Ο φόβος φυλάει τα έρημα...

Τις προάλλες που παρακολουθούσα το εκπαιδευτικό σεμινάριο της Ελληνικής Ομοσπονδίας για τον Διαβήτη στο Πολεμικό Μουσείο, εν όψει του εορτασμού για την Παγκόσμια Ημέρα για τον Διαβήτη στις 14 Νοεμβρίου, βρέθηκα προ κάποιων αδιεξόδων ομολογουμένως.

Για να είμαι πιο συγκεκριμένη, άκουσα για μιαν ακόμη φορά γνωστούς και επιφανείς επιστήμονες να χρησιμοποιούν γλώσσα ξύλινη όταν αναφερόταν στους πάσχοντες και να περιστρέφουν τη συζήτηση γύρω από το άτομο και τα επιτεύγματά τους, μεταξύ άλλων.

Ο Διαβήτης δεν είναι παιδική ασθένεια, που θα κάνει τον κύκλο της και θα εξαφανιστούν τα συμπτώματα μαζί της, όπως και να το κάνουμε. Αναπόφευκτα, η σχέση ιατρού και πάσχοντος, είναι μακροχρόνια και περιοδική, αφού για μιαν ολόκληρη ζωή βρίσκεσαι υπό την παρακολούθηση ενός ειδικού στον διαβήτη και την εφαρμογή της θεραπείας υπό τις οδηγίες του. Και μέχρι εδώ καλά, αλλά όταν μπαίνουν στη μέση προσωπικές συμπεριφορές που αυτό που κάνουν είναι να επιβεβαιώνουν τη σχέση "τυράννου" και "υπηκόου", τι κάνεις?

Είναι βασικό, αν είσαι άτομο με διαβήτη, να γνωρίζεις όσα περισσότερα μπορείς γύρω από τη φύση της πάθησής σου και πως αυτή αλληλεπιδρά με την καθημερινότητά σου, για να μπορείς από ένα σημείο και πέρα, να έχεις τον έλεγχο της ρύθμισης και της υγείας σου. Όμως, όταν ακούς από μικρό παιδί από ανάλογους "φωστήρες" πως θα πάθεις αυτό και εκείνο και τούτο και άλλο στη πορεία, το μυαλό σου δεν μπορεί να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος των λεγομένων και μεγαλώνεις με την πεποίθηση ότι όσα ακούς είναι αλήθεια και πως κάποια στιγμή και εσύ θα επηρεαστείς από όσα κακά της μοίρας καταμαρτυρούν στον διαβήτη σου a priori.

Η αντίδραση είναι Φόβος. Φόβος για να ζήσεις τη ζωή όπως σου αξίζει, φόβος να διεκδικήσεις αυτά που ονειρεύεσαι, κατάθλιψη, παραίτηση, έλλειψη αυτοπεποίθησης για σένα τον ίδιο και ούτω καθεξής, ανάλογα το πόσο ευαίσθητος είναι κανείς. Μεγαλώσαμε εμείς οι παλιότεροι σε αυτήν την ιστορία, σε συνθήκες παρά ιδανικές, όταν είχαμε να αντιμετωπίσουμε την καχυποψία του περίγυρου και την αντίληψη πως αργά ή γρήγορα κάτι κακό θα συμβεί, εφόσον έχεις διαβήτη.

Μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε, μάθαμε να οδηγούμε, νιώσαμε τα πρώτα μας ερωτικά σκιρτήματα, βγήκαμε στην αγορά εργασίας, κάναμε σχέσεις, κάποιοι οικογένεια, κάποιοι ακόμα όχι, σταδιοδρομήσαμε, αποκτήσαμε αυτοέλεγχο στο σώμα μας, ή αναλωθήκαμε σε φτηνά ποτά και τσιγάρα ως αντίδραση για το αύριο. Το πως αντιμετωπίζει ο κάθε πάσχοντας τον διαβήτη του είναι δική του υπόθεση, τόσο μοναδική όσο ο χαρακτήρας του. Μας χαρακτηρίζει όμως ένα κοινό γνώρισμα, πως όταν πρόκειται για αυτά που νιώθουμε σε σχέση με τον διαβήτη μας, πάντα θα μιλήσουμε όσο και όταν θέλουμε γι' αυτό.

Και εμφανίζονται στο προσκήνιο διάττοντες αστέρες στην ιατρική επιστήμη, που αντί να σε βλέπουν ως άνθρωπος που είσαι πάνω από όλα, σε περνάνε από δέκα κόσκινα και κοιτούν το πορτοφόλι σου, λέγοντάς σου τα "ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" για να κάνουν πελάτη τους στο ιατρείο. Τέτοιοι χαρακτήρες, σπέρνουν τον Φόβο αγαπητοί μου, μόνο και μόνο για να σε κρατούν σε σχέση εξάρτησης μαζί τους και να μην τολμήσεις ποτέ να τους αμφισβητήσεις για τα θέσφατα που αποφαίνονται για την περίπτωσή σου.

Δεν έχω μετανοιώσει που εδώ και κάποια χρόνια στράφηκα στην αυτογνωσία και την εναλλακτική ιατρική, ως διέξοδο στις ανησυχίες μου και τις υπαρξιακές μου αναζητήσεις, όχι γιατί δεν σέβομαι τη Δυτική Ιατρική, κάθε άλλο, αλλά γιατί πέραν από τον Φόβο υπάρχει και η Ελπίδα. Κάνω ομοιοπαθητική παράλληλα με την θεραπεία του διαβήτη μου εδώ και τρία χρόνια, γύρω στα πέντε χρόνια κάνω shiatsu περιοδικά για εξισορρόπηση και θεραπεία της διαταραχής της Ενέργειας μέσα μου και σε ψυχολογικό επίπεδο, μπορώ να πιάνω πια τις λεπτές εκείνες έννοιες που χρησιμοποιεί κανείς, για να προδιαθέσει τον άλλον απέναντί του, θετικά ή αρνητικά.

Ανακάλυψα με το πέρασμα του χρόνου τη Δύναμη της Θέλησης, τα ψυχικά εκείνα αποθέματα που σε κάνουν να προχωράς ενώ οι αντιξοότητες σε αντιπαρέρχονται για να σε δοκιμάσουν ξανά και ξανά σε όλα τα επίπεδα, αλλά τη τελευταία φορά με τον θυρεοειδή μου, είπα πως αφού επέτρεψα στον εαυτό μου να νοσήσει, θα το αντιμετωπίσω και δεν θα το αφήσω να εξελιχθεί εις βάρος της υγείας μου. Τα φάρμακα έκαναν τη δουλειά για την οποία είχαν σχεδιαστεί, μα τον σημαντικότερο ρόλο έπαιξε η βαθύτερη εκείνη αίσθηση που σε κάνει να λες "δεν θα το βάλω κάτω, δεν θα γίνω δέσμιος των φαρμάκων που επιδρούν στο σώμα και τη ψυχή μου..."

Αγαπητοί κύριοι μεγαλογιατροί, μαϊντανοί των συνεδρίων, που δεν έχετε πια τίποτε καινούργιο να μας πείτε, γιατί το μόνο που σας νοιάζει είναι η πελατεία σας και τίποτε άλλο τελικά, λυπάμαι που ακούω όλο τα ίδια και τα ίδια από το στόμα σας. Ο Τέλειος Διαβητικός, δεν υπάρχει για να να σας τον δείξω να σταματήσετε να μιλάτε. Υπάρχουμε όλοι εμείς, που μαθαίνουμε από τα λάθη μας, ψαχνόμαστε διαρκώς προς πάσα κατεύθυνση και όταν νιώσουμε αγάπη και σεβασμό στη προσωπικότητά μας από όσους μας φροντίζουν από τον χώρο της υγείας, τον εκτιμάμε και τον εμπιστευόμαστε. Ευτυχώς που υπάρχουν τέτοιες εξαιρέσεις και μπορώ να πάρω μιαν ανάσα, απέναντι στους λόγους με τον επιθανάτιο ρόγχο σε κάθε κατακλείδα.

Αν μπορούσατε να αφήσετε τον εγωϊσμό σας κατά μέρος για λίγο και να δείτε μέσα από τα μάτια ενός γονιού, ή ενός παιδιού, τότε θα αντικρύζατε απόγνωση που ζητάτε τον ουρανό με τα άστρα από εκείνους ποτίζοντάς τους με Φόβο διαρκώς για την επαύριο. Ελάτε στη θέση μιας μάνας που σας φωνάζει στο ακροατήριο πως "εγώ δεν θα αφήσω το παιδί μου να πάθει ποτέ τίποτα" και αν δεν μπορείτε να καταλάβετε με τι ευθύνη σας το λέει αυτό, τότε καλύτερα να αποσυρθείτε και να ιδιοτεύσετε καλύτερα, μακρυά από όλους εμάς τα άτομα με διαβήτη στην Ελλάδα.

Ζητάτε από τον κόσμο να είναι υπόδειγμα στη ρύθμιση του διαβήτη και αντί να πείτε μιαν καλή κουβέντα, τους μπολιάζετε από πάνω με ό,τι θα μπορούσε να τους βρει χωρίς να το περιμένουν. Τι ζωή νομίζετε ζουν αυτοί οι άνθρωποι και οι οικογένειές τους? Ζωή το λέτε εσείς αυτό, ή φυλακή μέχρι την εκτέλεση της θανατικής ποινής, αναλόγως με τι τους φοβερίζετε ότι θα τους συμβεί?

Δώστε επιλογές, δώστε περιθώρια, δώστε ποιότητα στη ζωή των "γλυκών παιδιών", αντί να τους καταδυναστεύετε! Αφήστε τους ελεύθερους για να είναι κύριοι του εαυτού και του διαβήτη τους μέσα από τη συνεχή εκπαίδευση και ενημέρωση, όχι απλά μικρά και υποχόνδρια ανθρωπάκια που παίρνουν μια χούφτα φάρμακα για τα πάντα και ποτέ καλά δεν είναι μέσα τους... Έτσι σας βολεύει και εσάς και τις φαρμακευτικές που υποστηρίζετε, αλλά αξίζουμε μια καλύτερη ζωή, αγαπητοί μου, από αυτήν που θέλετε να μας επιβάλλετε!


World Diabetes Day - Understand Diabetes, Get Involved

Και του χρόνου θα πω και θα επαγρυπνώ μη ξανασυναντήσω τα εν λόγω "βαμπίρ" στα συνέδια για τον Διαβήτη, να κρατώ σκόρδο και παλούκια στη τσάντα μου για κάθε ενδεχόμενο...

Μαριαλένα, 20/11/2009