Ο Θεός των Μικρών Θαυμάτων

Συλλέκτης Στιγμών ~ Πιστεύω

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε κατά κανόνα, ανυπόμονοι, ανασφαλείς, ανικανοποίητοι. Αυτό έχουμε μάθει να κάνουμε μπροστά στη ροή των πραγμάτων, γιατί το "άφημα" και η κατανόηση όσων συμβαίνουν, μας έρχεται δύσκολο. Διερωτώμαι σχεδόν καθημερινά το τελευταίο χρονικό διάστημα, για τον Θεό των Μικρών Θαυμάτων, για εκείνη την Υπερφυσική Δύναμη ή μήπως τόσο Ανθρώπινη, που κάνει τα πράγματα να κυλούν μέσα από Εμάς αλλά και πέρα από Εμάς, από ένα σημείο και ύστερα και μένω με την απορία του Πρωτάρη ή του Απαίδευτου, να πω καλύτερα, στους Ουράνιους Τρόπους που η ζωή κυλάει με ή χωρίς Εμάς.

Ο Θεός των Μικρών Θαυμάτων, είναι παντού και πουθενά, αν δεν υπάρχει έστω και σαν ιδέα, μέσα μας. Εκεί που σε κυριεύει η αίσθηση του Απόλυτου Τίποτα, ή της Ισορρόπησης ανάμεσα στη Πτώση και την Ανάταση, έρχεται ετούτη η Δύναμη να σου θυμίσει πως τίποτα δεν είναι όπως το βλέπεις, τίποτα δεν υφίσταται όπως το Νομίζεις... και σε χτυπάει διακριτικά στον ώμο, για να αλλάξεις οπτική ή σκέψεις που σε ταλανίζουν/σε βολεύουν για να κολυμπάς στον ίδιο λάκκο, αντί στη θάλασσα της Απεραντοσύνης. Μα δεν το αντέχεις, δεν το χωράει ο νους σου κάτι τέτοιο, γι' αυτό μένεις σε ένα μυγόφτυσμα που θεωρείς, εσύ και μόνον εσύ, ζωή.

Ο Θεός των Μικρών Θαυμάτων, όλων εκείνων που έρχονται και σε αιφνιδιάζουν, μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή, για να σου θυμίζουν ότι δεν υπάρχει Δεδομένο, δική σου ανάγκη είναι να "πιαστείς" από τη ρευστότητα και να την κάνεις σκαλοπάτι να πατήσεις για να πας εκεί που το άστατο βήμα σου σε ωθεί, δίχως εγγυήσεις ή αποτελέσματα σίγουρα. Το δέχεσαι και προχωράς, το αποδέχεσαι και βιώνεις το "άδειασμα" της ψυχής που δεν σε πεθαίνει, μα σε επαναπροσδιορίζει ενάντια στα όσα πίστευες μέχρι σήμερα και βλέπεις ότι καταρρίπτονται επί ματαίω.

Αυτή η Εσώτερη Παρόρμηση, αυτή η Αδιόρατη Αποκάλυψη για το τι μέλλει γενναίσθαι, με ή χωρίς Εμάς τους ίδιους παρόντες στα Μαθήματα Ζωής που παραδίδονται κάθε στιγμή, για να "δούμε" με τα μάτια της Ψυχής ποιοι είμαστε στο Εδώ και Τώρα μας, απαλλαγμένοι από τις "φορεσιές" που χρόνια την έχουμε "στολίσει" ή "καταδικάσει" να φορούμε για να μας αναγνωρίζουμε εκεί που Όλοι και Όλα είναι Ελεύθερα, δίχως Μορφή και δίχως Κώδικες Αναγνώρισης, άλλους εκτός από την Πυξίδα τη Προαιώνια που ενδύεται την Υπόσταση του Θεού των Μικρών Θαυμάτων, για να τροφοδοτεί με Κώδικες Αδιαίρετους, τη Πηγή της Ύπαρξης που τρέφεται από την Εναλλαγή ανάμεσα στο Φως και το Σκοτάδι, όπως το "βλέπουμε" δίχως τα μάτια να λένε αυτά που μπροστά τους απλώνονται, ανάμεσα στη Πίστη και στην Απιστία, στη Θέληση και στην Εντροπία.

Marialena, 25/9/2011