Το τρίπτυχο της ευτυχίας

«Είσαι ευτυχισμένη?» Τι ερώτηση και αυτή, πάντα με πιάνει ένα ξάφνιασμα κάθε φορά που θα μου απευθύνει ο συνομιλητής μου αυτή τη συγκεκριμένη ερώτηση. Είσαι ευτυχισμένη? Happiness is a state of mind, λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι και για μένα η ευτυχία δεν είναι τόσο εύκολο να περιγραφεί μέσα σε μια πρόταση. Αλλά θα προσπαθήσω όμως…

Η ευτυχία είναι όντως κατάσταση, είναι το πέπλο που έρχεται και επικαλύπτει τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα από ένα σημείο και πέρα στη ζωή σου. Όπως η μελαγχολία, η λύπη, έτσι και η ευτυχία ως συναισθηματική κατάσταση, έρχεται για να καθορίσει τη φάση εκείνη που συντονίζεσαι με τα ζητούμενα της καρδιάς σου και ζεις σε αρμονία με το μέσα και το έξω σου, και τότε ναι, ζεις ευτυχισμένος. Την θρέφεις την ευτυχία, την ποτίζεις σαν λουλουδάκι στη γλάστρα, δεν την αφήνεις παραπεταμένη σε μια γωνιά και όταν τη θυμηθείς, της ρίχνεις κανένα βλέφαρο! Ή είσαι ευτυχισμένος ή δεν είσαι, μεσαία κατάσταση δεν υπάρχει σε αυτή τη περίπτωση.

Η ευτυχία φέρνει τη γαλήνη στη ψυχή, την πληρότητα στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, την αίσθηση εκείνη της ανακούφισης, του ελέγχου της ζωής του καθενός μας που μας κάνει να νιώθουμε ότι «τα πράγματα βαίνουν καλώς», την εσωτερική δύναμη ότι έχουμε το περιθώριο να τα καταφέρουμε, ότι είμαστε κύριοι στις αποφάσεις που παίρνουμε. Με το να είμαστε ευτυχισμένοι, επηρεάζουμε θετικά το περιβάλλον γύρω μας και εκπέμπουμε την πολυπόθητη ηρεμία που πηγάζει από την ευτυχία. Το βλέπεις στον τρόπο που θα σου χαμογελάσει πλατιά ένα παιδί, όταν είναι ευτυχισμένο, ή μια γιαγιά που δεν ταλανίζεται από εσωτερικές αγωνίες και τα έχει βρει με τον εαυτό της, εικόνες οικείες λίγο πολύ σε όλους μας.



Η ευτυχία δεν είναι μονομερής, ούτε τέλεια. Είναι υποκειμενική και χρειάζεται τρεις βασικούς παράγοντες για να γίνει πραγματικότητα σε μια σχέση:
α. τον έρωτα
β. τη φιλία
γ. την αγάπη
Φανταστείτε λοιπόν, να ερωτευτείς δίχως να νιώθεις φίλος με τον σύντροφό σου, ή να αγαπάς δίχως τον έρωτα στη ζωή σου και τότε αντιλαμβάνεσαι πως ονομάζεις ευτυχία, κάτι που στην ουσία δεν είναι!

Πως λες ότι είσαι ευτυχισμένος αν δεν ζεις με πόθο, αν δεν μοιράζεσαι και αν δεν έχεις ανιδιοτέλεια στον τρόπο που δίνεις την αγάπη σου? Θα μου πείτε πως λέω μεγάλες κουβέντες και ότι εξαρτάται από πολλές προϋποθέσεις αυτό που αναφέρομαι παραπάνω. Θα απαντήσω πως ναι μεν, αλλά…, προϋποθέσεις βάζουμε, όταν δεν αφηνόμαστε να ζήσουμε αυτό που μας προσφέρεται από τον άλλον άνθρωπο, που δεν δεχόμαστε στην ουσία την ύπαρξή του στη ζωή μας και αναζητούμε εναγωνίως τρόπους για να φέρουμε τα πράγματα «στα μέτρα μας», γιατί δεν μας αρκεί αυτό που ζούμε μαζί του. Διάβασα κάπου ένα ρητό που έλεγε «Προτιμώ να με μισούν γι’ αυτό που είμαι, παρά να μ’ αγαπούν γι’ αυτό που δεν είμαι» και αν και η λέξη μισώ προσωπικά χτυπάει άσχημα, η συγκεκριμένη άποψη αποτυπώνει μια μεγάλη αλήθεια.



Υπάρχουν τέτοιες σχέσεις όπου αναδεικνύονται οι τρεις προαναφερόμενοι παράγοντες της ευτυχίας? Μα φυσικά, αγαπητοί μου και υπάρχουν! Υπάρχουν όταν αντί να θέτεις τον άλλον σε πλαίσια για να υπάρχει μαζί σου, δημιουργείς χώρο στη καρδιά και στη ζωή σου για να συνυπάρχετε και οι δυο, μαζί αλλά και ανεξάρτητα, με σεβασμό και ανοχή για την ύπαρξη του καθενός. Δεν θα τις κατηγοριοποιήσω αυτές τις σχέσεις που βασίζονται στο τρίπτυχο της ευτυχίας, δεν χρειάζονται ταμπέλες άλλωστε για να κάνουν εμφανή τη παρουσία τους. Όμως, όταν δούμε ανθρώπους που έχουν βρει τον τρόπο πώς να κρατούν τον έρωτά τους ζωντανό, πώς να ζουν τις μικροχαρές της καθημερινότητας από κοινού ως σύντροφοι και φίλοι και ξέρουν πώς να αγαπούν δίχως να ζητούν ανταπόδοση για τα αισθήματά τους, τότε ναι, αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικά ευτυχισμένοι!



Θέλω να κλείσω με τον ορισμό της αγάπης, έτσι όπως το βίωσε και το δίδαξε στους μαθητές του, ένας σπουδαίος δάσκαλος και πάνω από όλα, άνθρωπος, ο Κώστας ο Φωτεινός και με τη δύναμη αυτών των λέξεων και τη δυναμική των νοημάτων που περικλείουν, είθε να αφήσουμε το περιθώριο στις βασανισμένες ψυχές μας να βρουν το δρόμο για την ευτυχία, γιατί ποτέ δεν είναι αργά...

«ΣE ΑΓΑΠΏ ΤΌΣΟ ΌΣΟ ΕΠΙΘΥΜΏ ΝΑ ΑΝΑΠΤΎΣΣΕΣΑΙ ΣΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΧΏΡΟ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΌ ΣΟΥ ΤΡΌΠΟ ΚΑΙ ΣΕ ΔΙΕΥΚΟΛΎΝΩ ΓΙ΄ ΑΥΤΌ

ΜE ΑΓΑΠΆΣ ΤΌΣΟ ΌΣΟ ΕΠΙΘΥΜΕΊΣ ΝΑ ΑΝΑΠΤΎΣΣΟΜΑΙ ΣΤΟ ΔΙΚΌ ΣΟΥ ΧΏΡΟ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΤΡΌΠΟ ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΕΥΚΟΛΎΝΕΙΣ ΓΙ΄ ΑΥΤΌ

ΜΕ ΑΓΑΠΏ ΤΌΣΟ ΌΣΟ ΕΠΙΘΥΜΏ ΝΑ ΑΝΑΠΤΎΣΣΟΜΑΙ ΣΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΧΏΡΟ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΤΡΌΠΟ ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΕΥΚΟΛΎΝΩ ΓΙ΄ ΑΥΤΌ»


Marialena, 27/4/2011

Πάσχα στο Καστέλλο της Αγάπης

-Αγάπη μου, ξύπνα, ξημέρωσε Μεγάλη Παρασκευή...

-Αγάπη μου, θυμάσαι όπως πέρσι τέτοιον καιρό που ετομαζόμασταν να πάμε στο πρώτο μας ταξίδι, οι δυο μας, "απόδραση" στη Μονεμβάσια?

- Θυμάσαι, αγάπη μου, Μεγάλη Παρασκευή, φτάσαμε, με την Καστροπολιτεία απέναντί μας να μας αντικρίζει και να την θαυμάζουμε από το μπαλκόνι του δωματίου μας!

- Θυμάσαι, αφήσαμε τα πράγματα και αρχίσαμε να περπατάμε, να εξερευνούμε τη γωνιά αυτή του κόσμου, που λες ότι ήταν πλασμένη για εμάς, εκείνη τη στιγμή...

- Θυμάσαι, τον επιτάφιο, με το κεράκι στα χέρια, μυσταγωγικά να περιδιαβαίνουμε το χωριουδάκι και να βλέπουμε από απέναντι τον βράχο ολοφώτιστο!

- Θυμάσαι, Μεγάλο Σάββατο, η Καστροπολιτεία μας περίμενε, από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας, από την ώρα που η ομορφιά του τοπίου ξεπέρασε τη φαντασία μας.

- Αγάπη μου, η πλατεία της Μονεμβάσιας, σκηνικό ονείρου, η εκκλησιά του Χριστού του Ελκόμενου, τα σοκάκια, οι στέγες, τα σπίτια βγαλμένα από τα παραμύθια...

- Θυμάσαι, αγάπη μου, τα τείχη που τα περπατούσαμε, με θέα το απέραντο γαλάζιο και τα λουλούδια της Άνοιξης, ο Ήλιος ο απογευματινός και τα φιλιά μας στις κρυφές γωνιές.

- Ο δικός μου ο μικρός θεός, ήσουν εσύ αγάπη μου, να βλέπω την ευτυχία στα μάτια σου, να ζούμε ως άλλος Ιππότης και Πριγκηπέσσα το δικό μας ειδύλλιο με φόντο τη μαγεία της Μονεμβασιάς, θυμάσαι?

- Η λαμπαδίτσα που σου ζήτησα, ο σοκολατένιος λαγός που σου πήρα, η Νύχτα της Αναστάσεως, στην εκκλησιά λίγο πριν το Αναστάσιμο Φως, λίγο μετά, το Φιλί της Αγάπης, μαζί σου αγάπη μου, θυμάσαι?

- Η Κυριακή της Λαμπρής, ηλιόφωτη, η εκδρομή στον Άγιο Φωκά, η θάλασσα, το ξωκλήσι και εμείς κι έπειτα το Κυπαρρίσι, άκρη θεού, υπέροχος τόπος, όλα στα μάτια μου έμοιαζαν πρωτόγνωρα μαζί σου, θυμάσαι?

- Βράδυ Λαμπρής πίσω στη βάση μας, ο Βράχος φωτισμένος, χέρι χέρι περπατάμε ενώ το σούρουπο γίνεται νύχτα, τα πειράγματα στο φαγητό, η γλυκειά κούραση, θυμάσαι?

- Ήθελα να σου γνωρίσω τους φίλους μου, τη Κατερίνα και τον Λεωνίδα, περίμεναν το πρώτο τους παιδί, φίλοι αγαπημένοι χρόνια τώρα. Καφές στους Μολάους, η εξομολόγηση στη Κατερίνα "άραγε με σκέφτεται σοβαρά?" "Κάνε υπομονή, θα φανεί" η απάντησή της...

- Κι έκανα υπομονή, αγάπη μου, έναν χρόνο ακόμα, έκανα υπομονή, κάθε μέρα που περνούσε, αγάπη μου, γιατί σε αγάπησα με όλο μου το Είναι, θυμάσαι?

- Και η υπομονή, έγινε προσδοκία, "άραγε με σκέφτεσαι σοβαρά?" και ας διαψεύστηκε περίτρανα, έναν χρόνο μετά. Ήθελες να "περνάμε καλά" και εγώ ήθελα να γίνεις ο άνθρωπός μου, ο άνδρας μου, ήθελα να γεράσουμε μαζί και να θυμόμαστε όλα τα ωραία που ζήσαμε, θυμάσαι αγάπη μου, θυμάσαι?

- Και ήλθε το Πάσχα το φετινό, εγώ δυστυχής με το κορμί να χωλαίνει και τη ψυχή να αιμορραγεί ακόμα στη σκέψη σου, εσύ εκεί που ένιωθες καλά να είσαι και τα σκέφτομαι όλα αυτά και τα μάτια μου τρέχουν δάκρυα της θύμησης, δάκρυα της αγάπης, αγάπη μου, που ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως χάθηκε μέσα από φοβικές δικαιολογίες του εγώ σου.

- Κι ήλθε το Πάσχα το φετινό, εγώ εδώ, εσύ αλλού το ξημερώνουμε πια, εγώ παρέα με τις αναμνήσεις μου κι εσύ, με το να προβάλλεις τις φωτό που σου είχα τραβήξει όσο καιρό ήμασταν μαζί, στα προφίλ των κοινωνικών δικτύων σου, δηλώνοντας "ελεύθερος" και ότι "ψάχνεις για γυναίκες", τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα, τόσο επιπόλαια...

- Άραγε, με σκέφτεσαι όπως ήμουν, αγάπη μου? Δεν τολμώ να σβήσω τις φωτογραφίες που κόσμησαν κοινές μας στιγμές, τις κοιτάζω ακόμα φευγαλέα και βλέπω τόση ομορφιά σε αυτό που ζήσαμε, λες και ήταν χθες, λες και θα αποκτήσουμε φωνή ξανά και θα πούμε, "πόσο όμορφα είναι να ζεις μέσα στην Αγάπη!", αγάπη μου, θυμάσαι?

- Καλή επιτυχία στις αναζητήσεις σου, αγάπη μου, ψάχνεις να μοιραστείς ερωτικές στιγμές και αγάπη με τις άγνωστες που θα σε προσεγγίσουν μέσα από τις φωτογραφίες που σε έδειχναν ευτυχισμένο, όταν είμασταν μαζί? Τι θα τους πεις άραγε, σαν θα φλερτάρεις ξανά, ότι "ήθελες να περνάς καλά" κι εγώ "ήθελα σχέση με προοπτική" και εκεί τα χαλάσαμε ε? Βλακείες, παιδιαρίσματα και ανωριμότητες, αγάπη μου!

- Γιατί, όταν αγαπάς κάποιον δεν τον αφήνεις να φύγει από τη ζωή σου, γιατί τότε θα καταλάβεις τι έχασες, αλλά τότε θα είναι αργά, αγάπη μου και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω...

- Φέτος, δώσε το φιλί της αγάπης, με τους προσφιλείς σου και αν με νιώσεις σαν το αγέρι, να έρχομαι για μια στιγμή στη θύμησή σου, μην ανοίξεις τα μάτια, γιατί θα χαθώ , όπως χάθηκα στην αλλαγή σελίδας, στην "αγάπη" που δεν πίστεψες ότι ένιωθα για σένα!

- Εγώ, το φοβισμένο πλάσμα, το "αγριμάκι" που η αγάπη που ένιωθα για σένα, το γλύκανε, το έκανε να νιώθει την αίσθηση του προορισμού και που σε αγάπησε σε πείσμα των καιρών και των περιστάσεων, όχι γιατί αγαπούσε τα δύσκολα, όπως εσύ, αλλά γιατί αγάπησε εσένα και το πάλεψε, μέχρι που παραδόθηκε στις προτεραιότητες και την έλλειψη αγάπης μεταξύ μας, όπως αποδείχτηκε!

- Σου είχα αφιερώσει τότε ένα τραγούδι που μου έφερνε ρίγη συγκίνησης, το "Μέχρι να σε συναντήσω", ένα ντουέτο που με εξέφραζε και σου έφτιαξα ένα βιντεάκι από το ταξίδι στο όνειρο, το Πάσχα μας μαζί, αγάπη μου, θυμάσαι?

- Τι να το κάνω το Εγώ σου, αγάπη μου, υπερφίαλο και υπερτιμημένο στη έλλειψη αυτοεκτίμησης, όταν μέσα του δεν υπήρχε το Εσύ, το Εσύ + Εγώ, το Μαζί, αυτό που κρατάει δυο ανθρώπους μαζί, ό,τι και να γίνει...? Ε, αγάπη μου τι κρατάει δυο ανθρώπους μαζί, το "να περνάμε καλά", το "καλό κρεβάτι" ή το "εγώ είμαι έτσι και το ήξερες", όταν περίμενα το να βρούμε τις κοινές μας συνισταμένες για να δίνουμε χαρά ο ένας στη ζωή του άλλου?

- Αχ, αγάπη μου, πόσο άλλο να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, σαν όταν σε άφησα ελεύθερο να πάρεις τις αποφάσεις σου, εσύ περίμενες να αποφασίσω εγώ για σένα?

- Αχ, αγάπη μου, να περάσεις όμορφα το φετινό Πάσχα και όλα τα άλλα Πάσχα που θα έλθουν, στο εύχομαι και είμαι σίγουρη πως θα βρεις τα φλερτ που θα σε τονώσουν και τους ανθρώπους που θα σου λένε τα λόγια που θες να ακούς, για να μην ταράσσεις τις ευαίσθητες αν-ισορροπίες μέσα σου, όμως άραγε θα θυμάσαι πως υπήρξε μια γυναίκα στη ζωή σου, που σε αγάπησε ανιδιοτελώς, σου δόθηκε, πίστεψε πως θα μπορούσατε να ζήσετε μια ζωή αγαπημένοι μαζί ή αυτά είναι πράγματα που πια δεν σε αφορούν?

- Χρόνια Πολλά, αγάπη μου, ζήσε τη ζωή που σου αξίζει, ζήσε όπως επέλεξες να ζεις, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, μεταξύ φόβων και εικονικής αγάπης, ζήσε μέχρι να πιστέψεις πως υπάρχει Αγάπη στη ζωή σου, αρκεί να το πιστέψεις, ε, αγάπη μου, το πιστεύεις, το νιώθεις, το ζεις?

- Μη με ρωτήσεις εμένα, πως νιώθω, όχι ακόμα, όχι όσο η σκέψη σου με μελαγχολεί, όσο το κενό στη ζωή μου, δεν βρίσκει διέξοδο να αναπληρωθεί, να γεμίσει με θετική αύρα, με αληθινά συναισθήματα, με λόγια, με έργα αγάπης, με την αίσθηση του προορισμού, που αισθάνεται ο καθένας από εμάς, όταν νιώσει έτοιμος, όταν νιώσει ώριμος να γίνει αυτή η πραγματικότητα της ζωής του και όχι οι κρυμμένες σκέψεις, οι καταπιεσμένοι εγωισμοί και τα δυσαναπλήρωτα κενά σε μια ζωή δίχως ζωή, δίχως λογική και νόημα, αγάπη μου...

- Μικρέ μου Πρίγκηπα, απόγευμα ήταν και τότε που ο έρωτάς μας, σαν νιόβγαλτο βλαστάρι, άνθιζε μέσα στα τείχη του Κάστρου της Μονεμβάσιας και τα έκανε όλα να μοιάζουν παραμυθένια, θυμάσαι, αγάπη μου, θυμάσαι?

- Αγάπη μου, κοιμήσου πια, αυτή η Άνοιξη δεν έφτασε ποτέ να μας θυμίσει πόση ομορφιά μπορούν να αντικρίζουν τα μάτια δυο ερωτευμένων, όταν νιώθουν έτσι, κοιμήσου, πάει πέρασε πια το όνειρο για εμάς, τώρα τη σκυτάλη θα πάρουν οι επόμενοι μικροί άγγελοι, που θα θελήσουν να ζήσουν τις δικές τους στιγμές αθανασίας και να βρουν το μονοπάτι για τη δική τους Αγάπη. Θα τους δω να κρατιούνται χέρι χέρι στην εκκλησιά, να δίνουν το δικό τους φιλί της Αγάπης και να παίρνουν το Άγιο Φως στα κεριά για να ευλογήσει τη δική τους κοινή ζωή, αγάπη μου.

- Αυτό θα ευχηθώ, αγάπη μου, στην Αγάπη που τα κάνει όλα να μοιάζουν δυνατά, όταν ζεις σύμφωνα με αυτήν, όταν ζεις μέσα σε αυτήν, όταν ζεις και δεν ξεφεύγεις μέσα από προφίλ εραστών και φωτογραφίες που αν ήξεραν, αυτοί που τις έβλεπαν, θα αντίκριζαν την αγάπη μου για σένα, αγάπη μου...


Kiss of Love, image by milen07 @ deviant art

Καλό Πάσχα, Καλή Τύχη, Καλή Ζωή, Αγάπη και Ευλογία Κυρίου, αγάπες μου γλυκιές, άνθρωποι ξεχωριστοί, μοναδικοί και ανεπανάληπτοι, φίλες και φίλοι αγαπημένοι, πλάσματα που ζείτε αυτό που για εσάς τα περικλείει όλα...

Μαριαλένα, 22/4/2011

Οι Δέκα Παρθένες

The Ten Virgins, image by cordelia.typad.com

Μια φορά και έναν καιρό δέκα παρθένες πήγαν να προϋπαντήσουν τον Νυμφίο, οι μεν πέντε έχοντας απόθεμα λαδιού για τα λυχνάρια που θα τους έφεγγαν τη νύχτα, οι άλλες πέντε έφυγαν μόνο με τα λυχνάρια τους στο χέρι και όσο λάδι είχαν ήδη μέσα.

Ο Κύριος όμως αργούσε και καθώς έπεσαν να κοιμηθούν, καθώς τον περίμεναν, φωνή ανήγγειλε τον ερχομό Του. Οι μεν προνοητικές παρθένες άναψαν τα λυχνάρια τους με το λάδι που είχαν φέρει, οι άλλες όμως που είχαν ξεμείνει, αναγκάστηκαν να αναζητήσουν λάδι από αλλού και έτσι δεν πρόλαβαν να εισέλθουν εντός του Νυμφώνος με τον Κύριο, όπως έκαναν οι πέντε πρώτες.

Μεγάλη Τρίτη σήμερα και η Δεύτερη Ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας είναι αφιερωμένη σε αυτή τη παραβολή, των Δέκα Παρθένων. Οι Παρθένες αυτές είμαστε εμείς, που άλλοτε, "σαν έτοιμοι από καιρό" που λέει και ο Ποιητής, έχουμε φυλάξει το λαδάκι που θα φωτίσει το λυχνάρι μας και άλλοτε πράττουμε σαν τις υπόλοιπες πέντε παρθένες που έμειναν εκτός Νυμφώνα, από απερισκεψία τους!

Σύμφωνα με το Χριστιανικό Δόγμα της Πίστης, η ένωση με τον ανώτερο εαυτό μας, ή με τον Κύριο τον Θεό μας, αν προτιμάτε κατά τα θεολογικά θέσφατα, είναι οδός μαρτυρίου που όμως στο τέλος οδηγεί στη Δευτέρα Παρουσία και στη "Ζωή του Μέλλοντος Αιώνος", όπως λέει και το Σύμβολο της Πίστεως. Θα μου επιτρέψετε να εκφράσω τις επιφυλάξεις μου επί τούτου, καθότι στη πορεία της δικής μου συνειδητοποίησης μέχρι σήμερα, έχω καταλάβει πως σαφώς και η ανέλιξη προς την Ένωση με το Θείο, προϋποθέτει άκρα ταπείνωση και αποβολή μετά κόπου των κοινωνικών εκείνων δεδομένων, που περικλείουν τη ζωή μας πολύ βολικά για εμάς τους ίδιους, για να μην μπορούμε να προσεγγίσουμε υπό άλλες συνθήκες, την Θεϊκή μας Υπόσταση και να κάνουμε ένα βήμα συνειδητότητας, κάθε φορά, προς την Πηγή. Η Δευτέρα Παρουσία, δεν έχει να κάνει με την μετά θάνατον Ζωή, αλλά με τις επιλογές μας στην υπάρχουσα που θα μας οδηγήσουν προς τη Θεία Φώτιση.

Έχουμε μάθει να αρκούμαστε στα ημίμετρα, να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα στη ζωή μας, να υπομένουμε καταστάσεις τέτοιες και συμπεριφορές που αργά και βασανιστικά, μας αποστερούν από την σύνδεσή μας με το Θείο κομμάτι του Εαυτού μας, βάζοντας μια ταφόπλακα στην ανάταση της Ψυχής μας. Έχουμε μάθει να βιώνουμε την αγάπη υπό όρους και προϋποθέσεις, έχουμε διδαχθεί να κρύβουμε τα συναισθήματά μας και να βγάζουμε προς τα έξω μια εικόνα τέτοια που είναι σύμφωνη με τα ζητούμενα της κοινωνίας που ζούμε, έχουμε, τέλος, αρκεστεί να παίρνουμε τα ψίχουλα που μας δίνουν οι άλλοι για να υπάρχουμε και να λέμε πως "η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας" και πως "η ζωή μας τα φέρνει δύσκολα, όπως και να έχει".

Λάθος, μεγάλο λάθος αυτό, καθώς όταν ζεις σύμφωνα με τον Συμπαντικό Νόμο (ή Θείο Λόγο, αν προτιμάτε), μέσα σου βρίσκεις τον τρόπο και προχωράς τη πορεία της ζωής σου μέσα από την Αγάπη και όχι τη σύγκρουση, μέσα από τη Φώτιση και όχι τον σκοταδισμό, μέσα από την Υγεία και όχι την αρρώστια που σε καταβάλλει για ακριβώς να μην ζήσεις μέσα σε Συναίσθηση και Αρμονία με τον Δημιουργό σου.

Σαν τις πέντε προνοητικές Παρθένες, χρειάζεται να είμαστε έτοιμοι για την επαφή μας με το κομμάτι της Ψυχής μας αυτό, που όλα έχουν τη θέση τους και όλα λειτουργούν αυθύπαρκτα, χωρίς τη δική μας αγωνία και παρεμβολή, αρκεί να έχουμε τη πρόθεση και την συναίσθηση για το μονοπάτι που καλούμαστε να ακολουθήσουμε. Σαν τις υπόλοιπες πέντε, επιπόλαιες, Παρθένες, αφήνουμε τα πράγματα στη τύχη τους, εφευρίσκοντας δικαιολογίες για τη μη συμμετοχή μας στα τεκταινόμενα της ζωής μας και κατευνάζουμε τα πάθη μας, μέσα από υλιστικές κατευθύνσεις, μη θέλοντας να έχουμε επαφή με τον Εαυτό μας, γιατί κάτι τέτοιο σαν το βρεις, δεν το χαραμίζεις για το τίποτα και οι περισσότεροι από Εμάς, δείχνουμε μονάχα το φοβικό Εγώ μας, αντί για το Μεγαλείο της Ψυχής μας, ως άλλες Μωρές Παρθένες...

Χρόνια Πολλά και Καλή Ανάσταση!

Link: Οι Δέκα Παρθένες μέσω της Αποστολικής Διακονίας

Μαριαλένα, 19/4/2011

Το Άνθος του Λωτού

Ήταν από εκείνα τα απογεύματα του Σαββάτου, που θύμιζαν περισσότερο χειμώνα, παρά άνοιξη με τις λιακάδες και τις μυρωδιές των λουλουδιών που σε τρελαίνουν! Βροχή, κρύο και μουντάδα, συνέθεταν ένα σκηνικό ιδανικό για cocooning, άνετα ρούχα και ζεστασιά εντός των τειχών.

Εκείνη μπήκε στο μπάνιο για να κάνει ένα ντους, να φρεσκαριστεί. Το ζεστό νερό έτρεχε πάνω στο κορμί της, προσφέροντας της την ευχαρίστηση της καθαριότητας αλλά και της φρεσκάδας που ένιωθε, καθώς το δέρμα της νότιζε από το τρεχούμενο νερό και ποτίζονταν από το αφρόλουτρο που γλιστρούσε σαν μετάξι, πάνω της ενώ ξεπλένονταν. Έβαλε τη πετσέτα στα μαλλιά της, φόρεσε το μπουρνούζι και πήρε τη πετσέτα της για να σκουπιστεί από τις σταγόνες του νερού που είχε μείνει πάνω στα πόδια της βγαίνοντας από το μπάνιο.

Κάθισε στο κρεβάτι και η πετσέτα απαλά ανεβοκατέβαινε στις γάμπες της ενώ έπαιρνε την υγρασία του κορμιού της. Ξάφνου, ένιωσε ένα βλέμμα να την περιεργάζεται. Ήταν εκείνος, που σε απόσταση αναπνοής την πλησίαζε δίχως να μιλά. Την κοίταξε με νόημα και άρχισε να μυρίζει το άρωμα της επιδερμίδας της, όπως του άρεσε, στη πτυχή του λαιμού της. Άρχισε να της ανοίγει το μπουρνούζι και η λευκή της σάρκα, αποκαλυπτόταν σαν ένας νιόβαλτος βλαστός σε δέντρο που τώρα άνθιζε! Άρχισε να τη φιλά και να τη χαιδεύει, ενώ την είχε ξαπλώσει στο απαλό πάπλωμα και μόνο ο ήχος των φιλιών τους έσπαγε την ησυχία του βροχερού απογεύματος.



Τα στήθη της σαν ανθός λωτού αναδυόταν, καθώς τα χείλη του σαν μέλισσα τρυγούσαν τους χυμούς των, ενώ εκείνη έκλεινε τα μάτια από ευχαρίστηση και βίωνε τη μοναδική αίσθηση της επαφής με τον άνθρωπό της. Απόψε, ο έρωτάς τους ήταν γεμάτος από χρώματα και αρώματα που εκλύονταν από την παράδοση του θηλυκού στο αρσενικό, του γιν στο γιαν, της γης στον άνεμο...

Τον χάιδευε απαλά στα μαλλιά, στη πλάτη, στο στέρνο, στα χέρια και τον κοίταζε στα μάτια, καθώς σαν άλλος κουρσάρος έψαχνε για τον θησαυρό της! Ένιωθε ήδη υγρή στο άγγιγμά του, άλλωστε εκείνος ήξερε πως θα την κάνει να νιώσει γυναίκα με τον έρωτά του και ήταν κάτι που και οι δυο απολάμβαναν να προσφέρουν ο ένας στον άλλον. Τα δάκτυλά του, αυτοί οι αέναοι εξερευνητές της θηλυκότητάς της, την αναστάτωναν και την γαλήνευαν ταυτόχρονα, καθώς το άγγιγμά του ήταν για εκείνη σαν απάγκιος όρμος, όταν το αναζητούσε.



Κι έπειτα εκείνος γλίστρησε μέσα στη γλύκα του κατάμεστου κήπου της και με κινήσεις ορμέμφυτες, την έκανε να νιώθει τον έρωτά του, ξανά και ξανά. Μικροί βρυχηθμοί, ανάσες που βάθαιναν και αναστεναγμοί που έβγαιναν από τα τρεμάμενα χείλη, καθώς ο χορός της ηδονής τους παρέσερνε σε έναν ρυθμό, μόνο δικό τους... Και τα πυροτεχνήματα της έκφρασης των συναισθημάτων τους, τους έκαναν να χαμογελούν και να βιώνουν τη παράδοση του ενός στον άλλον, την αίσθηση των δυο σωμάτων να αναπνέουν σαν ένα, οι καρδιές τους να ηχούν σαν ένας χτύπος μέσα στη σιγαλιά του δειλινού.

Και τέλος το κρεσέντο, εκεί που η γυναίκα γινόταν η απεραντοσύνη του κόσμου τούτου και ο άνδρας το σημείο αναφοράς, ο κατακτητής της νέας γης, που άφηνε το αποτύπωμά του αιώνια μέσα της και εκείνη άνοιγε σαν το τριαντάφυλλο για να δώσει τους χυμούς της, σαν δώρο, σε εκείνον που την έκανε να ανθίσει στην αγκαλιά του μέσα από την αγάπη που ένιωθε για εκείνον, όχι μόνο τότε, αλλά ακόμα περισσότερο τις στιγμές εκείνες που όλο το σύμπαν έμοιαζε να βρίσκεται στη μαγεία που είχαν βιώσει οι δυο τους, κάθε φορά που άγγιζαν τον Έρωτα, ψυχή τε και σώματι...



Έξαφνα χτύπησε το τηλέφωνο και το σήκωσε. Η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής τη ρώτησε τι κάνει και γιατί ακουγόταν "κάπως". Εκείνη άνοιξε τα μάτια και είδε πως ήταν ακόμα με το μπουρνούζι γερμένη στο κρεβάτι της, ενώ είχε ήδη αρχίσει να βραδιάζει. "Καλά είμαι", απάντησε, "απλά ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου, κατά πως φαίνεται, ένα τέτοιο βροχερό απόγευμα..." και έφερε στο νου της την εικόνα που ένιωθε ξανά σαν να είχε βιώσει στο όνειρό της.

Σκούπισε τα μάτια της και ανασκουμπώθηκε. Της έλλειπε η αίσθηση της αγάπης που τα κάνει όλα να μοιάζουν καλύτερα, η ψευδαίσθηση της αλληλοσυμπλήρωσης που αποζητούσε, της γαλήνης μέσα της, της έννοιας του προορισμού που ήθελε να δημιουργήσει σε μια σχέση. Της έλλειπε η αγκαλιά του ενώ έπεφταν για ύπνο κατά τη διάρκεια της κοινής τους ζωής, των αστειοτήτων που αντάλλασσαν σαν δικός τους κώδικας επικοινωνίας, των εορτών που ήθελε να μοιραστεί μαζί του, όλων των στιγμών που έδειχναν ότι είχαν περάσει ανεπιστρεπτί, καθώς η Μοίρα αποφάσισε διαφορετικά για τους δυο τους.



Είχε διαλέξει πια τη σιωπή της, όχι σαν καταφύγιο γιατί όταν η αγάπη μοιάζει να αλλάζει μορφή, δεν έχεις πουθενά να κρυφτείς, αλλά γιατί το μόνο που είχε να πει πια, ήταν πόσο τον είχε αγαπήσει αυτόν τον άνθρωπο που στοίχειωνε πια το υποσυνείδητό της.

Γι' αυτό και του "μιλούσε" πια μέσα από στίχους αγαπημένων της τραγουδιών, βουβά μα και εκκωφαντικά, καθώς του έλεγε πως ένιωθε ενώ ο πρίγκηπας του δικού της παραμυθιού, δεν ήταν παρά ένας ακόμα άνθρωπος, μικρός και ασήμαντος στην σημαντικότητά του, όπως και εκείνη, σε αυτή τη δεδομένη περίσταση. Αναλώσιμοι, αφού δεν έφτασαν ποτέ να εξυψωθούν μέσα από το μεγαλείο της Αγάπης, να κατακτήσουν την Αθανασία μέσα από τη δύναμη του Έρωτά τους! Κι αρκέστηκαν για "παρηγοριά", στο να αντικρίζουν το άθλιο προσωπείο της Θλίψης και το αποκρουστικό ολόγραμμα της Δυστυχίας, σαν αντιστάθμισμα στο Φως και στη Ζωή!

Μαριαλένα, 16/4/2011

Δι' ευχών

Για φαντάσου, έφτασε κι αυτή η μέρα που πάτησα και εγώ τα 40, ξεγελώντας πολλές φορές και τον ίδιο μου τον εαυτό, μωρή κουφάλα νεκροθάφτη! Ίσως λίγο πριν ή λίγο μετά ή ακριβώς στο ανάμεσα, η δεκαετία των 40 έφτασε και στη δική μου τη ζωή, για φαντάσου…

Με έντονη όσο ποτέ στη ζωή μου, την αίσθηση της ρευστότητας, αλλά και παράλληλα της ακινησίας ή καλύτερα να πω των αδιέξοδων καταστάσεων, βρίσκω και πάλι παρηγοριά στις μικρές στιγμές της καθημερινότητας που δίνουν τη σπίθα σε μια ψυχή που λαχταράει να δίνει τον καλύτερο εαυτό της στους ανθρώπους που της παρέχουν το περιθώριο να βγάλει την αγνότητα των συναισθημάτων της δίχως επιβολές και επιβουλεύσεις.

«Σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε…» λέει ένα γνωστό τραγούδι της Δήμητρας Γαλάνη και έφτασα να το λέω συχνά τον τελευταίο καιρό, σηματοδοτώντας ένα όριο για τους άλλους στο πως αντιλαμβάνονται εμένα την ίδια ή μάλλον πως θα ήθελα να αντιλαμβάνονται εμένα, ως προσωπικότητα.

Είναι γεγονός πως αυτά που θεωρούμε δεδομένα, συχνά μας εξαπατούν και αποτελούν απλά και μόνο μια ιδεοληψία που μας κάνει να πορευόμαστε και να αλληλεπιδρούμε κάτω από συγκεκριμένες παραμέτρους, που εμείς οι ίδιοι έχουμε ορίσει για να εξυπηρετούν στους σκοπούς μας. Αν εγώ, λόγου χάρη, θεωρώ τον εαυτό μου άνθρωπο που προτιμά να πορεύεται μοναχικά, από το να φθείρεται σε μια, λόγου χάρη, «μη ισορροπημένη» σχέση, τότε έτσι θα συνεχίσω να πορεύομαι, μέχρις ότου αφήσω το περιθώριο να έλθει στη ζωή μου αυτός ο παράγοντας που είτε θα με εξελίξει, ή θα με γυρίσει πάλι πίσω στη «ζώνη ασφαλείας», δική μου η επιλογή, δική μου και η απόφαση.

Σκέφτομαι πως αυτό που θέλω γι’ αυτά μου τα γενέθλια, είναι το να έχω το περιθώριο να ζήσω ακόμα αρκετά καλά χρόνια μπροστά μου, ή για να το πω αλλιώς, να μπορώ να χαράσσω μια πορεία ζωής τέτοια που να μπορώ να πω, όπως λέει και το ομώνυμο τραγούδι του Frank Sinatra, «I did it my way»! Να μπορώ να έχω την συνείδησή μου ήσυχη για όσα έκανα και για όσα επιθυμώ να έλθουν στο διάβα μου, για όσα ρίσκα πήρα και για όσες προκλήσεις ακόμα χρειάζονται να αντιμετωπίσω.

Δεν βάζω το κακό στο νου μου, παρόλο που καλό και κακό είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, ανάλογα το πώς το βλέπεις. Πιστεύω πως ο κόσμος γύρω μας λειτουργεί με ή και χωρίς εμάς, γιατί πέραν από αυτό που είμαστε, υπάρχουν αμέτρητα άλλα παράλληλα σύμπαντα που λειτουργούν ταυτόχρονα με τον δικό μας μικρόκοσμο και λειτουργούν αυτόνομα, δίχως τη δική μας παρέμβαση ή θέληση.

Θέλω λοιπόν να είμαι καλά, μέσα και έξω μου, όπως επιθυμώ να είναι καλά και οι άνθρωποι που νοιάζομαι, σκέπτομαι και αγαπώ, με όποιον τρόπο υπάρχουν στη ζωή μου. Θέλω να μπορώ να βρίσκω τον τρόπο να ρουφώ το μέλι της ζωής, να νιώθω τη γλύκα του μέχρι τη ψυχή μου και να ευφραίνομαι, για το περιθώριο που έχω να ζω την κάθε μέρα, σαν να ήταν η τελευταία μου στη γη. Θέλω να μπορώ να δοξάζω τη μεγαλοσύνη της Πλάσης για το δικαίωμα που μου παρέχει να ζω έναν βίο ανευλαβή και ανεπαίσχυντο, όπως μου αρέσει να λέω, για το αποτύπωμα που αφήνει ο καθένας μας σε αυτή τη γη που τη πατάει.

Η Κόρη του Ανέμου θέλει μονάχα να παίρνει τη μηχανή της και να βρίσκει τα σημάδια στο χάρτη που θα της δείχνουν τον προορισμό στη κατεύθυνση που κινείται και εύχομαι να φυσάει ούριος άνεμος στη πορεία μου, για να με οδηγεί στα απάνεμα λιμάνια που αποτελούν τις στάσεις και τα σημεία αναφοράς σε αυτό που ζω και είμαι! Κι όποιου το ταξίδι τον φέρει να βαδίσουμε από κοινού τον δρόμο της προσωπικής μας πορείας, καλώς να ορίσει να συμπορευθούμε με Αγάπη... (γιατί εγώ - η αθεράπευτα ρομαντική ύπαρξη - αλλιώς την ονειρευόμουν, κι αλλιώς την έχω ζήσει μέχρι σήμερα, αλλά και πάλι δεν μετανιώνω για τίποτα, πέραν ότι αφήνω τη ζωή να φεύγει δίχως νόημα, αν είναι χωρίς Αγάπη).

Αντί για το Happy Birthday, μου αφιερώνω αυτά τα τραγούδια που με αντιπροσωπεύουν (για διαφορετικό λόγο το καθένα τους):

Christopher Cross - Ride like the wind


Kansas - Dust in the wind


Patrick Swayze feat. Wendy Frazer - She's like the wind

Μαριαλένα, 7/4/2011 (στην υποτιθέμενη τούρτα γενεθλίων ένα εικονικό κεράκι για φέτος, προσπαθώντας να βρίσκουμε τη χαρά ακόμα και εκεί που δεν φανταζόμαστε ότι υπάρχει!)

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ 'ΑΝΟΙΞΗΣ

Μετά τον Χειμώνα με την αδυσώπητη δυναμική του, ήλθε επιτέλους ημερολογιακά η Άνοιξη, μια εποχή που ει μη τι άλλο, χαρακτηρίζεται από το απρόσμενο του χαρακτήρα της. Με το ένα πόδι να ακουμπάει στην ακαμψία του Χειμώνα με τα κρύα του και με το άλλο στη πυρωμένη ανάσα του Καλοκαιριού, η Άνοιξη έρχεται πάντα να φέρει τον αέρα της αλλαγής στη ζωή μας.

Είναι που η μέρα μεγαλώνει και βλέπεις πια τη διαφορά, είναι που η φύση ξυπνά από τον λήθαργό της και σε γεμίζει με ερεθίσματα, σαν την Περσεφόνη που την άφηνε ο Άδης να επιστρέφει για έξι μήνες στη γη και αυτό σηματοδοτούσε την αναγέννηση της πλάσης. Έξαφνα βλέπεις τα φυτά να βγάζουν λουλούδια, τα πουλιά να επιστρέφουν στις φωλιές τους, η γη γύρω σου να πρασινίζει, τον ήλιο να ζεσταίνει και το φως του να διαρκεί περισσότερο και αυτό μόνο μας κάνει να νιώθουμε πιο ωραία!

Όσοι από εμάς είχαμε τη τύχη να γεννηθούμε μέσα στην Άνοιξη, αισθανόμαστε πως όταν σιμώνει αυτή η εποχή, είναι η εποχή μας! Το νιώθουμε από την ανυπομονησία που μας κατακλύζει, να βγούμε έξω και να ρουφήξουμε, όπως η μέλισσα το νέκταρ από τα λουλούδια που τρυγάει, γιατί μέσα μας ξέρουμε πως η γενέθλια εποχή μας, μας πάει περισσότερο από κάθε άλλη!

Τα παιδιά του Μαρτίου, δείχνουν εκ φύσεως πιο ευαίσθητα, πιο «φευγάτα» στη συμπεριφορά τους, έχοντας ως κυρίαρχο στοιχείο τους το Νερό. Έχουν αναπτυγμένη τη διαίσθησή τους και συχνά θα τα δούμε να ασχολούνται με μεταφυσικά θέματα και τις τέχνες, καθώς ο χαρακτήρας τους τα ωθεί προς αυτές τις κατευθύνσεις. Η γοητεία τους είναι εσωτερική, ενώ στις δύσκολες πλευρές τους μπορούμε να βάλουμε τον εγωϊσμό και το απρόσιτο που βγάζουν ως άμυνα.

Τα παιδιά του Απριλίου από την άλλη, είναι ενθουσιώδη και παρορμητικά με κύριο χαρακτηριστικό τους το στοιχείο της Φωτιάς. Θα μπορούσε να τα πει κανείς σαν τη χαρά της ζωής, που ζαλίζουν τους γύρω τους με την εξυπνάδα, την έφεση για την πρωτιά και την δυναμικότητα που επιδεικνύουν στη συμπεριφορά τους. Έχουν κλίση στον αθλητισμό και στις πολεμικές τέχνες, ενώ πολύ συχνά θα τα δούμε να διαπρέπουν σε τομείς όπου απαιτούνται ηγετικές ικανότητες, τεχνικές δεξιότητες, αλλά και επιδέξιος χειρισμός του λόγου και ευστροφία. Στα αρνητικά τους μπορούμε να προσάψουμε, την ισχυρογνωμοσύνη και τον κυκλοθυμικό τους χαρακτήρα.

Για τα παιδιά του Μαΐου, η φύση είναι γενναιόδωρη, καθώς γεννιούνται στην ώριμη φάση της Άνοιξης. Ξεχωρίζουν για το εντυπωσιακό, συχνά, παρουσιαστικό τους, καθώς και για την όρεξη που έχουν να ζήσουν τη ζωή ως το μεδούλι. Με τη Γη ως κυρίαρχο στοιχείο να διέπει την ύπαρξή τους, τα βλέπουμε να χαίρονται τις απολαύσεις της ζωής, τόσο υλιστικά, όσο και πνευματικά, να έχουν βαθιά αγάπη για τον συνάνθρωπο και να διαθέτουν μεγάλο επικοινωνιακό χάρισμα. Συχνά ειδικεύονται στην Ιατρική, αλλά και στις πωλήσεις/εξυπηρέτηση κοινού, ενώ στα αρνητικά τους είναι η έλλειψη ευελιξίας και η αίσθηση αυτοκαταστροφής που έχουν.

Το μόνο σίγουρο είναι πως όλοι εμείς που ανήκουμε ημερολογιακά στην Άνοιξη, κάνουμε με την παρουσία μας τη ζωή σας πιο ενδιαφέρουσα και σίγουρα λιγότερο βαρετή, μόνο και μόνο με το να μας γνωρίσετε και να αποφασίσετε να δείτε τη ζωή μέσα από τα δικά μας μάτια και που ξέρετε, μπορεί και να σας αρέσει!


Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά της Άνοιξης: Γλυκερία/Ζερβουδάκης - Άνοιξη

Μαριαλένα, 28/03/2011