Αναρτήσεις
Τα χαλασμένα λαμπάκια
Πριν από 2 ημέρες
Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011
Επαφή/The touch
Το βιντεάκι αυτό έφτασε στα χέρια μου χθες το βράδυ απρόσμενα, καθώς έλαβα ένα μήνυμα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο από τον Νίκο, που μου έλεγε πως διάβασε αυτούς μου τους διαλόγους στο μπλογκ και εμπνεύστηκε να τους εικονοποιήσει!
Χάρηκα πολύ για αυτή του την κίνηση, τόσο να μ' ενημερώσει, όσο και να διαβάσει τα πριν από πέντε χρόνια "ψαξίματά" μου και να θελήσει να φτιάξει αυτό το βίντεο. Μπήκα και εγώ στη διαδικασία να διαβάσω τι έγραφα τότε, να με αφουκραστώ ξανά πέντε χρόνια μετά και να δω που βρίσκομαι μέσα μου. Κάποια πράγματα έχουν αλλάξει, μα κάποια ακόμα όχι...
Η γραφή μου, μοιάζει άλλοτε τρυφερή και άλλοτε ακανθώδης, μαστίγιο και καρότο μαζί, τρυφερότητα μα και πόνος, όπως όλα αυτά που εισπράττουμε από τη ζωή. Ίσως με το πέρασμα του χρόνου, να έχω γίνει πιο εκδηλωτική σαν άνθρωπος, αλλά και ταυτόχρονα και πιο "εσωτερική" στις προσωπικές μου αναζητήσεις, φωτιά και νερό μαζί, όπως είμαι πλασμένη.
Φίλε Νίκο, δεν γνωριζόμαστε, αλλά η χθεσινή μας επικοινωνία μου έδωσε μεγάλη χαρά για το αποτέλεσμα της έμπνευσής σου, με υπόστρωμα τις σκέψεις τις δικές μου μια φορά και έναν καιρό. Αυτό το βίντεο είναι για όλους μας, μέλη αυτής της μεγάλης διαδικτυακής παρέας που έχουμε χτίσει με τα χρόνια και όχι μόνο!
Σ' ευχαριστώ...
Marialena, 30/9/2011
Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011
Ο Θεός των Μικρών Θαυμάτων
Συλλέκτης Στιγμών ~ Πιστεύω
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε κατά κανόνα, ανυπόμονοι, ανασφαλείς, ανικανοποίητοι. Αυτό έχουμε μάθει να κάνουμε μπροστά στη ροή των πραγμάτων, γιατί το "άφημα" και η κατανόηση όσων συμβαίνουν, μας έρχεται δύσκολο. Διερωτώμαι σχεδόν καθημερινά το τελευταίο χρονικό διάστημα, για τον Θεό των Μικρών Θαυμάτων, για εκείνη την Υπερφυσική Δύναμη ή μήπως τόσο Ανθρώπινη, που κάνει τα πράγματα να κυλούν μέσα από Εμάς αλλά και πέρα από Εμάς, από ένα σημείο και ύστερα και μένω με την απορία του Πρωτάρη ή του Απαίδευτου, να πω καλύτερα, στους Ουράνιους Τρόπους που η ζωή κυλάει με ή χωρίς Εμάς.
Ο Θεός των Μικρών Θαυμάτων, είναι παντού και πουθενά, αν δεν υπάρχει έστω και σαν ιδέα, μέσα μας. Εκεί που σε κυριεύει η αίσθηση του Απόλυτου Τίποτα, ή της Ισορρόπησης ανάμεσα στη Πτώση και την Ανάταση, έρχεται ετούτη η Δύναμη να σου θυμίσει πως τίποτα δεν είναι όπως το βλέπεις, τίποτα δεν υφίσταται όπως το Νομίζεις... και σε χτυπάει διακριτικά στον ώμο, για να αλλάξεις οπτική ή σκέψεις που σε ταλανίζουν/σε βολεύουν για να κολυμπάς στον ίδιο λάκκο, αντί στη θάλασσα της Απεραντοσύνης. Μα δεν το αντέχεις, δεν το χωράει ο νους σου κάτι τέτοιο, γι' αυτό μένεις σε ένα μυγόφτυσμα που θεωρείς, εσύ και μόνον εσύ, ζωή.
Ο Θεός των Μικρών Θαυμάτων, όλων εκείνων που έρχονται και σε αιφνιδιάζουν, μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή, για να σου θυμίζουν ότι δεν υπάρχει Δεδομένο, δική σου ανάγκη είναι να "πιαστείς" από τη ρευστότητα και να την κάνεις σκαλοπάτι να πατήσεις για να πας εκεί που το άστατο βήμα σου σε ωθεί, δίχως εγγυήσεις ή αποτελέσματα σίγουρα. Το δέχεσαι και προχωράς, το αποδέχεσαι και βιώνεις το "άδειασμα" της ψυχής που δεν σε πεθαίνει, μα σε επαναπροσδιορίζει ενάντια στα όσα πίστευες μέχρι σήμερα και βλέπεις ότι καταρρίπτονται επί ματαίω.
Αυτή η Εσώτερη Παρόρμηση, αυτή η Αδιόρατη Αποκάλυψη για το τι μέλλει γενναίσθαι, με ή χωρίς Εμάς τους ίδιους παρόντες στα Μαθήματα Ζωής που παραδίδονται κάθε στιγμή, για να "δούμε" με τα μάτια της Ψυχής ποιοι είμαστε στο Εδώ και Τώρα μας, απαλλαγμένοι από τις "φορεσιές" που χρόνια την έχουμε "στολίσει" ή "καταδικάσει" να φορούμε για να μας αναγνωρίζουμε εκεί που Όλοι και Όλα είναι Ελεύθερα, δίχως Μορφή και δίχως Κώδικες Αναγνώρισης, άλλους εκτός από την Πυξίδα τη Προαιώνια που ενδύεται την Υπόσταση του Θεού των Μικρών Θαυμάτων, για να τροφοδοτεί με Κώδικες Αδιαίρετους, τη Πηγή της Ύπαρξης που τρέφεται από την Εναλλαγή ανάμεσα στο Φως και το Σκοτάδι, όπως το "βλέπουμε" δίχως τα μάτια να λένε αυτά που μπροστά τους απλώνονται, ανάμεσα στη Πίστη και στην Απιστία, στη Θέληση και στην Εντροπία.
Marialena, 25/9/2011
Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011
Η Μαλακία είναι μεταδοτική πατέρα?
Προφανώς! Γι’ αυτό άλλωστε και γινόμαστε μάρτυρες, ασύλληπτων κοσμοθεωριών που την επιβεβαιώνουν με κάθε ευκαιρία. Αν και έχω καιρό να το κάνω, θέλω να αναφερθώ σε ένα προσωπικό παράδειγμα, που έζησα πρόσφατα.
Όσοι διαβάζουν εδώ και χρόνια αυτό το ημερολόγιο, θα έχουν διαπιστώσει πως αναφέρομαι επί προσωπικού, ειδικά στο θέμα του διαβήτη, που τόσο για μένα, όσο και για χιλιάδες άλλους συμπολίτες μας, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητάς μας. Γι’ αυτό άλλωστε και το να συζητάμε για θέματα τέτοια, μέσα από ένα «δημόσιο» βήμα μιας ιδιωτικής ιστοσελίδας, είναι ευχής έργον, αφού έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να ξεδιαλύνουμε το τοπίο, σε ότι αφορά στον διαβήτη μας και όχι μόνο.
Από μικρό παιδί, είχα «αλλεργία» στο ρατσισμό. Δεν είμαι ομοφοβική, ούτε έχω θέμα με όσους προέρχονται από διαφορετική χώρα, θρησκεία, φυλή ή ιδεολογία από τη δική μου, εκτός αν μιλάμε για ακραίες καταστάσεις, οπότε εκεί βγάζω κόκκινη κάρτα (και σπυριά από αγανάκτηση). Πάντοτε πίστευα πως σε αυτόν τον κόσμο, τον μικρό τον μέγα, που λέει και ο ποιητής, χωράμε όλοι και μπορούμε να συνυπάρχουμε, δίχως ο ένας να αποτελεί εμπόδιο για τον άλλον. (Θεωρία επισκόπου και καρδία μυλωνά, μπορεί να πει κανείς, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα…)
Όταν από πολύ νωρίς στη ζωή μου, άρχισα να βιώνω τη διαφορετικότητα στο πετσί μου λόγω διαβήτη, γιατί δεν ήμουν πια σαν όλους τους άλλους δήθεν, αλλά είχα ζάχαρο, θέλοντας και μη, άρχισα να οχυρώνομαι ενάντια στην κοινωνική αδικία, που τώρα πια, με αφορούσε και εμένα άμεσα και άγγιζε τη παιδική μου ψυχή. Με το που άλλαξε η ζωή μου και προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα της καινούργιας πραγματικότητας, έπεισα τον εαυτό μου ότι δεν είμαι άρρωστη, γιατί δεν αισθανόμουν άρρωστη. Ναι, με πείραζε όταν άκουγα τους ψιθύρους για το «κακόμοιρο το παιδάκι που αρρώστησε και τι το βρήκε το άμοιρο» κλπ δοξασίες που λέμε εκ του ασφαλούς για να ξορκίσουμε το κακό δήθεν και καλά, μακριά μας, αλλά από κει και πέρα, παρά τις δυσκολίες για να σταθώ στα πόδια μου και να αποδεχτώ τον εαυτό μου όπως είναι, σε κάποια πράγματα, πήρα τη ζωή στα χέρια μου και δεν το μετάνιωσα, γι’ αυτό και συνεχίζω να την αγαπώ και να τη λαχταράω, παρά τα όποια εμπόδια και τις όποιες αναπροσαρμογές που χρειάζονται κατά καιρούς, για να μπορώ να προσαρμόζομαι στα νέα δεδομένα.
Έτσι λοιπόν, όταν μεγαλώνοντας άρχισα να ακούω διάφορα παράδοξα για την πάθησή μου, από διάφορους καλοθελητές, είτε δεν τους έδινα σημασία, είτε εκεί που με αφορούσαν, έβγαζα το σπαθί και όποιον πάρει ο Χάρος, αμυνόμενη περί πάτρης ή αλλιώς για να το πω με απλά λόγια, πάλευα για το δικαίωμά μου να είμαι αυτή που είμαι.
Στα 28, μου είπε ο τότε «γκόμενος» ότι του είπε η μαμά του πως θα του πεθάνω, γι’ αυτό και δεν με ήθελε πια, άσχετα που όταν η θείτσα κατάλαβε το λάθος της, έβαζε το γιο να με ξαναπροσεγγίσει, αφού πια εγώ είχα ορκιστεί πως τέτοια κατάσταση δεν θα ξαναφήσω στη ζωή μου να με επηρεάσει και έριξα μαύρη πέτρα.
Στα 34 μετά, ο έρωτας εκείνης της περίοδου, μου είπε το κορυφαίο στη τελευταία πράξη του δράματος, πως ήμουν η γυναίκα που έψαχνε στη ζωή του, εκτός από τον διαβήτη μου, άσχετα που στην οικογένειά του, τόσο ο πατέρας, όσο και ο αδελφός του, είχαν διαβήτη και δεν του ήταν ξένο το θέμα, αλλά είπαμε, κάπου έπρεπε να με πονέσει και το έκανε στο ευαίσθητο σημείο μου.
Και τώρα, η πουτάνα η τύχη, μου έκανε ξανά αυτό το κακόγουστο αστείο, όταν μετά από δυο χρόνια προσωπικής επαφής, λέει ο πρώην σύντροφός μου ότι έχει φρικάρει με τον διαβήτη μου, όχι με τον τρόπο ζωής μου, αλλά γιατί δεν ξέρει σε 20 χρόνια τι θα μου συμβεί και δεν ξέρει αν θα είναι σε θέση ο ίδιος τότε, να μου συμπαρασταθεί!!! Κόκαλο εγώ, μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, ήλθε η ώρα του «πικρού ποτηριού», από κάπου έπρεπε να περιμένω να το ξαναδώ αυτό το έργο, αλλά δεν το φανταζόμουν κιόλας…
Δεν είμαι ούτε ο Μάντης Κάλχας, ούτε η Κασσάνδρα, για να ξέρω τι θα γίνω σε είκοσι χρόνια από τώρα και μάλιστα στο θέμα του διαβήτη μου! Θέλω να πιστεύω πως όσο κάνω υγιεινή ζωή, γυμνάζομαι και διατηρούμαι δραστήρια σε σώμα και πνεύμα και ζω μιαν ήρεμη ζωή χωρίς άγχος, η πάθησή μου θα είναι αντιμετωπίσιμη στο μέτρο του δυνατού. Όμως, παρόλο που αφορά εμένα αποκλειστικά το πώς αντιμετωπίζω τον διαβήτη μου, έχω συναίσθηση πως παράλληλα επηρεάζει και το περιβάλλον μου, η ισορροπία που διατηρώ, γιατί και εκείνοι, θέλοντας και μη, γίνονται άλλοτε υποστηρικτές και άλλοτε σανίδα σωτηρίας, στα δύσκολα, που τότε συνειδητοποιείς, ότι το να έχεις μια οικογένεια που σου συμπαρίσταται, είναι μεγάλη υπόθεση, αυτό ίσως να είναι και το κλειδί για μια υγιή αντιμετώπιση του όλου θέματος, γιατί δεν φτάνεις στα άκρα δοκιμάζοντας εαυτόν και τους άλλους με τις ανασφάλειές σου!
Όμως, δεν πιστεύω πως η ζωή είναι μονάχα δύσκολα, ούτε επειδή έχω σώνει και καλά διαβήτη, θα περιστρέφεται η ζωή των άλλων γύρω μου, καμία σχέση, όλα είναι θέμα οπτικής. Βέβαια, είναι μεγάλη υπόθεση το νοιάξιμο που εισπράττεις από τους ανθρώπους γύρω σου, από μια απλή κουβέντα έως την έμπρακτη βοήθεια εκεί που θα την χρειαστείς, κυριότερα δε η συναισθηματική υποστήριξη που έχεις ανάγκη να λαμβάνεις κατά περίπτωση, αλλά από κει και πέρα, δεν μπορείς να ζεις με τον φόβο τι θα σου φέρει η ζωή αύριο ή μεθαύριο, γιατί χάνεις το σήμερα και περιμένεις πολύ απλά, να έλθει το όποιο τέλος, μαραζώνοντας.
Δεν είπαμε ότι άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με αυτή τη πάθηση, δεν θα αισθανθούν ότι είναι μια πραγματικότητα που πιθανώς να τους σοκάρει ή προβληματίσει κατ’ αρχήν, μέχρι να εξοικειωθούν μαζί της και να αποδεχθούν ότι ο δικός τους άνθρωπος ζει με μια χρόνια πάθηση, που απαιτεί τη συνεχή φροντίδα του οργανισμού του, για να μπορεί να παραμένει υγιής και να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της καθημερινότητας. Ευτυχώς που μέχρι σήμερα, έχω δει φίλους και φίλες με διαβήτη, να σπουδάζουν, να σταδιοδρομούν, να ερωτεύονται, να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά και να ζουν μια γεμάτη ζωή, κατά πως θέλουν και να μην «κωλώνουν» να πάρουν από τη ζωή αυτό που τους αξίζει, γιατί κάποιοι μαλάκες, πιστεύουν πως τα άτομα με διαβήτη, είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού!
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, που δεν βλέπουν τον άνθρωπο, αλλά τον ιατρικό φάκελο, δεν έχουν μέσα τους ανθρωπιά, αλλά φόβο και προκατάληψη, έχω να πω ότι η μαλακία είναι όντως μεταδοτική. Γιατί αυτό θα μεταδώσουν και στα παιδιά τους, που όταν μεγαλώσουν, θα έχουν το παράδειγμα των γονιών τους και θα φέρονται ανάλογα, χωρίς να βλέπουν και πως εκείνοι είναι το ίδιο θνητοί και ευάλωτοι, όπως όλοι και εκείνους τους αγάπησαν με τα ελαττώματα και τα προτερήματά τους, τα καλά και τα κακά τους και όταν τους αγάπησαν, τους δέχτηκαν κατά πως είναι σε αντίθεση με τους ίδιους, που κρίνουν εκ του ασφαλούς. Δεν θα πω ότι το να ζεις με ένα άτομο με διαβήτη είναι το ιδανικό, κάτι τέτοιο άλλωστε, ουδέποτε υπήρξε ή θα υπάρξει, το να πιστέψεις όμως πως να αγαπηθείς με έναν άνθρωπο που τυχαίνει να έχει διαβήτη, είναι ευλογία, ίσως είναι από τα καλύτερα πράγματα που σου έχουν συμβεί και ας μην το έχεις συνειδητοποιήσει, γιατί σαν καλός μαλάκας που είσαι, προτιμάς τη δυστυχία στο μυαλό σου, από την ευτυχία που μπορείς να ζεις με τον άλλον, έστω και αν στη δεδομένη περίπτωση, οφείλεις να τον αγαπήσεις, όπως η μάνα το παιδί, με αυτή την άδολη αγάπη, που σε κινητοποιεί για να συνεχίζεις να ζεις και να προσφέρεις το είναι σου, για να είναι οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή σου, καλά και ευτυχισμένοι.
Αλλά είπαμε, αν δεν αντιτάξεις την αποδοχή και τη κατανόηση σε όλα αυτά που σε προβληματίζουν, μια ζωή θα αναρωτιέσαι αν η μαλακία είναι μεταδοτική πατέρα, ή μόνο σε εσένα έτυχε το λαχείο, για να θεωρείς τον εαυτό σου, άτυχο στις επιλογές σου. Αντί άλλου σχολίου επί αυτού, …περαστικά μας!
Up yours, image by www.vote29.com
Marialena, 15/9/2011
Υ.Γ. Να αφιερώσω το σημείωμά μου αυτό στους «νικητές της ζωής», τους φίλους και τις φίλες μου που τα «κατάφεραν» να ζουν στη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού και είμαι περήφανη για εκείνους και το τι έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα. Τους αγαπημένους μου, Σάκη και Τουλίν, Άντζελα και Σπύρο, Κατερίνα και Λεωνίδα, Ιωάννα και Αχιλλέα, Πάνο και Κατερίνα, Κώστα και Νάντια, Σοφία και Γιάννη, Μαρία και Χάιμε, τη Μαρία, τη Βίκυ, την Ειρήνη, τον Γιάννη, τον Σταύρο, τη Νατάσσα, τη Χρυσούλα και τον Νίκο, τη Κρυσταλλένια, τη Μαρία με τον Μανώλη, τη Τατιάνα, τη Δήμητρα με την Ελενίτσα της, τις Σοφίες, τον Νίκο, τη Δήμητρα, τη Μαριλένα, τη Κατερίνα, την Έλενα, όλα τα μικρά και μεγαλύτερα «αδέλφια» μου που παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο, τόσο για αυτούς όσο και για τους αγαπημένους τους. Να είστε ευλογημένοι!
Όσοι διαβάζουν εδώ και χρόνια αυτό το ημερολόγιο, θα έχουν διαπιστώσει πως αναφέρομαι επί προσωπικού, ειδικά στο θέμα του διαβήτη, που τόσο για μένα, όσο και για χιλιάδες άλλους συμπολίτες μας, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητάς μας. Γι’ αυτό άλλωστε και το να συζητάμε για θέματα τέτοια, μέσα από ένα «δημόσιο» βήμα μιας ιδιωτικής ιστοσελίδας, είναι ευχής έργον, αφού έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να ξεδιαλύνουμε το τοπίο, σε ότι αφορά στον διαβήτη μας και όχι μόνο.
Από μικρό παιδί, είχα «αλλεργία» στο ρατσισμό. Δεν είμαι ομοφοβική, ούτε έχω θέμα με όσους προέρχονται από διαφορετική χώρα, θρησκεία, φυλή ή ιδεολογία από τη δική μου, εκτός αν μιλάμε για ακραίες καταστάσεις, οπότε εκεί βγάζω κόκκινη κάρτα (και σπυριά από αγανάκτηση). Πάντοτε πίστευα πως σε αυτόν τον κόσμο, τον μικρό τον μέγα, που λέει και ο ποιητής, χωράμε όλοι και μπορούμε να συνυπάρχουμε, δίχως ο ένας να αποτελεί εμπόδιο για τον άλλον. (Θεωρία επισκόπου και καρδία μυλωνά, μπορεί να πει κανείς, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα…)
Όταν από πολύ νωρίς στη ζωή μου, άρχισα να βιώνω τη διαφορετικότητα στο πετσί μου λόγω διαβήτη, γιατί δεν ήμουν πια σαν όλους τους άλλους δήθεν, αλλά είχα ζάχαρο, θέλοντας και μη, άρχισα να οχυρώνομαι ενάντια στην κοινωνική αδικία, που τώρα πια, με αφορούσε και εμένα άμεσα και άγγιζε τη παιδική μου ψυχή. Με το που άλλαξε η ζωή μου και προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα της καινούργιας πραγματικότητας, έπεισα τον εαυτό μου ότι δεν είμαι άρρωστη, γιατί δεν αισθανόμουν άρρωστη. Ναι, με πείραζε όταν άκουγα τους ψιθύρους για το «κακόμοιρο το παιδάκι που αρρώστησε και τι το βρήκε το άμοιρο» κλπ δοξασίες που λέμε εκ του ασφαλούς για να ξορκίσουμε το κακό δήθεν και καλά, μακριά μας, αλλά από κει και πέρα, παρά τις δυσκολίες για να σταθώ στα πόδια μου και να αποδεχτώ τον εαυτό μου όπως είναι, σε κάποια πράγματα, πήρα τη ζωή στα χέρια μου και δεν το μετάνιωσα, γι’ αυτό και συνεχίζω να την αγαπώ και να τη λαχταράω, παρά τα όποια εμπόδια και τις όποιες αναπροσαρμογές που χρειάζονται κατά καιρούς, για να μπορώ να προσαρμόζομαι στα νέα δεδομένα.
Έτσι λοιπόν, όταν μεγαλώνοντας άρχισα να ακούω διάφορα παράδοξα για την πάθησή μου, από διάφορους καλοθελητές, είτε δεν τους έδινα σημασία, είτε εκεί που με αφορούσαν, έβγαζα το σπαθί και όποιον πάρει ο Χάρος, αμυνόμενη περί πάτρης ή αλλιώς για να το πω με απλά λόγια, πάλευα για το δικαίωμά μου να είμαι αυτή που είμαι.
Στα 28, μου είπε ο τότε «γκόμενος» ότι του είπε η μαμά του πως θα του πεθάνω, γι’ αυτό και δεν με ήθελε πια, άσχετα που όταν η θείτσα κατάλαβε το λάθος της, έβαζε το γιο να με ξαναπροσεγγίσει, αφού πια εγώ είχα ορκιστεί πως τέτοια κατάσταση δεν θα ξαναφήσω στη ζωή μου να με επηρεάσει και έριξα μαύρη πέτρα.
Στα 34 μετά, ο έρωτας εκείνης της περίοδου, μου είπε το κορυφαίο στη τελευταία πράξη του δράματος, πως ήμουν η γυναίκα που έψαχνε στη ζωή του, εκτός από τον διαβήτη μου, άσχετα που στην οικογένειά του, τόσο ο πατέρας, όσο και ο αδελφός του, είχαν διαβήτη και δεν του ήταν ξένο το θέμα, αλλά είπαμε, κάπου έπρεπε να με πονέσει και το έκανε στο ευαίσθητο σημείο μου.
Και τώρα, η πουτάνα η τύχη, μου έκανε ξανά αυτό το κακόγουστο αστείο, όταν μετά από δυο χρόνια προσωπικής επαφής, λέει ο πρώην σύντροφός μου ότι έχει φρικάρει με τον διαβήτη μου, όχι με τον τρόπο ζωής μου, αλλά γιατί δεν ξέρει σε 20 χρόνια τι θα μου συμβεί και δεν ξέρει αν θα είναι σε θέση ο ίδιος τότε, να μου συμπαρασταθεί!!! Κόκαλο εγώ, μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, ήλθε η ώρα του «πικρού ποτηριού», από κάπου έπρεπε να περιμένω να το ξαναδώ αυτό το έργο, αλλά δεν το φανταζόμουν κιόλας…
Δεν είμαι ούτε ο Μάντης Κάλχας, ούτε η Κασσάνδρα, για να ξέρω τι θα γίνω σε είκοσι χρόνια από τώρα και μάλιστα στο θέμα του διαβήτη μου! Θέλω να πιστεύω πως όσο κάνω υγιεινή ζωή, γυμνάζομαι και διατηρούμαι δραστήρια σε σώμα και πνεύμα και ζω μιαν ήρεμη ζωή χωρίς άγχος, η πάθησή μου θα είναι αντιμετωπίσιμη στο μέτρο του δυνατού. Όμως, παρόλο που αφορά εμένα αποκλειστικά το πώς αντιμετωπίζω τον διαβήτη μου, έχω συναίσθηση πως παράλληλα επηρεάζει και το περιβάλλον μου, η ισορροπία που διατηρώ, γιατί και εκείνοι, θέλοντας και μη, γίνονται άλλοτε υποστηρικτές και άλλοτε σανίδα σωτηρίας, στα δύσκολα, που τότε συνειδητοποιείς, ότι το να έχεις μια οικογένεια που σου συμπαρίσταται, είναι μεγάλη υπόθεση, αυτό ίσως να είναι και το κλειδί για μια υγιή αντιμετώπιση του όλου θέματος, γιατί δεν φτάνεις στα άκρα δοκιμάζοντας εαυτόν και τους άλλους με τις ανασφάλειές σου!
Όμως, δεν πιστεύω πως η ζωή είναι μονάχα δύσκολα, ούτε επειδή έχω σώνει και καλά διαβήτη, θα περιστρέφεται η ζωή των άλλων γύρω μου, καμία σχέση, όλα είναι θέμα οπτικής. Βέβαια, είναι μεγάλη υπόθεση το νοιάξιμο που εισπράττεις από τους ανθρώπους γύρω σου, από μια απλή κουβέντα έως την έμπρακτη βοήθεια εκεί που θα την χρειαστείς, κυριότερα δε η συναισθηματική υποστήριξη που έχεις ανάγκη να λαμβάνεις κατά περίπτωση, αλλά από κει και πέρα, δεν μπορείς να ζεις με τον φόβο τι θα σου φέρει η ζωή αύριο ή μεθαύριο, γιατί χάνεις το σήμερα και περιμένεις πολύ απλά, να έλθει το όποιο τέλος, μαραζώνοντας.
Δεν είπαμε ότι άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με αυτή τη πάθηση, δεν θα αισθανθούν ότι είναι μια πραγματικότητα που πιθανώς να τους σοκάρει ή προβληματίσει κατ’ αρχήν, μέχρι να εξοικειωθούν μαζί της και να αποδεχθούν ότι ο δικός τους άνθρωπος ζει με μια χρόνια πάθηση, που απαιτεί τη συνεχή φροντίδα του οργανισμού του, για να μπορεί να παραμένει υγιής και να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της καθημερινότητας. Ευτυχώς που μέχρι σήμερα, έχω δει φίλους και φίλες με διαβήτη, να σπουδάζουν, να σταδιοδρομούν, να ερωτεύονται, να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά και να ζουν μια γεμάτη ζωή, κατά πως θέλουν και να μην «κωλώνουν» να πάρουν από τη ζωή αυτό που τους αξίζει, γιατί κάποιοι μαλάκες, πιστεύουν πως τα άτομα με διαβήτη, είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού!
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, που δεν βλέπουν τον άνθρωπο, αλλά τον ιατρικό φάκελο, δεν έχουν μέσα τους ανθρωπιά, αλλά φόβο και προκατάληψη, έχω να πω ότι η μαλακία είναι όντως μεταδοτική. Γιατί αυτό θα μεταδώσουν και στα παιδιά τους, που όταν μεγαλώσουν, θα έχουν το παράδειγμα των γονιών τους και θα φέρονται ανάλογα, χωρίς να βλέπουν και πως εκείνοι είναι το ίδιο θνητοί και ευάλωτοι, όπως όλοι και εκείνους τους αγάπησαν με τα ελαττώματα και τα προτερήματά τους, τα καλά και τα κακά τους και όταν τους αγάπησαν, τους δέχτηκαν κατά πως είναι σε αντίθεση με τους ίδιους, που κρίνουν εκ του ασφαλούς. Δεν θα πω ότι το να ζεις με ένα άτομο με διαβήτη είναι το ιδανικό, κάτι τέτοιο άλλωστε, ουδέποτε υπήρξε ή θα υπάρξει, το να πιστέψεις όμως πως να αγαπηθείς με έναν άνθρωπο που τυχαίνει να έχει διαβήτη, είναι ευλογία, ίσως είναι από τα καλύτερα πράγματα που σου έχουν συμβεί και ας μην το έχεις συνειδητοποιήσει, γιατί σαν καλός μαλάκας που είσαι, προτιμάς τη δυστυχία στο μυαλό σου, από την ευτυχία που μπορείς να ζεις με τον άλλον, έστω και αν στη δεδομένη περίπτωση, οφείλεις να τον αγαπήσεις, όπως η μάνα το παιδί, με αυτή την άδολη αγάπη, που σε κινητοποιεί για να συνεχίζεις να ζεις και να προσφέρεις το είναι σου, για να είναι οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή σου, καλά και ευτυχισμένοι.
Αλλά είπαμε, αν δεν αντιτάξεις την αποδοχή και τη κατανόηση σε όλα αυτά που σε προβληματίζουν, μια ζωή θα αναρωτιέσαι αν η μαλακία είναι μεταδοτική πατέρα, ή μόνο σε εσένα έτυχε το λαχείο, για να θεωρείς τον εαυτό σου, άτυχο στις επιλογές σου. Αντί άλλου σχολίου επί αυτού, …περαστικά μας!
Up yours, image by www.vote29.com
Marialena, 15/9/2011
Υ.Γ. Να αφιερώσω το σημείωμά μου αυτό στους «νικητές της ζωής», τους φίλους και τις φίλες μου που τα «κατάφεραν» να ζουν στη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού και είμαι περήφανη για εκείνους και το τι έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα. Τους αγαπημένους μου, Σάκη και Τουλίν, Άντζελα και Σπύρο, Κατερίνα και Λεωνίδα, Ιωάννα και Αχιλλέα, Πάνο και Κατερίνα, Κώστα και Νάντια, Σοφία και Γιάννη, Μαρία και Χάιμε, τη Μαρία, τη Βίκυ, την Ειρήνη, τον Γιάννη, τον Σταύρο, τη Νατάσσα, τη Χρυσούλα και τον Νίκο, τη Κρυσταλλένια, τη Μαρία με τον Μανώλη, τη Τατιάνα, τη Δήμητρα με την Ελενίτσα της, τις Σοφίες, τον Νίκο, τη Δήμητρα, τη Μαριλένα, τη Κατερίνα, την Έλενα, όλα τα μικρά και μεγαλύτερα «αδέλφια» μου που παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο, τόσο για αυτούς όσο και για τους αγαπημένους τους. Να είστε ευλογημένοι!
Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011
Safe Riding School
Τη Κυριακή 11/9 πραγματοποιήθηκε ένα ακόμα ολοήμερο σεμινάριο ασφαλούς οδήγησης μοτοσυκλέτας, στο χώρο του Auto Festival, στο Καπανδρίτι Αττικής. Μοτοσυκλέτες και σκούτερ από 125 έως και 1200 κυβικά, μαζί με τους αναβάτες τους συγκεντρώθηκαν στην ειδικά διαμορφωμένη πίστα και για οκτώ ώρες παρακολούθησαν τόσο τα θεωρητικά μαθήματα, όσο και την πρακτική εξάσκηση, για να τελειόποιήσουν τις οδηγικές ικανότητές τους και να ενισχύσουν την αίσθηση ασφάλειας, που προκύπτει από τον σωστότερο χειρισμό της μοτοσυκλέτας στο δρόμο.
Η πρώτη ενότητα που εξετάστηκε ήταν αυτή του γυροσκοπικού φαινομένου, ή αλλιώς οδήγηση με ένα χέρι και χωρίς φρένα με ελεγχόμενη ταχύτητα στη πίστα.
Ακολούθησε η οδήγηση χωρίς φρένα με δυο χέρια, όπως και η ένταξη του σώματος στη σωστή κατευθυντικότητα της μηχανής στις στροφές, ενώ στη συνέχεια έγινε και χρήση φρένων πριν τις στροφές, ενώ η δοκιμασία ολοκληρώθηκε όταν οι ταχύτητες προσέγγισαν αυτές στο δρόμο και έτσι, έγινε ακόμα πιο πραγματική η εφαρμογή των τεχνικών στη πραγματική οδήγηση.
Η εντύπωσή μου μετά το πέρας του σεμιναρίου, ήταν αυτή της μεγαλύτερης αυτοπεποίθησης οδηγώντας το σκούτερ μου πριν και μετά. Έμαθα να στρίβω πιο σωστά, να χρησιμοποιώ το σώμα μου ως ενισχυτικό για την χάραξη της σωστής πορείας, να μην κάνω άσκοπη χρήση των φρένων και τέλος να μένουν τα χέρια μου χαλαρά στο τιμόνι, γεγονός που επιτρέπει το καλύτερο χειρισμό στο δρόμο, ειδικά στις μεγαλύτερες ταχύτητες.
Επειδή το εν λόγω σεμινάριο απευθύνεται τόσο σε έμπειρους, όσο και άπειρους οδηγούς, ο καθένας έχει το περιθώριο να βελτιώσει τις οδηγικές του ικανότητες και να μάθει να οδηγεί το δίτροχό του με μεγαλύτερη συναίσθηση τόσο των δικών του δυνατοτήτων, όσο και των περιθωρίων της μοτοσυκλέτας για ασφαλή και απολαυστική οδήγηση.
Μετά την εμπειρία της παρακολούθησης του Safe Riding School, μπορώ να πω ότι τόσο ο χρόνος παρακολούθησής του, όσο και τα χρήματα που καλύπτουν το κόστος συμμετοχής σε ένα τέτοιο σεμινάριο που οργανώνουν υψηλής κατάρτισης επαγγελματίες που ασχολούνται επί σειρά ετών με τη μοτοσυκλέτα, αξίζουν στο μέγιστο την επένδυση που κάνει ο οδηγός στο να εξερευνήσει στη πράξη τα περιθώριά του, για σωστότερη οδήγηση της μοτοσυκλέτας του.
Πληροφορίες: Safe Riding School
Μαριαλένα, 14/9/2011
Η πρώτη ενότητα που εξετάστηκε ήταν αυτή του γυροσκοπικού φαινομένου, ή αλλιώς οδήγηση με ένα χέρι και χωρίς φρένα με ελεγχόμενη ταχύτητα στη πίστα.
Ακολούθησε η οδήγηση χωρίς φρένα με δυο χέρια, όπως και η ένταξη του σώματος στη σωστή κατευθυντικότητα της μηχανής στις στροφές, ενώ στη συνέχεια έγινε και χρήση φρένων πριν τις στροφές, ενώ η δοκιμασία ολοκληρώθηκε όταν οι ταχύτητες προσέγγισαν αυτές στο δρόμο και έτσι, έγινε ακόμα πιο πραγματική η εφαρμογή των τεχνικών στη πραγματική οδήγηση.
Η εντύπωσή μου μετά το πέρας του σεμιναρίου, ήταν αυτή της μεγαλύτερης αυτοπεποίθησης οδηγώντας το σκούτερ μου πριν και μετά. Έμαθα να στρίβω πιο σωστά, να χρησιμοποιώ το σώμα μου ως ενισχυτικό για την χάραξη της σωστής πορείας, να μην κάνω άσκοπη χρήση των φρένων και τέλος να μένουν τα χέρια μου χαλαρά στο τιμόνι, γεγονός που επιτρέπει το καλύτερο χειρισμό στο δρόμο, ειδικά στις μεγαλύτερες ταχύτητες.
Επειδή το εν λόγω σεμινάριο απευθύνεται τόσο σε έμπειρους, όσο και άπειρους οδηγούς, ο καθένας έχει το περιθώριο να βελτιώσει τις οδηγικές του ικανότητες και να μάθει να οδηγεί το δίτροχό του με μεγαλύτερη συναίσθηση τόσο των δικών του δυνατοτήτων, όσο και των περιθωρίων της μοτοσυκλέτας για ασφαλή και απολαυστική οδήγηση.
Μετά την εμπειρία της παρακολούθησης του Safe Riding School, μπορώ να πω ότι τόσο ο χρόνος παρακολούθησής του, όσο και τα χρήματα που καλύπτουν το κόστος συμμετοχής σε ένα τέτοιο σεμινάριο που οργανώνουν υψηλής κατάρτισης επαγγελματίες που ασχολούνται επί σειρά ετών με τη μοτοσυκλέτα, αξίζουν στο μέγιστο την επένδυση που κάνει ο οδηγός στο να εξερευνήσει στη πράξη τα περιθώριά του, για σωστότερη οδήγηση της μοτοσυκλέτας του.
Πληροφορίες: Safe Riding School
Μαριαλένα, 14/9/2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
