Μετά από μια λεπτομερέστατη οφθαλμολογική εξέταση διάρκειας περίπου μιας και παραπάνω ώρας σε κάθε μου μάτι, η οπτικός διαπίστωσε πως α. τα γυαλιά μου μέχρι τώρα ήταν με λάθος προδιαγραφές για τα μάτια μου και β. πως η όραση στο αριστερό και πιο ευαίσθητο μάτι μου έχει πέσει στα 4/10. Σοκαρίστηκα, καθώς τόσο χαμηλή όραση δημιουργεί προβλήματα στις μετακινήσεις μου, στην αντίληψη της τρισδιάστατης πραγματικότητας και μπερδεύει τον εγκέφαλο στέλνοντάς του άλλα μηνύματα για το δεξί και άλλα για το αριστερό μου μάτι με αποτέλεσμα, πολύ συχνά, να μην βλέπω μπροστά ' ή δίπλα μου τι υπάρχει (π.χ. κλαδί, εμπόδιο, λακούβα) και να στραπακλιάζομαι.
Μου πρότεινε να ακολουθήσω μιαν θεραπευτική μέθοδο, η οποία έγγειται στο εξής: Για έναν χρόνο, θα φοράω για μιαν ώρα την ημέρα στο σπίτι ένα ζευγάρι γυαλιά σε στυλ Χάρρυ Πότερ (κοινώς γυαλαμπούκες) που θα καλύπτουν το δεξί μάτι που είναι το γερό και θα αναγκάζουν το αριστερό να βλέπει και για τα δυο για να ξαναμάθει ο εγκέφαλος να βλέπει και μέσα από αυτό, γιατί επί του παρόντος το διώχνει προς τα έξω γιατί βασίζεται στο δεξί που έχει την καλύτερη όραση. "Ευτυχώς ήλθες έγκαιρα" μου είπε, "αν το άφηνες θα το χάναμε το μάτι..." Ξανά κεραμίδα μου ήλθε στο κεφάλι, έτσι λοιπόν έρχεται εκείνη η στιγμή που ένα μάτι παύει να είναι λειτουργικό, σκέφτηκα. Δεν είχα το περιθώριο να πω όχι στη πρότασή της, ήδη εδώ και λίγο καιρό αντιλαμβανόμουν ότι κάτι έτρεχε πάλι με την όρασή μου και γι' αυτό έκλεισα το ραντεβού μαζί της κατ' αρχήν. "Έχεις γεννήσει?" με ρώτησε ξανά, "όχι" της απάντησα, "θα έχω πρόβλημα?" και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. Το ήξερα αυτό άλλωστε, για τον κίνδυνο να αιμορραγήσουν τα αγγεία των οφθαλμών σε εμάς τους πάσχοντες από διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια. Μια γνωστή μου πήγε στην Αμερική για να την παρακολουθούν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της με την συγκεκριμένη κατάσταση και να γεννήσει το παιδί της με ασφάλεια και να μην χάσει την όρασή της.
Το κόστος αυτών των βοηθημάτων είναι μεγάλο, αλλά ήδη τα παρήγγειλα και θα έλθουν σε δέκα μέρες περίπου, μαζί με ένα καινούργιο ζευγάρι γυαλιά που θα φοράω μονίμως πια. Από τότε μέχρι και έναν χρόνο μετά, θα πρέπει να κάνω καθημερινά τη θεραπεία μου, διαβάζοντας με τα γυαλιά αυτά. Μαζί με χάπια λουτεϊνης που θα παίρνω καθημερινά για να ενδυναμώσω την όρασή μου, καθώς αυτή η πρωτεϊνη υπάρχει στα μάτια μας και με τα χρόνια εξασθενεί και με την πρόσληψή της προλαμβάνονται εκφυλιστικές παθήσεις των οφθαλμών όπως ο καταρράκτης. Θα το κάνω, πρέπει να το κάνω, αν δεν θέλω να επιδεινωθεί και άλλο η όραση μου για τώρα. Δεν μπορώ να μην σκέπτομαι πως ίσως μεγαλώνοντας και με τα Χ χρόνια διαβήτη και επιπλοκών στη πλάτη μου, ίσως κάποτε θα φτάσω στην αναπηρία κυριολεκτικά και τότε η ζωή θα προσδιορίζεται από αυτό κατά κύριο λόγο. Πόσο εύκολο είναι να ζεις σε μια πόλη όπου η τυφλότητα είναι παράγοντας δυσχερούς μετακίνησης σε έναν πάσχοντα? Πόσα αναγκαστηκά θα αφήσεις πίσω για να προσαρμοστείς στη νέα πραγματικότητα? Πόσο μπορείς να έχεις μια φυσιολογική ζωή...?
Όχι, δεν είμαι ασθενής, αρνούμαι να το δεχτώ αυτό για μένα, πάσχων ναι, είμαι, ασθενής όμως όχι. Το τι θα γίνει με τον θυρεοειδή, τον διαβήτη, τη καρδιά, τα δάκτυλά μου και τα μάτια, Κύριος οίδε και εγώ εφάρμοσα. Σαν να έβαλα τον εαυτό μου πάλι απέναντι και να καθήσαμε παρέα να συζητήσουμε τα νέα ευρήματα. Σαν να με βλέπω απέναντί μου και να τείνω το χέρι μου για να συνεργαστούμε. Δεν είμαι έτοιμη να μπω ακόμα στον κόσμο του σκότους και της περιορισμένης κινητικότητας, ίσως να μην είμαι διατεθιμένη να παραδώσω τα όπλα ακόμα, στη μάχη για να ζήσω μιαν αξιοπρεπή και όχι μίζερη πραγματικότητα. Όμως πρέπει να είμαι προετοιμασμένη και για το μετέπειτα, αν το στοίχημα είναι να συμβιβαστώ με τους περιορισμούς της δικής μου ζωής εδώ στη γη, δεν έχω ξανά άλλη επιλογή. Και ας με κοιτάζουν παράξενα οι συνάδελφοι στο γραφείο, που δουλεύοντας ώρες μόνη μου, να ξεσπώ έξαφνα σε γέλια για το παραμικρό μικρό ή μεγάλο αστείο που θα λεχθεί ή εκεί που σκοτεινιάζω να λέω "δε βαριέσαι..." και να νομίζουν πως παίρνω ληγμένα και σταυροκοπιούνται. Μια συνάδελφος μου είπε πως αυτή η ανάλαφρη διάθεση είναι άμυνα του οργανισμού και της απάντησα ναι, έτσι είναι.
Αναρωτιέμαι πόση μεγάλη καρδιά γεμάτη αγάπη χρειάζεται να έχει ένας δικός μου σύντροφος από εδώ και εμπρός, για όλα αυτά που συμβαίνουν στη πραγματικότητά μου τώρα πια. Πόσο ανθρώπινος και ψυχικά σε επαφή με τον εαυτό του να είναι, για να μην απειληθεί από το δικό μου τρόπο ζωής. Η ψυχή μου είναι καλά, βλέπω το καλό και το κακό και το ξεχωρίζω, για όλα αυτά που συμβαίνουν, συνεχίζω και λέω μέσα μου "...προχώρα!", μόνον που όλα αυτά τα προχωρήματα θα ήθελα να τα μοιράζομαι και με κάποιον άνθρωπο πια, αλλά αν δεν είναι στα γραμμένα μου, τι να κάνω, θα πορευτώ όπως μου τα φέρνει η ζωή τελικά, με ή χωρίς γυαλαμπούκες που έκανα και χιούμορ στην ειδικό και της είπα πως αν είναι, να τα φορέσω για να βγάλω φωτογραφία πορτραίτου και να τη δημοσιεύσω στο Facebook, μπας και βρω κανά γαμπρό και τότε σκάσαμε στα γέλια.
Άντε, πάμε παρακάτω...
Μαριαλένα, 6/12/2008
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου