Είχε τελειώσει τις σπουδές της, δούλεψε σε μια μεγάλη εταιρία τροφίμων στην Αθήνα με εντατικούς ρυθμούς, σχεδόν εξοντωτικούς, αφού κάθε μέρα σχεδόν εργαζόταν σε 12ώρη βάση και αφού αυτό το κομμάτι έκλεισε για εκείνην μετά από κάποιον καιρό, έκανε στροφή στο να προσέχει περισσότερο την υγεία της και να βάλει επιτέλους τον διαβήτη της σε σειρά, αφού τον είχε παραμελήσει μετά από μια δύσκολη, σχεδόν αυτοκαταστροφική εφηβεία σε αυτό το ζήτημα.
Παράλληλα, ο παιδίατρός της πρότεινε να εργαστεί σε έναν διεθνή ερευνητικό οργανισμό για τον σακχαρώδη διαβήτη, κρατώντας το γραφείο και κάνοντας επαφές τόσο με φορείς για εξασφάλιση χρηματοδότησης της έρευνας, όσο και με τους πάσχοντες για ενημέρωση. Όμως, η υγεία της επιδεινώθηκε καθώς παρουσίασε επιπλοκές στα μάτια και έπρεπε να χειρουργηθεί για να αποφύγει περαιτέρω εξέλιξη της αμφιβληστροειδοπάθειας. Η πρώτη φορά ήταν χωρίς ιδιαίτερη ενόχληση, αλλά όταν όμως η κατάσταση δεν υποχωρούσε, έπρεπε να υποβληθεί ξανά σε νέο κύκλο επεμβάσεων με λέιζερ για να παταχθεί η κατάσταση έγκαιρα. Αυτήν την φορά, οι συνεδρίες ήταν τρομερά επώδυνες και την έκαναν να μην μπορεί να δει καθαρά για πολύν καιρό, αφήνοντας της μάλιστα και μειωμένη οπτική ικανότητα πια που ήταν απόρεια των ακτινοβολιών.
Για πρώτη φορά στη ζωή της συνειδητοποίησε πως δεν ήταν αθάνατη και πως η όρασή της δεν ήταν δεδομένη. Παρόλα αυτά, συνέχισε να πηγαίνει στο γραφείο κανονικά όσο διαρκούσε η θεραπεία και μάλιστα να οδηγεί έστω και το ένα μάτι δεν έβλεπε κάθε φορά που γύριζε από τον οφθαλμίατρο. Ο προϊστάμενός της ανέθεσε να πάει στην Αμερική, αυτήν τη φορά στο Σικάγο, για να εκπροσωπήσει τη χώρα μας σε ένα διεθνές συνέδριο που έκανε ο Ερευνητικός Οργανισμός για τους εκπροσώπους του.
Εκείνη παρόλη την ταλαιπωρία της δέχτηκε να πάει, καθώς έβαζε για μιαν ακόμα φορά στοίχημα με τον εαυτό της να τα καταφέρει παρά το πρόβλημα στην όρασή της. Μέσα Οκτώβρη ήταν η συνάντηση για πέντε περίπου μέρες και το ταξίδι με σταθμούς μετεπιβίβασης, πολύ κουραστικό καθώς πετούσε παραπάνω από μισή μέρα για να φτάσει στο Σικάγο. Βράδυ ήταν όταν τελικά έφτασε και μέσα από το βαν που την μετέφερε στο ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, έβλεπε να περνούν από μπροστά της οι μεγάλες λεωφόροι και τα φώτα που με κίτρινο χρώμα έσπαγαν το μαύρο της νύχτας στον ουρανό.
Έφτασε στο ξενοδοχείο της δίπλα στις όχθες της Λίμνης Μίσιγκαν και περίμενε να ξημερώσει για να δει τους συναδέλφους της από το Διεθνές Ίδρυμα Έρευνας κατά του Νεανικού Διαβήτη, την οργάνωση που τότε πέραν από την εθελοντική της συμμετοχή, εργαζόταν πια στο γραφείο της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην Αθήνα. Το ξενοδοχείο ήταν πολυώροφο και χτισμένο μπροστά από τον ποταμό Σικάγο, και από το δωμάτιό της, έβλεπε από ψηλά τη Λίμνη Μίσιγκαν και τους υπόλοιπους ουρανοξύστες που είχαν χτιστεί κατά μήκους της όχθης της λίμνης, δημιουργώντας στα μάτια της, μια εικόνα πολύ διαφορετική από ό,τι είχε συνηθίσει να αντικρύζει στη δική της χώρα. Τα φώτα στο βάθος ακόμα και μέσα στα βαθιά μεσάνυχτα, έδειχναν μια πόλη που δεν κοιμάται και λειτουργεί σε ρυθμούς μιας πολύβουης μεγαλούπολης.
Chicago, image by esteve.us
Της σύστησαν μια Ελληνοαμερικανίδα κυρία, την Άλεξ, η οποία ήταν υπεύθυνη για το γραφείο της Νέας Υόρκης, γνώρισε την Αγγλίδα ομόλογό της και πολλούς άλλους αξιόλογους ανθρώπους που ήταν αφιερωμένοι στον ίδιο σκοπό, την εξεύρεση θεραπείας για τον διαβήτη μέσω χρηματοδότησης της έρευνας παγκοσμίως.
Είχαν περάσει δώδεκα χρόνια από τη πρώτη της επίσκεψη στην Ουάσιγκτον και από τότε που είχε δει για πρώτη φορά τη φίλη της Σου από το Ουϊσκόνσιν. Αλληλογραφούσαν τακτικά, αντάλλασαν φωτογραφίες και δώρα στις γιορτές, όλα αυτά τα χρόνια και η 26χρονη ανέμενε με ανυπομονησία να φτάσει η φίλη της στο Σικάγο για να ιδωθούν ξανά μετά από τόσα χρόνια. Και η Σου έφτασε οδικώς και έκλεισε ένα δωμάτιο στο ίδιο ξενοδοχείο για να περάσουν τις μέρες της παραμονής της, μαζί.
Μια ζεστή αγκαλιά για τη χαρά που έσμιξαν και γλυκειά κουβεντούλα, σαν να είχαν να ιδωθούν από χθες, έμοιαζε να είναι η επαφή τους σαν ξανάσμιξαν. Η φίλη της δι' αλληλογραφίας ήταν εκεί, με σάρκα και οστά και περνούσαν παρέα τον ελεύθερο χρόνο που είχαν από το συνέδριο. Σε μια πρωϊνή συνάντηση, ένα βίντεο έδειχνε με τον πιο μελοδραματικό τρόπο τις επιπλοκές του διαβήτη, ανάμεσά τους και την τύφλωση. Έπιασε το χέρι της φίλης της σφιχτά και αναστέναξε, ενώ δάκρυα έτρεχαν από τα πληγωμένα της μάτια. "Εγώ δεν θα γίνω έτσι" της είπε, "δεν θέλω να γίνω έτσι..." έκανε με ένα αναφυλητό, ενώ κατέβασε το κεφάλι συγκινημένη... Με τη σκληρή Μοίρα, δεν τα πήγαινε ποτέ καλά, άλλωστε.
Η Σου έπρεπε να φύγει για τη πόλη της στο Ουϊσκόνσιν, λίγο νωρίτερα από την ίδια και το συνέδριο καθώς τελείωνε, της άφηνε λίγο χρόνο να γνωρίσει τη "Πόλη των Ανέμων" όπως ονομάζεται το Σικάγο και να το περπατήσει στο κέντρο, για να γνωρίσει καλύτερα αυτή την τόσο γνωστή πόλη. Η ομάδα μπάσκετ των Chigago Bulls, με τον Μάικλ Τζόρταν στα φόρτε του, γι'αυτό και πολλές βιτρίνες έφεραν τα σήματα της διάσημης ομάδας. Τα καταστήματα της πρωτεύουσας του Ιλλινόις, ήταν πολλά και γεμάτα από καταναλωτικά αγαθά. Εκεί είδε για πρώτη φορά τα Starbucks και πήρε ένα βραστηράκι για να το φέρει πίσω στην Αθήνα. Μαζί με την Άλεξ και την Ανν την αγγλίδα, σε μια βραδυνή τους έξοδο, επισκεύθηκαν και μια ελληνική ταβέρνα στο Σικάγο, ονόματι "Καρυάτιδες" που έμοιαζε να έχει ξεπηδήσει από το ντεκόρ ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του '60!
Όμως το συνέδριο είχε φτάσει στο τέλος του κι έτσι ανανέωσε το ραντεβού με τους φίλους που είχε κάνει στον διεθνή οργανισμό και έφυγε για την Ελλάδα, ενώ αισθανόταν πως γύριζε πίσω γεμάτη από τις εντυπώσεις που είχε αποκομίσει κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο Σικάγο. Το αεροπλάνο απογειώθηκε νωρίς το πρωί και έτσι, πρόλαβε και είδε από το φινιστρίνι το μέγεθος της Λίμνης Μίσιγκαν και τους ουρανοξύστες από ψηλά. Ύστερα, τα σύννεφα κάλυψαν τον ορίζοντα και το αεροπλάνο, έκανε μια στροφή προς τα ανατολικά πριν χαράξει τη πορεία του στο χάρτη προς τον προόρισμό του.
Marialena, 8/6/2008-18/1/2009
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου