... Εις Το Επανειδείν

Σήμερα ήταν μια από αυτές τις ημέρες που σε προκαλούν συναισθηματικά. Στο γραφείο ο ένας μετά τον άλλον οι συνάδελφοι που οι συμβάσεις τους λήγουν στις 31/12, αποχώρησαν αφήνοντας πια τα γραφεία τους κενά και έχοντας μαζέψει τα πράγματά τους, ενώ γύρω μου επικρατεί μια απόκοσμη ησυχία.

Άσχημο πράγμα να αποχαιρετάς ανθρώπους που συνεργαζόσουν για καιρό μαζί τους και που με κάποιους γίνατε φίλοι και κάνατε και παρέα κιόλας. Ήλθαν στην υπηρεσία για να καλύψουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, ενώ οι προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ είναι δυστυχώς χρονοβόρες και δεν αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά το πρόβλημα της έλλειψης προσωπικού στις δημόσιες υπηρεσίες.

Το ότι διάλεξε η πολιτεία να "λύσει" το ζήτημα μέσω των συμβάσεων έργου και να προσλαμβάνει αθρόα εργαζόμενους που με την προοπτική της προϋπηρεσίας και του διορισμού, ανέχονταν τα μπλοκάκια παροχής υπηρεσιών και τη διακριτική συμπεριφορά, είναι η χιονοστιβάδα που τώρα καλείται να αντιμετωπίσει.

Από την εμπειρία που αποκόμισα συνεργαζόμενη μαζί τους, θα πω ότι οι περισσότεροι και εργατικοί είναι και αξιόλογοι από πλευράς προσόντων και χαρακτήρα, που εργαζόμενοι στα διάφορα πόστα, το έκαναν γιατί είχαν οικογενειακές ανάγκες και αναζητούσαν μιαν ευκαιρία στην αξιοπρεπή εργασία, ενώ υπάρχει η γνωστή μερίδα μονίμων δημοσίων υπαλλήλων που διακατέχονται από την νοοτροπία του "ωχ αδελφέ" και του "τι με νοιάζει εμένα..." σε αντίθεση.

Είναι ηλίου φαεινότερον πως από Δευτέρα τα πράγματα θα είναι διαφορετικά στην αποτελεσματικότητα της εξυπηρέτησης του πολίτη, καθώς οι τομείς που δραστηριοποιούνται οι συμβασιούχοι, θα μείνουν τώρα δίχως υποστήριξη και μοιραία το σύστημα θα "κάνει κοιλιά", χωρίς την παρουσία τους.

Δεν θα μπω στη λογική να κρίνω την απόφαση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για την κατάργηση των συμβάσεων εργασίας στο δημόσιο. Το θέμα είναι ότι τη δεδομένη στιγμή, η δημόσια διοίκηση δεν λύνει τους γόρδιους δεσμούς της με σπασμωδικές κινήσεις που πλήττουν τη κοινωνική συνοχή και αυξάνουν τα ποσοστά της ανεργίας δραματικά.

Οι προσλήψεις από το παράθυρο για ικανοποίηση των ψηφοφόρων της εκάστοτε εκλογικής περιφέρειας στο μεγάλο χωνευτήρι του δημοσίου, αποδείχτηκαν η "μαύρη τρύπα" στη λογική του "δως ημείς σήμερον" και αύριο ποιος ξέρει! Το ότι με αυτές τις τακτικές δημιουργούνται χιλιάδες ανέργων που παραμονή Πρωτοχρονιάς μένουν δίχως δουλειά και εισόδημα, πόσο άραγε επηρεάζει τα κέντρα λήψης αποφάσεων της κυβέρνησης? Που είναι οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν σε αντιστάθμισμα βάσει της "πράσινης ανάπτυξης"?

Θα πω ΝΑΙ στον εξορθολογισμό της δημόσιας διοίκησης, αφού περικοπούν οι διπλοθεσίτες, οι δήθεν σύμβουλοι, τα διακοσμητικά μέλη των Δ.Σ. με τους παχυλούς μισθούς και τις παροχές σε χρήμα και είδος, οι μίζες, οι ρεμούλες και τα ελλείμματα που προέρχονται από διασπάθιση των κονδυλίων του προϋπολογισμού και των χρημάτων των φορολογούμενων.

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία λέμε για να γλυκάνουμε το χάπι, όμως για τους συμβασιούχους συναδέλφους μου εύχομαι - μέρες που είναι- να υπάρξει μια δίκαιη λύση, γιατί για ανθρώπους μιλάμε και όχι για κάτι που φθείρεται και το πετάς αντικαθιστώντας το. Σε αυτή τη περίπτωση δεν θέλω να πω αντίο, αλλά ...εις το επανειδείν.


Never say goodbye, image by www.decorativeglasspaintings.co.uk

Μαριαλένα, 30/12/2009

Το Πνεύμα των Χριστουγέννων

Για μένα ο ερχομός των Χριστουγέννων ως παιδί, σήμαινε κάτι το μαγικό. Θυμάμαι πως στολίζαμε το δέντρο με τη μητέρα μου, ανάβαμε τα λαμπιόνια και το σαλόνι μεταμορφώνονταν με μιας στη πηγή των ευχών. Καθόμουν δίπλα του και χάζευα τη φάτνη και τα αγγελάκια που κρεμάγαμε στα κλαδιά και ακόμα πιο μικρή, έπαιρνα τον φουσκωτό αγιοβασίλη που μου έπαιρναν και με αυτόν αγκαλιά, ξημεροβραδιαζόμουν περιμένοντας τον ερχομό του Άη Βασίλη και την πραγματοποίηση των δικών μου ευχών.

Σίγουρα τα Χριστούγεννα ήταν συνδεδεμένα με τη βόλτα στο κέντρο της Αθήνας και την επίσκεψη στο Χωριό του Άη Βασίλη στο Λαμπρόπουλο ή στο Μινιόν, όπως και τα κάλαντα που λέγαμε στο δημοτικό, γύρω τριγύρω στη γειτονιά μας με τα τρίγωνα ανά χείρας, όσο παράφωνοι και αν ήμασταν! Όπως ήταν αλληλένδετα με τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες με τα καλικαντζαράκια, που έβγαιναν από τη γη και τριγύριζαν κλέβοντας πράγματα από τους ανθρώπους και μόνο μετά τα Φώτα και τον Αγιασμό, έμπαιναν πίσω πάλι στη φωλιά της για έναν ακόμη χρόνο και εγώ με ανακούφιση, μπορούσα να κοιμάμαι το βράδυ χωρίς να φοβάμαι πως ένας καλικάντζαρος θα έλθει σπίτι μου από τη καμινάδα που δεν είχα και θα μου πάρει τα παιχνίδια μου...

Κάθε φορά που μπαίνω ξανά στην εορταστική διάθεση, ξυπνά μέσα μου το κοριτσάκι που τα έβλεπε με τα παιδικά της μάτια, όλα μαγικά τα Χριστούγεννα. Τα στολίδια στους δρόμους, το δέντρο που φαίνεται από το απέναντι παράθυρο και φεγγοβολά, τα τραγούδια που ακούμε τέτοιες μέρες. Όμως όλα αυτά που περιγράφω, είναι κοινωνικά γνωρίσματα που εκδηλώνονται ως μαθησιακή συμπεριφορά, σε ένα συγκεκριμένο γεγονός, όπως τα Χριστούγεννα για παράδειγμα. Όπως κοινωνικές συμπεριφορές, κυρίως ενοχικές, είναι εξίσου οι φιλανθρωπίες μόνον κατά την περίοδο των εορτών, ή η ενθύμηση ότι υπάρχουν γύρω μας ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, όπως γέροι και παιδιά που χρειάζονται τη βοήθειά μας.

Για να αιτιολογήσω και τον τίτλο αυτών μου των σκέψεων, βαδίζοντας στην απαρχή της Τρίτης Χιλιετίας, προσπαθώ να αντιληφθώ ποιο είναι το νόημα των Χριστουγέννων πλέον.
Σίγουρα, δεν είναι η αναδρομή στις περιγραφές της Αγίας Γραφής, ενός θρησκευτικού βιβλίου, για την γέννηση του Ιησού Χρηστού, αφού πλέον μόνο ανθρωπολογικά μπορούμε να ανατρέξουμε στον τρόπο που περιγράφονται διάφορα ιστορικά γεγονότα, από μεμονωμένες πηγές ηλικίας 2000+ ετών.

Ούτε βέβαια, τα Χριστούγεννα είναι η επιδρομή στα διάφορα εμπορικά κέντρα και μαγαζιά για να ξοδέψουμε - ίσως με λιγότερες αναστολές - τον 13ο μισθό ή επίδομα που λαμβάνουμε εν ριπή οφθαλμού, για να ικανοποιήσουμε τα καταναλωτικά μας ένστικτα και να γεμίσουμε έτσι τα κενά της κατά τα άλλα, αδιάφορης, ζωής μας. Τι σχέση έχει το Πνεύμα των Χριστουγέννων με τη συσσώρευση υλικών αγαθών στα σπίτια μας?

Η γέννηση του Διδασκάλου, ήταν αναμφισβήτητα σταθμός στην ιστορία της ανθρωπότητας, καθώς ο Εμμανουήλ, από παιδί της Μαρίας και του Ιωσήφ του μαραγκού από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, έμελλε να γίνει ο εκφραστής του Χριστιανισμού, ο Υιός του Θεού ο Μονογενής, ο Ιησούς Χριστός Θεού Υιός.

Τι έφερε άραγε πέραν από την απόλυτη τυπολατρία, η μετά Χριστόν εποχή σε όσους ενστερνίστηκαν την νέα θρησκεία? Πέραν από τις πεπαλαιωμένες διηγήσεις για Μάγους και Βασιλιάδες σφαγείς νηπίων?

Μας αφορά στο σημείο όπου η γέννηση του Θεανθρώπου, εμπεριέχει την ιστορία του ανθρώπινου γένους, μέσα από τη εξελικτική του πορεία. Ο Πατέρας, ο Δημιουργός, είναι η απαρχή και κομμάτι όλων μας, είναι η Θεϊκή Υπόσταση που έχουμε μέσα μας ως πνοή Θεού, ως ψυχή, ως αειφόρο ενέργεια. Αυτός είναι ο Πατέρας που συνδέεται και αποτείνεται ο Ιησούς στις προσευχές του, όχι ο γονιδιακός, αλλά η Αρχή της Ζωής, το Συν+Παν (=Σύμπαν).

Τι συμβολίζει άραγε στις μέρες μας το Πνεύμα των Χριστουγέννων? Για μένα προσωπικά, αφήνοντας κατά μέρος τις πρακτικές που δεν έχουν να κάνουν με την πνευματική υπόσταση της γιορτής αυτής, θα έλεγα ότι συμβολίζει την Ελπίδα, συμβολίζει τη Γέννεση του Ανθρώπου που είναι σε επαφή με την Θεϊκή του Ιδιότητα, καθότι πλασμένος κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του Πατρός αυτού. Το Πνεύμα των Χριστουγέννων είναι η ίδια η ΕΛΠΙΔΑ, πως ο άνθρωπος δεν είναι μόνον φτιαγμένος από γη και ύδωρ, αλλά και από εκείνη την αδιαπραγμάτευτη αλήθεια που όταν πλέον την αντιληφθεί έχει κερδίσει τη Βασιλεία των Ουρανών.


Diana Krall - White Christmas (2005)

Καλά Χριστούγεννα στην εποχή όπου τίποτα δεν είναι όπως δείχνει,
Χριστός γεννάται δοξάσατε και επί Γης ειρήνη!

Μαριαλένα, 24/12/2009

Η Αθήνα θυμάται τους εθελοντές του 2004

Αλήθεια, ποια ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες περήφανος που είσαι Έλληνας?

Η απάντηση είναι το 2004, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, όταν η χώρα μας βρισκόταν στο επίκεντρο του παγκόσμιου αθλητισμού και όχι μόνο.

Τότε που η πόλη μας άλλαζε πρόσωπο και οι πολίτες της ξεχύνονταν στους δρόμους με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη, νιώθοντας μέθεξη για ό,τι συνέβαινε εκείνες τις ημέρες στην Αθήνα και στις υπόλοιπες πόλεις που φιλοξενούσαν ολυμπιακά αθλήματα.

Η έκθεση που διεξάγεται στις εγκαταστάσεις της Γλυπτοθήκης στο Άλσος Στρατού στο Γουδί μέχρι τις 20 του μηνός, είναι αφιερωμένη στους εθελοντές που πλαισίωσαν τις τελετές έναρξης και λήξης της Ολυμπιάδας, επιδεικνύοντας στο κοινό κάποιες από τις σημαντικότερες στιγμές των θεαμάτων αυτών καθώς και μαρτυρίες των δημιουργών του.


All images by Marialena, 2009

Εκπληκτικές οι λεπτομέρειες που αποτυπώνονταν στα κουστούμια, όπως και στα πόστερ στους τοίχους που μικρά ενσταντανέ απαθανάτιζαν το τι έζησαν οι μεγάλοι αθλητές και οι εθελοντές κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων.

Έξω από το κτίριο που φιλοξενούσε την έκθεση στη Γλυπτοθήκη, βρισκόταν το λευκό καράβι που είχε ως επιβάτη ένα αγοράκι που κρατούσε μιαν ελληνική σημαιούλα, στην Τελετή Έναρξης, όπως και εκθέματα μόνιμα της Σύγχρονης Τέχνης στην Ελλάδα που με φόντο τον Υμηττό αλλά και το γκρίζο του ουρανού που ετοιμάζονταν να βρέξει, αναδεικνύονταν οι μορφές και τα σχήματά τους.

Στη συνέχεια, περπατήσαμε μέχρι το θέατρο του Batminton, όπου φιλοξενείται φέτος το Χωριό του Άι Βασίλη, εκτός Συντάγματος, αυτή τη φορά. Επίκεντρο του ενδιαφέροντος στα παιδιά αποτελεί η τέντα της Playmobil, όπου μπορούν με τις ώρες να παίξουν στα νέα δημιουργήματα της εταιρείας με δράκους και ιππότες, φαραώ και όργανα της τάξης, ενώ η υπόλοιπη έκθεση φιλοξενεί διάφορα περίπτερα για δώρα και γλυκίσματα, όπως και παγοδρόμιο μαζί με καρουσέλ.



Τελευταία στάση, στη γερμανική μπυραρία του Octoberfest, όπου γευτήκαμε νόστιμα γερμανικά λουκάνικα με ξινολάχανο, παρέα με γνήσια γερμανική μπύρα, ενώ ο καιρός έδειχνε τις άγριες διαθέσεις του και ήδη η βροχή είχε κατακλύσει τους γύρω δρόμους.

Marialena, 17/12/2009

Iris - Τα χρώματα της θύμησης

Iris - Goo Goo Dolls

"... I don't want the world to notice,
cause I don't think that they'll understand
when everything's meant to be broken,
I just want you to know who I am..."

Σαν το μελιτζανάκι το γλυκό, της γιαγιάς της Ελένης της συγχωρεμένης, που όταν το έφτιαχνε όταν ήμουν παιδί και μας το έστελνε, η γεύση του ήταν τόσο καθοριστική που χρόνια μετά σαν ξαναδοκίμασα, μου έφερε στο νου την αίσθηση της γεύσης όπως ήταν χρόνια πριν.

Χθες βράδυ άκουσα ξανά από το πουθενά αυτό το τραγούδι και κοντοστάθηκα. Κάπου το ξέρω, είπα μέσα μου και άρχισα να σιγοτραγουδώ τους στίχους όπως συνηθίζω, σαν γνωρίζω ένα τραγούδι. Κάπου το ξέρω και θυμήθηκα! Έφευγες μακριά παραμονές Χριστουγέννων, όπως τώρα και εγώ έμενα πίσω με τις σκέψεις και το κενό που βίωνα.

Ερωτευμένη και μόνη να βλέπω τα φώτα της πόλης να ανάβουν ενώ εσύ έκανες αυτό που ήθελες. Μείνε σου είχα πει, μείνε να στολίσουμε το δέντρο μαζί, να ζήσουμε τα πρώτα μας Χριστούγεννα παρέα, πως θα αντέξω την απουσία σου τέτοιες μέρες... Μα έφυγες κι απέμεινα να ζω τα πρώτα μας Χριστούγεννα χώρια και να επικοινωνούμε μέσω τηλεφώνου.

Το είχα ξαναζήσει αυτό το συναίσθημα, φρικτό μα την αλήθεια. Όταν όλοι γύρω μοιάζουν να είναι στην ατμόσφαιρα της γιορτής και εγώ να είμαι στον κόσμο μου, στον τεράστιο άδειο κόσμο μου, χωρίς εσένα. Εσύ έφυγες και εγώ τράκαρα τότε το αμάξι μου ένα βράδυ δεκεμβριάτικο που μια γιαγιά έπεσε πάνω μου με το αυτοκίνητό της.

Τι μου θύμισε αυτό το τραγούδι σαν το ξανάκουσα χθες το βράδυ. Τη ταινία που ακουγόταν και ήταν από τις αγαπημένες μας, αφού είχε να κάνει με έναν αγγελικό έρωτα όπως τον θέλαμε εμείς να τον ζήσουμε κι ύστερα στο δισκάκι που μου το έγραψες για να το έχω, ο Θεός ξέρει που το έχω καταχωνιάσει, δεν έχει σημασία τώρα πια.

Φέτος για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια, αυτό το σαββατοκύριακο στολίζω ξανά δέντρο, πήρα στολίδια, κατέβασα τραγούδια Χριστουγεννιάτικα για να γεμίσει η ατμόσφαιρα με χαρά! Φέτος εσύ είσαι όπου αποφάσισες να είσαι χρόνια τώρα κι εγώ είμαι πάντα εδώ, εγώ μετά από σένα, καρδιοχτυπώντας να πάνε όλα καλά στο να ζήσω -ίσως- σαν παιδί ξανά, μα και σαν γυναίκα τη στιγμή και τη πραγματικότητά μου κι ας έρχονται στο νου τέτοιες εικόνες που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ψευδαισθήσεις στην έρημο. Τρέμει το φυλλοκάρδι μου μην ολισθήσω στη μελαγχολία των εορτών, αίσθημα τόσο οικείο μα και τόσο επίμονο, όταν το φως δίνει τη θέση του στο σκοτάδι. Σαν θα περνούν τέτοιες θύμησες απ' το μυαλό και έρχεται σαν υπόκρουση αυτό το τραδούδι, θα τις αφήνω να περνούν, ξέρω τώρα πια, όλα αυτά είναι κομμάτι της προσωπικής μου ιστορίας και τίποτε άλλο.

Πόσο ήθελα να είχαμε στολίσει εκείνο το δέντρο στο σαλόνι σου τότε, πόσο ήθελα να βλέπαμε την Πόλη των Αγγέλων αγκαλιά και να αφήναμε τη συγκίνηση να μας συνεπάρει. Όμως, θα ζήσω το τώρα, έστω και αν σήμερα ήλθαν αυτές οι σκέψεις να συντροφεύσουν αυτή τη μπαλάντα. Στο κρύο το βοριά των ενθυμήσεων, θα προσπαθήσω να σταθώ κόντρα γιατί τα φετινά Χριστούγεννα δεν έχουν να κάνουν τίποτε με εκείνα που δεν ζήσαμε.

Και εκεί βρίσκεται η διαφορά.

Marialena, 12/12/2009

Anytime, anyplace...

Janet Jackson, Anytime anyplace, 1994 (janet lp)

Με αφορμή κάποια τραγούδια με ιδιαίτερα αισθαντικό χαρακτήρα, όπως το συγκεκριμένο για παράδειγμα και τα ερεθίσματα που προκαλούν, αυτές τις ημέρες έπιασα τον εαυτό μου να κάνει κάποιες σκέψεις γύρω από τη γυναικεία σεξουαλικότητα.

Μου αρέσει το γεγονός ότι οι γυναίκες σήμερα νιώθουν όλο και πιο άνετα να εκφράσουν τις προτιμήσεις τους προς τον σύντροφό τους και να αισθανθούν ανάλογα χωρίς ντροπή. Να διεκδικούν το δικαίωμα στην ευχαρίστηση και ικανοποίησή τους με τον τρόπο που επιθυμούν, ενώ απολαμβάνουν εξίσου τον έρωτα με τον άνδρα (κάποιες φορές ίσως και περισσότερο...)

Όμως δεν απέφυγα να με θυμηθώ μερικά χρόνια πριν και πως τότε ήμουν όσον αφορά στην ερωτική μου συμπεριφορά και διαπίστωσα πως ακολουθώντας εξελικτική πορεία, δεν είμαι πια αυτή που ήξερα. Βάλε τα χρόνια που πέρασαν, τις βιολογικές αλλαγές από την αρχή της δεκαετίας των 30 μέχρι τώρα, αλλά περισσότερο βαρύνει το πως βιώνω πια τις καταστάσεις στη ζωή μου.

Παλιότερα πετάριζα σαν χτυπούσε η καρδιά μου για κάποιον, είτε αυτό τελικά αποδεικνύονταν αμοιβαίο είτε όχι. Μέσα από ένα πρίσμα προσδοκιών και εξιδανικεύσεων, έπλαθα μια εικόνα για τον άλλον, που συχνά καταρρίπτονταν από την ίδια την πραγματικότητα και τις δικές του ανάγκες, μόνο για να ξαναβρεθώ να προσμένω και να επιθυμώ το ιδανικό, κατ' εμέ, που ποτέ δεν εμφανιζόταν.

Χαζομάρες μπορεί να πει κανείς, εγώ θα το έλεγα πορεία προς την ενηλικίωση. Σίγουρα, ο άνθρωπος που θέλουμε να είμαστε μαζί, θέλουμε να συνδυάζει ποιότητες και χαρακτηριστικά που μας κάνουν να νιώθουμε άνετα και ειδικά σε εμάς τις γυναίκες, ασφάλεια, τόσο συναισθηματική, όσο και υλική, ό,τι και αν αυτό σημαίνει για την κάθε μια μας.

Δεν είμαστε πια "το ασθενές φύλο", αλλά για μένα τουλάχιστον, όταν ο άνδρας κερδίσει με τον τρόπο του την εμπιστοσύνη και τον θαυμασμό μου, είναι βασικό. Τώρα πια και έχοντας ζήσει φορτούνες και μπονάτσες στον έρωτα, έχοντας σημαδέψει και σημαδευτεί από την αίσθηση της απώλειας και της αγάπης που γίνεται απουσία και σκίαχτρο της μνήμης για πάντα, νιώθω την ανάγκη να ζω το ΤΩΡΑ και αυτό που συνεπάγεται.

Τη συντροφικότητα, τη τρυφερότητα, την επικοινωνία, την ειλικρίνεια, την αμοιβαιότητα, το άγγιγμα, το νοιάξιμο, την απέκδυση του μανδύα της γυναίκας που τα κάνει όλα ως άλλη wonderwoman και την εμφάνιση εκείνων των πλευρών του χαρακτήρα που συνάδουν με το φύλο και την ιδιοσυγκρασία μου. Να είμαι το θηλυκό μέσα σε μια σχέση και όχι ο "Τα κάνω όλα και συμφέρω"!

Το αύριο είναι μια έννοια που εμένα προσωπικά με κάνει να ονειρεύομαι μα και να φοβάμαι την ίδια στιγμή. Νιώθω πως με το ένα πόδι προχωράω στα ζητούμενα της ζωής μου και με το άλλο αγγίζω το έδαφος για να αισθάνομαι ότι υπάρχει μια σταθερά να πατήσω. Αυτό το "τώρα", έχει τα πάντα και δεν κρατάει μονάχα για μια στιγμή, όταν το ζεις συνειδητά. Ώρες ώρες με τσακώνω να είμαι η γνωστή αγχωμένη Μαριαλένα, που οι κεραίες της πιάνουν τις δυσαρμονίες στο περιβάλλον της και αυτό συχνά με καταβάλλει από κάθε άποψη.

Όμως με τον φόβο αγκαλιά πορεύομαι, έστω και αν με νιώθω διαφορετική από πριν, ίσως λίγο πιο ρεαλίστρια, ίσως πιο ανθρώπινη σε σχέση με το παρελθόν. Θέλω πια περισσότερο χρόνο για να εξοικειωθώ με μια καινούργια γνωριμία και ενώ το σώμα μου είναι πιο δυνατό από παλιά, παράλληλα "ξεκλειδώνει" με το κατά πόσο αισθάνεται άνετα απέναντι στον άλλον, βήμα βήμα όσο περνάει ο καιρός. Το να υπερβώ τα δικά μου "εσκαμμένα" και τείχη προστασίας που τόσα χρόνια έχτιζα για να έχω στις απρόοπτες στιγμές ένα ανεμοθώρακα να υψώσω, είναι ακόμα εκεί, αλλά τουλάχιστον το ξέρω και μαζί με αυτά προσπαθώ να πορευτώ.

Κάθε ανάσα που παίρνω, μου θυμίζει πως τη πραγματικότητά μου εγώ την καθορίζω τελικά. Έλεγα παλιότερα πως δεν ξέρω αν μπορώ να ξαναγαπήσω, ενώ έγλυφα τα τραύματά μου να γιάνουν, αλλά τώρα πια νομίζω πως μπορώ να πω, πως κάθε φορά που ανοίγει η καρδιά σου για να υποδεχθείς την αγάπη, αγαπάς πια μοναδικά και ανεπανάληπτα και καλώς καμωμένο το πριν και το μετά που μας έφεραν ως εδώ.

Anytime, anyplace λοιπόν και το στοίχημα να είμαστε παρόντες στα τεκταινόμενα της ζωής μας απομένει να κερδηθεί, ανεξαρτήτως του κόστους της συνειδητοποίησης και του κοψίματος των παλαμαριών που χρειάζεται να αφήνουμε πίσω για να σαλπάρει το καράβι της ψυχής μας στον ωκεανό του άχρονου χρόνου.

Καλό μας ταξίδι, όπου και αν μας βγάλει, αφού του καθενός η Ιθάκη είναι μονάχα μέσα του!

Μαριαλένα, 5/12/2009

VW Golf 1.4 TSI, 160 hp, DSG-7

Το νέο Volkswagen Golf με τον κινητήρα διαμάντι των 1400 κυβικών είναι εδώ! Η 6η γενιά του θρυλικού διαδόχου του Σκαθαριού, με κωδικό MK-6, εξοπλίστηκε με υπερτροφοδοτούμενους κινητήρες ισχύος 122 και 160 ίππων και ειδικά με αυτήν την ιπποδύναμη, ορμά ασυγκράτητο στο δρόμο, με επιδόσεις που ξεπερνούν αυτές των ατμοσφαιρικών κινητήρων των 1800 και 2000 κυβικών!

Όμως το μυστικό δεν κρύβεται στον διπλό υπερσυμπιεστή με κομπρέσσορα που εξοπλίζεται ο TSI των 160 ίππων, ούτε στη ροπή των 24 rpm που ξεκινά από τις 1500 στροφές, αλλά στο αυτόματο κιβώτιο των επτά σχέσεων που ονομάζεται DSG - 7. Ο συνδυασμός αυτός προσφέρει εκπληκτικές επιδόσεις, καθώς τρεις φορές γρηγορότερα από τον άνθρωπο αντιλαμβάνεται την αύξηση ή μείωση των στροφών του κινητήρα και επιλέγει την καλλίστη σχέση στο κιβώτιο, χωρίς να "κρεμάει" ο κινητήρας, όπως θα συνέβαινε με το χειροκίνητο κιβώτιο.



Και βέβαια ο οδηγός μπορεί να οδηγήσει το Golf με το DSG ως αυτόματο, ξεχνώντας τον συμπλέκτη δια παντός, όμως αν θέλει, μπορεί να αλλάξει ταχύτητες (kickdown) για αστραπιαία προσπεράσματα, ή να θέσει τον επιλογέα στη θέση S (sport) και να νιώσει την ισχύ του κινητήρα να τον κατακλύζει οδηγώντας σε ρυθμούς ακόμα πιο εντατικούς με το τούρμπο να σε κολλάει κυριολεκτικά στα μπάκετ καθίσματα.

Οδηγικά το αυτοκίνητο αυτό είναι ουδέτερο, αλλά όχι αδιάφορο όπως προηγούμενες γενιές του. Με ελαστικά διάστασης 205/55 και ζάντες 17 ιντσών, η οδήγηση σε ορεινούς δρόμους είναι ευχαρίστη, όπως και η απογείωση στην Εθνική Οδό, όπου τα 170 χλμ/ώρα που με ευκολία φτάνει σαν μέση ταχύτητα, φαντάζουν στους επιβάτες για πολύ λιγότερα, καθώς το Golf είναι τόσο αθόρυβο, που μόνον κάποιες στιγμές ακούγονται τα ελαστικά σε κακή άσφαλτο και τίποτε άλλο! Στη πόλη οι χειρισμοί του 4,22 μέτρων αμαξώματος με το αυτόματο κιβώτιο είναι παιχνίδι, αφού είναι ακαριαίες οι αλλαγές πορείας, ενώ στο παρκάρισμα οι αισθητήρες μπρος/πίσω αλλά και πλάι, δίνουν μέσω της οθόνης του ηχοσυστήματος/κέντρου ελέγχου, μια σαφή εικόνα για το που βρίσκεται το αυτοκίνητο αποφεύγοντας τα εμπόδια σε κοντινή απόσταση.



Η κατανάλωση είναι μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, καθώς λόγω της χαρτογράφησης του κινητήρα, αλλά και της λειτουργίας του κιβωτίου, οι 160 ίπποι κάνουν δίαιτα και η κατανάλωση κυμαίνεται γύρω στα 5 λίτρα/100χλμ μεικτής διαδρομής, ποσό που συναντάμε στα 1000 κυβικά και όχι σε συμβατικά 1400άρια που καίνε γύρω στα 6,5 με 7 λίτρα σε παρόμοιες συνθήκες, ποσό που συγκριτικά θέτει το Golf σε πλεονεκτική σχέση.

Η ποιότητα κατασκευής και συναρμολόγησης δεν επιδέχεται κριτική, καθώς τα υλικά δείχνουν ποιοτικά και τα χειριστήρια βρίσκονται σωστά τοποθετημένα από άποψη εργονομίας. Ευτυχώς που το αμάξωμα δεν διαθέτει ιδιαίτερες κρυφές γωνίες στην οπισθοπορεία και έτσι δεν διαταράσσεται το οπτικό πεδίο του οδηγού. Το ηχοσύστημα είναι ικανοποιητικό όσον αφορά την ισχύ του με 8 ηχεία woofer & tweeter, ενώ διαθέτει 6δισκο cd player και θύρα για κάρτα μνήμης SD, ενώ το καλώδιο σύνδεσης με USB/IPOD, είναι προαιρετικό και κοστίζει για κάθε θύρα ξεχωριστά 150€! (Αθάνατοι Γερμανοί!)



Συμπερασματικά, μπορώ να πω έχοντας οδηγήσει το νέο "υπεραυτοκίνητο" της VW, πως το Golf στην 6η του γενιά, ξεπέρασε τον εαυτό του και έβαλε τον πήχη πάρα πολύ ψηλά στους ανταγωνιστές του. Το αυτοκίνητο αυτό διαθέτει εκπληκτικό κινητήρα, ευχάριστη οδική συμπεριφορά, άριστη ποιότητα κατασκευής και όπως πάντα, υψηλές τιμές μεταπώλησης λόγω παράδοσης και ονόματος. Γιατί να το πάρει κανείς? Γιατί πολύ απλά είναι το καλύτερο στη μικρομεσαία κατηγορία και δείχνει τον δρόμο για τους υπερτροφοδοτούμενους κινητήρες μικρομεσαίου κυβισμού με την τεχνολογία που εφαρμόστηκε με επιτυχία εδώ και μια διετία, αρχής γενομένης από τον προκάτοχό του.

Τα αξίζει τα λεφτά του? Πιστεύω πως ναι, αφού το μοντέλο που απεικονίζεται στις φωτογραφίες, με περίπου 26 χιλιάδες ευρώ, διαθέτει τα πάντα και μπορεί άνετα να συγκριθεί με τις λεγόμενες μάρκες κύρους (Mercedes-BMW-Audi) όσον αφορά τις προδιαγραφές του και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από ποιότητα κατασκευής και τεχνολογική υπεροχή. Το Golf ΜΚ-6, είναι το αυτοκίνητο με την διακριτική αλλά και διαχρονική σχεδίαση που όταν το οδηγήσεις, ξεπερνά κατά πολύ τις προσδοκίες σου!


all images by Marialena, 2009

Για το test drive,
Μαριαλένα, 1/12/2009