Η Μαλακία είναι μεταδοτική πατέρα?

Προφανώς! Γι’ αυτό άλλωστε και γινόμαστε μάρτυρες, ασύλληπτων κοσμοθεωριών που την επιβεβαιώνουν με κάθε ευκαιρία. Αν και έχω καιρό να το κάνω, θέλω να αναφερθώ σε ένα προσωπικό παράδειγμα, που έζησα πρόσφατα.

Όσοι διαβάζουν εδώ και χρόνια αυτό το ημερολόγιο, θα έχουν διαπιστώσει πως αναφέρομαι επί προσωπικού, ειδικά στο θέμα του διαβήτη, που τόσο για μένα, όσο και για χιλιάδες άλλους συμπολίτες μας, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητάς μας. Γι’ αυτό άλλωστε και το να συζητάμε για θέματα τέτοια, μέσα από ένα «δημόσιο» βήμα μιας ιδιωτικής ιστοσελίδας, είναι ευχής έργον, αφού έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να ξεδιαλύνουμε το τοπίο, σε ότι αφορά στον διαβήτη μας και όχι μόνο.

Από μικρό παιδί, είχα «αλλεργία» στο ρατσισμό. Δεν είμαι ομοφοβική, ούτε έχω θέμα με όσους προέρχονται από διαφορετική χώρα, θρησκεία, φυλή ή ιδεολογία από τη δική μου, εκτός αν μιλάμε για ακραίες καταστάσεις, οπότε εκεί βγάζω κόκκινη κάρτα (και σπυριά από αγανάκτηση). Πάντοτε πίστευα πως σε αυτόν τον κόσμο, τον μικρό τον μέγα, που λέει και ο ποιητής, χωράμε όλοι και μπορούμε να συνυπάρχουμε, δίχως ο ένας να αποτελεί εμπόδιο για τον άλλον. (Θεωρία επισκόπου και καρδία μυλωνά, μπορεί να πει κανείς, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα…)

Όταν από πολύ νωρίς στη ζωή μου, άρχισα να βιώνω τη διαφορετικότητα στο πετσί μου λόγω διαβήτη, γιατί δεν ήμουν πια σαν όλους τους άλλους δήθεν, αλλά είχα ζάχαρο, θέλοντας και μη, άρχισα να οχυρώνομαι ενάντια στην κοινωνική αδικία, που τώρα πια, με αφορούσε και εμένα άμεσα και άγγιζε τη παιδική μου ψυχή. Με το που άλλαξε η ζωή μου και προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα της καινούργιας πραγματικότητας, έπεισα τον εαυτό μου ότι δεν είμαι άρρωστη, γιατί δεν αισθανόμουν άρρωστη. Ναι, με πείραζε όταν άκουγα τους ψιθύρους για το «κακόμοιρο το παιδάκι που αρρώστησε και τι το βρήκε το άμοιρο» κλπ δοξασίες που λέμε εκ του ασφαλούς για να ξορκίσουμε το κακό δήθεν και καλά, μακριά μας, αλλά από κει και πέρα, παρά τις δυσκολίες για να σταθώ στα πόδια μου και να αποδεχτώ τον εαυτό μου όπως είναι, σε κάποια πράγματα, πήρα τη ζωή στα χέρια μου και δεν το μετάνιωσα, γι’ αυτό και συνεχίζω να την αγαπώ και να τη λαχταράω, παρά τα όποια εμπόδια και τις όποιες αναπροσαρμογές που χρειάζονται κατά καιρούς, για να μπορώ να προσαρμόζομαι στα νέα δεδομένα.

Έτσι λοιπόν, όταν μεγαλώνοντας άρχισα να ακούω διάφορα παράδοξα για την πάθησή μου, από διάφορους καλοθελητές, είτε δεν τους έδινα σημασία, είτε εκεί που με αφορούσαν, έβγαζα το σπαθί και όποιον πάρει ο Χάρος, αμυνόμενη περί πάτρης ή αλλιώς για να το πω με απλά λόγια, πάλευα για το δικαίωμά μου να είμαι αυτή που είμαι.

Στα 28, μου είπε ο τότε «γκόμενος» ότι του είπε η μαμά του πως θα του πεθάνω, γι’ αυτό και δεν με ήθελε πια, άσχετα που όταν η θείτσα κατάλαβε το λάθος της, έβαζε το γιο να με ξαναπροσεγγίσει, αφού πια εγώ είχα ορκιστεί πως τέτοια κατάσταση δεν θα ξαναφήσω στη ζωή μου να με επηρεάσει και έριξα μαύρη πέτρα.

Στα 34 μετά, ο έρωτας εκείνης της περίοδου, μου είπε το κορυφαίο στη τελευταία πράξη του δράματος, πως ήμουν η γυναίκα που έψαχνε στη ζωή του, εκτός από τον διαβήτη μου, άσχετα που στην οικογένειά του, τόσο ο πατέρας, όσο και ο αδελφός του, είχαν διαβήτη και δεν του ήταν ξένο το θέμα, αλλά είπαμε, κάπου έπρεπε να με πονέσει και το έκανε στο ευαίσθητο σημείο μου.

Και τώρα, η πουτάνα η τύχη, μου έκανε ξανά αυτό το κακόγουστο αστείο, όταν μετά από δυο χρόνια προσωπικής επαφής, λέει ο πρώην σύντροφός μου ότι έχει φρικάρει με τον διαβήτη μου, όχι με τον τρόπο ζωής μου, αλλά γιατί δεν ξέρει σε 20 χρόνια τι θα μου συμβεί και δεν ξέρει αν θα είναι σε θέση ο ίδιος τότε, να μου συμπαρασταθεί!!! Κόκαλο εγώ, μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, ήλθε η ώρα του «πικρού ποτηριού», από κάπου έπρεπε να περιμένω να το ξαναδώ αυτό το έργο, αλλά δεν το φανταζόμουν κιόλας…

Δεν είμαι ούτε ο Μάντης Κάλχας, ούτε η Κασσάνδρα, για να ξέρω τι θα γίνω σε είκοσι χρόνια από τώρα και μάλιστα στο θέμα του διαβήτη μου! Θέλω να πιστεύω πως όσο κάνω υγιεινή ζωή, γυμνάζομαι και διατηρούμαι δραστήρια σε σώμα και πνεύμα και ζω μιαν ήρεμη ζωή χωρίς άγχος, η πάθησή μου θα είναι αντιμετωπίσιμη στο μέτρο του δυνατού. Όμως, παρόλο που αφορά εμένα αποκλειστικά το πώς αντιμετωπίζω τον διαβήτη μου, έχω συναίσθηση πως παράλληλα επηρεάζει και το περιβάλλον μου, η ισορροπία που διατηρώ, γιατί και εκείνοι, θέλοντας και μη, γίνονται άλλοτε υποστηρικτές και άλλοτε σανίδα σωτηρίας, στα δύσκολα, που τότε συνειδητοποιείς, ότι το να έχεις μια οικογένεια που σου συμπαρίσταται, είναι μεγάλη υπόθεση, αυτό ίσως να είναι και το κλειδί για μια υγιή αντιμετώπιση του όλου θέματος, γιατί δεν φτάνεις στα άκρα δοκιμάζοντας εαυτόν και τους άλλους με τις ανασφάλειές σου!

Όμως, δεν πιστεύω πως η ζωή είναι μονάχα δύσκολα, ούτε επειδή έχω σώνει και καλά διαβήτη, θα περιστρέφεται η ζωή των άλλων γύρω μου, καμία σχέση, όλα είναι θέμα οπτικής. Βέβαια, είναι μεγάλη υπόθεση το νοιάξιμο που εισπράττεις από τους ανθρώπους γύρω σου, από μια απλή κουβέντα έως την έμπρακτη βοήθεια εκεί που θα την χρειαστείς, κυριότερα δε η συναισθηματική υποστήριξη που έχεις ανάγκη να λαμβάνεις κατά περίπτωση, αλλά από κει και πέρα, δεν μπορείς να ζεις με τον φόβο τι θα σου φέρει η ζωή αύριο ή μεθαύριο, γιατί χάνεις το σήμερα και περιμένεις πολύ απλά, να έλθει το όποιο τέλος, μαραζώνοντας.

Δεν είπαμε ότι άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με αυτή τη πάθηση, δεν θα αισθανθούν ότι είναι μια πραγματικότητα που πιθανώς να τους σοκάρει ή προβληματίσει κατ’ αρχήν, μέχρι να εξοικειωθούν μαζί της και να αποδεχθούν ότι ο δικός τους άνθρωπος ζει με μια χρόνια πάθηση, που απαιτεί τη συνεχή φροντίδα του οργανισμού του, για να μπορεί να παραμένει υγιής και να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της καθημερινότητας. Ευτυχώς που μέχρι σήμερα, έχω δει φίλους και φίλες με διαβήτη, να σπουδάζουν, να σταδιοδρομούν, να ερωτεύονται, να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά και να ζουν μια γεμάτη ζωή, κατά πως θέλουν και να μην «κωλώνουν» να πάρουν από τη ζωή αυτό που τους αξίζει, γιατί κάποιοι μαλάκες, πιστεύουν πως τα άτομα με διαβήτη, είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού!

Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, που δεν βλέπουν τον άνθρωπο, αλλά τον ιατρικό φάκελο, δεν έχουν μέσα τους ανθρωπιά, αλλά φόβο και προκατάληψη, έχω να πω ότι η μαλακία είναι όντως μεταδοτική. Γιατί αυτό θα μεταδώσουν και στα παιδιά τους, που όταν μεγαλώσουν, θα έχουν το παράδειγμα των γονιών τους και θα φέρονται ανάλογα, χωρίς να βλέπουν και πως εκείνοι είναι το ίδιο θνητοί και ευάλωτοι, όπως όλοι και εκείνους τους αγάπησαν με τα ελαττώματα και τα προτερήματά τους, τα καλά και τα κακά τους και όταν τους αγάπησαν, τους δέχτηκαν κατά πως είναι σε αντίθεση με τους ίδιους, που κρίνουν εκ του ασφαλούς. Δεν θα πω ότι το να ζεις με ένα άτομο με διαβήτη είναι το ιδανικό, κάτι τέτοιο άλλωστε, ουδέποτε υπήρξε ή θα υπάρξει, το να πιστέψεις όμως πως να αγαπηθείς με έναν άνθρωπο που τυχαίνει να έχει διαβήτη, είναι ευλογία, ίσως είναι από τα καλύτερα πράγματα που σου έχουν συμβεί και ας μην το έχεις συνειδητοποιήσει, γιατί σαν καλός μαλάκας που είσαι, προτιμάς τη δυστυχία στο μυαλό σου, από την ευτυχία που μπορείς να ζεις με τον άλλον, έστω και αν στη δεδομένη περίπτωση, οφείλεις να τον αγαπήσεις, όπως η μάνα το παιδί, με αυτή την άδολη αγάπη, που σε κινητοποιεί για να συνεχίζεις να ζεις και να προσφέρεις το είναι σου, για να είναι οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή σου, καλά και ευτυχισμένοι.

Αλλά είπαμε, αν δεν αντιτάξεις την αποδοχή και τη κατανόηση σε όλα αυτά που σε προβληματίζουν, μια ζωή θα αναρωτιέσαι αν η μαλακία είναι μεταδοτική πατέρα, ή μόνο σε εσένα έτυχε το λαχείο, για να θεωρείς τον εαυτό σου, άτυχο στις επιλογές σου. Αντί άλλου σχολίου επί αυτού, …περαστικά μας!


Up yours, image by www.vote29.com

Marialena, 15/9/2011

Υ.Γ. Να αφιερώσω το σημείωμά μου αυτό στους «νικητές της ζωής», τους φίλους και τις φίλες μου που τα «κατάφεραν» να ζουν στη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού και είμαι περήφανη για εκείνους και το τι έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα. Τους αγαπημένους μου, Σάκη και Τουλίν, Άντζελα και Σπύρο, Κατερίνα και Λεωνίδα, Ιωάννα και Αχιλλέα, Πάνο και Κατερίνα, Κώστα και Νάντια, Σοφία και Γιάννη, Μαρία και Χάιμε, τη Μαρία, τη Βίκυ, την Ειρήνη, τον Γιάννη, τον Σταύρο, τη Νατάσσα, τη Χρυσούλα και τον Νίκο, τη Κρυσταλλένια, τη Μαρία με τον Μανώλη, τη Τατιάνα, τη Δήμητρα με την Ελενίτσα της, τις Σοφίες, τον Νίκο, τη Δήμητρα, τη Μαριλένα, τη Κατερίνα, την Έλενα, όλα τα μικρά και μεγαλύτερα «αδέλφια» μου που παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο, τόσο για αυτούς όσο και για τους αγαπημένους τους. Να είστε ευλογημένοι!