Anytime, anyplace...

Janet Jackson, Anytime anyplace, 1994 (janet lp)

Με αφορμή κάποια τραγούδια με ιδιαίτερα αισθαντικό χαρακτήρα, όπως το συγκεκριμένο για παράδειγμα και τα ερεθίσματα που προκαλούν, αυτές τις ημέρες έπιασα τον εαυτό μου να κάνει κάποιες σκέψεις γύρω από τη γυναικεία σεξουαλικότητα.

Μου αρέσει το γεγονός ότι οι γυναίκες σήμερα νιώθουν όλο και πιο άνετα να εκφράσουν τις προτιμήσεις τους προς τον σύντροφό τους και να αισθανθούν ανάλογα χωρίς ντροπή. Να διεκδικούν το δικαίωμα στην ευχαρίστηση και ικανοποίησή τους με τον τρόπο που επιθυμούν, ενώ απολαμβάνουν εξίσου τον έρωτα με τον άνδρα (κάποιες φορές ίσως και περισσότερο...)

Όμως δεν απέφυγα να με θυμηθώ μερικά χρόνια πριν και πως τότε ήμουν όσον αφορά στην ερωτική μου συμπεριφορά και διαπίστωσα πως ακολουθώντας εξελικτική πορεία, δεν είμαι πια αυτή που ήξερα. Βάλε τα χρόνια που πέρασαν, τις βιολογικές αλλαγές από την αρχή της δεκαετίας των 30 μέχρι τώρα, αλλά περισσότερο βαρύνει το πως βιώνω πια τις καταστάσεις στη ζωή μου.

Παλιότερα πετάριζα σαν χτυπούσε η καρδιά μου για κάποιον, είτε αυτό τελικά αποδεικνύονταν αμοιβαίο είτε όχι. Μέσα από ένα πρίσμα προσδοκιών και εξιδανικεύσεων, έπλαθα μια εικόνα για τον άλλον, που συχνά καταρρίπτονταν από την ίδια την πραγματικότητα και τις δικές του ανάγκες, μόνο για να ξαναβρεθώ να προσμένω και να επιθυμώ το ιδανικό, κατ' εμέ, που ποτέ δεν εμφανιζόταν.

Χαζομάρες μπορεί να πει κανείς, εγώ θα το έλεγα πορεία προς την ενηλικίωση. Σίγουρα, ο άνθρωπος που θέλουμε να είμαστε μαζί, θέλουμε να συνδυάζει ποιότητες και χαρακτηριστικά που μας κάνουν να νιώθουμε άνετα και ειδικά σε εμάς τις γυναίκες, ασφάλεια, τόσο συναισθηματική, όσο και υλική, ό,τι και αν αυτό σημαίνει για την κάθε μια μας.

Δεν είμαστε πια "το ασθενές φύλο", αλλά για μένα τουλάχιστον, όταν ο άνδρας κερδίσει με τον τρόπο του την εμπιστοσύνη και τον θαυμασμό μου, είναι βασικό. Τώρα πια και έχοντας ζήσει φορτούνες και μπονάτσες στον έρωτα, έχοντας σημαδέψει και σημαδευτεί από την αίσθηση της απώλειας και της αγάπης που γίνεται απουσία και σκίαχτρο της μνήμης για πάντα, νιώθω την ανάγκη να ζω το ΤΩΡΑ και αυτό που συνεπάγεται.

Τη συντροφικότητα, τη τρυφερότητα, την επικοινωνία, την ειλικρίνεια, την αμοιβαιότητα, το άγγιγμα, το νοιάξιμο, την απέκδυση του μανδύα της γυναίκας που τα κάνει όλα ως άλλη wonderwoman και την εμφάνιση εκείνων των πλευρών του χαρακτήρα που συνάδουν με το φύλο και την ιδιοσυγκρασία μου. Να είμαι το θηλυκό μέσα σε μια σχέση και όχι ο "Τα κάνω όλα και συμφέρω"!

Το αύριο είναι μια έννοια που εμένα προσωπικά με κάνει να ονειρεύομαι μα και να φοβάμαι την ίδια στιγμή. Νιώθω πως με το ένα πόδι προχωράω στα ζητούμενα της ζωής μου και με το άλλο αγγίζω το έδαφος για να αισθάνομαι ότι υπάρχει μια σταθερά να πατήσω. Αυτό το "τώρα", έχει τα πάντα και δεν κρατάει μονάχα για μια στιγμή, όταν το ζεις συνειδητά. Ώρες ώρες με τσακώνω να είμαι η γνωστή αγχωμένη Μαριαλένα, που οι κεραίες της πιάνουν τις δυσαρμονίες στο περιβάλλον της και αυτό συχνά με καταβάλλει από κάθε άποψη.

Όμως με τον φόβο αγκαλιά πορεύομαι, έστω και αν με νιώθω διαφορετική από πριν, ίσως λίγο πιο ρεαλίστρια, ίσως πιο ανθρώπινη σε σχέση με το παρελθόν. Θέλω πια περισσότερο χρόνο για να εξοικειωθώ με μια καινούργια γνωριμία και ενώ το σώμα μου είναι πιο δυνατό από παλιά, παράλληλα "ξεκλειδώνει" με το κατά πόσο αισθάνεται άνετα απέναντι στον άλλον, βήμα βήμα όσο περνάει ο καιρός. Το να υπερβώ τα δικά μου "εσκαμμένα" και τείχη προστασίας που τόσα χρόνια έχτιζα για να έχω στις απρόοπτες στιγμές ένα ανεμοθώρακα να υψώσω, είναι ακόμα εκεί, αλλά τουλάχιστον το ξέρω και μαζί με αυτά προσπαθώ να πορευτώ.

Κάθε ανάσα που παίρνω, μου θυμίζει πως τη πραγματικότητά μου εγώ την καθορίζω τελικά. Έλεγα παλιότερα πως δεν ξέρω αν μπορώ να ξαναγαπήσω, ενώ έγλυφα τα τραύματά μου να γιάνουν, αλλά τώρα πια νομίζω πως μπορώ να πω, πως κάθε φορά που ανοίγει η καρδιά σου για να υποδεχθείς την αγάπη, αγαπάς πια μοναδικά και ανεπανάληπτα και καλώς καμωμένο το πριν και το μετά που μας έφεραν ως εδώ.

Anytime, anyplace λοιπόν και το στοίχημα να είμαστε παρόντες στα τεκταινόμενα της ζωής μας απομένει να κερδηθεί, ανεξαρτήτως του κόστους της συνειδητοποίησης και του κοψίματος των παλαμαριών που χρειάζεται να αφήνουμε πίσω για να σαλπάρει το καράβι της ψυχής μας στον ωκεανό του άχρονου χρόνου.

Καλό μας ταξίδι, όπου και αν μας βγάλει, αφού του καθενός η Ιθάκη είναι μονάχα μέσα του!

Μαριαλένα, 5/12/2009