Τα άδικα στον Έρωτα

Όταν φτάσει η ώρα στη ζωή του ανθρώπου να αφήσει τον φτερωτό θεό να τον λαβώσει με τα βέλη του για τα καλά, κανείς δεν σου υπογράφει συμβόλαιο πως όλα θα πάνε καλά από κει και ύστερα. Ναι, λίγο ή πολύ αφήνεσαι στο να ζήσεις με τις ορμόνες σου να παρομοιάζουν το τρενάκι του λούνα παρκ, τη ψυχοσύνθεσή σου να βλέπει τους μικρούς ερωτιδείς να σε βομβαρδίζουν με «χημικές βόμβες» εναλλαγής συναισθημάτων και ως συνέπεια να ανοίγει στη ζωή σου ένα νέο κεφάλαιο, με λιγότερες ή περισσότερες σελίδες, ανάλογα με τη διάρκεια του love story.

Αν ο Έρωτας είναι αμοιβαίος, έρχεται δηλαδή στη κατάλληλη στιγμή και για τους δυο, τότε «οι ουρανοί αγάλλονται και χαίρει η φύσις όλη», περιγράφοντας τη χαρά που βιώνεις όταν τα αισθήματα βρίσκουν ανταπόκριση, όταν υπάρχει στον αέρα η μαγεία της επαφής με τον σύντροφό σου, όταν η καθημερινότητα κάθε άλλο παρά βουλιάζει ενώ εντρυφείς σε όλα αυτά τα απλά και απαραίτητα για να κρατάς τις ισορροπίες εντός και γύρω σου, ειδικά όταν τα μοιράζεσαι και με τον άλλον άνθρωπο. Είναι πολύ βασικό εκτός από τις στιγμές πάθους, πόθου, σαρκικού αλλά και πνευματικού έρωτα που θα ζήσεις, να μπορείς να ξεπροβάλλει η λεγόμενη «χαρά της ζωής» (joie de vivre), μέσα από αυτά που νιώθεις και βγάζεις προς τα έξω. Γιατί ο έρωτας που τροφοδοτείται και από τους δυο, δεν αφήνεται στην αφάνεια, στη λήθη, στα «περασμένα μεγαλεία που διηγώντας τα να κλαις», γιατί είναι ζωντανός, δυνατός, αυθύπαρκτος, είναι ζητούμενο, είναι προϋπόθεση, είναι ζωή!

Κι όμως, τις περισσότερες φορές, δεν υπάρχουν από κοινού, τα περιθώρια για να υπάρξει κάτι τέτοιο και αρκούμαστε, είτε το θέλουμε είτε όχι, στα ημίμετρα. Ευτυχώς που ο Έρωτας δεν είναι τυφλός, γιατί αν ήταν, τότε θα ερωτευόμασταν την αντανάκλασή μας σαν τον μυθικό Νάρκισσο, που αυτοκτόνησε όταν δεν άντεχε πλέον να βλέπει άλλο το είδωλό του στα νερά της λίμνης που καθρεπτιζόταν (ναι, και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν συμπλέγματα και ψυχολογικά προβλήματα, δεν είναι μόνο προνόμιο των σύγχρονων κοινωνιών). Αν και δεν είναι εύκολο να το παραδεχθούμε, διαπιστώνουμε πράγματα που μας δυσκολεύουν στη τριβή με τον άλλον, στην επικοινωνία, στους στόχους, στη προσέγγιση των πραγμάτων γενικότερα, σε συμπεριφορές, σε πιστεύω και φόβους που έρχονται για να μπλοκάρουν αυτό που νιώθεις, σε καταστάσεις που κατασκευάζουμε και δικαιολογίες που εφευρίσκουμε, για να μην επιτρέψουμε σε αυτά που αισθανόμαστε να μας κατακλύσουν και ίσως, να μας μετατοπίσουν σε μιαν άλλη διάσταση θέασης των πραγμάτων από κει και ύστερα. Είναι σαν να θέλουμε να μείνουμε δέσμιοι των πεποιθήσεων, των περιορισμών και των ανασφαλειών μας, για να μην μπορέσουμε ποτέ να κατακτήσουμε τους στόχους μας, να μην μπορέσουμε ποτέ να απελευθερωθούμε από τα δεινά που μας μαστίζουν, γιατί ίσως έτσι, έχουμε πλάσει στο μυαλό μας, ότι δεν θα μας αγαπούν πια οι άλλοι, δεν θα μας προσέχουν, θα μας νοιάζονται, φροντίζουν, δίνουν σημασία έστω και αρνητικά και ούτω καθεξής.

Και τότε ο Έρωτας από ζωοποιός δύναμη, γίνεται άδικος, μονομερής, απαξιωτικός και απάνθρωπος. Ξυπνάει το τέρας του εγωισμού μέσα μας και κατασπαράσσει ό,τι όμορφο συναίσθημα μπορεί να έχεις για τον σύντροφό σου. Ξυπνάς ένα πρωί και τίποτε δεν είναι πια το ίδιο για σένα. Είτε είσαι θύτης, είτε θύμα της υπόθεσης, δεν παύεις να πονάς και να βασανίζεσαι, να θες και να εμποδίζεσαι από τις ίδιες σου τις απαγορεύσεις, για να μην βιώσεις ξανά τη χαρά της σχέσης που μέχρι πριν από λίγο, αποτελούσε πραγματικότητα στη ζωή σου. Είναι απαραίτητο, να «τσεκάρουμε» συνεχώς εαυτούς για το πως λειτουργούμε απέναντι σε μια αέναα διαμορφούμενη κατάσταση, όπως είναι η αλληλεπίδρασή μας με το άλλο μας μισό, γιατί έτσι, συνειδητά και όχι στη τύχη, είμαστε παρόντες και όχι απόντες στα δρώμενα της ζωής μας, αποφασίζουμε και ορίζουμε τα όριά μας, για να μπορεί και ο σύντροφός μας να τα αναγνωρίσει και να τα σεβαστεί ανάλογα, όπως και εμείς τα δικά του.

Μπορεί τα άδικα στον Έρωτα, να τροφοδοτούν την αυτολύπησή μας, τη μελαγχολία και την απαισιοδοξία μας, ότι όλα είναι μαύρα όσο τα ζεις και δεν θες να βγεις από τη μη λειτουργική κατάσταση στην οποία περιήλθες, ηθελημένα ή αθέλητα, αλλά εκτός από τροφή για αμέτρητα τραγούδια, για δράματα εντός και εκτός της μεγάλης οθόνης, για άγρυπνες νύχτες και για εφιαλτικά όνειρα δίχως τελειωμό, στο τέλος καταλήγεις να γίνεσαι σκιά του εαυτού σου, της γεμάτης ζωντάνιας ύπαρξης που αποδέχθηκε σε μια στιγμή, μεθυσμένη από τον πλάνο Έρωτα, πως σε αυτό το παιχνίδι, δεν υπάρχει σωστό και λάθος, παρά μόνο το εδώ και τώρα με όλα μέσα…



Marialena, 13/5/2011 (για όλα φταίει το γκαζόν, ή τα βάσανα του έρωτα και το απαυτό της Χάιδως?)