Μύρισε Άνοιξη...

Λίγο πριν τα τελευταία κρύα που θυμίζουν τον χειμώνα που μας πέρασε, μας αποχαιρετίσουν οριστικά, λίγο μετά που τα πουλιά άρχισαν να κελαηδούν στα δέντρα και τα λουλούδια δειλά δειλά να ανθίζουν, μια ηλιόλουστη Κυριακή του Μάρτη ο φίλος Betabug και εγώ, αποφασίσαμε να πάμε επιτέλους στον Βοτανικό Κήπο της Αθήνας που βρίσκεται στη περιοχή του Δαφνιού, τόπο αγαπημένο εδώ και χρόνια για εμένα, αλλά είχα να τον επισκευθώ από πέρσυ ομολογώ, οπότε δεν χάσαμε καιρό και φτάσαμε στον προορισμό μας με το άνοιγμα του Κήπου στις 10 και κάτι το πρωί.





Οπλισμένοι με τις φωτογραφικές μας μηχανές και τα σακίδια στον ώμο, ξεκινήσαμε την περιήγηση από τον Ανθεμώνα, το υπέροχο σαλόνι των λουλουδιών, που απλώνεται σε μεγάλο μέρος στον Βοτανικό Κήπο. Το φως μας έπαιζε παιχνίδια με τα σύννεφα και εκεί που ασχολούμασταν να τραβάμε τα λουλούδια που δειλά ξεπρόβαλλαν, ο Σάσα βούτηξε τη μηχανή του στο νερό, ενώ έβγαζα μια κραυγή του στυλ "τιιιιι κάνεις εκεί???" τρομαγμένη, ενώ μου υπενθύμιζε πως η φωτογραφική του μηχανή είναι αδιάβροχη, οπότε δεν είχε πρόβλημα να φωτογραφίζει τους γυρίνους και τα νούφαρα...











Άλλα λουλούδια ακόμα δεν είχαν ξεπροβάλλει, όπως οι μπουκαμβίλιες πάνω στις πέργκολες, άλλα όμως μας γέμιζαν με χρώματα και ανέλπιστους σχηματισμούς στον ανθό τους!















Προχωρούσαμε αναπνέοντας οξυγόνο και απολαμβάνοντας το θέαμα των διαφορετικών φυτών και χρωμάτων βαδίζαμε προς τα διάφορα τμήματα που χωρίζεται νοητά ο Κήπος. Περάσαμε από μια μικρή λιμνούλα με τα νούφαρα και τα υδροφυή φυτά, τον ιαπωνικό κήπο που τα μπαμπού έφταναν ψιλόλιγνα ως τον ουρανό, τους παράξενους σχηματισμούς στον κορμό σε ένα άφυλλο δέντρο, τον Ελληναρά πατέρα που έσερνε λες και κρατούσε πιθηκάκι το μωρό του από το χέρι και που έλεγε στη παρέα που τον ακολουθούσε καθώς διασταυρωθήκαμε: "Πάμε να φύγουμε μωρέ, όλο φυτά(!!!) έχει εδώ μέσα, δεν έχει τίποτα άλλο να δούμε..." και εμείς κοιταχτήκαμε απορημένοι, μιας και στον Βοτανικό Κήπο είστε κύριε τι θέλετε να δείτε, γυμνές χορεύτριες του καν καν? Έλεος!!!



















Συνεχίσαμε στο Τμήμα των Ιστορικών Φυτών, όπου οι επιγραφές κάτω από τα φυτά έγραφαν σε ποιά ιστορική περίοδο αναφέρθηκαν από τους αρχαίους συγγραφείς, είδαμε μέχρι και το φυτό τον Αθάνατο, από τον οποίο παράγεται η τεκίλα και φύεται και στην Ερημο της Καλιφόρνια, αλλά και στην Ελλάδα και μετά χαζεύαμε υδρόβιες χελώνες να κάνουν ηλιοθεραπεία στη δική τους καταπράσινη από τους μικροοργανισμούς, λίμνη τους!















Λίγο πριν κατευθυνθούμε προς την έξοδο του Πάρκου, επιλέξαμε να μην φύγουμε, αλλά να περπατήσουμε σε μια άγνωστη για εμάς κατεύθυνση προς το βουνό, δηλαδή τις παρυφές του Όρους Αιγάλεω (ναι, το γνωστό όρος από όπου ο Ξέρξης παρακολούθησε τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας με τον θεμιστοκλή ναύαρχο των Αθηναίων, αν θυμάστε καλά τα γεγονότα εκείνης της σημαντικής νίκης των Ελλήνων κατά των Περσών στα στενά της Σαλαμίνας, άσχετο!)



Με οδηγό το GPS στο κινητό του Σάσα, περπατούσαμε προς τη κορυφή και όσο ξεμακραίναμε από τον δρόμο και ανεβαίναμε, τόσο άλλαζε η βλάστηση και η ηρεμία απλωνόταν παντού στο τοπίο. Μια σύντομη στάση στο μνημείο των εκτελεσθέντων στο Χαϊδάρι το 44 από τους Γερμανούς κατακτητές και συνεχίσαμε τη πορεία μας.







Περπατήσαμε αρκετά, κάπου μισή ώρα και στο δρόμο μας συναντούσαμε και άλλους περιπατητές που απολάμβαναν τον ήλιο και τη βόλτα τους στο βουνό. Ενθουσιάστηκα όταν αντίκρυσα στο βάθος τη γειτονιά μου, να φαίνεται από απέναντι και να διαπιστώνω πόσο έχει επεκταθεί τα τελευταία χρόνια, ίσα με τη καρδιά του βουνού, όπως λέμε εμείς το νταμάρι που υπήρχε σε σχήμα καρδιάς στο Ποικίλο Όρος!



Είχαμε δυο επιλογές, να ακολουθήσουμε το φιδωτό μονοπάτι να μας βγάλει κάπου προς το Σχιστό Κορυδαλλού ή να επιστρέψουμε από το πλάτωμα που είχαμε φτάσει για να συνεχίσουμε το πρόγραμμά μας και επειδή είχαμε να δούμε και άλλες ομορφιές του Χαϊδαρίου, ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε προς την είσοδο του Βοτανικού ξανά από τον ίδιο δρόμο.

Επόμενή μας στάση ήταν ο Λόφος του Προφήτη Ηλία στο Χαϊδάρι, ένα πανέμορφο και πολύ ενεργειακό μέρος, από όπου μπορεί κανείς να απολαύσει κυριολεκτικά τη θέα όλου του λεκανοπεδίου, σε όποιαν κατεύθυνση και αν κατευθύνει το βλέμμα του από τη κορυφή.







Αποκαμωμένοι, καθήσαμε στη πλευρά της Ιεράς Οδού και από ψηλά αντικρύζαμε την Ακρόπολη, τον Πειραιά, τον Σαρωνικό, τον Υμηττό και τα Νότια Προάστια, που όλα λούζονταν από τον περίφημο αττικό ήλιο και εμείς, απλά πίναμε τον χυμό μας και χαλαρώναμε! Το πράσινο που ξεπρόβαλλε ανάμεσα στα σπίτια, λίγο πιο κοντά ή μακρυά, βάλσαμο για το μάτι και εγώ είχα καρφωθεί στο δάσος που έβλεπα στα σύνορα Χαϊδαρίου και Αγίας Βαρβάρας καθώς το όρος Αιγάλεω συνεχιζόνταν προς εκείνη τη μεριά και αναρωτιόμουν πόσοι από εμάς ήξεραν ότι υπάρχουν τόσο όμορφα μέρη στα Δυτικά Προάστεια της Αθήνας...





Τώρα που η Άνοιξη έρχεται, θα επιστρέψω να περπατήσω ξανά το βουνό αλλά και να δω τους βολβούς να βγάζουν πανέμορφα λουλούδια και να γεμίσει η καρδιά μου από χρώματα και αρώματα, μέχρι τότε θα έχω τις φωτό που τραβήξαμε, για να κοιτώ και θαυμάζω το μεγαλείο της Φύσης!

All photos by Marialena, (c) 2009

Marialena, 19/3/2009