Μένω Εκτός

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Μένω Εκτός

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Ara Dinkjian
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Μένω εκτός, θυμάμαι ονόματα
τρέχω με ταχύτητα φωτός
μένω εκτός, σαν κάτι στόματα
που 'διωξε απ' τον κόσμο ένας λωτός

Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να γυρίσω
μα ο παράδεισος κλειστός

Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να μιλήσω
μα ειν' ο τόπος μου σβηστός

Μένω εκτός, μιλάω με σύρματα
στη σιωπή ζυγιάζω σαν αϊτός
μένω εκτός, σαν κάτι σχήματα
που 'φτιαξε στην άμμο ένας πιστός


σ.σ. Φέτος το καλοκαίρι, μέσα μου συνετελέσθη μια ακρογωνιαία αλλαγή, "σαν έτοιμη από καιρό" υποδέχτηκα το γεγονός ότι ο δρόμος μου με οδηγεί σε οικουμενικές τροχιές, σε νοήματα και έννοιες που μέχρι πριν από λίγο καιρό, λογικά αντιλαμβανόμουν μα δεν βίωνα στα κατάβαθα της ψυχής μου.

Ευλογημένο το "ψάξιμο", ό,τι σε κάνει να ξεφεύγεις από τη πεπατημένη και να ακολουθείς τον δρόμο σου, όπως κάθε άλλος Μοναχικός Διαβάτης και τι χαρά όταν στο διάβα σου συναντάς και άλλες ψυχές που βαδίζουν παράλληλα και σου δείχνουν τι πρόκειται να επακολουθήσει.

Πόσους συνανθρώπους μας συναντώ που τρέμουν κυριολεκτικά το να συναντηθούν με τον Εαυτό τους σε ένα σημείο της ζωής τους. Για να μην τους βρει αυτό το "κακό", βρίσκουν τους ανάλογους συντρόφους και αλληλοκαλύπτουν τους Φόβους και τις Ανασφάλειες τους και αν ποτέ καταλάβουν τι έκαναν, τότε ζουν σε όλο το μεγαλείο αυτό που ήθελαν να αποφύγουν. Να μην φοβάσαι τον Άλλον, γιατί καθρέφτισμα του είσαι και εσύ ο ίδιος. Να μην φοβάσαι τη Σιωπή μέσα σου, γιατί έχει πολλά περισσότερα να σου πει, από οποιοδήποτε "αλλαλάζον κύμβαλο".

Δοκιμάστηκαν οι αντοχές μου όλον τον προηγούμενο χρόνο, μέσα από ανεδαφικές προσδοκίες, ταλαιπωρίες, ψυχικές και σωματικές δοκιμασίες και έφτασα να αναζητήσω ξανά τον Μίτο της Αριάδνης για να βγω από τον Λαβύρινθο που με κυνηγούσε με συνέπεια ο δικός μου Μινώταυρος, αφού τον είχα προσκαλέσει να μου κάνει τη ζωή δύσκολη. Έμεινα εκτός αναγκαστικά, από φίλους και εχθρούς, προσπαθώντας να μαζέψω τα κομμάτια μου και να συνεχίσω να πορεύομαι.

Και ήλθε αυτό το καλοκαίρι και εκεί που αναζητούσα ξανά άγκυρα σωτηρίας για να πιαστώ απ' το σχοινί και να ξανανεβώ στην επιφάνεια, πήγα ξανά στη Πηγή της Βιωματικής Γνώσης. Ήταν και είναι το σιάτσου, η πανάρχαια ιαπωνική τεχνική θεραπείας και εξισορρόπησης των ενεργειακών πεδίων μέσω της ρύθμισης της ενέργειας στους μεσημβρινούς του σώματος που με οδήγησε να περάσω στο επόμενο επίπεδο εξέλιξης.

Με φόβους παγιωμένους από παιδί και πεποιθήσεις μη λειτουργικές, ήλθε η Άνωθεν Ενέργεια, να μου δείξει περίτρανα πως ότι ήξερα μέχρι τώρα για τον κόσμο γύρω μου, είναι απλά μυθεύματα του μυαλού μου! Συνάντηση στη συνάντηση, κάθε φορά βίωνα και κάτι διαφορετικό όσον αφορά τη συνειδητότητά μου και η λογική άρχισε να δίνει τόπο στην εμπειρία, συχνά πέρα και πάνω από τα όρια μιας ανύποπτης καθημερινότητας. Η αίσθηση του τόπου και του χρόνου, παύουν να αποτελούν έννοιες που διαδραματίζουν ενεργό ρόλο στην διαπερατότητα της Ενέργειας στο ψυχοσωματικό επίπεδο.

Έφυγα για διακοπές και άφησα πίσω μου το "αγγελικά" πλασμένο ηλεκτρονικό σύμπαν του διαδυκτίου, παίρνοντας μαζί μου κάποια, σημαντικά για μένα, αναγνώσματα και κάποιες αγαπημένες μουσικές που ταίριαζαν στην αλλαγή του περιβάλλοντος. Ο ελεύθερος χρόνος που είχα στη διάθεσή μου, γέμιζε με περιηγήσεις, εξορμήσεις, εκδρομές, βόλτες στη Φύση, υπέροχα χαλαρωτικά μπανάκια στη θάλασσα και όμορφες εικόνες από το εμπνευσμένο περιβάλλον που βρισκόμουν.

Ήμουν χαρούμενη που άφησα πράγματα πίσω μου, έγνοιες που πολύ λίγο με αφορούσαν στην εξοχή και αντί γι' αυτές, ήλθαν σημαδιακά όνειρα να με καθοδηγήσουν παρακάτω και συνειδητοποιήσεις για όσα είχα βιώσει χωρίς να μπορώ να τα εξηγήσω εξωλογικά με το σιάτσου. Αν και οι επιθυμίες ξεπηδούσαν από μέσα μου σαν μικρό παιδί, μπροστά στην ανακάλυψη ενός υπέροχου, καινούργιου κόσμου, άρχισα να έχω επαφή με το σώμα μου και με το μέσα μου, κατά τρόπο που σηματοδοτούσε την έλευση της Χαράς στη ζωή μου. Όχι, το είδος του συναισθήματος που είναι σαν να φοράς μάσκα του γελωτοποιού όλη την ώρα, αλλά αυτό το μύχιο συναίσθημα που σε πλημμυρίζει ολοένα και περισσότερο, προσφέροντάς σου μια αίσθηση Γαλήνης. Νομίζω πως στα αγγλικά, κάτι τέτοιο θα ονομαζόταν Eternal Bliss.

Κατέρριψα πλέον οριστικά, το ανθρώπινο κατασκεύασμα της οργανωμένης θρησκείας, όχι σαν ανάγκη επαφής με το Θείο, ή αλλιώς Ανώτερο Εαυτό μας, που άλλωστε στον καθένα μας υπάρχει και εκδηλώνεται ανάλογα, αλλά με τους κανόνες ηθικής που επιβάλλονται στο όνομα του Θεού, για να ελέγχονται συνειδήσεις και να εμφυτεύονται μέθοδοι εξουσιασμού σε ανθρώπους που ακόμα πιστεύουν πως ο Θεός τιμωρεί. Ο Θεός είναι Αγάπη ή αλλιώς η Αγάπη μας οδηγεί στον Θεό, αν κανείς θέλει να το βιώσει έτσι. Η συνείδηση και οι επιλογές μας τιμωρούν σύμφωνα με τους Νόμους της Δράσης και της Αντίδρασης, ή αλλιώς "όλα εδώ πληρώνονται". Σε καμία περίπτωση η Πίστη μου προς την Ανώτερη Δύναμη και τις εκφάνσεις της επί της Γης δεν έχει αλλοιωθεί, όμως τους πύρινους λόγους και τα κηρύγματα που έχουν να κάνουν με καθυπόταξη του Ελεύθερου Ανθρώπου που έχει συναίσθηση της Ύπαρξής του, δεν με αφορούν πλέον ως Ον με κρίση και αντίληψη του σωστού και του λάθους εκ των έσω.

Δεν το κρύβω πως στο στάδιο που αισθάνομαι ότι είμαι επί του παρόντος, ο Νέος Συναρπαστικός Κόσμος που ανοίγεται μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου, είναι εξίσου θελκτικός μα και ταυτόχρονα εμπεριέχει την αίσθηση του Αγνώστου. Η εποχή του Υδροχόου, έχει φτάσει και μαζί με αυτήν, θα ανοίξουν οι Ασκοί του Αιόλου για το τι μας περιμένει. Το "λαλήσαν δια των Προφητών", έχει ακόμα 2.000 χρόνια για να επέλθει η μεταμόρφωση του Ανθρώπου από εγωιστικό και εριστικό πλάσμα, σε προαγωγό της Ανθρωπότητας. Μέχρι τότε όμως, η κάθε μέρα που περνά, μας κραυγάζει να αφήσουμε πίσω μας όσα μας έχουν φέρει στο χείλος της καταστροφής και να δράσουμε για να σωθεί ο Πλανήτης, από όσα δεινά του έχουμε προκαλέσει και συνεχίζουμε να προκαλούμε.

"Σαν έτοιμη από καιρό", πήρα τις αποφάσεις μου να μείνω εκτός όσων με κρατούσαν δέσμια μιας πραγματικότητας όμοιας με τον Προμηθέα Δεσμώτη και να αφεθώ να ζήσω τις επερχόμενες αλλαγές σε συμπεριφορές και τρόπο σκέψης. Ξέρω πως θα συναντήσω στο διάβα μου "τους Λαστρυγόνας και τους Κύκλωπας", όπως τους συναντώ ήδη εμπρός μου, όμως η επαφή με το Φως δεν χαρίζεται, αλλά κατακτάται μέσα από τις δικές μας αφέσεις των "αμαρτιών", τις υπερβάσεις μας.

Αν και το ταξίδι φαντάζει μοναχικό, τα μάτια της ψυχής μου δείχνουν και άλλους συνοδοιπόρους που φωτίζουν το δρόμο με τα δικά τους βήματα πάνω στην άμμο της Αιωνιότητας, που υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν. το να μην φορτώνεσαι όσα εθελούσια ή με επιβολή σου φόρτωσαν, μοιάζει λυτρωτικό! Τη Δευτέρα Παρουσία όπως την περιγράφουν οι Γραφές, την Επιλογή μεταξύ Καλού και Κακού, χθόνιου και ουράνιου, παλιού και νέου εαυτού, θα την κάνει ο καθένας μας προσωπικά στη δεδομένη, για έναν έναν ξεχωριστά, στιγμή της Αλήθειας.


I believe I can fly, image by intothewildfire.com

Δεν θα πω περισσότερα ακόμα, άλλωστε τις εντυπώσεις που περιγράφω σε αυτό το σημείωμα, ο κάθε αναγνώστης θα το ερμηνεύσει μέσα από το δικό του πρίσμα. Όταν θα έλθει η ώρα, θέλω να φέρω το ερώτημα της Αγάπης στο προσκήνιο, μέσα από όχι μόνον τις ανάγκες τις ανθρώπινες αλλά και τον Νόμο της Έλξης που υπάρχει στο Σύμπαν. Μέχρι τότε προσπαθώ να αγωνιώ λιγότερο και να κρατώ την αίσθηση της ευγνωμοσύνης που κάθε μέρα που περνάει είμαι υγιής και ζωντανή, πάνω στην επιφάνεια της Γης, το ίδιο εύχομαι και για όλους μας, εφόσον αυτό είναι που επιθυμούμε και θέλουμε από τη δική μας ζωή...

Μαριαλένα, 26/8/2009

υ.γ. Πέντε χρόνια πριν, ένα βιβλίο μου δόθηκε ως δώρο που μέχρι πρόσφατα, δεν τολμούσα να το αγγίξω καν, δεν ήμουν έτοιμη θαρρώ για όσες αλήθειες πηγάζουν από τις σελίδες του. Πέντε χρόνια μετά, σε ευχαριστώ που υπήρξες στη ζωή μου και μου έδωσες τα ερεθίσματα για να μπορέσω να φτάσω σήμερα ως εδώ... Ο Θεός να σε έχει καλά!