Ο χρόνος επηρεάζει με πολλούς τρόπους τον άνθρωπο, αλλά φοβάται μόνον ένα πpάγμα. Δεν τολμά ν'αγγίξει την αγάπη που είναι απλή κι αληθινή. Την κάνει ν'ανθίζει περισσότερο, όχι λιγότερο...
Prem Rawat
Με τον καιρό το περασμένο σαββατοκύριακο να θυμίζει περισσότερο άνοιξη παρά τα τέλη του φθινοπώρου που διανύουμε, το να πάμε εκδρομή και να φύγουμε έστω και για λίγο εκτός πόλης, ήταν μονόδρομος. Η επιλογή αυτή τη φορά ήταν η περιοχή της Λειβαδιάς και τα περίχωρα, που από την Αθήνα φτάνει κανείς μέσα σε δύο ώρες περίπου μέσω Εθνικής Οδού Αθηνών Λαμίας, έχοντας διανύσει περίπου 150 χλμ.
Η Λειβαδειά, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βοιωτίας μετά τη Θήβα, βρίσκεται βορειοδυτικά της Αθήνας και στους νεοέλληνες είναι γνωστή για το περίφημο σουβλάκι (καλαμάκι από χοιρινό), την ποδοσφαιρική ομάδα του Λεβαδειακού και τα Σαράντα Παλληκάρια από το ομώνυμο δημοτικό τραγούδι. Δεν είναι όμως μόνον αυτά τα χαρακτηριστικά της πόλης που μένουν στη θύμησή μας. Η Λειβαδειά είναι μια πόλη με έντονο το χρώμα του παρελθόντος, αφού η ρυμοτομία της είναι ακόμα ακανόνιστη και οι δρόμοι για τον ανήξερο επισκέπτη μοιάζουν δαιδαλώδεις και κακοτράχαλοι, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο πόλεως. Η μοντέρνα αρχιτεκτονική συνυπάρχει με τα παραδοσιακά κτίσματα των αρχών του 20ου αιώνα, ενώ ο πόλος προσέλκυσης στη πόλη είναι ο ποταμός Έρκυνας και οι περίφημες πηγές της Κρύας, μέσα στη παλιά πόλη.
Τις προάλλες που παρακολουθούσα το εκπαιδευτικό σεμινάριο της Ελληνικής Ομοσπονδίας για τον Διαβήτη στο Πολεμικό Μουσείο, εν όψει του εορτασμού για την Παγκόσμια Ημέρα για τον Διαβήτη στις 14 Νοεμβρίου, βρέθηκα προ κάποιων αδιεξόδων ομολογουμένως.
Για να είμαι πιο συγκεκριμένη, άκουσα για μιαν ακόμη φορά γνωστούς και επιφανείς επιστήμονες να χρησιμοποιούν γλώσσα ξύλινη όταν αναφερόταν στους πάσχοντες και να περιστρέφουν τη συζήτηση γύρω από το άτομο και τα επιτεύγματά τους, μεταξύ άλλων.
Ο Διαβήτης δεν είναι παιδική ασθένεια, που θα κάνει τον κύκλο της και θα εξαφανιστούν τα συμπτώματα μαζί της, όπως και να το κάνουμε. Αναπόφευκτα, η σχέση ιατρού και πάσχοντος, είναι μακροχρόνια και περιοδική, αφού για μιαν ολόκληρη ζωή βρίσκεσαι υπό την παρακολούθηση ενός ειδικού στον διαβήτη και την εφαρμογή της θεραπείας υπό τις οδηγίες του. Και μέχρι εδώ καλά, αλλά όταν μπαίνουν στη μέση προσωπικές συμπεριφορές που αυτό που κάνουν είναι να επιβεβαιώνουν τη σχέση "τυράννου" και "υπηκόου", τι κάνεις?
Είναι βασικό, αν είσαι άτομο με διαβήτη, να γνωρίζεις όσα περισσότερα μπορείς γύρω από τη φύση της πάθησής σου και πως αυτή αλληλεπιδρά με την καθημερινότητά σου, για να μπορείς από ένα σημείο και πέρα, να έχεις τον έλεγχο της ρύθμισης και της υγείας σου. Όμως, όταν ακούς από μικρό παιδί από ανάλογους "φωστήρες" πως θα πάθεις αυτό και εκείνο και τούτο και άλλο στη πορεία, το μυαλό σου δεν μπορεί να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος των λεγομένων και μεγαλώνεις με την πεποίθηση ότι όσα ακούς είναι αλήθεια και πως κάποια στιγμή και εσύ θα επηρεαστείς από όσα κακά της μοίρας καταμαρτυρούν στον διαβήτη σου a priori.
Η αντίδραση είναι Φόβος. Φόβος για να ζήσεις τη ζωή όπως σου αξίζει, φόβος να διεκδικήσεις αυτά που ονειρεύεσαι, κατάθλιψη, παραίτηση, έλλειψη αυτοπεποίθησης για σένα τον ίδιο και ούτω καθεξής, ανάλογα το πόσο ευαίσθητος είναι κανείς. Μεγαλώσαμε εμείς οι παλιότεροι σε αυτήν την ιστορία, σε συνθήκες παρά ιδανικές, όταν είχαμε να αντιμετωπίσουμε την καχυποψία του περίγυρου και την αντίληψη πως αργά ή γρήγορα κάτι κακό θα συμβεί, εφόσον έχεις διαβήτη.
Μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε, μάθαμε να οδηγούμε, νιώσαμε τα πρώτα μας ερωτικά σκιρτήματα, βγήκαμε στην αγορά εργασίας, κάναμε σχέσεις, κάποιοι οικογένεια, κάποιοι ακόμα όχι, σταδιοδρομήσαμε, αποκτήσαμε αυτοέλεγχο στο σώμα μας, ή αναλωθήκαμε σε φτηνά ποτά και τσιγάρα ως αντίδραση για το αύριο. Το πως αντιμετωπίζει ο κάθε πάσχοντας τον διαβήτη του είναι δική του υπόθεση, τόσο μοναδική όσο ο χαρακτήρας του. Μας χαρακτηρίζει όμως ένα κοινό γνώρισμα, πως όταν πρόκειται για αυτά που νιώθουμε σε σχέση με τον διαβήτη μας, πάντα θα μιλήσουμε όσο και όταν θέλουμε γι' αυτό.
Και εμφανίζονται στο προσκήνιο διάττοντες αστέρες στην ιατρική επιστήμη, που αντί να σε βλέπουν ως άνθρωπος που είσαι πάνω από όλα, σε περνάνε από δέκα κόσκινα και κοιτούν το πορτοφόλι σου, λέγοντάς σου τα "ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" για να κάνουν πελάτη τους στο ιατρείο. Τέτοιοι χαρακτήρες, σπέρνουν τον Φόβο αγαπητοί μου, μόνο και μόνο για να σε κρατούν σε σχέση εξάρτησης μαζί τους και να μην τολμήσεις ποτέ να τους αμφισβητήσεις για τα θέσφατα που αποφαίνονται για την περίπτωσή σου.
Δεν έχω μετανοιώσει που εδώ και κάποια χρόνια στράφηκα στην αυτογνωσία και την εναλλακτική ιατρική, ως διέξοδο στις ανησυχίες μου και τις υπαρξιακές μου αναζητήσεις, όχι γιατί δεν σέβομαι τη Δυτική Ιατρική, κάθε άλλο, αλλά γιατί πέραν από τον Φόβο υπάρχει και η Ελπίδα. Κάνω ομοιοπαθητική παράλληλα με την θεραπεία του διαβήτη μου εδώ και τρία χρόνια, γύρω στα πέντε χρόνια κάνω shiatsu περιοδικά για εξισορρόπηση και θεραπεία της διαταραχής της Ενέργειας μέσα μου και σε ψυχολογικό επίπεδο, μπορώ να πιάνω πια τις λεπτές εκείνες έννοιες που χρησιμοποιεί κανείς, για να προδιαθέσει τον άλλον απέναντί του, θετικά ή αρνητικά.
Ανακάλυψα με το πέρασμα του χρόνου τη Δύναμη της Θέλησης, τα ψυχικά εκείνα αποθέματα που σε κάνουν να προχωράς ενώ οι αντιξοότητες σε αντιπαρέρχονται για να σε δοκιμάσουν ξανά και ξανά σε όλα τα επίπεδα, αλλά τη τελευταία φορά με τον θυρεοειδή μου, είπα πως αφού επέτρεψα στον εαυτό μου να νοσήσει, θα το αντιμετωπίσω και δεν θα το αφήσω να εξελιχθεί εις βάρος της υγείας μου. Τα φάρμακα έκαναν τη δουλειά για την οποία είχαν σχεδιαστεί, μα τον σημαντικότερο ρόλο έπαιξε η βαθύτερη εκείνη αίσθηση που σε κάνει να λες "δεν θα το βάλω κάτω, δεν θα γίνω δέσμιος των φαρμάκων που επιδρούν στο σώμα και τη ψυχή μου..."
Αγαπητοί κύριοι μεγαλογιατροί, μαϊντανοί των συνεδρίων, που δεν έχετε πια τίποτε καινούργιο να μας πείτε, γιατί το μόνο που σας νοιάζει είναι η πελατεία σας και τίποτε άλλο τελικά, λυπάμαι που ακούω όλο τα ίδια και τα ίδια από το στόμα σας. Ο Τέλειος Διαβητικός, δεν υπάρχει για να να σας τον δείξω να σταματήσετε να μιλάτε. Υπάρχουμε όλοι εμείς, που μαθαίνουμε από τα λάθη μας, ψαχνόμαστε διαρκώς προς πάσα κατεύθυνση και όταν νιώσουμε αγάπη και σεβασμό στη προσωπικότητά μας από όσους μας φροντίζουν από τον χώρο της υγείας, τον εκτιμάμε και τον εμπιστευόμαστε. Ευτυχώς που υπάρχουν τέτοιες εξαιρέσεις και μπορώ να πάρω μιαν ανάσα, απέναντι στους λόγους με τον επιθανάτιο ρόγχο σε κάθε κατακλείδα.
Αν μπορούσατε να αφήσετε τον εγωϊσμό σας κατά μέρος για λίγο και να δείτε μέσα από τα μάτια ενός γονιού, ή ενός παιδιού, τότε θα αντικρύζατε απόγνωση που ζητάτε τον ουρανό με τα άστρα από εκείνους ποτίζοντάς τους με Φόβο διαρκώς για την επαύριο. Ελάτε στη θέση μιας μάνας που σας φωνάζει στο ακροατήριο πως "εγώ δεν θα αφήσω το παιδί μου να πάθει ποτέ τίποτα" και αν δεν μπορείτε να καταλάβετε με τι ευθύνη σας το λέει αυτό, τότε καλύτερα να αποσυρθείτε και να ιδιοτεύσετε καλύτερα, μακρυά από όλους εμάς τα άτομα με διαβήτη στην Ελλάδα.
Ζητάτε από τον κόσμο να είναι υπόδειγμα στη ρύθμιση του διαβήτη και αντί να πείτε μιαν καλή κουβέντα, τους μπολιάζετε από πάνω με ό,τι θα μπορούσε να τους βρει χωρίς να το περιμένουν. Τι ζωή νομίζετε ζουν αυτοί οι άνθρωποι και οι οικογένειές τους? Ζωή το λέτε εσείς αυτό, ή φυλακή μέχρι την εκτέλεση της θανατικής ποινής, αναλόγως με τι τους φοβερίζετε ότι θα τους συμβεί?
Δώστε επιλογές, δώστε περιθώρια, δώστε ποιότητα στη ζωή των "γλυκών παιδιών", αντί να τους καταδυναστεύετε! Αφήστε τους ελεύθερους για να είναι κύριοι του εαυτού και του διαβήτη τους μέσα από τη συνεχή εκπαίδευση και ενημέρωση, όχι απλά μικρά και υποχόνδρια ανθρωπάκια που παίρνουν μια χούφτα φάρμακα για τα πάντα και ποτέ καλά δεν είναι μέσα τους... Έτσι σας βολεύει και εσάς και τις φαρμακευτικές που υποστηρίζετε, αλλά αξίζουμε μια καλύτερη ζωή, αγαπητοί μου, από αυτήν που θέλετε να μας επιβάλλετε!
World Diabetes Day - Understand Diabetes, Get Involved
Και του χρόνου θα πω και θα επαγρυπνώ μη ξανασυναντήσω τα εν λόγω "βαμπίρ" στα συνέδια για τον Διαβήτη, να κρατώ σκόρδο και παλούκια στη τσάντα μου για κάθε ενδεχόμενο...
(Άνδρας) Ω, η γυναίκα μου, τι όμορφη που είναι! Από την αγνότητα της, κάτασπρη σαν το πρώτο χιόνι. Από την ντροπή και την επιθυμία της, κατακόκκινη σαν φωτιά που φούντωσε. Όλα τα ποτάμια δεν μπορούν να σβύσουν τη φωτιά της. Όλες οι θάλασσες δεν μπορούν να πνίξουν τον πόθο μου για τη γυναίκα μου. Πλευρά από την πλευρά μου, σάρκα από την σάρκα μου, εσύ πριν τα παιδά μας, -ω! η γυναίκα μου τι όμορφη που είναι- μου δίδαξες τον δρόμο της επιθυμίας, να σου διδάξω το δρόμο του έρωτα και της τελείωσης. Έλα όμως, μη μου φεύγεις... Γιατί μου φεύγεις... Αχ, μην παίζεις με την λαχτάρα μου... Τραβιέται η γυναίκα μου από κοντά μου παιχνιδιάρικα. Σωστά με οδήγησε η επιθυμία σου κι αβάσταχτος είναι ο πόθος μου... Γιατί μου φεύγεις τώρα? Γλυστρά η γυναίκα μου από το κρεββάτι μας και δεν αφήνει να την πιάσω. Μη φεύγεις, γυναίκα μου... Γιατί... Δορκάδα ανυπόταχτη τρέχει στον κοιτώνα μας και δεν αφήνει να την πιάσω... Παιχνιδιάρικο το γέλιο σου, με περιπαίζει και με τυραννά... Ω, η γυναίκα μου τι όμορφη που είναι... Αγρίμι ανυπόταχτο, κρυφά κι ανομολόγητα με περιμένει... Το ξέρω... Όμως, τρομερός και ανίκητος στρατός, στρατηγοί με χίλιες νίκες δεν θα μπορούσαν να παγιδέψουν τη γυναίκα μου. ω, η γυναίκα μου, πόσο όμορφη είναι... Ω, τι τέλεια που είναι στο παιχνίδι της άρνησης. Αυστηρή σαν το θάνατο. Ξέρω πως μονάχα εγώ μπορώ να παγιδέψω τη γυναίκα μου, χωρίς στρατό, χωρίς όπλα, χωρίς στρατηγική. Ξέρω πως μονάχα εγώ μπορώ να φυλακίσω τη γυναίκα μου σε φοβερή φυλακή, χωρίς κλειδιά, χωρίς πόρτα, χωρίς φρουρούς. Μονάχα με τον λόγο πιάνεται η γυναίκα μου. Με τον ανθρώπινο λόγο, που είναι εκπόρευση του Θείου Λόγου. Ο λόγος μου είναι και λόγος της, είμαστε από πάντα ένα. Ιδού, ο ανθρώπινος λόγος μου γυναίκα μου, απευθείνεται σε σένα. "Γυναίκα μου, σε είδα και σε αναγνώρισα. Πλευρά από την πλευρά μου. Σε επιλέγω εν επιγνώσει μου, έρωτά μου, γυναίκα μου. Καταξιώνεται η προσφορά σου. Διδάχθηκα από σένα. Σε καλώ στο κρεββάτι μας. Το ροδοστόλισα πέταλα από τριαντάφυλλα, κόκκινα φωτιά, σαν τον πόθο μου. Πρέπει ναρθείς, γυναίκα μου. Ήλθε η ώρα να σ' ερωτευθώ. Ήλθε η ώρα να σ' αγαπήσω. Ήλθε η ώρα να σε γνωρίσω. Ευλογημένη να είσαι".
Από το βιβλίο του Κώστα Φωτεινού, "Έρωτας", σελ. 85-87, εκδόσεις "Καφέ Σχολειό"
Michael Bolton - When A Man Loves A Woman Lyrics By Gali
Μαριαλένα, 29/2/2008 (αφιερωμένο εξαιρετικά στη φίλη μου Giotavita, που μου το είχε κάποτε ζήτησει...)
Ινσουλινοθεραπεία στα παιδιά και εφήβους με Σ.Δ. 1 Χρ. Κανακά
Ινσουλινοθεραπεία στον Σ.Δ. τύπου 2. Πότε και γιατί; Κ. Κανταρτζής
Αντλίες Ινσουλίνης στο παιδί και έφηβο με Σ.Δ. 1 Α. Βαζαίου
Αντλίες Ινσουλίνης στον ενήλικα με Σ.Δ. Χ. Βασιλόπουλος
Συζήτηση
11:30-12:00 Δ ι ά λ ε ι μ μ α
12:00-13:00 Συνεδρία ΙV Προεδρείο: Φ. Παυλάτος
Η διατροφή στο παιδί και τον έφηβο με Σ.Δ. Ε. Κουή
Η διατροφή στον ενήλικα με Σ.Δ. Αιμ. Παπακωνσταντίνου
Το διαβητικό πόδι: Πρόληψη και αντιμετώπιση Ν. Τεντολούρης
Συζήτηση 13:00-14:00 Είμαι άτομο με Σακχαρώδη Διαβήτη; Gogito ergo sum (Καρτέσιος) (Σκέφτομαι άρα υπάρχω) Συντονιστές –Σχολιαστές: Ε. Μπουτάτη, Δ. Χιώτης Συμμετέχουν άτομα με Σακχαρώδη Διαβήτη*
Η Eκπαιδευτική Διημερίδα θα πραγματοποιηθεί στο Πολεμικό Μουσείο στις 14 & 15 Νοεμβρίου 2009.
Ε ί σ ο δ ο ς Ε λ ε ύ θ ε ρ η
* Είναι μεγάλη τιμή και χαρά που σε αυτή τη συζήτηση έχω κληθεί και εγώ ως εθελοντής στην ΕΛΟΔΙ, να επικοινωνήσω και να μοιραστώ με το ακροατήριο τις απόψεις μου για το τι σημαίνει να είναι κάποιος άτομο με διαβήτη στη χώρα μας. Όσοι από εσάς ενδιαφέρεστε να παρευρεθείτε στην εκδήλωσή μας, θα τα πούμε εκεί!
Οι εκδόσεις Διάπλαση και η ΠΕΑΝΔ Πανελλήνια Ένωση Αγώνος κατά του Νεανικού Διαβήτη σας προσκαλούν στην εκδήλωση που θα γίνει το Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009 στις 12:30 το πρωί στο βιβλιοπωλείο Ιανός με αφορμή την παγκόσμια ημέρα Νεανικού Διαβήτη. Μετά τη συζήτηση η Μάρω Θεοδωράκη -συγγραφέας- και οι ηθοποιοί που την συνοδεύουν θα παρουσιάσουν το βιβλίο της «ΣΑΝ ΖΑΧΑΡΗ ΑΧΝΗ» με ένα μοναδικό γλυκό θεατρικό δρώμενο.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο CAFÉ IANOS
Βιβλιοπωλείο Ιανός Σταδίου 24 Αθήνα τηλ. 2103217917
Εικόνες της Βροχής σε ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στα περίχωρα του Λουτρακίου, το Ηραίο.
Εικόνες που με τον μολυβδοσκέπαστο ουρανό, το τοπίο φαντάζει σαφώς πιο ατμοσφαιρικό, από ότι το έχουμε συνηθίσει με λιακάδα. Τα αρχαία μνημεία του Ιερού της Ήρας της Ακραίας ξεχωρίζουν μέσα σε μια αλλόκοτη ηρεμία, ενώ ο φάρος στο βάθος φαντάζει παντοτινά κυρίαρχος της άκρης των Γερανίων πριν εισχωρήσουν τα βράχια στη θάλασσα.
Επίσκεψη στη συνέχεια στη λίμνη του Ηραίου, στο σημείο όπου ο Κορινθιακός Κόλπος συναντά το πέρασμα της προς τη λιμνοθάλασσα και εκεί επάνω, ένα σπίτι χτισμένο στη μέση του πουθενά μέσα στην απόλυτη ησυχία και την εκπληκτική θέα σε δυο θάλασσες και τρεις ορίζοντες ανάλογα του σημείου που αντικρύζει κανείς. Λίγο πιο κάτω ένα αιγιοπελαγίτικο εκκλησάκι χτισμένο στις όχθες του Ηραίου και η θάλασσα να γίνεται ένα με τον γκρίζο ουρανό.
-Πιστεύεις στις νεράιδες? -Εγώ? -Ναι, εσύ, πιστεύεις στις νεράιδες? -Μπορεί, γιατί με ρωτάς? -Αν πιστεύεις, θα σου πω το γιατί... -Όταν ήμουν μικρή υπήρχαν στη φαντασία μου. -Και τώρα? -Και τώρα, τι? -Υπάρχουν? -Για τους άλλους γύρω μου ναι, για μένα όμως όχι... -Απαισιοδοξία? -Πες το και έτσι, αλλιώς ρεαλισμός. -Δεν πιστεύεις στα παραμύθια? -Πολύ θα ήθελα πια να πιστεύω, όσο τίποτε άλλο! -Αλλά? -Πάντα υπάρχει αυτό το αλλά, σε όλα, αλλά... -Αλλά, τι? -Αλλά, τα δικά μου παραμύθια δεν τελειώνουν με το "ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα" που έλεγε η γιαγιά κάθε που τελείωνε τη διήγηση, θυμάσαι? -Μου βάζεις δύσκολα. -Το ξέρω, τα δύσκολα είναι η ειδικότητά μου, γι' αυτό και αυτό το happy end ακόμα να έλθει. -Σταμάτα! -Σταματάω. -Εσύ τα λες αυτά? Τι σε έπιασε πάλι και έβαλες τις μαύρες πλερέζες? -Αυτά τα δύσκολα, τι άλλο νομίζεις? -Ξέρεις κάτι που να είναι εύκολο? -Δεν είπα αυτό, όμως κολλάω πάλι σε όσα δεν μπορώ να αλλάξω. -Τι δεν μπορείς να αλλάξεις? -Τα όρια σε κάθε άνθρωπο, την επιβολή ή την έλλειψή τους. -Τα όρια? -Ναι, αυτά που όσο και αν θες να τα παρακάμψεις, πέφτεις πάνω τους αργά ή γρήγορα. -Όρια ταχύτητας? -Θα ήθελες! Όρια στις ανθρώπινες συμπεριφορές, στον τρόπο που αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας, το πως μας εκμεταλλεύονται άνθρωποι με χειριστικές συμπεριφορές, που εμποδίζουν το να ζήσουμε ευτυχισμένοι. -Και γιατί τότε είσαι σκεπτική? -Γιατί όταν διαλέγεις τα δύσκολα, οφείλεις να είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις και τις συνέπειες, αλλιώς κανόνισε τη πορεία σου. -Πάλι αυτό το αλλιώς... -Άσε με σου λέω, από τη μια είμαι ευγνώμων και από την άλλη χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο που έχω γίνει πολιορκητικός κριός, μιλάμε. -Αν αγαπάς κάποιον, άστον ελεύθερο. Αν είναι δικός σου θα γυρίσει πίσω, αλλιώς θα φύγει μακριά, έχω ακούσει να λένε, σοφή κουβέντα! -Κάπως έτσι. -Και μετά? -Και μετά, τι? -Έχεις σκεφτεί? -Δεν ξέρω, δεν μπορώ να σκεφθώ. -The show must go on... -Είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα και αν μας αντέξει το σχοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα. -Αυλαία τότε? -Αυλαία, γέλα παλιάτσο!
My truth is yet to be revealed to the eyes of those who dare to seek it!
Join me in one of the most thought provoking adventures of discovering what lies beneath the lines of my self-driven but not necessarily self-centered blogs! What does "Marialena" mean?
Click here!
Αναρτήσεις
