Τα Πάντα Ρει

Uninvited - Alanis Morissette (City of Angels)

Τι κάνεις όταν έρχονται στη ζωή σου "απρόσκλητοι επισκέπτες"?

Όταν παρά τα φαινόμενα, τίποτε δεν διαμορφώνεται σύμφωνα με τη δική σου οπτική, θέληση ή ανάγκη, αλλά ακολουθεί μιαν αυτόνομη πορεία που σε καλεί να ακολουθήσεις?

Μας μεγαλώνουν από μικρά παιδιά, να είμαστε υπάκουοι, συνεπείς, σεβαστικοί, να φοβόμαστε και τη σκιά μας, να τρέμουμε τις αρρώστιες και ό,τι μας καταστεί αδύναμους ή ανυπεράσπιστους, να στρεφόμαστε στους "ειδικούς" για το οτιδήποτε, να μην ακούμε τη καρδιά μας αλλά τη λογική μας, να βάζουμε διακριτά όρια ανάμεσά μας και να αναπαράγουμε ό,τι μας μετέδωσαν οι προγενέστεροι, ως το σωστό.

Είναι πάγια αντίδραση να αναζητούμε λύσεις και να δεχόμαστε υποδείξεις από εκείνους που "παπαγάλισαν" γνώση προκατασκευασμένη και την αναμασούν για να μας πείσουν πως ξέρουν τι μας λένε, ως άλλοι παντογνώστες ανεξαρτήτως αποτελέσματος τελικά.

Ο Ηράκλειτος μας άφησε παρακαταθήκη "τα πάντα ρει" και ό,τι και αν λέμε εμείς οι σύγχρονοι ημιμαθείς απόγονοί του, ισχύει παντού και πάντα κάτι τέτοιο. Τα πάντα ρει, ακόμα και όταν ο άνθρωπος στέκει ανίσχυρος μπροστά στα κελεύσματα της ροής, του άχρονου χρόνου και της ίδιας της ζωής πάνω στη Γη.

Η επιβολή και η εκμετάλλευση της θνητής μας υπόστασης είναι το μέσον για να ασκείται εξουσία στις "ανοχύρωτες" ψυχές μας. Ό,τι επιτίθεται στη γεμάτη αθωότητα, αγνή και άσπιλη πνοή ζωής μας, μας στοιχειώνει και αφήνει το στίγμα του για πάντα μέσα μας.

Δέχομαι την ροή της ενέργειας ως το μόνο φυσικό φαινόμενο που κυριαρχεί σε όλα όσα αντιλαμβάνεται και συλλαμβάνει ο ανθρώπινος εγκέφαλος ως υπαρκτά, αλλά και ακόμα παραπέρα, πέρα από τα όρια της δικής μας λογικής αντιληπτικότητας. Δέχομαι πως ό,τι προκύπτει είναι αποτέλεσμα παραγοντικών συνδυασμών.

Έχουμε πάψει να ζούμε σε αρμονία με το περιβάλλον μας, να σεβόμαστε τη θέση μας στο Σύμπαν και την αλληλεπίδρασή μας με την αλυσίδα της ζωής. Έχουμε μπλοκάρει την ενέργεια με τις σκέψεις μας, προσπαθώντας να υπερβούμε τα εσκαμμένα μας και να παραστήσουμε τους μικρούς θεούς, τους Ικάρους με τα φτερά από κερί που έλιωσαν καθώς πλησιάζαμε τον Ήλιο.

Γι' αυτό και αρρωσταίνουμε, γι' αυτό και υποφέρουμε για όσα μας συμβαίνουν υπαιτιότητί μας. Προσωπικά, το βρίσκω πάρα πολύ οδυνηρό το γεγονός ότι παρόλες τις δικές μου προσπάθειες για να διαφυλάσσω μιαν ευαίσθητη ισορροπία - όπως θεωρώ - στον εαυτό μου, συχνά βρίσκομαι μπροστά σε νέα δεδομένα που αυτομάτως αναπτύσσουν τη δική τους δυναμική.

Το αποτέλεσμα είναι επαναπροσδιορισμός μέσα σε ένα πλαίσιο που ορίζεται μονάχα από τις σκέψεις και τις πράξεις μου. Έχω όμως μιαν απορία: Γιατί όταν νιώθουμε ευτυχισμένοι, αφήνουμε τα πράγματα να έλθουν όπως θέλουν, ενώ στις δύσκολες στιγμές αγκιστρωνόμαστε από κάθε άλλο παρά όσα μας οδηγούν προς την επόμενη κίνησή μας?

Marialena, 26/2/2010