Μια ανάσα δρόμος

Μετράω αντίστροφα για την αυριανή μέρα, Πανελλήνια Συγκέντρωση Μελών του ScooterClub Hellas, αυτή τη φορά στο Πευκί της Βόρειας Εύβοιας. Συμμετοχές ρεκόρ από όλη σχεδόν την Ελλάδα, το κέφι των προετοιμασιών ξεχειλίζει στις μεταξύ μας επικοινωνίες, αλλά και η αγωνία για τον καιρό και την απρόσκοπτη έλευση στον προορισμό μας.

Η βροχή που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες μέρες, μας απασχολεί όλους, άραγε θα συναντήσουμε βροχοπτώσεις στη πορεία μας, πώς να ντυθούμε για να μην βραχούμε, με πόση ταχύτητα να πηγαίνω για να είμαι ασφαλής με βροχή στην Εθνική Οδό… Τι να πάρω να φορέσω για να αλλάξω τα βρεγμένα, αλλά και να χωράει στο μικρό σακ βουαγιάζ που θα έχω μαζί μου?

Τόσα χρόνια μέλος του Κλαμπ, πρώτη φορά θα κάνω το ταξίδι αυτό με τη δική μου μηχανή και σόλο. Όλα αυτά τα χρόνια, συμμετείχα σε εκδρομές και βόλτες σε γειτονικούς νομούς της Αττικής, αλλά φέτος το αποφάσισα, να οδηγήσω το σκούτερ μου τόσο μακριά, μαζί με την υπόλοιπη σκουτεροπαρέα και να πάω στη Πανελλήνια, η Μάρλεν και το σκουτέρι της σε άγνωστα μέρη και καινούργιες διαδρομές!

Αν φοβάμαι? Και ναι και όχι, μπορώ να πω! Ναι, για να πάω και να γυρίσω σώα και ασφαλής και εγώ και η μηχανή μου, σε όποιες καιρικές συνθήκες και αν εκτεθούμε αυτό το διήμερο και όχι γιατί εγώ είμαι υπεύθυνη για τον εαυτό μου και εγώ θα μας οδηγήσω με πλήρη επίγνωση σε αυτό μας το ταξίδι επί των δυο τροχών.

Η οδήγηση των μοτοσυκλετών, θέλει συναίσθηση, θέλει θάρρος, θέλει τρέλα, για να πεις ότι ευχαριστιέσαι να οδηγείς, είτε σε ορεινές διαδρομές, είτε στη πόλη, σε μεγάλους δρόμους ή εθνικές οδούς, σε χώμα ή άσφαλτο, σε καλντερίμια ή καλοστρωμένους δρόμους που δεν κοπανιέσαι. Είσαι εσύ με τον εαυτό σου, μόνη σου μονολογείς τις ώρες που οδηγείς το δίτροχό σου, μόνη σου σχολιάζεις τι σου έρχεται στο μυαλό, μόνη σου σφίγγεις τα δόντια για να κρατήσεις γερά εκεί που δυσκολεύεσαι και επειδή οι γυναίκες είμαστε από τη φύση μας πιο ανασφαλή όντα όταν οδηγούμε και παίρνουμε λιγότερα ρίσκα, έχεις να κάνεις και με το ραντάρ σου που σου λέει συνέχεια «…φρένο, δώσε γκάζι, πάρε ανοιχτά τη στροφή, βγάλε φλας για να προσπεράσεις, γκάζι κόντρα στον άνεμο…» και άλλα τέτοια όμορφα, συνηθισμένα στον κόσμο των μοτοσυκλετιστών.

Θέλω να πιστεύω ότι θα πάνε όλα καλά και όλα τα αγόρια και κορίτσια που θα συμμετέχουμε θα γυρίσουμε πίσω όρθιοι, όπως λέμε μεταξύ μας, αλλά και γεμάτοι από εμπειρίες που ζήσαμε στη συνάντησή μας, εμείς και τα δίτροχά μας!

Θα εξομολογηθώ κάτι όμως, χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά, γιατί το ένιωσα και θέλω να ξαναγίνει κομμάτι της ζωής μου, όταν και αν μπορέσει να γίνει, ελπίζω, κάποτε: Θέλω πολύ να μοιράζομαι τέτοιου είδους εμπειρίες, από την πιο απλή βόλτα, μέχρι την πιο μεγαλεπίβολη απόδραση, όχι μόνο με τη παρέα, με τα φιλαράκια μου, αλλά και με τον άνθρωπό μου, να είμαστε όπως και άλλα παιδιά στο Κλαμπ, με τις γυναίκες και τους άνδρες μας, να καβαλάμε τα σκούτερ μας και να πορευόμαστε μαζί σε αυτά τα συναρπαστικά βιώματα της ζωής, γιατί είναι κάτι που μας γεμίζει και μας εκφράζει… και να προσθέσω είναι κομμάτια της προσωπικής σχέσης που «δένουν» τους ανθρώπους μαζί, τους κάνουν να μοιράζονται τις εμπειρίες τους και να τις ζουν συντροφικά, ενώ ο άνδρας και η γυναίκα συμπληρώνονται στους ρόλους τους, ακόμα και πάνω στις μηχανές.

Καλό μας ταξίδι και ραντεβού στο Πευκί!

Μαριαλένα, 27/5/2011



Steppenwolf - Born to be wild

Υ.Γ. Πήγα να βάλω αέρα και βενζίνα στο σκούτερ, μόλις ξέσπασε η σημερινή καρεκλοπόδαρη βροχή πριν από λίγο. Είμαι ήδη παπί, αλλά ποιος καταλαβαίνει από τέτοια?

Dreaming Of You

Βλέπω πολλά όνειρα τελευταία, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, στο στριφογύρισμά μου, στους αναστεναγμούς μου, το υποσυνείδητό μου παίρνει μορφή και γίνεται εικόνες, συναισθήματα, ζωντανή παρέλαση από αναμνήσεις και επιθυμίες που ακόμα να εκφραστούν στη πραγματική μου ζωή. Κι έπειτα ξυπνάω, άλλοτε ράθυμα, άλλοτε απρόθυμα κι άλλοτε, αναγκαστικά για να ακολουθήσω τη καθημερινή μου ρουτίνα.

Ονειρεύομαι στιγμές που μοιάζουν να γίνονται σενάριο ταινίας, διαλόγους που ίσως και ποτέ να μην ελέχθησαν στη πραγματικότητα, νιώθω έστω και άυλα το άγγιγμα στο σώμα μου, «αυτό που τα έκανε όλα ωραία», ζω ξανά και ξανά, αυτά που τώρα πια δεν αποτελούν κομμάτι της νύχτας και της μέρας μου.

Ονειρεύομαι την αγάπη, τη συντροφική ζωή, το μοίρασμα μιας ζωής από κοινού, βλέπω τον άλλον άνθρωπο, τον προβάλλω μέσα από τα κύτταρα του εγκεφάλου μου, σαν σε ταινία. Μιλάω με εκείνα που αποτελούσαν τον συνδετικό κρίκο σε μια κοινή ζωή, σε ένα σπίτι που έμοιαζε με φωλιά που στέγαζε δυο τρυφερές ψυχές, ή δυο πουλιά καλύτερα, πριν ανοίξουν τα φτερά τους και πετάξουν μακριά, σε αντίθετες κατευθύνσεις.

Βλέπω ταινίες που οι πρωταγωνιστές μοιάζουν να παίζουν σενάρια όμοια με αυτά που έζησα, φέρονται όπως εγώ, αισθάνονται όπως εγώ, χαμηλώνουν το βλέμμα στα δύσκολα όπως εγώ, αγαπάνε με αυτή τη διακριτική αγάπη που όμως έχει μέσα της τη φωτιά της ψυχής μου όπως εγώ και ελπίζουν ενδόμυχα, έστω και αν όλα δείχνουν το αντίθετο, όταν τα πάντα γύρω τους έχουν ανατραπεί, ότι το καλό στο τέλος θα θριαμβεύσει παρά τις ανατροπές που τους έφεραν ως εδώ, όπως και εγώ…

Ακούω μουσικές, σκέφτομαι τραγούδια καθώς οδηγώ ή κάθομαι στο γραφείο ανάμεσα στη δουλειά και στίχοι ξεπηδούν μες το μυαλό μου, μιλώντας μου για όλα αυτά που σκέφτομαι και θα ήθελα να πω, αν είχα την ευκαιρία και πάλι εικόνες σχηματίζονται, με κάθε –συνήθως ασήμαντη – ευκαιρία, για να πλάσσουν από την αρχή το σενάριο της ευτυχίας ή να με κάνουν να νιώσω ακόμα πιο έντονα τον πόνο της καρδιάς, αυτόν που μόνον όσοι αγάπησαν πέραν από την ύπαρξή τους, ξέρουν τι σημαίνει.

Και βγαίνει αυτός ο ήλιος ο μεθυστικός, τα πουλιά κελαηδάνε στα δέντρα απέναντι και η μυρωδιά των λουλουδιών με τρελαίνει καθώς, η φύση όλη μου φωνάζει πως δεν είναι καιρός πια για καταιγίδες και αστραπές στον απέραντο ουρανό και εγώ ονειροπολώ ή ονειρεύομαι και πάλι, όσα θα μπορούσα να κάνω μαζί με τον άνθρωπό μου, από τα καθημερινά και επαναλαμβανόμενα, μέχρι όλα εκείνα που σου δίνουν χαρά από εκεί που δεν το περιμένεις και ας τα μεταθέτω εις τις καλένδες, τώρα πια, μένοντας με την βαθιά επιθυμία να μπορέσω να βιώνω από κοινού αυτά που με κάνουν να αναζητώ την ομορφιά της ζωής σε κάθε της έκφανση.

Και σε ονειρεύομαι, να με παίρνεις αγκαλιά για να με παίρνει ο ύπνος στο στέρνο σου, να ξυπνάμε και να μου λες καλημέρα δίνοντάς μου ένα φιλί, να με παίρνεις τηλέφωνο και να κάνουμε χιούμορ, μόνο δικό μας, μεταξύ σοβαρού και αστείου, για να σπάσει λίγο η ρουτίνα στο γραφείο, να γυρίζεις πίσω και να είναι ακόμα μέρα, να βγαίνεις έξω για να περπατήσεις, ή να κάτσεις σπίτι για να χαλαρώσεις και να κάνεις σχέδια, όνειρα, για το μέλλον, είτε αυτό είναι αύριο, είτε το καλοκαίρι που έρχεται καλπάζοντας και έπειτα, ετοιμάζεις φαγάκι μαζί με εκείνον και τον πειράζεις, ενώ μαγειρεύετε παρέα τα εργένικα πιάτα σας και μετά μπαίνεις στο μπάνιο μαζί του, να ακουμπήσεις πάνω του καθώς σε πλένει τρυφερά στη πλάτη και διώχνει τις σαπουνάδες από πάνω σου για να μην πάνε στα μάτια και τσούξουν και μετά ξαπλώνετε μοσχομυρισμένοι, χαλαροί, ενώ οι τόνοι πέφτουν και η φωνή βγαίνει ψιθυριστά, ενώ κάνετε χώρο ο ένας για την αγκαλιά και τα φιλιά του άλλου και αποκαμωμένοι πέφτετε για ύπνο, σε αυτή τη ζεστή αγκαλιά του ενός για τον άλλον, που δεν την αλλάζεις με τίποτα.

Και έρχονται τα σαββατοκύριακα, εκείνα που στα όνειρά σου φεύγεις μακριά και χαίρεσαι σαν παιδί, τις σκανδαλιές που κάνετε, γεμίζει η ματιά και η ψυχή με πετράδια, ερεθίσματα, για να νιώθεις γεμάτος, θάλασσες, βουνά, απρόσμενα μέρη που σε περιμένουν να τα ανακαλύψεις, χωρίς να ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η επόμενη στροφή του δρόμου, μουσικές, κουβέντες, αγγίγματα, σκέψεις, πολλές σκέψεις, φωτογραφίες σαν ενθύμια της μιας στιγμής εκείνης που αυτό που ένιωθες, πλημμύριζε τα πάντα γύρω σου.

Σε ονειρεύομαι, σαν τον ιππότη καβάλα στο άσπρο άτι του, να με σώζεις από τη φυλακή του κακού δράκου, σαν το άλλο μισό που ξέρει πώς να σου εμπνεύσει εμπιστοσύνη, όταν εσύ διστάζεις ή κάνεις πως δεν ακούς τα κελεύσματα της καρδιάς σου και σου λέει αυτά που θες να ακούσεις, για να διαλυθούν μέσα σου τα σύννεφα της αμφιβολίας, για να ενθαρρύνετε ο ένας τον άλλον στα καινούργια μονοπάτια που βαδίζετε.

Σε ονειρεύομαι, εδώ κοντά μου, να παίρνεις το ξίφος σου και να διώχνεις όλα τα κακά πνεύματα που κάνουν τους ανθρώπους να λιποψυχούν και να το βάζουν στα πόδια στην πρώτη δυσκολία, σε ονειρεύομαι, ανθρώπινο, γλυκό, ερωτικό, με όλες αυτές τις μικρές συνήθειες που σε χαρακτηρίζουν.

Απόψε, νύχτα Πανσελήνου, με το φεγγάρι απέναντι να μας βγάζει την απολογητική μας διάθεση, πάλι τραγούδια γέμισαν το μυαλό μου, πάλι πλημμύρισα από αυτά τα συναισθήματα που όταν τα μοιράζεσαι γίνονται γέφυρες επικοινωνίας και όταν τα βιώνεις μόνος σου, μοιάζουν να φτάνουν ως την κορυφή του κεφαλιού και θέλουν να ξεπηδήσουν σαν πίδακας από μέσα σου. Απόψε, σχηματίζω τις λέξεις και τις ντύνω με αγάπη, σαν κούκλες παιδικές που τις φροντίζεις, για να κρατήσεις αναμμένο το καντήλι των αναμνήσεων.



Ώρα για ύπνο, ώρα για να κλείσουν τα μάτια και να αναλάβει ο Μορφέας το ταξίδι στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού για απόψε. Μετά από τόσο καιρό, θέλω απόψε να ονειρευτώ ένα όμορφο όνειρο, που δεν θα κάνει το κορμί μου να διπλωθεί στα δυο και όταν ξυπνήσω το πρωί, αν το θυμάμαι, να ξυπνήσω έτοιμη για μιαν ακόμα μέρα μπροστά μου.

Καληνύχτα καρδιά μου και όνειρα γλυκά, αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα…

Marialena, 18/5/2011

Τα άδικα στον Έρωτα

Όταν φτάσει η ώρα στη ζωή του ανθρώπου να αφήσει τον φτερωτό θεό να τον λαβώσει με τα βέλη του για τα καλά, κανείς δεν σου υπογράφει συμβόλαιο πως όλα θα πάνε καλά από κει και ύστερα. Ναι, λίγο ή πολύ αφήνεσαι στο να ζήσεις με τις ορμόνες σου να παρομοιάζουν το τρενάκι του λούνα παρκ, τη ψυχοσύνθεσή σου να βλέπει τους μικρούς ερωτιδείς να σε βομβαρδίζουν με «χημικές βόμβες» εναλλαγής συναισθημάτων και ως συνέπεια να ανοίγει στη ζωή σου ένα νέο κεφάλαιο, με λιγότερες ή περισσότερες σελίδες, ανάλογα με τη διάρκεια του love story.

Αν ο Έρωτας είναι αμοιβαίος, έρχεται δηλαδή στη κατάλληλη στιγμή και για τους δυο, τότε «οι ουρανοί αγάλλονται και χαίρει η φύσις όλη», περιγράφοντας τη χαρά που βιώνεις όταν τα αισθήματα βρίσκουν ανταπόκριση, όταν υπάρχει στον αέρα η μαγεία της επαφής με τον σύντροφό σου, όταν η καθημερινότητα κάθε άλλο παρά βουλιάζει ενώ εντρυφείς σε όλα αυτά τα απλά και απαραίτητα για να κρατάς τις ισορροπίες εντός και γύρω σου, ειδικά όταν τα μοιράζεσαι και με τον άλλον άνθρωπο. Είναι πολύ βασικό εκτός από τις στιγμές πάθους, πόθου, σαρκικού αλλά και πνευματικού έρωτα που θα ζήσεις, να μπορείς να ξεπροβάλλει η λεγόμενη «χαρά της ζωής» (joie de vivre), μέσα από αυτά που νιώθεις και βγάζεις προς τα έξω. Γιατί ο έρωτας που τροφοδοτείται και από τους δυο, δεν αφήνεται στην αφάνεια, στη λήθη, στα «περασμένα μεγαλεία που διηγώντας τα να κλαις», γιατί είναι ζωντανός, δυνατός, αυθύπαρκτος, είναι ζητούμενο, είναι προϋπόθεση, είναι ζωή!

Κι όμως, τις περισσότερες φορές, δεν υπάρχουν από κοινού, τα περιθώρια για να υπάρξει κάτι τέτοιο και αρκούμαστε, είτε το θέλουμε είτε όχι, στα ημίμετρα. Ευτυχώς που ο Έρωτας δεν είναι τυφλός, γιατί αν ήταν, τότε θα ερωτευόμασταν την αντανάκλασή μας σαν τον μυθικό Νάρκισσο, που αυτοκτόνησε όταν δεν άντεχε πλέον να βλέπει άλλο το είδωλό του στα νερά της λίμνης που καθρεπτιζόταν (ναι, και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν συμπλέγματα και ψυχολογικά προβλήματα, δεν είναι μόνο προνόμιο των σύγχρονων κοινωνιών). Αν και δεν είναι εύκολο να το παραδεχθούμε, διαπιστώνουμε πράγματα που μας δυσκολεύουν στη τριβή με τον άλλον, στην επικοινωνία, στους στόχους, στη προσέγγιση των πραγμάτων γενικότερα, σε συμπεριφορές, σε πιστεύω και φόβους που έρχονται για να μπλοκάρουν αυτό που νιώθεις, σε καταστάσεις που κατασκευάζουμε και δικαιολογίες που εφευρίσκουμε, για να μην επιτρέψουμε σε αυτά που αισθανόμαστε να μας κατακλύσουν και ίσως, να μας μετατοπίσουν σε μιαν άλλη διάσταση θέασης των πραγμάτων από κει και ύστερα. Είναι σαν να θέλουμε να μείνουμε δέσμιοι των πεποιθήσεων, των περιορισμών και των ανασφαλειών μας, για να μην μπορέσουμε ποτέ να κατακτήσουμε τους στόχους μας, να μην μπορέσουμε ποτέ να απελευθερωθούμε από τα δεινά που μας μαστίζουν, γιατί ίσως έτσι, έχουμε πλάσει στο μυαλό μας, ότι δεν θα μας αγαπούν πια οι άλλοι, δεν θα μας προσέχουν, θα μας νοιάζονται, φροντίζουν, δίνουν σημασία έστω και αρνητικά και ούτω καθεξής.

Και τότε ο Έρωτας από ζωοποιός δύναμη, γίνεται άδικος, μονομερής, απαξιωτικός και απάνθρωπος. Ξυπνάει το τέρας του εγωισμού μέσα μας και κατασπαράσσει ό,τι όμορφο συναίσθημα μπορεί να έχεις για τον σύντροφό σου. Ξυπνάς ένα πρωί και τίποτε δεν είναι πια το ίδιο για σένα. Είτε είσαι θύτης, είτε θύμα της υπόθεσης, δεν παύεις να πονάς και να βασανίζεσαι, να θες και να εμποδίζεσαι από τις ίδιες σου τις απαγορεύσεις, για να μην βιώσεις ξανά τη χαρά της σχέσης που μέχρι πριν από λίγο, αποτελούσε πραγματικότητα στη ζωή σου. Είναι απαραίτητο, να «τσεκάρουμε» συνεχώς εαυτούς για το πως λειτουργούμε απέναντι σε μια αέναα διαμορφούμενη κατάσταση, όπως είναι η αλληλεπίδρασή μας με το άλλο μας μισό, γιατί έτσι, συνειδητά και όχι στη τύχη, είμαστε παρόντες και όχι απόντες στα δρώμενα της ζωής μας, αποφασίζουμε και ορίζουμε τα όριά μας, για να μπορεί και ο σύντροφός μας να τα αναγνωρίσει και να τα σεβαστεί ανάλογα, όπως και εμείς τα δικά του.

Μπορεί τα άδικα στον Έρωτα, να τροφοδοτούν την αυτολύπησή μας, τη μελαγχολία και την απαισιοδοξία μας, ότι όλα είναι μαύρα όσο τα ζεις και δεν θες να βγεις από τη μη λειτουργική κατάσταση στην οποία περιήλθες, ηθελημένα ή αθέλητα, αλλά εκτός από τροφή για αμέτρητα τραγούδια, για δράματα εντός και εκτός της μεγάλης οθόνης, για άγρυπνες νύχτες και για εφιαλτικά όνειρα δίχως τελειωμό, στο τέλος καταλήγεις να γίνεσαι σκιά του εαυτού σου, της γεμάτης ζωντάνιας ύπαρξης που αποδέχθηκε σε μια στιγμή, μεθυσμένη από τον πλάνο Έρωτα, πως σε αυτό το παιχνίδι, δεν υπάρχει σωστό και λάθος, παρά μόνο το εδώ και τώρα με όλα μέσα…



Marialena, 13/5/2011 (για όλα φταίει το γκαζόν, ή τα βάσανα του έρωτα και το απαυτό της Χάιδως?)