1η Δεκέμβρη σήμερα. Μπήκαμε στο τελευταίο μήνα του χρόνου, για σκέψου! Κάποτε η έλευση των γιορτών με γέμιζε με συναισθήματα θλίψης, έλλειψης χαράς, το στρες των εορτών που το λένε. Η χαρά μ' είχε αφήσει από παιδί ακόμα και κίνησε το δρόμο της χώρια. Στα 18 μου πέθανε παραμονή Χριστουγέννων η γιαγιά μου η Ελένη κι εμείς κακήν κακώς τα μαζέψαμε τα στολίδια. Από τότε ο πατέρας μου δε ξανάθελε δέντρο στο σπίτι, ευκαιρία ζήταγε θαρρώ κι η μάνα μου που τα Χριστούγεννα ήταν η γιορτή που έδινε τα ρέστα της, ενώ ποτέ δεν έλεγε ότι της άρεσαν, πάντα στόλιζε το σπίτι γιορτινά, όπως κάνουν οι παλιές νοικοκυρές, με τα σεμεδάκια της, τα κρεμαστά της στεφάνια στη πόρτα για καλή τύχη, τα κρεμμύδια κρεμασμένα στο παράθυρο της κουζίνας πάλι για καλή τύχη του νέου χρόνου και φωτάκια, φωτάκια στο πεύκο, φωτάκια στη πορτοκαλιά, φωτάκια στο μπαλκόνι, φωτιζόταν το κατά τ' άλλα άχρωμο σπίτι, έτσι όπως το χαν φτιάξει και διακοσμήσει.
Πέρσι με πλάκωσε το μαύρο σκοτάδι, απ' όλες τις πλευρές και μέσα μου κι έξω μου και παντού. Δε γινόταν αλλιώς, οι απώλειες δεν αφήνουν περιθώριο να στολίσεις, εκτός αν έχεις παιδιά στο σπίτι που δε σου φταίνε σε τίποτα να ζουν στη μαυρίλα, αλλά παιδιά σ' αυτό το σπίτι δεν ευτυχίσαμε να δούμε, εκτός από εκείνα των νοικάρηδών μας που μεγάλωσαν στο σπίτι μας κάποτε. Φέτος όμως, εκεί που καθόμουν και κλαιγόμουν με τον εαυτό μου (τι πρόσφορο!), κάτι μέσα μου μ' έκανε ν' αλλάξω στάση. Πήρα μια λεντοταινία που είχα για μικρό δέντρο και τη στόλισα πάνω από το γκαράζ, να ανάβει και να φωτίζει λίγο την αυλή. Μου άρεσε αυτό! Πήγα σήμερα να ψάξω τα φώτα στην αποθήκη, βρήκα μιαν ακόμα σειρά από φώτα που την έβαζε η μάνα μου στο μπαλκόνι και δούλευε! Τη πήρα και έφαγα δυο ώρες να τη περάσω στα κάγκελα, αλλά το κανα κι αυτό να δώσω λίγο λάμψη, να μη ζω στο μαύρο, μέρες που έρχονται.
Προχθές πήγα στο σούπερ μάρκετ και εκεί που έψαχνα να βρω τα τρόφιμα, έπεσα πάνω στα Χριστουγεννιάτικα! Υπέροχα στολίδια από ξύλο τράβηξαν τη προσοχή μου, ενώ άλλοι πελάτες ήδη ψώνιζαν. Πήρα για τον τοίχο ένα κρεμαστό που γράφει Welcome friends και έχει διακόσμηση φιγούρες των Χριστουγέννων και τρία μικρά ξύλινα δεντράκια που τα έβαλα πάνω στο καλό τραπέζι που δε κάθεται πια κανείς, αλλά είπα πως έτσι θα κάνω φέτος το σπίτι, λίγο πιο γιορτινό, λίγο πιο χαρούμενο, για μένα πια... Εκεί που έψαχνα να βρω τα φώτα στην αποθήκη, ήταν και το στεφάνι που κρέμαγε η μάνα μου με κάθε μεγαλοπρέπεια στην είσοδο. Η χρονιά που έγραφε πάνω του ήταν το 2015, τελευταία φορά που έκαναν στην Αθήνα γιορτές οι γονείς. Μετά κενό, εκείνοι αλλού κι εγώ μέσα σε μπερδεμένες καταστάσεις και ανατροπές στη ζωή μου, έκανα φέτος κάτι πια για μένα...
Πρωί Σαββάτου, 1η Δεκέμβρη και σηκώθηκα ψιλοσκουντούφλα, να δω τι καιρό κάνει έξω και για να κάνω δουλειές του σπιτιού που χρειαζόμουν να τις κάνω. Σκούπισμα, πλυντήριο, άπλωμα, στόλισμα στο μπαλκόνι, μεσημεριανό φαγάκι, λίγη ξεκούραση, μαγείρεμα για να το βρω μπροστά μου για το γραφείο και να η κυκλοθυμία παρούσα καθώς νύχτωσε, καθώς πήρα τη μάνα μου να τη ρωτήσω μια μαγειρική συμβουλή και από πίσω ο πατέρας μου γκρίνιαζε ως συνήθως. Τι... ποιος είναι??? Αμάν βρε παιδιά, μια ερώτηση θέλω να κάνω και μου βγάζετε τη ψυχή, η σχεδόν μόνιμη επωδός μου σε τέτοιου είδους επικοινωνίες μαζί τους. Όταν δεν αντέχεις τη κακή διάθεση για εκατομμυριοστή φορά και θες απλά να μαγειρέψεις, γιατί η κυκλοθυμία σου σε βαραίνει απίστευτα και αρχίζεις και κάνεις σκέψεις απαισιόδοξες πάλι, δύσκολες που φανερώνουν έλλειψη κι όχι γαλήνη μέσα σου. Με μια τόσο δα αφορμή, είναι αρκετό να ξεπηδήσει πάλι ο Τάνταλος μέσα σου, που το πρωί σήκωνε τη Γη για να την ανεβάσει στη κορφή ενός βουνού σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία και το βράδυ μόλις το κατάφερνε να τη φτάσει στη κορυφή, κατρακυλούσε πάλι στη βάση του βουνού και ξανάρχιζε το μαρτύριο.
"Αν ήσουνα αγάπη δεν θα σ' άφηνα..." κολλάει πάλι το μυαλό στο ομώνυμο τραγούδι της Παπαρίζου και είσαι έτοιμη να πάρεις το μαστίγιο μέσα σου ν' αρχίσεις το αυτομαστίγωμα, γιατί κάπως πρέπει να τιμωρηθείς ψυχικά που σε βαραίνουν αυτές οι καταστάσεις. Εμ πως, δεν γίνεται αλλιώς, έτσι ξέρεις να κάνεις. Δε μιλάς, δε ξεσπάς, αλλά μέσα σου, ηφαίστειο, μπουρλώτο, τσουνάμι, να τα γαμήσεις όλα θες, να ησυχάσεις. Αφήνεις το φαΐ να κρυώσει στη κουζίνα και τρέχεις να κάτσεις να γράψεις τι σου κυκλώνει το μυαλό, γιατί αλλιώς θα παραμιλάς όλο το βράδυ στον εαυτό σου, γιατί αυτά τα γαμημένα Σαββατόβραδα, είναι τα πιο δύσκολα να περάσουν, ειδικά όταν σε πιάνει το δικό σου το "αφήστε με στη μοναξιά μου, όλα μου φταίνε". Άλλα σου φταίνε κούκλα μου, μ' αυτούς που έχεις μπλέξει, όχι εσύ, τι στο κόρακα...!
Κοιτάς έξω στο μπαλκόνι και σ' αρέσει που κάτι φωτάκια στο βάθος κάνουν το παιχνίδι τους. Μέσα στο βαθύ σκοτάδι, η νύχτα παίρνει χρώμα, το μαύρο έχει και μικρά λεντάκια που ανάβουν ρυθμικά, για έναν μήνα ακόμα και κάτι μέρες και σπάνε τη μονοτονία του κρύου καιρού το καταχείμωνο. Φέτος τα κατάφερες και τα έβαλες τα φώτα, κινητοποιήθηκες. Στόλισες κι όσο πατάει η γάτα το χώρο σου, πάλι καλά! Το ξεπέτσιασμα να δω πότε θα πάψεις να το κάνεις, κάθε φορά που σε βαραίνει η στεναχώρια και το μυαλό σου γυρίζει στα περασμένα, γιατί μόνον αυτά ξέρεις κι έχεις να θυμάσαι. Το πρωί που ξυπνάς συνέρχεσαι λες, ξεκινάς πάλι τον αγώνα, μέρα με τη μέρα κι ο χρόνος κυλάει αδυσώπητα, αδιαμαρτύρητα κι εσύ προσπαθείς να τον παρατηρείς, για να προλάβεις ν' αντιδράσεις, νομίζεις ε?
Αν ο Τάνταλος ζούσε στις μέρες μας, είμαι σίγουρη πως έχω πάρει τις καταβολές του, δεν εξηγείται διαφορετικά κάθε που βραδυάζει...
(c) Marialena, 01.12.2018
Πέρσι με πλάκωσε το μαύρο σκοτάδι, απ' όλες τις πλευρές και μέσα μου κι έξω μου και παντού. Δε γινόταν αλλιώς, οι απώλειες δεν αφήνουν περιθώριο να στολίσεις, εκτός αν έχεις παιδιά στο σπίτι που δε σου φταίνε σε τίποτα να ζουν στη μαυρίλα, αλλά παιδιά σ' αυτό το σπίτι δεν ευτυχίσαμε να δούμε, εκτός από εκείνα των νοικάρηδών μας που μεγάλωσαν στο σπίτι μας κάποτε. Φέτος όμως, εκεί που καθόμουν και κλαιγόμουν με τον εαυτό μου (τι πρόσφορο!), κάτι μέσα μου μ' έκανε ν' αλλάξω στάση. Πήρα μια λεντοταινία που είχα για μικρό δέντρο και τη στόλισα πάνω από το γκαράζ, να ανάβει και να φωτίζει λίγο την αυλή. Μου άρεσε αυτό! Πήγα σήμερα να ψάξω τα φώτα στην αποθήκη, βρήκα μιαν ακόμα σειρά από φώτα που την έβαζε η μάνα μου στο μπαλκόνι και δούλευε! Τη πήρα και έφαγα δυο ώρες να τη περάσω στα κάγκελα, αλλά το κανα κι αυτό να δώσω λίγο λάμψη, να μη ζω στο μαύρο, μέρες που έρχονται.
Προχθές πήγα στο σούπερ μάρκετ και εκεί που έψαχνα να βρω τα τρόφιμα, έπεσα πάνω στα Χριστουγεννιάτικα! Υπέροχα στολίδια από ξύλο τράβηξαν τη προσοχή μου, ενώ άλλοι πελάτες ήδη ψώνιζαν. Πήρα για τον τοίχο ένα κρεμαστό που γράφει Welcome friends και έχει διακόσμηση φιγούρες των Χριστουγέννων και τρία μικρά ξύλινα δεντράκια που τα έβαλα πάνω στο καλό τραπέζι που δε κάθεται πια κανείς, αλλά είπα πως έτσι θα κάνω φέτος το σπίτι, λίγο πιο γιορτινό, λίγο πιο χαρούμενο, για μένα πια... Εκεί που έψαχνα να βρω τα φώτα στην αποθήκη, ήταν και το στεφάνι που κρέμαγε η μάνα μου με κάθε μεγαλοπρέπεια στην είσοδο. Η χρονιά που έγραφε πάνω του ήταν το 2015, τελευταία φορά που έκαναν στην Αθήνα γιορτές οι γονείς. Μετά κενό, εκείνοι αλλού κι εγώ μέσα σε μπερδεμένες καταστάσεις και ανατροπές στη ζωή μου, έκανα φέτος κάτι πια για μένα...
Πρωί Σαββάτου, 1η Δεκέμβρη και σηκώθηκα ψιλοσκουντούφλα, να δω τι καιρό κάνει έξω και για να κάνω δουλειές του σπιτιού που χρειαζόμουν να τις κάνω. Σκούπισμα, πλυντήριο, άπλωμα, στόλισμα στο μπαλκόνι, μεσημεριανό φαγάκι, λίγη ξεκούραση, μαγείρεμα για να το βρω μπροστά μου για το γραφείο και να η κυκλοθυμία παρούσα καθώς νύχτωσε, καθώς πήρα τη μάνα μου να τη ρωτήσω μια μαγειρική συμβουλή και από πίσω ο πατέρας μου γκρίνιαζε ως συνήθως. Τι... ποιος είναι??? Αμάν βρε παιδιά, μια ερώτηση θέλω να κάνω και μου βγάζετε τη ψυχή, η σχεδόν μόνιμη επωδός μου σε τέτοιου είδους επικοινωνίες μαζί τους. Όταν δεν αντέχεις τη κακή διάθεση για εκατομμυριοστή φορά και θες απλά να μαγειρέψεις, γιατί η κυκλοθυμία σου σε βαραίνει απίστευτα και αρχίζεις και κάνεις σκέψεις απαισιόδοξες πάλι, δύσκολες που φανερώνουν έλλειψη κι όχι γαλήνη μέσα σου. Με μια τόσο δα αφορμή, είναι αρκετό να ξεπηδήσει πάλι ο Τάνταλος μέσα σου, που το πρωί σήκωνε τη Γη για να την ανεβάσει στη κορφή ενός βουνού σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία και το βράδυ μόλις το κατάφερνε να τη φτάσει στη κορυφή, κατρακυλούσε πάλι στη βάση του βουνού και ξανάρχιζε το μαρτύριο.
"Αν ήσουνα αγάπη δεν θα σ' άφηνα..." κολλάει πάλι το μυαλό στο ομώνυμο τραγούδι της Παπαρίζου και είσαι έτοιμη να πάρεις το μαστίγιο μέσα σου ν' αρχίσεις το αυτομαστίγωμα, γιατί κάπως πρέπει να τιμωρηθείς ψυχικά που σε βαραίνουν αυτές οι καταστάσεις. Εμ πως, δεν γίνεται αλλιώς, έτσι ξέρεις να κάνεις. Δε μιλάς, δε ξεσπάς, αλλά μέσα σου, ηφαίστειο, μπουρλώτο, τσουνάμι, να τα γαμήσεις όλα θες, να ησυχάσεις. Αφήνεις το φαΐ να κρυώσει στη κουζίνα και τρέχεις να κάτσεις να γράψεις τι σου κυκλώνει το μυαλό, γιατί αλλιώς θα παραμιλάς όλο το βράδυ στον εαυτό σου, γιατί αυτά τα γαμημένα Σαββατόβραδα, είναι τα πιο δύσκολα να περάσουν, ειδικά όταν σε πιάνει το δικό σου το "αφήστε με στη μοναξιά μου, όλα μου φταίνε". Άλλα σου φταίνε κούκλα μου, μ' αυτούς που έχεις μπλέξει, όχι εσύ, τι στο κόρακα...!
Κοιτάς έξω στο μπαλκόνι και σ' αρέσει που κάτι φωτάκια στο βάθος κάνουν το παιχνίδι τους. Μέσα στο βαθύ σκοτάδι, η νύχτα παίρνει χρώμα, το μαύρο έχει και μικρά λεντάκια που ανάβουν ρυθμικά, για έναν μήνα ακόμα και κάτι μέρες και σπάνε τη μονοτονία του κρύου καιρού το καταχείμωνο. Φέτος τα κατάφερες και τα έβαλες τα φώτα, κινητοποιήθηκες. Στόλισες κι όσο πατάει η γάτα το χώρο σου, πάλι καλά! Το ξεπέτσιασμα να δω πότε θα πάψεις να το κάνεις, κάθε φορά που σε βαραίνει η στεναχώρια και το μυαλό σου γυρίζει στα περασμένα, γιατί μόνον αυτά ξέρεις κι έχεις να θυμάσαι. Το πρωί που ξυπνάς συνέρχεσαι λες, ξεκινάς πάλι τον αγώνα, μέρα με τη μέρα κι ο χρόνος κυλάει αδυσώπητα, αδιαμαρτύρητα κι εσύ προσπαθείς να τον παρατηρείς, για να προλάβεις ν' αντιδράσεις, νομίζεις ε?
Αν ο Τάνταλος ζούσε στις μέρες μας, είμαι σίγουρη πως έχω πάρει τις καταβολές του, δεν εξηγείται διαφορετικά κάθε που βραδυάζει...
(c) Marialena, 01.12.2018
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου