Λίμνη Κερκίνη

Πρώτη φορά πήγα φέτος στον Νομό Σερρών και από τα μέρη που ήθελα να επισκευθώ ήταν φυσικά η Λίμνη Κερκίνη, μοναδικής ομορφιάς φυσικό τοπίο, το οποίο, αν κανείς δεν έχει δει ή περάσει τα νερά της, δεν μπορεί να φανταστεί το μεγαλείο της φύσης που βρίσκεται εκεί, σε έναν τόπο που μοιάζει να είναι βγαλμένος από ταινία του Αγγελόπουλου, όπως εκείνη που είχε γυρίσει χτίζοντας ένα χωριό από πλίνθες καταμεσής της λίμνης και την τραβούσε όταν τον χειμώνα τα νερά υπαναχώρησαν και το "Τοπίο στην Ομίχλη" έγινε πραγματικότητα!

All photos courtesy by Marialena, 2009

Η Λίμνη της Κερκίνης προστατεύεται από τη Συνθήκη Ραμσάρ και επιτρέπεται μόνο ελαφρά αλιεία στη λίμνη, χωρίς περαιτέρω αξιοποίηση στον περιβάλλοντα χώρο. Η απόλυτη ηρεμία που επικρατούσε καθώς το πλοιάριο διέσχιζε τη λίμνη από άκρη σε άκρη, με τον πολιτισμό να φτάνει μέχρι το χωριό του Λιθότοπου και το γνωστό Υδροηλεκτικό του Φράγμα και από την άλλη μεριά, στο βάθος, να διακρίνεται η Οροσειρά του Μπέλες στο βάθος και η γειτονική χώρα της Βουλγαρίας να βρίσκεται μετά τα βουνά.

Στη λίμνη εκτός από τα ψάρια, διαβιούν οι κορμοράνοι και οι ερωδιοί, τα υδρόβια πουλιά που χάρισαν στον φωτογραφικό μου φακό μερικές εντυπωσιακές πτήσεις καθώς απέπλεαν από το νερό, για να μεταβούν σε κάποιο άλλο σημείο του νερού ή της στεριάς.

Αφού ολοκληρώθηκε η εν πλω περιήγησή μας με το πλοιάριο του "Ιάσωνα", στην όχθη μας περίμεναν τα άλογα ιππασίας που κατευθύνθηκαν οι υπόλοιποι της παρέας για μια βόλτα στο βουνό μαζί τους. Ήμουν η τελευταία που ανέβηκα σε μια φοράδα ονόματι "Ζήνα", αστειευόμενη για την έλλειψη εμπειρίας μου σε χειρισμό αλόγου, αντί για μηχανές με φρένο και γκάζι και ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε τη βουνοπλαγιά μπροστά μας για μια βόλτα ιππαστί, με την συνοδεία των εκπαιδευτών/ιδιοκτητών του ιπποφορβείου.



Η Ζήνα, ήθελε κάθε τρεις και λίγο να τρώει διάφορα χόρτα που φύτρωναν στο πέρασμά μας και εγώ σκεφτόμουν ότι η βουβάλα (δλδ, εγώ), θα είχε κάνει το άμοιρο το αλογάκι να σκάσει από το βάρος, αλλά όσο συνεχιζόταν η ιππασία μας, με είχε απορροφήσει η εμπειρία και το τοπίο δίπλα στη λίμνη που ξεδιπλωνόνταν μπροστά μου. Η ατένιση από τη πλάτη του αλόγου μου τελείωσε όταν εκείνο κάλπασε για να κατέβει την κατηφόρα που θα μας έφτανε στον σταύλο κι εγώ "απογειώθηκα" κάνοντας ένα μπλοζόν προς τα δεξιά, από ύψος πάνω από ενάμιση μέτρο, με αποτέλεσμα να σκάσω σαν καρπούζι στο χώμα και με μια μελανιά στον κώκκυγα και πιάσιμο που με έκανε να περπατώ λες και είχα καταπιεί μπαστούνι!

Ψύχραιμη, αφού βεβαιώθηκα πως τίποτα δεν έσπασε μέσα μου, σηκώθηκα και άρχισα να περπατώ με τον περίεργο τρόπο που από το πέσιμο και μετά, έγινε το χαρακτηριστικό μου μέχρι και σήμερα... αλλά δεν μετάνοιωσα που έστω και έτσι έζησα μιαν εμπειρία που θα την θυμάμαι και θα γελάω στο τέλος. Στην ερώτηση αν θα το ξανάκανα, απάντησα θετικά, αλλά με την προϋπόθεση, αυτή τη φορά, να κάνω ιππασία σε ίσιο έδαφος, μέχρι να πάρω τον αέρα του να συντονίζομαι με το άλογο και να το ιππεύω σωστά και όχι χύμα!

Marialena, 20/5/2009