Αναρτήσεις
Οι Άνθρωποί μας είναι οι Γιορτές μας
Πριν από 4 ώρες
Πέμπτη 30 Απριλίου 2009
Let me be your soldier
Celine Dion - Let me be your soldier (L.P. «My love Essential collection», 2008)
There Comes A Time (Let me be your soldier) lyrics
Let me be your soldier
I'll stand up for you
When your world comes crashing down
I'll be the one to hold you
Let me be your soldier
I'll fight the fight for you
When you're up against the wall
I will pull you through
There comes a time
In everybody's life
When alone is not enough
To make things right
There comes a time
When we need to ask for help
When you're lost and just not strong enough
To make it through the night
When your love is on the frontline...
Let me be your soldier
I'll take the pain for you
When no one else is on your side
I'll defend you
Let me be your soldier
I'll carry the cross for you
When you're down and on your knees
I'll protect you
There comes a time
In everybody's life
When alone is not enough
To make things right
There comes a time
When we need to ask for help
When we're lost and just not strong enough
To make it through the night
When your love is on the frontline...
Let me be your soldier
There comes a time
In everybody's life
When alone is not enough
To make things right
There comes a time
When we need to ask for help
When we're lost and just not strong enough
To make it through the night
When your love is on the frontline
When your love is on the frontline
When your love is on the frontline...
Let me be your soldier, I'll die for you...
σ.σ. Έρχονται στιγμές, όπου η νηνεμία διαταράσσεται από το αεράκι που φυσά και σηκώνει κύμα προς τη κατεύθυνσή σου, αναστατώνεσαι, διερωτάσσαι τι μπορεί να σήκωσε το αγέρι προς τη μεριά σου, έτσι ξαφνικά, έτσι απρόσμενα και κάνεις να αποτραβηχτείς από το χάδι του νερού στα πόδια σου. Ένα βήμα πίσω, μα είσαι ακόμα μέσα στη θάλασσα και βλέπεις το κύμα να τυλίγει τα πόδια σου όσο δεν το αποφεύγεις...
Έτσι και η προσέγγιση με έναν άλλον άνθρωπο σε προσωπικό επίπεδο, σαν ξέσπασμα της θάλασσας μετά τη νηνεμία μοιάζει, σαν αίθριος ουρανός μετά τη καταιγίδα, σαν τον ήλιο μετά από ένα μολυβδοσκέπαστο παιχνίδι με τον ορίζοντα...
Παραδίνεσαι στη δίνη του τυφώνα, στην υπέρβαση της μονοσήμαντης ζωής σου και τείνεις χείρα προς την απέναντι στεριά? Αποστρέφεις το βλέμμα από το απίστευτο παραλλήρημα της φαντασίας σου που εξανθρωπίστηκε παρά τη γελοιότητα της λογικής του παραλόγου σου? Καλοσωρίζεις τη σκιά που θέλει να περπατήσει μαζί με τη σκιά σου και λες να σωπάσουν μέσα σου αυτά που κάποτε λόγιζες ως "ζητούμενα" και "θέλω" σου στον έρωτα? Let me be your soldier...
Καλή ακρόαση, Μαριαλένα
28/4/2009
Δευτέρα 27 Απριλίου 2009
Γαλήνη
>Η γαλήνη αποτελείται από αγνές σκέψεις, αγνά αισθήματα και αγνές επιθυμίες.
>Όταν η ενέργεια της σκέψης, του λόγου και της πράξης είναι ισορροπημένη και σταθερή, είμαστε σε γαλήνη με τον εαυτό μας, τις σχέσεις και τον κόσμο.
>Για να εξασκούμε την δύναμη της γαλήνης θα πρέπει να κοιτάμε μέσα μας για να κοιτάξουμε μετά έξω με θάρρος, σκοπό και νόημα.
"Tranquility" image by Rebecca
4/9/2007
>Όταν η ενέργεια της σκέψης, του λόγου και της πράξης είναι ισορροπημένη και σταθερή, είμαστε σε γαλήνη με τον εαυτό μας, τις σχέσεις και τον κόσμο.
>Για να εξασκούμε την δύναμη της γαλήνης θα πρέπει να κοιτάμε μέσα μας για να κοιτάξουμε μετά έξω με θάρρος, σκοπό και νόημα.
"Tranquility" image by Rebecca
4/9/2007
Πέμπτη 23 Απριλίου 2009
Μια τόσο μακρυνή απουσία...
"Τι χρώμα έχει ο ήλιος όταν περνά μέσα από τα σύννεφα? Πως βάφεται η γραμμή του ορίζοντα, σαν διασχίζεις τη θάλασσα αγαπημένε μου? Μου λείπεις, πάντα και παντού μου λείπεις και όσο περνούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια μακρυά σου, η έλλειψή σου μεγαλώνει ολόενα και περισσότερο...
Σε σκέφτομαι να ακούω τα βήματά σου να μπαίνουν στο σπίτι, να βάζεις το κλειδί στη πόρτα και να ακούω σαν από το βάθος έναν ανεπαίσθητο θόρυβο που κάνουν τα παπούτσια σου καθώς βαδίζεις προς το μέρος μου. Περπατάς στα δάκτυλα και κατευθύνεσαι στη κρεβατοκάμαρα που κοιμάμαι. Είναι ήδη πρωί και με βρίσκεις να είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι με τα μαλλιά μου λυμένα και με ένα νυχτικάκι στο κορμί μου, εκείνο το λευκό σατέν που σου αρέσει. Στέκεσαι στα πόδια του κρεβατιού και με κοιτάς χωρίς να μιλήσεις, χωρίς να πεις τίποτα, παρά μόνον με κοιτάς με ένα χαμόγελο πλατύ να έχει σχηματιστεί στα χείλη σου. Ένας αναστεναγμός, μόνον αυτός ακούγεται και κάθεσαι πλάι μου στο στρώμα, ενώ το χέρι σου χαϊδεύει τα μαλλιά μου για πρώτη φορά μετά από καιρό.
Η μυρωδιά σου, ω! ναι, η μυρωδιά σου τώρα είναι διάχυτη γύρω μου και το χέρι σου το νιώθω να γλυστρά στα μαλλιά μου απαλά. Ονειρεύομαι τάχα? Μήπως ζω ένα ακόμη όνειρο όπου εσύ είσαι πρωταγωνιστής ξανά και ξανά? Γυρίζω πλευρό και σε νιώθω δίπλα μου, είσαι εκεί ολοζώντανος, τα μάτια μου δεν με γελάνε, είσαι εσύ με σάρκα και οστά!
Ω, Θεέ μου, δεν μπορώ να το πιστέψω, ναι, δεν είναι δυνατόν, είσαι εδώ, γύρισες!!!
Τα χέρια μου απλώνονται στα δικά σου και το κορμί μου σφίγγεται με μιας στην αγκαλιά σου. "Αγάπη μου, αγάπη μου, ήλθες, δεν ονειρεύομαι, έτσι δεν είναι?" Με κοιτάς και γελάς, το πρωϊνό φως σε φωτίζει ολόκληρο, σε κάνει να μοιάζεις σαν ένας μικρός θεός! Ναι, εδώ είμαι, γύρισα, μου έλειψες μικρή μου, το ξέρεις? μου λες και με σφίγγεις ακόμα πιο πολύ καθώς τα χέρια σου με έχουν τυλίξει ολόγυρα και ακούω τον χτύπο της καρδιάς σου ή μήπως τον δικό μου να χτυπάει τρελλά, τόσο που η ανάσα μου κόβεται. Με φιλάς, με πάθος, με λαχτάρα, με αγκαλιάζεις και με φιλάς όσο η σιωπή ντύνει με μελωδία ασύλληπτη, της στιγμής.
Με ξαπλώνεις πάλι στο στρώμα και με χαϊδεύεις στους ώμους, στο στήθος, στα χέρια. Βγάζεις το σακάκι σου με μια κίνηση και μένεις με το πουκάμισο. Το άφτερ σέιβ σου έχει ποτίσει τον λαιμό σου και αυτή η μοναδική σου αντρική μυρωδιά γίνεται ένα με τα χείλη μου καθώς αγγίζω τις φλέβες σου που πάνε να σπάσουν στο λαιμό από την ένταση. Ανεβαίνω σιγά σιγά προς το στόμα σου που αρπάει το φιλί μου αχόρταγα. Ξαπλώνεις και εσύ και βλέπω τα μάτια σου να μισοκλείνουν ηδονικά καθώς τα χέρια σου αφαιρούν σιγά σιγά το νυχτικάκι μου αποκαλύπτοντας σου το κορμί μου ξανά εμπρός σου.
Χαμογελάς αυτάρεσκα, είναι γνώριμο το θέαμα, με φιλάς στο λαιμό, στο στέρνο, στο στήθος και εγώ ανατριχιάζω στη πρωϊνή ψύχρα και στο φιλί σου. Σου ξεκουμπώνω το πουκάμισο, στο λαιμό σου κρέμεται πάντα το μικρό σου φυλακτό, να σε φυλάει από τις καραβοτσακισμένες θάλασσες και τις άγνωστες στεριές που ταξιδεύεις. Έχεις ζεσταθεί, το νιώθω στην ανάσα σου, στο παλλόμενο στέρνο σου με τους μύες που το ομορφαίνουν.
Lovers, image by Mario Testino
Φίλησέ με, φίλησέ με λατρεία μου σε όλο μου το κορμί, μη σταματάς φίλησέ με, σου λέω και εσύ αγγίζεις με τα χείλη σου τη σάρκα μου που πεινασμένη αναζητά τη θωπεία σου. Κατεβαίνεις πιο χαμηλά στη κοιλιά μου που σφίγγεται καθώς με βυθίζεις σε πόθους ξάγρυπνους. Φτάνεις στη μικρή μου ζεστή φωλιά και συνεχίζεις να με φιλάς. Σταματάς για ένα λεπτό και με κοιτάς στα μάτια που παραδωμένη στέκω και αφήνομαι στο χάδι σου.
Χαμογελάς ξανά και συνεχίζεις να με ιχνηλατείς με τη γλώσσα σου, λίγο πιο μέσα, λίγο πιο πολύ, ωσότου οι αντιστάσεις μου έχουν πια χαθεί, είμαι έρμαιο στα χέρια σου, στις παλμικές κινήσεις της γλώσσας σου στο λεπτό δέρμα του εφήβαιου, δεν ορίζω πια τον εαυτό μου, είμαι δική σου, δική σου..., δική σου αγάπη μου, άντρα μου, Θεέ μου!"
Και με ένα ρίγος ηδονικό θα σβήσω στην αγκαλιά σου καθώς γνωρίζω συγκινήσεις μοναδικές μαζί σου, ενώ εσύ θα αφαιρέσεις τότε και τα υπόλοιπα ρούχα σου και θα αντικρύσω το θεσπέσιο θέαμα του κορμιού σου να στέκει περήφανο εμπρός σου, με το μόριό σου έτοιμο για όλα. Τι όμορφος που είσαι, ω! τι όμορφος που είσαι μωρό μου, έλα, έλα κοντά μου ξανά, κάνε μου έρωτα όπως εσύ ξέρεις... σε παρακαλώ, έλα!
Ερχεσαι και αισθάνομαι να με γεύεται πεινασμένα το αρσενικό μέσα σου. Σε κρατώ από τους ώμους και χαϊδεύω το σβέρκο σου καθώς θέλω ξανά να φιληθούμε και οι γλώσσες μας να χορέψουν το χορό της φωτιάς καθώς ενώνονται. Σε γεύομαι, ναι, τι όμορφο που είναι το φιλί σου, το φιλί του άνδρα που σε έχει στην αγκαλιά του. Θέλω να σε νιώσω μέσα μου, θέλω να μου κάνεις έρωτα όπως παλιά, κάνε μου έρωτα, κάνε με δική σου, έλα...
Το βλέπω στο βλέμμα σου ότι το θες και εσύ, το αναγνωρίζω στο κορμί σου που ετοιμάζεται να σμίξει με το δικό μου, οι ορμόνες μας χτυπούν κόκκινο για την αναπάντεχη συνεύρεση!
Με κοιτάς και χωρίς να πεις λέξη, σαν το δόρυ του αρχαίου πολεμιστή, βρίσκεις το στόχο σου στη γεννετήσια περιοχή μου, ενώ το επιβεβαιώνει μια δική μου μικρή κραυγή. Γαλήνεψα τώρα, είσαι μέσα μου, πόσο μου αρέσει να σε νιώθω μέσα μου, το ξέρεις αυτό! Και η φύση αναλαμβάνει τα υπόλοιπα και σε ορίζει να με οδηγήσεις στο δρόμο της απόλαυσης μαζί σου, είμαστε ένα, το νιώθεις και εσύ αυτό? Ενωθήκαμε τώρα, κράτα μου το χέρι και πάμε μαζί να ζήσουμε την ένωσή μας, αγάπη μου.
Τι να πω, όσο η ανάσα μου βαθαίνει και οι υπόκωφες κραυγές μου ξεπηδούν από τα σπλάχνα μου, τι να πω, δεν λέω τίποτα, μονάχα ανεβαίνω, ανεβαίνω όλο και πιο ψηλά μαζί σου, σου σφίγγω το χέρι, τεντώνω το κορμί μου, γυρίζω το κεφάλι μου προς τα πίσω και σε κλάσματα δευτερολέπτου, το πάθος μου με έχει κυριεύσει ξανά μαζί σου για δεύτερη φορά από τη στιγμή που ήλθες. Αχ, ναι, νιώστο και εσύ μαζί μου, εσύ μου το έδωσες αυτό το δώρο, το κορμί μου σε ευχαριστεί για την πλημμυρίδα των χυμών που του προκάλεσες! Δεν μπορείς να αντέξεις άλλο και τελειώνεις και εσύ ενώ αισθάνομαι το μόριό σου να εκρήγνυται στον κόλπο μου.
Πέφτεις στην αγκαλιά μου κάθιδρος, έλα ξάπλωσε, ξάπλωσε λατρεία μου να σε πάρω αγκαλιά, με έκανες τόσο ευτυχισμένη μαζί σου απόψε, κλαίω, από ευτυχία, από συγκίνηση, μη στεναχωριέσαι δεν είναι για κακό, μονάχα τα συναισθήματά μου εκφράζω, θέλουν και εκείνα να εκδηλωθούν μέσα σε αυτό που νιώθω για σένα. Τυλίγομαι στο στέρνο σου, σαν κλωσσόπουλο, τυλίγομαι και σε αγκαλιάζω μην μου φύγεις, μην τυχόν είναι μονάχα ένα όνειρο αυτό που ζω και όλα είναι αποκύημα της φαντασίας μου μονάχα.
Κοιτάζω γύρω μου, ανοίγω ξανά τα μάτια, έξω είναι νύχτα ακόμα και εγώ στο κρεβάτι μόνη, όπως πάντα, μιας και εσύ είσαι αλλού, μακρυά μου. Τα σκεπάσματα έχουν φύγει από τη θέση τους μιας και φαίνεται πως στριφογύριζα ανήσυχη στον ύπνο μου πριν λίγο. Το νυχτικό μου κολλάει πάνω μου, έστω και αν είναι χειμώνας. Μα τι έχω πάθει μου λες?
Δεν είσαι πουθενά στο σπίτι εκτός από τη φωτογραφία που με έχεις αγκαλιά δίπλα στο κομοδίνο και σε αυτήν λέω καλημέρα και καληνύχτα κάθε φορά. Παίρνω ένα μπλοκάκι που κρατάω δίπλα στο τηλέφωνο για σημειώσεις και σου γράφω δυο λόγια:
...απόψε μες το κρύο, μια αγκαλιά ψάχνει για δυο, μα είσαι μια τόσο μακρυνή απουσία τώρα πια, σαν να μην υπήρξες ποτέ μες τη ζωή μου, πριν καν εγώ σ' ονειρευτώ!
Για σένα..."
Marialena, 12/03/2009
Σε σκέφτομαι να ακούω τα βήματά σου να μπαίνουν στο σπίτι, να βάζεις το κλειδί στη πόρτα και να ακούω σαν από το βάθος έναν ανεπαίσθητο θόρυβο που κάνουν τα παπούτσια σου καθώς βαδίζεις προς το μέρος μου. Περπατάς στα δάκτυλα και κατευθύνεσαι στη κρεβατοκάμαρα που κοιμάμαι. Είναι ήδη πρωί και με βρίσκεις να είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι με τα μαλλιά μου λυμένα και με ένα νυχτικάκι στο κορμί μου, εκείνο το λευκό σατέν που σου αρέσει. Στέκεσαι στα πόδια του κρεβατιού και με κοιτάς χωρίς να μιλήσεις, χωρίς να πεις τίποτα, παρά μόνον με κοιτάς με ένα χαμόγελο πλατύ να έχει σχηματιστεί στα χείλη σου. Ένας αναστεναγμός, μόνον αυτός ακούγεται και κάθεσαι πλάι μου στο στρώμα, ενώ το χέρι σου χαϊδεύει τα μαλλιά μου για πρώτη φορά μετά από καιρό.
Η μυρωδιά σου, ω! ναι, η μυρωδιά σου τώρα είναι διάχυτη γύρω μου και το χέρι σου το νιώθω να γλυστρά στα μαλλιά μου απαλά. Ονειρεύομαι τάχα? Μήπως ζω ένα ακόμη όνειρο όπου εσύ είσαι πρωταγωνιστής ξανά και ξανά? Γυρίζω πλευρό και σε νιώθω δίπλα μου, είσαι εκεί ολοζώντανος, τα μάτια μου δεν με γελάνε, είσαι εσύ με σάρκα και οστά!
Ω, Θεέ μου, δεν μπορώ να το πιστέψω, ναι, δεν είναι δυνατόν, είσαι εδώ, γύρισες!!!
Τα χέρια μου απλώνονται στα δικά σου και το κορμί μου σφίγγεται με μιας στην αγκαλιά σου. "Αγάπη μου, αγάπη μου, ήλθες, δεν ονειρεύομαι, έτσι δεν είναι?" Με κοιτάς και γελάς, το πρωϊνό φως σε φωτίζει ολόκληρο, σε κάνει να μοιάζεις σαν ένας μικρός θεός! Ναι, εδώ είμαι, γύρισα, μου έλειψες μικρή μου, το ξέρεις? μου λες και με σφίγγεις ακόμα πιο πολύ καθώς τα χέρια σου με έχουν τυλίξει ολόγυρα και ακούω τον χτύπο της καρδιάς σου ή μήπως τον δικό μου να χτυπάει τρελλά, τόσο που η ανάσα μου κόβεται. Με φιλάς, με πάθος, με λαχτάρα, με αγκαλιάζεις και με φιλάς όσο η σιωπή ντύνει με μελωδία ασύλληπτη, της στιγμής.
Με ξαπλώνεις πάλι στο στρώμα και με χαϊδεύεις στους ώμους, στο στήθος, στα χέρια. Βγάζεις το σακάκι σου με μια κίνηση και μένεις με το πουκάμισο. Το άφτερ σέιβ σου έχει ποτίσει τον λαιμό σου και αυτή η μοναδική σου αντρική μυρωδιά γίνεται ένα με τα χείλη μου καθώς αγγίζω τις φλέβες σου που πάνε να σπάσουν στο λαιμό από την ένταση. Ανεβαίνω σιγά σιγά προς το στόμα σου που αρπάει το φιλί μου αχόρταγα. Ξαπλώνεις και εσύ και βλέπω τα μάτια σου να μισοκλείνουν ηδονικά καθώς τα χέρια σου αφαιρούν σιγά σιγά το νυχτικάκι μου αποκαλύπτοντας σου το κορμί μου ξανά εμπρός σου.
Χαμογελάς αυτάρεσκα, είναι γνώριμο το θέαμα, με φιλάς στο λαιμό, στο στέρνο, στο στήθος και εγώ ανατριχιάζω στη πρωϊνή ψύχρα και στο φιλί σου. Σου ξεκουμπώνω το πουκάμισο, στο λαιμό σου κρέμεται πάντα το μικρό σου φυλακτό, να σε φυλάει από τις καραβοτσακισμένες θάλασσες και τις άγνωστες στεριές που ταξιδεύεις. Έχεις ζεσταθεί, το νιώθω στην ανάσα σου, στο παλλόμενο στέρνο σου με τους μύες που το ομορφαίνουν.
Lovers, image by Mario Testino
Φίλησέ με, φίλησέ με λατρεία μου σε όλο μου το κορμί, μη σταματάς φίλησέ με, σου λέω και εσύ αγγίζεις με τα χείλη σου τη σάρκα μου που πεινασμένη αναζητά τη θωπεία σου. Κατεβαίνεις πιο χαμηλά στη κοιλιά μου που σφίγγεται καθώς με βυθίζεις σε πόθους ξάγρυπνους. Φτάνεις στη μικρή μου ζεστή φωλιά και συνεχίζεις να με φιλάς. Σταματάς για ένα λεπτό και με κοιτάς στα μάτια που παραδωμένη στέκω και αφήνομαι στο χάδι σου.
Χαμογελάς ξανά και συνεχίζεις να με ιχνηλατείς με τη γλώσσα σου, λίγο πιο μέσα, λίγο πιο πολύ, ωσότου οι αντιστάσεις μου έχουν πια χαθεί, είμαι έρμαιο στα χέρια σου, στις παλμικές κινήσεις της γλώσσας σου στο λεπτό δέρμα του εφήβαιου, δεν ορίζω πια τον εαυτό μου, είμαι δική σου, δική σου..., δική σου αγάπη μου, άντρα μου, Θεέ μου!"
Και με ένα ρίγος ηδονικό θα σβήσω στην αγκαλιά σου καθώς γνωρίζω συγκινήσεις μοναδικές μαζί σου, ενώ εσύ θα αφαιρέσεις τότε και τα υπόλοιπα ρούχα σου και θα αντικρύσω το θεσπέσιο θέαμα του κορμιού σου να στέκει περήφανο εμπρός σου, με το μόριό σου έτοιμο για όλα. Τι όμορφος που είσαι, ω! τι όμορφος που είσαι μωρό μου, έλα, έλα κοντά μου ξανά, κάνε μου έρωτα όπως εσύ ξέρεις... σε παρακαλώ, έλα!
Ερχεσαι και αισθάνομαι να με γεύεται πεινασμένα το αρσενικό μέσα σου. Σε κρατώ από τους ώμους και χαϊδεύω το σβέρκο σου καθώς θέλω ξανά να φιληθούμε και οι γλώσσες μας να χορέψουν το χορό της φωτιάς καθώς ενώνονται. Σε γεύομαι, ναι, τι όμορφο που είναι το φιλί σου, το φιλί του άνδρα που σε έχει στην αγκαλιά του. Θέλω να σε νιώσω μέσα μου, θέλω να μου κάνεις έρωτα όπως παλιά, κάνε μου έρωτα, κάνε με δική σου, έλα...
Το βλέπω στο βλέμμα σου ότι το θες και εσύ, το αναγνωρίζω στο κορμί σου που ετοιμάζεται να σμίξει με το δικό μου, οι ορμόνες μας χτυπούν κόκκινο για την αναπάντεχη συνεύρεση!
Με κοιτάς και χωρίς να πεις λέξη, σαν το δόρυ του αρχαίου πολεμιστή, βρίσκεις το στόχο σου στη γεννετήσια περιοχή μου, ενώ το επιβεβαιώνει μια δική μου μικρή κραυγή. Γαλήνεψα τώρα, είσαι μέσα μου, πόσο μου αρέσει να σε νιώθω μέσα μου, το ξέρεις αυτό! Και η φύση αναλαμβάνει τα υπόλοιπα και σε ορίζει να με οδηγήσεις στο δρόμο της απόλαυσης μαζί σου, είμαστε ένα, το νιώθεις και εσύ αυτό? Ενωθήκαμε τώρα, κράτα μου το χέρι και πάμε μαζί να ζήσουμε την ένωσή μας, αγάπη μου.
Τι να πω, όσο η ανάσα μου βαθαίνει και οι υπόκωφες κραυγές μου ξεπηδούν από τα σπλάχνα μου, τι να πω, δεν λέω τίποτα, μονάχα ανεβαίνω, ανεβαίνω όλο και πιο ψηλά μαζί σου, σου σφίγγω το χέρι, τεντώνω το κορμί μου, γυρίζω το κεφάλι μου προς τα πίσω και σε κλάσματα δευτερολέπτου, το πάθος μου με έχει κυριεύσει ξανά μαζί σου για δεύτερη φορά από τη στιγμή που ήλθες. Αχ, ναι, νιώστο και εσύ μαζί μου, εσύ μου το έδωσες αυτό το δώρο, το κορμί μου σε ευχαριστεί για την πλημμυρίδα των χυμών που του προκάλεσες! Δεν μπορείς να αντέξεις άλλο και τελειώνεις και εσύ ενώ αισθάνομαι το μόριό σου να εκρήγνυται στον κόλπο μου.
Πέφτεις στην αγκαλιά μου κάθιδρος, έλα ξάπλωσε, ξάπλωσε λατρεία μου να σε πάρω αγκαλιά, με έκανες τόσο ευτυχισμένη μαζί σου απόψε, κλαίω, από ευτυχία, από συγκίνηση, μη στεναχωριέσαι δεν είναι για κακό, μονάχα τα συναισθήματά μου εκφράζω, θέλουν και εκείνα να εκδηλωθούν μέσα σε αυτό που νιώθω για σένα. Τυλίγομαι στο στέρνο σου, σαν κλωσσόπουλο, τυλίγομαι και σε αγκαλιάζω μην μου φύγεις, μην τυχόν είναι μονάχα ένα όνειρο αυτό που ζω και όλα είναι αποκύημα της φαντασίας μου μονάχα.
Κοιτάζω γύρω μου, ανοίγω ξανά τα μάτια, έξω είναι νύχτα ακόμα και εγώ στο κρεβάτι μόνη, όπως πάντα, μιας και εσύ είσαι αλλού, μακρυά μου. Τα σκεπάσματα έχουν φύγει από τη θέση τους μιας και φαίνεται πως στριφογύριζα ανήσυχη στον ύπνο μου πριν λίγο. Το νυχτικό μου κολλάει πάνω μου, έστω και αν είναι χειμώνας. Μα τι έχω πάθει μου λες?
Δεν είσαι πουθενά στο σπίτι εκτός από τη φωτογραφία που με έχεις αγκαλιά δίπλα στο κομοδίνο και σε αυτήν λέω καλημέρα και καληνύχτα κάθε φορά. Παίρνω ένα μπλοκάκι που κρατάω δίπλα στο τηλέφωνο για σημειώσεις και σου γράφω δυο λόγια:
...απόψε μες το κρύο, μια αγκαλιά ψάχνει για δυο, μα είσαι μια τόσο μακρυνή απουσία τώρα πια, σαν να μην υπήρξες ποτέ μες τη ζωή μου, πριν καν εγώ σ' ονειρευτώ!
Για σένα..."
Marialena, 12/03/2009
Σάββατο 18 Απριλίου 2009
Το Φως της Αλήθειας
Πάσχα Κυρίου, μέσα στην αναγέννηση της Άνοιξης, τώρα που ο Άδης άφησε τη Περσεφόνη να επιστρέψει στην επιφάνεια της Γης και να σημάνει την απαρχή του κύκλου της ζωής και πάλι.
Πάσχα Κυρίου με τον Αμνό του Θεού, να θυσιάζεται υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα και ταφέντα και αναστάντα την τρίτη μέρα κατά τας γραφάς.
Μας υποσχέθηκε την Αιώνιο Ζωή, την Επουράνια Λύτρωση, την Αποκάλυψη, κρίναις ζώντας και νεκρούς, ου της Βασιλείας ουκ έστι τέλος...
Αυτό ήταν το κάλεσμά Του, ο προορισμός Του, το πεπρωμένο Του. Εμείς, οι επίγονοι, οι εν Κυρίω αδελφοί εκούσια και ακούσια, ακροβατούμε μεταξύ πραγματικότητας και προσδοκίας, ελπίδας και απελπισίας, ζωής και θανάτου, φυσικού και πνευματικού κόσμου.
Το Φως της Αναστάσεως, θα ανάψει για μιαν ακόμη φορά μέσα στην άκρα του Τάφου σιωπή, το Θαύμα της Πίστης, αναβλύζει μέσα από μιαν τόσο δα φλογίτσα για εμάς τους Χριστιανούς.
Αλληλλούϊα, σε ψυχές που μαραζώνουν μέσα από τις δοκιμασίες της καθημερινόητας, που προσφεύγουν στη προσευχή και στην άνωθεν ευσπλαχνία, για να παίρνουν κουράγιο. Γονυπετείς, με τα μάτια σβησμένα από τον πόνο, σφίγγουν τα χέρια και μονολογούν μπροστά σε ένα εικόνισμα "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό" ξανά και ξανά, σαν μάντρα.
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με την αμαρτωλή, ελέησον μια ψυχή που ακροβατεί μεταξύ ορθολογισμού και συναισθήματος, πίστης και αμφισβήτισης, οργής και γαλήνης, θυμού και ηρεμίας, αρρώστιας και υγείας, ελέησόν με τη δούλη Σου, την Μαρία τη Μαγδαληνή, την μια εκ των Δέκα Παρθένων, τη γυναίκα που τα δάκρυά της αν και αφανή, έχουν ποτίσει τα πόδια σου στο Σταυρό, όταν σε αποκαθήλωναν.
Εύχομαι υγεία, σωματική, ψυχική και νοητική, εύχομαι αγάπη, που θα δωθεί στα αδέσποτα, στους γέροντες, στα ορφανά και στους ανθρώπους δίχως όνομα μα με ταυτότητα ψυχής, εύχομαι η Σταύρωση να σημάνει κάτι στις καρδιές μας, όχι σαν έθιμο ή συνήθεια, αλλά κατ' ουσίαν, για την ίδια την σημασία του Θανάτου στο Σταυρό και την Ανάσταση του Ναζωραίου.
Για μένα εύχομαι ηρεμία αυτήν την εποχή, ανασυγκρότηση και επαφή με τον εαυτό μου που την έχω χάσει το τελευταίο διάστημα, τη χαρά της ζωής και των νέων ξεκινημάτων, τον ενθουσιασμό και την παρακίνηση για να ανοίξω τη πόρτα της ψυχής να κάνω επαφή με το φως της φώτισης και της Υπέρτατης Αλήθειας, την αγάπη προς τον εαυτό μου και τη δοτικότητα προς τους σημαντικούς για εμένα ανθρώπους.
Δεν μου αρέσει να λέω μεγάλες κουβέντες, ούτε να παριστάνω αυτό που δεν είμαι, αλλά αυτό που επιθυμώ και θέλω, πέραν όλων των άλλων ονείρων και επιδιώξεων που έχω, είναι να έλθει το επόμενο Πάσχα και να δώσω το φιλί της Αγάπης με τον Άνθρωπό μου, τίποτε άλλο, Αμήν.
Send this eCard !
Marialena, 16/4/2009
Πάσχα Κυρίου με τον Αμνό του Θεού, να θυσιάζεται υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα και ταφέντα και αναστάντα την τρίτη μέρα κατά τας γραφάς.
Μας υποσχέθηκε την Αιώνιο Ζωή, την Επουράνια Λύτρωση, την Αποκάλυψη, κρίναις ζώντας και νεκρούς, ου της Βασιλείας ουκ έστι τέλος...
Αυτό ήταν το κάλεσμά Του, ο προορισμός Του, το πεπρωμένο Του. Εμείς, οι επίγονοι, οι εν Κυρίω αδελφοί εκούσια και ακούσια, ακροβατούμε μεταξύ πραγματικότητας και προσδοκίας, ελπίδας και απελπισίας, ζωής και θανάτου, φυσικού και πνευματικού κόσμου.
Το Φως της Αναστάσεως, θα ανάψει για μιαν ακόμη φορά μέσα στην άκρα του Τάφου σιωπή, το Θαύμα της Πίστης, αναβλύζει μέσα από μιαν τόσο δα φλογίτσα για εμάς τους Χριστιανούς.
Αλληλλούϊα, σε ψυχές που μαραζώνουν μέσα από τις δοκιμασίες της καθημερινόητας, που προσφεύγουν στη προσευχή και στην άνωθεν ευσπλαχνία, για να παίρνουν κουράγιο. Γονυπετείς, με τα μάτια σβησμένα από τον πόνο, σφίγγουν τα χέρια και μονολογούν μπροστά σε ένα εικόνισμα "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό" ξανά και ξανά, σαν μάντρα.
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με την αμαρτωλή, ελέησον μια ψυχή που ακροβατεί μεταξύ ορθολογισμού και συναισθήματος, πίστης και αμφισβήτισης, οργής και γαλήνης, θυμού και ηρεμίας, αρρώστιας και υγείας, ελέησόν με τη δούλη Σου, την Μαρία τη Μαγδαληνή, την μια εκ των Δέκα Παρθένων, τη γυναίκα που τα δάκρυά της αν και αφανή, έχουν ποτίσει τα πόδια σου στο Σταυρό, όταν σε αποκαθήλωναν.
Εύχομαι υγεία, σωματική, ψυχική και νοητική, εύχομαι αγάπη, που θα δωθεί στα αδέσποτα, στους γέροντες, στα ορφανά και στους ανθρώπους δίχως όνομα μα με ταυτότητα ψυχής, εύχομαι η Σταύρωση να σημάνει κάτι στις καρδιές μας, όχι σαν έθιμο ή συνήθεια, αλλά κατ' ουσίαν, για την ίδια την σημασία του Θανάτου στο Σταυρό και την Ανάσταση του Ναζωραίου.
Για μένα εύχομαι ηρεμία αυτήν την εποχή, ανασυγκρότηση και επαφή με τον εαυτό μου που την έχω χάσει το τελευταίο διάστημα, τη χαρά της ζωής και των νέων ξεκινημάτων, τον ενθουσιασμό και την παρακίνηση για να ανοίξω τη πόρτα της ψυχής να κάνω επαφή με το φως της φώτισης και της Υπέρτατης Αλήθειας, την αγάπη προς τον εαυτό μου και τη δοτικότητα προς τους σημαντικούς για εμένα ανθρώπους.
Δεν μου αρέσει να λέω μεγάλες κουβέντες, ούτε να παριστάνω αυτό που δεν είμαι, αλλά αυτό που επιθυμώ και θέλω, πέραν όλων των άλλων ονείρων και επιδιώξεων που έχω, είναι να έλθει το επόμενο Πάσχα και να δώσω το φιλί της Αγάπης με τον Άνθρωπό μου, τίποτε άλλο, Αμήν.
Send this eCard !
Marialena, 16/4/2009
Τετάρτη 15 Απριλίου 2009
Κάνε το κορόιδο...
Η ταλαιπωρία μου εργασιακά υφίσταται εδώ και έναν περίπου χρόνο, όταν με κάλεσε ο προϊστάμενος στο γραφείο του μιαν ωραία πρωϊα, για να μου πει φανερά σε ένταση, πως είχε δει τον φάκελό μου και πως το πιστοποιητικό αναπηρίας που έχω από τη δευτεροβάθμια υγειονομική επιτροπή του ΙΚΑ από το 2000 και αφορά σε επιπλοκές στην όρασή μου λόγω χρόνιας πάθησης και με κατατάσσει στο ποσοστό αναπηρίας του 67%, ήταν η αιτία για να μου πει ότι η πρόσληψή μου το 2002 στην υπηρεσία στην οποία εργάζομαι μέσω ΑΣΕΠ (και χωρίς μέσο το δηλώνω ξεκάθαρα), ήταν λέει παράνομη και πως αν "πάθω" τίποτε δεν θέλει να φέρει ευθύνη(!!!) και γι' αυτό με έθεσε έκτοτε σε λεγόμενη ελαφρά υπηρεσία ή μπορείτε να το πείτε και κωλοβάρεμα ενίοτε, ενώ του προσκόμισα όλες τις σχετικές ιατρικές εξετάσεις, που πιστοποιούσαν πως είμαι ικανή να εργασθώ στη θέση για την οποία προσελήφθην αρχικά και εξακολουθούσα να εργάζομαι.
Μετά από ένα καλοκαίρι απαξίωσης και ενώ για κακή μου τύχη, είχε χαλάσει και ο εργασιακός μου υπολογιστής λόγω παλαιόητας, γεγονός που με άφησε χωρίς ουσιαστικά εργαλείο δουλειάς μέχρι και σήμερα, οπότε παρά τις εκκλήσεις μου για να προμηθευτώ ένα καινούργιο υπολογιστή, έβρισκα ως δικαιολογία διάφορες προφάσεις, για να μένω η μόνη από τους εργαζόμενους χωρίς το βασικό εργαλείο για την δουλειά μου.
Βέβαια, με το που μπήκε ο Σεπτέμβρης, θεώρησε καλό ο συγκεκριμένος προϊστάμενος να μου αναθέσει να φέρω εις πέρας την αρχειοθέτηση των 1200 αιτήσεων αδειών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ που διαχειρίζεται ο συγκεκριμένος οργανισμός, φεύγοντας από τη θέση εργασίας μου για τέσσερις μήνες, χωρίς στοιχειώδεις υποδομές, μέσα στη βρωμιά και στην ορθοστασία, καθότι οι υπάλληλοι που είχαν αυτήν την υποχρέωση απλά δήλωσαν ότι δεν επιθυμούν να εμπλακούν, ενώ ήταν υποχρέωσή τους.
Μην ψάχνετε να βρείτε λογική σε όσα περιγράφω σήμερα, γιατί και εγώ ακόμα την αναζητώ στις αποφάσεις ανθρώπων που διαχειρίζονται το ανθρώπινο δυναμικό ενός φορέα. Το ότι έφερα εις πέρας αυτό που μου ανατέθηκε, το έφερα, με κόστος μεγάλο όμως ψυχολογικό, καθότι αισθανόμουν ότι απαξιώθηκα ως εργαζόμενη, που είχε ως συνέπεια την επιδείνωση της υγείας μου ορμονολογικά, κατάσταση που αντιμετωπίζω φαρμακευτικά μέχρι τώρα, μιας και αισθανόμουν πνιγμένη από όσα συνέβαιναν και δεν το εκτόνωσα για να ηρεμήσω και αποφορτιστώ με υγιή τρόπο...
{Το να εξηγήσουμε λογικά τις λεγόμενες ψυχοσωματικές παθήσεις, είναι δύσκολο, γεγονός όμως είναι πως εμφανίζονται συνήθως σε περιπτώσεις μεγάλης ψυχολογικής πίεσης ή καταπίεσης του ατόμου και δρουν ως μηχανισμός εκτόνωσης, με έναν μη υγιή τρόπο, που όμως δεν παύει να δρα ως βαλβίδα αποσυμπίεσης για όσα το άτομο προσλαμβάνει ως στρεσογόνους παράγοντες}.
Από τον Ιανουάριο που ολοκλήρωσα το έργο της αρχειοθέτησης, επέστρεψα στο παλιό μου γραφείο, όπου μου ανατέθηκε -πάλι- ένα μικρό κομμάτι αρμοδιοτήτων, λέγοντάς μου πως συν τω χρόνω θα έχω πλήρες αντικείμενο απασχόλησης γιατί υπήρχαν και κάποιες εκκρεμότητες μετακόμισής μας σε νέα τοποθεσία, οπότε δόθηκε προτεραιότητα σε αυτό από τη διοίκηση του οργανισμού.
Η μετακόμιση έγινε πρόσφατα και βρέθηκα σε ένα νέο περιβάλλον, με νέες ισορροπίες και ομολογώ αγωνίες, καθότι, όλο αυτό το χρονικό διάστημα, σε ό,τι μου είχε ανατεθεί από τον προϊστάμενο, είχα ανταποκριθεί, μα συνεργασία πέραν τούτου, ουδεμία. Χθες μάλιστα, ο αντιπρόεδρος πέρασε από το γραφείο μου και του έθεσα υπόψην του ότι δεν θέλω να είμαι διακοσμητικό στοιχείο στην εργασία μου και πως εκεί βρίσκομαι και να εργαστώ και εκείνος με παρέπεμψε στον αρμόδιο, ενισχύοντας με τα λεγόμενά του την πρόθεσή μου, αλλά χωρίς ουσιαστικά να πάρει θέση.
Σήμερα το πρωί, πήγα στο γραφείο του αρμοδίου, όπου μου ανακοινώθηκε ότι εισηγήθηκε να προμηθευτώ υπολογιστή σύντομα και πως θα μου δωθούν νέα καθήκοντα βάσει των προσόντων μου, αν και το θέμα της υγείας μου κατ' αυτούς είναι ένα θέμα (η ερμηνεία δική σας). Αντιπαρήλθα με το να ισχυριστώ πως όσα χρόνια εργάζομαι στη συγκεκριμένη υπηρεσία, δεν έχω δημιουργήσει πρόβλημα για τα θέματα υγείας που αντιμετωπίζω.
Φίλοι μου, να μην κουράζω τα μάτια σας με ήδη λεχθέντα ή πραχθέντα, πέραν του ότι διαπιστώνω καθημερινά, πως κάποιοι κρατούντες νομίζουν πως οι νόμοι στην Ελλάδα είναι για χρήση κατά το δοκούν, ειδικά στις ευπαθείς ομάδες πληθυσμού, όπως τα ΑμεΑ, που μετά τις επιπλοκές της πάθησής μου, πλέον ανήκω. Ως εκ τούτου, έγινα αντικείμενο χλεύης από ανώτερους αξιωματούχους στην εργασία μου και αντικείμενο συζήτησής τους "κεκλεισμένων των θυρών" για το "πρόβλημά" μου, όπως το αποκαλούν, θέλοντας έτσι να εξωθήσουν έναν άνθρωπο που είναι ηθικός, σοβαρός, μετρημένος μα και ανθρώπινος και πρόθυμος στην εργασία του, να φτάσει σχεδόν στα όριά του και να παραιτηθεί κάτω από το βάρος της πίεσης που υφίσταται.
Τη χάρη αυτή δεν θα την κάνω σε κανέναν από τους κυρίους και τις κυρίες που βρίσκουν έδαφος να σχολιάζουν κουτσομπολιά, για να ανέλθουν στην εργασιακή κλίμακα μετά Βαϊων και κλάδων, ως ευνοούμενοι κάποιων άλλων, όμως παρόλη την επιδείνωση της υγείας μου αυτό το χρονικό διάστημα και παράλληλα τη προσπάθεια απόκατάστασής της, συνεχίζω να υποστηρίζω τα δικαιώματα των ευπαθών ομάδων στην Ελλάδα, ακόμα και με το δικό μου προσωπικό κόστος, να μάχομαι ενάντια σε ρατσιστικές συμπεριφορές και να έρχομαι αντιμέτωπη με ημιμάθεια, προκατάληψη, κακόβουλα σχόλια και συμπεριφορές συχνά που δεν συνάδουν με τις θέσεις ευθύνης που έχουν καταλάβει επιστήμονες και ειδικοί σε διάφορες υπηρεσίες, γιατί πέραν από το όποιο "πρόβλημα" του συνανθρώπου τους, που όσο εργαζόταν στον ίδιο φορέα 12ωρα το 2004 ήταν σε καλύτερη μοίρα και τώρα που ζητά ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες στο χώρο της δουλειάς της, την αντιμετωπίζουν ως εκτόπλασμα.
Σήμερα μετά τον ζόφο που έζησα όλον αυτόν τον καιρό, έγινε ένα βήμα θέλω να πιστεύω προς τα εμπρός με το να συζητήσουμε σε νέα βάση την κατάσταση που εκκρεμούσε κατά εμού, όμως η διαδρομή δεν τελείωσε εδώ, καθότι δεν μπορώ παρά να εμπιστεύομαι μόνον τη σκιά μου στις περισσότερες περιπτώσεις εργασιακά. Με αφορμή στα όσα διαδιδραματίζονται, χωρίς να τα μαθαίνει κανείς, έχω όμως να πω ότι:
- Υπάρχει σχετική νομοθεσία που προστατεύει τα άτομα με ειδικές ανάγκες στον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα
- Υπάρχει η Συνομοσπονδία Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες
- Υπάρχει το Υπουργείο Εργασίας και το Υπουργείο Υγείας
- Η Γενική Γραμματεία Ισότητας,
- H Υποεπιτροπή για τα Άτομα με Αναπηρία της Βουλής
- Η Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Ισότητας, Νεολάιας & Δικαιωμάτων του Ανθρώπου
(πρόεδρός των οποίων είναι η Βουλευτής Κορινθίας κα Αθηνά Κόρκα)
Όπως επίσης υπάρχουν και σχετικοί εργατολόγοι που ειδικεύονται στη προάσπιση των δικαιωμάτων των παραπάνω κοινωνικών ομάδων και γι'αυτό, όταν ακούσετε να σας τρομοκρατούν με επιχειρήματα "επειδή έχεις διαβήτη, δεν κάνεις καλά τη δουλειά σου", Α Ν Τ Ι Δ Ρ Α Σ Τ Ε!!! Μην αφήσετε τους όποιους επιτήδειους να βρίσκουν πάτημα την υγεία σας για να σας υποβιβάζουν, επειδή οι ίδιοι θεωρούν εαυτούς των υπεράνω και εσάς "κατώτερα όντα". Όχι, όπως δεν χρησιμοποίησα "δόντι" για να προσληφθώ μέσω ΑΣΕΠ σε έναν συγκεκριμένο οργανισμό στον οποίο και εργάζομαι, το ίδιο δεν δέχομαι να με μειώνουν για κάτι το οποίο αντιμετωπίζω και δεν με εμποδίζει να είμαι ενταγμένο στη κοινωνία μέλος και παραγωγικός άνθρωπος στο μέτρο των δυνατοτήτων μου.
Ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο και συνεχίζω να είμαι ιδεολόγος και μαχητής για τα δικαιώματα όσων η ζωή τους δοκιμάζει ποικιλοτρόπως. Ένα έχω να πω, μην εφησυχάζεστε και μην ανέχεστε συμπεριφορές που σας καθιστούν θύματα ρατσιστικών πεποιθήσεων, ειδικά όταν δεν έχουν άλλο πάτημα εναντίον σας, εκτός από την όποια "διαφορετικότητά" σας.
Μέχρι τότε παραμένουμε, με όποιο κόστος, στις επάλξεις και αυτό να το έχετε υπόψην σας, κυρίες και κύριοι, που νομίζετε πως είστε στο απυρόβλητο με τις διάφορες αιτιάσεις σας, γιατί εγώ προσωπικά όπως και άλλοι πολλοί συνάνθρωποί μας, δεν κάνουμε το κορόιδο απέναντι στην αδικία!
Marialena, 15/4/2009
Μετά από ένα καλοκαίρι απαξίωσης και ενώ για κακή μου τύχη, είχε χαλάσει και ο εργασιακός μου υπολογιστής λόγω παλαιόητας, γεγονός που με άφησε χωρίς ουσιαστικά εργαλείο δουλειάς μέχρι και σήμερα, οπότε παρά τις εκκλήσεις μου για να προμηθευτώ ένα καινούργιο υπολογιστή, έβρισκα ως δικαιολογία διάφορες προφάσεις, για να μένω η μόνη από τους εργαζόμενους χωρίς το βασικό εργαλείο για την δουλειά μου.
Βέβαια, με το που μπήκε ο Σεπτέμβρης, θεώρησε καλό ο συγκεκριμένος προϊστάμενος να μου αναθέσει να φέρω εις πέρας την αρχειοθέτηση των 1200 αιτήσεων αδειών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ που διαχειρίζεται ο συγκεκριμένος οργανισμός, φεύγοντας από τη θέση εργασίας μου για τέσσερις μήνες, χωρίς στοιχειώδεις υποδομές, μέσα στη βρωμιά και στην ορθοστασία, καθότι οι υπάλληλοι που είχαν αυτήν την υποχρέωση απλά δήλωσαν ότι δεν επιθυμούν να εμπλακούν, ενώ ήταν υποχρέωσή τους.
Μην ψάχνετε να βρείτε λογική σε όσα περιγράφω σήμερα, γιατί και εγώ ακόμα την αναζητώ στις αποφάσεις ανθρώπων που διαχειρίζονται το ανθρώπινο δυναμικό ενός φορέα. Το ότι έφερα εις πέρας αυτό που μου ανατέθηκε, το έφερα, με κόστος μεγάλο όμως ψυχολογικό, καθότι αισθανόμουν ότι απαξιώθηκα ως εργαζόμενη, που είχε ως συνέπεια την επιδείνωση της υγείας μου ορμονολογικά, κατάσταση που αντιμετωπίζω φαρμακευτικά μέχρι τώρα, μιας και αισθανόμουν πνιγμένη από όσα συνέβαιναν και δεν το εκτόνωσα για να ηρεμήσω και αποφορτιστώ με υγιή τρόπο...
{Το να εξηγήσουμε λογικά τις λεγόμενες ψυχοσωματικές παθήσεις, είναι δύσκολο, γεγονός όμως είναι πως εμφανίζονται συνήθως σε περιπτώσεις μεγάλης ψυχολογικής πίεσης ή καταπίεσης του ατόμου και δρουν ως μηχανισμός εκτόνωσης, με έναν μη υγιή τρόπο, που όμως δεν παύει να δρα ως βαλβίδα αποσυμπίεσης για όσα το άτομο προσλαμβάνει ως στρεσογόνους παράγοντες}.
Από τον Ιανουάριο που ολοκλήρωσα το έργο της αρχειοθέτησης, επέστρεψα στο παλιό μου γραφείο, όπου μου ανατέθηκε -πάλι- ένα μικρό κομμάτι αρμοδιοτήτων, λέγοντάς μου πως συν τω χρόνω θα έχω πλήρες αντικείμενο απασχόλησης γιατί υπήρχαν και κάποιες εκκρεμότητες μετακόμισής μας σε νέα τοποθεσία, οπότε δόθηκε προτεραιότητα σε αυτό από τη διοίκηση του οργανισμού.
Η μετακόμιση έγινε πρόσφατα και βρέθηκα σε ένα νέο περιβάλλον, με νέες ισορροπίες και ομολογώ αγωνίες, καθότι, όλο αυτό το χρονικό διάστημα, σε ό,τι μου είχε ανατεθεί από τον προϊστάμενο, είχα ανταποκριθεί, μα συνεργασία πέραν τούτου, ουδεμία. Χθες μάλιστα, ο αντιπρόεδρος πέρασε από το γραφείο μου και του έθεσα υπόψην του ότι δεν θέλω να είμαι διακοσμητικό στοιχείο στην εργασία μου και πως εκεί βρίσκομαι και να εργαστώ και εκείνος με παρέπεμψε στον αρμόδιο, ενισχύοντας με τα λεγόμενά του την πρόθεσή μου, αλλά χωρίς ουσιαστικά να πάρει θέση.
Σήμερα το πρωί, πήγα στο γραφείο του αρμοδίου, όπου μου ανακοινώθηκε ότι εισηγήθηκε να προμηθευτώ υπολογιστή σύντομα και πως θα μου δωθούν νέα καθήκοντα βάσει των προσόντων μου, αν και το θέμα της υγείας μου κατ' αυτούς είναι ένα θέμα (η ερμηνεία δική σας). Αντιπαρήλθα με το να ισχυριστώ πως όσα χρόνια εργάζομαι στη συγκεκριμένη υπηρεσία, δεν έχω δημιουργήσει πρόβλημα για τα θέματα υγείας που αντιμετωπίζω.
Φίλοι μου, να μην κουράζω τα μάτια σας με ήδη λεχθέντα ή πραχθέντα, πέραν του ότι διαπιστώνω καθημερινά, πως κάποιοι κρατούντες νομίζουν πως οι νόμοι στην Ελλάδα είναι για χρήση κατά το δοκούν, ειδικά στις ευπαθείς ομάδες πληθυσμού, όπως τα ΑμεΑ, που μετά τις επιπλοκές της πάθησής μου, πλέον ανήκω. Ως εκ τούτου, έγινα αντικείμενο χλεύης από ανώτερους αξιωματούχους στην εργασία μου και αντικείμενο συζήτησής τους "κεκλεισμένων των θυρών" για το "πρόβλημά" μου, όπως το αποκαλούν, θέλοντας έτσι να εξωθήσουν έναν άνθρωπο που είναι ηθικός, σοβαρός, μετρημένος μα και ανθρώπινος και πρόθυμος στην εργασία του, να φτάσει σχεδόν στα όριά του και να παραιτηθεί κάτω από το βάρος της πίεσης που υφίσταται.
Τη χάρη αυτή δεν θα την κάνω σε κανέναν από τους κυρίους και τις κυρίες που βρίσκουν έδαφος να σχολιάζουν κουτσομπολιά, για να ανέλθουν στην εργασιακή κλίμακα μετά Βαϊων και κλάδων, ως ευνοούμενοι κάποιων άλλων, όμως παρόλη την επιδείνωση της υγείας μου αυτό το χρονικό διάστημα και παράλληλα τη προσπάθεια απόκατάστασής της, συνεχίζω να υποστηρίζω τα δικαιώματα των ευπαθών ομάδων στην Ελλάδα, ακόμα και με το δικό μου προσωπικό κόστος, να μάχομαι ενάντια σε ρατσιστικές συμπεριφορές και να έρχομαι αντιμέτωπη με ημιμάθεια, προκατάληψη, κακόβουλα σχόλια και συμπεριφορές συχνά που δεν συνάδουν με τις θέσεις ευθύνης που έχουν καταλάβει επιστήμονες και ειδικοί σε διάφορες υπηρεσίες, γιατί πέραν από το όποιο "πρόβλημα" του συνανθρώπου τους, που όσο εργαζόταν στον ίδιο φορέα 12ωρα το 2004 ήταν σε καλύτερη μοίρα και τώρα που ζητά ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες στο χώρο της δουλειάς της, την αντιμετωπίζουν ως εκτόπλασμα.
Σήμερα μετά τον ζόφο που έζησα όλον αυτόν τον καιρό, έγινε ένα βήμα θέλω να πιστεύω προς τα εμπρός με το να συζητήσουμε σε νέα βάση την κατάσταση που εκκρεμούσε κατά εμού, όμως η διαδρομή δεν τελείωσε εδώ, καθότι δεν μπορώ παρά να εμπιστεύομαι μόνον τη σκιά μου στις περισσότερες περιπτώσεις εργασιακά. Με αφορμή στα όσα διαδιδραματίζονται, χωρίς να τα μαθαίνει κανείς, έχω όμως να πω ότι:
- Υπάρχει σχετική νομοθεσία που προστατεύει τα άτομα με ειδικές ανάγκες στον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα
- Υπάρχει η Συνομοσπονδία Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες
- Υπάρχει το Υπουργείο Εργασίας και το Υπουργείο Υγείας
- Η Γενική Γραμματεία Ισότητας,
- H Υποεπιτροπή για τα Άτομα με Αναπηρία της Βουλής
- Η Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Ισότητας, Νεολάιας & Δικαιωμάτων του Ανθρώπου
(πρόεδρός των οποίων είναι η Βουλευτής Κορινθίας κα Αθηνά Κόρκα)
Όπως επίσης υπάρχουν και σχετικοί εργατολόγοι που ειδικεύονται στη προάσπιση των δικαιωμάτων των παραπάνω κοινωνικών ομάδων και γι'αυτό, όταν ακούσετε να σας τρομοκρατούν με επιχειρήματα "επειδή έχεις διαβήτη, δεν κάνεις καλά τη δουλειά σου", Α Ν Τ Ι Δ Ρ Α Σ Τ Ε!!! Μην αφήσετε τους όποιους επιτήδειους να βρίσκουν πάτημα την υγεία σας για να σας υποβιβάζουν, επειδή οι ίδιοι θεωρούν εαυτούς των υπεράνω και εσάς "κατώτερα όντα". Όχι, όπως δεν χρησιμοποίησα "δόντι" για να προσληφθώ μέσω ΑΣΕΠ σε έναν συγκεκριμένο οργανισμό στον οποίο και εργάζομαι, το ίδιο δεν δέχομαι να με μειώνουν για κάτι το οποίο αντιμετωπίζω και δεν με εμποδίζει να είμαι ενταγμένο στη κοινωνία μέλος και παραγωγικός άνθρωπος στο μέτρο των δυνατοτήτων μου.
Ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο και συνεχίζω να είμαι ιδεολόγος και μαχητής για τα δικαιώματα όσων η ζωή τους δοκιμάζει ποικιλοτρόπως. Ένα έχω να πω, μην εφησυχάζεστε και μην ανέχεστε συμπεριφορές που σας καθιστούν θύματα ρατσιστικών πεποιθήσεων, ειδικά όταν δεν έχουν άλλο πάτημα εναντίον σας, εκτός από την όποια "διαφορετικότητά" σας.
Μέχρι τότε παραμένουμε, με όποιο κόστος, στις επάλξεις και αυτό να το έχετε υπόψην σας, κυρίες και κύριοι, που νομίζετε πως είστε στο απυρόβλητο με τις διάφορες αιτιάσεις σας, γιατί εγώ προσωπικά όπως και άλλοι πολλοί συνάνθρωποί μας, δεν κάνουμε το κορόιδο απέναντι στην αδικία!
Marialena, 15/4/2009
Κυριακή 12 Απριλίου 2009
Μαμά γερνάω... 38+1 μέρα σήμερα!
Τάνια Τσανακλίδου "Μαμά γερνάω"
Για φαντάσου, πατάω τα 38, 12 του Απρίλη, και πάλι καταμεσής της Άνοιξης...
Γερνάω μαμά, έτσι είναι, καλώς να ορίσουν και τα μετέπειτα, τι άλλο να κάνω τελικά, όπως λέει και η Τάνια, "φοβάμαι να μην γίνω αυτό που χρόνια ανησυχείς, ωραία, νέα και ατυχής...". Το νέα το προσπερνάμε σιγά σιγά, προχωράμε, είναι τα νιάτα κάτι το μοναδικό, το βλέπω στα μάτια των παιδιών που αντικρύζω καθημερινά στο διάβα μου, στα σώματά τους τα γεμάτα ορμή και ορμές που σχίζουν τον αέρα...
Το ωραία, χωράει πολλή συζήτηση. Ωραίος είναι κάποιος που γερνά με αξιοπρέπεια, με αρχοντιά, με συγκαταβατική μελαγχολία, ίσως... δεν ξέρω, τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια, εκεί βρίσκεται η ομορφιά της ψυχής ενός ανθρώπου, από εκεί πηγάζει το ωραίο για μένα, στο είναι μας και όχι στη βιτρίνα μας...
Και ατυχής, βαριά κουβέντα, γεράσαμε μαμά και τα νυφιάτικα ίσως να μην τα βάλω, δε βαριέσαι, όλα έρχονται στην ώρα τους, μετά παρέρχονται απλά και αθόρυβα, όπως δεν έφτασαν ποτέ στο διάβα μας... Και ατυχής, δυσβάσταχτη κουβέντα, σαν μια καμπούρα που κουβαλάς παντού μαζί σου! Όχι, αν η ατυχία είναι να μην είσαι το μοντέλο της επιτυχημένης, θεάς, δούλας και κυράς, γυναίκας για σπίτι και γυναίκας για κολασμένες νύχτες, άστο καλύτερα, δεν το θέλω το καλούπι, μου φέρνει αλλεργία και μόνον η ιδέα...
Λίγο πιο ψιθυριστά, λίγο πιο διακριτικά από παλιά, σβήνω ένα ακόμα κεράκι στη τούρτα της ζωής μου, ένα, δυο, τρία, πάμε... 38 και με τη βούλα, πότε έφτασα ως εδώ?
Καλά να είναι αυτά τα 38 που ξημερώνουν, ας είναι λιγότερο επώδυνα, ας είναι περισσότερο αισιόδοξα, μα πάντα ευαίσθητα και δικά μου, όπως εγώ τα ζω και τα βιώνω με τα μάτια της ψυχής πρώτα και μετά με τις αισθήσεις μου, όπως όλα τα προηγούμενα, ας είναι αληθινά και μέσα από τη καρδιά. Πάντα, όσο μπορέσουμε και όσο αντέξουμε, ε μανούλα?
Marialena, 18/3/2009
Τετάρτη 8 Απριλίου 2009
Υπεραυτοκίνητα: Υλικό Ονείρων
Η πρόσκληση έλεγε να πάμε τη περασμένη Κυριακή στην όμορφη Χαλκίδα, όπου θα μαζευόμασταν από όλη την Ελλάδα, μέλη μιας συγκεκριμένης Λέσχης οδηγών αυτοκινήτου, να πάμε να δοκιμάσουμε νέα μοντέλα γνωστής μάρκας πολυτελών αυτοκινήτων και στη συνέχεια να φάμε στην γραφική Άνω Στενή, μαζί με τη παρέα μας από τη Λέσχη.
Γεγονός ήταν πως ήθελα πολύ να ξαναπάω σε αυτήν την περιοχή της Εύβοιας, που πέρσυ για πρώτη φορά επισκεύθηκα και με μάγεψε με την ομορφιά των τοπίων της, ειδικά τώρα που είναι και η Άνοιξη στο φουλ της, οπότε δοθείσης της ευκαιρίας δήλωσα συμμετοχή στο γεγονός και περίμενα να ξημερώσει η Κυριακή.
Σημείο συνάντησης στην Εθνική Οδό στη Κηφισιά και αφού έχω σενιάρει το αμαξάκι μου, πάω περιχαρής να συναντήσω και τους υπολοίπους. Μπροστά μου ένα Yaris που έμεινε από μπαταρία, κάνω σινιάλο στους υπολοίπους, ότι θα τον βοηθήσω να βάλει μπροστά το αμάξι του με τη δική μου μπαταρία και άγνωστο γιατί κανείς άλλος δεν το έκανε πιο πριν, αλλά το ένιωσα υποχρέωσή μου να βοηθήσω έναν συνάνθρωπο που έμεινε στο δρόμο και είχε ανάγκη από τη βοήθειά μου. Το αμάξι του πήρε μπρος και έφυγε με χαμόγελο, ενώ χάρηκα που μπόρεσα να τον βοηθήσω κατ' αυτόν τον τρόπο.
"Καλό σημάδι αυτό" είπα από μέσα μου, "καλά ξεκινήσαμε" και σε λίγο αναχωρήσαμε σε κομβόι για Χαλκίδα μαζί με τα υπόλοιπα αυτοκίνητα που είχαμε συγκεντρωθεί εκεί. Κολλημένη στην ουρά του μπροστινού μου και με την Εθνική κομμένη στα δυο, λόγω έργων ανάπλασης του οδοστρώματος μέχρι τα διόδια του Σχηματαρίου κατά κομμάτια, σκεφτόμουν πως αυτοί δεν είναι δρόμοι Εθνικής Κυκλοφορίας, αλλά άμμος που κινείται και ντροπή μας που δεν αντιδρούμε πιο δυναμικά, όπως κάνουν στα διόδια της Πάτρας, που δεν πληρώνουν, γιατί δεν πληρεί τις προδιαγραφές για αυτοκινητόδρομο ο συγκεκριμένος οδικός άξονας.
Φτάνουμε Χαλκίδα τη διασχίζουμε και φεύγομε προς τα βόρεια, πηγαίνοντας προς την Νέα Αρτάκη όπου και καταλήγουμε σε ένα πολύ ωραίο παραθαλάσσιο κέντρο, ονόματι Ζέφυρος, λίγο πιο έξω, με ειδυλλιακή θέα προς τη θάλασσα. Εκεί μας περίμεναν τρία υπεραυτοκίνητα για παρουσίαση και δοκιμή καθώς και ενημέρωση από τον τοπικό αντιπρόσωπο και τους μηχανικούς του για τα νέα τεχνολογικά επιτεύγματα της φίρμας.
Αναμενόμενη η αντίδρασή μας να πάμε κοντά τους και να αρχίσουμε να τα επεξεργαζόμαστε με θαυμασμό για ό,τι καινούργιο είχαν να παρουσιάσουν. Ένας καλός φίλος, μου έκανε χιούμορ, λέγοντάς μου να διαλέξω ένα για να πάρουμε και παριστάναμε τους υποψήφιους αγοραστές και τι μας άρεσε και τι δεν μας άρεσε στα αυτοκίνητα που βλέπαμε!
Πρώτο αντικείμενο του πόθου ήταν η Mercedes CL 63 AMG, ένα τεχνολογικό θαύμα, 6,3 λίτρων με V-12 κινητήρα, που ούτε που ακουγόνταν, όταν το αμάξι πήρε εμπρός, αλλά μούγκρηζε στον δρόμο, με τα δυο του τούρμπο να εκρήγνυται καθώς ο οδηγός πατούσε το γκάζι αφήνοντάς μας όλους άφωνους από τη δύναμη και το στυλ του!
Poetry in Motion, CL 63 AMG!!!
Info: Mercedes CL 63 AMG
Συνεχίσαμε το οφθαλμόλουτρο στη νέα SL 500, ένα κουπέ υψηλών επιδόσεων που έμοιαζε να έχει φτιαχτεί για να είναι ένα με τον δρόμο, αλλά εμένα μου έφταιγε πως καθόμουν χαμηλά και ήθελα κάτι πιο πανοραμικό να οδηγώ και σκάσαμε στα γέλια με τον φίλο μου!
Info: Mercedes SL 500
Τέλος κατευθυνθήκαμε προς το κομψό και νεοαφιχθέν Ε 350 CGI Blue Efficiency, τη νέα σειρά Ε της Mercedes, που αντικαθιστά την ήδη υπάρχουσα και επιτυχημένη μεσαία μπερλίνα της φίρμας. Μου άρεσε που το συγκεκριμένο αυτοκίνητο των 3.500 κυβικών έφερε την τεχνολογία Blue Efficiency, δηλαδή των ελαστικών μειωμένης κύλισης για οικονομία, του συστήματος Start/Stop, που σβήνει τον κινητήρα όταν το αμάξι παραμένει σταματημένο στο νεκρό για πάνω από ένα λεπτό, του ελαφρωμένου αμαξώματος για οικονομία και προστασία του περιβάλλοντος.
Οικογενειακό πολυτελές στα σίγουρα, αν ζούσαμε στην Ευρώπη, πιθανόν να οδηγούσαμε ένα παρόμοιο για ασφάλεια, καλή οδική συμπεριφορά, άνεση και χώρους που χρειάζεται μια οικογένεια, ή ένας μάνατζερ εταιρίας για να επιδείξει το κύρος του μέσα από το αστέρι της μάρκας της Στουτγκάρδης. Ο φίλος μου είπε πως θα ήθελε κάτι πιο διακριτικά πολυτελές και γελώντας ήλθε η ώρα να δοκιμάσουμε στο δρόμο ένα από τα καινούργια μοντέλα που είχαμε στη διάθεσή μας.
Link: Mercedes E 350 CGI
Διαλέξαμε ομόφωνα να δοκιμάσουμε το νέο G Class, το SUV που ανταγωνίζεται την BMW X3 και το Lexus RX 400h στο μέγεθος, αλλά και στους κινητήρες. Ετσι λοιπόν, επιβιβάστηκα στη θέση του οδηγού σε μια GLK 280 4Matic, μια υπεραυτόματη έκδοση 3.000 κυβικών με V-6 κινητήρα, που με κατέκτησε από μέσα προς τα έξω από τη στιγμή που κάθησα στη θέση του οδηγού. Το αμάξι αυτό των 50.000 ευρώ (ε, ναι...), ήταν πλήρως αυτοματοποιημένο, διαθέτοντας αυτόματο κιβώτιο που σε συνδιασμό με τον κινητήρα με την θηριώδη ροπή και τη τετρακίνηση που διέθετε, πήγαινε στη κυριολεξία μόνο του, περνόντας από τις ανωμαλίες του δρόμου χωρίς να το αισθανθούμε στη καμπίνα και με παραβολικό τιμόνι που έκανε το στρίψιμο παιχνίδι, παρά το μέγεθος του, που δεν με ενόχλησε καθόλου στη κίνηση.
Διέθετε ακόμα πίνακα με φωνητικές εντολές για το Navigator, Video, Audio, Bluetooth, Trip Computer κλπ και το μόνο που ήθελε ήταν να πεις τη μαγική λέξη για να δεχθεί την εντολή που του έδινες! Η ορατότητα πολύ καλή μιας και είναι υπερυψωμένο το αμάξωμα και η καμπίνα άνετη για τέσσερα άτομα με τις αποσκευές τους σε ταξίδι, όπου θελήσεις να πας, εντός ή εκτός δρόμου, μιας και διαθέτει μπλοκέ διαφορικό σε κάθε τροχό που σου επιτρέπουν να πας σε κάθε έδαφος που θα το δοκιμάσεις. Ε, αυτό το αμάξι, αν και γωνιώδες το αμάξωμα, ναι, θα το ήθελα πολύ ευχαρίστως να το οδηγούσα, αλλά προς το παρόν ας μείνω εκεί που είμαι, γιατί δεν έχω μπαμπά βενζινά, ή άνδρα ντήλερ αυτοκινήτων για να μου το κάνει δώρο και να πληρώνει τα έξοδά του, χα,χα,χα...
Link: Mercedes GLK 280 4Matic
Συνερπαρμένη από τη δοκιμή, έφτασε η ώρα να κατευθυνθούμε στην Άνω Στενή, μέσα από τον φιδωτό δρόμο γεμάτο από ανθισμένα τοπία και τη Δίρφη ακόμα χιονισμένη στο βάθος, όπου και φάγαμε σε τοπική ταβέρνα τα 50 άτομα που είχαμε μαζευτεί από τη Λέσχη, σε κλίμα φιλικό και με συζήτηση κυρίως, τι άλλο? Τα αυτοκίνητα!
Ο ουρανός σκοτείνιαζε επικίνδυνα λόγω βροχής, οπότε φύγαμε για την Αθήνα ξανά μέσω Ριτσώνας και τις φημισμένες στροφές της, για να ανανεώσουμε το ραντεβού μας στην επόμενη συνάντηση του mbclub.gr
All photos by Marialena, 2009
Marialena, 8/4/2009 (πόρωση!!!)
Γεγονός ήταν πως ήθελα πολύ να ξαναπάω σε αυτήν την περιοχή της Εύβοιας, που πέρσυ για πρώτη φορά επισκεύθηκα και με μάγεψε με την ομορφιά των τοπίων της, ειδικά τώρα που είναι και η Άνοιξη στο φουλ της, οπότε δοθείσης της ευκαιρίας δήλωσα συμμετοχή στο γεγονός και περίμενα να ξημερώσει η Κυριακή.
Σημείο συνάντησης στην Εθνική Οδό στη Κηφισιά και αφού έχω σενιάρει το αμαξάκι μου, πάω περιχαρής να συναντήσω και τους υπολοίπους. Μπροστά μου ένα Yaris που έμεινε από μπαταρία, κάνω σινιάλο στους υπολοίπους, ότι θα τον βοηθήσω να βάλει μπροστά το αμάξι του με τη δική μου μπαταρία και άγνωστο γιατί κανείς άλλος δεν το έκανε πιο πριν, αλλά το ένιωσα υποχρέωσή μου να βοηθήσω έναν συνάνθρωπο που έμεινε στο δρόμο και είχε ανάγκη από τη βοήθειά μου. Το αμάξι του πήρε μπρος και έφυγε με χαμόγελο, ενώ χάρηκα που μπόρεσα να τον βοηθήσω κατ' αυτόν τον τρόπο.
"Καλό σημάδι αυτό" είπα από μέσα μου, "καλά ξεκινήσαμε" και σε λίγο αναχωρήσαμε σε κομβόι για Χαλκίδα μαζί με τα υπόλοιπα αυτοκίνητα που είχαμε συγκεντρωθεί εκεί. Κολλημένη στην ουρά του μπροστινού μου και με την Εθνική κομμένη στα δυο, λόγω έργων ανάπλασης του οδοστρώματος μέχρι τα διόδια του Σχηματαρίου κατά κομμάτια, σκεφτόμουν πως αυτοί δεν είναι δρόμοι Εθνικής Κυκλοφορίας, αλλά άμμος που κινείται και ντροπή μας που δεν αντιδρούμε πιο δυναμικά, όπως κάνουν στα διόδια της Πάτρας, που δεν πληρώνουν, γιατί δεν πληρεί τις προδιαγραφές για αυτοκινητόδρομο ο συγκεκριμένος οδικός άξονας.
Φτάνουμε Χαλκίδα τη διασχίζουμε και φεύγομε προς τα βόρεια, πηγαίνοντας προς την Νέα Αρτάκη όπου και καταλήγουμε σε ένα πολύ ωραίο παραθαλάσσιο κέντρο, ονόματι Ζέφυρος, λίγο πιο έξω, με ειδυλλιακή θέα προς τη θάλασσα. Εκεί μας περίμεναν τρία υπεραυτοκίνητα για παρουσίαση και δοκιμή καθώς και ενημέρωση από τον τοπικό αντιπρόσωπο και τους μηχανικούς του για τα νέα τεχνολογικά επιτεύγματα της φίρμας.
Αναμενόμενη η αντίδρασή μας να πάμε κοντά τους και να αρχίσουμε να τα επεξεργαζόμαστε με θαυμασμό για ό,τι καινούργιο είχαν να παρουσιάσουν. Ένας καλός φίλος, μου έκανε χιούμορ, λέγοντάς μου να διαλέξω ένα για να πάρουμε και παριστάναμε τους υποψήφιους αγοραστές και τι μας άρεσε και τι δεν μας άρεσε στα αυτοκίνητα που βλέπαμε!
Πρώτο αντικείμενο του πόθου ήταν η Mercedes CL 63 AMG, ένα τεχνολογικό θαύμα, 6,3 λίτρων με V-12 κινητήρα, που ούτε που ακουγόνταν, όταν το αμάξι πήρε εμπρός, αλλά μούγκρηζε στον δρόμο, με τα δυο του τούρμπο να εκρήγνυται καθώς ο οδηγός πατούσε το γκάζι αφήνοντάς μας όλους άφωνους από τη δύναμη και το στυλ του!
Poetry in Motion, CL 63 AMG!!!
Info: Mercedes CL 63 AMG
Συνεχίσαμε το οφθαλμόλουτρο στη νέα SL 500, ένα κουπέ υψηλών επιδόσεων που έμοιαζε να έχει φτιαχτεί για να είναι ένα με τον δρόμο, αλλά εμένα μου έφταιγε πως καθόμουν χαμηλά και ήθελα κάτι πιο πανοραμικό να οδηγώ και σκάσαμε στα γέλια με τον φίλο μου!
Info: Mercedes SL 500
Τέλος κατευθυνθήκαμε προς το κομψό και νεοαφιχθέν Ε 350 CGI Blue Efficiency, τη νέα σειρά Ε της Mercedes, που αντικαθιστά την ήδη υπάρχουσα και επιτυχημένη μεσαία μπερλίνα της φίρμας. Μου άρεσε που το συγκεκριμένο αυτοκίνητο των 3.500 κυβικών έφερε την τεχνολογία Blue Efficiency, δηλαδή των ελαστικών μειωμένης κύλισης για οικονομία, του συστήματος Start/Stop, που σβήνει τον κινητήρα όταν το αμάξι παραμένει σταματημένο στο νεκρό για πάνω από ένα λεπτό, του ελαφρωμένου αμαξώματος για οικονομία και προστασία του περιβάλλοντος.
Οικογενειακό πολυτελές στα σίγουρα, αν ζούσαμε στην Ευρώπη, πιθανόν να οδηγούσαμε ένα παρόμοιο για ασφάλεια, καλή οδική συμπεριφορά, άνεση και χώρους που χρειάζεται μια οικογένεια, ή ένας μάνατζερ εταιρίας για να επιδείξει το κύρος του μέσα από το αστέρι της μάρκας της Στουτγκάρδης. Ο φίλος μου είπε πως θα ήθελε κάτι πιο διακριτικά πολυτελές και γελώντας ήλθε η ώρα να δοκιμάσουμε στο δρόμο ένα από τα καινούργια μοντέλα που είχαμε στη διάθεσή μας.
Link: Mercedes E 350 CGI
Διαλέξαμε ομόφωνα να δοκιμάσουμε το νέο G Class, το SUV που ανταγωνίζεται την BMW X3 και το Lexus RX 400h στο μέγεθος, αλλά και στους κινητήρες. Ετσι λοιπόν, επιβιβάστηκα στη θέση του οδηγού σε μια GLK 280 4Matic, μια υπεραυτόματη έκδοση 3.000 κυβικών με V-6 κινητήρα, που με κατέκτησε από μέσα προς τα έξω από τη στιγμή που κάθησα στη θέση του οδηγού. Το αμάξι αυτό των 50.000 ευρώ (ε, ναι...), ήταν πλήρως αυτοματοποιημένο, διαθέτοντας αυτόματο κιβώτιο που σε συνδιασμό με τον κινητήρα με την θηριώδη ροπή και τη τετρακίνηση που διέθετε, πήγαινε στη κυριολεξία μόνο του, περνόντας από τις ανωμαλίες του δρόμου χωρίς να το αισθανθούμε στη καμπίνα και με παραβολικό τιμόνι που έκανε το στρίψιμο παιχνίδι, παρά το μέγεθος του, που δεν με ενόχλησε καθόλου στη κίνηση.
Διέθετε ακόμα πίνακα με φωνητικές εντολές για το Navigator, Video, Audio, Bluetooth, Trip Computer κλπ και το μόνο που ήθελε ήταν να πεις τη μαγική λέξη για να δεχθεί την εντολή που του έδινες! Η ορατότητα πολύ καλή μιας και είναι υπερυψωμένο το αμάξωμα και η καμπίνα άνετη για τέσσερα άτομα με τις αποσκευές τους σε ταξίδι, όπου θελήσεις να πας, εντός ή εκτός δρόμου, μιας και διαθέτει μπλοκέ διαφορικό σε κάθε τροχό που σου επιτρέπουν να πας σε κάθε έδαφος που θα το δοκιμάσεις. Ε, αυτό το αμάξι, αν και γωνιώδες το αμάξωμα, ναι, θα το ήθελα πολύ ευχαρίστως να το οδηγούσα, αλλά προς το παρόν ας μείνω εκεί που είμαι, γιατί δεν έχω μπαμπά βενζινά, ή άνδρα ντήλερ αυτοκινήτων για να μου το κάνει δώρο και να πληρώνει τα έξοδά του, χα,χα,χα...
Link: Mercedes GLK 280 4Matic
Συνερπαρμένη από τη δοκιμή, έφτασε η ώρα να κατευθυνθούμε στην Άνω Στενή, μέσα από τον φιδωτό δρόμο γεμάτο από ανθισμένα τοπία και τη Δίρφη ακόμα χιονισμένη στο βάθος, όπου και φάγαμε σε τοπική ταβέρνα τα 50 άτομα που είχαμε μαζευτεί από τη Λέσχη, σε κλίμα φιλικό και με συζήτηση κυρίως, τι άλλο? Τα αυτοκίνητα!
Ο ουρανός σκοτείνιαζε επικίνδυνα λόγω βροχής, οπότε φύγαμε για την Αθήνα ξανά μέσω Ριτσώνας και τις φημισμένες στροφές της, για να ανανεώσουμε το ραντεβού μας στην επόμενη συνάντηση του mbclub.gr
All photos by Marialena, 2009
Marialena, 8/4/2009 (πόρωση!!!)
Κυριακή 5 Απριλίου 2009
Μυστική Ζωή
Μυστική Ζωή
Σου μίλαγα για τη μυστική ζωή μας
μα εσύ την ήξερες από ξενόγλωσσα βιβλία.
Xρονολογίες, περιστατικά, εξηγήσεις -
μπροστά σε τέτοιες βεβαιότητες
τα μυστικά μου γίνονταν υποθέσεις εργασίας.
Πατρίκιος Tίτος
(από την Προαιρετική στάση, Γνώση 1981)
Σου μίλαγα για τη μυστική ζωή μας
μα εσύ την ήξερες από ξενόγλωσσα βιβλία.
Xρονολογίες, περιστατικά, εξηγήσεις -
μπροστά σε τέτοιες βεβαιότητες
τα μυστικά μου γίνονταν υποθέσεις εργασίας.
Πατρίκιος Tίτος
(από την Προαιρετική στάση, Γνώση 1981)
Τετάρτη 1 Απριλίου 2009
Κοκκινοσκουφίτσα: Φέξε μου και γλύστρησα!!!
Από το βιβλίο "Φεγγαράκι μου λαμπρό φέξε μου και γλίστρησα" του Τζόμπε Κοβάτα:
Βλέπετε, παιδιά, δεν είναι δύσκολο να γράψουμε ένα παραμύθι. Παίρνουμε δυο τρεις ηλίθιους στην τύχη και τους βάζουμε σε ένα κάστρο ή σε ένα δάσος...
Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι ένα παραμύθι που το κατοικούν αποκλειστικά και μόνο ηλίθιοι. Η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας ζει στο δάσος και είναι ενενήντα πέντε χρονών. Τράβα στο γηροκομείο, μωρή ηλίθια! Πώς σου κατέβηκε, ενενήνταπέντε χρονών γυναίκα, να ζεις μόνη στο δάσος και να αναγκάζεις τους συγγενείς να πηγαίνουνε μπρος πίσω, μπρος πίσω, μπρος πίσω μέσα στον δρυμό;!
Κι ύστερα σου λένε γιατί ο κόσμος πετάει τη γιαγιά από το τρένο! Είναι λογικό κιεπόμενο!!!Κι αν πεις για τη μαμά της Κοκκινοσκουφίτσας; άλλη ανεγκέφαλη του λόγου της. Δίνει στη μικρή το καλαθάκι και της λέει: "Παρ' το και πήγαινε φαΐ στη γιαγιά!" Πού το στέλνεις το κοριτσάκι μόνο του στο δάσος, κυρά μου; Το ρίχνεις στοστόμα του λύκου! Με το που φτάνει στο δάσος, συναντάει τον πιο ηλίθιο λύκο στην ιστορία της WWF, ο οποίος δεν την τρώει, παρά ρωτάει με αγωνία: "Πού πας, καλό μου κοριτσάκι;" "Στη γιαγιά μου", απαντάει αυτό. Κι ο λύκος, αντί να τη φάει επί τόπου, όπως θα έκανε κάθε λύκος με φυσιολογικό δείκτη νοημοσύνης, πηγαίνει στο σπίτι της γιαγιάς και στήνει ολόκληρο σενάριο, που μπροστά του τύφλα να 'χει και η πιο κιτς λατινοαμερικάνικη σαπουνόπερα.
Φτάνει στο σπιτάκι και χτυπάει την πόρτα."Τοκ, τοκ"."Ποιος είναι;""Η Κοκκινοσκουφίτσα". "Πέρνα μέσα". Κι εδώ έχουμε την επιβεβαίωση πως ο εγκέφαλος της γιαγιάς έχει μαλακιστεί τελείως: έστω κι αν η Κοκκινοσκουφίτσα έχει φωνή βραχνοκόκορα σε κρίση άσθματος, πώς γίνεται να μην καταλάβει η γιαγιά ότι πρόκειται για λύκο;
Τότε πια μπαίνει ο λύκος και τρώει τη γιαγιά. Προσέξτε την καλή αγωγή τουλύκου, που δεν θα έμπαινε ποτέ να φάει κάποιον χωρίς προηγουμένως ναχτυπήσει την πόρτα. Εδώ έρχεται το αριστούργημα της ιστορίας. Το πραγματικά μεγαλοφυές: ο λύκος, αντί να στηθεί πίσω από την πόρτα με ένα ρόπαλο και να πει: "Με το που θα έρθει η πιτσιρίκα, θα της τραβήξω μιας ροπαλιά στο κεφάλι,θα τη βράσω κι ύστερα θα τη ροκανίσω" όόόχι, φίλε μου!
Τι κάνει ο λύκος;! Φοράει τη νυχτικιά της γιαγιάς, το σκουφάκι με τα αυτιά του να βγαίνουν από ειδικές κουμπότρυπες που έχει φτιάξει ο ίδιος (είναι γνωστοί δεξιοτέχνες μόδιστροι οι λύκοι) και χώνεταιστο κρεβάτι.Φτάνει η Κοκκινοσκουφίτσα, που οι δικοί της άνθρωποι την αποκαλούν Αϊνστάιν εξαιτίας του ζωηρού και ευφυούς πνεύματός της, μπαίνει, κοιτάζει τον λύκοκαι, αντί να φωνάξει το 100 ή να του πει: "Τι χάλια είναι αυτά, βρε ηλίθιε; Έχεις χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας ως λύκος. Ορίστε κατάσταση, σαν μαλλιαρή μουστόγρια είσαι", πώς αντιδράει; Λέει: "Ω, γιαγιά, τι μακριές τρίχες που έχεις!"
Painting by Dore Riginghood
Τώρα, παιδάκια: όποιο από σας διαθέτει σκύλο, ας δοκιμάσει να του κοτσάρει σκούφο κι ένα ζευγάρι γυαλιά οράσεως, κι ας δει αν μοιάζει με τη γιαγιά! Εάν ναι, πετάξτε τη γιαγιά σας από το παράθυρο ή παραδώστε τη στις αρχές.
(για την αντιγραφή: Μαριαλένα, 15/10/2007)
Στο πνεύμα της Πρωταπριλιάς, καλό μας μήνα εύχομαι!
Βλέπετε, παιδιά, δεν είναι δύσκολο να γράψουμε ένα παραμύθι. Παίρνουμε δυο τρεις ηλίθιους στην τύχη και τους βάζουμε σε ένα κάστρο ή σε ένα δάσος...
Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι ένα παραμύθι που το κατοικούν αποκλειστικά και μόνο ηλίθιοι. Η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας ζει στο δάσος και είναι ενενήντα πέντε χρονών. Τράβα στο γηροκομείο, μωρή ηλίθια! Πώς σου κατέβηκε, ενενήνταπέντε χρονών γυναίκα, να ζεις μόνη στο δάσος και να αναγκάζεις τους συγγενείς να πηγαίνουνε μπρος πίσω, μπρος πίσω, μπρος πίσω μέσα στον δρυμό;!
Κι ύστερα σου λένε γιατί ο κόσμος πετάει τη γιαγιά από το τρένο! Είναι λογικό κιεπόμενο!!!Κι αν πεις για τη μαμά της Κοκκινοσκουφίτσας; άλλη ανεγκέφαλη του λόγου της. Δίνει στη μικρή το καλαθάκι και της λέει: "Παρ' το και πήγαινε φαΐ στη γιαγιά!" Πού το στέλνεις το κοριτσάκι μόνο του στο δάσος, κυρά μου; Το ρίχνεις στοστόμα του λύκου! Με το που φτάνει στο δάσος, συναντάει τον πιο ηλίθιο λύκο στην ιστορία της WWF, ο οποίος δεν την τρώει, παρά ρωτάει με αγωνία: "Πού πας, καλό μου κοριτσάκι;" "Στη γιαγιά μου", απαντάει αυτό. Κι ο λύκος, αντί να τη φάει επί τόπου, όπως θα έκανε κάθε λύκος με φυσιολογικό δείκτη νοημοσύνης, πηγαίνει στο σπίτι της γιαγιάς και στήνει ολόκληρο σενάριο, που μπροστά του τύφλα να 'χει και η πιο κιτς λατινοαμερικάνικη σαπουνόπερα.
Φτάνει στο σπιτάκι και χτυπάει την πόρτα."Τοκ, τοκ"."Ποιος είναι;""Η Κοκκινοσκουφίτσα". "Πέρνα μέσα". Κι εδώ έχουμε την επιβεβαίωση πως ο εγκέφαλος της γιαγιάς έχει μαλακιστεί τελείως: έστω κι αν η Κοκκινοσκουφίτσα έχει φωνή βραχνοκόκορα σε κρίση άσθματος, πώς γίνεται να μην καταλάβει η γιαγιά ότι πρόκειται για λύκο;
Τότε πια μπαίνει ο λύκος και τρώει τη γιαγιά. Προσέξτε την καλή αγωγή τουλύκου, που δεν θα έμπαινε ποτέ να φάει κάποιον χωρίς προηγουμένως ναχτυπήσει την πόρτα. Εδώ έρχεται το αριστούργημα της ιστορίας. Το πραγματικά μεγαλοφυές: ο λύκος, αντί να στηθεί πίσω από την πόρτα με ένα ρόπαλο και να πει: "Με το που θα έρθει η πιτσιρίκα, θα της τραβήξω μιας ροπαλιά στο κεφάλι,θα τη βράσω κι ύστερα θα τη ροκανίσω" όόόχι, φίλε μου!
Τι κάνει ο λύκος;! Φοράει τη νυχτικιά της γιαγιάς, το σκουφάκι με τα αυτιά του να βγαίνουν από ειδικές κουμπότρυπες που έχει φτιάξει ο ίδιος (είναι γνωστοί δεξιοτέχνες μόδιστροι οι λύκοι) και χώνεταιστο κρεβάτι.Φτάνει η Κοκκινοσκουφίτσα, που οι δικοί της άνθρωποι την αποκαλούν Αϊνστάιν εξαιτίας του ζωηρού και ευφυούς πνεύματός της, μπαίνει, κοιτάζει τον λύκοκαι, αντί να φωνάξει το 100 ή να του πει: "Τι χάλια είναι αυτά, βρε ηλίθιε; Έχεις χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας ως λύκος. Ορίστε κατάσταση, σαν μαλλιαρή μουστόγρια είσαι", πώς αντιδράει; Λέει: "Ω, γιαγιά, τι μακριές τρίχες που έχεις!"
Painting by Dore Riginghood
Τώρα, παιδάκια: όποιο από σας διαθέτει σκύλο, ας δοκιμάσει να του κοτσάρει σκούφο κι ένα ζευγάρι γυαλιά οράσεως, κι ας δει αν μοιάζει με τη γιαγιά! Εάν ναι, πετάξτε τη γιαγιά σας από το παράθυρο ή παραδώστε τη στις αρχές.
(για την αντιγραφή: Μαριαλένα, 15/10/2007)
Στο πνεύμα της Πρωταπριλιάς, καλό μας μήνα εύχομαι!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
