Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2019

Ο Καρυοθραύστης

Τα καρύδια τα χα αγοράσει από τη τοπική αγορά κανά μήνα πριν, όταν πρωτοκυκλοφόρησε η φετινή σοδειά. Στο σπίτι αυτά που είχα από πέρσι κόντευαν τα τελειώσουν, παρόλο που δεν έτρωγα συχνά. Το διχτάκι με τα καρύδια το χα βάλει δίπλα στο ψυγείο, για να το βλέπω και να μην ξεχάσω να τα σπάσω μόλις τελείωναν τα παλιά.

Σήμερα ήταν η μέρα που έπιασα ξανά το διχτάκι στα χέρια μου. Πήρα ένα δίσκο απ' το πλάι, έβαλα και το ξύλο επάνω, έβγαλα το σφυρί απ' τα εργαλεία. Δίπλα μου το βάζο που θα έβαζα τη ψύχα και πιο πέρα ένα πιατάκι από μανιτάρια, για να βάζω τα κελύφη. Άνοιξα το ραδιόφωνο, έπιασα ένα σταθμό μ' ελληνικά για να χω παρέα. Άνοιξα και το φως στη κουζίνα και άρχισα να σπάω λίγα λίγα τα καρύδια που έπιανα.

Μεθοδικά τα καθάριζα, ξεχώριζα τη καρυδόψυχα και έβαζα στην άκρη τα σπασμένα. Δυο τρια που εκτοξεύτηκαν στο πάτωμα από τη θραύση, τα μάζεψα και τα πέταγα στη σακούλα που χα απέναντί μου για τα σπασμένα. Ένα κιλό άσπαστα καρύδια, το σφυρί, η μικρή μου τελετουργία κι εγώ να τα καθαρίζω ένα ένα και ξανά απ' την αρχή.

Πέρσι τέτοια εποχή φορούσες ένα καλοκαιρινό μπλουζάκι, νομίζω άσπρο ήταν θαρρώ και σε παρακάλεσα να σπάσουμε τα καρύδια που χαμε πάρει μαζί απ΄τη Βυτίνα. Σε έβαλα να καθήσεις στο πάγκο της κουζίνας και να σπας με το σφυρί και τον καρυοθραύστη τα καρυδάκια, για να τα καθαρίζω εγώ και να τα βάζω πάλι στο βάζο. Ξεκινήσαμε για λίγα, αλλά σπάσαμε όλη τη σακούλα, ένα κιλό ήταν και εκείνα. Εσύ έσπαγες κι εγώ καθάριζα και στο ενδιάμεσο αυτά που δεν καταφέρναμε να τα καθαρίσουμε σωστά, τα τρώγαμε γελώντας, ενώ χαιρόμουν που το κάναμε μαζί!

Έλα μωρό μου, σου έλεγα, κάνε λίγη υπομονή, θα τα σπάσουμε όλα και θα τελειώνουμε για φέτος! Έχει πολλά ακόμα με ρώταγες, για το περιεχόμενο της μπλε σακούλας, αλλά ενώ εκτοξεύονταν τα κελύφη από εδώ κι από κει κι ενώ μετά έπρεπε να καθαρίσω τη μισή κουζίνα στο πάτωμα, απ' ό,τι είχε πεταχτεί, στο τέλος τα καρύδια που χαμε σπάσει με συντρόφευσαν λίγα λίγα μέχρι και φέτος. Ναι, μου άρεσε αυτό το πράγμα, ότι τα σπάγαμε μαζί, όπως όταν τ' αγοράσαμε μαζί με μέλι απ' τη Βυτίνα σε μια βόλτα που χαμε πάει λίγο καιρό πριν το φθινόπωρο. Μου άρεσε γιατί μου έφερνε στο μυαλό αίσθηση οικογένειας, αυτό το ότι κάνουμε κάτι από κοινού και το μοιραζόμαστε. Οι μικρές καθημερινές συνήθειες που κάνουν τους ανθρώπους να μοιράζονται πράγματα όταν είναι μαζί. Έτσι ακριβώς!

Φέτος ήξερα πια, τα καθάριζα συστηματικά και με πρόγραμμα κι ας μου πήρε κοντά δυόμιση ώρες να τα τελειώσω. Πήρα τα μέτρα μου γιατί ήξερα, λίγα λίγα, με τη μουσική ν' ακούγεται για να σπάει η επανάληψη των κινήσεων και το μυαλό να γυρίζει πίσω, γιατί το μπροστά δε το ξέρει κι αυτά που έζησε για πρώτη φορά μαζί σου, δεν τα χόρτασε, δεν τα βαρέθηκε!

Έφτασα να γεμίζω το βαζάκι λίγο λίγο, αλλά κάπου εκεί στα μισά και λίγο παραπάνω, έκανα να τα παρατήσω. Είπα να σκουπίσω για τα δυο τρία θραύσματα που χαν πέσει κάτω, να πετάξω στη σακούλα ότι είχα μαζέψει στο πιατάκι των μανιταριών, για να χω χώρο να το ξαναγεμίσω. Όμως, άλλος ήταν ο καημός μου, αγόρι μου εσύ με το λευκό κοντομάνικο καταμεσής του χειμώνα, ότι τώρα δεν είχα το κίνητρο να το μοιραζόμαστε από κοινού αυτό που κάναμε, τώρα το έκανα γιατί το ήθελα, αλλά και γιατί δεν έπρεπε να το παρατήσω στη μέση αυτή τη φορά, όχι, το ήθελα και μ' έσπρωχνα να το αποτελειώσω.

Και το τελειώσα το σπάσιμο, τη διαλογή και το καθάρισμα του τραπεζιού κι ας είχε φτάσει πέντε η ώρα τ' απόγευμα πια. Μπήκα να κάνω ένα μπάνιο και στο μυαλό γύριζε ένα τραγούδι των ημερών που μου άρεσε πολύ και το άκουγα από το προηγούμενο βράδυ. Θυμήθηκα τη μάνα μου που έσπαγε τα καρύδια που έπαιρνε απ' τη λαϊκή και ο πατέρας μου τριγύριζε στο τραπέζι και της έπαιρνε τα φρεσκοκαθαρισμένα και τ' έτρωγε με σταφίδες κορινθιακές, σουλτανίνες. Η μάνα μου σαν κι εσένα πέρσι ή σαν εμένα φέτος καθόταν στο ίδιο μέρος και τα έσπαγε για να τα βάλει κι εκείνη στο βάζο να τα φυλάξει. Δε ξέρω τι συναίσθημα είχε, μη με ρωτάς, ποτέ δεν αναρωτήθηκα, ξέρω όμως τι συναίσθημα έχω εγώ αυτόν τον χειμώνα του ένα χρόνο μετά.

Ξέρω ότι φέτος δεν θα πάμε μαζί να ψωνίσουμε αυτά που σου ζητούσα, να πάρουμε για να έχω να φτιάξω στο σπίτι. Δε θα μου φέρεις διάφορα γεμιστά λουκάνικα απ' το παζάρι των πρεσβειών στην Helexpo, ούτε θα πάμε να ψωνίσουμε φρέσκο τυρί και χειροποίητα ζυμαρικά απ΄το παζάρι της Κυριακής στην Ευελπίδων. Ούτε καν βασιλόπιτα με επικάλυψη λευκής σοκολάτας που παίρναμε απ' το Στεργίου ή τσουρέκι μοσχομυριστό απ' τον Κωνσταντινίδη που ήταν η γλυκιά μας παρασπονδία.

Γλυκά για τις γιορτές δε πήρα φέτος, όχι, δε μου χρειάζονται και δεν θα υποκύψω στο πειρασμό. Μια φίλη μου προσέφερε πανετόνε από το Μιλάνο που πήγε πρόσφατα και το θεώρησα μιαν ανέλπιστη κίνηση καλωσύνης εκ μέρους της να με σκεφθεί και να μου πάρει ένα, για να μου το φέρει. Η Ανώτερη Δύναμη έχει τον τρόπο της να κάνει τα μικρά ή πιο μεγάλα θαύματά της, όταν ακριβώς δεν τα περιμένουμε!

Τα καρύδια μπήκαν ήδη στο ψυγείο, έχω να καθαρίζω και τα ρόδια ένα ένα όταν είναι η ώρα τους για κατανάλωση και να ψήσω τα κυδώνια στο φούρνο για γευστικό επιδόρπιο με κανέλλα και ζάχαρη, για κάτι το διαφορετικό, μέρες που έρχονται. Εσύ γλυκό μου αγόρι, καημέ κι απωθημένο μου, υπάρχεις σαν ολόγραμμα πια εκεί που το μυαλό φέρνει τις θύμησες τις ώρες που αλλιώς δε γεμίζει από νοητικές εικόνες.

Δεν είσαι πουθενά πια, για να ευχηθούμε Καλά Χριστούγεννα και ν' ανταλλάξουμε τα δώρα μας. Δεν θ' ανοίξουμε τη σαμπάνια που μου άφησες φεύγοντας, για να ευχηθούμε Καλή Χρονιά και να πούμε ο ένας στον άλλον τις ευχές μας για τη νέα χρονιά. Δε θα πάμε σε οικογενειακά τραπέζια μαζί, δε θα μου κρατήσεις το χέρι, δε θα σε πάρω αγκαλιά, δεν θα δώσουμε το φιλί για τα χρόνια πολλά, ούτε θα λαχταρήσω ή θα πεταρίσω έστω, γιατί οι γιορτές βγάζουν από μέσα μας τις προσδοκίες μας που δεν έχουν ακόμα πραγματοποιηθεί.

Τουλάχιστον σήμερα, μετά κόπων και βασάνων τα κατάφερα και τελείωσα αυτό που ήθελα να κάνω. Κι αυτό είναι κάτι μέσα στο θολό τοπίο που ζω πια, μέσα στη μικρή μου φυλακή μακριά απ' όλους κι απ' όλα. Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά ή μέχρι να πατήσω ξανά στα πόδια μου γερά κι αποφασιστικά για την επαύριο. Μέχρι τότε, είμαι ικανοποιημένη από τα μικρά κι ασήμαντα επιτεύγματά μου, σαν πληγωμένο πουλί που μαθαίνει να ξαναπετά μέρα με τη μέρα ολοένα και καλύτερα...

Δεν τα δοκίμασα τα καρύδια, δεν ξέρω τι γεύση έχουν, δεν ξέρω καν πότε θα τα γευτώ, όμως τα κατάφερα κι αυτό μετράει.


Καλή σου νύχτα εικόνα του μυαλού μου...

(c) Marialena, 17/12/2018




Τρίτη 30 Ιουλίου 2019

Η πριγκίπησσα του δικού σου παραμυθιού

Εμείς οι γυναίκες μεγαλώνουμε σύμφωνα με τις επιρροές του περιβάλλοντός μας και τις προδιαθέσεις μας. Σαν άγραφη κόλλα χαρτί γινόμαστε αυτό που έχουμε μέσα μας ή κάτι άλλο
διαφορετικό τελικά?

Μου αρέσει να βλέπω θηλυκά που η φύση τα έχει προικίσει με τη γλυκύτητα που τους δίνει η φύση τους. Αυτό το "κάτι" που χαρακτηρίζει τις γυναίκες με θηλυκότητα από τις γυναίκες που δεν είναι προφανής η κομψότητά ή η φινέτσα τους. Από την άλλη η υπερέκθεση με φτιασιδώματα και στολίδια που κάνουν τη γυναίκα να μετατρέπεται σε άψυχη κούκλα, με αφήνει αδιάφορη. Όχι γιατί όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, προφανώς, αλλά γιατί άλλο η κομψότητα και άλλο η λατέρνα ζωντανή και η υπερβολή.

Θα μου πείτε τώρα, εσύ τα λες αυτά που είσαι σαν αγοροκόριτσο ώρες ώρες? Γεγονός και είναι και αυτός ένας τρόπος συμπεριφοράς και ένταξης στο κοινωνικό σύνολο. Κανείς δεν είπε ότι το φύλο είναι περιοριστικό σε συμπεριφορές αλλά και τρόπους εκδήλωσής του. Πιστεύω πως έχουμε φτάσει πια ως κοινωνία σε ένα επίπεδο που δεχόμαστε αναγκαστικά και τη θηλυκή αλλά και την αρσενική πλευρά των ατόμων ως έχουν. Το αγοροκόριτσο μεγάλωσε με δυο ισχυρά πρότυπα, ελλείψει άλλων οικογενειακών μελών που θα μπορούσαν να επηρρεάσουν το κοινωνικό πλαίσιο που κινείτο. Η μεν μητέρα, κοκκέτα και θηλυκό, αλλά όχι διεκδικητική ως χαρακτήρας, ο μεν πατέρας παρορμητικός, αρσενικό και με επιθυμία το πρωτότοκό του να ήταν αγόρι. Το κοριτσάκι αυτό είχε και τις δυο ταυτότητες και να γίνει άξια για τον πατέρα και να του μοιάσει και να μην ανταγωνίζεται τη μαμά που ξεχείλιζε από τις γυναικείες τις ποιότητες, θετικές και αρνητικές. Κι έτσι αυτό το κοριτσάκι, τράβηξε ένα δρόμο με τους επηρεασμούς του περιβάλλοντος παρόντες αλλά και τη δική της ιδιωτική λογική παρούσα.

Ως γυναίκα η φύση της είναι τρυφερή και αισθαντική, η έκφανση των ερωτικών συναισθημάτων είναι σε επαφή με το βαθύτερο εαυτό της, η αγάπη της για τα παιδιά, αυτά που αισθάνεται ως γυναίκα είναι σύννομα της γονιδιακής της προδιάθεσης. Από την άλλη όμως, για να "προστατεύει" αυτή την ευαίσθητη φύση, το αγοροκόριτσο την εκθέτει κατ' επιλογήν και δεν διστάζει να προβάλλει τις αγορίστικες πλευρές της κοινωνικής της συμπεριφοράς για να επιβιώσει. Να οδηγεί το δίκυκλό της και να μη τη νοιάζει ουδόλως αν το μαλλί πατικώθηκε ή η χωρίστρα στράβωσε φορώντας το κράνος, αν δεν βάλει μακιγιάζ ταξιδεύοντας, παρά μόνο κρέμες προστασίας, ή αν αράξει μετά από ένα κουραστικό ταξίδι, θα απλώσει την αρίδα της για να ξεκουραστεί και δεν την ενδιαφέρει πόσο γυναίκα φαίνεται σε αυτή τη φάση.

Ως γυναίκα θα χρησιμοποιήσει τις γυναικείες της ικανότητες για να αντιμετωπίσει τη καθημερινότητα, αλλά εκεί που θα χρειαστεί να "πατήσει πόδι" θα το κάνει, αναμετρώμενη συχνά  με άνδρες εκεί που θίγεται ή παραβιάζονται τα όριά της. Της αρέσει να συνοδεύεται από άνδρες που διαθέτουν ευγένεια στον χαρακτήρα και τρόπους αλλά δεν καβαλάνε κανένα καλάμι για να επιβεβαιωθούν από εκείνη ή το περιβάλλον τους. Τους ταξιδευτές και τους ονειρευτές τους αγαπάει λίγο περισσότερο, γιατί είναι ελεύθερες ψυχές, σαν και τη δική της και δεν μπαίνουν εύκολα σε καλούπια των άλλων, όπως κι η ίδια.

Γιατί η πριγκιποπούλα που στο κοινωνικό υποσυνείδητο χτίζεται σε παλάτια με πρίγκιπες, με υπηρέτες που της κάνουν αέρα και έχει το τέλειο σώμα, την αλαβάστρινη επιδερμίδα, το πιο λαμπερό χαμόγελο, μαλλιά της Ραπουνζέλ και όταν βγαίνει από το σπίτι, να λάμπει περισσότερο από τηον Ήλιο, αγάπες μου, δεν υπάρχει. Ειδικά αν η πρώτη νιότη έχει πια περάσει και η πριγκιποπούλα του παραμυθιού μας προσπαθεί εναγωνίως να παραμείνει νέα κι ωραία για να εισπράττει τον θαυμασμό και τα κολακευτικά σχόλια του περίγυρου.

Πέραν από τo καλώς νοούμενo χιούμορ όμως, η γυναίκα που είναι ο εαυτός της, η γυναίκα που δεν φοβάται να δείξει ποια είναι και δεν αναλώνεται στα ψιμμίδια για να λάμψει εκ των έσω, αυτή η γυναίκα μπορεί να αισθάνεται γυναίκα από τις πιο προσωπικές και ανθρώπινες στιγμές της, ως εκείνες που οι περιστάσεις απαιτούν να αφήσει κατά μέρους την επιβεβαίωση του Εγώ της για την ουσία εκ της αναγκαιότητας των καταστάσεων. Τότε αυτή η γυναίκα είναι πριγκίπησσα του δικού της παραμυθιού, όταν αυτό που νιώθει, είναι αυτό που είναι και αυτό που τη χαρακτηρίζει στο σώμα, στη ψυχή και το πνεύμα της.

Σαν την αναδυόμενη Αφροδίτη του Μποτιτσέλι, που προβάλλει από τη θάλασσα πάνω στο κοχύλι φορώντας τίποτε άλλο εκτός από αυτό που εκπέμπει. Και αυτό είναι αρκετό.




Marialena, 23.10.2018 (I may not be a classy lady but I'm all woman...)



Δευτέρα 27 Μαΐου 2019

Κόκκινο Τριαντάφυλλο

Τη κοίταξε με λαγνεία καθώς είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι και τον περίμενε. Το δέρμα της λευκό, φυλαγμένο από τον ήλιο του καλοκαιριού ακόμα και ανάμεσα στα πόδια της ένας θύσανος που ξεχώριζε. Έβγαλε τα ρούχα του και κινήθηκε προς το μέρος της. Τη χάιδεψε με το χέρι του κι εκείνη ανατρίχιασε. Κοιτάχτηκαν φευγαλέα μα τόσο επίμονα κι ακούστηκε ένας μικρός αναστεναγμός από μέρους της.

Τον παρατηρούσε που την άγγιζε με τη παλάμη του, στο πρόσωπο, στα χείλη, στο λαιμό, στο στήθος. Έσκυψε και τη φίλησε στις ρώγες της που πρόσμεναν ανυπόμονα να προβάλουν όταν τις ακούμπησε στο στόμα του και άρχισε να τις γλύφει, σαν το παιδί που ψάχνει πάντα να χωθεί στα στήθια της μάνας για να πιεί το ζωοδόχο γάλα της. Βούλιαξε στο στρώμα το κορμί της κι εκείνος τη ρούφαγε αχόρταγα ενώ οι ανάσες ακούγονταν τώρα, περισσότερο. 

Η κοιλιά της ριγούσε όπως είχε αρπάξει τους μαστούς της και τους κρατούσε στα δυο του χέρια. Την έπιασε από τη μέση και με το δείχτη χάρασσε νοητά τη γραμμή στο στομάχι μέχρι να φτάσει χαμηλά στη κοιλιά της. Εκείνη άνοιξε τα πόδια και τον περίμενε, ενώ από μέσα της ήδη ακουγόνταν ένα βαθύ αχ γεμάτο προσμονή για την επόμενη κίνησή του. Σσσ, της έκανε όχι ακόμα, θέλω να σ' εξερευνήσω ενώ εκείνη έγειρε το κεφάλι στο πλάι δαγκώνοντας τα χείλια της με πόθο.

Της χάιδεψε το μικρό της δάσος, τις πυρόξανθες τριχούλες που ξεπρόβαλλαν μπρσστά από το εφήβαιο. Σαν θρόισμα τ' ανέμου το ένιωσε και έμεινε να τον κοιτάζει καθώς τα δάκτυλά του περιεργαζόταν τις άκρες του αιδίου της. Σαν τον γλύπτη που αγγίζει το γλυπτό του ιχνηλατώντας κάθε σκάλισμα που του έχει κάνει και αναγνωρίζοντας τις πτυχώσεις του μαρμάρου, έτσι κι εκείνος τη χάιδεψε ως άλλος κιθαρωδός, ως άλλος αρπιστής, ενώ στο μυαλό του ήδη είχε σχηματιστεί η μελωδία της ευτυχίας που θα της προσέφερε μέσα από τ' άγγιγμά του. 

Τα δυο του χέρια χώρισαν ακόμα τους γλουτούς της, ενώ τη κοιτούσε επίμονα να ανασαίνει βαθιά και να πάλλεται ενώ αχνοφαίνονταν η υγρασία γύρω από τα γεννητικά της όργανα. Της χάιδεψε τη κλειτορίδα, έβαλε τα δάκτυλά του στο στόμα και τα ύγρανε για να την ερεθίσει ακόμα περισσότερο καθώς το δέρμα της γινόταν ολοένα και πιο κόκκινο στο άγγιγμά του. Έσκυψε και με τη γλώσσα του την σκιαγράφησε, έπαιξε μαζί της, ενώ εκείνη άνοιγε ολοένα και περισσότερο τη λεκάνη για να ξεπροβάλλει ο κήπος της μπροστά του. 

Τα υγρά του δάκτυλα βρήκαν το δρόμο στη μυστική της δίοδο, στην είσοδο του δικού της παραδείσου και μπήκαν με τη παλάμη προς τα πάνω στο στενό της πέρασμα. Εκείνη άφησε τότε μιαν ανάσα ακόμα πιο βαθιά, γεμάτη από τη καύλα της που ξεχείλιζε όσο την άγγιζε και όσο χάιδευε με τα δάκτυλά της τα στήθη της, γιατί αλλιώς θα ήθελε να την είχε δέσει για να μη μπορεί να ελέγξει την ορμή της περιμένοντάς τον να την διακορεύσει. Τα μήλα των δακτύλων του άγγιζαν το μαλακό ιστό του σημείου G της και τη διείγειραν με επαναλαμβανόμενες κινήσεις. Δυο δάκτυλα αδίσταχτα που έψαχναν να βρουν το θησαυρό στο βάθος του τούνελ όσο η δίοδος πλάταινε όλο και περισσότερο στο χάδι του.

Σε θέλω του αποκρίθηκε, σε θέλω πολύ και το κεφάλι της στο μαξιλάρι δονούνταν από το χτίσιμο της επιθυμίας της κάθε στιγμή που περνούσε. Σαν τη μαινάδα στο χορό του Διονύσου άφηνε το σώμα της έρμαιο σε εκείνον τον κυρίαρχο του έρωτά της και δεν την ένοιαζε καθόλου που ο ασίγαστος πόθος της την έκανε υποχείριο στις ορέξεις του και δεν ήταν η πρώτη φορά.  Της έβαλε τρια δάκτυλα μέσα στο κόλπο της όσο το αιδίον της άνοιγε για να υποδεχτεί τη πηγή της ικανοποίησής της. Τα υγρά της έκαναν το δέρμα του να γλυστράει κι όσο την θώπευε τόσο ξεχείλιζαν.

Εκεί που βρισκόταν τα δάκτυλά του μέσα στο κόλπο της, έσκυψε και έβαλε το κεφάλι του κρατώντας τα μπούτια της ορθάνοιχτα και υψώνοντάς της τη λεκάνη πάνω σ' ένα μαξιλάρι. Η διέγερσή της την έκανε και ευωδίαζε σαν καραμέλα τριαντάφυλλο και η γλώσσα του δε μπορούσε να αντισταθεί σ' αυτή της τη γλύκα. Την έγλυφε τελετουργικά γύρω γύρω από τα μικρά και μεγάλα χείλη του αιδίου της ενώ με το ένα του χέρι χάδευε τη κλειτορίδα της και εκείνη πλημμύριζε ολοένα και περισσότερο από το παιχνίδι του έρωτά του.  Βογγούσε και συσπώταν όσο η γλώσσα του γευόταν τους χυμούς της.

Ναι, είχε γίνει παιχνίδι στα χέρια του, όσο ξεχείλιζε από μέσα της η ανάγκη να της επιβεβαιώσει τη γυναικεία της υπόσταση, έβγαλε το χέρι του με μιας και αγγίχτηκε μόνη της θέλοντας να κρατήσει το κρεσέντο της ζωντανό. Πάρε με, έλα θέλω να σε νιώσω μέσα μου του είπε με τη βαθιά εκείνη φωνή της γυναίκας που αδημονεί να τη γαμήσουν. Τη κοίταξε με πάθος, έβαλε ξανά τα δάκτυλά του μέσα της και περιέλουσε με τα υγρά της το πέος του που ήταν ήδη έτοιμο να γίνει ο πολιορκιτικός της κριός. Βεβαιώθηκε ότι ήταν ήδη έτοιμος να διεισδύσει, της σήκωσε τα πόδια και μπήκε μέσα της με μια αποφασιστική κίνηση, ενώ αντίκρυζε το πρωκτό της ανασηκωμένο να τον αγγίζουν οι όρχεις του.

Με θες, με θες πολύ της έκανε, ενώ εκείνη συνέχιζε να ανεβαίνει αυτή τη φορά με εκείνον μέσα της έτοιμο για όλα. Έγειρε πάνω της, τον άγγιξε στο στήθος και έπαιξε με τις ρώγες του για να τον ανάψει ακόμα περισσότερο. Γαμησέ με, του φώναξε, γάμησέ με όπως εσύ ξέρεις και η ένταση γινόταν ταυτόχρονα αγάπη στον τρόπο που τον άγγιζε. Τη γύρισε στο πλάι και της άλλαξε γωνία εισόδου. Έτσι μωρό μου σε γαμάω της έλεγε, εγώ είμαι ο άντρας σου, εγώ σε κάνω να χύνεις και εκείνη στο άκουσμα των λέξεων αυτών λύσσαγε ακόμα περισσότερο.

Η χαρά της γυναίκας να μην αρκείται μονάχα σε έναν οργασμό κι η συνεχής κλιμάκωση της ικανοποίησής της την έκαναν να δίνει κάθε φορά και κάτι παραπάνω και να τον αφήνει να το χαίρεται που την έφτανε όσο την έπαιρνε μέσα του με ένταση. Τη έβαλε στα τέσσερα, ήξερε ότι του άρεσε, ήξερε ότι κι εκείνη φτιαχνόταν μαζί του. Τη γύρισε προς το καθρέπτη να βλέπονται απέναντι απ' το κρεβάτι. Με τα χέρια του είχε αρπάξει το κώλο της και άρχισε να της ρίχνει σκαμπίλια. Εκείνη άφησε μια κραυγή να βγει από μέσα της σαν να ήταν σκλάβα του σεξ, μόνο δική του. 

Τον ήξερε πια όταν κορύφωνε, όσες φορές κι αν εκείνη καμωνόταν, η δική του η μοναδική φορά ήταν χαρακτηριστική, σαν να έκανε μια μικρή στάση πριν από το τέρμα όπου τα έδινε όλα. Τον ένιωθε ιδρωμένο πάνω της να χτυπά με μανία τους γλουτούς της ενώ εκείνη χαϊδεόταν περιμένοντας να τελειώσουν μαζί. Φτάνω μωρό μου της είπε και άφησε να ξεχυθεί μέσα της το υγρό πυρ του, ενώ εκείνη παίζοντας με την ερεθισμένη κλειτορίδα της, άφησε τον δικό της υστερικό σπασμό να τη γεμίσει. Λάτρευε να χύνει μέσα της τους χυμούς του, εκείνη την απειροελάχιστη στιγμή όπου τα δυο γινόντουσαν Ένα και ένιωθε να χάνεται στο μικρό της θάνατο, πλημμυρισμένη από το σπέρμα του στα γεννητικά της όργανα κι ακόμα κι όταν εκείνος σταματούσε να τη τροφοδοτεί και έμενε μέσα της ξέπνοος, εκείνη συνέχιζε να συσπάται για αρκετά ακόμη μέχρι να αρχίσει να ηρεμεί. 

Αποσύρθηκε από μέσα της και εκείνη ακόμα στα τέσσερα έπαιρνε ανάσες πριν ξαπλώσει ξανά δίπλα του, να κουρνιάσει στην αγκαλιά του. Της άρεσε να την αγγίζει όσο κατέβαινε, όσο κρατούσε μέσα της τα υγρά του σαν επιβεβαίωση του ανδρισμού του και σαν ανταμοιβή δική της. Έβαλε το χέρι του να την αγγίξει στο υγρό μουνάκι της, να νιώσει τα υγρά τους να μπερδεύονται πάνω στο δέρμα της. 



Τη πήρε αγκαλιά και λίγο πριν αποκοιμηθεί αγγίχτηκε και αυτή, χαίδεύοντας το δικό της κόκκινο τριαντάφυλλο όσο ακόμα τα πέταλά του έστεκαν ορθάνοιχτα με μια σταγόνα αίμα μέσα τους, βγαλμένη από τα σωθικά της...

(c) Marialena, 27.05.2019 (when dreams do come true...)

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2019

Υστερία/Hysteria

Κάποτε, όχι πολύ μακριά από την εποχή που ζούμε, τις γυναίκες που παρουσίαζαν ανεξέλεγκτες συμπεριφορές τις οδηγούσαν στο ψυχιατρείο, όπου κατά τις διάρκεια των κρίσεών τους τις έδεναν για αντιμετωπίσουν αυτή τους την ψυχική διαταραχή.

Τότε, οι γυναίκες στη Δύση που βρίσκονταν σε παράκρουση, δεν είχαν περιθώριο κατανόησης ή αποδοχής της συμπεριφοράς τους, εκτός από το να χαρακτηριστούν ψυχοπαθείς και να οδηγούνται στα ιδρύματα για εγκλεισμό με σκοπό τη θεραπεία τους.

Ο πατέρας της ψυχιατρικής Σίγκμουντ Φρόιντ, ονομάτισε έτσι τη κατάσταση που διέγνωσε στις γυναίκες κυρίως που οδηγήθηκαν στο γραφείο του για θεραπεία, που έλαβε το όνομά της από την αρχαία ελληνική λέξη "υστέρα" που σημαίνει μήτρα. Ο δόκτωρ.Φρόιντ υπεστήριζε ότι οι ψυχικές διαταραχές στον άνθρωπο πηγάζουν από την μη ικανοποίηση του ενστίκτου, εξ ου και ο ορισμός που δόθηκε στη περίσταση αυτή.

Υστερία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πήδηση στην πλοήγησηΠήδηση στην αναζήτηση
Με τον όρο υστερία, (Hysteria) που έχει αντικατασταθεί σήμερα από τον όρο μετατρεπτική διαταραχή, εννοείται στην ψυχολογία μια μορφή σωματομορφικής διαταραχής κατά την οποία το άγχος και οι ψυχολογικές πιέσεις μετατρέπονται σε οργανικά συμπτώματα, όπως είναι η παράλυση, η τύφλωση και η κώφωση.
Κατά τους περασμένους αιώνες πιστευόταν ότι η υστερία είναι κατ' εξοχήν γυναικεία ασθένεια και ότι συνδέεται με τη μήτρα (υστέρα), άποψη που η σύγχρονη ψυχολογία και ψυχιατρική κατέρριψε.
Η πρώτη θεραπεία που εφαρμόστηκε ήταν το κρύο νερό.

Οι γυναίκες είναι εξαρχής σύνθετοι χαρακτήρες που αν θέλετε, μεγαλώνουν με τους εγκλωβισμούς εκδήλωσης του συναισθήματος ή της ίδιας της φύσης τους, μέσα σε κοινωνίες που δρουν συμπιεστικά προς την ελευθερία του ατόμου και της αποδοχής της ταυτότητάς του με σκοπό την ισορροπημένη ανάπτυξη του χαρακτήρα.
Οι άνθρωποι που μεγαλώνουν μέσα σε περιβάλλοντα που δεν επιτρέπουν την αυτοπραγμάτωση και την ανεξαρτητοποίηση του παιδιού, με σκοπό την ανάπτυξη του χαρακτήρα του ως αυτόνομης οντότητας, παρουσιάζουν συχνά φαινόμενα εξάρτησης και μεγάλης συναισθηματικής ανασφάλειας, η οποία προέρχεται από τις ιδιαίτερα εξαρτησιογόνες σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας, αλλά και της καταπίεσης του γενετήσιου προσανατολισμού τους. 
Οι άνδρες που ανατρέφονται με εκμηδεντιστικές τάσεις εκ μέρους των γονέων τους, γίνονται άβουλοι ή εξαρτημένοι από ουσίες ενώ συχνά αναπληρώνουν τον γονεϊκό ρόλο στα μέλη της οικογένειας. Οι γυναίκες που υφίστανται αντίστοιχα συμπεριφορές που τις αφαιρούν το αίσθημα της αποδοχής, ενώ είναι θύματα σωματικής και/ή ψυχικής βίας, πέραν της διαστρεβλωμένης εικόνας που παρουσιάζουν ως προς τον εαυτό τους, εκδηλώνουν φαινόμενα επιθετικότητας προς τις ίδιες αλλά και τα μέλη του περιβάλλοντός τους.
Η αγάπη, η αποδοχή, η ανάδειξη των χαρακτηριστικών των ατόμων στο κύτταρο της οικογένειας και στη συνέχεια στο περιβάλλον που εντάσσεται, η αμφίδρομη επικοινωνία, τα όρια που τίθενται για προστασία των δικαιωμάτων των μελών της οικογένειας/ομάδας καθώς και η έλλειψη απειλής για την έκφραση των προσωπικών αναγκών στο πλαίσιο που ορίζεται ως υγιές, δημιουργεί τα περιθώρια στο άτομο να λειτουργεί με ασφάλεια αλλά και αυτοπεποίθηση στην επιδίωξη του αυτοπροσδιορισμού του.
Σε αντίθετη περίπτωση, όπου η βια, η παραμέληση, ο ψυχικός εξαναγκασμός, η απόρριψη, η εγκατάλειψη ελοχεύουν σε πραγματικό ή ψυχολογικό επίπεδο, το άτομο αναπτύσσει διάφορες ανισορροπίες που συχνά φτάνουν στη νόσηση, με σκοπό να επιβιώσει μέσα σε άρρωστες καταστάσεις.
Η υστερία, ως φαινόμενο αφορά όλους μας, παθητικά και ενεργητικά, όταν το βρέφος που κλαίει δεν λαμβάνει τη φροντίδα που χρειάζεται, το παιδί που έχει ανάγκη να επιβεβαιώνεται από τους γονείς του αγνοείται, ο νέος που χτίζει τη ταυτότητά του στην εφηβεία περιθωριοποιείται και στην ενήλικη ζωή μας, ο ενεργός σύντροφος ακυρώνεται από τους ανθρώπους που έχει επιλέξει να επιβεβαιώνουν την ιδιωτική του λογική. 
Πόσες φορές έχετε νιώσει ότι η μη ικανοποίηση των βασικών σας ενστίκτων σας έχει οδηγήσει σε πράξεις που αλλιώς δεν θα σκεφτόσασταν καν να κάνετε? Η παραληρηματική συμπεριφορά των γυναικών με υστερία προ της επιστημονικής της διάγνωσης, πότε σας έφερε προ απεγνωσμένων πράξεων ή ακόμα και αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών? 
Ναι, η αγάπη βιώνεται και η αποδοχή μεταξύ των ανθρώπων αντιλαμβάνεται ως συναίσθημα κατευναστικό στους όποιους φόβους αμφισβητούν την ύπαρξή μας. Ο έρωτας επιβεβαιώνει και η σαρκική επαφή συνδέει με άρρηκτους δεσμούς ψυχή και σώμα, όταν και για τους δυο εραστές βιώνεται ως εμπειρία που τους ολοκληρώνει. 
Η αίσθηση ότι έχουμε διασφαλίσει το ζωτικό μας χώρο μακριά από απειλές και ικανοποιούμε τις βασικές μας ανάγκες με τρόπο που καλύπτει την αποδοχή του Είναι μας χωρίς να γίνεται αρρώστια ή εξαρτώμενη συμπεριφορά, είναι παράγοντες που λειτουργούν κατασταλτικά στην υστερία. 
Το θηρίο μέσα μας θρέφεται από την απώλεια της χαράς στη ζωή μας, όπως θα μπορούσε κανείς να ορίσει το περιθώριο που έχει να δίνει και να αντλεί ικανοποίηση από την αλληλεπίδρασή του στο κοινωνικό πλέγμα που εντάσσεται. 


Το θηρίο μέσα μας που βρυχάται ανεξέλεγκτα και εξακολουθητικά, όταν η πραγματικότητα που βιώνουμε είναι παθολογική, δίνει τη θέση του σε συμπεριφορές όπως η υστερία που κάθε άλλο παρά επιφανειακές είναι. 
(c) Marialena, 22.02.2019










Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2019

Είμαι Ακόμα Ζωντανή.

(Παραμύθι για μεγάλα παιδιά)

Βράδυ φθινοπωρινό, με τον καιρό να παίζει παράξενα παιχνίδια με τη ψυχολογία μας.
Το κρύο να διαπερνά το σώμα και ο αγέρας να τυλίγεται σφιχτά στο κορμί, ψάχνοντας να το αποπλανήσει.

Επιστροφή στο σπίτι μετά από μια γεμάτη μέρα και επιτέλους χαλάρωση των ρυθμών. Κοίτα έξω, νύχτωσε ήδη! Κλείσιμο τα παντζούρια για να μείνει το δωμάτιο ζεστό και τα ρούχα βγαίνουν φορτωμένα από τα άγχη της καθημερινότητας.

Περπατάς πάνω κάτω τον διάδρομο προσπαθώντας να τακτοποιήσεις τις σκέψεις στο μυαλό σου και να μαζέψεις τη ζωή σου σ' ένα μέρος. Αδύνατον! Φοράς ένα φορεματάκι ακόμα καλοκαιρινό για να βάλεις κάτι πάνω σου και κοιτάζεσαι στον ολόσωμο καθρέπτη.

Το φόρεμα διαγράφεται στο στήθος σου και προβάλλεται το σχήμα τους στο βαμβακερό ύφασμα. Κοιτάζεσαι και μένει η ματιά εκεί. Κάνεις να φύγεις απ' τη θωριά του καθρέπτη, αλλά μένεις. Πας να τακτοποιήσεις το φόρεμα πάνω σου, αλλά με μια κίνηση το πετάς, το αφαιρείς και μένεις εσύ με το σώμα σου απέναντι. Κοιτάζεσαι ξανά και δεν σκέφτεσαι, μόνον αισθάνεσαι. Αισθάνεσαι το ερέθισμα της σάρκας σου γυμνής και κρύας εξωτερικά, όπως προβάλει στο είδωλό της στο καθρέπτη.

Ξαπλώνεις στο κρεβάτι παραδίπλα και αφαιρείς και τα εσώρουχά σου. Η αίσθηση της ελευθερίας, του σώματος όπως είναι, σε διαπερνά καθώς χαϊδεύεις το δέρμα σου απαλά έτσι όπως είσαι ξαπλωμένη. Δεν έχει εικόνες το μυαλό, έχει όμως ανάγκη αυτό το κορμί να νιώσει τη φύση του, να αισθανθεί αυτό που ξέρει. Κι αφήνεσαι σε έναν σιωπηλό χορό των αισθήσεων που μόνο οι βαθιές ανάσες και οι αναστεναγμοί χρωματίζουν την ατμόσφαιρα.

Σαν να χορεύεις βάλς, όχι ταγκό αυτή τη φορά, ένα κύμα ευχαρίστησης σαν να βάζεις τα πόδια σου στην ακροθαλασσιά εκεί που σκάει ο αφρός της θάλασσας τα καλοκαίρια για να δροσιστείς, δεν είναι ηφαίστειο, δεν είναι σεισμός, είναι μια πλατιά θάλασσα αυτό που νιώθεις που σε έχει πάρει μέσα της και δονείσαι όσο βυθίζεσαι σ' αυτή την κλιμάκωση. Και δίχως να το σκεφθείς, παραδίδεσαι στο άγγιγμά σου και οδηγείσαι εκεί που τα μάτια κλείνουν και το σώμα αντιδρά όπως ξέρει εκείνο, για όσο το αντέχει.

Κι ύστερα η κατάβαση στη πραγματικότητα, το σώμα εκπέμπει θερμότητα από τη πηγή της ύπαρξής του, οι μύες χαλαρώνουν σιγά σιγά και μένεις ν' αφήνεις έναν βαθύ αναστεναγμό όσο ακόμα η ανάσα είναι βαθιά και τα μάτια κλεισμένα. Μια σκέψη περνάει από το μυαλό και δεν μοιάζει με τις άλλες, αυτές που πλάθουν τα παραμύθια ή τις παράλληλες πραγματικότητες που ζει ο καθένας μας στο μυαλό του. "Είμαι ακόμα ζωντανή!" φωνάζεις στο άδειο σπίτι, "είμαι ακόμα ζωντανή, ω Θέε μου, μπορώ ακόμα κι αισθάνομαι..." και σε πιάνουν αναφιλητά και δάκρυα ξεπηδούν από τα μάτια σου μαζί μ' ένα παράπονο βουβό που βρίσκει τρόπο να εκφραστεί. "Μπορώ κι αισθάνομαι ακόμα γυναίκα..." μονολογείς και τα δάκρυα δε σταματούν να αναβρύζουν, ούτε το συναίσθημα κοπάζει.

"Είμαι ακόμα ζωντανή, για πόσο ακόμα άραγε...?" λες μέσα στο παραμιλητό σου και δε σκέφτεσαι την ύπαρξή σου, όχι, αυτό σε ξεπερνάει κατά πολύ για να το προσδιορίσεις με λέξεις, αλλά για το μέσα σου μιλάς, για την υπόστασή σου, γι' αυτό που έχεις ανάγκη και το έχεις στερηθεί, αυτό που όταν το είχες, δεν ήταν δεδομένο, ούτε αμφίδρομο από τη στιγμή που έπαψε αγάπη να θυμίζει.

Και τότε πάγωσες, ένιωσες ότι έχασες τη γυναικεία σου ταυτότητα, αισθανόσουν ότι δεν ήσουν επιθυμητή από εκείνον που σου προσέφερε τον έρωτά του και η επιθυμία σου χάθηκε πνιγμένη μέσα στα αισθήματα της ματαίωσης που βίωνες. Δεν ήταν το σεξ, δεν ήταν η σαρκική και μόνο απόλαυση, ήταν η επικοινωνία, το συνταίριασμα, η ανάγκη ο ένας σύντροφος να βρίσκει καταφύγιο στον άλλον, όταν γυμνωνόταν τα σώματα και οι ψυχές τους, μια συνουσία μυστική και αδιαπέραστη, η Ένωση των δυο εις σάρκα μια!

Έκτοτε έκανες υπομονή ως οσιομάρτυς ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως τα βίωνες και κάποτε η φλόγα ξανά θα ζέσταινε τη καρδιά και το κορμί σου και ήταν όλα ένα κακόγουστο αστείο και θα τα κατάφερνες να είστε αγαπημένοι μαζί, έστω κι αν ο ένας δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τις ερωτικές επιθυμίες του άλλου, έτσι νόμιζες.

Το άνθος του έρωτά σου όμως μαραίνονταν και μαζί έσβηνε και το μέσα σου, περιτύλιγμα χωρίς ουσία ζωτική, ένας άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι που έχουν χάσει την επαφή με το είναι τους. Μη το γελάς καθόλου, πόσες φορές έχεις ακροβατήσει σε αυτή τη κατεύθυνση? Πολλές, περισσότερες απ' όσες ομολογείς, έτσι δεν είναι? Κι έρχονταν τέτοιες αναλαμπές εκεί που δεν το περίμενες, να επιβεβαιώσουν το αντίθετο, ότι ακόμα είσαι εδώ, είσαι αυτό που θες να είσαι, μόνο που τώρα στο χορό χόρευες μόνη και το ήξερες, όπως το ένιωθες πολύ καιρό τώρα, πάρα πολύ καιρό.

Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να συνέλθεις, με αυτό το "είμαι ακόμα ζωντανή..." να μη φεύγει από το μυαλό σου, φόρεσες ξανά το φορεματάκι σου και βυθίστηκες στις σκέψεις σου για το υπόλοιπο της νύχτας. Η έλλειψη του καβαλιέρου στο βαλς σου σε καθόριζε, αλλά περισσότερο σε συγκλόνιζε αυτή σου η κραυγή ότι είσαι ακόμα ζωντανή και ότι ακόμα μέσα σου δεν έχουν σβήσει αυτά που σε χαρακτηρίζουν ως γυναίκα. Το θες, ναι, το θες ακόμα, για σένα, για όσα θες να νιώσεις και τα καταπνίγεις μέσα από την στάση ζωής σου.

Επιλογή να τιμωρείς τον εαυτό σου για τους ιδανικούς κι ανάξιους εραστές σου, ή βολικός αυτοπεριορισμός γιατί όλα σου θυμίζουν πρόσωπα και καταστάσεις που έχεις φύγει μακριά τους τώρα πια?

Είσαι ακόμα ζωντανή όμως και μπορείς και αισθάνεσαι. όταν θέλεις, μη το ξεχνάς...

(c) Marialena, 28.09.2018

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2018

Κάποτε ήμουν ο Τάνταλος...

1η Δεκέμβρη σήμερα. Μπήκαμε στο τελευταίο μήνα του χρόνου, για σκέψου! Κάποτε η έλευση των γιορτών με γέμιζε με συναισθήματα θλίψης, έλλειψης χαράς, το στρες των εορτών που το λένε. Η χαρά μ' είχε αφήσει από παιδί ακόμα και κίνησε το δρόμο της χώρια. Στα 18 μου πέθανε παραμονή Χριστουγέννων η γιαγιά μου η Ελένη κι εμείς κακήν κακώς τα μαζέψαμε τα στολίδια. Από τότε ο πατέρας μου δε ξανάθελε δέντρο στο σπίτι, ευκαιρία ζήταγε θαρρώ κι η μάνα μου που τα Χριστούγεννα ήταν η γιορτή που έδινε τα ρέστα της, ενώ ποτέ δεν έλεγε ότι της άρεσαν, πάντα στόλιζε το σπίτι γιορτινά, όπως κάνουν οι παλιές νοικοκυρές, με τα σεμεδάκια της, τα κρεμαστά της στεφάνια στη πόρτα για καλή τύχη, τα κρεμμύδια κρεμασμένα στο παράθυρο της κουζίνας πάλι για καλή τύχη του νέου χρόνου και φωτάκια, φωτάκια στο πεύκο, φωτάκια στη πορτοκαλιά, φωτάκια στο μπαλκόνι, φωτιζόταν το κατά τ' άλλα άχρωμο σπίτι, έτσι όπως το χαν φτιάξει και διακοσμήσει.

Πέρσι με πλάκωσε το μαύρο σκοτάδι, απ' όλες τις πλευρές και μέσα μου κι έξω μου  και παντού. Δε γινόταν αλλιώς, οι απώλειες δεν αφήνουν περιθώριο να στολίσεις, εκτός αν έχεις παιδιά στο σπίτι που δε σου φταίνε σε τίποτα να ζουν στη μαυρίλα, αλλά παιδιά σ' αυτό το σπίτι δεν ευτυχίσαμε να δούμε, εκτός από εκείνα των νοικάρηδών μας που μεγάλωσαν στο σπίτι μας κάποτε. Φέτος όμως, εκεί που καθόμουν και κλαιγόμουν με τον εαυτό μου (τι πρόσφορο!), κάτι μέσα μου μ' έκανε ν' αλλάξω στάση. Πήρα μια λεντοταινία που είχα για μικρό δέντρο και τη στόλισα πάνω από το γκαράζ, να ανάβει και να φωτίζει λίγο την αυλή. Μου άρεσε αυτό! Πήγα σήμερα να ψάξω τα φώτα στην αποθήκη, βρήκα μιαν ακόμα σειρά από φώτα που την έβαζε η μάνα μου στο μπαλκόνι και δούλευε! Τη πήρα και έφαγα δυο ώρες να τη περάσω στα κάγκελα, αλλά το κανα κι αυτό να δώσω λίγο λάμψη, να μη ζω στο μαύρο, μέρες που έρχονται.

Προχθές πήγα στο σούπερ μάρκετ και εκεί που έψαχνα να βρω τα τρόφιμα, έπεσα πάνω στα Χριστουγεννιάτικα! Υπέροχα στολίδια από ξύλο τράβηξαν τη προσοχή μου, ενώ άλλοι πελάτες ήδη ψώνιζαν. Πήρα για τον τοίχο ένα κρεμαστό που γράφει Welcome friends και έχει διακόσμηση φιγούρες των Χριστουγέννων και τρία μικρά ξύλινα δεντράκια που τα έβαλα πάνω στο καλό τραπέζι που δε κάθεται πια κανείς, αλλά είπα πως έτσι θα κάνω φέτος το σπίτι, λίγο πιο γιορτινό, λίγο πιο χαρούμενο, για μένα πια... Εκεί που έψαχνα να βρω τα φώτα στην αποθήκη, ήταν και το στεφάνι που κρέμαγε η μάνα μου με κάθε μεγαλοπρέπεια στην είσοδο. Η χρονιά που έγραφε πάνω του ήταν το 2015, τελευταία φορά που έκαναν στην Αθήνα γιορτές οι γονείς. Μετά κενό, εκείνοι αλλού κι εγώ μέσα σε μπερδεμένες καταστάσεις και ανατροπές στη ζωή μου, έκανα φέτος κάτι πια για μένα...

Πρωί Σαββάτου, 1η Δεκέμβρη και σηκώθηκα ψιλοσκουντούφλα, να δω τι καιρό κάνει έξω και για να κάνω δουλειές του σπιτιού που χρειαζόμουν να τις κάνω. Σκούπισμα, πλυντήριο, άπλωμα, στόλισμα στο μπαλκόνι, μεσημεριανό φαγάκι, λίγη ξεκούραση, μαγείρεμα για να το βρω μπροστά μου για το γραφείο και να η κυκλοθυμία παρούσα καθώς νύχτωσε, καθώς πήρα τη μάνα μου να τη ρωτήσω μια μαγειρική συμβουλή και από πίσω ο πατέρας μου γκρίνιαζε ως συνήθως. Τι... ποιος είναι??? Αμάν βρε παιδιά, μια ερώτηση θέλω να κάνω και μου βγάζετε τη ψυχή, η σχεδόν μόνιμη επωδός μου σε τέτοιου είδους επικοινωνίες μαζί τους. Όταν δεν αντέχεις τη κακή διάθεση για εκατομμυριοστή φορά και θες απλά να μαγειρέψεις, γιατί η κυκλοθυμία σου σε βαραίνει απίστευτα και αρχίζεις και κάνεις σκέψεις απαισιόδοξες πάλι, δύσκολες που φανερώνουν έλλειψη κι όχι γαλήνη μέσα σου. Με μια τόσο δα αφορμή, είναι αρκετό να ξεπηδήσει πάλι ο Τάνταλος μέσα σου, που το πρωί σήκωνε τη Γη για να την ανεβάσει στη κορφή ενός βουνού σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία και το βράδυ μόλις το κατάφερνε να τη φτάσει στη κορυφή, κατρακυλούσε πάλι στη βάση του βουνού και ξανάρχιζε το μαρτύριο.

"Αν ήσουνα αγάπη δεν θα σ' άφηνα..." κολλάει πάλι το μυαλό στο ομώνυμο τραγούδι της Παπαρίζου και είσαι έτοιμη να πάρεις το μαστίγιο μέσα σου ν' αρχίσεις το αυτομαστίγωμα, γιατί κάπως πρέπει να τιμωρηθείς ψυχικά που σε βαραίνουν αυτές οι καταστάσεις. Εμ πως, δεν γίνεται αλλιώς, έτσι ξέρεις να κάνεις. Δε μιλάς, δε ξεσπάς, αλλά μέσα σου, ηφαίστειο, μπουρλώτο, τσουνάμι, να τα γαμήσεις όλα θες, να ησυχάσεις. Αφήνεις το φαΐ να κρυώσει στη κουζίνα και τρέχεις να κάτσεις να γράψεις τι σου κυκλώνει το μυαλό, γιατί αλλιώς θα παραμιλάς όλο το βράδυ στον εαυτό σου, γιατί αυτά τα γαμημένα Σαββατόβραδα, είναι τα πιο δύσκολα να περάσουν, ειδικά όταν σε πιάνει το δικό σου το "αφήστε με στη μοναξιά μου, όλα μου φταίνε". Άλλα σου φταίνε κούκλα μου, μ' αυτούς που έχεις μπλέξει, όχι εσύ, τι στο κόρακα...!

Κοιτάς έξω στο μπαλκόνι και σ' αρέσει που κάτι φωτάκια στο βάθος κάνουν το παιχνίδι τους. Μέσα στο βαθύ σκοτάδι, η νύχτα παίρνει χρώμα, το μαύρο έχει και μικρά λεντάκια που ανάβουν ρυθμικά, για έναν μήνα ακόμα και κάτι μέρες και σπάνε τη μονοτονία του κρύου καιρού το καταχείμωνο. Φέτος τα κατάφερες και τα έβαλες τα φώτα, κινητοποιήθηκες. Στόλισες κι όσο πατάει η γάτα το χώρο σου, πάλι καλά! Το ξεπέτσιασμα να δω πότε θα πάψεις να το κάνεις, κάθε φορά που σε βαραίνει η στεναχώρια και το μυαλό σου γυρίζει στα περασμένα, γιατί μόνον αυτά ξέρεις κι έχεις να θυμάσαι. Το πρωί που ξυπνάς συνέρχεσαι λες, ξεκινάς πάλι τον αγώνα, μέρα με τη μέρα κι ο χρόνος κυλάει αδυσώπητα, αδιαμαρτύρητα κι εσύ προσπαθείς να τον παρατηρείς, για να προλάβεις ν' αντιδράσεις, νομίζεις ε?

Αν ο Τάνταλος ζούσε στις μέρες μας, είμαι σίγουρη πως έχω πάρει τις καταβολές του, δεν εξηγείται διαφορετικά κάθε που βραδυάζει...

(c) Marialena, 01.12.2018

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2018

Η παρείσακτη


«Γιατί δεν παντρεύεται? Τι θα τα κάνει τόσα σπίτια?»
Αυτά έλεγαν στη γειτονιά καλοθελητές που προτιμούσαν να μένουν στη σκιά και να κουτσομπολεύουν πίσω από τη πλάτη της. Μόνη σ’ ένα μεγάλο σπίτι για έναν άνθρωπο, άντε να την έβλεπες να μπαίνει και να βγαίνει καμιά φορά, ή να σκουπίζει την αυλή και να ποτίζει τα φυτά. Μπουγάδα έβαζε δυο φορές το μήνα κι αν δεν την πρόσεχες, ούτε την έβλεπες, ούτε την άκουγες. Γλυκειά γυναίκα, την πρόσεχες στο παράστημα,  δεν έδειχνε την ηλικία της.
Οι γονείς της γέροι πια, έμεναν στο εξοχικό. Είχαν φύγει χρόνια πριν στην εξοχή και ερχόταν να τη δουν μια φορά τον μήνα, όταν κατέβαιναν για δουλειές στη πόλη. Μεγάλοι άνθρωποι με τις παραξενιές τους. Η μάνα της ήταν κυρία, αλλά δεν έκανε εύκολα παρέες στη γειτονιά και ο πατέρας της φωνακλάς και νευρικός. Όχι και οι ευκολότεροι άνθρωποι να συναναστραφείς. Κι η κόρη είχε πάρει από δαύτους, έμπαινε στο σπίτι της και αν της μιλούσε άνθρωπος, του μίλαγε και εκείνη με ευγένεια. Αλλιώς, άντε να έβλεπες ένα φως εκεί που καθόταν τα βράδια σ’ ένα δωμάτιο και τα υπόλοιπα παντζούρια κλειστά. Ήταν κι εκείνη εσωστρεφής, την άκουγες να φωνάζει μόνο αν την νευρίαζε κάποιος στην οικογένεια, η δόλια.
Τα χε φτιάξει μ’ έναν άνθρωπο που τα χανε χρόνια. Ερχόταν την έπαιρνε ή την άφηνε κάποιες Κυριακές που έφευγαν μαζί. Κάποια χρόνια πριν έλειπε τα σαββατοκύριακα. Μετά πάλι πίσω ερχόταν.  Έβλεπαν κι ένα παιδάκι μαζί με τον κύριο, που τώρα είχε μεγαλώσει. Κάποια στιγμή έμειναν μαζί στο σπίτι της, έβλεπες και κάποιον άλλον εκτός από τη κοπέλα σ’ αυτό το μεγάλο σπίτι. Μια δυο φορές τους είδαν οι γείτονες να φτιάχνουν τον κήπο παρέα ή να πλένουν τ’ αμάξι στην αυλή. Εκείνος ερχόταν απ’ τη δουλειά, άναβε τη τηλεόραση στο καθιστικό και δεν τον ξαναέβλεπες, αλλά του άρεσε να έχει τις κουρτίνες ανοιχτές και να βγαίνει στο μπαλκόνι να τη χαιρετάει. Μετά ερχόταν κι εκείνη απ’ τη δουλειά στο σπίτι τα απογεύματα και έκλεινε τις κουρτίνες και τα παραθυρόφυλλα.
Ένα χειμωνιάτικο πρωί λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ο άνδρας έφυγε από το σπίτι και δε ξαναγύρισε. Ήλθε κάποιες φορές για λίγο και πάλι έφευγε. Εκείνη κατέβαζε το κεφάλι και κρυβόταν από τον κόσμο. Κάποια στιγμή ήλθε και η μεταφορική και πήρε τα πράγματά του από το σπίτι της. Η κοπέλα έγινε ακόμα πιο αόρατη απ’ ό,τι συνήθως. Οι γονείς της είχαν καιρό να έρθουν σπίτι. Μια μέρα που χε βγει να σκουπίσει, πέρασε μια γειτονοπούλα και της μίλαγε. «Ξέρεις τι λένε για σένα» της είπε, «ο κόσμος λέει διάφορα…». Εκείνη έκανε τη χαρακτηριστική κίνηση της απαξίωσης, αλλά η φίλη της μετέφερε ότι ο κόσμος συζητάει γιατί δεν παντρεύεται και τι θα τα κάνει τα σπίτια, ως η μοναδική κληρονόμος.
Όχι ότι έδινε βάση στα κουτσομπολιά, ο κόσμος μπορεί να λέει ό,τι θέλει άλλωστε και αυτό δεν έχει να κάνει με αλήθειες αναγκαστικά. Ο καθένας μας τον εαυτό του προβάλει μέσα από τους ισχυρισμούς του.  Όμως αυτό το «γιατί δεν παντρεύεται» της έμεινε στο μυαλό. Κακά τα ψέματα, την είχαν αγγίξει εκεί που πονούσε με το θέμα του γάμου και της οικογένειας.
Όλα τα χρόνια που ήταν με αυτόν τον άνθρωπο, έκανε υπομονή. Στην ουσία δεν διεκδικούσε αυτό που επιθυμούσε, για να καλυφθεί συναισθηματικά, αλλά είχε συνηθίσει σ’ έναν τρόπο ζωής, της βόλτας της Κυριακής και μετά ο καθένας σπίτι του.  Όταν έμεναν μαζί στο σπίτι της, δεν πρόλαβαν να χρονίσουν. Από καλοκαίρι σε χειμώνα, την έβλεπες να βγάζει έξω στρώματα και εκείνος να τα καθαρίζει στο μπαλκόνι. Υπήρχαν και φορές που την άκουσαν οι δίπλα να φωνάζει «δεν αντέχω άλλο, κάνε κάτι…» και άλλες να κατεβάζει καντήλια. Και μετά σιωπή, όπως πάντα.
Κανείς από τους κουτσομπόληδες της γειτονιάς δεν είχε αναρωτηθεί γιατί δεν είχε παντρευτεί, τόσο χρονών γυναίκα. Που να ξέρουν, ότι αυτό που ποθούσε να ζήσει με τον άνθρωπό της, έμοιαζε μ’ όνειρο μακρινό και απλησίαστο από ένα σημείο κι ύστερα. Ότι ματαιωνόταν και ως άνθρωπος και ως γυναίκα που αρκούταν στα λίγα αφού η ωρίμανση στη σχέση της δεν ερχόταν, όσα χρόνια κι αν περνούσαν.
Δε ζήλευε τους άλλους που είχαν κάνει τις επιλογές στη ζωή τους. Αλλά μέσα της την έπιανε ένα κρυφό παράπονο. που για να την αγαπάει ο σύντροφός της, εκείνη έμενε σε μια σχέση δίχως αύριο, ανολοκλήρωτη. Όπως της είπε κι ένας φίλος του κάποτε: «εσένα σου αρέσουν τα αντισυμβατικά, δεν θες να κάνεις οικογένεια». Έτσι πίστευε ή έτσι ήθελε να πιστεύει με τις εντυπώσεις που είχε από τον κολλητό του. Που να ξερε ότι μαράζωνε, ματαιωνόταν μέσα της, αλλά για να μην χαλάσει την αγάπη που είχε για τον άνθρωπό της, προτιμούσε να απαξιώνεται παρά να διεκδικεί το δικαίωμά της στις προσωπικές επιλογές. Ήταν και χρόνια πια μαζί κι εκείνη υπέμενε, απλά υπέμενε στωϊκά κι ανυπολόγιστα, αφού τον αγαπούσε.
Ώσπου τα έφερε έτσι η ζωή που έμεινε ξανά μονάχη σ’ αυτό το μεγάλο σπίτι. Έβλεπες να χει αναμμένο φως μέχρι τις δυο τη νύχτα συχνά και μετά να βυθίζεται το σπίτι στο σκοτάδι.  Ή άντε ν’ άκουγες καμιά μουσική που έβαζε άμα καθόταν στο δωμάτιο που και που, τίποτε παραπάνω. Δεν ήθελε να ενοχλεί ούτε τη σκιά της σ’ αυτό το σπίτι. Με το ζόρι κατέβαινε ν’ ασχοληθεί με τον κήπο και μια φορά την εβδομάδα καθάριζε τους εξωτερικούς  χώρους του σπιτιού.  Καμιά φορά την έβλεπες να φεύγει μια Κυριακή κι άλλες φορές να γυρίζει αργότερα τα βράδια. Άντε να την πετύχαινες με ψώνια στα χέρια απ’ το σούπερ μάρκετ και αυτό όχι συχνά.
Μια γυναίκα μόνη, χωρίς συγγενείς να διαφαίνονται στον ορίζοντα, αφού δεν παντρεύεται, τι θα τα κάνει τόσα σπίτια? Δεν θα τα πάρει μαζί της αγάπες μου, να στε σίγουροι. Όλα εδώ μένουν κι η ψυχή όταν φεύγει, λυτρώνεται απ’ όλα τα γήινα. Η μάνα της έλεγε ότι νέα γυναίκα είναι ακόμη, μην απελπίζεται. «Δεν σε πήραν και τα χρόνια» της έλεγε, «μην σε παίρνει από κάτω…». Λες και η καρδιά είναι πανδοχείο που ανοίγει και κλείνει σύμφωνα με τις κρατήσεις! Ο πατέρας της από την άλλη, έλεγε πως υπάρχουν άνθρωποι μέσης ηλικίας που θέλουν μια γυναίκα να τους γηροκομήσει και εκείνη έφριττε. Σαν τις Σουλιώτισσες να έπεφτε από το βράχο για να θυσιαστεί, μην τη πιάσουν οι Τουρκαλάδες αιχμάλωτη, έτσι ένιωθε!  Η αγάπη παύει να ναι αγάπη. όταν πονάει, όταν καταβαραθρώνει.
Κοιτάτε εσείς τα σπιτάκια σας και τις ζωούλες σας τις καλές, τις κακές και αδιάφορες και αφήστε το τι κάνει ο καθένας. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει το σταυρό που κουβαλάει ο συνάνθρωπος, ούτε παίζει με την ευτυχία των άλλων, λες και είναι δεδομένη.  Αλλά τι ψάχνεις να βρεις, θα μου πείτε, πίσω απ’ τις κλειστές τις πόρτες?

© Marialena, 24/03/2018