I believe in you...

Πολλά πράγματα στη ζωή μου επιλέγω να τα αντιμετωπίζω "μόνη μου", ίσως τα περισσότερα, ίσως αυτά που πιστεύω πως μπορώ να ανταπεξέλθω με το όποιο τίμημα, εγώ με εμένα και τους άλλους απέξω.

Όπως για παράδειγμα ο διαρκής αγώνας για εξισορρόπηση της υγείας μου, ειδικά τώρα που από το ένα αυτοάνοσο, έχουν έλθει στην επιφάνεια και άλλα, εξίσου απαιτητικά με τον τρόπο τους και που προκαλούν την ανατροπή των δέδομένων που ίσχυαν μέχρι πριν εμφανιστούν στον οργανισμό μου.

Η αρθρίτιδα στα χέρια με πονάει στις καθημερινές μου δραστηριότητες, μα και ο θυρεοειδής με αποσυντονίζει στον έλεγχο των ορμονών και την καλή λειτουργία του μεταβολισμού στο σώμα μου. 1212,3 θερμίδες βρέθηκε πως είναι ο μεταβολικός ρυθμός του οργανισμού μου σε πρόσφατη μέτρηση, στα όρια της ελάχιστης κατανάλωσης για να είναι ένα γυναικείο σώμα καλυμμένο σε θερμίδες για τις ανάγκες του καθημερινά.

Μου το έλεγε η φίλη μου η Γιώτα εδώ και κάτι χρόνια "τόσο που τρως έπρεπε να είσαι η μισή", μου το επιβεβαίωσε και ο ειδικός παθολόγος που απευθύνθηκα για να δω τι μπορώ να κάνω με την κατάσταση της ελλειπούς καύσης των θερμίδων στο σώμα μου. "θα προσπαθήσουμε να ανακτήσουμε την ευγλυκαιμία" μου είπε "και να ανέβει το επίπεδο των καύσεων στον οργανισμό σου κατά συνέπεια" και τουλάχιστον μέσα από τις οδηγίες και τις κατευθύνσεις του, χάρηκα που βρήκα έναν συμπαραστάτη στην αγωνία μου, να μην καταντήσει το σώμα μου σαν παραφουσκωμένο μπαλόνι από τις κακές του καύσεις από εδώ και μπρος, όσον αυτό είναι δυνατόν και εφικτό βέβαια.

Θα την πω την αμαρτία μου, με πειράζει που χωρίς να κάνω καταχρήσεις στο φαγητό, το σώμα μου έπαψε να λειτουργεί από το φθινόπωρο και μετά όπως το είχα συνηθίσει μέχρι τώρα. Όχι σπίρτο, αλλά όχι και να καταπίνω αέρα και να παχαίνω... Με πειράζει που ενώ είχα καταφέρει να φτάσω σε δείκτη μάζας σώματος γύρω στο 24 και σε φυσιολογικό βάρος για το ύψος μου, να βλέπω τη ζυγαριά να παίρνει την ανιούσα με τον μεταβολισμό μου να κοιμάται -λόγω κακής απορρόφησης των θερμίδων-, τον ύπνο του δικαίου, ας όψεται το σύνδρομο Hashimoto που πλέον είναι και αυτό κομμάτι μου και μέχρι να ρυθμιστεί η έκκριση των θυρορμονών στον αδένα, κάνει και αυτό τα δικά του. Με πειράζει να έχω, λέει "υψηλό κίνδυνο" για Μεταβολικό Σύνδρομο, ήτοι, λόγω ύπαρξης Σακχαρώδους Διαβήτη, ή Υπέρτασης ή Καπνίσματος και αύξησης της περιφέρειας της μέσης άνω των 88 εκ. στις γυναίκες, αυξημένες πιθανότητες για καρδιοπάθεια και καρδιακή νόσο και το καμπανάκι να χτυπάει από τα 38 μου και να μην αστειεύεται...

Πειθαρχία και σύστημα, αναγκαστικά ανέπτυξα για να μπορώ να έχω το σάκχαρό μου σε έλεγχο και τώρα ακόμα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται να μείνω σταθερή στο στόχο μου, για όσο αυτό χρειαστεί, αφήνοντας τους "πειρασμούς" στην άκρη για χάρη της υγείας μου. Όποιος δεν ξέρει τι σημαίνει για ιατρικούς λόγους, συγκεκριμένη διατροφή, ίσως παραξενευτεί από την απαρέκλητη τήριση διατροφικών κανόνων και συνδιασμών, για να "ξυπνήσει" η καύση των θερμίδων στο σώμα μου. Μαγειρεύεις? Με ρώτησε ένας γνωστός μου πρόσφατα και μάλλον τον κοίταξα σαστισμένη φαίνεται, γιατί επανέλαβε την ερώτηση? Ποιά είναι η αγαπημένη σου σπεσιαλιτέ? Εμμμ, είμαι ειδική στις σαλάτες, φτιάχνω σαλάτες με φαντασία και διάφορα συστατικά που απολαμβάνω να τρώω, μα μάλλον δεν τον έπεισα, τόσο χρονών γυναίκα, πως τη βγάζω με γιαουρτάκια διαίτης, μαύρο ψωμί, σαλάτες και απλά μαγειρεμένα φαγητά, γιατί έτσι έχω μάθει βασικά να θρέφομαι τόσα χρόνια. Οι θερμιδογόνες ή πολύπλοκες κουζίνες δεν είναι για μένα.

Αν θα αποδώσει η προσέγγιση αυτή, θα φανεί συν τω χρόνω, όμως για πολύ καιρό ακόμα θα λέω "όχι" σε όσα φαγώσιμα δεν ωφελούν την υγεία μου και την επίτευξη του στόχου μου, την αποκατάσταση της υγείας μου σε μεταβολικό επίπεδο. Εμένα προσωπικά δεν με πειράζει, το αντίθετο θα έλεγα το να είμαι "κοσμοκαλόγερος" δεν με ενοχλεί πια, έχω το κίνητρο να ανταπεξέλθω των προκλήσεων, μα το στοίχημα το κερδίζεις όσο εφαρμόζεις αυτά που πρέπει, ζώντας ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, έχοντας και τη δική τους σχετική ανεκτικότητα ή κατανόηση για τη προσπάθειά σου.

Το φαγητό ήταν ανέκαθεν ένας τρόπος επικοινωνίας, εκτός από απαραίτητη θρέψη, στους ανθρώπους. Μέσα από το φαγητό συσφίγγονται οι κοινωνικές σχέσεις, συνευρίσκονται οι άνθρωποι μέσα από κοινές τελετουργίες και κοινωνικά πρότυπα και τις περισσότερες φορές αποτελεί τρόπο κοινωνικής επαφής και συχνοτισμού με τον περίγυρο.

Το να έχεις διαβήτη, διαταρράσει κατ'αρχήν αυτήν την αλληλουχία κατά ένα μεγάλο ποσοστό, ειδικά αν είσαι παιδί και ακολουθείς συγκεκριμένες ώρες φαγητού και δόσεων ινσουλίνης, όπου τα περιθώρια είναι από τη φύση τους πιο στενά καθορισμένα. Με την εφαρμογή των πολλαπλών ενέσεων ή της αντλίας ινσουλίνης, αποκτάς σαφώς μεγαλύτερη ανεξαρτησία και ορίζεις το πρόγραμμά σου χωρίς τους προηγούμενους περιορισμούς, πράγμα που συχνά φτάνει στην αυθαιρεσία, όταν τρώμε βουλιμικά και κατά συνέπεια, χάνουμε συχνά την αίσθηση του μέτρου, ζώντας με τον διαβήτη μας.

Η απώλεια βάρους ή ο έλεγχος του βάρους γενικότερα, είναι από τη φύση του παράγοντας που επιφέρει στρες στον οργανισμό, καθώς συχνά είμαστε δυσαρεστημένοι με την εικόνα που παρουσιάζει το σώμα μας προς τα έξω και ειδικά αν η εικόνα αυτή σχετίζεται και με τα πρότυπα που η κοινωνία μας επιβάλλει για την "ωραιότητα" ενός ατόμου, σε σχέση με το φύλο, την ηλικία και την δημόσιο εικόνα του.

Λίγο πριν το καλοκαίρι, άρχισαν ήδη οι διαφημίσεις με νεαρά παιδιά με καλοσχηματισμένα σώματα, που γεύονται παγωτό, ή πίνουν παγωμένο τσάι, ή δοκιμάζουν τυρί με λίγα λιπαρά χωρίς "ενοχές" και δεν έχουν περάσει την ήβη καλά καλά και προβληματίζονται αν η μπουκιά τους έχει 25 ή 125 θερμίδες, καθώς την καταπίνουν ανέμελα.

Εκεί εγώ θα πω πως υγεία ενός σώματος δεν έχει να κάνει με την εξωτερική του εμφάνιση, όταν στον οργανισμό δεν έχει επιτευχθεί εξισορρόπηση των οργανικών του αναγκών, γιατί ένα υγειές σώμα υφίσταται από μέσα προς τα έξω και όχι το αντίθετο. Προσωπικά, το βλέπω πια αυτό στο σώμα μου που αγωνίζεται με όποιες ψυχολογικές επιπτώσεις και μεταπτώσεις να ξεφύγει από τον κακό του μεταβολισμό που έχει περιέλθει.

Ναι, φυσικά και κακή ψυχολογία υφίσταται, όταν δεν σε χωράν τα ρούχα σου που με άνεση φορούσες μέχρι τώρα και η αιτία δεν είναι οι κραιπάλες σου, το σωσιβιάκι που έχεις αποκτήσει στη κοιλιά σου ή τα πιασίματα στη μέση σου που αντικρύζεις όταν κοιτάζεσαι στον καθρέπτη και μια φωτό σου με μαγιό από πέρσυ, σου θυμίζει πως "τα είχες καταφέρει" να έχεις ένα ζωντανό και αισθητικά όμορφο και ερωτεύσιμο σώμα, κάποιους μήνες πριν σε σχέση με το τώρα...

Πως μπορείς να αφεθείς στα χέρια του συντρόφου σου ή του εραστή σου, όταν η εικόνα που έχεις για το σώμα σου είναι διαστρεβλωμένη? Γιατί "τα πάχη μου, τα κάλλη μου", όταν μπορείς να ανακτήσεις το φυσιολογικό βάρος στο σώμα σου ή τουλάχιστον προσπαθείς, ενόσω συνυπάρχουν και μερικά ψυχοσωματικά για να σε κρατούν σε εγρήγορση?

Μακάριοι όσοι και όσες, έχουν καταφέρει να περιφέρουν τα σαρκία τους δίχως ενοχές για αυτό που είναι, εφόσον δεν ανήκουν στον μέσο όρο των ανθρώπων ανάμεσά μας, γιατί όταν θα πεις "είμαι μια χαρά!" με επίγνωση, τότε έχεις καταφέρει μιαν πολλή σημαντική νίκη, επί των ψυχολογικών σου περιορισμών για την αγάπη προς τον εαυτό σου. Θέλω να πιστεύω όμως, πως οι περισσότεροι από εμάς, μέσα από το λίπος που έχουν συσσωρεύσει για λόγους παθολογικούς ή ψυχολογικούς στα σώματά τους, απλά "κρύβονται", τυλίγονται με περιττά κιλά και απορρίψεις, για να μην κάνουν έκδηλη τη μοναξιά, την έλλειψη κοινωνικής ή ερωτικής ζωής, τις όποιες φοβίες ή νευρώσεις, την αγάπη που είναι απούσα στον μικρόκοσμό τους και τόσα άλλα μυστικά και ψέμματα που κρύβει στο σεντούκι του ο κάθε ένας από εμάς και νομίζει πως τα κρατά μονάχα για εκείνον.

Αναγκαστικά επιλέγω να "απέχω" από κάποιες σημαντικές απολαύσεις της ζωής, εφόσον δεν εξυπηρετούν τον σκοπό μου, αυτήν την περίοδο, έστω και αν συχνά ακούω αυτό το "ρίξτο έξω βρε παιδί μου", όσο εγώ προτιμώ να μένω με εμένα για να αντιμετωπίζω πιο συστηματικά και ανενόχλητα τις προκλήσεις που έχουν προκύψει. Θα ξαναβγώ από το καβούκι μου, όχι ως κοινωνικό ον, αλλά ως γυναίκα, ως σύντροφος, ως άτομο που διεκδικεί και απολαμβάνει, όταν δω ότι η προσπάθειά μου αποδίδει καρπούς και αυτό θα φανεί στο σώμα μου.

Δεν μπορώ να δεχτώ το "δυστυχώς κυρία μου, έτσι θα είστε από εδώ και μπρος" του ενδοκρινολόγου που μου χορηγεί τα χάπια του θυρεοειδή, ούτε το να μην κουμπώνουν τα παντελόνια μου, που λίγο καιρό πριν χαιρόμουν να τα φοράω χωρίς να με σφίγγουν. Δεν ξέρω πόσα ψυχοσωματικά θα βγουν ακόμα, σαν αντίδραση σε όσα εισπράττω από το περιβάλλον και με κάνουν να αντιμετωπίζω και ένα ακόμα, συν ένα ακόμα κάθε φορά. Και με δάκτυλα αγκυλωμένα που δεν με αφήνουν να κοιμηθώ ήσυχα το βράδυ και με 1200 θερμίδες στο διατροφικό μου πρόγραμμα, εγώ θα το παλέψω, όσο και αν χρειαστεί αιτιολογημένα ή αναιτιολόγητα να κρατάω μακρυά μου αυτά και αυτούς που είναι παράγοντες αποσυντονισμού στη ζωή μου και ας διερωτόνται το γιατί ή με θεωρούν απλά "περίεργη" ή "κλειστή", όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι, ειδικά όταν δίνεις τις μάχες σου.

"Είσαι ευαισθητούλα Μάρλεν" μου λέει η Γιωτούλα, "γράψτους και ρίξτο και λίγο στη τρελλή" με συμβουλεύει, ενώ εγώ αντιτάσσομαι "δεν γίνεται βρε συ, αφού με ξέρεις..." Μέχρι τη στιγμή που η ζυγαριά θα ξαναπάρει τη κατιούσα, ο λιπώδης ιστός θα μειώνεται και ο μεταβολικός ρυθμός θα αυξάνεται σε ένα σώμα γεμάτο από προκλήσεις για ευγλυκαιμία, εξισορρόπηση και ανάκτηση ενός υγιέστερου τρόπου απορρόφησης των τροφών, είμαστε στις επάλξεις και μέρα με τη μέρα κρατάμε τη φλόγα αναμένη για να πετύχουμε το ποθούμενο και τότε, ας ακολουθήσουν ως λογική συνέπεια και όλα τα άλλα!


Il Divo feat. Celine Dion "I believe in you"
(για όσα ψάχνουμε και αναζητούμε σε πείσμα των καιρών και όσων έρχονται στο διάβα μας..., όλα για κάποιο λόγο έρχονται, ας πιστέψουμε σε Εμάς και ας προχωράμε εν ειρήνη...")

Marialena, 3/5/2009