Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Η Μαλακία είναι μεταδοτική πατέρα?

Προφανώς! Γι’ αυτό άλλωστε και γινόμαστε μάρτυρες, ασύλληπτων κοσμοθεωριών που την επιβεβαιώνουν με κάθε ευκαιρία. Αν και έχω καιρό να το κάνω, θέλω να αναφερθώ σε ένα προσωπικό παράδειγμα, που έζησα πρόσφατα.

Όσοι διαβάζουν εδώ και χρόνια αυτό το ημερολόγιο, θα έχουν διαπιστώσει πως αναφέρομαι επί προσωπικού, ειδικά στο θέμα του διαβήτη, που τόσο για μένα, όσο και για χιλιάδες άλλους συμπολίτες μας, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητάς μας. Γι’ αυτό άλλωστε και το να συζητάμε για θέματα τέτοια, μέσα από ένα «δημόσιο» βήμα μιας ιδιωτικής ιστοσελίδας, είναι ευχής έργον, αφού έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να ξεδιαλύνουμε το τοπίο, σε ότι αφορά στον διαβήτη μας και όχι μόνο.

Από μικρό παιδί, είχα «αλλεργία» στο ρατσισμό. Δεν είμαι ομοφοβική, ούτε έχω θέμα με όσους προέρχονται από διαφορετική χώρα, θρησκεία, φυλή ή ιδεολογία από τη δική μου, εκτός αν μιλάμε για ακραίες καταστάσεις, οπότε εκεί βγάζω κόκκινη κάρτα (και σπυριά από αγανάκτηση). Πάντοτε πίστευα πως σε αυτόν τον κόσμο, τον μικρό τον μέγα, που λέει και ο ποιητής, χωράμε όλοι και μπορούμε να συνυπάρχουμε, δίχως ο ένας να αποτελεί εμπόδιο για τον άλλον. (Θεωρία επισκόπου και καρδία μυλωνά, μπορεί να πει κανείς, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα…)

Όταν από πολύ νωρίς στη ζωή μου, άρχισα να βιώνω τη διαφορετικότητα στο πετσί μου λόγω διαβήτη, γιατί δεν ήμουν πια σαν όλους τους άλλους δήθεν, αλλά είχα ζάχαρο, θέλοντας και μη, άρχισα να οχυρώνομαι ενάντια στην κοινωνική αδικία, που τώρα πια, με αφορούσε και εμένα άμεσα και άγγιζε τη παιδική μου ψυχή. Με το που άλλαξε η ζωή μου και προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα της καινούργιας πραγματικότητας, έπεισα τον εαυτό μου ότι δεν είμαι άρρωστη, γιατί δεν αισθανόμουν άρρωστη. Ναι, με πείραζε όταν άκουγα τους ψιθύρους για το «κακόμοιρο το παιδάκι που αρρώστησε και τι το βρήκε το άμοιρο» κλπ δοξασίες που λέμε εκ του ασφαλούς για να ξορκίσουμε το κακό δήθεν και καλά, μακριά μας, αλλά από κει και πέρα, παρά τις δυσκολίες για να σταθώ στα πόδια μου και να αποδεχτώ τον εαυτό μου όπως είναι, σε κάποια πράγματα, πήρα τη ζωή στα χέρια μου και δεν το μετάνιωσα, γι’ αυτό και συνεχίζω να την αγαπώ και να τη λαχταράω, παρά τα όποια εμπόδια και τις όποιες αναπροσαρμογές που χρειάζονται κατά καιρούς, για να μπορώ να προσαρμόζομαι στα νέα δεδομένα.

Έτσι λοιπόν, όταν μεγαλώνοντας άρχισα να ακούω διάφορα παράδοξα για την πάθησή μου, από διάφορους καλοθελητές, είτε δεν τους έδινα σημασία, είτε εκεί που με αφορούσαν, έβγαζα το σπαθί και όποιον πάρει ο Χάρος, αμυνόμενη περί πάτρης ή αλλιώς για να το πω με απλά λόγια, πάλευα για το δικαίωμά μου να είμαι αυτή που είμαι.

Στα 28, μου είπε ο τότε «γκόμενος» ότι του είπε η μαμά του πως θα του πεθάνω, γι’ αυτό και δεν με ήθελε πια, άσχετα που όταν η θείτσα κατάλαβε το λάθος της, έβαζε το γιο να με ξαναπροσεγγίσει, αφού πια εγώ είχα ορκιστεί πως τέτοια κατάσταση δεν θα ξαναφήσω στη ζωή μου να με επηρεάσει και έριξα μαύρη πέτρα.

Στα 34 μετά, ο έρωτας εκείνης της περίοδου, μου είπε το κορυφαίο στη τελευταία πράξη του δράματος, πως ήμουν η γυναίκα που έψαχνε στη ζωή του, εκτός από τον διαβήτη μου, άσχετα που στην οικογένειά του, τόσο ο πατέρας, όσο και ο αδελφός του, είχαν διαβήτη και δεν του ήταν ξένο το θέμα, αλλά είπαμε, κάπου έπρεπε να με πονέσει και το έκανε στο ευαίσθητο σημείο μου.

Και τώρα, η πουτάνα η τύχη, μου έκανε ξανά αυτό το κακόγουστο αστείο, όταν μετά από δυο χρόνια προσωπικής επαφής, λέει ο πρώην σύντροφός μου ότι έχει φρικάρει με τον διαβήτη μου, όχι με τον τρόπο ζωής μου, αλλά γιατί δεν ξέρει σε 20 χρόνια τι θα μου συμβεί και δεν ξέρει αν θα είναι σε θέση ο ίδιος τότε, να μου συμπαρασταθεί!!! Κόκαλο εγώ, μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, ήλθε η ώρα του «πικρού ποτηριού», από κάπου έπρεπε να περιμένω να το ξαναδώ αυτό το έργο, αλλά δεν το φανταζόμουν κιόλας…

Δεν είμαι ούτε ο Μάντης Κάλχας, ούτε η Κασσάνδρα, για να ξέρω τι θα γίνω σε είκοσι χρόνια από τώρα και μάλιστα στο θέμα του διαβήτη μου! Θέλω να πιστεύω πως όσο κάνω υγιεινή ζωή, γυμνάζομαι και διατηρούμαι δραστήρια σε σώμα και πνεύμα και ζω μιαν ήρεμη ζωή χωρίς άγχος, η πάθησή μου θα είναι αντιμετωπίσιμη στο μέτρο του δυνατού. Όμως, παρόλο που αφορά εμένα αποκλειστικά το πώς αντιμετωπίζω τον διαβήτη μου, έχω συναίσθηση πως παράλληλα επηρεάζει και το περιβάλλον μου, η ισορροπία που διατηρώ, γιατί και εκείνοι, θέλοντας και μη, γίνονται άλλοτε υποστηρικτές και άλλοτε σανίδα σωτηρίας, στα δύσκολα, που τότε συνειδητοποιείς, ότι το να έχεις μια οικογένεια που σου συμπαρίσταται, είναι μεγάλη υπόθεση, αυτό ίσως να είναι και το κλειδί για μια υγιή αντιμετώπιση του όλου θέματος, γιατί δεν φτάνεις στα άκρα δοκιμάζοντας εαυτόν και τους άλλους με τις ανασφάλειές σου!

Όμως, δεν πιστεύω πως η ζωή είναι μονάχα δύσκολα, ούτε επειδή έχω σώνει και καλά διαβήτη, θα περιστρέφεται η ζωή των άλλων γύρω μου, καμία σχέση, όλα είναι θέμα οπτικής. Βέβαια, είναι μεγάλη υπόθεση το νοιάξιμο που εισπράττεις από τους ανθρώπους γύρω σου, από μια απλή κουβέντα έως την έμπρακτη βοήθεια εκεί που θα την χρειαστείς, κυριότερα δε η συναισθηματική υποστήριξη που έχεις ανάγκη να λαμβάνεις κατά περίπτωση, αλλά από κει και πέρα, δεν μπορείς να ζεις με τον φόβο τι θα σου φέρει η ζωή αύριο ή μεθαύριο, γιατί χάνεις το σήμερα και περιμένεις πολύ απλά, να έλθει το όποιο τέλος, μαραζώνοντας.

Δεν είπαμε ότι άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με αυτή τη πάθηση, δεν θα αισθανθούν ότι είναι μια πραγματικότητα που πιθανώς να τους σοκάρει ή προβληματίσει κατ’ αρχήν, μέχρι να εξοικειωθούν μαζί της και να αποδεχθούν ότι ο δικός τους άνθρωπος ζει με μια χρόνια πάθηση, που απαιτεί τη συνεχή φροντίδα του οργανισμού του, για να μπορεί να παραμένει υγιής και να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της καθημερινότητας. Ευτυχώς που μέχρι σήμερα, έχω δει φίλους και φίλες με διαβήτη, να σπουδάζουν, να σταδιοδρομούν, να ερωτεύονται, να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά και να ζουν μια γεμάτη ζωή, κατά πως θέλουν και να μην «κωλώνουν» να πάρουν από τη ζωή αυτό που τους αξίζει, γιατί κάποιοι μαλάκες, πιστεύουν πως τα άτομα με διαβήτη, είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού!

Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, που δεν βλέπουν τον άνθρωπο, αλλά τον ιατρικό φάκελο, δεν έχουν μέσα τους ανθρωπιά, αλλά φόβο και προκατάληψη, έχω να πω ότι η μαλακία είναι όντως μεταδοτική. Γιατί αυτό θα μεταδώσουν και στα παιδιά τους, που όταν μεγαλώσουν, θα έχουν το παράδειγμα των γονιών τους και θα φέρονται ανάλογα, χωρίς να βλέπουν και πως εκείνοι είναι το ίδιο θνητοί και ευάλωτοι, όπως όλοι και εκείνους τους αγάπησαν με τα ελαττώματα και τα προτερήματά τους, τα καλά και τα κακά τους και όταν τους αγάπησαν, τους δέχτηκαν κατά πως είναι σε αντίθεση με τους ίδιους, που κρίνουν εκ του ασφαλούς. Δεν θα πω ότι το να ζεις με ένα άτομο με διαβήτη είναι το ιδανικό, κάτι τέτοιο άλλωστε, ουδέποτε υπήρξε ή θα υπάρξει, το να πιστέψεις όμως πως να αγαπηθείς με έναν άνθρωπο που τυχαίνει να έχει διαβήτη, είναι ευλογία, ίσως είναι από τα καλύτερα πράγματα που σου έχουν συμβεί και ας μην το έχεις συνειδητοποιήσει, γιατί σαν καλός μαλάκας που είσαι, προτιμάς τη δυστυχία στο μυαλό σου, από την ευτυχία που μπορείς να ζεις με τον άλλον, έστω και αν στη δεδομένη περίπτωση, οφείλεις να τον αγαπήσεις, όπως η μάνα το παιδί, με αυτή την άδολη αγάπη, που σε κινητοποιεί για να συνεχίζεις να ζεις και να προσφέρεις το είναι σου, για να είναι οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή σου, καλά και ευτυχισμένοι.

Αλλά είπαμε, αν δεν αντιτάξεις την αποδοχή και τη κατανόηση σε όλα αυτά που σε προβληματίζουν, μια ζωή θα αναρωτιέσαι αν η μαλακία είναι μεταδοτική πατέρα, ή μόνο σε εσένα έτυχε το λαχείο, για να θεωρείς τον εαυτό σου, άτυχο στις επιλογές σου. Αντί άλλου σχολίου επί αυτού, …περαστικά μας!


Up yours, image by www.vote29.com

Marialena, 15/9/2011

Υ.Γ. Να αφιερώσω το σημείωμά μου αυτό στους «νικητές της ζωής», τους φίλους και τις φίλες μου που τα «κατάφεραν» να ζουν στη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού και είμαι περήφανη για εκείνους και το τι έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα. Τους αγαπημένους μου, Σάκη και Τουλίν, Άντζελα και Σπύρο, Κατερίνα και Λεωνίδα, Ιωάννα και Αχιλλέα, Πάνο και Κατερίνα, Κώστα και Νάντια, Σοφία και Γιάννη, Μαρία και Χάιμε, τη Μαρία, τη Βίκυ, την Ειρήνη, τον Γιάννη, τον Σταύρο, τη Νατάσσα, τη Χρυσούλα και τον Νίκο, τη Κρυσταλλένια, τη Μαρία με τον Μανώλη, τη Τατιάνα, τη Δήμητρα με την Ελενίτσα της, τις Σοφίες, τον Νίκο, τη Δήμητρα, τη Μαριλένα, τη Κατερίνα, την Έλενα, όλα τα μικρά και μεγαλύτερα «αδέλφια» μου που παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο, τόσο για αυτούς όσο και για τους αγαπημένους τους. Να είστε ευλογημένοι!

16 σχόλια:

  1. Άριστα Marialena μας,
    άριστα και τα λες και τα έκανες
    Καμαρώνουμε για σένα

    με όλη μας την αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ Χαμομηλάκι: Κατ' αρχήν καλή σχολική χρονιά στη Χαμομηλίνα μας και πολλούς χαιρετισμούς σε όλους σας!

    Θα μου επιτρέψετε να δεχθώ το σχόλιό σας με συστολή, γιατί το να θίγω τόσο ευαίσθητα προσωπικά θέματα, δεν είναι πάντα εύκολο. Άριστα θα ήταν να μην ρίχνουμε τόσο επιπόλαια στον σύγχρονο Καιάδα των οικτιρμών μας, όσους από εμάς "διαφέρουν" από τη κοινή λογική και νοοτροπία στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα πράγματα.

    Σας ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου για την ενθάρυνση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ας σκεφτόμαστε θετικά, και όλα θα πάνε καλά! Ας παλεύουμε "αδελφικά", όπως το είπες!
    Πολλή αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ Rouvi: Αδελφικούς χαιρετισμούς σου στέλνω, με αγάπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πώς γνωρίζουν και προεξοφλούν αυτοί οι μικροί θεοί, ότι θα βρίσκονται εν ζωή και σε τέτοια κατάσταση που να μπορούν να γιατροπορέψουν τον οποιοδήποτε; Ήδη βαδίζουν σε λάθος δρόμους. Κανείς δε γνωρίζει τί μας ξημερώνει. Ανόητοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ Juanita: Αγαπητή μου Χουανίτα, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έχεις άλλη επιλογή από το προβληματιστείς ανάλογα, αλλά να μην μείνεις στο σκεπτικό τους. Να δεις τι συνέβη και οδηγήθηκες εκεί και το "πάθημα" να σου γίνει μάθημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Παράτα αυτούς που δεν αξίζουν φιλενάδα και keep going on.

    Όσοι έχουν τέτοια νοοτροπία δεν αξίζουν νάναι φίλοι σου, πόσο μάλλον σύντροφοί σου, σε κάθε κακό κρύβεται πολύ καλά από πίσω, ένα τεράστιο καλό.

    Μην μασάς.
    Σάββας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ Σάββας: Ναι, Σάββα μου, τελικά ναι, εκεί καταλήγω και εγώ. Αν δεν σε αγαπούν και δεν σέβονται αυτό που είσαι, τότε τα λόγια είναι περιττά. Μην το ψάχνεις.

    Ο καθένας μας ζει με τις επιλογές του!

    Καλή δύναμη να χουμε αδελφέ μου και όλα θα πάνε καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το ξερεις οτι σ' αγαπαμε...μην αφηνεις τους αναπραγομενους μ... να στη σπασουν. Εσυ ξερεις παντα καλυτερα ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Απιστευτή μου φίλη!! Οπως πάντα σκάβεις μέσα σου βαθειά και από τον κήπο της ψυχής σου στάζει μέλι καλοσύνη και ειλικρίνεια!! Κι π´ανω απ´ο ´ολα το λουλουδι της φιλίας σου που όλοι μας χαιρόμαστε.
    Εμενα με κάλυψαν ολοι οι φίλοι σου εδώ και εν δυνάμει φίλοι μου.
    Απλά να προσθέσω δύο κουβέντες
    Κανείς δεν ´εχει κάνει συμβόλαιο και για τίποτα στη ζωή του. Η ζωή είναι όμορφη και γοητευτικά άγνωστη. Ειναι το μεγαλυτερο δώρο που μας δόθηκε και πρέπει να το εκτιμούμε και να ΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΦΩΣ κ´ατω απ´ο όποιες καταστάσεις μας τυχάινουν και ´οποιες πρόκειται να ´ελθουν. Αυτά για τους άλλους που π.ερασαν δίπλα σου και δεν κατ´αλαβαν τίποτα.
    Και τέλος, δεν υπ´αρχουν αρώστιες, υπ´αρχουν καταστάσεις που καλόυμαστε να ζήσουμε και άλλες που εμείς θα διαμορφώσουμε...
    Σευχαριστώ για την μνέια. Οπως πάντα με συγκινείς. Δεν έχω πετύχει τίποτα περισσοτερο απ´ο αυτά που μπόρεσα. Και π´αντα με τη βόηθεια των ΦΙΛΩΝ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ An-Lu: Σας σκέφτομαι με πολλή αγάπη εκεί που βρίσκεσαι και να μου φιλήσεις το έτερον ήμισυ, τον εκλεκτό μου φίλο! Δεν ξέρω πάντα καλύτερα εγώ Ανλούκα μου, απλά με τα σωστά και τα λάθη μου, προσπαθώ για το καλύτερο, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να πέφτω και να σηκώνομαι ουκ ολίγες φορές στη πορεία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ Σταυραετός: Αχ Σάκη μου καλέ, αγαπημένε μου φίλε, σκίζεται η καρδιά μου όσο τα σκέφτομαι αυτά τα πράγματα, γιατί διαλέγουν κάποιοι άνθρωποι να συμπεριφέρονται τόσο υποτιμητικά, τόσο κομπλεξικά και απάνθρωπα εν τέλει, στους συνανθρώπους τους. Και από την άλλη, να υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα, πορείες ζωής, που χρησιμοποίησαν αυτή την όποια "ιδιαιτερότητά" τους, για να κάνουν τη ζωή τους να αποκτήσει νόημα και περιεχόμενο και δεν περιορίστηκαν σε αυτό, για να μπορούν να ζουν ό,τι έχουν επιλέξει με συναίσθηση και πάνω από όλα αγάπη προς τους εαυτούς τους και τους ανθρώπους που τους στηρίζουν, για να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα.

    Μου έγραψε μια μανούλα που το κοριτσάκι της έχει διαβήτη, ότι δεν θα αφήσει τη μικρή να βιώσει τη διαφορετικότητα λόγω της πάθησής της και όσο μπορεί θα της προσφέρει μια φυσιολογική ζωή και διαβάζοντας
    αυτές τις κουβέντες, σκέφθηκα τι γράφω εγώ εδώ και με τι πόνο ψυχής το κατέγραψα για να μην επαναλαμβάνουμε τα λάθη του παρελθόντος. Για να λέμε "όχι", όταν δεν μας σέβονται και δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμά μας να υπάρχουμε, όπως μας έφτιαξε ο Θεός και όχι όπως θα ήθελαν, να είμαστε για να μας αποδέχονται! Και μάτωσα μέσα μου από το παράπονο, γιατί δεν αξίζει κανείς μας τέτοιες συμπεριφορές, ειδικά από ανθρώπους που κάποτε μας άγγιξαν και προσωπικά δεν είμαστε τέτοιοι άνθρωποι...

    Ευτυχώς που υπάρχει ο Θεός των Μικρών Θαυμάτων, η Αγάπη και μας θυμίζει ότι όσο υπάρχουν Άνθρωποι (Φίλοι+Αγαπημένοι), υπάρχει και η Φωτεινή Πλευρά του Φεγγαριού για να μην το βάζουμε κάτω και αποκαρδιωνόμαστε, εμείς που επιλέγουμε την Ανθρωπιά από την Διάκριση και το Θάρρος από τη Δειλία για να ζήσουμε, όπως ζήσουμε τη ζωή που μας έλαχε, με όλα μέσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πέρασα να δω τι κάνεις και στεναχωρέθηκα ολίγον τι. Πάει καιρός που δεν σερφάρω & μπλογκάρω μιας που νιώθω πέρα από όλα αυτά.
    Πάντως ο πρώην σύντροφος σου αποδείχτηκε λίγος για μια τόσο γενναία ψυχή όπως την δικιά σου. Ο καθένας θα πρέπει να ζήσει με τις αποφάσεις του και η καθαρή κοψιά σου να δεις που δεν θα πάει χαμένη.
    Τα χαιρετίσματα μου από την Λευκωσία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @ after8: Στέλνω στην αγαπημένη μου Λευκωσία τους πιο θερμούς μου χαιρετισμούς και την ευχή να είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι!

    Σαν κακό όνειρο ήταν και πάει, σαν εφιάλτης που εκδηλώθηκε πριν εξατμιστεί το ξημέρωμα με το πρώτο φως, έστω και αν έρχεται κάπου κάπου και μου θυμίζει τη παρουσία του, μέχρι όλα να πάρουν τη θέση τους στη λήθη...

    Δε βαριέσαι, σημασία έχει να μπορείς να νιώθεις με τον άνθρωπό σου αυτή τη σύμπνοια και συμπόρευση, που μόνον οι σχέσεις με γερά θεμέλια χαρακτηρίζονται. Τα υπόλοιπα είναι ασκήσεις επί χάρτου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Εχει περάσει 1μιση χρόνος που διαγνώστηκα, δεν λέω ότι δεν έκλαψα όταν το έμαθα, αλλά συνήθισα. Και δεν αισθάνομαι διόλου διαφορετική και ειλικρινά νομίζω ότι δεν είναι κάτι το σπουδαίο πλέον. Τώρα αν κάποιοι έχουν μυαλό κουκούτσι είναι δικό τους πρόβλημα.
    φιλάκια και μιά μεγάλη αγκαλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @ Ελληνίδα: Εύχομαι από καρδιάς, η ζωή μαζί του να είναι πια για σένα μια ακόμα καθημερινή συνήθεια και να βαίνουν όλα καλά με την υγεία σου! Όμως, όταν ακούς τέτοια απίστευτα λόγια, από έναν άνθρωπο που αγάπησες, έχουν άλλον αντίκτυπο, από τον κάθε τυχαίο που λέει το κοντό και το μακρύ του! Άστα να πάνε!

    Γι' αυτό και δεν είναι εύκολο να πεις "ε, και τι έγινε", αλλά όπως και να χει η ζωή συνεχίζεται...

    Φιλιά γλυκά και από μένα και ό,τι θες για το συγκεκριμένο θέμα, ρώτα με!

    ΑπάντησηΔιαγραφή