Ζωντανοί Νεκροί

Είμαστε όλοι εμείς που λαθροθυρεύουμε τη κάθε μέρα που περνάει, μέχρι να ξημερώσει η επόμενη.

Είμαστε εμείς με το απλανές βλέμμα στο Μετρό κάθε φορά που με τα μάτια κομμένα από τη κούραση κι ας είναι πρωί ακόμα, βάζουμε τα ακουστικά στα αυτιά και ακούμε χιλιοπαιγμένες μελωδίες στο φορητό μας mp3 player. "Big girls don't cry" αγάπη μου, απλά χάνονται μέσα στα σκοτεινά τούνελ που καταπίνουν τους συρμούς έναν έναν και εμάς μαζί τους.

Είμαστε εμείς που είδαμε έκπληκτοι ένα ζευγαράκι να φιλιέται με πάθος, κόντρα στο τζάμι ενός βαγονιού, περιμένοντας να ξεκινήσει, χωρίς να διακόψουν το φιλί τους. Και δυο ακόμη παιδιά στην αποβάθρα να είναι αγκαλιασμένα και να δίνουν ένα φιλί δίπλα σου. Κοιτάς, δεν μπορείς να μην κοιτάξεις αυτήν την ομορφιά του κόσμου που εξανθρωπίζεται σε ένα φιλί γεμάτο από έρωτα, κυμματοθραύστη του γκρίζου και της βοής από τα σμάρια των ανθρώπινων βημάτων που σε οδηγούν στα υπόγεια μονοπάτια του μυαλού σου.



Είμαστε εμείς που το σκοτάδι όταν απλώνεται σε αυτήν την αλλόθρησκη πολιτεία, μοιάζει με το μαλακό υπογάστριο που ασυναίσθητα μεταμορφωνόμαστε, καθώς η φωτορύπανση σκεπάζει τις φωτεινές απολήξεις των άστρων στο ουράνιο στερέωμα και μέσα στην αλλαφιασμένη φωταψία, μας προκαλεί να αναζητήσουμε τι κρύβεται πίσω από το φωτεινό παραπέτασμα που σκεπάζει αυτήν τη πόλη.

Είμαστε εμείς που αντιδρούμε στα παράξενα και παράλογα του κόσμου τούτου, με τις "φυγές" μας, με τους διακτινισμούς του θυμικού σε άλλες παραλλήλους, μη ορισμένες από τη λογική, παρά μόνον από ισχνά δημιουργήματα μιας παραπαίουσας φαντασίας. Μας βλέπεις, μας γνωρίζεις ίσως εξ' όψεως μονάχα, γιατί το υποσυνείδητο είναι καλά κουρνιασμένο μέσα σε μια ιδιότυπη μήτρα που ανήκει στην Μήδεια που κουβαλάμε όλοι μέσα μας.

Είμαστε εμείς που ονειρευόμαστε έναν κόσμο αλλιώτικο, λιγότερο απάνθρωπο και βίαιο, περισσότερο ανθρώπινο και κατανοητό. Δεν περιμένουμε τίποτα, μα κατά βάθος αυτή η πεποίθηση, η ανάγκη, μας καθοδηγεί να είμαστε αυτοί που είμαστε, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, όσο κρατάει η αποβίβαση και η επιβίβαση σε έναν συρμό του Μετρό.

Πρόσεξέ μας, είμαστε όλοι εκείνοι που θα μας δεις με τα ακουστικά στο κεφάλι, να κοιτάμε έξω από το παράθυρο του βαγονιού, βλέποντας μόνον την αντανάκλασή μας. Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε, παρά μόνον αφήνονται μέσα στα σπλάχνα του Υπόγειου Σιδηρόδρομου, ψάχνοντας να βρουν τον εαυτό τους...

Marialena, 21/1/2008