμετωπίσιμη στο μέτρο του δυνατού. Όμως, παρόλο που αφορά εμένα αποκλειστικά το πώς αντιμετωπίζω τον διαβήτη μου, έχω συναίσθηση πως παράλληλα επηρεάζει και το περιβάλλον μου, η ισορροπία που διατηρώ, γιατί και εκείνοι, θέλοντας και μη, γίνονται άλλοτε υποστηρικτές και άλλοτε σανίδα σωτηρίας, στα δύσκολα, που τότε συνειδητοποιείς, ότι το να έχεις μια οικογένεια που σου συμπαρίσταται, είναι μεγάλη υπόθεση, αυτό ίσως να είναι και το κλειδί για μια υγιή αντιμετώπιση του όλου θέματος, γιατί δεν φτάνεις στα άκρα δοκιμάζοντας εαυτόν και τους άλλους με τις ανασφάλειές σου!
Όμως, δεν πιστεύω πως η ζωή είναι μονάχα δύσκολα, ούτε επειδή έχω σώνει και καλά διαβήτη, θα περιστρέφεται η ζωή των άλλων γύρω μου, καμία σχέση, όλα είναι θέμα οπτικής. Βέβαια, είναι μεγάλη υπόθεση το νοιάξιμο που εισπράττεις από τους ανθρώπους γύρω σου, από μια απλή κουβέντα έως την έμπρακτη βοήθεια εκεί που θα την χρειαστείς, κυριότερα δε η συναισθηματική υποστήριξη που έχεις ανάγκη να λαμβάνεις κατά περίπτωση, αλλά από κει και πέρα, δεν μπορείς να ζεις με τον φόβο τι θα σου φέρει η ζωή αύριο ή μεθαύριο, γιατί χάνεις το σήμερα και περιμένεις πολύ απλά, να έλθει το όποιο τέλος, μαραζώνοντας.
Δεν είπαμε ότι άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με αυτή τη πάθηση, δεν θα αισθανθούν ότι είναι μια πραγματικότητα που πιθανώς να τους σοκάρει ή προβληματίσει κατ’ αρχήν, μέχρι να εξοικειωθούν μαζί της και να αποδεχθούν ότι ο δικός τους άνθρωπος ζει με μια χρόνια πάθηση, που απαιτεί τη συνεχή φροντίδα του οργανισμού του, για να μπορεί να παραμένει υγιής και να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της καθημερινότητας. Ευτυχώς που μέχρι σήμερα, έχω δει φίλους και φίλες με διαβήτη, να σπουδάζουν, να σταδιοδρομούν, να ερωτεύονται, να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά και να ζουν μια γεμάτη ζωή, κατά πως θέλουν και να μην «κωλώνουν» να πάρουν από τη ζωή αυτό που τους αξίζει, γιατί κάποιοι μαλάκες, πιστεύουν πως τα άτομα με διαβήτη, είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού!
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, που δεν βλέπουν τον άνθρωπο, αλλά τον ιατρικό φάκελο, δεν έχουν μέσα τους ανθρωπιά, αλλά φόβο και προκατάληψη, έχω να πω ότι η μαλακία είναι όντως μεταδοτική. Γιατί αυτό θα μεταδώσουν και στα παιδιά τους, που όταν μεγαλώσουν, θα έχουν το παράδειγμα των γονιών τους και θα φέρονται ανάλογα, χωρίς να βλέπουν και πως εκείνοι είναι το ίδιο θνητοί και ευάλωτοι, όπως όλοι και εκείνους τους αγάπησαν με τα ελαττώματα και τα προτερήματά τους, τα καλά και τα κακά τους και όταν τους αγάπησαν, τους δέχτηκαν κατά πως είναι σε αντίθεση με τους ίδιους, που κρίνουν εκ του ασφαλούς. Δεν θα πω ότι το να ζεις με ένα άτομο με διαβήτη είναι το ιδανικό, κάτι τέτοιο άλλωστε, ουδέποτε υπήρξε ή θα υπάρξει, το να πιστέψεις όμως πως να αγαπηθείς με έναν άνθρωπο που τυχαίνει να έχει διαβήτη, είναι ευλογία, ίσως είναι από τα καλύτερα πράγματα που σου έχουν συμβεί και ας μην το έχεις συνειδητοποιήσει, γιατί σαν καλός μαλάκας που είσαι, προτιμάς τη δυστυχία στο μυαλό σου, από την ευτυχία που μπορείς να ζεις με τον άλλον, έστω και αν στη δεδομένη περίπτωση, οφείλεις να τον αγαπήσεις, όπως η μάνα το παιδί, με αυτή την άδολη αγάπη, που σε κινητοποιεί για να συνεχίζεις να ζεις και να προσφέρεις το είναι σου, για να είναι οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή σου, καλά και ευτυχισμένοι.
Αλλά είπαμε, αν δεν αντιτάξεις την αποδοχή και τη κατανόηση σε όλα αυτά που σε προβληματίζουν, μια ζωή θα αναρωτιέσαι αν η μαλακία είναι μεταδοτική πατέρα, ή μόνο σε εσένα έτυχε το λαχείο, για να θεωρείς τον εαυτό σου, άτυχο στις επιλογές σου. Αντί άλλου σχολίου επί αυτού, …περαστικά μας!
Up yours, image by www.vote29.com
Marialena, 15/9/2011
Υ.Γ. Να αφιερώσω το σημείωμά μου αυτό στους «νικητές της ζωής», τους φίλους και τις φίλες μου που τα «κατάφεραν» να ζουν στη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού και είμαι περήφανη για εκείνους και το τι έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα. Τους αγαπημένους μου, Σάκη και Τουλίν, Άντζελα και Σπύρο, Κατερίνα και Λεωνίδα, Ιωάννα και Αχιλλέα, Πάνο και Κατερίνα, Κώστα και Νάντια, Σοφία και Γιάννη, Μαρία και Χάιμε, τη Μαρία, τη Βίκυ, την Ειρήνη, τον Γιάννη, τον Σταύρο, τη Νατάσσα, τη Χρυσούλα και τον Νίκο, τη Κρυσταλλένια, τη Μαρία με τον Μανώλη, τη Τατιάνα, τη Δήμητρα με την Ελενίτσα της, τις Σοφίες, τον Νίκο, τη Δήμητρα, τη Μαριλένα, τη Κατερίνα, την Έλενα, όλα τα μικρά και μεγαλύτερα «αδέλφια» μου που παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο, τόσο για αυτούς όσο και για τους αγαπημένους τους. Να είστε ευλογημένοι!
Όσοι διαβάζουν εδώ και χρόνια αυτό το ημερολόγιο, θα έχουν διαπιστώσει πως αναφέρομαι επί προσωπικού, ειδικά στο θέμα του διαβήτη, που τόσο για μένα, όσο και για χιλιάδες άλλους συμπολίτες μας, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητάς μας. Γι’ αυτό άλλωστε και το να συζητάμε για θέματα τέτοια, μέσα από ένα «δημόσιο» βήμα μιας ιδιωτικής ιστοσελίδας, είναι ευχής έργον, αφού έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να ξεδιαλύνουμε το τοπίο, σε ότι αφορά στον διαβήτη μας και όχι μόνο.
Από μικρό παιδί, είχα «αλλεργία» στο ρατσισμό. Δεν είμαι ομοφοβική, ούτε έχω θέμα με όσους προέρχονται από διαφορετική χώρα, θρησκεία, φυλή ή ιδεολογία από τη δική μου, εκτός αν μιλάμε για ακραίες καταστάσεις, οπότε εκεί βγάζω κόκκινη κάρτα (και σπυριά από αγανάκτηση). Πάντοτε πίστευα πως σε αυτόν τον κόσμο, τον μικρό τον μέγα, που λέει και ο ποιητής, χωράμε όλοι και μπορούμε να συνυπάρχουμε, δίχως ο ένας να αποτελεί εμπόδιο για τον άλλον. (Θεωρία επισκόπου και καρδία μυλωνά, μπορεί να πει κανείς, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα…)
Όταν από πολύ νωρίς στη ζωή μου, άρχισα να βιώνω τη διαφορετικότητα στο πετσί μου λόγω διαβήτη, γιατί δεν ήμουν πια σαν όλους τους άλλους δήθεν, αλλά είχα ζάχαρο, θέλοντας και μη, άρχισα να οχυρώνομαι ενάντια στην κοινωνική αδικία, που τώρα πια, με αφορούσε και εμένα άμεσα και άγγιζε τη παιδική μου ψυχή. Με το που άλλαξε η ζωή μου και προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα της καινούργιας πραγματικότητας, έπεισα τον εαυτό μου ότι δεν είμαι άρρωστη, γιατί δεν αισθανόμουν άρρωστη. Ναι, με πείραζε όταν άκουγα τους ψιθύρους για το «κακόμοιρο το παιδάκι που αρρώστησε και τι το βρήκε το άμοιρο» κλπ δοξασίες που λέμε εκ του ασφαλούς για να ξορκίσουμε το κακό δήθεν και καλά, μακριά μας, αλλά από κει και πέρα, παρά τις δυσκολίες για να σταθώ στα πόδια μου και να αποδεχτώ τον εαυτό μου όπως είναι, σε κάποια πράγματα, πήρα τη ζωή στα χέρια μου και δεν το μετάνιωσα, γι’ αυτό και συνεχίζω να την αγαπώ και να τη λαχταράω, παρά τα όποια εμπόδια και τις όποιες αναπροσαρμογές που χρειάζονται κατά καιρούς, για να μπορώ να προσαρμόζομαι στα νέα δεδομένα.
Έτσι λοιπόν, όταν μεγαλώνοντας άρχισα να ακούω διάφορα παράδοξα για την πάθησή μου, από διάφορους καλοθελητές, είτε δεν τους έδινα σημασία, είτε εκεί που με αφορούσαν, έβγαζα το σπαθί και όποιον πάρει ο Χάρος, αμυνόμενη περί πάτρης ή αλλιώς για να το πω με απλά λόγια, πάλευα για το δικαίωμά μου να είμαι αυτή που είμαι.
Στα 28, μου είπε ο τότε «γκόμενος» ότι του είπε η μαμά του πως θα του πεθάνω, γι’ αυτό και δεν με ήθελε πια, άσχετα που όταν η θείτσα κατάλαβε το λάθος της, έβαζε το γιο να με ξαναπροσεγγίσει, αφού πια εγώ είχα ορκιστεί πως τέτοια κατάσταση δεν θα ξαναφήσω στη ζωή μου να με επηρεάσει και έριξα μαύρη πέτρα.
Στα 34 μετά, ο έρωτας εκείνης της περίοδου, μου είπε το κορυφαίο στη τελευταία πράξη του δράματος, πως ήμουν η γυναίκα που έψαχνε στη ζωή του, εκτός από τον διαβήτη μου, άσχετα που στην οικογένειά του, τόσο ο πατέρας, όσο και ο αδελφός του, είχαν διαβήτη και δεν του ήταν ξένο το θέμα, αλλά είπαμε, κάπου έπρεπε να με πονέσει και το έκανε στο ευαίσθητο σημείο μου.
Και τώρα, η πουτάνα η τύχη, μου έκανε ξανά αυτό το κακόγουστο αστείο, όταν μετά από δυο χρόνια προσωπικής επαφής, λέει ο πρώην σύντροφός μου ότι έχει φρικάρει με τον διαβήτη μου, όχι με τον τρόπο ζωής μου, αλλά γιατί δεν ξέρει σε 20 χρόνια τι θα μου συμβεί και δεν ξέρει αν θα είναι σε θέση ο ίδιος τότε, να μου συμπαρασταθεί!!! Κόκαλο εγώ, μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, ήλθε η ώρα του «πικρού ποτηριού», από κάπου έπρεπε να περιμένω να το ξαναδώ αυτό το έργο, αλλά δεν το φανταζόμουν κιόλας…
Δεν είμαι ούτε ο Μάντης Κάλχας, ούτε η Κασσάνδρα, για να ξέρω τι θα γίνω σε είκοσι χρόνια από τώρα και μάλιστα στο θέμα του διαβήτη μου! Θέλω να πιστεύω πως όσο κάνω υγιεινή ζωή, γυμνάζομαι και διατηρούμαι δραστήρια σε σώμα και πνεύμα και ζω μιαν ήρεμη ζωή χωρίς άγχος, η πάθησή μου θα είναι αντιμετωπίσιμη στο μέτρο του δυνατού. Όμως, παρόλο που αφορά εμένα αποκλειστικά το πώς αντιμετωπίζω τον διαβήτη μου, έχω συναίσθηση πως παράλληλα επηρεάζει και το περιβάλλον μου, η ισορροπία που διατηρώ, γιατί και εκείνοι, θέλοντας και μη, γίνονται άλλοτε υποστηρικτές και άλλοτε σανίδα σωτηρίας, στα δύσκολα, που τότε συνειδητοποιείς, ότι το να έχεις μια οικογένεια που σου συμπαρίσταται, είναι μεγάλη υπόθεση, αυτό ίσως να είναι και το κλειδί για μια υγιή αντιμετώπιση του όλου θέματος, γιατί δεν φτάνεις στα άκρα δοκιμάζοντας εαυτόν και τους άλλους με τις ανασφάλειές σου!
Όμως, δεν πιστεύω πως η ζωή είναι μονάχα δύσκολα, ούτε επειδή έχω σώνει και καλά διαβήτη, θα περιστρέφεται η ζωή των άλλων γύρω μου, καμία σχέση, όλα είναι θέμα οπτικής. Βέβαια, είναι μεγάλη υπόθεση το νοιάξιμο που εισπράττεις από τους ανθρώπους γύρω σου, από μια απλή κουβέντα έως την έμπρακτη βοήθεια εκεί που θα την χρειαστείς, κυριότερα δε η συναισθηματική υποστήριξη που έχεις ανάγκη να λαμβάνεις κατά περίπτωση, αλλά από κει και πέρα, δεν μπορείς να ζεις με τον φόβο τι θα σου φέρει η ζωή αύριο ή μεθαύριο, γιατί χάνεις το σήμερα και περιμένεις πολύ απλά, να έλθει το όποιο τέλος, μαραζώνοντας.
Δεν είπαμε ότι άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με αυτή τη πάθηση, δεν θα αισθανθούν ότι είναι μια πραγματικότητα που πιθανώς να τους σοκάρει ή προβληματίσει κατ’ αρχήν, μέχρι να εξοικειωθούν μαζί της και να αποδεχθούν ότι ο δικός τους άνθρωπος ζει με μια χρόνια πάθηση, που απαιτεί τη συνεχή φροντίδα του οργανισμού του, για να μπορεί να παραμένει υγιής και να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της καθημερινότητας. Ευτυχώς που μέχρι σήμερα, έχω δει φίλους και φίλες με διαβήτη, να σπουδάζουν, να σταδιοδρομούν, να ερωτεύονται, να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά και να ζουν μια γεμάτη ζωή, κατά πως θέλουν και να μην «κωλώνουν» να πάρουν από τη ζωή αυτό που τους αξίζει, γιατί κάποιοι μαλάκες, πιστεύουν πως τα άτομα με διαβήτη, είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού!
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, που δεν βλέπουν τον άνθρωπο, αλλά τον ιατρικό φάκελο, δεν έχουν μέσα τους ανθρωπιά, αλλά φόβο και προκατάληψη, έχω να πω ότι η μαλακία είναι όντως μεταδοτική. Γιατί αυτό θα μεταδώσουν και στα παιδιά τους, που όταν μεγαλώσουν, θα έχουν το παράδειγμα των γονιών τους και θα φέρονται ανάλογα, χωρίς να βλέπουν και πως εκείνοι είναι το ίδιο θνητοί και ευάλωτοι, όπως όλοι και εκείνους τους αγάπησαν με τα ελαττώματα και τα προτερήματά τους, τα καλά και τα κακά τους και όταν τους αγάπησαν, τους δέχτηκαν κατά πως είναι σε αντίθεση με τους ίδιους, που κρίνουν εκ του ασφαλούς. Δεν θα πω ότι το να ζεις με ένα άτομο με διαβήτη είναι το ιδανικό, κάτι τέτοιο άλλωστε, ουδέποτε υπήρξε ή θα υπάρξει, το να πιστέψεις όμως πως να αγαπηθείς με έναν άνθρωπο που τυχαίνει να έχει διαβήτη, είναι ευλογία, ίσως είναι από τα καλύτερα πράγματα που σου έχουν συμβεί και ας μην το έχεις συνειδητοποιήσει, γιατί σαν καλός μαλάκας που είσαι, προτιμάς τη δυστυχία στο μυαλό σου, από την ευτυχία που μπορείς να ζεις με τον άλλον, έστω και αν στη δεδομένη περίπτωση, οφείλεις να τον αγαπήσεις, όπως η μάνα το παιδί, με αυτή την άδολη αγάπη, που σε κινητοποιεί για να συνεχίζεις να ζεις και να προσφέρεις το είναι σου, για να είναι οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή σου, καλά και ευτυχισμένοι.
Αλλά είπαμε, αν δεν αντιτάξεις την αποδοχή και τη κατανόηση σε όλα αυτά που σε προβληματίζουν, μια ζωή θα αναρωτιέσαι αν η μαλακία είναι μεταδοτική πατέρα, ή μόνο σε εσένα έτυχε το λαχείο, για να θεωρείς τον εαυτό σου, άτυχο στις επιλογές σου. Αντί άλλου σχολίου επί αυτού, …περαστικά μας!
Up yours, image by www.vote29.com
Marialena, 15/9/2011
Υ.Γ. Να αφιερώσω το σημείωμά μου αυτό στους «νικητές της ζωής», τους φίλους και τις φίλες μου που τα «κατάφεραν» να ζουν στη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού και είμαι περήφανη για εκείνους και το τι έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα. Τους αγαπημένους μου, Σάκη και Τουλίν, Άντζελα και Σπύρο, Κατερίνα και Λεωνίδα, Ιωάννα και Αχιλλέα, Πάνο και Κατερίνα, Κώστα και Νάντια, Σοφία και Γιάννη, Μαρία και Χάιμε, τη Μαρία, τη Βίκυ, την Ειρήνη, τον Γιάννη, τον Σταύρο, τη Νατάσσα, τη Χρυσούλα και τον Νίκο, τη Κρυσταλλένια, τη Μαρία με τον Μανώλη, τη Τατιάνα, τη Δήμητρα με την Ελενίτσα της, τις Σοφίες, τον Νίκο, τη Δήμητρα, τη Μαριλένα, τη Κατερίνα, την Έλενα, όλα τα μικρά και μεγαλύτερα «αδέλφια» μου που παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο, τόσο για αυτούς όσο και για τους αγαπημένους τους. Να είστε ευλογημένοι!
Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011
Safe Riding School
Τη Κυριακή 11/9 πραγματοποιήθηκε ένα ακόμα ολοήμερο σεμινάριο ασφαλούς οδήγησης μοτοσυκλέτας, στο χώρο του Auto Festival, στο Καπανδρίτι Αττικής. Μοτοσυκλέτες και σκούτερ από 125 έως και 1200 κυβικά, μαζί με τους αναβάτες τους συγκεντρώθηκαν στην ειδικά διαμορφωμένη πίστα και για οκτώ ώρες παρακολούθησαν τόσο τα θεωρητικά μαθήματα, όσο και την πρακτική εξάσκηση, για να τελειόποιήσουν τις οδηγικές ικανότητές τους και να ενισχύσουν την αίσθηση ασφάλειας, που προκύπτει από τον σωστότερο χειρισμό της μοτοσυκλέτας στο δρόμο.
Η πρώτη ενότητα που εξετάστηκε ήταν αυτή του γυροσκοπικού φαινομένου, ή αλλιώς οδήγηση με ένα χέρι και χωρίς φρένα με ελεγχόμενη ταχύτητα στη πίστα.
Ακολούθησε η οδήγηση χωρίς φρένα με δυο χέρια, όπως και η ένταξη του σώματος στη σωστή κατευθυντικότητα της μηχανής στις στροφές, ενώ στη συνέχεια έγινε και χρήση φρένων πριν τις στροφές, ενώ η δοκιμασία ολοκληρώθηκε όταν οι ταχύτητες προσέγγισαν αυτές στο δρόμο και έτσι, έγινε ακόμα πιο πραγματική η εφαρμογή των τεχνικών στη πραγματική οδήγηση.
Η εντύπωσή μου μετά το πέρας του σεμιναρίου, ήταν αυτή της μεγαλύτερης αυτοπεποίθησης οδηγώντας το σκούτερ μου πριν και μετά. Έμαθα να στρίβω πιο σωστά, να χρησιμοποιώ το σώμα μου ως ενισχυτικό για την χάραξη της σωστής πορείας, να μην κάνω άσκοπη χρήση των φρένων και τέλος να μένουν τα χέρια μου χαλαρά στο τιμόνι, γεγονός που επιτρέπει το καλύτερο χειρισμό στο δρόμο, ειδικά στις μεγαλύτερες ταχύτητες.
Επειδή το εν λόγω σεμινάριο απευθύνεται τόσο σε έμπειρους, όσο και άπειρους οδηγούς, ο καθένας έχει το περιθώριο να βελτιώσει τις οδηγικές του ικανότητες και να μάθει να οδηγεί το δίτροχό του με μεγαλύτερη συναίσθηση τόσο των δικών του δυνατοτήτων, όσο και των περιθωρίων της μοτοσυκλέτας για ασφαλή και απολαυστική οδήγηση.
Μετά την εμπειρία της παρακολούθησης του Safe Riding School, μπορώ να πω ότι τόσο ο χρόνος παρακολούθησής του, όσο και τα χρήματα που καλύπτουν το κόστος συμμετοχής σε ένα τέτοιο σεμινάριο που οργανώνουν υψηλής κατάρτισης επαγγελματίες που ασχολούνται επί σειρά ετών με τη μοτοσυκλέτα, αξίζουν στο μέγιστο την επένδυση που κάνει ο οδηγός στο να εξερευνήσει στη πράξη τα περιθώριά του, για σωστότερη οδήγηση της μοτοσυκλέτας του.
Πληροφορίες: Safe Riding School
Μαριαλένα, 14/9/2011
Η πρώτη ενότητα που εξετάστηκε ήταν αυτή του γυροσκοπικού φαινομένου, ή αλλιώς οδήγηση με ένα χέρι και χωρίς φρένα με ελεγχόμενη ταχύτητα στη πίστα.
Ακολούθησε η οδήγηση χωρίς φρένα με δυο χέρια, όπως και η ένταξη του σώματος στη σωστή κατευθυντικότητα της μηχανής στις στροφές, ενώ στη συνέχεια έγινε και χρήση φρένων πριν τις στροφές, ενώ η δοκιμασία ολοκληρώθηκε όταν οι ταχύτητες προσέγγισαν αυτές στο δρόμο και έτσι, έγινε ακόμα πιο πραγματική η εφαρμογή των τεχνικών στη πραγματική οδήγηση.
Η εντύπωσή μου μετά το πέρας του σεμιναρίου, ήταν αυτή της μεγαλύτερης αυτοπεποίθησης οδηγώντας το σκούτερ μου πριν και μετά. Έμαθα να στρίβω πιο σωστά, να χρησιμοποιώ το σώμα μου ως ενισχυτικό για την χάραξη της σωστής πορείας, να μην κάνω άσκοπη χρήση των φρένων και τέλος να μένουν τα χέρια μου χαλαρά στο τιμόνι, γεγονός που επιτρέπει το καλύτερο χειρισμό στο δρόμο, ειδικά στις μεγαλύτερες ταχύτητες.
Επειδή το εν λόγω σεμινάριο απευθύνεται τόσο σε έμπειρους, όσο και άπειρους οδηγούς, ο καθένας έχει το περιθώριο να βελτιώσει τις οδηγικές του ικανότητες και να μάθει να οδηγεί το δίτροχό του με μεγαλύτερη συναίσθηση τόσο των δικών του δυνατοτήτων, όσο και των περιθωρίων της μοτοσυκλέτας για ασφαλή και απολαυστική οδήγηση.
Μετά την εμπειρία της παρακολούθησης του Safe Riding School, μπορώ να πω ότι τόσο ο χρόνος παρακολούθησής του, όσο και τα χρήματα που καλύπτουν το κόστος συμμετοχής σε ένα τέτοιο σεμινάριο που οργανώνουν υψηλής κατάρτισης επαγγελματίες που ασχολούνται επί σειρά ετών με τη μοτοσυκλέτα, αξίζουν στο μέγιστο την επένδυση που κάνει ο οδηγός στο να εξερευνήσει στη πράξη τα περιθώριά του, για σωστότερη οδήγηση της μοτοσυκλέτας του.
Πληροφορίες: Safe Riding School
Μαριαλένα, 14/9/2011
Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011
Καλοκαιρινά ραντεβού
Δυο φωτογραφίες τραβηγμένες από το κινητό, απόγευμα Σαββάτου καθώς ο ήλιος πέφτει στα νερά του Κόλπου των Αλκυονίδων στο Αλεποχώρι, καταμεσής του Ιούλη, λίγες μέρες πριν.
Ήλιος, θάλασσα ζεστή και ήρεμη, ο ζεστός αέρας σε ωθεί να νιώσεις τη διαφορά της θερμοκρασίας μέσα στο νερό και να αφεθείς στην απεραντοσύνη του υδάτινου ορίζοντα.
Το καλοκαίρι καλά κρατεί και ο καθένας μας θα ζήσει ανάλογες εμπειρίες με το δικό του τρόπο και τη δική του ματιά...
Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι, έφτασε η περίοδος των καλοκαιρινών διακοπών για φέτος, θα τα ξαναπούμε με το καλό, όταν επιστρέψουμε στη βάση μας!
Marialena, 19/7/2011
Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011
Like last summer...
…I want you like last summer
Μέσα στη καρδιά του καλοκαιριού, μέσα στη πόλη που βαριανασαίνει καθώς ο καυτός λιβάς μας καίει σαν τα σπαρτά στον κάμπο, το μυαλό ξεφεύγει σε όλα εκείνα που σε συσχετίζουν με τη πιο όμορφη εποχή του χρόνου!
Σαν παιδί, θυμάμαι στην πίσω αυλή του σπιτιού μας να παίζω με το νερό από τη βρύση της αυλής, να κάνω κούνια με τις ώρες και με το ποδηλατάκι πάνω κάτω ή μεγαλώνοντας γύρω γύρω στη πλατεία μπροστά από το σπίτι. Κι έπειτα κυνηγητό με τα παιδιά της γειτονιάς, κρυφτό, μήλα, σχοινάκι, στρατιωτάκια ακούνητα μέχρι το βράδυ που μας φωνάζανε για να μαζευτούμε. Φρεσκοκομμένη ντομάτα στο τάπερ και ψωμί με τυρί και μουρταδέλλα για βραδυνό, κεράσια και βερίκοκα με τα κουκούτσια να τα πετάω στον κήπο και να φυτρώνουν μικρές ριζούλες λίγο καιρό μετά. Διάβασμα του Μίκυ Μάους και του Ποπάυ σε εβδομαδιαία βάση, πριν καταλήξουν στους στρατεύσιμους της μονάδας που υπηρετεί ο πατέρας.
Διακοπές στον Άγιο Ανδρέα της Αεροπορίας ή στην Αγία Μαρίνα του Ναυτικού, επίγειοι παράδεισοι για τα παιδιά, παιχνίδι όλη μέρα, μπάνιο, βουτιές στην εξέδρα, ποδήλατα θαλάσσης, κανώ, παιδικός κινηματογράφος, παιδική χαρά, ποδηλατάδα, ιστορίες για φαντάσματα και σαγανάκι ή σουβλάκι απαραιτήτως για βραδυνό, ενώ ξαμολιόμασταν στο θέρετρο, χωρίς ανησυχία για το που είμαστε και τι κάνουμε. Πρώτη εκμάθηση τέννις, προπονήσεις, παιχνίδι στον τοίχο με τη ρακέτα και πάλι ραντεβού του χρόνου…
Πιο μεγάλη, με το ποδήλατο να οργώνω το Αλεποχώρι (ακόμα πολυαγαπημένο μου μέρος, έστω και για μια βουτιά), ή η διαδρομή Λέχαιο-Βραχάτι ή Βραχάτι-Κιάτο παραλιακά, σε καθημερινή βάση για να εκτονωθεί η εφηβική ενέργεια και να κορεστεί η διάθεση ανακάλυψης ιδανικών διαδρομών ξανά και ξανά μέχρι να βραδιάσει. Ταξιδάκια στο παππού και τη γιαγιά στο Ηράκλειο, παιχνίδι στον κήπο με τις γάτες, εκδρομές και βόλτες με θείους και ξαδέλφια που περίμεναν να μας δουν.
Κι έπειτα, τα άγαρμπα χρόνια της νιότης, θερινά μαθήματα στο κολλέγιο, η άδεια οδήγησης αυτοκινήτου, μπανάκια στον Κορινθιακό, ποδήλατο ξανά για το φευγιό εντός ορίων, θερινό σινεμά τακτικά, πρώτες έξοδοι στις καφετέριες του Βραχατίου με τη παρέα εκεί, κατασκήνωση με τα παιδιά με διαβήτη στο Διόνυσο, εκμάθηση οδήγησης πενηνταριού σκούτερ, απέλπιδοι έρωτες κι έτσι τριανταρίσαμε λοχία!
Παρέα με τα φιλαράκια από την Αθήνα, γέλια, εκδρομές, φλερτ, αλλαγή δουλειάς, πλατωνικοί έρωτες και σεξ στα πεταχτά, οι πρώτες σχέσεις κρυφά και φανερά, τριανταπενταρίζεις και δεν το έχεις πάρει χαμπάρι ακόμα? Ψάξιμο πολύ εσωτερικά, «μα τι έχω πάθει και όλα μου φταίνε?», μοναξιές κι ο έρωτας που ξεφουσκώνει, μέχρι να αναζωπυρωθεί μέσα από νέα ερεθίσματα, ανακαλύπτω το παιχνίδι με τις λέξεις, τη μαγεία του γραπτού λόγου ως προέκταση της προσωπικής έκφρασης, «μα πόσες φορές μπορεί να αγαπήσει κάποιος?», γυμναστική, οδήγηση μοτοσυκλέτας, ταξίδια με ή δίχως αφορμή, «μ’ αγαπάς?», «θα είμαστε μαζί για πάντα…», πρωτόγνωρες εμπειρίες, βήματα μικρού παιδιού σε ενήλικη στράτα, αξέχαστες στιγμές, σώπα σαρανταρίσαμε!
Baby, I want you like last summer… τώρα πια μόνη, έρχονται τα σ/κ, μπανάκια σε κοντινές παραλίες, επιστροφή στο σπίτι για ηρεμία, η άδεια έχει ακόμα μέρες, σε τρώει που δεν μοιράζεσαι τη ζωή, τον έρωτα, τις μικρές στιγμές της καθημερινότητας με το έτερον ήμισυ, κάνεις όνειρα ψαλιδισμένα από μια πραγματικότητα που ούτε καν ήταν δική σου, την άγγιξες, σε έριξε στο πυρ το εξώτερο και τώρα αναρωτιέσαι αν θα χορέψεις το χορό της φωτιάς ή δεν σε αφορά το παιχνίδι πλέον. Ρακέτες με έναν δεν παίζονται, ούτε υπάρχουν καλοκαιρινά βράδια που τα πετάς όλα και είσαι εσύ μαζί με τον άλλον, σαν τους πρωτόπλαστους στον κήπο της Εδέμ. Και πάλι ποδήλατο τα βράδια στη παραλία, οι φίλοι του καλοκαιριού που περιμένεις να τους δεις όταν έρχονται από μακριά για να ανταμώσετε, «πως είναι η ζωή σου?» θα πείτε και αν η απάντηση είναι «σκατά, αλλά να μην το συζητήσουμε», μην δώσεις σημασία, η ηχώ στο κεφάλι σου είναι, μέχρι να βγεις από το λούκι, όταν θα βγεις από το λούκι, την ευλογημένη εκείνη ημέρα!
Ένα καλοκαίρι που μεσουρανεί, ένα καλοκαίρι που η γη γυρίζει, είτε είσαι εσύ καλά μέσα σου, είτε όχι, ένα καλοκαίρι που συνεχίζεις να βλέπεις γύρω σου τα παιδιά των φίλων να μεγαλώνουν, συναδέλφους σου να παντρεύονται στα ξωκλήσια, ανθρώπους στο περίγυρο να συνεχίζουν να είναι αγαπημένοι ή να μην είναι, γιατί αυτοί το επέλεξαν, βλέπεις το ένστικτο να οδηγεί τα βήματα των νέων ανθρώπων, βλέπεις ανθρώπους μαζί, βλέπεις τον ήλιο να δύει στις 9, ακούς τα τζιτζίκια να δίνουν το ρυθμό ενώ διαβάζεις τα βιβλία που περίμενες να διαβάσεις στη καλοκαιρινή σου ραστώνη όλη τη χρονιά, ξεχνάς τις συνήθειες του χειμώνα και της πόλης που ζεις, like last summer, I just want you in my life...
Τραγούδια που σε συντροφεύουν, μουσικές που σε συνοδεύουν καθώς τα βράδια στη βεράντα πίνεις παγωμένο τσάι στη ξαπλώστρα κι αφήνεις το μυαλό να ταξιδέψει πως είναι να τα δίνεις όλα όταν μαθαίνεις να αγαπάς, όταν σκέφτεσαι πια για δυο αντί μόνο για σένα, το φθινόπωρο θα συγκατοικούσατε επιτέλους για εκείνον και «βούτα στα βαθιά» για σένα, πόσα βουνά δεν περπατήσατε μαζί, πόσους απόμερους κόλπους δεν βουτήξατε παρέα, πόσα και πόσα δεν ζήσατε, τώρα που συνειδητοποιείτε ότι η ζωή δεν ήταν έτσι όπως τη βλέπατε εν μέσω του καλειδοσκοπίου μιας αγάπης μικρής, που ήθελε να μεγαλώσει και να γίνει μια αγάπη μεγάλη ε?
Στη παραλία θα είμαι και εγώ εκεί, ήσυχα, στον απογευματινό ήλιο να με ζεσταίνει, να φοράω το μαγιό μου, να βουτάω στη θάλασσα κοιτάζοντας τη παραλία, να βλέπω τον ήλιο να γέρνει στο γιόμα του, να ακούω το κύμα να σκάει στην ακροθαλασσιά, να κλείνω τα μάτια, να αντικρίζω το γαλάζιο του ουρανού, να χαλαρώνω, να ντύνομαι και να φεύγω μέχρι την επόμενη φορά που θα βρεθώ εκεί παρέα με τον εαυτό μου. Θα ακούω τις φωνές των παιδιών να παίζουν, το μπαλάκι να χοροπηδάει στις ρακέτες, ανθρώπους να συζητούν, να περπατούν, να χαίρονται τις στιγμές ενός καλοκαιριού που τα έχει όλα, αρκεί να το νιώθεις και να το αφήνεις να πλημμυρίζει όλο σου το Είναι, αλλιώς θα ονειροσκοπείς ασύστολα, μέχρι το επόμενο καλοκαίρι…
Nicko - Last summer (2010)
Μαριαλένα 7/7/2011
Μέσα στη καρδιά του καλοκαιριού, μέσα στη πόλη που βαριανασαίνει καθώς ο καυτός λιβάς μας καίει σαν τα σπαρτά στον κάμπο, το μυαλό ξεφεύγει σε όλα εκείνα που σε συσχετίζουν με τη πιο όμορφη εποχή του χρόνου!
Σαν παιδί, θυμάμαι στην πίσω αυλή του σπιτιού μας να παίζω με το νερό από τη βρύση της αυλής, να κάνω κούνια με τις ώρες και με το ποδηλατάκι πάνω κάτω ή μεγαλώνοντας γύρω γύρω στη πλατεία μπροστά από το σπίτι. Κι έπειτα κυνηγητό με τα παιδιά της γειτονιάς, κρυφτό, μήλα, σχοινάκι, στρατιωτάκια ακούνητα μέχρι το βράδυ που μας φωνάζανε για να μαζευτούμε. Φρεσκοκομμένη ντομάτα στο τάπερ και ψωμί με τυρί και μουρταδέλλα για βραδυνό, κεράσια και βερίκοκα με τα κουκούτσια να τα πετάω στον κήπο και να φυτρώνουν μικρές ριζούλες λίγο καιρό μετά. Διάβασμα του Μίκυ Μάους και του Ποπάυ σε εβδομαδιαία βάση, πριν καταλήξουν στους στρατεύσιμους της μονάδας που υπηρετεί ο πατέρας.
Διακοπές στον Άγιο Ανδρέα της Αεροπορίας ή στην Αγία Μαρίνα του Ναυτικού, επίγειοι παράδεισοι για τα παιδιά, παιχνίδι όλη μέρα, μπάνιο, βουτιές στην εξέδρα, ποδήλατα θαλάσσης, κανώ, παιδικός κινηματογράφος, παιδική χαρά, ποδηλατάδα, ιστορίες για φαντάσματα και σαγανάκι ή σουβλάκι απαραιτήτως για βραδυνό, ενώ ξαμολιόμασταν στο θέρετρο, χωρίς ανησυχία για το που είμαστε και τι κάνουμε. Πρώτη εκμάθηση τέννις, προπονήσεις, παιχνίδι στον τοίχο με τη ρακέτα και πάλι ραντεβού του χρόνου…
Πιο μεγάλη, με το ποδήλατο να οργώνω το Αλεποχώρι (ακόμα πολυαγαπημένο μου μέρος, έστω και για μια βουτιά), ή η διαδρομή Λέχαιο-Βραχάτι ή Βραχάτι-Κιάτο παραλιακά, σε καθημερινή βάση για να εκτονωθεί η εφηβική ενέργεια και να κορεστεί η διάθεση ανακάλυψης ιδανικών διαδρομών ξανά και ξανά μέχρι να βραδιάσει. Ταξιδάκια στο παππού και τη γιαγιά στο Ηράκλειο, παιχνίδι στον κήπο με τις γάτες, εκδρομές και βόλτες με θείους και ξαδέλφια που περίμεναν να μας δουν.
Κι έπειτα, τα άγαρμπα χρόνια της νιότης, θερινά μαθήματα στο κολλέγιο, η άδεια οδήγησης αυτοκινήτου, μπανάκια στον Κορινθιακό, ποδήλατο ξανά για το φευγιό εντός ορίων, θερινό σινεμά τακτικά, πρώτες έξοδοι στις καφετέριες του Βραχατίου με τη παρέα εκεί, κατασκήνωση με τα παιδιά με διαβήτη στο Διόνυσο, εκμάθηση οδήγησης πενηνταριού σκούτερ, απέλπιδοι έρωτες κι έτσι τριανταρίσαμε λοχία!
Παρέα με τα φιλαράκια από την Αθήνα, γέλια, εκδρομές, φλερτ, αλλαγή δουλειάς, πλατωνικοί έρωτες και σεξ στα πεταχτά, οι πρώτες σχέσεις κρυφά και φανερά, τριανταπενταρίζεις και δεν το έχεις πάρει χαμπάρι ακόμα? Ψάξιμο πολύ εσωτερικά, «μα τι έχω πάθει και όλα μου φταίνε?», μοναξιές κι ο έρωτας που ξεφουσκώνει, μέχρι να αναζωπυρωθεί μέσα από νέα ερεθίσματα, ανακαλύπτω το παιχνίδι με τις λέξεις, τη μαγεία του γραπτού λόγου ως προέκταση της προσωπικής έκφρασης, «μα πόσες φορές μπορεί να αγαπήσει κάποιος?», γυμναστική, οδήγηση μοτοσυκλέτας, ταξίδια με ή δίχως αφορμή, «μ’ αγαπάς?», «θα είμαστε μαζί για πάντα…», πρωτόγνωρες εμπειρίες, βήματα μικρού παιδιού σε ενήλικη στράτα, αξέχαστες στιγμές, σώπα σαρανταρίσαμε!
Baby, I want you like last summer… τώρα πια μόνη, έρχονται τα σ/κ, μπανάκια σε κοντινές παραλίες, επιστροφή στο σπίτι για ηρεμία, η άδεια έχει ακόμα μέρες, σε τρώει που δεν μοιράζεσαι τη ζωή, τον έρωτα, τις μικρές στιγμές της καθημερινότητας με το έτερον ήμισυ, κάνεις όνειρα ψαλιδισμένα από μια πραγματικότητα που ούτε καν ήταν δική σου, την άγγιξες, σε έριξε στο πυρ το εξώτερο και τώρα αναρωτιέσαι αν θα χορέψεις το χορό της φωτιάς ή δεν σε αφορά το παιχνίδι πλέον. Ρακέτες με έναν δεν παίζονται, ούτε υπάρχουν καλοκαιρινά βράδια που τα πετάς όλα και είσαι εσύ μαζί με τον άλλον, σαν τους πρωτόπλαστους στον κήπο της Εδέμ. Και πάλι ποδήλατο τα βράδια στη παραλία, οι φίλοι του καλοκαιριού που περιμένεις να τους δεις όταν έρχονται από μακριά για να ανταμώσετε, «πως είναι η ζωή σου?» θα πείτε και αν η απάντηση είναι «σκατά, αλλά να μην το συζητήσουμε», μην δώσεις σημασία, η ηχώ στο κεφάλι σου είναι, μέχρι να βγεις από το λούκι, όταν θα βγεις από το λούκι, την ευλογημένη εκείνη ημέρα!
Ένα καλοκαίρι που μεσουρανεί, ένα καλοκαίρι που η γη γυρίζει, είτε είσαι εσύ καλά μέσα σου, είτε όχι, ένα καλοκαίρι που συνεχίζεις να βλέπεις γύρω σου τα παιδιά των φίλων να μεγαλώνουν, συναδέλφους σου να παντρεύονται στα ξωκλήσια, ανθρώπους στο περίγυρο να συνεχίζουν να είναι αγαπημένοι ή να μην είναι, γιατί αυτοί το επέλεξαν, βλέπεις το ένστικτο να οδηγεί τα βήματα των νέων ανθρώπων, βλέπεις ανθρώπους μαζί, βλέπεις τον ήλιο να δύει στις 9, ακούς τα τζιτζίκια να δίνουν το ρυθμό ενώ διαβάζεις τα βιβλία που περίμενες να διαβάσεις στη καλοκαιρινή σου ραστώνη όλη τη χρονιά, ξεχνάς τις συνήθειες του χειμώνα και της πόλης που ζεις, like last summer, I just want you in my life...
Τραγούδια που σε συντροφεύουν, μουσικές που σε συνοδεύουν καθώς τα βράδια στη βεράντα πίνεις παγωμένο τσάι στη ξαπλώστρα κι αφήνεις το μυαλό να ταξιδέψει πως είναι να τα δίνεις όλα όταν μαθαίνεις να αγαπάς, όταν σκέφτεσαι πια για δυο αντί μόνο για σένα, το φθινόπωρο θα συγκατοικούσατε επιτέλους για εκείνον και «βούτα στα βαθιά» για σένα, πόσα βουνά δεν περπατήσατε μαζί, πόσους απόμερους κόλπους δεν βουτήξατε παρέα, πόσα και πόσα δεν ζήσατε, τώρα που συνειδητοποιείτε ότι η ζωή δεν ήταν έτσι όπως τη βλέπατε εν μέσω του καλειδοσκοπίου μιας αγάπης μικρής, που ήθελε να μεγαλώσει και να γίνει μια αγάπη μεγάλη ε?
Στη παραλία θα είμαι και εγώ εκεί, ήσυχα, στον απογευματινό ήλιο να με ζεσταίνει, να φοράω το μαγιό μου, να βουτάω στη θάλασσα κοιτάζοντας τη παραλία, να βλέπω τον ήλιο να γέρνει στο γιόμα του, να ακούω το κύμα να σκάει στην ακροθαλασσιά, να κλείνω τα μάτια, να αντικρίζω το γαλάζιο του ουρανού, να χαλαρώνω, να ντύνομαι και να φεύγω μέχρι την επόμενη φορά που θα βρεθώ εκεί παρέα με τον εαυτό μου. Θα ακούω τις φωνές των παιδιών να παίζουν, το μπαλάκι να χοροπηδάει στις ρακέτες, ανθρώπους να συζητούν, να περπατούν, να χαίρονται τις στιγμές ενός καλοκαιριού που τα έχει όλα, αρκεί να το νιώθεις και να το αφήνεις να πλημμυρίζει όλο σου το Είναι, αλλιώς θα ονειροσκοπείς ασύστολα, μέχρι το επόμενο καλοκαίρι…
Nicko - Last summer (2010)
Μαριαλένα 7/7/2011
Τρίτη 5 Ιουλίου 2011
Δε Φεύγω...
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
χτύποι της καρδιάς μου εσείς, ανάσες και αναπνοές μου, λέξεις και λόγια δικά μου...
Σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι, μου φαίνεται πως δεν σταματώ να σκέφτομαι, ούτε και όταν παραδίνομαι στο βασίλειο του ύπνου μέσα στη νύχτα. Οι σκέψεις γίνονται όνειρα και τα όνειρα αυτά, προβολές αυτών που ζω ή όλων αυτών που θα ήθελα να ζήσω στον ιδανικό μου κόσμο, με τα σκιάγματα και τα οράματα παρέα, με το ανεκπλήρωτο και το ποθούμενο να σχηματίζουν αέναες φιγούρες στου μυαλού μου τα περίπλοκα μονοπάτια.
"Παρ'τα όλα όλα δικά σου
κάνε τη φωτιά μου φωτιά σου
παλεψέ με σώμα με σώμα
κάνε μ'ο,τι θες λίγο ακόμα
σου'χω τέτοια αγάπη μεγάλη
που δε μοιάζει με καμιά άλλη
τη ψυχή στα χέρια σου αφήνω
όταν με κοιτάς εγώ σβήνω."
"Φεύγω" από όλους και από όλα όσα με φέρνουν σε επαφή με τους ανθρώπους γύρω μου σε συναισθηματικό επίπεδο. Βρίσκω παρηγοριά και καταφύγιο στην απεραντοσύνη της πλάσης τούτης και ενώ ξεφεύγω, παρατηρώ, εκεί που η ματιά πηγαίνει και αναγνωρίζει ως κομμάτι της ανθρώπινης συμπεριφοράς τόσο οικείας, μα συνάμα και τόσο μακρινής, ως επιλογή αλλά και ως αποτέλεσμα της αντίδρασης του γλυψίματος των πληγών κάπου εκεί στο δάσος, παρέα με τους λύκους!
"Σκοτάδι πυκνό κι ακούω τα βήματα
Μα προς τα που τρέχεις έρχεσαι ή φεύγεις
Βουτιά στο κενό ή μέσα στα κύματα
Δεν ξέρω τι θέλεις και τι αντέχεις..."
Εσείς οι φίλοι, οι αγαπημένοι, όσοι ξέρουν πια να με "αποκωδικοποιούν" μέσα από τις συμπεριφορές μου, τις λιγοστές κουβέντες και τα παράξενα φερσίματά μου, με τη τρυφερότητα και το νοιάξιμό σας, όλοι εσείς, καρδιές μου μονάκριβες, που έχετε την υπομονή μαζί μου και δεν αγανακτείτε, αλλά βαθιά μέσα σας καταλαβαίνετε, πως η Κόρη του Ανέμου, μαζεύει τα κομμάτια της σε μια διαρκή διαμάχη με το μέσα και το έξω της, εσείς που όταν θέλω -επιτέλους- να μιλήσω, με ακούτε, μέχρι να ξανακλειστώ στο καβούκι μου και αφήνω το στίγμα μου μέσα από αγαπημένες μουσικές που θέλω να τις μοιράζομαι μαζί σας, ω! εσείς φίλοι μου καλοί, φίλοι που σας αγαπώ και σας εκτιμώ, που σας νιώθω και σας σκέφτομαι, που χαίρομαι με τη χαρά σας και στη λύπη, θα σας πω να μην το βάζετε κάτω (σαν κι εμένα ώρες, ώρες...), που κάνετε τη καρδιά μου να λαχταρά το καλό σας, να γίνουν τα όνειρά σας πραγματικότητα, να ζήσετε τη ζωή όπως σας αξίζει, να, να, να... όμορφοι άνθρωποι στη ζωή μου, εσείς!
"Αν με ζητήσει κανείς
Δεν υπάρχω εγώ, γίναμε ένα να πεις
Μέσα σου χάθηκα πια
Aπ' το λίγο που ζω, ας πνιγώ στα βαθιά
Αν με ζητήσει κανείς
Θάλασσα, σώσε με, κάτι να βρεις να τους πεις"
Βλέπω ανθρώπους, απλούς, καθημερινούς, όπως όλοι μας, να πορεύονται μαζί, να μοιράζονται, να χαίρονται και να ζουν τη στιγμή αντάμα, ενώ εγώ όσο δεν το αντέχω πια αυτό, άλλο τόσο το αποζητώ, όπως τίποτε άλλο... Βλέπω σε εκείνους, αυτό που ήθελα εγώ να φτάσω να είμαι, όχι αποσπασματικά, αλλά στο σύνολο, όχι για μένα, αλλά για όλους όσους βρίσκονται γύρω μου. Τα Φτερά της Ελευθερίας, θέλουν Αγάπη για να σε κάνουν να πετάξεις ψηλά, να νιώσεις λεύτερος, να νιώσεις ολάκερος, να νιώσεις ότι βρήκες το νόημα της ζωής σου. Μα μένουμε στο τίποτα, στο μηδέν και στο περίπου, χτυπώντας το ρόπτρο της πόρτας που δεν ανοίγει παρά για να μας δώσει ψίχουλα από όλα αυτά που λαχταρά η ψυχή μας. Με αυτά τα ψίχουλα ζούμε, που τα κρατούμε ευλαβικά στη παλάμη για να μην σκορπίσουν και χάσουμε -λες- την αγάπη των άλλων. Θεέ μου, τι αυταπάτη! Αντί να χτυπήσουμε τη πόρτα που θα ανοίξει διάπλατα και θα μας υποδεχτεί, μένουμε σε όλα εκείνα που ταλανίζουν τη ζωή μας και τη χαραμίζουν, στο όνομα του Μηδέν και του Τίποτα.
"Ακόμα ένα βράδυ με το χέρι ενοχλώ
το ίδιο σημάδι στο τραπέζι το γνωστό
Ακόμα ένα βράδυ ψάχνω μήπως σε δω
σκιά στο σκοτάδι να περνάς απ'το στενό
Είσαι εδώ..."
Κι έπειτα αυτό που θυμάσαι, αυτό που σου μένει, είναι το σφίξιμο στη καρδιά και εκείνη η αδιόρατη θλίψη που σε διακατέχει, όταν αναπολείς αυτά που έζησες και όσα θα ήθελες να ζήσεις, όπως είναι στα γραμμένα των ανθρώπων να τα ζήσουν, όπως είμαστε φτιαγμένοι να τα ζήσουμε, όταν έρχεται η ώρα και η στιγμή εκείνη να αξιωθούμε να βγούμε από το προστατευτικό μας κέλυφος και να νιώσουμε τον αέρα, σαν νεογέννητα βρέφη, σαν τη πρώτη φορά που υπάρχει για όλα σε αυτή τη ζωή. Αρκεί να μην στενέψουν τα περιθώρια μέσα μας, αρκεί να υπάρχει αναμμένη ακόμα κάπου εκεί στα κατάβαθα της ψυχής μας εκείνη η φλογίτσα που σου δείχνει το δρόμο, μέσα στους σκοτεινούς λαβυρίνθους μιας ύπαρξης, που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί, ακόμα δεν έχει επιτελέσει το κάλεσμα για το οποίο της δόθηκε η θεϊκή πνοή και εκείνη τη σπαταλά σε αδιέξοδα. Και τότε η φλογίτσα γίνεται Φλόγα, γίνεται πυρσός που λάμπει και σε καθοδηγεί στα επόμενα βήματα που έχεις να κάνεις και αντί να λυγίζεις, δεν κάμπτεσαι, αντί να φοβάσαι, παίρνεις Δύναμη και Κουράγιο από την Αγάπη που σε κατακλύζει και σε θωρακίζει απέναντι σε όσα σου επιφυλάσσουν της Μοίρας σου τα γραμμένα...
Αχ, εσύ, μικρή, ακόμα παιδική και αθώα ψυχή μου, ενδεδυμένη σε ένα σώμα 40 Απριλίων, μα τη θωριά και την αίσθηση ενός πλάσματος έξω από τα καλούπια που θέλουν να σου βάλουν, για να σε δέχονται, να σε "αγαπούν" και να σε αναγνωρίζουν. Αχ, καρδούλα μου εσύ λαβωμένη, φοβισμένη, μπερδεμένη και αποθαρρυμένη, χαμογέλα, όλα στο μυαλό είναι, έλα, ό,τι και αν είναι, όπως και αν είναι αυτή η ζωή, είναι η δική σου, μη το ξεχνάς!
"Για πάντα θα μείνω αν ρωτάς
Για πάντα θα με 'δω να με κοιτάς
Για πάντα,εδώ είναι το κορμί εδώ είναι η ζωή
Δεν φεύγω αν δεν φύγουμε μαζί..."
(Κι αυτό για μένα, που όλο "φεύγω" γιατί επιτέλους θέλω να μείνω εκεί που είναι η ζωή)
Marialena, 4/7/2011
χτύποι της καρδιάς μου εσείς, ανάσες και αναπνοές μου, λέξεις και λόγια δικά μου...
Σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι, μου φαίνεται πως δεν σταματώ να σκέφτομαι, ούτε και όταν παραδίνομαι στο βασίλειο του ύπνου μέσα στη νύχτα. Οι σκέψεις γίνονται όνειρα και τα όνειρα αυτά, προβολές αυτών που ζω ή όλων αυτών που θα ήθελα να ζήσω στον ιδανικό μου κόσμο, με τα σκιάγματα και τα οράματα παρέα, με το ανεκπλήρωτο και το ποθούμενο να σχηματίζουν αέναες φιγούρες στου μυαλού μου τα περίπλοκα μονοπάτια.
"Παρ'τα όλα όλα δικά σου
κάνε τη φωτιά μου φωτιά σου
παλεψέ με σώμα με σώμα
κάνε μ'ο,τι θες λίγο ακόμα
σου'χω τέτοια αγάπη μεγάλη
που δε μοιάζει με καμιά άλλη
τη ψυχή στα χέρια σου αφήνω
όταν με κοιτάς εγώ σβήνω."
"Φεύγω" από όλους και από όλα όσα με φέρνουν σε επαφή με τους ανθρώπους γύρω μου σε συναισθηματικό επίπεδο. Βρίσκω παρηγοριά και καταφύγιο στην απεραντοσύνη της πλάσης τούτης και ενώ ξεφεύγω, παρατηρώ, εκεί που η ματιά πηγαίνει και αναγνωρίζει ως κομμάτι της ανθρώπινης συμπεριφοράς τόσο οικείας, μα συνάμα και τόσο μακρινής, ως επιλογή αλλά και ως αποτέλεσμα της αντίδρασης του γλυψίματος των πληγών κάπου εκεί στο δάσος, παρέα με τους λύκους!
"Σκοτάδι πυκνό κι ακούω τα βήματα
Μα προς τα που τρέχεις έρχεσαι ή φεύγεις
Βουτιά στο κενό ή μέσα στα κύματα
Δεν ξέρω τι θέλεις και τι αντέχεις..."
Εσείς οι φίλοι, οι αγαπημένοι, όσοι ξέρουν πια να με "αποκωδικοποιούν" μέσα από τις συμπεριφορές μου, τις λιγοστές κουβέντες και τα παράξενα φερσίματά μου, με τη τρυφερότητα και το νοιάξιμό σας, όλοι εσείς, καρδιές μου μονάκριβες, που έχετε την υπομονή μαζί μου και δεν αγανακτείτε, αλλά βαθιά μέσα σας καταλαβαίνετε, πως η Κόρη του Ανέμου, μαζεύει τα κομμάτια της σε μια διαρκή διαμάχη με το μέσα και το έξω της, εσείς που όταν θέλω -επιτέλους- να μιλήσω, με ακούτε, μέχρι να ξανακλειστώ στο καβούκι μου και αφήνω το στίγμα μου μέσα από αγαπημένες μουσικές που θέλω να τις μοιράζομαι μαζί σας, ω! εσείς φίλοι μου καλοί, φίλοι που σας αγαπώ και σας εκτιμώ, που σας νιώθω και σας σκέφτομαι, που χαίρομαι με τη χαρά σας και στη λύπη, θα σας πω να μην το βάζετε κάτω (σαν κι εμένα ώρες, ώρες...), που κάνετε τη καρδιά μου να λαχταρά το καλό σας, να γίνουν τα όνειρά σας πραγματικότητα, να ζήσετε τη ζωή όπως σας αξίζει, να, να, να... όμορφοι άνθρωποι στη ζωή μου, εσείς!
"Αν με ζητήσει κανείς
Δεν υπάρχω εγώ, γίναμε ένα να πεις
Μέσα σου χάθηκα πια
Aπ' το λίγο που ζω, ας πνιγώ στα βαθιά
Αν με ζητήσει κανείς
Θάλασσα, σώσε με, κάτι να βρεις να τους πεις"
Βλέπω ανθρώπους, απλούς, καθημερινούς, όπως όλοι μας, να πορεύονται μαζί, να μοιράζονται, να χαίρονται και να ζουν τη στιγμή αντάμα, ενώ εγώ όσο δεν το αντέχω πια αυτό, άλλο τόσο το αποζητώ, όπως τίποτε άλλο... Βλέπω σε εκείνους, αυτό που ήθελα εγώ να φτάσω να είμαι, όχι αποσπασματικά, αλλά στο σύνολο, όχι για μένα, αλλά για όλους όσους βρίσκονται γύρω μου. Τα Φτερά της Ελευθερίας, θέλουν Αγάπη για να σε κάνουν να πετάξεις ψηλά, να νιώσεις λεύτερος, να νιώσεις ολάκερος, να νιώσεις ότι βρήκες το νόημα της ζωής σου. Μα μένουμε στο τίποτα, στο μηδέν και στο περίπου, χτυπώντας το ρόπτρο της πόρτας που δεν ανοίγει παρά για να μας δώσει ψίχουλα από όλα αυτά που λαχταρά η ψυχή μας. Με αυτά τα ψίχουλα ζούμε, που τα κρατούμε ευλαβικά στη παλάμη για να μην σκορπίσουν και χάσουμε -λες- την αγάπη των άλλων. Θεέ μου, τι αυταπάτη! Αντί να χτυπήσουμε τη πόρτα που θα ανοίξει διάπλατα και θα μας υποδεχτεί, μένουμε σε όλα εκείνα που ταλανίζουν τη ζωή μας και τη χαραμίζουν, στο όνομα του Μηδέν και του Τίποτα.
"Ακόμα ένα βράδυ με το χέρι ενοχλώ
το ίδιο σημάδι στο τραπέζι το γνωστό
Ακόμα ένα βράδυ ψάχνω μήπως σε δω
σκιά στο σκοτάδι να περνάς απ'το στενό
Είσαι εδώ..."
Κι έπειτα αυτό που θυμάσαι, αυτό που σου μένει, είναι το σφίξιμο στη καρδιά και εκείνη η αδιόρατη θλίψη που σε διακατέχει, όταν αναπολείς αυτά που έζησες και όσα θα ήθελες να ζήσεις, όπως είναι στα γραμμένα των ανθρώπων να τα ζήσουν, όπως είμαστε φτιαγμένοι να τα ζήσουμε, όταν έρχεται η ώρα και η στιγμή εκείνη να αξιωθούμε να βγούμε από το προστατευτικό μας κέλυφος και να νιώσουμε τον αέρα, σαν νεογέννητα βρέφη, σαν τη πρώτη φορά που υπάρχει για όλα σε αυτή τη ζωή. Αρκεί να μην στενέψουν τα περιθώρια μέσα μας, αρκεί να υπάρχει αναμμένη ακόμα κάπου εκεί στα κατάβαθα της ψυχής μας εκείνη η φλογίτσα που σου δείχνει το δρόμο, μέσα στους σκοτεινούς λαβυρίνθους μιας ύπαρξης, που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί, ακόμα δεν έχει επιτελέσει το κάλεσμα για το οποίο της δόθηκε η θεϊκή πνοή και εκείνη τη σπαταλά σε αδιέξοδα. Και τότε η φλογίτσα γίνεται Φλόγα, γίνεται πυρσός που λάμπει και σε καθοδηγεί στα επόμενα βήματα που έχεις να κάνεις και αντί να λυγίζεις, δεν κάμπτεσαι, αντί να φοβάσαι, παίρνεις Δύναμη και Κουράγιο από την Αγάπη που σε κατακλύζει και σε θωρακίζει απέναντι σε όσα σου επιφυλάσσουν της Μοίρας σου τα γραμμένα...
Αχ, εσύ, μικρή, ακόμα παιδική και αθώα ψυχή μου, ενδεδυμένη σε ένα σώμα 40 Απριλίων, μα τη θωριά και την αίσθηση ενός πλάσματος έξω από τα καλούπια που θέλουν να σου βάλουν, για να σε δέχονται, να σε "αγαπούν" και να σε αναγνωρίζουν. Αχ, καρδούλα μου εσύ λαβωμένη, φοβισμένη, μπερδεμένη και αποθαρρυμένη, χαμογέλα, όλα στο μυαλό είναι, έλα, ό,τι και αν είναι, όπως και αν είναι αυτή η ζωή, είναι η δική σου, μη το ξεχνάς!
"Για πάντα θα μείνω αν ρωτάς
Για πάντα θα με 'δω να με κοιτάς
Για πάντα,εδώ είναι το κορμί εδώ είναι η ζωή
Δεν φεύγω αν δεν φύγουμε μαζί..."
(Κι αυτό για μένα, που όλο "φεύγω" γιατί επιτέλους θέλω να μείνω εκεί που είναι η ζωή)
Marialena, 4/7/2011
Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011
Ράλλυ Ακρόπολις 2011
Το Ράλλυ Ακρόπολις μετρά ήδη 57 χρόνια παρουσίας στη χώρα μας και μετά από έναν χρόνο απουσίας το 2010, η φετινή διοργάνωση προσέφερε θέαμα και πολλές συγκινήσεις, τόσο στους θεατές, όσο και στους αγωνιζόμενους που όργωσαν τα βουνά της Στερεάς Ελλάδας και της Πελοπονήσσου, για να καταφέρουν να τερματίσουν κατά τη διάρκεια του τετραήμερου αγώνα.
Φέτος υπήρξε η μεγάλη αλλαγή σε αγωνιστικά αυτοκίνητα 1600 κυβικών, υπερτροφοδοτούμενων, ισχύος 300+ ίππων το καθένα, που το αμάξωμά τους ανήκει στη κατηγορία των μικρών αυτοκινήτων (segment B), περίπου τεσσάρων μέτρων στο μήκος. Οι κύριες εταιρίες που μετέχουν είναι οι Citroen με το DS3 WRC και η Ford με το Fiesta WRC, τόσο με εργοστασιακές ομάδες, αλλά και συμμετοχές ιδιωτών. Ακόμα, συμμετείχε και η κατηγορία S 2000 με διάφορους τύπους αγωνιστικών αυτοκινήτων και πολλές συμμετοχές ομάδων από όλη την Ευρώπη και τη χώρα μας.
Έχοντας εξασφαλίσει το πολυπόθητο πάσο για είσοδο στο Service Park της Citroen WRC, το Σάββατο 18/6, κατηφορήσαμε προς το Λουτράκι, όπου στο Στρατόπεδο του Πυροβολικού, είχε στηθεί ο χώρος ανασυγκρότησης των αυτοκινήτων και συνάμα τα περίπτερα των χορηγών και διοργανωτών του Ακρόπολις και παρά τη ζέστη και τη σκόνη, το θέαμα μας αποζημίωσε!
Με απόλυτη τάξη είχαν οργανωθεί τα κινητά συνεργεία που μέσα σε 20' από την άφιξη των αγωνιστικών αυτοκινήτων, έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί επιτόπου η επισκευή των μηχανικών μερών και τα αμάξια να είναι και πάλι έτοιμα για δράση στις επόμενες ειδικές διαδρομές της ημέρας. Με τα αυτοκίνητα των Loeb και Ozier σε πρώτο πλάνο, παραταχθήκαμε μπροστά στα κιγκλιδώματα που μας χώριζαν από τον χώρο επισκευής και περιμέναμε εναγωνίως την άφιξη των πρωταγωνιστών για την ολιγόωρη απαραίτητη διακοπή.
Πρώτο, έφτασε το DS3 WRC των Loeb/Elena και λίγο αργότερα ακολούθησε εκείνο των Ozier/Ingrassia που στέφθηκαν και νικητές του Ακρόπολις 2ο11. Έχοντας ελάχιστη σχέση με τα αυτοκίνητα παραγωγής που οδηγούμε, τα μοντέλα του WRC είναι γυμνά και προσαρμοσμένα στην άμεση επισκευή και αντικατάσταση των φθαρμένων εξαρτημάτων από τις τεχνικές ομάδες που τα υποστηρίζουν. Για ένα 20' κρατούσαμε την ανάσα μας, ενώ βλέπαμε να λύνονται τα αυτοκίνητα μπροστά μας και να τοποθετούνται βήμα προς βήμα οι ειδικές αναρτήσεις εμπρός και πίσω, για να συνεχίσουν το "κοπάνημα" στις βραχώδεις διαδρομές πάνω στα βουνά. Είδαμε από κοντά τους οδηγούς της εργοστασιακής ομάδας της Citroen και προλάβαμε να διαπιστώσουμε το ειδικό βάρος της τεχνικής υποστήριξης στα αγωνιζόμενα αυτοκίνητα, για να είναι και πάλι αξιόμαχα και να διεκδικήσουν τη θέση στο βάθρο των νικητών!
Την επόμενη και τελευταία ημέρα των αγώνων, Κυριακή, παρακολουθήσαμε τη τελευταία ειδική διαδρομή του αγώνα, τη λεγόμενη Power Stage, όπου όποιο πλήρωμα έκανε τα τέσσερα χιλιόμετρα της διαδρομής πιο γρήγορα, κέρδιζε επιπλέον πόντους, λίγο πριν τον τερματισμό και τη λήξη του αγώνα!
Για 9/10 του δευτερολέπτου, νικητής στέφθηκε ο Sebastian Ozier, Νο 2 στην εργοστασιακή ομάδα των οδηγών της Citroen και επειδή "πέρασε" τον πολυνικητή των Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων Αγώνων, Sebastian Loeb για 10 δευτερόλεπτα συνολικά, ανέβηκε πρώτος στο βάθρο των νικητών με δεύτερο τον Loeb και τρίτο τον Mikka Hakinen που οδηγούσε Ford Fiesta WRC!
Μετά το Power Stage, τροχάδην στο Service Park ξανά για να απολαύσουμε την επιστροφή των αυτοκινήτων από του βουνό και τη προετοιμασία τους για την εξέδρα του νικητή. Σε λίγη ώρα, μπροστά στη παραλία του Club Hotel Casino Loutraki, πλήθος κόσμου συνέρρευσε για να παρακολουθήσει την απονομή και να χειροκροτήσει από κοντά όσους τερμάτισαν με τα αυτοκίνητά τους!
Όλοι μαζί, σχετικοί και άσχετοι με το άθλημα του μηχανοκίνητου αθλητισμού, χειροκροτήσαμε τους τερματίσαντες και δώσαμε υπόσχεση να τους συναντήσουμε ξανά μαζί με τα υπέροχα υπεραυτοκίνητά τους, στο επόμενο εθνικό μας Ράλλυ, το 2012 κάπου ανάμεσα στις μυθικές ειδικές διαδρομές της ραχοκοκκαλιάς της Ελλάδας!
Μαριαλένα, 29/6/2011
Την επόμενη και τελευταία ημέρα των αγώνων, Κυριακή, παρακολουθήσαμε τη τελευταία ειδική διαδρομή του αγώνα, τη λεγόμενη Power Stage, όπου όποιο πλήρωμα έκανε τα τέσσερα χιλιόμετρα της διαδρομής πιο γρήγορα, κέρδιζε επιπλέον πόντους, λίγο πριν τον τερματισμό και τη λήξη του αγώνα!
Για 9/10 του δευτερολέπτου, νικητής στέφθηκε ο Sebastian Ozier, Νο 2 στην εργοστασιακή ομάδα των οδηγών της Citroen και επειδή "πέρασε" τον πολυνικητή των Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων Αγώνων, Sebastian Loeb για 10 δευτερόλεπτα συνολικά, ανέβηκε πρώτος στο βάθρο των νικητών με δεύτερο τον Loeb και τρίτο τον Mikka Hakinen που οδηγούσε Ford Fiesta WRC!
Μετά το Power Stage, τροχάδην στο Service Park ξανά για να απολαύσουμε την επιστροφή των αυτοκινήτων από του βουνό και τη προετοιμασία τους για την εξέδρα του νικητή. Σε λίγη ώρα, μπροστά στη παραλία του Club Hotel Casino Loutraki, πλήθος κόσμου συνέρρευσε για να παρακολουθήσει την απονομή και να χειροκροτήσει από κοντά όσους τερμάτισαν με τα αυτοκίνητά τους!
Όλοι μαζί, σχετικοί και άσχετοι με το άθλημα του μηχανοκίνητου αθλητισμού, χειροκροτήσαμε τους τερματίσαντες και δώσαμε υπόσχεση να τους συναντήσουμε ξανά μαζί με τα υπέροχα υπεραυτοκίνητά τους, στο επόμενο εθνικό μας Ράλλυ, το 2012 κάπου ανάμεσα στις μυθικές ειδικές διαδρομές της ραχοκοκκαλιάς της Ελλάδας!
Μαριαλένα, 29/6/2011
Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011
Για τις παλιές αγάπες
«Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς, στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω…»
Έχει περάσει καιρός από τότε που έχω εκπλαγεί ευχάριστα στη ζωή μου, να με προλάβουν καταστάσεις τέτοιες που θα αφήσουν ένα θετικό αποτύπωμα στο ρου των γεγονότων που με αφορούν. Ίσως γιατί και εγώ η ίδια δεν είμαι σε ανάλογη φάση τελευταία, γι’ αυτό άλλωστε οι κεραίες μου είναι περισσότερο οξυμένες προς τα αρνητικά, παρά προς τα θετικά που μπορείς να βλέπεις όταν είσαι χαλαρός, παρά όταν νιώθεις ότι είσαι εν μέσω κεραυνών και καταιγίδων.
Ποτέ δεν μου άρεσε το «προσέξτε με, προσέξτε με!» με κάθε κόστος, ούτε έχω τη μύγα ντε και καλά, αν δεν είναι στραμμένη η προσοχή πάνω μου κάτι θα πάθω. Από την άλλη, το να υπάρχουν σαφείς συμπεριφορές και λεπτά αισθήματα που εκφράζονται ανάλογα, με βοηθάει να λειτουργώ κι εγώ πιο οριοθετημένα στον τρόπο συμπεριφοράς μου και αντίστοιχα να μπορώ να εκτιμώ γι’ αυτό το λόγο και τους άλλους.
Είναι αδιαμφισβήτητα σημαντικό στις σχέσεις στις οποίες επενδύεις, να έχουν το χαρακτηριστικό που τις κάνει να ξεχωρίζουν από τις οποιαδήποτε άλλες, επαφές διατηρούμε στον περίγυρό μας. Για να ακριβολογήσω, στις σημαντικές σχέσεις που επιλέγουμε να έχουμε και να κάνουμε, είναι βασικό το να νιώθεις μοναδικός και το ίδιο να κάνεις να νιώθουν και όσοι σχετίζονται μέσα από αυτές. Οι σχέσεις αυτές χρειάζονται ειλικρίνεια, αλληλοσεβασμό, αγάπη και κίνητρο για να απλώνουν τις ρίζες τους μέσα μας και να δημιουργείται το υπόβαθρο που τις κάνει να αντέχουν στο χρόνο και στα ποικίλα ερεθίσματα που έρχονται να τις βομβαρδίσουν.
Δεν γίνεται να γίνεις σημαντικός για κάποιον εν μια νυκτί, αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, όσο γίνεσαι κομμάτι της ζωής κάποιου, τόσο αυτή η σημαντικότητα γίνεται κομμάτι της σχέσης, απαραίτητο για να μπορείς να λειτουργήσεις σε όλα τα επίπεδα. Είναι μεγάλη υπόθεση να αποκαλείς τον άλλον «ο άνθρωπός μου», όπως αντίστοιχα «ο κολλητός μου» ή «το άλλο μου μισό», δηλώσεις που πιθανόν να ακούσεις από ανθρώπους που το έχουν νιώσει και το εννοούν.
Όμως, τα λόγια δεν αρκούν αν δεν συνοδεύονται από πράξεις ανάλογες π.χ. πως θεωρείς κάποιον ως τον άνθρωπό σου, αν δεν τον υπολογίζεις, δεν τον σέβεσαι, δεν τον εκτιμάς, δεν του δίνεις την αξία που του αρμόζει για να νιώθει σημαντικός στη ζωή σου. Πολλοί από εμάς επιλέγουν συνειδητά ή ασυνείδητα, να παίρνουν το ρόλο του θύματος, που πολύ βολικά γίνεται και θύτης, για να προκαλούν τη προσοχή των άλλων και να εισπράττουν το ενδιαφέρον τους, ειδικά μέσα από συμπεριφορές όπως για θέματα υγείας, ζήλιας, διεκδίκησης κλπ. Το αποτέλεσμα είναι ότι όντως τις περισσότερες φορές καταφέρνουν να γίνουν σημαντικοί για κάποιους, αλλά για τους λόγους που εξυπηρετούν αυτούς και τις ανασφάλειές τους και όχι γιατί η σημαντικότητά τους πηγάζει από το ψυχικό τους απόθεμα ή αυτό που νιώθουν.
Εκεί είναι που όπως λέει και το περίφημο τραγούδι των Πυξ Λαξ, «για τις παλιές αγάπες μη μιλάς, στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω…». Γιατί διαλύονται άλλωστε προσωπικές σχέσεις που έφεραν δυο ανθρώπους πολύ κοντά σε κάποια στιγμή της ζωής τους? Όταν παύει να είναι σημαντικός ο ένας στον άλλον, απαραίτητο συστατικό της προσωπικής του ευτυχίας, τότε επέρχεται η ρήξη. Να πω ότι θεωρώ πολύ σημαντικό στις εποχές που ζούμε και πολλοί από εμάς έχουμε χάσει τη προσωπική μας ηρεμία με όσα συμβαίνουν στη κοινωνία, να μπορείς να εστιάσεις στον άλλον, να του δώσεις την αγάπη σου, να μοιραστείς μαζί του τον έρωτα αλλά και τη καθημερινή ρουτίνα που σας κάνουν να λειτουργείτε σαν σύνολο μαζί και όχι ξεχωριστά, σαν να είστε μόνοι.
Δεν μιλάω για περιορισμό των προσωπικών ελευθεριών σε καμία περίπτωση, αλλά από το «εγώ» να σκέφτεσαι το «εσύ», όπως λέει και στρατηγός Μακρυγιάννης, να μπορείς να λειτουργείς προς όφελος του άλλου και μετά του δικού σου αυστηρά προσωπικού, γιατί σε αντίθετη περίπτωση, είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό, ότι η σχέση αυτή δεν είναι ούτε ισότιμη, αλλά ούτε και έντιμη τελικά. Πόσες φορές βρίσκουμε καταφύγιο σε φιλικές σχέσεις αλλά και ερωτικές, οι οποίες μας προσφέρουν αυτό που οι δικές μας προσωπικές επιλογές δεν μπορούν να μας το δώσουν.
Είναι μεγάλη υπόθεση όταν υπάρχει το υπόβαθρο μιας υγειούς κοινωνικής συμπεριφοράς, με περιθώρια διαμερισμού των ερεθισμάτων και των ενδιαφερόντων μας ανάλογα, όμως όχι εις βάρος των ισορροπιών που διατηρούμε σε όλες τις σχέσεις στη ζωή μας. Είναι εξίσου σημαντικό, να ενθαρρύνεις και να ενθαρρύνεσαι αντίστοιχα για να βγάζεις τον καλύτερο εαυτό σου με τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν, γιατί όταν αγαπάς αληθινά, δεν υπάρχουν κενά και δικαιολογίες, αφού αυτό που αισθάνεσαι αρκεί για να κινητοποιήσει να αντικρίζεις τη ζωή με ψυχικό σθένος και αισιοδοξία για τη προσωπική σου πορεία.
Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνω πίσω
Δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
Κρυφτήκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων
Ό,τι αξίζει πονάει, κι έιναι δύσκολο
Για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου
κρύψου απο μένα
Δεν ξέρω αν φεύγεις, ΤΩΡΑ!, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα
Ό,τι αξίζει πονάει, κι έιναι δύσκολο
Έχει περάσει καιρός από τότε που έχω εκπλαγεί ευχάριστα στη ζωή μου, να με προλάβουν καταστάσεις τέτοιες που θα αφήσουν ένα θετικό αποτύπωμα στο ρου των γεγονότων που με αφορούν. Ίσως γιατί και εγώ η ίδια δεν είμαι σε ανάλογη φάση τελευταία, γι’ αυτό άλλωστε οι κεραίες μου είναι περισσότερο οξυμένες προς τα αρνητικά, παρά προς τα θετικά που μπορείς να βλέπεις όταν είσαι χαλαρός, παρά όταν νιώθεις ότι είσαι εν μέσω κεραυνών και καταιγίδων.
Ποτέ δεν μου άρεσε το «προσέξτε με, προσέξτε με!» με κάθε κόστος, ούτε έχω τη μύγα ντε και καλά, αν δεν είναι στραμμένη η προσοχή πάνω μου κάτι θα πάθω. Από την άλλη, το να υπάρχουν σαφείς συμπεριφορές και λεπτά αισθήματα που εκφράζονται ανάλογα, με βοηθάει να λειτουργώ κι εγώ πιο οριοθετημένα στον τρόπο συμπεριφοράς μου και αντίστοιχα να μπορώ να εκτιμώ γι’ αυτό το λόγο και τους άλλους.
Είναι αδιαμφισβήτητα σημαντικό στις σχέσεις στις οποίες επενδύεις, να έχουν το χαρακτηριστικό που τις κάνει να ξεχωρίζουν από τις οποιαδήποτε άλλες, επαφές διατηρούμε στον περίγυρό μας. Για να ακριβολογήσω, στις σημαντικές σχέσεις που επιλέγουμε να έχουμε και να κάνουμε, είναι βασικό το να νιώθεις μοναδικός και το ίδιο να κάνεις να νιώθουν και όσοι σχετίζονται μέσα από αυτές. Οι σχέσεις αυτές χρειάζονται ειλικρίνεια, αλληλοσεβασμό, αγάπη και κίνητρο για να απλώνουν τις ρίζες τους μέσα μας και να δημιουργείται το υπόβαθρο που τις κάνει να αντέχουν στο χρόνο και στα ποικίλα ερεθίσματα που έρχονται να τις βομβαρδίσουν.
Δεν γίνεται να γίνεις σημαντικός για κάποιον εν μια νυκτί, αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, όσο γίνεσαι κομμάτι της ζωής κάποιου, τόσο αυτή η σημαντικότητα γίνεται κομμάτι της σχέσης, απαραίτητο για να μπορείς να λειτουργήσεις σε όλα τα επίπεδα. Είναι μεγάλη υπόθεση να αποκαλείς τον άλλον «ο άνθρωπός μου», όπως αντίστοιχα «ο κολλητός μου» ή «το άλλο μου μισό», δηλώσεις που πιθανόν να ακούσεις από ανθρώπους που το έχουν νιώσει και το εννοούν.
Όμως, τα λόγια δεν αρκούν αν δεν συνοδεύονται από πράξεις ανάλογες π.χ. πως θεωρείς κάποιον ως τον άνθρωπό σου, αν δεν τον υπολογίζεις, δεν τον σέβεσαι, δεν τον εκτιμάς, δεν του δίνεις την αξία που του αρμόζει για να νιώθει σημαντικός στη ζωή σου. Πολλοί από εμάς επιλέγουν συνειδητά ή ασυνείδητα, να παίρνουν το ρόλο του θύματος, που πολύ βολικά γίνεται και θύτης, για να προκαλούν τη προσοχή των άλλων και να εισπράττουν το ενδιαφέρον τους, ειδικά μέσα από συμπεριφορές όπως για θέματα υγείας, ζήλιας, διεκδίκησης κλπ. Το αποτέλεσμα είναι ότι όντως τις περισσότερες φορές καταφέρνουν να γίνουν σημαντικοί για κάποιους, αλλά για τους λόγους που εξυπηρετούν αυτούς και τις ανασφάλειές τους και όχι γιατί η σημαντικότητά τους πηγάζει από το ψυχικό τους απόθεμα ή αυτό που νιώθουν.
Εκεί είναι που όπως λέει και το περίφημο τραγούδι των Πυξ Λαξ, «για τις παλιές αγάπες μη μιλάς, στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω…». Γιατί διαλύονται άλλωστε προσωπικές σχέσεις που έφεραν δυο ανθρώπους πολύ κοντά σε κάποια στιγμή της ζωής τους? Όταν παύει να είναι σημαντικός ο ένας στον άλλον, απαραίτητο συστατικό της προσωπικής του ευτυχίας, τότε επέρχεται η ρήξη. Να πω ότι θεωρώ πολύ σημαντικό στις εποχές που ζούμε και πολλοί από εμάς έχουμε χάσει τη προσωπική μας ηρεμία με όσα συμβαίνουν στη κοινωνία, να μπορείς να εστιάσεις στον άλλον, να του δώσεις την αγάπη σου, να μοιραστείς μαζί του τον έρωτα αλλά και τη καθημερινή ρουτίνα που σας κάνουν να λειτουργείτε σαν σύνολο μαζί και όχι ξεχωριστά, σαν να είστε μόνοι.
Δεν μιλάω για περιορισμό των προσωπικών ελευθεριών σε καμία περίπτωση, αλλά από το «εγώ» να σκέφτεσαι το «εσύ», όπως λέει και στρατηγός Μακρυγιάννης, να μπορείς να λειτουργείς προς όφελος του άλλου και μετά του δικού σου αυστηρά προσωπικού, γιατί σε αντίθετη περίπτωση, είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό, ότι η σχέση αυτή δεν είναι ούτε ισότιμη, αλλά ούτε και έντιμη τελικά. Πόσες φορές βρίσκουμε καταφύγιο σε φιλικές σχέσεις αλλά και ερωτικές, οι οποίες μας προσφέρουν αυτό που οι δικές μας προσωπικές επιλογές δεν μπορούν να μας το δώσουν.
Είναι μεγάλη υπόθεση όταν υπάρχει το υπόβαθρο μιας υγειούς κοινωνικής συμπεριφοράς, με περιθώρια διαμερισμού των ερεθισμάτων και των ενδιαφερόντων μας ανάλογα, όμως όχι εις βάρος των ισορροπιών που διατηρούμε σε όλες τις σχέσεις στη ζωή μας. Είναι εξίσου σημαντικό, να ενθαρρύνεις και να ενθαρρύνεσαι αντίστοιχα για να βγάζεις τον καλύτερο εαυτό σου με τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν, γιατί όταν αγαπάς αληθινά, δεν υπάρχουν κενά και δικαιολογίες, αφού αυτό που αισθάνεσαι αρκεί για να κινητοποιήσει να αντικρίζεις τη ζωή με ψυχικό σθένος και αισιοδοξία για τη προσωπική σου πορεία.
Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνω πίσω
Δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
Κρυφτήκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων
Ό,τι αξίζει πονάει, κι έιναι δύσκολο
Για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου
κρύψου απο μένα
Δεν ξέρω αν φεύγεις, ΤΩΡΑ!, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα
Ό,τι αξίζει πονάει, κι έιναι δύσκολο
Μαριαλένα, 24/6/2011
Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011
Αθήνα, πόλη φάντασμα...
Όταν πήγαινα ακόμη στο Κολέγιο, η φίλη μου η Μπέτυ και εγώ λέγαμε μέσα στη μετεφηβική μας αθωότητα ένα ροκ ελληνικό τραγούδι, νομίζω πως ήταν του Παπακωνσταντίνου, αλλά δεν παίρνω και όρκο, που έλεγε «Αθήνα, πόλη φάντασμα, Αθήνα, πόλη νέφος…»
Χθες, βρέθηκα στο Σύνταγμα, ως μέρος της πορείας της Μοτο-διαμαρτυρίας που ξεκίνησε από το Λυκαβηττό και κατέληξε μπροστά από τη Βουλή, με συμμετοχή 300 μηχανών, των αναβατών και συνεπιβατών τους. Διασχίσαμε τη Βασιλίσσης Σοφίας, τη Πανεπιστημίου, ανεβήκαμε τη Σταδίου, στρίψαμε από Όθωνος και καταλήξαμε να παρκάρουμε μπροστά στη Πλατεία Συντάγματος και να μετέχουμε στη διαμαρτυρία που εδώ και 15 ημέρες λαμβάνει χώρα κάθε μέρα, απέναντι από το Κοινοβούλιο.
Διαπίστωση πρώτη: Η ερήμωση του ιστορικού κέντρου της πόλης είναι εμφανής. Σκεφτόμουν πως άλλες χρονιές αυτή ήταν η εποχή που οι τουρίστες κατέκλυζαν την Αθήνα, τώρα με όλη αυτή τη δικαιολογημένη κοινωνική αναταραχή που υπάρχει, ποιος τουρίστας θα έρθει να μείνει στη πόλη μας και να φοβάται να κυκλοφορήσει?
Ή πλέον θα τους αφήνουν τα πούλμαν έξω από την Ακρόπολη, θα βλέπουν τα αρχαία και μετά θα φεύγουν για τα Greek islands? (όπως τα λένε μαζί με το μουζάκα).
Κατέβαινα στη συνέχεια την Πανεπιστημίου για να επιστρέψω σπίτι μου και από την Ομόνοια και κάτω με έπιασε η ψυχή μου, ενώ υπήρχε ακόμα φως στον ορίζοντα. Το οδόστρωμα στους δρόμους φθαρμένο, καμένο, ταλαιπωρημένο από τη διαρκή ζέστη και παλαιότητα που υφίσταται. Οδηγούσα τη μηχανή μου και απορούσα αν στη Καλκούτα π.χ., έχουν καλύτερους δρόμους! Στη συνέχεια η οδός Αγίου Κωνσταντίνου, το καμάρι της περιοχής με το περίοπτο Εθνικό Θέατρο και την Εκκλησία του Αγ. Κωνσταντίνου ακόμα υπό ανακαίνιση με τις σκαλωσιές μέχρι τον δρόμο. Με το που κατεβαίνεις την Ομόνοια, αρχίζεις να βλέπεις ανθρώπους από άλλες εθνότητες και ηπείρους να περπατάνε στο δρόμο, ανάμεσα από τα οχήματα, αψηφώντας συχνά τη κίνηση και τους κανόνες της σωστής οδικής συμπεριφοράς! Παλιότερα, όταν η αφετηρία των λεωφορείων για τη γειτονιά μου ξεκινούσε από την οδό Δεληγιώργη και Ακομινάτου, ή ήταν στο σταθμό του Μεταξουργείου, πολύ συχνά περπατούσα από το κέντρο της πόλης και κατέβαινα μέχρι εκεί, γιατί οι αποστάσεις είναι πολύ κοντινές και βατές για τους πεζούς. Τώρα, δεν νομίζω ότι υπάρχει συμπολίτης μας που θα κάνει αυτή τη κίνηση και μάλιστα γυναίκα, όταν καλείται να διασχίσει μια από τις περιοχές της Αθήνας που μαστίζεται από την εκμετάλλευση, τη πορνεία, τα ναρκωτικά, το παραεμπόριο και τη λαθρομετανάστευση, μιαν ανάσα από την Ομόνοια και δίπλα στα αστυνομικά τμήματα της περιοχής, που όμως δεν αναλαμβάνουν ρόλο προστασίας του πολίτη, απέναντι στην ανεξέλεγκτη γκετοποίηση των παλαιών γειτονιών του κέντρου.
Πως τώρα ο κ. Καμίνης, ο νυν δήμαρχος Αθηνών, ανακοινώνει την εγκατάσταση νέων κατοίκων ξανά στο κέντρο, για να υπάρξει αναζωογόνηση και πως η πόλη που μεγαλώσαμε, γνωρίσαμε περπατώντας, συνδέσαμε τη λειτουργία της με τις ζωές μας και εν τέλει αγαπήσαμε, παρά τον υδροκεφαλικό και αμετροεπή χαρακτήρα της, τείνει να γίνει μια πόλη-φάντασμα, μια πόλη όπου κανείς δεν είναι τόσο γενναίος ή τρελός, για να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του και να σταματήσει την εξαθλίωση.
Μου φαίνεται πως, θα φτάσουμε στο σημείο να αποφεύγουμε το κέντρο, γιατί η πόλη μας θα έχει μοιραστεί σε γκρίζες ζώνες στη κυριολεξία, μέρη όπου αν θα πας, θα πηγαίνεις με δική σου ευθύνη και μόνο και με κίνδυνο της σωματικής σου ακεραιότητας! Αν είναι δυνατόν και όμως συμβαίνει… και αναρωτιέσαι μετά, για τη πολιτική βούληση για τον έλεγχο της κατάστασης, για την ευθύνη που έχουν οι διοικούντες και εμείς οι ίδιοι στην έκπτωση των ηθών και στη κατρακύλα της ποιότητας ζωής μας, ως κάτοικοι μιας μεγαλούπολης. Να απαντήσω με τη γνωστή παραπομπή στους «όρχεις του Καράμπελα και το αιδοίο της Χάιδως» αντ’ αυτού, αλλά ένα νεκρό στη κυριολεξία, κέντρο της Αθήνας, ένα κέντρο παραδομένο στην παραβατικότητα και την ανομία, σίγουρα εξυπηρετεί τα συμφέροντα επιτηδείων που εκμεταλλεύονται το χάος και την αναρχία, αλλά ημών των υπολοίπων, μέχρι σήμερα ενσυνείδητων πολιτών, τι στο καλό μαλακία στον εγκέφαλο μας έχει βαρέσει και δεν αντιδρούμε?
Ρατσίστρια δεν είμαι, ούτε έχω φοβία απέναντι στους ξένους που ήλθαν και διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, γιατί πιστεύω πως χώρος υπάρχει για όλους μας, αλλά βρε διάολε, είναι δυνατόν να αφήνονται ολόκληρες περιοχές στο έλεος της έλλειψης εφαρμογής των νόμων του κράτους, για να παραμείνουν ζωντανές και ενεργές? Αν έχετε περάσει από τις παρυφές της Ακαδημίας Πλάτωνος, θα έχετε δει που θυμίζει ελληνική επαρχία που αναπτύχθηκε παράνομα και αν ο δρόμος σας έχει βγάλει μέχρι την περίφημη οδό Ορφέως και Αγίας Άννης στο Βοτανικό, θα βουλιάξετε στα λύματα, θα διασχίσετε χωμάτινα μονοπάτια, θα βρεθείτε μπροστά στους συνοικισμούς των αθίγγανων που ζουν υπό φρικτές συνθήκες εκεί και θα αναφωνήσετε, «καλά, αυτή είναι η Αθήνα?»
Γιατί δεν προχωράει η ανάπλαση του γηπέδου στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, η ανάδειξη των προσφυγικών κατοικιών απέναντι, η διαρρύθμιση του πάρκου πίσω από τα Δικαστήρια στις παλαιές φυλακές Αβέρωφ που τώρα είναι βάλτος, μαζί με την αξιοποίηση του Βοτανικού αντίστοιχα, ακόμα και αν αυτό περιλαμβάνει τη κατασκευή του νέου γηπέδου του ΠΑΟ και του εμπορικού κέντρου του Βωβού. Γιατί ακόμα ξύνονται σχετικά με την μετατροπή του παλαιού αεροδρομίου του Ελληνικού σε πάρκο, ή σε κοινότητα κατοικιών με χώρους πρασίνου ή οτιδήποτε άλλο κατεβάσει η κούτρα τους για αυτή τη τεράστια έκταση εν μέσω του αστικού ιστού?
Διαπίστωση δεύτερη: Ο Έλληνας που αντιδρά στην υποδούλωση της χώρας του, απέναντι στα κερδοσκοπικά συμφέροντα που οι οικονομικοί ιθύνοντες δόλια την έχουν υποβάλει, καλά κάνει και αντιδράει πλέον, ακόμα και με αυτόν τον τρόπο που έχει ξεκινήσει και το κάνει, καλώς ή κακώς. Και θα πω πια, ευτυχώς που υπάρχει η γενιά των 20ρηδων, των παιδιών που το μέλλον κυριολεκτικά τους ανήκει και δεν έχουν προλάβει ακόμα να συνθλιβούν από τις υποχρεώσεις και τις υποχωρήσεις που θα κάνουν μετέπειτα στη ζωή τους για να εργασθούν. Τα όνειρά τους είναι πιο ισχυρά από «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» των γενεών που προηγήθηκαν, το παραμύθι του «ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» πια δεν λειτουργεί, τα παιδιά αυτά μάχονται για το δικαίωμα να μην πουληθούν στο σκλαβοπάζαρο που ετοιμάζει η κυβέρνηση, διεκδικούν τα αυτονόητα και δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Είναι ο Μάης του ΄68 που έγινε ο Ιούνης του 2011 για την Ελλάδα, είναι η απάντηση στη κακεντρέχεια των Ισπανών ότι κοιμόμαστε, είναι η ελπίδα μας, είναι εκείνοι που θα φέρουν την ανατροπή στα βάναυσα σχέδια των κερδοσκόπων!
Δεν είμαι ο μάντης Κάλχας να προβλέψω αν θα καεί η Αθήνα συθέμελα, ή πιάσαμε πάτο και από εδώ και πέρα θα σταματήσει η κατρακύλα. Ούτε είμαι στο μυαλό των επιτηδείων που θυσιάζουν την κοινωνική συνοχή, για να μας πουλήσουν ως άλλους ιθαγενείς, αντί πινακίου φακής. Ούτε μπορώ να κρίνω αν είναι καλύτερα να ζήσεις έναν πόλεμο όπως συνέβη στους παππούδες και τους γονείς μας, ή μια παρατεταμένη οικονομική ύφεση, δίχως ικανοποιητικές δικαιολογίες.
Δυο είναι τα τινά σε αυτή τη περίπτωση: Είτε εκείνοι που μπορούν, να φύγουν από τη χώρα και να ζήσουν σε μια πιο ευνομούμενη χώρα που δεν κινδυνεύουν να γίνουν νεόπτωχοι, είτε εμείς που αναγκαστικά μένουμε πίσω, να βάλουμε επιτέλους το μυαλό μας να δουλέψει και εκεί που μπορούμε, να αφήσουμε τα μικροκομματικά συμφέροντα κατά μέρους και να ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ!
Η μεταπολίτευση έχει πλέον πεθάνει, η γενιά του Πολυτεχνείου, αποδείχτηκε και αυτή ανάξια των προσδοκιών ολόκληρης της κοινωνίας που επένδυσε σε αυτήν κάποτε, γιατί δεν ήταν τίποτε καλύτερο από αυτό που πολεμούσαν, ειδικά όταν μπήκαν στους μηχανισμούς της εξουσίας και αλλοτριώθηκαν, γευόμενοι την επήρειά της.
Η κραυγή του γέροντα Μίκη Θεοδωράκη, φαντάζει ίσως φανατική και αναχρονιστική, αλλά είναι και η μόνη που ακούγεται από τους πνευματικούς ανθρώπους της χώρας αυτή τη στιγμή, τώρα που η διανόηση δείχνει να έχει εγκλωβιστεί στα παλιότερα δεδομένα περί προοδευτικότητας και κοινωνικής αφύπνισης. Κοινώς, τα γεγονότα τους έχουν ξεπεράσει κατά πολύ και αντίλογος δεν υπάρχει, από εκείνους που θα μπορούσαν να αντιπαρατεθούν απέναντι στο «σύστημα» (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοια περίπτωση).
Γαία πυρί μειχθήτω τελικά, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες, αν δεν αναμειχθεί η γη με τη φωτιά, αν δεν γκρεμιστούν τα θεμέλια της νοοτροπίας που μας διέπει ως λαός, τότε εδώ θα είμαστε και θα αναμασάμε τις ίδιες αοριστολογίες, βασιζόμενοι στα καλά και συμφέροντά μας. Εδώ είναι που ανακαλώ στη μνήμη μου την Επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία του 1917, τότε που έναν αιώνα πριν, βρέθηκαν ικανοί πολιτικοί και οραματιστές, για να ηγηθούν του κινήματος που ανάτρεψε το τσαρικό καθεστώς και πήρε τις τύχες του λαού στα χέρια του.
Αλλά επειδή ο Τσε Γκεβάρα δολοφονήθηκε και δεν έχω υπόψη μου να προτείνω κάποιον άλλον στη θέση του, ας πορευθούμε με ό,τι έχουμε και ας μην κρυβόμαστε πια πίσω από το δάκτυλό μας. Για την Ελλάδα βρε γαμώτο, αλλά για όσα μας αφορούν στον 21ο αιώνα.
8η ημέρα Αγανακτισμένων πορεία μοτοσυκλετιστών by News247
Μαριαλένα, 9/6/2011
Χθες, βρέθηκα στο Σύνταγμα, ως μέρος της πορείας της Μοτο-διαμαρτυρίας που ξεκίνησε από το Λυκαβηττό και κατέληξε μπροστά από τη Βουλή, με συμμετοχή 300 μηχανών, των αναβατών και συνεπιβατών τους. Διασχίσαμε τη Βασιλίσσης Σοφίας, τη Πανεπιστημίου, ανεβήκαμε τη Σταδίου, στρίψαμε από Όθωνος και καταλήξαμε να παρκάρουμε μπροστά στη Πλατεία Συντάγματος και να μετέχουμε στη διαμαρτυρία που εδώ και 15 ημέρες λαμβάνει χώρα κάθε μέρα, απέναντι από το Κοινοβούλιο.
Διαπίστωση πρώτη: Η ερήμωση του ιστορικού κέντρου της πόλης είναι εμφανής. Σκεφτόμουν πως άλλες χρονιές αυτή ήταν η εποχή που οι τουρίστες κατέκλυζαν την Αθήνα, τώρα με όλη αυτή τη δικαιολογημένη κοινωνική αναταραχή που υπάρχει, ποιος τουρίστας θα έρθει να μείνει στη πόλη μας και να φοβάται να κυκλοφορήσει?
Ή πλέον θα τους αφήνουν τα πούλμαν έξω από την Ακρόπολη, θα βλέπουν τα αρχαία και μετά θα φεύγουν για τα Greek islands? (όπως τα λένε μαζί με το μουζάκα).
Κατέβαινα στη συνέχεια την Πανεπιστημίου για να επιστρέψω σπίτι μου και από την Ομόνοια και κάτω με έπιασε η ψυχή μου, ενώ υπήρχε ακόμα φως στον ορίζοντα. Το οδόστρωμα στους δρόμους φθαρμένο, καμένο, ταλαιπωρημένο από τη διαρκή ζέστη και παλαιότητα που υφίσταται. Οδηγούσα τη μηχανή μου και απορούσα αν στη Καλκούτα π.χ., έχουν καλύτερους δρόμους! Στη συνέχεια η οδός Αγίου Κωνσταντίνου, το καμάρι της περιοχής με το περίοπτο Εθνικό Θέατρο και την Εκκλησία του Αγ. Κωνσταντίνου ακόμα υπό ανακαίνιση με τις σκαλωσιές μέχρι τον δρόμο. Με το που κατεβαίνεις την Ομόνοια, αρχίζεις να βλέπεις ανθρώπους από άλλες εθνότητες και ηπείρους να περπατάνε στο δρόμο, ανάμεσα από τα οχήματα, αψηφώντας συχνά τη κίνηση και τους κανόνες της σωστής οδικής συμπεριφοράς! Παλιότερα, όταν η αφετηρία των λεωφορείων για τη γειτονιά μου ξεκινούσε από την οδό Δεληγιώργη και Ακομινάτου, ή ήταν στο σταθμό του Μεταξουργείου, πολύ συχνά περπατούσα από το κέντρο της πόλης και κατέβαινα μέχρι εκεί, γιατί οι αποστάσεις είναι πολύ κοντινές και βατές για τους πεζούς. Τώρα, δεν νομίζω ότι υπάρχει συμπολίτης μας που θα κάνει αυτή τη κίνηση και μάλιστα γυναίκα, όταν καλείται να διασχίσει μια από τις περιοχές της Αθήνας που μαστίζεται από την εκμετάλλευση, τη πορνεία, τα ναρκωτικά, το παραεμπόριο και τη λαθρομετανάστευση, μιαν ανάσα από την Ομόνοια και δίπλα στα αστυνομικά τμήματα της περιοχής, που όμως δεν αναλαμβάνουν ρόλο προστασίας του πολίτη, απέναντι στην ανεξέλεγκτη γκετοποίηση των παλαιών γειτονιών του κέντρου.
Πως τώρα ο κ. Καμίνης, ο νυν δήμαρχος Αθηνών, ανακοινώνει την εγκατάσταση νέων κατοίκων ξανά στο κέντρο, για να υπάρξει αναζωογόνηση και πως η πόλη που μεγαλώσαμε, γνωρίσαμε περπατώντας, συνδέσαμε τη λειτουργία της με τις ζωές μας και εν τέλει αγαπήσαμε, παρά τον υδροκεφαλικό και αμετροεπή χαρακτήρα της, τείνει να γίνει μια πόλη-φάντασμα, μια πόλη όπου κανείς δεν είναι τόσο γενναίος ή τρελός, για να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του και να σταματήσει την εξαθλίωση.
Μου φαίνεται πως, θα φτάσουμε στο σημείο να αποφεύγουμε το κέντρο, γιατί η πόλη μας θα έχει μοιραστεί σε γκρίζες ζώνες στη κυριολεξία, μέρη όπου αν θα πας, θα πηγαίνεις με δική σου ευθύνη και μόνο και με κίνδυνο της σωματικής σου ακεραιότητας! Αν είναι δυνατόν και όμως συμβαίνει… και αναρωτιέσαι μετά, για τη πολιτική βούληση για τον έλεγχο της κατάστασης, για την ευθύνη που έχουν οι διοικούντες και εμείς οι ίδιοι στην έκπτωση των ηθών και στη κατρακύλα της ποιότητας ζωής μας, ως κάτοικοι μιας μεγαλούπολης. Να απαντήσω με τη γνωστή παραπομπή στους «όρχεις του Καράμπελα και το αιδοίο της Χάιδως» αντ’ αυτού, αλλά ένα νεκρό στη κυριολεξία, κέντρο της Αθήνας, ένα κέντρο παραδομένο στην παραβατικότητα και την ανομία, σίγουρα εξυπηρετεί τα συμφέροντα επιτηδείων που εκμεταλλεύονται το χάος και την αναρχία, αλλά ημών των υπολοίπων, μέχρι σήμερα ενσυνείδητων πολιτών, τι στο καλό μαλακία στον εγκέφαλο μας έχει βαρέσει και δεν αντιδρούμε?
Ρατσίστρια δεν είμαι, ούτε έχω φοβία απέναντι στους ξένους που ήλθαν και διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, γιατί πιστεύω πως χώρος υπάρχει για όλους μας, αλλά βρε διάολε, είναι δυνατόν να αφήνονται ολόκληρες περιοχές στο έλεος της έλλειψης εφαρμογής των νόμων του κράτους, για να παραμείνουν ζωντανές και ενεργές? Αν έχετε περάσει από τις παρυφές της Ακαδημίας Πλάτωνος, θα έχετε δει που θυμίζει ελληνική επαρχία που αναπτύχθηκε παράνομα και αν ο δρόμος σας έχει βγάλει μέχρι την περίφημη οδό Ορφέως και Αγίας Άννης στο Βοτανικό, θα βουλιάξετε στα λύματα, θα διασχίσετε χωμάτινα μονοπάτια, θα βρεθείτε μπροστά στους συνοικισμούς των αθίγγανων που ζουν υπό φρικτές συνθήκες εκεί και θα αναφωνήσετε, «καλά, αυτή είναι η Αθήνα?»
Γιατί δεν προχωράει η ανάπλαση του γηπέδου στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, η ανάδειξη των προσφυγικών κατοικιών απέναντι, η διαρρύθμιση του πάρκου πίσω από τα Δικαστήρια στις παλαιές φυλακές Αβέρωφ που τώρα είναι βάλτος, μαζί με την αξιοποίηση του Βοτανικού αντίστοιχα, ακόμα και αν αυτό περιλαμβάνει τη κατασκευή του νέου γηπέδου του ΠΑΟ και του εμπορικού κέντρου του Βωβού. Γιατί ακόμα ξύνονται σχετικά με την μετατροπή του παλαιού αεροδρομίου του Ελληνικού σε πάρκο, ή σε κοινότητα κατοικιών με χώρους πρασίνου ή οτιδήποτε άλλο κατεβάσει η κούτρα τους για αυτή τη τεράστια έκταση εν μέσω του αστικού ιστού?
Διαπίστωση δεύτερη: Ο Έλληνας που αντιδρά στην υποδούλωση της χώρας του, απέναντι στα κερδοσκοπικά συμφέροντα που οι οικονομικοί ιθύνοντες δόλια την έχουν υποβάλει, καλά κάνει και αντιδράει πλέον, ακόμα και με αυτόν τον τρόπο που έχει ξεκινήσει και το κάνει, καλώς ή κακώς. Και θα πω πια, ευτυχώς που υπάρχει η γενιά των 20ρηδων, των παιδιών που το μέλλον κυριολεκτικά τους ανήκει και δεν έχουν προλάβει ακόμα να συνθλιβούν από τις υποχρεώσεις και τις υποχωρήσεις που θα κάνουν μετέπειτα στη ζωή τους για να εργασθούν. Τα όνειρά τους είναι πιο ισχυρά από «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» των γενεών που προηγήθηκαν, το παραμύθι του «ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» πια δεν λειτουργεί, τα παιδιά αυτά μάχονται για το δικαίωμα να μην πουληθούν στο σκλαβοπάζαρο που ετοιμάζει η κυβέρνηση, διεκδικούν τα αυτονόητα και δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Είναι ο Μάης του ΄68 που έγινε ο Ιούνης του 2011 για την Ελλάδα, είναι η απάντηση στη κακεντρέχεια των Ισπανών ότι κοιμόμαστε, είναι η ελπίδα μας, είναι εκείνοι που θα φέρουν την ανατροπή στα βάναυσα σχέδια των κερδοσκόπων!
Δεν είμαι ο μάντης Κάλχας να προβλέψω αν θα καεί η Αθήνα συθέμελα, ή πιάσαμε πάτο και από εδώ και πέρα θα σταματήσει η κατρακύλα. Ούτε είμαι στο μυαλό των επιτηδείων που θυσιάζουν την κοινωνική συνοχή, για να μας πουλήσουν ως άλλους ιθαγενείς, αντί πινακίου φακής. Ούτε μπορώ να κρίνω αν είναι καλύτερα να ζήσεις έναν πόλεμο όπως συνέβη στους παππούδες και τους γονείς μας, ή μια παρατεταμένη οικονομική ύφεση, δίχως ικανοποιητικές δικαιολογίες.
Δυο είναι τα τινά σε αυτή τη περίπτωση: Είτε εκείνοι που μπορούν, να φύγουν από τη χώρα και να ζήσουν σε μια πιο ευνομούμενη χώρα που δεν κινδυνεύουν να γίνουν νεόπτωχοι, είτε εμείς που αναγκαστικά μένουμε πίσω, να βάλουμε επιτέλους το μυαλό μας να δουλέψει και εκεί που μπορούμε, να αφήσουμε τα μικροκομματικά συμφέροντα κατά μέρους και να ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ!
Η μεταπολίτευση έχει πλέον πεθάνει, η γενιά του Πολυτεχνείου, αποδείχτηκε και αυτή ανάξια των προσδοκιών ολόκληρης της κοινωνίας που επένδυσε σε αυτήν κάποτε, γιατί δεν ήταν τίποτε καλύτερο από αυτό που πολεμούσαν, ειδικά όταν μπήκαν στους μηχανισμούς της εξουσίας και αλλοτριώθηκαν, γευόμενοι την επήρειά της.
Η κραυγή του γέροντα Μίκη Θεοδωράκη, φαντάζει ίσως φανατική και αναχρονιστική, αλλά είναι και η μόνη που ακούγεται από τους πνευματικούς ανθρώπους της χώρας αυτή τη στιγμή, τώρα που η διανόηση δείχνει να έχει εγκλωβιστεί στα παλιότερα δεδομένα περί προοδευτικότητας και κοινωνικής αφύπνισης. Κοινώς, τα γεγονότα τους έχουν ξεπεράσει κατά πολύ και αντίλογος δεν υπάρχει, από εκείνους που θα μπορούσαν να αντιπαρατεθούν απέναντι στο «σύστημα» (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοια περίπτωση).
Γαία πυρί μειχθήτω τελικά, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες, αν δεν αναμειχθεί η γη με τη φωτιά, αν δεν γκρεμιστούν τα θεμέλια της νοοτροπίας που μας διέπει ως λαός, τότε εδώ θα είμαστε και θα αναμασάμε τις ίδιες αοριστολογίες, βασιζόμενοι στα καλά και συμφέροντά μας. Εδώ είναι που ανακαλώ στη μνήμη μου την Επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία του 1917, τότε που έναν αιώνα πριν, βρέθηκαν ικανοί πολιτικοί και οραματιστές, για να ηγηθούν του κινήματος που ανάτρεψε το τσαρικό καθεστώς και πήρε τις τύχες του λαού στα χέρια του.
Αλλά επειδή ο Τσε Γκεβάρα δολοφονήθηκε και δεν έχω υπόψη μου να προτείνω κάποιον άλλον στη θέση του, ας πορευθούμε με ό,τι έχουμε και ας μην κρυβόμαστε πια πίσω από το δάκτυλό μας. Για την Ελλάδα βρε γαμώτο, αλλά για όσα μας αφορούν στον 21ο αιώνα.
8η ημέρα Αγανακτισμένων πορεία μοτοσυκλετιστών by News247
Μαριαλένα, 9/6/2011
Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011
Όπου φυσάει ο άνεμος...
Όπου φυσάει ο άνεμος
Στίχοι: Κώστας Τουρνάς
Μουσική: Κώστας Τουρνάς
Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Τουρνάς
Κουράστηκα μ' όρια με περιθώρια
με παραμύθια με παραμύθια με παραμύθια
διαγράφω τους δεσμούς, συναισθηματισμούς
και θέλω αλήθεια και θέλω αλήθεια θέλω αλήθεια
Όπου φυσάει ο άνεμος πάω
είμαι καλάμι γέρνω δεν σπάω
όπου φυσάει ο άνεμος
γίνομαι άνεμος
Όπου φυσάει ο άνεμος θα 'μαι
και δεν ελπίζω πια δε φοβάμαι
όπου φυσάει ο άνεμος
γίνομαι άνεμος
Γυρεύω πείραμα ζωή εγχείρημα
δίχως βολέματα δίχως βολέματα
αν θα σου λείψω άσε με ξέχνα με χάσε με
βρες νέα θέματα βρες νέα θέματα
Όπου φυσάει ο άνεμος πάω
είμαι καλάμι γέρνω δεν σπάω
όπου φυσάει ο άνεμος
γίνομαι άνεμος
Όπου φυσάει ο άνεμος θα 'μαι
και δεν ελπίζω πια δε φοβάμαι
όπου φυσάει ο άνεμος
γίνομαι άνεμος
σ.σ. Αντί για εντυπώσεις, έντυσα μ' αυτή την αγαπημένη μουσική, τις εικόνες που τραβήξαμε από τη Πανελλήνια Συνάντηση του ScooterClub Hellas στο Πευκί της Βόρειας Εύβοιας, στις 28-29/5/3011.
Εικόνες από ανθρώπους που βρέθηκαν μαζί για ένα σαββατοκύριακο, φίλοι και γνωστοί που τους ενώνει η αγάπη για τη μοτοκίνηση και το παρεάκι του ScooterClub Hellas, από όλη την Ελλάδα, με φόντο τα όμορφα τοπία της καταπράσινης βόρειας ακτογραμμής της Εύβοιας και όχι μόνο...
460 χλμ μετά από την εμπειρία μας αυτή, οι φωτογραφίες και τα βίντεο μας θυμίζουν ότι τα καταφέραμε και αυτή τη χρονιά! Μέχρι την επόμενη αφορμή για να "αποδράσουμε" παρέα με τα δίτροχά μας, αυτό το βίντεο που έφτιαξα, είναι εδώ για να μας ταξιδέψει τώρα πια νοητά, στις όμορφες στιγμές της ζωής που μένουν χαραγμένες μέσα μας για πολύ, αφού τις ζήσεις και τις μοιραστείς με τους αναβάτες και τις αμαζόνες του Κλαμπ!
Μαριαλένα, 2/6/2011
Παρασκευή 27 Μαΐου 2011
Μια ανάσα δρόμος
Μετράω αντίστροφα για την αυριανή μέρα, Πανελλήνια Συγκέντρωση Μελών του ScooterClub Hellas, αυτή τη φορά στο Πευκί της Βόρειας Εύβοιας. Συμμετοχές ρεκόρ από όλη σχεδόν την Ελλάδα, το κέφι των προετοιμασιών ξεχειλίζει στις μεταξύ μας επικοινωνίες, αλλά και η αγωνία για τον καιρό και την απρόσκοπτη έλευση στον προορισμό μας.
Η βροχή που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες μέρες, μας απασχολεί όλους, άραγε θα συναντήσουμε βροχοπτώσεις στη πορεία μας, πώς να ντυθούμε για να μην βραχούμε, με πόση ταχύτητα να πηγαίνω για να είμαι ασφαλής με βροχή στην Εθνική Οδό… Τι να πάρω να φορέσω για να αλλάξω τα βρεγμένα, αλλά και να χωράει στο μικρό σακ βουαγιάζ που θα έχω μαζί μου?
Τόσα χρόνια μέλος του Κλαμπ, πρώτη φορά θα κάνω το ταξίδι αυτό με τη δική μου μηχανή και σόλο. Όλα αυτά τα χρόνια, συμμετείχα σε εκδρομές και βόλτες σε γειτονικούς νομούς της Αττικής, αλλά φέτος το αποφάσισα, να οδηγήσω το σκούτερ μου τόσο μακριά, μαζί με την υπόλοιπη σκουτεροπαρέα και να πάω στη Πανελλήνια, η Μάρλεν και το σκουτέρι της σε άγνωστα μέρη και καινούργιες διαδρομές!
Αν φοβάμαι? Και ναι και όχι, μπορώ να πω! Ναι, για να πάω και να γυρίσω σώα και ασφαλής και εγώ και η μηχανή μου, σε όποιες καιρικές συνθήκες και αν εκτεθούμε αυτό το διήμερο και όχι γιατί εγώ είμαι υπεύθυνη για τον εαυτό μου και εγώ θα μας οδηγήσω με πλήρη επίγνωση σε αυτό μας το ταξίδι επί των δυο τροχών.
Η οδήγηση των μοτοσυκλετών, θέλει συναίσθηση, θέλει θάρρος, θέλει τρέλα, για να πεις ότι ευχαριστιέσαι να οδηγείς, είτε σε ορεινές διαδρομές, είτε στη πόλη, σε μεγάλους δρόμους ή εθνικές οδούς, σε χώμα ή άσφαλτο, σε καλντερίμια ή καλοστρωμένους δρόμους που δεν κοπανιέσαι. Είσαι εσύ με τον εαυτό σου, μόνη σου μονολογείς τις ώρες που οδηγείς το δίτροχό σου, μόνη σου σχολιάζεις τι σου έρχεται στο μυαλό, μόνη σου σφίγγεις τα δόντια για να κρατήσεις γερά εκεί που δυσκολεύεσαι και επειδή οι γυναίκες είμαστε από τη φύση μας πιο ανασφαλή όντα όταν οδηγούμε και παίρνουμε λιγότερα ρίσκα, έχεις να κάνεις και με το ραντάρ σου που σου λέει συνέχεια «…φρένο, δώσε γκάζι, πάρε ανοιχτά τη στροφή, βγάλε φλας για να προσπεράσεις, γκάζι κόντρα στον άνεμο…» και άλλα τέτοια όμορφα, συνηθισμένα στον κόσμο των μοτοσυκλετιστών.
Θέλω να πιστεύω ότι θα πάνε όλα καλά και όλα τα αγόρια και κορίτσια που θα συμμετέχουμε θα γυρίσουμε πίσω όρθιοι, όπως λέμε μεταξύ μας, αλλά και γεμάτοι από εμπειρίες που ζήσαμε στη συνάντησή μας, εμείς και τα δίτροχά μας!
Θα εξομολογηθώ κάτι όμως, χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά, γιατί το ένιωσα και θέλω να ξαναγίνει κομμάτι της ζωής μου, όταν και αν μπορέσει να γίνει, ελπίζω, κάποτε: Θέλω πολύ να μοιράζομαι τέτοιου είδους εμπειρίες, από την πιο απλή βόλτα, μέχρι την πιο μεγαλεπίβολη απόδραση, όχι μόνο με τη παρέα, με τα φιλαράκια μου, αλλά και με τον άνθρωπό μου, να είμαστε όπως και άλλα παιδιά στο Κλαμπ, με τις γυναίκες και τους άνδρες μας, να καβαλάμε τα σκούτερ μας και να πορευόμαστε μαζί σε αυτά τα συναρπαστικά βιώματα της ζωής, γιατί είναι κάτι που μας γεμίζει και μας εκφράζει… και να προσθέσω είναι κομμάτια της προσωπικής σχέσης που «δένουν» τους ανθρώπους μαζί, τους κάνουν να μοιράζονται τις εμπειρίες τους και να τις ζουν συντροφικά, ενώ ο άνδρας και η γυναίκα συμπληρώνονται στους ρόλους τους, ακόμα και πάνω στις μηχανές.
Καλό μας ταξίδι και ραντεβού στο Πευκί!
Μαριαλένα, 27/5/2011
Steppenwolf - Born to be wild
Υ.Γ. Πήγα να βάλω αέρα και βενζίνα στο σκούτερ, μόλις ξέσπασε η σημερινή καρεκλοπόδαρη βροχή πριν από λίγο. Είμαι ήδη παπί, αλλά ποιος καταλαβαίνει από τέτοια?
Η βροχή που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες μέρες, μας απασχολεί όλους, άραγε θα συναντήσουμε βροχοπτώσεις στη πορεία μας, πώς να ντυθούμε για να μην βραχούμε, με πόση ταχύτητα να πηγαίνω για να είμαι ασφαλής με βροχή στην Εθνική Οδό… Τι να πάρω να φορέσω για να αλλάξω τα βρεγμένα, αλλά και να χωράει στο μικρό σακ βουαγιάζ που θα έχω μαζί μου?
Τόσα χρόνια μέλος του Κλαμπ, πρώτη φορά θα κάνω το ταξίδι αυτό με τη δική μου μηχανή και σόλο. Όλα αυτά τα χρόνια, συμμετείχα σε εκδρομές και βόλτες σε γειτονικούς νομούς της Αττικής, αλλά φέτος το αποφάσισα, να οδηγήσω το σκούτερ μου τόσο μακριά, μαζί με την υπόλοιπη σκουτεροπαρέα και να πάω στη Πανελλήνια, η Μάρλεν και το σκουτέρι της σε άγνωστα μέρη και καινούργιες διαδρομές!
Αν φοβάμαι? Και ναι και όχι, μπορώ να πω! Ναι, για να πάω και να γυρίσω σώα και ασφαλής και εγώ και η μηχανή μου, σε όποιες καιρικές συνθήκες και αν εκτεθούμε αυτό το διήμερο και όχι γιατί εγώ είμαι υπεύθυνη για τον εαυτό μου και εγώ θα μας οδηγήσω με πλήρη επίγνωση σε αυτό μας το ταξίδι επί των δυο τροχών.
Η οδήγηση των μοτοσυκλετών, θέλει συναίσθηση, θέλει θάρρος, θέλει τρέλα, για να πεις ότι ευχαριστιέσαι να οδηγείς, είτε σε ορεινές διαδρομές, είτε στη πόλη, σε μεγάλους δρόμους ή εθνικές οδούς, σε χώμα ή άσφαλτο, σε καλντερίμια ή καλοστρωμένους δρόμους που δεν κοπανιέσαι. Είσαι εσύ με τον εαυτό σου, μόνη σου μονολογείς τις ώρες που οδηγείς το δίτροχό σου, μόνη σου σχολιάζεις τι σου έρχεται στο μυαλό, μόνη σου σφίγγεις τα δόντια για να κρατήσεις γερά εκεί που δυσκολεύεσαι και επειδή οι γυναίκες είμαστε από τη φύση μας πιο ανασφαλή όντα όταν οδηγούμε και παίρνουμε λιγότερα ρίσκα, έχεις να κάνεις και με το ραντάρ σου που σου λέει συνέχεια «…φρένο, δώσε γκάζι, πάρε ανοιχτά τη στροφή, βγάλε φλας για να προσπεράσεις, γκάζι κόντρα στον άνεμο…» και άλλα τέτοια όμορφα, συνηθισμένα στον κόσμο των μοτοσυκλετιστών.
Θέλω να πιστεύω ότι θα πάνε όλα καλά και όλα τα αγόρια και κορίτσια που θα συμμετέχουμε θα γυρίσουμε πίσω όρθιοι, όπως λέμε μεταξύ μας, αλλά και γεμάτοι από εμπειρίες που ζήσαμε στη συνάντησή μας, εμείς και τα δίτροχά μας!
Θα εξομολογηθώ κάτι όμως, χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά, γιατί το ένιωσα και θέλω να ξαναγίνει κομμάτι της ζωής μου, όταν και αν μπορέσει να γίνει, ελπίζω, κάποτε: Θέλω πολύ να μοιράζομαι τέτοιου είδους εμπειρίες, από την πιο απλή βόλτα, μέχρι την πιο μεγαλεπίβολη απόδραση, όχι μόνο με τη παρέα, με τα φιλαράκια μου, αλλά και με τον άνθρωπό μου, να είμαστε όπως και άλλα παιδιά στο Κλαμπ, με τις γυναίκες και τους άνδρες μας, να καβαλάμε τα σκούτερ μας και να πορευόμαστε μαζί σε αυτά τα συναρπαστικά βιώματα της ζωής, γιατί είναι κάτι που μας γεμίζει και μας εκφράζει… και να προσθέσω είναι κομμάτια της προσωπικής σχέσης που «δένουν» τους ανθρώπους μαζί, τους κάνουν να μοιράζονται τις εμπειρίες τους και να τις ζουν συντροφικά, ενώ ο άνδρας και η γυναίκα συμπληρώνονται στους ρόλους τους, ακόμα και πάνω στις μηχανές.
Καλό μας ταξίδι και ραντεβού στο Πευκί!
Μαριαλένα, 27/5/2011
Steppenwolf - Born to be wild
Υ.Γ. Πήγα να βάλω αέρα και βενζίνα στο σκούτερ, μόλις ξέσπασε η σημερινή καρεκλοπόδαρη βροχή πριν από λίγο. Είμαι ήδη παπί, αλλά ποιος καταλαβαίνει από τέτοια?
Τετάρτη 18 Μαΐου 2011
Dreaming Of You
Βλέπω πολλά όνειρα τελευταία, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, στο στριφογύρισμά μου, στους αναστεναγμούς μου, το υποσυνείδητό μου παίρνει μορφή και γίνεται εικόνες, συναισθήματα, ζωντανή παρέλαση από αναμνήσεις και επιθυμίες που ακόμα να εκφραστούν στη πραγματική μου ζωή. Κι έπειτα ξυπνάω, άλλοτε ράθυμα, άλλοτε απρόθυμα κι άλλοτε, αναγκαστικά για να ακολουθήσω τη καθημερινή μου ρουτίνα.
Ονειρεύομαι στιγμές που μοιάζουν να γίνονται σενάριο ταινίας, διαλόγους που ίσως και ποτέ να μην ελέχθησαν στη πραγματικότητα, νιώθω έστω και άυλα το άγγιγμα στο σώμα μου, «αυτό που τα έκανε όλα ωραία», ζω ξανά και ξανά, αυτά που τώρα πια δεν αποτελούν κομμάτι της νύχτας και της μέρας μου.
Ονειρεύομαι την αγάπη, τη συντροφική ζωή, το μοίρασμα μιας ζωής από κοινού, βλέπω τον άλλον άνθρωπο, τον προβάλλω μέσα από τα κύτταρα του εγκεφάλου μου, σαν σε ταινία. Μιλάω με εκείνα που αποτελούσαν τον συνδετικό κρίκο σε μια κοινή ζωή, σε ένα σπίτι που έμοιαζε με φωλιά που στέγαζε δυο τρυφερές ψυχές, ή δυο πουλιά καλύτερα, πριν ανοίξουν τα φτερά τους και πετάξουν μακριά, σε αντίθετες κατευθύνσεις.
Βλέπω ταινίες που οι πρωταγωνιστές μοιάζουν να παίζουν σενάρια όμοια με αυτά που έζησα, φέρονται όπως εγώ, αισθάνονται όπως εγώ, χαμηλώνουν το βλέμμα στα δύσκολα όπως εγώ, αγαπάνε με αυτή τη διακριτική αγάπη που όμως έχει μέσα της τη φωτιά της ψυχής μου όπως εγώ και ελπίζουν ενδόμυχα, έστω και αν όλα δείχνουν το αντίθετο, όταν τα πάντα γύρω τους έχουν ανατραπεί, ότι το καλό στο τέλος θα θριαμβεύσει παρά τις ανατροπές που τους έφεραν ως εδώ, όπως και εγώ…
Ακούω μουσικές, σκέφτομαι τραγούδια καθώς οδηγώ ή κάθομαι στο γραφείο ανάμεσα στη δουλειά και στίχοι ξεπηδούν μες το μυαλό μου, μιλώντας μου για όλα αυτά που σκέφτομαι και θα ήθελα να πω, αν είχα την ευκαιρία και πάλι εικόνες σχηματίζονται, με κάθε –συνήθως ασήμαντη – ευκαιρία, για να πλάσσουν από την αρχή το σενάριο της ευτυχίας ή να με κάνουν να νιώσω ακόμα πιο έντονα τον πόνο της καρδιάς, αυτόν που μόνον όσοι αγάπησαν πέραν από την ύπαρξή τους, ξέρουν τι σημαίνει.
Και βγαίνει αυτός ο ήλιος ο μεθυστικός, τα πουλιά κελαηδάνε στα δέντρα απέναντι και η μυρωδιά των λουλουδιών με τρελαίνει καθώς, η φύση όλη μου φωνάζει πως δεν είναι καιρός πια για καταιγίδες και αστραπές στον απέραντο ουρανό και εγώ ονειροπολώ ή ονειρεύομαι και πάλι, όσα θα μπορούσα να κάνω μαζί με τον άνθρωπό μου, από τα καθημερινά και επαναλαμβανόμενα, μέχρι όλα εκείνα που σου δίνουν χαρά από εκεί που δεν το περιμένεις και ας τα μεταθέτω εις τις καλένδες, τώρα πια, μένοντας με την βαθιά επιθυμία να μπορέσω να βιώνω από κοινού αυτά που με κάνουν να αναζητώ την ομορφιά της ζωής σε κάθε της έκφανση.
Και σε ονειρεύομαι, να με παίρνεις αγκαλιά για να με παίρνει ο ύπνος στο στέρνο σου, να ξυπνάμε και να μου λες καλημέρα δίνοντάς μου ένα φιλί, να με παίρνεις τηλέφωνο και να κάνουμε χιούμορ, μόνο δικό μας, μεταξύ σοβαρού και αστείου, για να σπάσει λίγο η ρουτίνα στο γραφείο, να γυρίζεις πίσω και να είναι ακόμα μέρα, να βγαίνεις έξω για να περπατήσεις, ή να κάτσεις σπίτι για να χαλαρώσεις και να κάνεις σχέδια, όνειρα, για το μέλλον, είτε αυτό είναι αύριο, είτε το καλοκαίρι που έρχεται καλπάζοντας και έπειτα, ετοιμάζεις φαγάκι μαζί με εκείνον και τον πειράζεις, ενώ μαγειρεύετε παρέα τα εργένικα πιάτα σας και μετά μπαίνεις στο μπάνιο μαζί του, να ακουμπήσεις πάνω του καθώς σε πλένει τρυφερά στη πλάτη και διώχνει τις σαπουνάδες από πάνω σου για να μην πάνε στα μάτια και τσούξουν και μετά ξαπλώνετε μοσχομυρισμένοι, χαλαροί, ενώ οι τόνοι πέφτουν και η φωνή βγαίνει ψιθυριστά, ενώ κάνετε χώρο ο ένας για την αγκαλιά και τα φιλιά του άλλου και αποκαμωμένοι πέφτετε για ύπνο, σε αυτή τη ζεστή αγκαλιά του ενός για τον άλλον, που δεν την αλλάζεις με τίποτα.
Και έρχονται τα σαββατοκύριακα, εκείνα που στα όνειρά σου φεύγεις μακριά και χαίρεσαι σαν παιδί, τις σκανδαλιές που κάνετε, γεμίζει η ματιά και η ψυχή με πετράδια, ερεθίσματα, για να νιώθεις γεμάτος, θάλασσες, βουνά, απρόσμενα μέρη που σε περιμένουν να τα ανακαλύψεις, χωρίς να ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η επόμενη στροφή του δρόμου, μουσικές, κουβέντες, αγγίγματα, σκέψεις, πολλές σκέψεις, φωτογραφίες σαν ενθύμια της μιας στιγμής εκείνης που αυτό που ένιωθες, πλημμύριζε τα πάντα γύρω σου.
Σε ονειρεύομαι, σαν τον ιππότη καβάλα στο άσπρο άτι του, να με σώζεις από τη φυλακή του κακού δράκου, σαν το άλλο μισό που ξέρει πώς να σου εμπνεύσει εμπιστοσύνη, όταν εσύ διστάζεις ή κάνεις πως δεν ακούς τα κελεύσματα της καρδιάς σου και σου λέει αυτά που θες να ακούσεις, για να διαλυθούν μέσα σου τα σύννεφα της αμφιβολίας, για να ενθαρρύνετε ο ένας τον άλλον στα καινούργια μονοπάτια που βαδίζετε.
Σε ονειρεύομαι, εδώ κοντά μου, να παίρνεις το ξίφος σου και να διώχνεις όλα τα κακά πνεύματα που κάνουν τους ανθρώπους να λιποψυχούν και να το βάζουν στα πόδια στην πρώτη δυσκολία, σε ονειρεύομαι, ανθρώπινο, γλυκό, ερωτικό, με όλες αυτές τις μικρές συνήθειες που σε χαρακτηρίζουν.
Απόψε, νύχτα Πανσελήνου, με το φεγγάρι απέναντι να μας βγάζει την απολογητική μας διάθεση, πάλι τραγούδια γέμισαν το μυαλό μου, πάλι πλημμύρισα από αυτά τα συναισθήματα που όταν τα μοιράζεσαι γίνονται γέφυρες επικοινωνίας και όταν τα βιώνεις μόνος σου, μοιάζουν να φτάνουν ως την κορυφή του κεφαλιού και θέλουν να ξεπηδήσουν σαν πίδακας από μέσα σου. Απόψε, σχηματίζω τις λέξεις και τις ντύνω με αγάπη, σαν κούκλες παιδικές που τις φροντίζεις, για να κρατήσεις αναμμένο το καντήλι των αναμνήσεων.
Ώρα για ύπνο, ώρα για να κλείσουν τα μάτια και να αναλάβει ο Μορφέας το ταξίδι στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού για απόψε. Μετά από τόσο καιρό, θέλω απόψε να ονειρευτώ ένα όμορφο όνειρο, που δεν θα κάνει το κορμί μου να διπλωθεί στα δυο και όταν ξυπνήσω το πρωί, αν το θυμάμαι, να ξυπνήσω έτοιμη για μιαν ακόμα μέρα μπροστά μου.
Καληνύχτα καρδιά μου και όνειρα γλυκά, αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα…
Marialena, 18/5/2011
Ονειρεύομαι στιγμές που μοιάζουν να γίνονται σενάριο ταινίας, διαλόγους που ίσως και ποτέ να μην ελέχθησαν στη πραγματικότητα, νιώθω έστω και άυλα το άγγιγμα στο σώμα μου, «αυτό που τα έκανε όλα ωραία», ζω ξανά και ξανά, αυτά που τώρα πια δεν αποτελούν κομμάτι της νύχτας και της μέρας μου.
Ονειρεύομαι την αγάπη, τη συντροφική ζωή, το μοίρασμα μιας ζωής από κοινού, βλέπω τον άλλον άνθρωπο, τον προβάλλω μέσα από τα κύτταρα του εγκεφάλου μου, σαν σε ταινία. Μιλάω με εκείνα που αποτελούσαν τον συνδετικό κρίκο σε μια κοινή ζωή, σε ένα σπίτι που έμοιαζε με φωλιά που στέγαζε δυο τρυφερές ψυχές, ή δυο πουλιά καλύτερα, πριν ανοίξουν τα φτερά τους και πετάξουν μακριά, σε αντίθετες κατευθύνσεις.
Βλέπω ταινίες που οι πρωταγωνιστές μοιάζουν να παίζουν σενάρια όμοια με αυτά που έζησα, φέρονται όπως εγώ, αισθάνονται όπως εγώ, χαμηλώνουν το βλέμμα στα δύσκολα όπως εγώ, αγαπάνε με αυτή τη διακριτική αγάπη που όμως έχει μέσα της τη φωτιά της ψυχής μου όπως εγώ και ελπίζουν ενδόμυχα, έστω και αν όλα δείχνουν το αντίθετο, όταν τα πάντα γύρω τους έχουν ανατραπεί, ότι το καλό στο τέλος θα θριαμβεύσει παρά τις ανατροπές που τους έφεραν ως εδώ, όπως και εγώ…
Ακούω μουσικές, σκέφτομαι τραγούδια καθώς οδηγώ ή κάθομαι στο γραφείο ανάμεσα στη δουλειά και στίχοι ξεπηδούν μες το μυαλό μου, μιλώντας μου για όλα αυτά που σκέφτομαι και θα ήθελα να πω, αν είχα την ευκαιρία και πάλι εικόνες σχηματίζονται, με κάθε –συνήθως ασήμαντη – ευκαιρία, για να πλάσσουν από την αρχή το σενάριο της ευτυχίας ή να με κάνουν να νιώσω ακόμα πιο έντονα τον πόνο της καρδιάς, αυτόν που μόνον όσοι αγάπησαν πέραν από την ύπαρξή τους, ξέρουν τι σημαίνει.
Και βγαίνει αυτός ο ήλιος ο μεθυστικός, τα πουλιά κελαηδάνε στα δέντρα απέναντι και η μυρωδιά των λουλουδιών με τρελαίνει καθώς, η φύση όλη μου φωνάζει πως δεν είναι καιρός πια για καταιγίδες και αστραπές στον απέραντο ουρανό και εγώ ονειροπολώ ή ονειρεύομαι και πάλι, όσα θα μπορούσα να κάνω μαζί με τον άνθρωπό μου, από τα καθημερινά και επαναλαμβανόμενα, μέχρι όλα εκείνα που σου δίνουν χαρά από εκεί που δεν το περιμένεις και ας τα μεταθέτω εις τις καλένδες, τώρα πια, μένοντας με την βαθιά επιθυμία να μπορέσω να βιώνω από κοινού αυτά που με κάνουν να αναζητώ την ομορφιά της ζωής σε κάθε της έκφανση.
Και σε ονειρεύομαι, να με παίρνεις αγκαλιά για να με παίρνει ο ύπνος στο στέρνο σου, να ξυπνάμε και να μου λες καλημέρα δίνοντάς μου ένα φιλί, να με παίρνεις τηλέφωνο και να κάνουμε χιούμορ, μόνο δικό μας, μεταξύ σοβαρού και αστείου, για να σπάσει λίγο η ρουτίνα στο γραφείο, να γυρίζεις πίσω και να είναι ακόμα μέρα, να βγαίνεις έξω για να περπατήσεις, ή να κάτσεις σπίτι για να χαλαρώσεις και να κάνεις σχέδια, όνειρα, για το μέλλον, είτε αυτό είναι αύριο, είτε το καλοκαίρι που έρχεται καλπάζοντας και έπειτα, ετοιμάζεις φαγάκι μαζί με εκείνον και τον πειράζεις, ενώ μαγειρεύετε παρέα τα εργένικα πιάτα σας και μετά μπαίνεις στο μπάνιο μαζί του, να ακουμπήσεις πάνω του καθώς σε πλένει τρυφερά στη πλάτη και διώχνει τις σαπουνάδες από πάνω σου για να μην πάνε στα μάτια και τσούξουν και μετά ξαπλώνετε μοσχομυρισμένοι, χαλαροί, ενώ οι τόνοι πέφτουν και η φωνή βγαίνει ψιθυριστά, ενώ κάνετε χώρο ο ένας για την αγκαλιά και τα φιλιά του άλλου και αποκαμωμένοι πέφτετε για ύπνο, σε αυτή τη ζεστή αγκαλιά του ενός για τον άλλον, που δεν την αλλάζεις με τίποτα.
Και έρχονται τα σαββατοκύριακα, εκείνα που στα όνειρά σου φεύγεις μακριά και χαίρεσαι σαν παιδί, τις σκανδαλιές που κάνετε, γεμίζει η ματιά και η ψυχή με πετράδια, ερεθίσματα, για να νιώθεις γεμάτος, θάλασσες, βουνά, απρόσμενα μέρη που σε περιμένουν να τα ανακαλύψεις, χωρίς να ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η επόμενη στροφή του δρόμου, μουσικές, κουβέντες, αγγίγματα, σκέψεις, πολλές σκέψεις, φωτογραφίες σαν ενθύμια της μιας στιγμής εκείνης που αυτό που ένιωθες, πλημμύριζε τα πάντα γύρω σου.
Σε ονειρεύομαι, σαν τον ιππότη καβάλα στο άσπρο άτι του, να με σώζεις από τη φυλακή του κακού δράκου, σαν το άλλο μισό που ξέρει πώς να σου εμπνεύσει εμπιστοσύνη, όταν εσύ διστάζεις ή κάνεις πως δεν ακούς τα κελεύσματα της καρδιάς σου και σου λέει αυτά που θες να ακούσεις, για να διαλυθούν μέσα σου τα σύννεφα της αμφιβολίας, για να ενθαρρύνετε ο ένας τον άλλον στα καινούργια μονοπάτια που βαδίζετε.
Σε ονειρεύομαι, εδώ κοντά μου, να παίρνεις το ξίφος σου και να διώχνεις όλα τα κακά πνεύματα που κάνουν τους ανθρώπους να λιποψυχούν και να το βάζουν στα πόδια στην πρώτη δυσκολία, σε ονειρεύομαι, ανθρώπινο, γλυκό, ερωτικό, με όλες αυτές τις μικρές συνήθειες που σε χαρακτηρίζουν.
Απόψε, νύχτα Πανσελήνου, με το φεγγάρι απέναντι να μας βγάζει την απολογητική μας διάθεση, πάλι τραγούδια γέμισαν το μυαλό μου, πάλι πλημμύρισα από αυτά τα συναισθήματα που όταν τα μοιράζεσαι γίνονται γέφυρες επικοινωνίας και όταν τα βιώνεις μόνος σου, μοιάζουν να φτάνουν ως την κορυφή του κεφαλιού και θέλουν να ξεπηδήσουν σαν πίδακας από μέσα σου. Απόψε, σχηματίζω τις λέξεις και τις ντύνω με αγάπη, σαν κούκλες παιδικές που τις φροντίζεις, για να κρατήσεις αναμμένο το καντήλι των αναμνήσεων.
Ώρα για ύπνο, ώρα για να κλείσουν τα μάτια και να αναλάβει ο Μορφέας το ταξίδι στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού για απόψε. Μετά από τόσο καιρό, θέλω απόψε να ονειρευτώ ένα όμορφο όνειρο, που δεν θα κάνει το κορμί μου να διπλωθεί στα δυο και όταν ξυπνήσω το πρωί, αν το θυμάμαι, να ξυπνήσω έτοιμη για μιαν ακόμα μέρα μπροστά μου.
Καληνύχτα καρδιά μου και όνειρα γλυκά, αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα…
Marialena, 18/5/2011
Παρασκευή 13 Μαΐου 2011
Τα άδικα στον Έρωτα
Όταν φτάσει η ώρα στη ζωή του ανθρώπου να αφήσει τον φτερωτό θεό να τον λαβώσει με τα βέλη του για τα καλά, κανείς δεν σου υπογράφει συμβόλαιο πως όλα θα πάνε καλά από κει και ύστερα. Ναι, λίγο ή πολύ αφήνεσαι στο να ζήσεις με τις ορμόνες σου να παρομοιάζουν το τρενάκι του λούνα παρκ, τη ψυχοσύνθεσή σου να βλέπει τους μικρούς ερωτιδείς να σε βομβαρδίζουν με «χημικές βόμβες» εναλλαγής συναισθημάτων και ως συνέπεια να ανοίγει στη ζωή σου ένα νέο κεφάλαιο, με λιγότερες ή περισσότερες σελίδες, ανάλογα με τη διάρκεια του love story.
Αν ο Έρωτας είναι αμοιβαίος, έρχεται δηλαδή στη κατάλληλη στιγμή και για τους δυο, τότε «οι ουρανοί αγάλλονται και χαίρει η φύσις όλη», περιγράφοντας τη χαρά που βιώνεις όταν τα αισθήματα βρίσκουν ανταπόκριση, όταν υπάρχει στον αέρα η μαγεία της επαφής με τον σύντροφό σου, όταν η καθημερινότητα κάθε άλλο παρά βουλιάζει ενώ εντρυφείς σε όλα αυτά τα απλά και απαραίτητα για να κρατάς τις ισορροπίες εντός και γύρω σου, ειδικά όταν τα μοιράζεσαι και με τον άλλον άνθρωπο. Είναι πολύ βασικό εκτός από τις στιγμές πάθους, πόθου, σαρκικού αλλά και πνευματικού έρωτα που θα ζήσεις, να μπορείς να ξεπροβάλλει η λεγόμενη «χαρά της ζωής» (joie de vivre), μέσα από αυτά που νιώθεις και βγάζεις προς τα έξω. Γιατί ο έρωτας που τροφοδοτείται και από τους δυο, δεν αφήνεται στην αφάνεια, στη λήθη, στα «περασμένα μεγαλεία που διηγώντας τα να κλαις», γιατί είναι ζωντανός, δυνατός, αυθύπαρκτος, είναι ζητούμενο, είναι προϋπόθεση, είναι ζωή!
Κι όμως, τις περισσότερες φορές, δεν υπάρχουν από κοινού, τα περιθώρια για να υπάρξει κάτι τέτοιο και αρκούμαστε, είτε το θέλουμε είτε όχι, στα ημίμετρα. Ευτυχώς που ο Έρωτας δεν είναι τυφλός, γιατί αν ήταν, τότε θα ερωτευόμασταν την αντανάκλασή μας σαν τον μυθικό Νάρκισσο, που αυτοκτόνησε όταν δεν άντεχε πλέον να βλέπει άλλο το είδωλό του στα νερά της λίμνης που καθρεπτιζόταν (ναι, και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν συμπλέγματα και ψυχολογικά προβλήματα, δεν είναι μόνο προνόμιο των σύγχρονων κοινωνιών). Αν και δεν είναι εύκολο να το παραδεχθούμε, διαπιστώνουμε πράγματα που μας δυσκολεύουν στη τριβή με τον άλλον, στην επικοινωνία, στους στόχους, στη προσέγγιση των πραγμάτων γενικότερα, σε συμπεριφορές, σε πιστεύω και φόβους που έρχονται για να μπλοκάρουν αυτό που νιώθεις, σε καταστάσεις που κατασκευάζουμε και δικαιολογίες που εφευρίσκουμε, για να μην επιτρέψουμε σε αυτά που αισθανόμαστε να μας κατακλύσουν και ίσως, να μας μετατοπίσουν σε μιαν άλλη διάσταση θέασης των πραγμάτων από κει και ύστερα. Είναι σαν να θέλουμε να μείνουμε δέσμιοι των πεποιθήσεων, των περιορισμών και των ανασφαλειών μας, για να μην μπορέσουμε ποτέ να κατακτήσουμε τους στόχους μας, να μην μπορέσουμε ποτέ να απελευθερωθούμε από τα δεινά που μας μαστίζουν, γιατί ίσως έτσι, έχουμε πλάσει στο μυαλό μας, ότι δεν θα μας αγαπούν πια οι άλλοι, δεν θα μας προσέχουν, θα μας νοιάζονται, φροντίζουν, δίνουν σημασία έστω και αρνητικά και ούτω καθεξής.
Και τότε ο Έρωτας από ζωοποιός δύναμη, γίνεται άδικος, μονομερής, απαξιωτικός και απάνθρωπος. Ξυπνάει το τέρας του εγωισμού μέσα μας και κατασπαράσσει ό,τι όμορφο συναίσθημα μπορεί να έχεις για τον σύντροφό σου. Ξυπνάς ένα πρωί και τίποτε δεν είναι πια το ίδιο για σένα. Είτε είσαι θύτης, είτε θύμα της υπόθεσης, δεν παύεις να πονάς και να βασανίζεσαι, να θες και να εμποδίζεσαι από τις ίδιες σου τις απαγορεύσεις, για να μην βιώσεις ξανά τη χαρά της σχέσης που μέχρι πριν από λίγο, αποτελούσε πραγματικότητα στη ζωή σου. Είναι απαραίτητο, να «τσεκάρουμε» συνεχώς εαυτούς για το πως λειτουργούμε απέναντι σε μια αέναα διαμορφούμενη κατάσταση, όπως είναι η αλληλεπίδρασή μας με το άλλο μας μισό, γιατί έτσι, συνειδητά και όχι στη τύχη, είμαστε παρόντες και όχι απόντες στα δρώμενα της ζωής μας, αποφασίζουμε και ορίζουμε τα όριά μας, για να μπορεί και ο σύντροφός μας να τα αναγνωρίσει και να τα σεβαστεί ανάλογα, όπως και εμείς τα δικά του.
Μπορεί τα άδικα στον Έρωτα, να τροφοδοτούν την αυτολύπησή μας, τη μελαγχολία και την απαισιοδοξία μας, ότι όλα είναι μαύρα όσο τα ζεις και δεν θες να βγεις από τη μη λειτουργική κατάσταση στην οποία περιήλθες, ηθελημένα ή αθέλητα, αλλά εκτός από τροφή για αμέτρητα τραγούδια, για δράματα εντός και εκτός της μεγάλης οθόνης, για άγρυπνες νύχτες και για εφιαλτικά όνειρα δίχως τελειωμό, στο τέλος καταλήγεις να γίνεσαι σκιά του εαυτού σου, της γεμάτης ζωντάνιας ύπαρξης που αποδέχθηκε σε μια στιγμή, μεθυσμένη από τον πλάνο Έρωτα, πως σε αυτό το παιχνίδι, δεν υπάρχει σωστό και λάθος, παρά μόνο το εδώ και τώρα με όλα μέσα…
Marialena, 13/5/2011 (για όλα φταίει το γκαζόν, ή τα βάσανα του έρωτα και το απαυτό της Χάιδως?)
Αν ο Έρωτας είναι αμοιβαίος, έρχεται δηλαδή στη κατάλληλη στιγμή και για τους δυο, τότε «οι ουρανοί αγάλλονται και χαίρει η φύσις όλη», περιγράφοντας τη χαρά που βιώνεις όταν τα αισθήματα βρίσκουν ανταπόκριση, όταν υπάρχει στον αέρα η μαγεία της επαφής με τον σύντροφό σου, όταν η καθημερινότητα κάθε άλλο παρά βουλιάζει ενώ εντρυφείς σε όλα αυτά τα απλά και απαραίτητα για να κρατάς τις ισορροπίες εντός και γύρω σου, ειδικά όταν τα μοιράζεσαι και με τον άλλον άνθρωπο. Είναι πολύ βασικό εκτός από τις στιγμές πάθους, πόθου, σαρκικού αλλά και πνευματικού έρωτα που θα ζήσεις, να μπορείς να ξεπροβάλλει η λεγόμενη «χαρά της ζωής» (joie de vivre), μέσα από αυτά που νιώθεις και βγάζεις προς τα έξω. Γιατί ο έρωτας που τροφοδοτείται και από τους δυο, δεν αφήνεται στην αφάνεια, στη λήθη, στα «περασμένα μεγαλεία που διηγώντας τα να κλαις», γιατί είναι ζωντανός, δυνατός, αυθύπαρκτος, είναι ζητούμενο, είναι προϋπόθεση, είναι ζωή!
Κι όμως, τις περισσότερες φορές, δεν υπάρχουν από κοινού, τα περιθώρια για να υπάρξει κάτι τέτοιο και αρκούμαστε, είτε το θέλουμε είτε όχι, στα ημίμετρα. Ευτυχώς που ο Έρωτας δεν είναι τυφλός, γιατί αν ήταν, τότε θα ερωτευόμασταν την αντανάκλασή μας σαν τον μυθικό Νάρκισσο, που αυτοκτόνησε όταν δεν άντεχε πλέον να βλέπει άλλο το είδωλό του στα νερά της λίμνης που καθρεπτιζόταν (ναι, και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν συμπλέγματα και ψυχολογικά προβλήματα, δεν είναι μόνο προνόμιο των σύγχρονων κοινωνιών). Αν και δεν είναι εύκολο να το παραδεχθούμε, διαπιστώνουμε πράγματα που μας δυσκολεύουν στη τριβή με τον άλλον, στην επικοινωνία, στους στόχους, στη προσέγγιση των πραγμάτων γενικότερα, σε συμπεριφορές, σε πιστεύω και φόβους που έρχονται για να μπλοκάρουν αυτό που νιώθεις, σε καταστάσεις που κατασκευάζουμε και δικαιολογίες που εφευρίσκουμε, για να μην επιτρέψουμε σε αυτά που αισθανόμαστε να μας κατακλύσουν και ίσως, να μας μετατοπίσουν σε μιαν άλλη διάσταση θέασης των πραγμάτων από κει και ύστερα. Είναι σαν να θέλουμε να μείνουμε δέσμιοι των πεποιθήσεων, των περιορισμών και των ανασφαλειών μας, για να μην μπορέσουμε ποτέ να κατακτήσουμε τους στόχους μας, να μην μπορέσουμε ποτέ να απελευθερωθούμε από τα δεινά που μας μαστίζουν, γιατί ίσως έτσι, έχουμε πλάσει στο μυαλό μας, ότι δεν θα μας αγαπούν πια οι άλλοι, δεν θα μας προσέχουν, θα μας νοιάζονται, φροντίζουν, δίνουν σημασία έστω και αρνητικά και ούτω καθεξής.
Και τότε ο Έρωτας από ζωοποιός δύναμη, γίνεται άδικος, μονομερής, απαξιωτικός και απάνθρωπος. Ξυπνάει το τέρας του εγωισμού μέσα μας και κατασπαράσσει ό,τι όμορφο συναίσθημα μπορεί να έχεις για τον σύντροφό σου. Ξυπνάς ένα πρωί και τίποτε δεν είναι πια το ίδιο για σένα. Είτε είσαι θύτης, είτε θύμα της υπόθεσης, δεν παύεις να πονάς και να βασανίζεσαι, να θες και να εμποδίζεσαι από τις ίδιες σου τις απαγορεύσεις, για να μην βιώσεις ξανά τη χαρά της σχέσης που μέχρι πριν από λίγο, αποτελούσε πραγματικότητα στη ζωή σου. Είναι απαραίτητο, να «τσεκάρουμε» συνεχώς εαυτούς για το πως λειτουργούμε απέναντι σε μια αέναα διαμορφούμενη κατάσταση, όπως είναι η αλληλεπίδρασή μας με το άλλο μας μισό, γιατί έτσι, συνειδητά και όχι στη τύχη, είμαστε παρόντες και όχι απόντες στα δρώμενα της ζωής μας, αποφασίζουμε και ορίζουμε τα όριά μας, για να μπορεί και ο σύντροφός μας να τα αναγνωρίσει και να τα σεβαστεί ανάλογα, όπως και εμείς τα δικά του.
Μπορεί τα άδικα στον Έρωτα, να τροφοδοτούν την αυτολύπησή μας, τη μελαγχολία και την απαισιοδοξία μας, ότι όλα είναι μαύρα όσο τα ζεις και δεν θες να βγεις από τη μη λειτουργική κατάσταση στην οποία περιήλθες, ηθελημένα ή αθέλητα, αλλά εκτός από τροφή για αμέτρητα τραγούδια, για δράματα εντός και εκτός της μεγάλης οθόνης, για άγρυπνες νύχτες και για εφιαλτικά όνειρα δίχως τελειωμό, στο τέλος καταλήγεις να γίνεσαι σκιά του εαυτού σου, της γεμάτης ζωντάνιας ύπαρξης που αποδέχθηκε σε μια στιγμή, μεθυσμένη από τον πλάνο Έρωτα, πως σε αυτό το παιχνίδι, δεν υπάρχει σωστό και λάθος, παρά μόνο το εδώ και τώρα με όλα μέσα…
Marialena, 13/5/2011 (για όλα φταίει το γκαζόν, ή τα βάσανα του έρωτα και το απαυτό της Χάιδως?)
Παρασκευή 29 Απριλίου 2011
Το τρίπτυχο της ευτυχίας
«Είσαι ευτυχισμένη?» Τι ερώτηση και αυτή, πάντα με πιάνει ένα ξάφνιασμα κάθε φορά που θα μου απευθύνει ο συνομιλητής μου αυτή τη συγκεκριμένη ερώτηση. Είσαι ευτυχισμένη? Happiness is a state of mind, λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι και για μένα η ευτυχία δεν είναι τόσο εύκολο να περιγραφεί μέσα σε μια πρόταση. Αλλά θα προσπαθήσω όμως…
Η ευτυχία είναι όντως κατάσταση, είναι το πέπλο που έρχεται και επικαλύπτει τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα από ένα σημείο και πέρα στη ζωή σου. Όπως η μελαγχολία, η λύπη, έτσι και η ευτυχία ως συναισθηματική κατάσταση, έρχεται για να καθορίσει τη φάση εκείνη που συντονίζεσαι με τα ζητούμενα της καρδιάς σου και ζεις σε αρμονία με το μέσα και το έξω σου, και τότε ναι, ζεις ευτυχισμένος. Την θρέφεις την ευτυχία, την ποτίζεις σαν λουλουδάκι στη γλάστρα, δεν την αφήνεις παραπεταμένη σε μια γωνιά και όταν τη θυμηθείς, της ρίχνεις κανένα βλέφαρο! Ή είσαι ευτυχισμένος ή δεν είσαι, μεσαία κατάσταση δεν υπάρχει σε αυτή τη περίπτωση.
Η ευτυχία φέρνει τη γαλήνη στη ψυχή, την πληρότητα στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, την αίσθηση εκείνη της ανακούφισης, του ελέγχου της ζωής του καθενός μας που μας κάνει να νιώθουμε ότι «τα πράγματα βαίνουν καλώς», την εσωτερική δύναμη ότι έχουμε το περιθώριο να τα καταφέρουμε, ότι είμαστε κύριοι στις αποφάσεις που παίρνουμε. Με το να είμαστε ευτυχισμένοι, επηρεάζουμε θετικά το περιβάλλον γύρω μας και εκπέμπουμε την πολυπόθητη ηρεμία που πηγάζει από την ευτυχία. Το βλέπεις στον τρόπο που θα σου χαμογελάσει πλατιά ένα παιδί, όταν είναι ευτυχισμένο, ή μια γιαγιά που δεν ταλανίζεται από εσωτερικές αγωνίες και τα έχει βρει με τον εαυτό της, εικόνες οικείες λίγο πολύ σε όλους μας.
Η ευτυχία δεν είναι μονομερής, ούτε τέλεια. Είναι υποκειμενική και χρειάζεται τρεις βασικούς παράγοντες για να γίνει πραγματικότητα σε μια σχέση:
α. τον έρωτα
β. τη φιλία
γ. την αγάπη
Φανταστείτε λοιπόν, να ερωτευτείς δίχως να νιώθεις φίλος με τον σύντροφό σου, ή να αγαπάς δίχως τον έρωτα στη ζωή σου και τότε αντιλαμβάνεσαι πως ονομάζεις ευτυχία, κάτι που στην ουσία δεν είναι!
Πως λες ότι είσαι ευτυχισμένος αν δεν ζεις με πόθο, αν δεν μοιράζεσαι και αν δεν έχεις ανιδιοτέλεια στον τρόπο που δίνεις την αγάπη σου? Θα μου πείτε πως λέω μεγάλες κουβέντες και ότι εξαρτάται από πολλές προϋποθέσεις αυτό που αναφέρομαι παραπάνω. Θα απαντήσω πως ναι μεν, αλλά…, προϋποθέσεις βάζουμε, όταν δεν αφηνόμαστε να ζήσουμε αυτό που μας προσφέρεται από τον άλλον άνθρωπο, που δεν δεχόμαστε στην ουσία την ύπαρξή του στη ζωή μας και αναζητούμε εναγωνίως τρόπους για να φέρουμε τα πράγματα «στα μέτρα μας», γιατί δεν μας αρκεί αυτό που ζούμε μαζί του. Διάβασα κάπου ένα ρητό που έλεγε «Προτιμώ να με μισούν γι’ αυτό που είμαι, παρά να μ’ αγαπούν γι’ αυτό που δεν είμαι» και αν και η λέξη μισώ προσωπικά χτυπάει άσχημα, η συγκεκριμένη άποψη αποτυπώνει μια μεγάλη αλήθεια.
Υπάρχουν τέτοιες σχέσεις όπου αναδεικνύονται οι τρεις προαναφερόμενοι παράγοντες της ευτυχίας? Μα φυσικά, αγαπητοί μου και υπάρχουν! Υπάρχουν όταν αντί να θέτεις τον άλλον σε πλαίσια για να υπάρχει μαζί σου, δημιουργείς χώρο στη καρδιά και στη ζωή σου για να συνυπάρχετε και οι δυο, μαζί αλλά και ανεξάρτητα, με σεβασμό και ανοχή για την ύπαρξη του καθενός. Δεν θα τις κατηγοριοποιήσω αυτές τις σχέσεις που βασίζονται στο τρίπτυχο της ευτυχίας, δεν χρειάζονται ταμπέλες άλλωστε για να κάνουν εμφανή τη παρουσία τους. Όμως, όταν δούμε ανθρώπους που έχουν βρει τον τρόπο πώς να κρατούν τον έρωτά τους ζωντανό, πώς να ζουν τις μικροχαρές της καθημερινότητας από κοινού ως σύντροφοι και φίλοι και ξέρουν πώς να αγαπούν δίχως να ζητούν ανταπόδοση για τα αισθήματά τους, τότε ναι, αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικά ευτυχισμένοι!
Θέλω να κλείσω με τον ορισμό της αγάπης, έτσι όπως το βίωσε και το δίδαξε στους μαθητές του, ένας σπουδαίος δάσκαλος και πάνω από όλα, άνθρωπος, ο Κώστας ο Φωτεινός και με τη δύναμη αυτών των λέξεων και τη δυναμική των νοημάτων που περικλείουν, είθε να αφήσουμε το περιθώριο στις βασανισμένες ψυχές μας να βρουν το δρόμο για την ευτυχία, γιατί ποτέ δεν είναι αργά...
«ΣE ΑΓΑΠΏ ΤΌΣΟ ΌΣΟ ΕΠΙΘΥΜΏ ΝΑ ΑΝΑΠΤΎΣΣΕΣΑΙ ΣΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΧΏΡΟ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΌ ΣΟΥ ΤΡΌΠΟ ΚΑΙ ΣΕ ΔΙΕΥΚΟΛΎΝΩ ΓΙ΄ ΑΥΤΌ
ΜE ΑΓΑΠΆΣ ΤΌΣΟ ΌΣΟ ΕΠΙΘΥΜΕΊΣ ΝΑ ΑΝΑΠΤΎΣΣΟΜΑΙ ΣΤΟ ΔΙΚΌ ΣΟΥ ΧΏΡΟ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΤΡΌΠΟ ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΕΥΚΟΛΎΝΕΙΣ ΓΙ΄ ΑΥΤΌ
ΜΕ ΑΓΑΠΏ ΤΌΣΟ ΌΣΟ ΕΠΙΘΥΜΏ ΝΑ ΑΝΑΠΤΎΣΣΟΜΑΙ ΣΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΧΏΡΟ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΤΡΌΠΟ ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΕΥΚΟΛΎΝΩ ΓΙ΄ ΑΥΤΌ»
Marialena, 27/4/2011
Η ευτυχία είναι όντως κατάσταση, είναι το πέπλο που έρχεται και επικαλύπτει τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα από ένα σημείο και πέρα στη ζωή σου. Όπως η μελαγχολία, η λύπη, έτσι και η ευτυχία ως συναισθηματική κατάσταση, έρχεται για να καθορίσει τη φάση εκείνη που συντονίζεσαι με τα ζητούμενα της καρδιάς σου και ζεις σε αρμονία με το μέσα και το έξω σου, και τότε ναι, ζεις ευτυχισμένος. Την θρέφεις την ευτυχία, την ποτίζεις σαν λουλουδάκι στη γλάστρα, δεν την αφήνεις παραπεταμένη σε μια γωνιά και όταν τη θυμηθείς, της ρίχνεις κανένα βλέφαρο! Ή είσαι ευτυχισμένος ή δεν είσαι, μεσαία κατάσταση δεν υπάρχει σε αυτή τη περίπτωση.
Η ευτυχία φέρνει τη γαλήνη στη ψυχή, την πληρότητα στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, την αίσθηση εκείνη της ανακούφισης, του ελέγχου της ζωής του καθενός μας που μας κάνει να νιώθουμε ότι «τα πράγματα βαίνουν καλώς», την εσωτερική δύναμη ότι έχουμε το περιθώριο να τα καταφέρουμε, ότι είμαστε κύριοι στις αποφάσεις που παίρνουμε. Με το να είμαστε ευτυχισμένοι, επηρεάζουμε θετικά το περιβάλλον γύρω μας και εκπέμπουμε την πολυπόθητη ηρεμία που πηγάζει από την ευτυχία. Το βλέπεις στον τρόπο που θα σου χαμογελάσει πλατιά ένα παιδί, όταν είναι ευτυχισμένο, ή μια γιαγιά που δεν ταλανίζεται από εσωτερικές αγωνίες και τα έχει βρει με τον εαυτό της, εικόνες οικείες λίγο πολύ σε όλους μας.
Η ευτυχία δεν είναι μονομερής, ούτε τέλεια. Είναι υποκειμενική και χρειάζεται τρεις βασικούς παράγοντες για να γίνει πραγματικότητα σε μια σχέση:
α. τον έρωτα
β. τη φιλία
γ. την αγάπη
Φανταστείτε λοιπόν, να ερωτευτείς δίχως να νιώθεις φίλος με τον σύντροφό σου, ή να αγαπάς δίχως τον έρωτα στη ζωή σου και τότε αντιλαμβάνεσαι πως ονομάζεις ευτυχία, κάτι που στην ουσία δεν είναι!
Πως λες ότι είσαι ευτυχισμένος αν δεν ζεις με πόθο, αν δεν μοιράζεσαι και αν δεν έχεις ανιδιοτέλεια στον τρόπο που δίνεις την αγάπη σου? Θα μου πείτε πως λέω μεγάλες κουβέντες και ότι εξαρτάται από πολλές προϋποθέσεις αυτό που αναφέρομαι παραπάνω. Θα απαντήσω πως ναι μεν, αλλά…, προϋποθέσεις βάζουμε, όταν δεν αφηνόμαστε να ζήσουμε αυτό που μας προσφέρεται από τον άλλον άνθρωπο, που δεν δεχόμαστε στην ουσία την ύπαρξή του στη ζωή μας και αναζητούμε εναγωνίως τρόπους για να φέρουμε τα πράγματα «στα μέτρα μας», γιατί δεν μας αρκεί αυτό που ζούμε μαζί του. Διάβασα κάπου ένα ρητό που έλεγε «Προτιμώ να με μισούν γι’ αυτό που είμαι, παρά να μ’ αγαπούν γι’ αυτό που δεν είμαι» και αν και η λέξη μισώ προσωπικά χτυπάει άσχημα, η συγκεκριμένη άποψη αποτυπώνει μια μεγάλη αλήθεια.
Υπάρχουν τέτοιες σχέσεις όπου αναδεικνύονται οι τρεις προαναφερόμενοι παράγοντες της ευτυχίας? Μα φυσικά, αγαπητοί μου και υπάρχουν! Υπάρχουν όταν αντί να θέτεις τον άλλον σε πλαίσια για να υπάρχει μαζί σου, δημιουργείς χώρο στη καρδιά και στη ζωή σου για να συνυπάρχετε και οι δυο, μαζί αλλά και ανεξάρτητα, με σεβασμό και ανοχή για την ύπαρξη του καθενός. Δεν θα τις κατηγοριοποιήσω αυτές τις σχέσεις που βασίζονται στο τρίπτυχο της ευτυχίας, δεν χρειάζονται ταμπέλες άλλωστε για να κάνουν εμφανή τη παρουσία τους. Όμως, όταν δούμε ανθρώπους που έχουν βρει τον τρόπο πώς να κρατούν τον έρωτά τους ζωντανό, πώς να ζουν τις μικροχαρές της καθημερινότητας από κοινού ως σύντροφοι και φίλοι και ξέρουν πώς να αγαπούν δίχως να ζητούν ανταπόδοση για τα αισθήματά τους, τότε ναι, αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικά ευτυχισμένοι!
Θέλω να κλείσω με τον ορισμό της αγάπης, έτσι όπως το βίωσε και το δίδαξε στους μαθητές του, ένας σπουδαίος δάσκαλος και πάνω από όλα, άνθρωπος, ο Κώστας ο Φωτεινός και με τη δύναμη αυτών των λέξεων και τη δυναμική των νοημάτων που περικλείουν, είθε να αφήσουμε το περιθώριο στις βασανισμένες ψυχές μας να βρουν το δρόμο για την ευτυχία, γιατί ποτέ δεν είναι αργά...
«ΣE ΑΓΑΠΏ ΤΌΣΟ ΌΣΟ ΕΠΙΘΥΜΏ ΝΑ ΑΝΑΠΤΎΣΣΕΣΑΙ ΣΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΧΏΡΟ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΌ ΣΟΥ ΤΡΌΠΟ ΚΑΙ ΣΕ ΔΙΕΥΚΟΛΎΝΩ ΓΙ΄ ΑΥΤΌ
ΜE ΑΓΑΠΆΣ ΤΌΣΟ ΌΣΟ ΕΠΙΘΥΜΕΊΣ ΝΑ ΑΝΑΠΤΎΣΣΟΜΑΙ ΣΤΟ ΔΙΚΌ ΣΟΥ ΧΏΡΟ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΤΡΌΠΟ ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΕΥΚΟΛΎΝΕΙΣ ΓΙ΄ ΑΥΤΌ
ΜΕ ΑΓΑΠΏ ΤΌΣΟ ΌΣΟ ΕΠΙΘΥΜΏ ΝΑ ΑΝΑΠΤΎΣΣΟΜΑΙ ΣΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΧΏΡΟ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΤΡΌΠΟ ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΕΥΚΟΛΎΝΩ ΓΙ΄ ΑΥΤΌ»
Marialena, 27/4/2011
Παρασκευή 22 Απριλίου 2011
Πάσχα στο Καστέλλο της Αγάπης
-Αγάπη μου, ξύπνα, ξημέρωσε Μεγάλη Παρασκευή...
-Αγάπη μου, θυμάσαι όπως πέρσι τέτοιον καιρό που ετομαζόμασταν να πάμε στο πρώτο μας ταξίδι, οι δυο μας, "απόδραση" στη Μονεμβάσια?
- Θυμάσαι, αγάπη μου, Μεγάλη Παρασκευή, φτάσαμε, με την Καστροπολιτεία απέναντί μας να μας αντικρίζει και να την θαυμάζουμε από το μπαλκόνι του δωματίου μας!
- Θυμάσαι, αφήσαμε τα πράγματα και αρχίσαμε να περπατάμε, να εξερευνούμε τη γωνιά αυτή του κόσμου, που λες ότι ήταν πλασμένη για εμάς, εκείνη τη στιγμή...
- Θυμάσαι, τον επιτάφιο, με το κεράκι στα χέρια, μυσταγωγικά να περιδιαβαίνουμε το χωριουδάκι και να βλέπουμε από απέναντι τον βράχο ολοφώτιστο!
- Θυμάσαι, Μεγάλο Σάββατο, η Καστροπολιτεία μας περίμενε, από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας, από την ώρα που η ομορφιά του τοπίου ξεπέρασε τη φαντασία μας.
- Αγάπη μου, η πλατεία της Μονεμβάσιας, σκηνικό ονείρου, η εκκλησιά του Χριστού του Ελκόμενου, τα σοκάκια, οι στέγες, τα σπίτια βγαλμένα από τα παραμύθια...
- Θυμάσαι, αγάπη μου, τα τείχη που τα περπατούσαμε, με θέα το απέραντο γαλάζιο και τα λουλούδια της Άνοιξης, ο Ήλιος ο απογευματινός και τα φιλιά μας στις κρυφές γωνιές.
- Ο δικός μου ο μικρός θεός, ήσουν εσύ αγάπη μου, να βλέπω την ευτυχία στα μάτια σου, να ζούμε ως άλλος Ιππότης και Πριγκηπέσσα το δικό μας ειδύλλιο με φόντο τη μαγεία της Μονεμβασιάς, θυμάσαι?
- Η λαμπαδίτσα που σου ζήτησα, ο σοκολατένιος λαγός που σου πήρα, η Νύχτα της Αναστάσεως, στην εκκλησιά λίγο πριν το Αναστάσιμο Φως, λίγο μετά, το Φιλί της Αγάπης, μαζί σου αγάπη μου, θυμάσαι?
- Η Κυριακή της Λαμπρής, ηλιόφωτη, η εκδρομή στον Άγιο Φωκά, η θάλασσα, το ξωκλήσι και εμείς κι έπειτα το Κυπαρρίσι, άκρη θεού, υπέροχος τόπος, όλα στα μάτια μου έμοιαζαν πρωτόγνωρα μαζί σου, θυμάσαι?
- Βράδυ Λαμπρής πίσω στη βάση μας, ο Βράχος φωτισμένος, χέρι χέρι περπατάμε ενώ το σούρουπο γίνεται νύχτα, τα πειράγματα στο φαγητό, η γλυκειά κούραση, θυμάσαι?
- Ήθελα να σου γνωρίσω τους φίλους μου, τη Κατερίνα και τον Λεωνίδα, περίμεναν το πρώτο τους παιδί, φίλοι αγαπημένοι χρόνια τώρα. Καφές στους Μολάους, η εξομολόγηση στη Κατερίνα "άραγε με σκέφτεται σοβαρά?" "Κάνε υπομονή, θα φανεί" η απάντησή της...
- Κι έκανα υπομονή, αγάπη μου, έναν χρόνο ακόμα, έκανα υπομονή, κάθε μέρα που περνούσε, αγάπη μου, γιατί σε αγάπησα με όλο μου το Είναι, θυμάσαι?
- Και η υπομονή, έγινε προσδοκία, "άραγε με σκέφτεσαι σοβαρά?" και ας διαψεύστηκε περίτρανα, έναν χρόνο μετά. Ήθελες να "περνάμε καλά" και εγώ ήθελα να γίνεις ο άνθρωπός μου, ο άνδρας μου, ήθελα να γεράσουμε μαζί και να θυμόμαστε όλα τα ωραία που ζήσαμε, θυμάσαι αγάπη μου, θυμάσαι?
- Και ήλθε το Πάσχα το φετινό, εγώ δυστυχής με το κορμί να χωλαίνει και τη ψυχή να αιμορραγεί ακόμα στη σκέψη σου, εσύ εκεί που ένιωθες καλά να είσαι και τα σκέφτομαι όλα αυτά και τα μάτια μου τρέχουν δάκρυα της θύμησης, δάκρυα της αγάπης, αγάπη μου, που ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως χάθηκε μέσα από φοβικές δικαιολογίες του εγώ σου.
- Κι ήλθε το Πάσχα το φετινό, εγώ εδώ, εσύ αλλού το ξημερώνουμε πια, εγώ παρέα με τις αναμνήσεις μου κι εσύ, με το να προβάλλεις τις φωτό που σου είχα τραβήξει όσο καιρό ήμασταν μαζί, στα προφίλ των κοινωνικών δικτύων σου, δηλώνοντας "ελεύθερος" και ότι "ψάχνεις για γυναίκες", τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα, τόσο επιπόλαια...
- Άραγε, με σκέφτεσαι όπως ήμουν, αγάπη μου? Δεν τολμώ να σβήσω τις φωτογραφίες που κόσμησαν κοινές μας στιγμές, τις κοιτάζω ακόμα φευγαλέα και βλέπω τόση ομορφιά σε αυτό που ζήσαμε, λες και ήταν χθες, λες και θα αποκτήσουμε φωνή ξανά και θα πούμε, "πόσο όμορφα είναι να ζεις μέσα στην Αγάπη!", αγάπη μου, θυμάσαι?
- Καλή επιτυχία στις αναζητήσεις σου, αγάπη μου, ψάχνεις να μοιραστείς ερωτικές στιγμές και αγάπη με τις άγνωστες που θα σε προσεγγίσουν μέσα από τις φωτογραφίες που σε έδειχναν ευτυχισμένο, όταν είμασταν μαζί? Τι θα τους πεις άραγε, σαν θα φλερτάρεις ξανά, ότι "ήθελες να περνάς καλά" κι εγώ "ήθελα σχέση με προοπτική" και εκεί τα χαλάσαμε ε? Βλακείες, παιδιαρίσματα και ανωριμότητες, αγάπη μου!
- Γιατί, όταν αγαπάς κάποιον δεν τον αφήνεις να φύγει από τη ζωή σου, γιατί τότε θα καταλάβεις τι έχασες, αλλά τότε θα είναι αργά, αγάπη μου και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω...
- Φέτος, δώσε το φιλί της αγάπης, με τους προσφιλείς σου και αν με νιώσεις σαν το αγέρι, να έρχομαι για μια στιγμή στη θύμησή σου, μην ανοίξεις τα μάτια, γιατί θα χαθώ , όπως χάθηκα στην αλλαγή σελίδας, στην "αγάπη" που δεν πίστεψες ότι ένιωθα για σένα!
- Εγώ, το φοβισμένο πλάσμα, το "αγριμάκι" που η αγάπη που ένιωθα για σένα, το γλύκανε, το έκανε να νιώθει την αίσθηση του προορισμού και που σε αγάπησε σε πείσμα των καιρών και των περιστάσεων, όχι γιατί αγαπούσε τα δύσκολα, όπως εσύ, αλλά γιατί αγάπησε εσένα και το πάλεψε, μέχρι που παραδόθηκε στις προτεραιότητες και την έλλειψη αγάπης μεταξύ μας, όπως αποδείχτηκε!
- Σου είχα αφιερώσει τότε ένα τραγούδι που μου έφερνε ρίγη συγκίνησης, το "Μέχρι να σε συναντήσω", ένα ντουέτο που με εξέφραζε και σου έφτιαξα ένα βιντεάκι από το ταξίδι στο όνειρο, το Πάσχα μας μαζί, αγάπη μου, θυμάσαι?
- Τι να το κάνω το Εγώ σου, αγάπη μου, υπερφίαλο και υπερτιμημένο στη έλλειψη αυτοεκτίμησης, όταν μέσα του δεν υπήρχε το Εσύ, το Εσύ + Εγώ, το Μαζί, αυτό που κρατάει δυο ανθρώπους μαζί, ό,τι και να γίνει...? Ε, αγάπη μου τι κρατάει δυο ανθρώπους μαζί, το "να περνάμε καλά", το "καλό κρεβάτι" ή το "εγώ είμαι έτσι και το ήξερες", όταν περίμενα το να βρούμε τις κοινές μας συνισταμένες για να δίνουμε χαρά ο ένας στη ζωή του άλλου?
- Αχ, αγάπη μου, πόσο άλλο να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, σαν όταν σε άφησα ελεύθερο να πάρεις τις αποφάσεις σου, εσύ περίμενες να αποφασίσω εγώ για σένα?
- Αχ, αγάπη μου, να περάσεις όμορφα το φετινό Πάσχα και όλα τα άλλα Πάσχα που θα έλθουν, στο εύχομαι και είμαι σίγουρη πως θα βρεις τα φλερτ που θα σε τονώσουν και τους ανθρώπους που θα σου λένε τα λόγια που θες να ακούς, για να μην ταράσσεις τις ευαίσθητες αν-ισορροπίες μέσα σου, όμως άραγε θα θυμάσαι πως υπήρξε μια γυναίκα στη ζωή σου, που σε αγάπησε ανιδιοτελώς, σου δόθηκε, πίστεψε πως θα μπορούσατε να ζήσετε μια ζωή αγαπημένοι μαζί ή αυτά είναι πράγματα που πια δεν σε αφορούν?
- Χρόνια Πολλά, αγάπη μου, ζήσε τη ζωή που σου αξίζει, ζήσε όπως επέλεξες να ζεις, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, μεταξύ φόβων και εικονικής αγάπης, ζήσε μέχρι να πιστέψεις πως υπάρχει Αγάπη στη ζωή σου, αρκεί να το πιστέψεις, ε, αγάπη μου, το πιστεύεις, το νιώθεις, το ζεις?
- Μη με ρωτήσεις εμένα, πως νιώθω, όχι ακόμα, όχι όσο η σκέψη σου με μελαγχολεί, όσο το κενό στη ζωή μου, δεν βρίσκει διέξοδο να αναπληρωθεί, να γεμίσει με θετική αύρα, με αληθινά συναισθήματα, με λόγια, με έργα αγάπης, με την αίσθηση του προορισμού, που αισθάνεται ο καθένας από εμάς, όταν νιώσει έτοιμος, όταν νιώσει ώριμος να γίνει αυτή η πραγματικότητα της ζωής του και όχι οι κρυμμένες σκέψεις, οι καταπιεσμένοι εγωισμοί και τα δυσαναπλήρωτα κενά σε μια ζωή δίχως ζωή, δίχως λογική και νόημα, αγάπη μου...
- Μικρέ μου Πρίγκηπα, απόγευμα ήταν και τότε που ο έρωτάς μας, σαν νιόβγαλτο βλαστάρι, άνθιζε μέσα στα τείχη του Κάστρου της Μονεμβάσιας και τα έκανε όλα να μοιάζουν παραμυθένια, θυμάσαι, αγάπη μου, θυμάσαι?
- Αγάπη μου, κοιμήσου πια, αυτή η Άνοιξη δεν έφτασε ποτέ να μας θυμίσει πόση ομορφιά μπορούν να αντικρίζουν τα μάτια δυο ερωτευμένων, όταν νιώθουν έτσι, κοιμήσου, πάει πέρασε πια το όνειρο για εμάς, τώρα τη σκυτάλη θα πάρουν οι επόμενοι μικροί άγγελοι, που θα θελήσουν να ζήσουν τις δικές τους στιγμές αθανασίας και να βρουν το μονοπάτι για τη δική τους Αγάπη. Θα τους δω να κρατιούνται χέρι χέρι στην εκκλησιά, να δίνουν το δικό τους φιλί της Αγάπης και να παίρνουν το Άγιο Φως στα κεριά για να ευλογήσει τη δική τους κοινή ζωή, αγάπη μου.
- Αυτό θα ευχηθώ, αγάπη μου, στην Αγάπη που τα κάνει όλα να μοιάζουν δυνατά, όταν ζεις σύμφωνα με αυτήν, όταν ζεις μέσα σε αυτήν, όταν ζεις και δεν ξεφεύγεις μέσα από προφίλ εραστών και φωτογραφίες που αν ήξεραν, αυτοί που τις έβλεπαν, θα αντίκριζαν την αγάπη μου για σένα, αγάπη μου...
Kiss of Love, image by milen07 @ deviant art
Καλό Πάσχα, Καλή Τύχη, Καλή Ζωή, Αγάπη και Ευλογία Κυρίου, αγάπες μου γλυκιές, άνθρωποι ξεχωριστοί, μοναδικοί και ανεπανάληπτοι, φίλες και φίλοι αγαπημένοι, πλάσματα που ζείτε αυτό που για εσάς τα περικλείει όλα...
Μαριαλένα, 22/4/2011
-Αγάπη μου, θυμάσαι όπως πέρσι τέτοιον καιρό που ετομαζόμασταν να πάμε στο πρώτο μας ταξίδι, οι δυο μας, "απόδραση" στη Μονεμβάσια?
- Θυμάσαι, αγάπη μου, Μεγάλη Παρασκευή, φτάσαμε, με την Καστροπολιτεία απέναντί μας να μας αντικρίζει και να την θαυμάζουμε από το μπαλκόνι του δωματίου μας!
- Θυμάσαι, αφήσαμε τα πράγματα και αρχίσαμε να περπατάμε, να εξερευνούμε τη γωνιά αυτή του κόσμου, που λες ότι ήταν πλασμένη για εμάς, εκείνη τη στιγμή...
- Θυμάσαι, τον επιτάφιο, με το κεράκι στα χέρια, μυσταγωγικά να περιδιαβαίνουμε το χωριουδάκι και να βλέπουμε από απέναντι τον βράχο ολοφώτιστο!
- Θυμάσαι, Μεγάλο Σάββατο, η Καστροπολιτεία μας περίμενε, από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας, από την ώρα που η ομορφιά του τοπίου ξεπέρασε τη φαντασία μας.
- Αγάπη μου, η πλατεία της Μονεμβάσιας, σκηνικό ονείρου, η εκκλησιά του Χριστού του Ελκόμενου, τα σοκάκια, οι στέγες, τα σπίτια βγαλμένα από τα παραμύθια...
- Θυμάσαι, αγάπη μου, τα τείχη που τα περπατούσαμε, με θέα το απέραντο γαλάζιο και τα λουλούδια της Άνοιξης, ο Ήλιος ο απογευματινός και τα φιλιά μας στις κρυφές γωνιές.
- Ο δικός μου ο μικρός θεός, ήσουν εσύ αγάπη μου, να βλέπω την ευτυχία στα μάτια σου, να ζούμε ως άλλος Ιππότης και Πριγκηπέσσα το δικό μας ειδύλλιο με φόντο τη μαγεία της Μονεμβασιάς, θυμάσαι?
- Η λαμπαδίτσα που σου ζήτησα, ο σοκολατένιος λαγός που σου πήρα, η Νύχτα της Αναστάσεως, στην εκκλησιά λίγο πριν το Αναστάσιμο Φως, λίγο μετά, το Φιλί της Αγάπης, μαζί σου αγάπη μου, θυμάσαι?
- Η Κυριακή της Λαμπρής, ηλιόφωτη, η εκδρομή στον Άγιο Φωκά, η θάλασσα, το ξωκλήσι και εμείς κι έπειτα το Κυπαρρίσι, άκρη θεού, υπέροχος τόπος, όλα στα μάτια μου έμοιαζαν πρωτόγνωρα μαζί σου, θυμάσαι?
- Βράδυ Λαμπρής πίσω στη βάση μας, ο Βράχος φωτισμένος, χέρι χέρι περπατάμε ενώ το σούρουπο γίνεται νύχτα, τα πειράγματα στο φαγητό, η γλυκειά κούραση, θυμάσαι?
- Ήθελα να σου γνωρίσω τους φίλους μου, τη Κατερίνα και τον Λεωνίδα, περίμεναν το πρώτο τους παιδί, φίλοι αγαπημένοι χρόνια τώρα. Καφές στους Μολάους, η εξομολόγηση στη Κατερίνα "άραγε με σκέφτεται σοβαρά?" "Κάνε υπομονή, θα φανεί" η απάντησή της...
- Κι έκανα υπομονή, αγάπη μου, έναν χρόνο ακόμα, έκανα υπομονή, κάθε μέρα που περνούσε, αγάπη μου, γιατί σε αγάπησα με όλο μου το Είναι, θυμάσαι?
- Και η υπομονή, έγινε προσδοκία, "άραγε με σκέφτεσαι σοβαρά?" και ας διαψεύστηκε περίτρανα, έναν χρόνο μετά. Ήθελες να "περνάμε καλά" και εγώ ήθελα να γίνεις ο άνθρωπός μου, ο άνδρας μου, ήθελα να γεράσουμε μαζί και να θυμόμαστε όλα τα ωραία που ζήσαμε, θυμάσαι αγάπη μου, θυμάσαι?
- Και ήλθε το Πάσχα το φετινό, εγώ δυστυχής με το κορμί να χωλαίνει και τη ψυχή να αιμορραγεί ακόμα στη σκέψη σου, εσύ εκεί που ένιωθες καλά να είσαι και τα σκέφτομαι όλα αυτά και τα μάτια μου τρέχουν δάκρυα της θύμησης, δάκρυα της αγάπης, αγάπη μου, που ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως χάθηκε μέσα από φοβικές δικαιολογίες του εγώ σου.
- Κι ήλθε το Πάσχα το φετινό, εγώ εδώ, εσύ αλλού το ξημερώνουμε πια, εγώ παρέα με τις αναμνήσεις μου κι εσύ, με το να προβάλλεις τις φωτό που σου είχα τραβήξει όσο καιρό ήμασταν μαζί, στα προφίλ των κοινωνικών δικτύων σου, δηλώνοντας "ελεύθερος" και ότι "ψάχνεις για γυναίκες", τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα, τόσο επιπόλαια...
- Άραγε, με σκέφτεσαι όπως ήμουν, αγάπη μου? Δεν τολμώ να σβήσω τις φωτογραφίες που κόσμησαν κοινές μας στιγμές, τις κοιτάζω ακόμα φευγαλέα και βλέπω τόση ομορφιά σε αυτό που ζήσαμε, λες και ήταν χθες, λες και θα αποκτήσουμε φωνή ξανά και θα πούμε, "πόσο όμορφα είναι να ζεις μέσα στην Αγάπη!", αγάπη μου, θυμάσαι?
- Καλή επιτυχία στις αναζητήσεις σου, αγάπη μου, ψάχνεις να μοιραστείς ερωτικές στιγμές και αγάπη με τις άγνωστες που θα σε προσεγγίσουν μέσα από τις φωτογραφίες που σε έδειχναν ευτυχισμένο, όταν είμασταν μαζί? Τι θα τους πεις άραγε, σαν θα φλερτάρεις ξανά, ότι "ήθελες να περνάς καλά" κι εγώ "ήθελα σχέση με προοπτική" και εκεί τα χαλάσαμε ε? Βλακείες, παιδιαρίσματα και ανωριμότητες, αγάπη μου!
- Γιατί, όταν αγαπάς κάποιον δεν τον αφήνεις να φύγει από τη ζωή σου, γιατί τότε θα καταλάβεις τι έχασες, αλλά τότε θα είναι αργά, αγάπη μου και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω...
- Φέτος, δώσε το φιλί της αγάπης, με τους προσφιλείς σου και αν με νιώσεις σαν το αγέρι, να έρχομαι για μια στιγμή στη θύμησή σου, μην ανοίξεις τα μάτια, γιατί θα χαθώ , όπως χάθηκα στην αλλαγή σελίδας, στην "αγάπη" που δεν πίστεψες ότι ένιωθα για σένα!
- Εγώ, το φοβισμένο πλάσμα, το "αγριμάκι" που η αγάπη που ένιωθα για σένα, το γλύκανε, το έκανε να νιώθει την αίσθηση του προορισμού και που σε αγάπησε σε πείσμα των καιρών και των περιστάσεων, όχι γιατί αγαπούσε τα δύσκολα, όπως εσύ, αλλά γιατί αγάπησε εσένα και το πάλεψε, μέχρι που παραδόθηκε στις προτεραιότητες και την έλλειψη αγάπης μεταξύ μας, όπως αποδείχτηκε!
- Σου είχα αφιερώσει τότε ένα τραγούδι που μου έφερνε ρίγη συγκίνησης, το "Μέχρι να σε συναντήσω", ένα ντουέτο που με εξέφραζε και σου έφτιαξα ένα βιντεάκι από το ταξίδι στο όνειρο, το Πάσχα μας μαζί, αγάπη μου, θυμάσαι?
- Τι να το κάνω το Εγώ σου, αγάπη μου, υπερφίαλο και υπερτιμημένο στη έλλειψη αυτοεκτίμησης, όταν μέσα του δεν υπήρχε το Εσύ, το Εσύ + Εγώ, το Μαζί, αυτό που κρατάει δυο ανθρώπους μαζί, ό,τι και να γίνει...? Ε, αγάπη μου τι κρατάει δυο ανθρώπους μαζί, το "να περνάμε καλά", το "καλό κρεβάτι" ή το "εγώ είμαι έτσι και το ήξερες", όταν περίμενα το να βρούμε τις κοινές μας συνισταμένες για να δίνουμε χαρά ο ένας στη ζωή του άλλου?
- Αχ, αγάπη μου, πόσο άλλο να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, σαν όταν σε άφησα ελεύθερο να πάρεις τις αποφάσεις σου, εσύ περίμενες να αποφασίσω εγώ για σένα?
- Αχ, αγάπη μου, να περάσεις όμορφα το φετινό Πάσχα και όλα τα άλλα Πάσχα που θα έλθουν, στο εύχομαι και είμαι σίγουρη πως θα βρεις τα φλερτ που θα σε τονώσουν και τους ανθρώπους που θα σου λένε τα λόγια που θες να ακούς, για να μην ταράσσεις τις ευαίσθητες αν-ισορροπίες μέσα σου, όμως άραγε θα θυμάσαι πως υπήρξε μια γυναίκα στη ζωή σου, που σε αγάπησε ανιδιοτελώς, σου δόθηκε, πίστεψε πως θα μπορούσατε να ζήσετε μια ζωή αγαπημένοι μαζί ή αυτά είναι πράγματα που πια δεν σε αφορούν?
- Χρόνια Πολλά, αγάπη μου, ζήσε τη ζωή που σου αξίζει, ζήσε όπως επέλεξες να ζεις, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, μεταξύ φόβων και εικονικής αγάπης, ζήσε μέχρι να πιστέψεις πως υπάρχει Αγάπη στη ζωή σου, αρκεί να το πιστέψεις, ε, αγάπη μου, το πιστεύεις, το νιώθεις, το ζεις?
- Μη με ρωτήσεις εμένα, πως νιώθω, όχι ακόμα, όχι όσο η σκέψη σου με μελαγχολεί, όσο το κενό στη ζωή μου, δεν βρίσκει διέξοδο να αναπληρωθεί, να γεμίσει με θετική αύρα, με αληθινά συναισθήματα, με λόγια, με έργα αγάπης, με την αίσθηση του προορισμού, που αισθάνεται ο καθένας από εμάς, όταν νιώσει έτοιμος, όταν νιώσει ώριμος να γίνει αυτή η πραγματικότητα της ζωής του και όχι οι κρυμμένες σκέψεις, οι καταπιεσμένοι εγωισμοί και τα δυσαναπλήρωτα κενά σε μια ζωή δίχως ζωή, δίχως λογική και νόημα, αγάπη μου...
- Μικρέ μου Πρίγκηπα, απόγευμα ήταν και τότε που ο έρωτάς μας, σαν νιόβγαλτο βλαστάρι, άνθιζε μέσα στα τείχη του Κάστρου της Μονεμβάσιας και τα έκανε όλα να μοιάζουν παραμυθένια, θυμάσαι, αγάπη μου, θυμάσαι?
- Αγάπη μου, κοιμήσου πια, αυτή η Άνοιξη δεν έφτασε ποτέ να μας θυμίσει πόση ομορφιά μπορούν να αντικρίζουν τα μάτια δυο ερωτευμένων, όταν νιώθουν έτσι, κοιμήσου, πάει πέρασε πια το όνειρο για εμάς, τώρα τη σκυτάλη θα πάρουν οι επόμενοι μικροί άγγελοι, που θα θελήσουν να ζήσουν τις δικές τους στιγμές αθανασίας και να βρουν το μονοπάτι για τη δική τους Αγάπη. Θα τους δω να κρατιούνται χέρι χέρι στην εκκλησιά, να δίνουν το δικό τους φιλί της Αγάπης και να παίρνουν το Άγιο Φως στα κεριά για να ευλογήσει τη δική τους κοινή ζωή, αγάπη μου.
- Αυτό θα ευχηθώ, αγάπη μου, στην Αγάπη που τα κάνει όλα να μοιάζουν δυνατά, όταν ζεις σύμφωνα με αυτήν, όταν ζεις μέσα σε αυτήν, όταν ζεις και δεν ξεφεύγεις μέσα από προφίλ εραστών και φωτογραφίες που αν ήξεραν, αυτοί που τις έβλεπαν, θα αντίκριζαν την αγάπη μου για σένα, αγάπη μου...
Kiss of Love, image by milen07 @ deviant art
Καλό Πάσχα, Καλή Τύχη, Καλή Ζωή, Αγάπη και Ευλογία Κυρίου, αγάπες μου γλυκιές, άνθρωποι ξεχωριστοί, μοναδικοί και ανεπανάληπτοι, φίλες και φίλοι αγαπημένοι, πλάσματα που ζείτε αυτό που για εσάς τα περικλείει όλα...
Μαριαλένα, 22/4/2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
