Μια φορά μονάχα φτάνει?

Σήμερα το πρωί έφυγα από το σπίτι με τη σκέψη της ματαιότητας της μιας φοράς, αυτών που έρχονται στη ζωή μας και τα ζούμε, ίσως για μια μόνη φορά και το καταλαβαίνουμε μετέπειτα. Οδηγούσα τη μηχανή μου και σκεφτόμουν την αίσθηση της φοράς εκείνης που ο καλός μου τότε μου προσέφερε, όταν αρχίσαμε να ζούμε μαζί στο σπίτι του, ένα σφουγγάρι μαζί με αφρόλουτρο για να κάνω το μπάνιο μου εκεί, τι όμορφα που είχα νιώσει τότε!

Μια μικρή κίνηση, που μέσα σου λες «πόσο όμορφα με κάνει να νιώθω κάτι τέτοιο», το να σε σκέφτεται ο σύντροφός σου και με τον τρόπο του να διευκολύνει τη ζωή σου μαζί του. Να σε σκέφτεται με γνώμονα την ευτυχία που βιώνει μαζί σου, όταν κι εσύ αισθάνεσαι ανάλογα. Λεπτές έννοιες αυτές και λεπτές ισορροπίες, που πολλές φορές τις αφήνουμε στην άκρη, χάριν χιλίων αιτιάσεων και κυρίως «βολέματος».

Ανέκαθεν αναζητούσα το πρότυπο του άνδρα που δίπλα του σε κάνει να αισθάνεσαι ότι μπορείς να βασιστείς, κυρίως συναισθηματικά, αλλά και στις υπόλοιπες εκφάνσεις της πραγματικότητας, όπως λέμε στην καθομιλουμένη να είναι «κιμπάρης». Έναν άνθρωπο που αυτό που λέει, το εννοεί κιόλας και είναι συνεπής στις πράξεις και στα λόγια του. Όχι, γιατί δεν μπορώ εγώ να βασιστώ στον εαυτό μου, αλίμονο, αλλά γιατί σε μια συντροφική σχέση έχει ο ένας τον άλλον και αν δεν τον έχει, τότε στην ουσία δεν έχει τίποτα, ούτε καν σχέση.

Να προσθέσω και τον πλούσιο ψυχικό κόσμο που θα ήθελα να έχει και το να μην είναι μονοδιάστατος ως χαρακτήρας, μαζί με όλες αυτές τις ευαισθησίες και τις αρετές που χαρακτηρίζουν τον καθένα μας, αλλά σύμφωνα με τις μέχρι τώρα επιλογές μου, θα πω ένα μεγάλο «φέξε μου και γλίστρησα», για να βάλω μια άνω τελεία στο θέμα.

Όχι γιατί επεδίωξα να γνωρίσω κακούς ανθρώπους, το αντίθετο, η προσωπικότητά μου έλκυε πάντα άνδρες με ευαισθησίες, αλλά και ανωριμότητα, χαμηλούς τόνους μα και επιπολαιότητα, που αντί να μπορούμε να συμπλέουμε, στο τέλος καταλήγαμε σε αντίθετες κατευθύνσεις, με το ανάλογο πλήγωμα του Εγώ φυσικά, σαν επιστέγασμα.

Στη μέχρι τώρα διαπλοκή μου στο παιχνίδι των φύλων, έχω καταλάβει δυο πράγματα:
Α. ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι συντροφικοί και προσανατολισμένοι στην οικογένεια ή
Β. υπάρχουν οι λεγόμενοι «Μπάκουρες», που όπως και να το κάνουμε, οι σχέσεις δεν είναι το δυνατό τους σημείο
Η περίπτωση Α. τη συναντάμε παντού γύρω μας, ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν κάνει οικογένεια, μεγαλώνουν τα βλαστάρια τους και δεν βλέπεις να ανοίγει ρουθούνι, καθώς μεγαλώνουν και εκείνοι μαζί τους στο πέρασμα του χρόνου. Ή αλλιώς, βλέπεις ένα δεμένο ζευγάρι που συνεννοείται, αγαπιέται παρά τις όποιες δυσκολίες και αντιξοότητες τους προκύπτουν και κρατούν τη φλόγα της αγάπης τους αναμμένη, επειδή το θέλουν και το αποζητούν, ως συστατικό της σχέσης τους. Να πω ένα ευτυχώς που με αξίωσε ο Θεός να έχω τέτοιους φίλους και να τους καμαρώνω για τη ζωή που ζουν μαζί, όπως και να έχει.

Κι έπειτα έχουμε τη περίπτωση Β. που εκεί η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά με την ανωμαλία που δέρνει τον εγκέφαλό μας! Άλλοι είμαστε μπακούρια από πεποίθηση, γιατί βολευόμαστε να μην αποζητούμε την συναισθηματική εμπλοκή με τον άλλο, για χίλιους δυο λόγους, γιατί είμαστε ανασφαλείς, ανώριμοι, φοβισμένοι, δεν πιστεύουμε πως κάποιος μπορεί να μας αγαπήσει, μας κυνηγάνε τα φαντάσματα του παρελθόντος, ή τέλος ότι κανείς δεν ανταποκρίνεται στα ζητούμενά μας και ούτω καθεξής. Να προσθέσω έναν ακόμη λόγο, τον δικό μου, το γιατί δεν θέλω άλλο να πονέσω, για να δέσει το γλυκό της ψυχανωμαλίας μας.

Υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων που παίζουν μεταξύ του «μαζί» και το «μόνοι», ανάλογα με τις περιστάσεις. Που αν και συντροφικοί τύποι, τα καταφέρνουν και ως μπακούρια, αν δεν υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος στη ζωή τους να σχετιστούν και να δημιουργήσουν δεσμό. Βέβαια είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ του μπακουριού και του «και μαζί και μόνος», αλλά μου φαίνεται πως πολλές από τις μεγαλοκοπέλες και γεροντοπαλλήκαρα που συναντάμε, θα μπορούσαν να ανήκουν εδώ. Οι αξιοπρεπείς, ευγενικοί, μοναχικοί άνθρωποι που στο βλέμμα τους διακρίνεις τη μελαγχολία της μοναξιάς τους, τον περιστοιχισμένο βίο της μοναχικότητάς τους, ως επιλογή ζωής ή αλλιώς ως κατάληξη των ατυχών προσπάθειών τους να είναι μαζί με κάποιον.

Για να επιστρέψω όμως στον τίτλο που πυροδότησε αυτές μου τις σκέψεις, αν μια φορά μονάχα φτάνει, θα βροντοφωνάξω μέσα από τα σπλάχνα μου πως όταν έχεις νιώσει τι σημαίνει να αγαπάς και αγαπιέσαι, το τώρα μοιάζει με την ολοκλήρωση που μέσα σου βιώνεις και πορεύεσαι με πληρότητα, η μια φορά, είναι μονάχα το έναυσμα για όσα μπορούν να επακολουθήσουν από κει και πέρα, για όλα αυτά τα μικρά θαύματα που ξετυλίγονται εμπρός τα μάτια των μυημένων στη Συμπαντική Αρμονία.

Όταν όμως, απλά έχεις αγγίξει ψήγματα αυτού του μεγαλείου, έχεις φοβηθεί να βιώσεις το Μεγαλείο της Αγάπης που κατακλύζει το Είναι μας, ως ασπίδα ενάντια σε κάθε πιθανό φόβο και ανασφάλεια, έχεις απλά «γλύψει» στην άκρη της γλώσσας σου λίγη από αυτό που λέγεται «γλύκα της ζωής», γιατί δεν το αντέχεις να ζεις με ανοιχτή καρδιά, γιατί δεν πιστεύεις στην ευτυχία που μπορείς να ζήσεις με τον άλλον, γιατί περισσότερο φοβάσαι την επιβεβαίωση των φόβων σου, παρά το να περνάει η ζωή μέσα από τα χέρια σου μέσα στην αμφιβολία, τότε ναι, μια φορά μονάχα δεν φτάνει!

Η μια φορά αφού έχεις συνειδητοποιήσει πως έχει περάσει ανεπιστρεπτί, μοιάζει με το μαρτύριο του Ταντάλου, που όταν έφτανε στη κορυφή του βουνού με τη πελώρια σφαίρα που κουβαλούσε στη πλάτη του, ξανακυλούσε στα ριζά και άρχιζε τη προσπάθεια ξανά και ξανά, ως μέρος της τιμωρίας του. Η μια φορά που πήγες διακοπές μαζί του και θα σου μείνουν αξέχαστες, η μια φορά που «αποδράσατε» στο όνειρο και ευχόσουν να επαναληφθεί, η μια φορά που σε κοιτάζει στα μάτια και σου λέει «θες να γίνεις δικιά μου?» και το εννοεί, η μια φορά που ήθελες να γίνει μια ζωή και δεν έγινε, η μια φορά που δεν χόρτασες, γιατί τη λαχτάρισες να τη γευτείς σαν τη ζωή την ίδια, γλυκόπικρη και αφανέρωτη, μοναδική και ανεπανάληπτη!

Το γαμώτο σε αυτήν την αίσθηση είναι πως αποκτάει άλλη αξία μέσα μας, αν το ζητούμενο είναι να την μοιραστούμε με τους ανθρώπους που την κάνουν ξεχωριστή, γιατί μέσα από τα μάτια τους, ο κόσμος μας αποκτά άλλο χρώμα και οι στιγμές μας άλλο νόημα, γιατί ό,τι και να λέμε η μια και μόνη φορά που ζούμε, δεν ξανάρχεται!


Καίτη Γαρμπή - Η πρώτη μας φορά
(έτσι για να θυμόμαστε πως υπάρχει και η φωτεινή πλευρά του φεγγαριού στον έρωτα, αγαπηθείτε μωρέ, αγαπηθείτε με πάθος, με συναίσθηση, με όλη σας την ύπαρξη να το βιώνει...)

Μαριαλένα, 22/3/2011