Iris - Τα χρώματα της θύμησης

Iris - Goo Goo Dolls

"... I don't want the world to notice,
cause I don't think that they'll understand
when everything's meant to be broken,
I just want you to know who I am..."

Σαν το μελιτζανάκι το γλυκό, της γιαγιάς της Ελένης της συγχωρεμένης, που όταν το έφτιαχνε όταν ήμουν παιδί και μας το έστελνε, η γεύση του ήταν τόσο καθοριστική που χρόνια μετά σαν ξαναδοκίμασα, μου έφερε στο νου την αίσθηση της γεύσης όπως ήταν χρόνια πριν.

Χθες βράδυ άκουσα ξανά από το πουθενά αυτό το τραγούδι και κοντοστάθηκα. Κάπου το ξέρω, είπα μέσα μου και άρχισα να σιγοτραγουδώ τους στίχους όπως συνηθίζω, σαν γνωρίζω ένα τραγούδι. Κάπου το ξέρω και θυμήθηκα! Έφευγες μακριά παραμονές Χριστουγέννων, όπως τώρα και εγώ έμενα πίσω με τις σκέψεις και το κενό που βίωνα.

Ερωτευμένη και μόνη να βλέπω τα φώτα της πόλης να ανάβουν ενώ εσύ έκανες αυτό που ήθελες. Μείνε σου είχα πει, μείνε να στολίσουμε το δέντρο μαζί, να ζήσουμε τα πρώτα μας Χριστούγεννα παρέα, πως θα αντέξω την απουσία σου τέτοιες μέρες... Μα έφυγες κι απέμεινα να ζω τα πρώτα μας Χριστούγεννα χώρια και να επικοινωνούμε μέσω τηλεφώνου.

Το είχα ξαναζήσει αυτό το συναίσθημα, φρικτό μα την αλήθεια. Όταν όλοι γύρω μοιάζουν να είναι στην ατμόσφαιρα της γιορτής και εγώ να είμαι στον κόσμο μου, στον τεράστιο άδειο κόσμο μου, χωρίς εσένα. Εσύ έφυγες και εγώ τράκαρα τότε το αμάξι μου ένα βράδυ δεκεμβριάτικο που μια γιαγιά έπεσε πάνω μου με το αυτοκίνητό της.

Τι μου θύμισε αυτό το τραγούδι σαν το ξανάκουσα χθες το βράδυ. Τη ταινία που ακουγόταν και ήταν από τις αγαπημένες μας, αφού είχε να κάνει με έναν αγγελικό έρωτα όπως τον θέλαμε εμείς να τον ζήσουμε κι ύστερα στο δισκάκι που μου το έγραψες για να το έχω, ο Θεός ξέρει που το έχω καταχωνιάσει, δεν έχει σημασία τώρα πια.

Φέτος για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια, αυτό το σαββατοκύριακο στολίζω ξανά δέντρο, πήρα στολίδια, κατέβασα τραγούδια Χριστουγεννιάτικα για να γεμίσει η ατμόσφαιρα με χαρά! Φέτος εσύ είσαι όπου αποφάσισες να είσαι χρόνια τώρα κι εγώ είμαι πάντα εδώ, εγώ μετά από σένα, καρδιοχτυπώντας να πάνε όλα καλά στο να ζήσω -ίσως- σαν παιδί ξανά, μα και σαν γυναίκα τη στιγμή και τη πραγματικότητά μου κι ας έρχονται στο νου τέτοιες εικόνες που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ψευδαισθήσεις στην έρημο. Τρέμει το φυλλοκάρδι μου μην ολισθήσω στη μελαγχολία των εορτών, αίσθημα τόσο οικείο μα και τόσο επίμονο, όταν το φως δίνει τη θέση του στο σκοτάδι. Σαν θα περνούν τέτοιες θύμησες απ' το μυαλό και έρχεται σαν υπόκρουση αυτό το τραδούδι, θα τις αφήνω να περνούν, ξέρω τώρα πια, όλα αυτά είναι κομμάτι της προσωπικής μου ιστορίας και τίποτε άλλο.

Πόσο ήθελα να είχαμε στολίσει εκείνο το δέντρο στο σαλόνι σου τότε, πόσο ήθελα να βλέπαμε την Πόλη των Αγγέλων αγκαλιά και να αφήναμε τη συγκίνηση να μας συνεπάρει. Όμως, θα ζήσω το τώρα, έστω και αν σήμερα ήλθαν αυτές οι σκέψεις να συντροφεύσουν αυτή τη μπαλάντα. Στο κρύο το βοριά των ενθυμήσεων, θα προσπαθήσω να σταθώ κόντρα γιατί τα φετινά Χριστούγεννα δεν έχουν να κάνουν τίποτε με εκείνα που δεν ζήσαμε.

Και εκεί βρίσκεται η διαφορά.

Marialena, 12/12/2009