Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Τα Πάντα Ρει


Uninvited - Alanis Morissette (City of Angels)

Τι κάνεις όταν έρχονται στη ζωή σου "απρόσκλητοι επισκέπτες"?

Όταν παρά τα φαινόμενα, τίποτε δεν διαμορφώνεται σύμφωνα με τη δική σου οπτική, θέληση ή ανάγκη, αλλά ακολουθεί μιαν αυτόνομη πορεία που σε καλεί να ακολουθήσεις?

Μας μεγαλώνουν από μικρά παιδιά, να είμαστε υπάκουοι, συνεπείς, σεβαστικοί, να φοβόμαστε και τη σκιά μας, να τρέμουμε τις αρρώστιες και ό,τι μας καταστεί αδύναμους ή ανυπεράσπιστους, να στρεφόμαστε στους "ειδικούς" για το οτιδήποτε, να μην ακούμε τη καρδιά μας αλλά τη λογική μας, να βάζουμε διακριτά όρια ανάμεσά μας και να αναπαράγουμε ό,τι μας μετέδωσαν οι προγενέστεροι, ως το σωστό.

Είναι πάγια αντίδραση να αναζητούμε λύσεις και να δεχόμαστε υποδείξεις από εκείνους που "παπαγάλισαν" γνώση προκατασκευασμένη και την αναμασούν για να μας πείσουν πως ξέρουν τι μας λένε, ως άλλοι παντογνώστες ανεξαρτήτως αποτελέσματος τελικά.

Ο Ηράκλειτος μας άφησε παρακαταθήκη "τα πάντα ρει" και ό,τι και αν λέμε εμείς οι σύγχρονοι ημιμαθείς απόγονοί του, ισχύει παντού και πάντα κάτι τέτοιο. Τα πάντα ρει, ακόμα και όταν ο άνθρωπος στέκει ανίσχυρος μπροστά στα κελεύσματα της ροής, του άχρονου χρόνου και της ίδιας της ζωής πάνω στη Γη.

Η επιβολή και η εκμετάλλευση της θνητής μας υπόστασης είναι το μέσον για να ασκείται εξουσία στις "ανοχύρωτες" ψυχές μας. Ό,τι επιτίθεται στη γεμάτη αθωότητα, αγνή και άσπιλη πνοή ζωής μας, μας στοιχειώνει και αφήνει το στίγμα του για πάντα μέσα μας.

Δέχομαι την ροή της ενέργειας ως το μόνο φυσικό φαινόμενο που κυριαρχεί σε όλα όσα αντιλαμβάνεται και συλλαμβάνει ο ανθρώπινος εγκέφαλος ως υπαρκτά, αλλά και ακόμα παραπέρα, πέρα από τα όρια της δικής μας λογικής αντιληπτικότητας. Δέχομαι πως ό,τι προκύπτει είναι αποτέλεσμα παραγοντικών συνδυασμών.

Έχουμε πάψει να ζούμε σε αρμονία με το περιβάλλον μας, να σεβόμαστε τη θέση μας στο Σύμπαν και την αλληλεπίδρασή μας με την αλυσίδα της ζωής. Έχουμε μπλοκάρει την ενέργεια με τις σκέψεις μας, προσπαθώντας να υπερβούμε τα εσκαμμένα μας και να παραστήσουμε τους μικρούς θεούς, τους Ικάρους με τα φτερά από κερί που έλιωσαν καθώς πλησιάζαμε τον Ήλιο.

Γι' αυτό και αρρωσταίνουμε, γι' αυτό και υποφέρουμε για όσα μας συμβαίνουν υπαιτιότητί μας. Προσωπικά, το βρίσκω πάρα πολύ οδυνηρό το γεγονός ότι παρόλες τις δικές μου προσπάθειες για να διαφυλάσσω μιαν ευαίσθητη ισορροπία - όπως θεωρώ - στον εαυτό μου, συχνά βρίσκομαι μπροστά σε νέα δεδομένα που αυτομάτως αναπτύσσουν τη δική τους δυναμική.

Το αποτέλεσμα είναι επαναπροσδιορισμός μέσα σε ένα πλαίσιο που ορίζεται μονάχα από τις σκέψεις και τις πράξεις μου. Έχω όμως μιαν απορία: Γιατί όταν νιώθουμε ευτυχισμένοι, αφήνουμε τα πράγματα να έλθουν όπως θέλουν, ενώ στις δύσκολες στιγμές αγκιστρωνόμαστε από κάθε άλλο παρά όσα μας οδηγούν προς την επόμενη κίνησή μας?

Marialena, 26/2/2010

6 σχόλια:

  1. Φιλενάδα, η ζωή μας είναι ενας αέναος αγώνας για την αποκατάσταση των ισορροπιών. Θεώρησέ το ως το πρώτο δεδομένο ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αέναη ροή είναι όσων εμείς "βλέπουμε" και "καταλαβαίνουμε" και όσων υπάρχουν γύρω μας και περνούν απαρατήρητα από τη περιορισμένη αντιληπτικότητά μας είναι η ζωή, Ανλούκα μου. Έχεις δίκιο με το σκεπτικό σου...

    Πολλά φιλιά και καλό μήνα να έχουμε γλυκειά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. marialenaaaa!!!

    τι κάνεις;...πάει καιρός...

    πως πάνε τα πράγματα με τη ζωή και τα "μηχανόβια" ταξίδια σου;

    byeee;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η απαντηση στο ερώτημα που ψαχνεις ειναι προφανης χρονια τωρα. Οταν ερθουν τα δυσκολα αφηνόμαστε σε μονοπάτια γνωριμα σε εμας. Δεν ζουμε στην πραγματικη ζωη αλλα σε εναν ψευτικο κοσμο στον οποιο αισθανομαστε ασφαλης και χωρις βουληση. Αναζητηση του φωτεινου μονοπατιου Αυτη να ειναι η προσδοκία μας.

    Σταθης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φρεσκούλη, τι κάνεις καλό μου παιδί?

    Οι μοτοεκδρομές θα αρχίσουν όσο φτιάχνει ο καιρός, για μένα προσωπικά και τη παρέα μου, όμως όρεξη να χουμε, τα βουνά και τα λαγκάδια τα παίρνουμε όποτε μας δοθεί η ευκαιρία!

    Φιλιά στη Θεσσαλονίκη σου στέλνω και να περνάς καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Στάθη μου,

    διάβασα με προσοχή τις σκέψεις σου και δεν θα διαφωνήσω με τα λεγόμενά σου, μόνο θα παραθέσω τη προσωπική μου οπτική για όσα είναι τόσο υποκειμενικά αλλά και πραγματικά συνάμα.

    Σε αυτόν τον κόσμο τον Μικρό τον Μέγα, όπως λέει και ο ποιητής, αυτά που αποτυπώνονται στο στυπόχαρτο του θυμικού μας είναι οι στιγμές που έπειτα σαν το αεράκι μας διαπερνούν και συνεχίζουν τη πορεία τους στο χρόνο.

    Το Φωτεινό Μονοπάτι είναι το Ζητούμενο, η σύνδεσή μας με την Πηγή της Ζωής. Όσο πιο ξεκάθαρη είναι η πορεία μας προς το μέρος του, τόσο βαδίζουμε εκεί που από την αρχή βρισκόμασταν και το χάσαμε στη πορεία. Αν περπατούμε ή όχι μέσα του, είναι του καθενός μας το προσωπικό στοίχημα και η ουσία του βίου μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή