Η έρημος μέσα του...

Καθώς φυσούσε ο Σιμούν ορμητικά στις παρυφές της ερήμου, τίποτε δεν έδειχνε ότι θα διατάρασσε την πορεία του προς την αχαρτογράφητη Σαχάρα. Μόνον εκείνος βάδιζε κόντρα στον άνεμο, κόντρα στον έρωτα που μόλις είχε αφήσει ξωπίσω, όπως τα βότσαλα στο ποτάμι που δέχονται τις θωπείες του νερού με μια καρτερία ανώφελη μα και ουσιαστική.

Η αχλή τον έκανε να έχει παραισθήσεις, να βλέπει οράματα μαζί με εφιάλτες καταμεσής του πέλαγου. Το κλαρίνο του Ηπειρώτη οργανοπαίχτη αντηχούσε ακόμα μέσα στα αυτιά του, έστω και αν η μελωδία έπαψε να είναι αναγνωρίσιμη μέσα στη παραζάλη του.

"Ω, Θεέ μου..." είπε ξέπνοα, "πόσον καιρό βρίσκομαι έτσι εδώ?", μα απάντηση δεν πήρε από κανέναν, γιατί δεν υπήρχε κανείς γύρω για να του απαντήσει.

Είδε τον Οδυσσέα δεμένο στο κατάρτι και τους κωπηλάτες του να κωπηλατούν διαρκώς με κλειστά τα αυτιά, για να μην τους παρασύρει το γλυκό τραγούδι των Σειρήνων και δεν επιστρέψουν ποτέ στην Πατρίδα.

"Ποιά είναι η Πατρίδα μου?" αναρωτήθηκε, "ποιός είμαι εγώ?" και πάλι η σιωπή και ο παφλασμός των κυμμάτων ήταν οι μόνοι σύντροφοί του στο απρόβλεπτο ταξίδι του.

Είδε πάλι σαν σε όνειρο την Κίρκη να τον υποδέχεται στο νησί της και να τον φιλοξενεί στο παλάτι της, κάνοντάς τον εραστή της, τον ναυαγό που σώθηκε από την συντριβή στα βράχια. Έκλεισε τα μάτια και μειδίασε: "Ο Οδυσσέας είμαι και πηγαίνω στη πατρίδα μου" φώναξε, "αυτός είμαι!", καθώς η ακτή πρόβαλλε πίσω του αχνοφωτισμένη με τον φάρο της Αλεξάνδρειας να φέγγει στην είσοδο του λιμανιού της πόλης. "Η Ιθάκη, βλέπω την Ιθάκη!" αναφώνησε, μα σύντομα οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν και έπεσε σε λήθαργο, μη ξεχωρίζοντας την πραγματικότητα από τους οραματισμούς του.

Το μόνο που τον συντρόφευε ήταν το αεράκι της θάλασσας και ο ήχος των κυμμάτων που κατεύθηναν τη σχεδία σύμφωνα με το ρεύμα της θάλασσας και όχι με τις δικές του επιθυμίες.

Η έρημος ήτανε μέσα του...



Μαριαλένα, 23/8/2008