Ζεϊμπέκικο στη Γη του Πυρός

Καίτη Γαρμπή - Μη με συγκρίνεις

Φωτιά που θεριεύει από τον αγέρα. Σχοινί που πατιέται βήμα βήμα καθώς ακροβατείς στην Άβυσσο. "Είσαι ευτυχισμένη?" ...Σιωπή. Χτύπος καρδιάς ενώ δεν βρίσκεις τις λέξεις για να πεις αυτό που νιώθεις. Σιωπή. Είσαι ευτυχισμένη? Κλείνεις τα μάτια και βυθίζεσαι μέσα σε μια αίσθηση ότι κατρακυλάς σε ένα πηγάδι δίχως πάτο.

Λοιπόν, είσαι? Τι περιμένεις και δεν το ομολογείς? Τι νομίζεις πως είναι η ευτυχία και δεν απαντάς σ' αυτήν την ερώτηση?

Ευτυχία είναι η πληρότητα, είναι η γαλήνη, η αίσθηση πως αυτό που αναζητούσες, το βρήκες, ο προορισμός... είναι, είναι, είναι, ούτε και ξέρω τι είναι. Εσύ και η "τελειομανία" σου, αυτός ο μηχανισμός άμυνας για να φτιάχνεις στο μυαλό σου το καλό και αγαθό, το άκακο, το ιδανικό. Ναι, το ιδανικό, αυτό που η μνήμη ανακαλεί από άλλες διαστάσεις, εκεί όπου μέσα σου διάολε, ξέρεις, πως είναι η ευτυχία, η αγάπη, η ένωση, η γαλήνη, η σιωπή, το επιούσιο και το επουράνιο, αλλά φευ διαλέγουμε τον δύσκολο, τον επίπονο, τον βασανιστικό δρόμο όπου κάθε τι όσο και αν απλώνεις το χέρι να το φτάσεις, παίζει κρυφτούλι με τις αντοχές σου.

Μια ερώτηση αρκεί για να βουτήξεις στα κατάβαθα της ψυχής για να κάνεις τη σύνδεση και νιώθεις χωρίς άμυνες, χωρίς το περιτύλιγμα της μέδουσας με τα πολλά πρόσωπα. Η Μέδουσα Γοργώ της αρχαιότητας με την όψη που τρόμαζε τους θνητούς που την αντίκριζαν. Βγάλε το από μέσα σου δίχως να σε γονατίσει, ξανά και ξανά, ναι, να σε γονατίζει σαν να παίζει μαζί σου με ένα αόρατο σπαθί για να σε αποδεκατίσει. Υπάρχουν νικητές και χαμένοι σε αυτήν την αναμέτρηση?

Δίνεις την απάντηση τρεμάμενη, ενώ μέσα σου αισθάνεσαι να πάλλεται το Είναι σου. Κι έπειτα απεκδύεσαι του Μανδύα που φοράς για να "προστατεύεσαι" από τον ίδιο σου τον Εαυτό, τον αυστηρότερο κριτή σου και βάζεις τα χέρια σου τριγύρω για να καλύψεις την εσωτερική σου γύμνια. Σαν την άμπωτη και την παλίρροια, αρχίζει και γεμίζει αυτό που άγγιξες εκεί βαθιά μέσα σου, ενώ δεν ξέρεις πως νιώθεις κάνοντας επαφή με κάτι τόσο βαθύ τόσο ξαφνικά.

Χαμογελάς με τα μάτια πλημμυρισμένα από δάκρυα και λες "όλα καλά", έστω και αυτό που θες είναι να χαθείς μέσα στην αγκαλιά του άλλου και αυτό το όλα καλά που επαναλαμβάνεις, να το πιστέψεις και η ίδια. Αλλάζεις παραστάσεις, αλλάζεις περιβάλλον για να "ξεφύγεις" από τα αγκίστρια που σε κρατούν στα δίχτυα της μαλακίας σου μέσα παγιδευμένη. Επιτέλους μίλησες, επιτέλους είπες ότι ένιωθες και έκανες τις συνδέσεις σου. Μίλησε η καρδιά σου, η ψυχή σου, το πριν και το μετά σου σε πήραν από το χέρι και παρουσιάστηκαν εμπρός σου, επιτέλους.

Τελευταίος σταθμός η ευτυχία. Μετά δεν υπάρχει πισωγύρισμα, ούτε επόμενη πράξη στο δράμα. Απλά πέφτει η αυλαία στο έργο που εσύ σκηνοθέτησες και πρωταγωνίστησες με τόσο πόνο και τόσα δάκρυα. Άραγε άξιζε τον κόπο?Κι έπειτα ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...



Γλυκερία - Μέχρι να γίνουμε Άγγελοι

The end.

Marialena, 10/1/2010