Τα καρύδια τα χα αγοράσει από τη τοπική αγορά κανά μήνα πριν, όταν πρωτοκυκλοφόρησε η φετινή σοδειά. Στο σπίτι αυτά που είχα από πέρσι κόντευαν τα τελειώσουν, παρόλο που δεν έτρωγα συχνά. Το διχτάκι με τα καρύδια το χα βάλει δίπλα στο ψυγείο, για να το βλέπω και να μην ξεχάσω να τα σπάσω μόλις τελείωναν τα παλιά.
Σήμερα ήταν η μέρα που έπιασα ξανά το διχτάκι στα χέρια μου. Πήρα ένα δίσκο απ' το πλάι, έβαλα και το ξύλο επάνω, έβγαλα το σφυρί απ' τα εργαλεία. Δίπλα μου το βάζο που θα έβαζα τη ψύχα και πιο πέρα ένα πιατάκι από μανιτάρια, για να βάζω τα κελύφη. Άνοιξα το ραδιόφωνο, έπιασα ένα σταθμό μ' ελληνικά για να χω παρέα. Άνοιξα και το φως στη κουζίνα και άρχισα να σπάω λίγα λίγα τα καρύδια που έπιανα.
Μεθοδικά τα καθάριζα, ξεχώριζα τη καρυδόψυχα και έβαζα στην άκρη τα σπασμένα. Δυο τρια που εκτοξεύτηκαν στο πάτωμα από τη θραύση, τα μάζεψα και τα πέταγα στη σακούλα που χα απέναντί μου για τα σπασμένα. Ένα κιλό άσπαστα καρύδια, το σφυρί, η μικρή μου τελετουργία κι εγώ να τα καθαρίζω ένα ένα και ξανά απ' την αρχή.
Πέρσι τέτοια εποχή φορούσες ένα καλοκαιρινό μπλουζάκι, νομίζω άσπρο ήταν θαρρώ και σε παρακάλεσα να σπάσουμε τα καρύδια που χαμε πάρει μαζί απ΄τη Βυτίνα. Σε έβαλα να καθήσεις στο πάγκο της κουζίνας και να σπας με το σφυρί και τον καρυοθραύστη τα καρυδάκια, για να τα καθαρίζω εγώ και να τα βάζω πάλι στο βάζο. Ξεκινήσαμε για λίγα, αλλά σπάσαμε όλη τη σακούλα, ένα κιλό ήταν και εκείνα. Εσύ έσπαγες κι εγώ καθάριζα και στο ενδιάμεσο αυτά που δεν καταφέρναμε να τα καθαρίσουμε σωστά, τα τρώγαμε γελώντας, ενώ χαιρόμουν που το κάναμε μαζί!
Έλα μωρό μου, σου έλεγα, κάνε λίγη υπομονή, θα τα σπάσουμε όλα και θα τελειώνουμε για φέτος! Έχει πολλά ακόμα με ρώταγες, για το περιεχόμενο της μπλε σακούλας, αλλά ενώ εκτοξεύονταν τα κελύφη από εδώ κι από κει κι ενώ μετά έπρεπε να καθαρίσω τη μισή κουζίνα στο πάτωμα, απ' ό,τι είχε πεταχτεί, στο τέλος τα καρύδια που χαμε σπάσει με συντρόφευσαν λίγα λίγα μέχρι και φέτος. Ναι, μου άρεσε αυτό το πράγμα, ότι τα σπάγαμε μαζί, όπως όταν τ' αγοράσαμε μαζί με μέλι απ' τη Βυτίνα σε μια βόλτα που χαμε πάει λίγο καιρό πριν το φθινόπωρο. Μου άρεσε γιατί μου έφερνε στο μυαλό αίσθηση οικογένειας, αυτό το ότι κάνουμε κάτι από κοινού και το μοιραζόμαστε. Οι μικρές καθημερινές συνήθειες που κάνουν τους ανθρώπους να μοιράζονται πράγματα όταν είναι μαζί. Έτσι ακριβώς!
Φέτος ήξερα πια, τα καθάριζα συστηματικά και με πρόγραμμα κι ας μου πήρε κοντά δυόμιση ώρες να τα τελειώσω. Πήρα τα μέτρα μου γιατί ήξερα, λίγα λίγα, με τη μουσική ν' ακούγεται για να σπάει η επανάληψη των κινήσεων και το μυαλό να γυρίζει πίσω, γιατί το μπροστά δε το ξέρει κι αυτά που έζησε για πρώτη φορά μαζί σου, δεν τα χόρτασε, δεν τα βαρέθηκε!
Έφτασα να γεμίζω το βαζάκι λίγο λίγο, αλλά κάπου εκεί στα μισά και λίγο παραπάνω, έκανα να τα παρατήσω. Είπα να σκουπίσω για τα δυο τρία θραύσματα που χαν πέσει κάτω, να πετάξω στη σακούλα ότι είχα μαζέψει στο πιατάκι των μανιταριών, για να χω χώρο να το ξαναγεμίσω. Όμως, άλλος ήταν ο καημός μου, αγόρι μου εσύ με το λευκό κοντομάνικο καταμεσής του χειμώνα, ότι τώρα δεν είχα το κίνητρο να το μοιραζόμαστε από κοινού αυτό που κάναμε, τώρα το έκανα γιατί το ήθελα, αλλά και γιατί δεν έπρεπε να το παρατήσω στη μέση αυτή τη φορά, όχι, το ήθελα και μ' έσπρωχνα να το αποτελειώσω.
Και το τελειώσα το σπάσιμο, τη διαλογή και το καθάρισμα του τραπεζιού κι ας είχε φτάσει πέντε η ώρα τ' απόγευμα πια. Μπήκα να κάνω ένα μπάνιο και στο μυαλό γύριζε ένα τραγούδι των ημερών που μου άρεσε πολύ και το άκουγα από το προηγούμενο βράδυ. Θυμήθηκα τη μάνα μου που έσπαγε τα καρύδια που έπαιρνε απ' τη λαϊκή και ο πατέρας μου τριγύριζε στο τραπέζι και της έπαιρνε τα φρεσκοκαθαρισμένα και τ' έτρωγε με σταφίδες κορινθιακές, σουλτανίνες. Η μάνα μου σαν κι εσένα πέρσι ή σαν εμένα φέτος καθόταν στο ίδιο μέρος και τα έσπαγε για να τα βάλει κι εκείνη στο βάζο να τα φυλάξει. Δε ξέρω τι συναίσθημα είχε, μη με ρωτάς, ποτέ δεν αναρωτήθηκα, ξέρω όμως τι συναίσθημα έχω εγώ αυτόν τον χειμώνα του ένα χρόνο μετά.
Ξέρω ότι φέτος δεν θα πάμε μαζί να ψωνίσουμε αυτά που σου ζητούσα, να πάρουμε για να έχω να φτιάξω στο σπίτι. Δε θα μου φέρεις διάφορα γεμιστά λουκάνικα απ' το παζάρι των πρεσβειών στην Helexpo, ούτε θα πάμε να ψωνίσουμε φρέσκο τυρί και χειροποίητα ζυμαρικά απ΄το παζάρι της Κυριακής στην Ευελπίδων. Ούτε καν βασιλόπιτα με επικάλυψη λευκής σοκολάτας που παίρναμε απ' το Στεργίου ή τσουρέκι μοσχομυριστό απ' τον Κωνσταντινίδη που ήταν η γλυκιά μας παρασπονδία.
Γλυκά για τις γιορτές δε πήρα φέτος, όχι, δε μου χρειάζονται και δεν θα υποκύψω στο πειρασμό. Μια φίλη μου προσέφερε πανετόνε από το Μιλάνο που πήγε πρόσφατα και το θεώρησα μιαν ανέλπιστη κίνηση καλωσύνης εκ μέρους της να με σκεφθεί και να μου πάρει ένα, για να μου το φέρει. Η Ανώτερη Δύναμη έχει τον τρόπο της να κάνει τα μικρά ή πιο μεγάλα θαύματά της, όταν ακριβώς δεν τα περιμένουμε!
Τα καρύδια μπήκαν ήδη στο ψυγείο, έχω να καθαρίζω και τα ρόδια ένα ένα όταν είναι η ώρα τους για κατανάλωση και να ψήσω τα κυδώνια στο φούρνο για γευστικό επιδόρπιο με κανέλλα και ζάχαρη, για κάτι το διαφορετικό, μέρες που έρχονται. Εσύ γλυκό μου αγόρι, καημέ κι απωθημένο μου, υπάρχεις σαν ολόγραμμα πια εκεί που το μυαλό φέρνει τις θύμησες τις ώρες που αλλιώς δε γεμίζει από νοητικές εικόνες.
Δεν είσαι πουθενά πια, για να ευχηθούμε Καλά Χριστούγεννα και ν' ανταλλάξουμε τα δώρα μας. Δεν θ' ανοίξουμε τη σαμπάνια που μου άφησες φεύγοντας, για να ευχηθούμε Καλή Χρονιά και να πούμε ο ένας στον άλλον τις ευχές μας για τη νέα χρονιά. Δε θα πάμε σε οικογενειακά τραπέζια μαζί, δε θα μου κρατήσεις το χέρι, δε θα σε πάρω αγκαλιά, δεν θα δώσουμε το φιλί για τα χρόνια πολλά, ούτε θα λαχταρήσω ή θα πεταρίσω έστω, γιατί οι γιορτές βγάζουν από μέσα μας τις προσδοκίες μας που δεν έχουν ακόμα πραγματοποιηθεί.
Τουλάχιστον σήμερα, μετά κόπων και βασάνων τα κατάφερα και τελείωσα αυτό που ήθελα να κάνω. Κι αυτό είναι κάτι μέσα στο θολό τοπίο που ζω πια, μέσα στη μικρή μου φυλακή μακριά απ' όλους κι απ' όλα. Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά ή μέχρι να πατήσω ξανά στα πόδια μου γερά κι αποφασιστικά για την επαύριο. Μέχρι τότε, είμαι ικανοποιημένη από τα μικρά κι ασήμαντα επιτεύγματά μου, σαν πληγωμένο πουλί που μαθαίνει να ξαναπετά μέρα με τη μέρα ολοένα και καλύτερα...
Δεν τα δοκίμασα τα καρύδια, δεν ξέρω τι γεύση έχουν, δεν ξέρω καν πότε θα τα γευτώ, όμως τα κατάφερα κι αυτό μετράει.
Καλή σου νύχτα εικόνα του μυαλού μου...
(c) Marialena, 17/12/2018
Σήμερα ήταν η μέρα που έπιασα ξανά το διχτάκι στα χέρια μου. Πήρα ένα δίσκο απ' το πλάι, έβαλα και το ξύλο επάνω, έβγαλα το σφυρί απ' τα εργαλεία. Δίπλα μου το βάζο που θα έβαζα τη ψύχα και πιο πέρα ένα πιατάκι από μανιτάρια, για να βάζω τα κελύφη. Άνοιξα το ραδιόφωνο, έπιασα ένα σταθμό μ' ελληνικά για να χω παρέα. Άνοιξα και το φως στη κουζίνα και άρχισα να σπάω λίγα λίγα τα καρύδια που έπιανα.
Μεθοδικά τα καθάριζα, ξεχώριζα τη καρυδόψυχα και έβαζα στην άκρη τα σπασμένα. Δυο τρια που εκτοξεύτηκαν στο πάτωμα από τη θραύση, τα μάζεψα και τα πέταγα στη σακούλα που χα απέναντί μου για τα σπασμένα. Ένα κιλό άσπαστα καρύδια, το σφυρί, η μικρή μου τελετουργία κι εγώ να τα καθαρίζω ένα ένα και ξανά απ' την αρχή.
Πέρσι τέτοια εποχή φορούσες ένα καλοκαιρινό μπλουζάκι, νομίζω άσπρο ήταν θαρρώ και σε παρακάλεσα να σπάσουμε τα καρύδια που χαμε πάρει μαζί απ΄τη Βυτίνα. Σε έβαλα να καθήσεις στο πάγκο της κουζίνας και να σπας με το σφυρί και τον καρυοθραύστη τα καρυδάκια, για να τα καθαρίζω εγώ και να τα βάζω πάλι στο βάζο. Ξεκινήσαμε για λίγα, αλλά σπάσαμε όλη τη σακούλα, ένα κιλό ήταν και εκείνα. Εσύ έσπαγες κι εγώ καθάριζα και στο ενδιάμεσο αυτά που δεν καταφέρναμε να τα καθαρίσουμε σωστά, τα τρώγαμε γελώντας, ενώ χαιρόμουν που το κάναμε μαζί!
Έλα μωρό μου, σου έλεγα, κάνε λίγη υπομονή, θα τα σπάσουμε όλα και θα τελειώνουμε για φέτος! Έχει πολλά ακόμα με ρώταγες, για το περιεχόμενο της μπλε σακούλας, αλλά ενώ εκτοξεύονταν τα κελύφη από εδώ κι από κει κι ενώ μετά έπρεπε να καθαρίσω τη μισή κουζίνα στο πάτωμα, απ' ό,τι είχε πεταχτεί, στο τέλος τα καρύδια που χαμε σπάσει με συντρόφευσαν λίγα λίγα μέχρι και φέτος. Ναι, μου άρεσε αυτό το πράγμα, ότι τα σπάγαμε μαζί, όπως όταν τ' αγοράσαμε μαζί με μέλι απ' τη Βυτίνα σε μια βόλτα που χαμε πάει λίγο καιρό πριν το φθινόπωρο. Μου άρεσε γιατί μου έφερνε στο μυαλό αίσθηση οικογένειας, αυτό το ότι κάνουμε κάτι από κοινού και το μοιραζόμαστε. Οι μικρές καθημερινές συνήθειες που κάνουν τους ανθρώπους να μοιράζονται πράγματα όταν είναι μαζί. Έτσι ακριβώς!
Φέτος ήξερα πια, τα καθάριζα συστηματικά και με πρόγραμμα κι ας μου πήρε κοντά δυόμιση ώρες να τα τελειώσω. Πήρα τα μέτρα μου γιατί ήξερα, λίγα λίγα, με τη μουσική ν' ακούγεται για να σπάει η επανάληψη των κινήσεων και το μυαλό να γυρίζει πίσω, γιατί το μπροστά δε το ξέρει κι αυτά που έζησε για πρώτη φορά μαζί σου, δεν τα χόρτασε, δεν τα βαρέθηκε!
Έφτασα να γεμίζω το βαζάκι λίγο λίγο, αλλά κάπου εκεί στα μισά και λίγο παραπάνω, έκανα να τα παρατήσω. Είπα να σκουπίσω για τα δυο τρία θραύσματα που χαν πέσει κάτω, να πετάξω στη σακούλα ότι είχα μαζέψει στο πιατάκι των μανιταριών, για να χω χώρο να το ξαναγεμίσω. Όμως, άλλος ήταν ο καημός μου, αγόρι μου εσύ με το λευκό κοντομάνικο καταμεσής του χειμώνα, ότι τώρα δεν είχα το κίνητρο να το μοιραζόμαστε από κοινού αυτό που κάναμε, τώρα το έκανα γιατί το ήθελα, αλλά και γιατί δεν έπρεπε να το παρατήσω στη μέση αυτή τη φορά, όχι, το ήθελα και μ' έσπρωχνα να το αποτελειώσω.
Και το τελειώσα το σπάσιμο, τη διαλογή και το καθάρισμα του τραπεζιού κι ας είχε φτάσει πέντε η ώρα τ' απόγευμα πια. Μπήκα να κάνω ένα μπάνιο και στο μυαλό γύριζε ένα τραγούδι των ημερών που μου άρεσε πολύ και το άκουγα από το προηγούμενο βράδυ. Θυμήθηκα τη μάνα μου που έσπαγε τα καρύδια που έπαιρνε απ' τη λαϊκή και ο πατέρας μου τριγύριζε στο τραπέζι και της έπαιρνε τα φρεσκοκαθαρισμένα και τ' έτρωγε με σταφίδες κορινθιακές, σουλτανίνες. Η μάνα μου σαν κι εσένα πέρσι ή σαν εμένα φέτος καθόταν στο ίδιο μέρος και τα έσπαγε για να τα βάλει κι εκείνη στο βάζο να τα φυλάξει. Δε ξέρω τι συναίσθημα είχε, μη με ρωτάς, ποτέ δεν αναρωτήθηκα, ξέρω όμως τι συναίσθημα έχω εγώ αυτόν τον χειμώνα του ένα χρόνο μετά.
Ξέρω ότι φέτος δεν θα πάμε μαζί να ψωνίσουμε αυτά που σου ζητούσα, να πάρουμε για να έχω να φτιάξω στο σπίτι. Δε θα μου φέρεις διάφορα γεμιστά λουκάνικα απ' το παζάρι των πρεσβειών στην Helexpo, ούτε θα πάμε να ψωνίσουμε φρέσκο τυρί και χειροποίητα ζυμαρικά απ΄το παζάρι της Κυριακής στην Ευελπίδων. Ούτε καν βασιλόπιτα με επικάλυψη λευκής σοκολάτας που παίρναμε απ' το Στεργίου ή τσουρέκι μοσχομυριστό απ' τον Κωνσταντινίδη που ήταν η γλυκιά μας παρασπονδία.
Γλυκά για τις γιορτές δε πήρα φέτος, όχι, δε μου χρειάζονται και δεν θα υποκύψω στο πειρασμό. Μια φίλη μου προσέφερε πανετόνε από το Μιλάνο που πήγε πρόσφατα και το θεώρησα μιαν ανέλπιστη κίνηση καλωσύνης εκ μέρους της να με σκεφθεί και να μου πάρει ένα, για να μου το φέρει. Η Ανώτερη Δύναμη έχει τον τρόπο της να κάνει τα μικρά ή πιο μεγάλα θαύματά της, όταν ακριβώς δεν τα περιμένουμε!
Τα καρύδια μπήκαν ήδη στο ψυγείο, έχω να καθαρίζω και τα ρόδια ένα ένα όταν είναι η ώρα τους για κατανάλωση και να ψήσω τα κυδώνια στο φούρνο για γευστικό επιδόρπιο με κανέλλα και ζάχαρη, για κάτι το διαφορετικό, μέρες που έρχονται. Εσύ γλυκό μου αγόρι, καημέ κι απωθημένο μου, υπάρχεις σαν ολόγραμμα πια εκεί που το μυαλό φέρνει τις θύμησες τις ώρες που αλλιώς δε γεμίζει από νοητικές εικόνες.
Δεν είσαι πουθενά πια, για να ευχηθούμε Καλά Χριστούγεννα και ν' ανταλλάξουμε τα δώρα μας. Δεν θ' ανοίξουμε τη σαμπάνια που μου άφησες φεύγοντας, για να ευχηθούμε Καλή Χρονιά και να πούμε ο ένας στον άλλον τις ευχές μας για τη νέα χρονιά. Δε θα πάμε σε οικογενειακά τραπέζια μαζί, δε θα μου κρατήσεις το χέρι, δε θα σε πάρω αγκαλιά, δεν θα δώσουμε το φιλί για τα χρόνια πολλά, ούτε θα λαχταρήσω ή θα πεταρίσω έστω, γιατί οι γιορτές βγάζουν από μέσα μας τις προσδοκίες μας που δεν έχουν ακόμα πραγματοποιηθεί.
Τουλάχιστον σήμερα, μετά κόπων και βασάνων τα κατάφερα και τελείωσα αυτό που ήθελα να κάνω. Κι αυτό είναι κάτι μέσα στο θολό τοπίο που ζω πια, μέσα στη μικρή μου φυλακή μακριά απ' όλους κι απ' όλα. Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά ή μέχρι να πατήσω ξανά στα πόδια μου γερά κι αποφασιστικά για την επαύριο. Μέχρι τότε, είμαι ικανοποιημένη από τα μικρά κι ασήμαντα επιτεύγματά μου, σαν πληγωμένο πουλί που μαθαίνει να ξαναπετά μέρα με τη μέρα ολοένα και καλύτερα...
Δεν τα δοκίμασα τα καρύδια, δεν ξέρω τι γεύση έχουν, δεν ξέρω καν πότε θα τα γευτώ, όμως τα κατάφερα κι αυτό μετράει.
Καλή σου νύχτα εικόνα του μυαλού μου...
(c) Marialena, 17/12/2018
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου