Γιατί δεν τους αντέχω...

Υπάρχει ένα τραγούδι της πολυαγαπημένης Χαρούλας Αλεξίου, το «Οι φίλοι μου χαράματα», που στους στίχους του, χαρακτηριστικά, λέει

«…γιατί δεν τους αντέχω
ερωτευμένους και εγώ να μην έχω
κορμί στους πέντε ανέμους
τι θέλω εγώ με τους ερωτευμένους…»

Ωραίο πράγμα ο έρωτας, όχι μόνον η φυσική έλξη, το φλερτ, η χημεία κλπ, αλλά ο έρωτας για ό,τι ωραίο στη ζωή, οι μικρές χαρές που βιώνουμε και μοιραζόμαστε με τους άλλους ή ακόμα μόνο με τον ίδιο μας τον εαυτό, κάθε φορά που το νιώθουμε.

Επίσης χαίρομαι πολύ να βλέπω γύρω μου ανθρώπους που ζουν μονιασμένα τόσο με το μέσα τους όσο και με τους γύρω τους. Ανθρώπους που δεν φοβούνται να δείξουν τα συναισθήματά τους, με τον πιο φυσικό και ανθρώπινο τρόπο που τους χαρακτηρίζει και πιστέψτε με, ξεχωρίζουν όπως η μύγα μες το γάλα.

Γιατί έτσι? Γιατί πολλοί από εμάς, διαλέγουμε συνειδητά ή ασυνείδητα, να παίρνουμε τον ρόλο είτε του θύματος είτε του θύτη στις σχέσεις μας και να δρούμε ανάλογα προς το περιβάλλον μας, επιβεβαιώνοντας αυτή μας τη στάση ζωής, ντύνοντάς την με χίλιες βολικές δικαιολογίες, για το ότι δήθεν «έχουμε προβλήματα» που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, έχουμε ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη, έστω και αν αυτοί οι άνθρωποι δεν μας σέβονται, αλλά μόνον μας χρησιμοποιούν. Και το θέμα είναι πως εμείς οι ίδιοι, αν δεν έχουμε δημιουργήσει αυτά τα προβλήματα, τα συντηρούμε για να νιώθουμε απαραίτητοι στο να τα διαιωνίζουμε. Μεγάλη παγίδα αυτή, πολύ μεγάλη παγίδα!

Κι έπειτα τις δικαιολογίες που βρίσκουμε για να καλυπτόμαστε πίσω από τα όποια «προβλήματα», τις ντύνουμε με αληθοφάνεια για να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας και να μην τολμούμε να δώσουμε ένα τέλος ή να βάλουμε όρια, τέλος πάντων, ως προς την έκταση που αυτά θα καταλαμβάνουν στη ζωή μας και σε τι βαθμό τα αφήνουμε να μας επηρεάζουν.

Μικρές ή μεγαλύτερες προκλήσεις, πάντα θα υπάρχουν για να τις αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας, ειδικά αν βλέπουμε υπό αυτό το πρίσμα την γενικότερη στάση ζωής μας. Άλλες προκλήσεις είναι νικηφόρες, γιατί θέλουμε να έχουν αυτό το αποτέλεσμα, άλλες όμως όχι, ειδικά εάν δεν είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας και το αποτέλεσμα που προσδοκούμε να πετύχουμε. Άλλες μάχες τις δίνουμε με κάθε συναίσθηση και άλλες τις δίνουμε χατιρικά, μόνο και μόνο για να πούμε πως ηττηθήκαμε εξαιτίας των όποιων δικαιολογιών, που έχουμε βαφτίσει ως «προβλήματα».

Και μετά έρχονται οι μέλισσες με την έκβαση που επιλέγουμε να έχουμε στις άνισες μάχες με το μυαλό και τις πεποιθήσεις μας. Είτε βολικά και πάλι επιβεβαιώνουμε το ότι θέλουμε να είμαστε θύματα ή το ότι αποζητούμε να είμαστε θύτες για να μας φταίνε, συνήθως, οι άλλοι για την μιζέρια μας, κυρίως τη συναισθηματική ερήμωση που νιώθουμε να τρώει το πετσί μας και δεν την αποτινάζουμε σαν το σαράκι που τρώει τη ξύλινη σάρκα μας.

Αυτοκαταστροφικοί λίγο ή πολύ, έχουμε υπάρξει, όσοι από εμάς αναγνωρίζουμε ότι η αυτοπεποίθησή μας είναι κάτω του μηδενός και έχουμε την αίσθηση της ματαιότητας, στην αποστολή μας στη ζωή. Άνθρωποι με μη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, άγονται και φέρονται από τα δόλια κίνητρα των άλλων και αποδέχονται μοιρολατρικά το γεγονός ότι δεν κάνουν κάτι για να αλλάξει η κατάσταση προς το καλύτερο ή τουλάχιστον όχι προς το χειρότερο.

Εκεί θέλει, αυτό που λέμε στην καθομιλούμενη, κότσια. Ναι, κότσια ή τα αντίστοιχα γεννητικά όργανα του ανδρός, που στη κουλτούρα μας σημειολογικά, σηματοδοτούν την αντρειοσύνη και τη παρρησία. Κότσια να αναλάβεις τις ευθύνες σου για τις επιλογές σου και μάλιστα αυτές που έχουν αποδειχθεί ως μη λειτουργικές πια. Κότσια να κάνεις βήματα, να αναζητήσεις τρόπους να πεις στους άλλους «φτάνει πια, μέχρι εδώ σας παίρνει να φτάσετε μαζί μου!» και να υπερασπιστείς τη στάση σου ανάλογα.

Ο έρωτας ειδικά όταν εμφανίζεται στη ζωή μας μετά από πολύ καιρό απραξίας, έχει τη δύναμη να μας παρακινήσει, να μας πυροδοτήσει να αισθανθούμε μεγαλύτερη σιγουριά στο να βάλουμε τον άνθρωπο που μας τον εμπνέει, πιο βαθιά, πιο ουσιαστικά μέσα στη ζωή μας, ανάλογα βέβαια με το τι ζητάμε να βρούμε κιόλας.

«Σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες» που λέει και το σοφό γνωμικό και σε αυτήν την περίπτωση, δεν πέφτει έξω. Τι γίνεται όταν αντί τα πράγματα να καλυτερεύουν, χειροτερεύουν σε μια σχέση, τι μπορεί να συμβαίνει τότε? Όταν ο πρώτος ενθουσιασμός υποχωρήσει και αρχίσουν να φαίνονται τα πρόσωπα και οι καταστάσεις στις πραγματικές τους διαστάσεις, τότε εκεί αποκαλύπτεται η ωριμότητα ή μη να διαχειριστείς τη διαφορετικότητα των άλλων και να ενταχθείς σε ένα σύνολο που συνυπάρχουν και οι δύο σύντροφοι, χωρίς να πλήττονται ή να βλάπτονται από τα θέλω και τα ζητούμενα του άλλου μέσα στη σχέση.

Αν μπορείς να ακούσεις με διάθεση διευκόλυνσης τον άλλον, όταν έλθει η ώρα και η στιγμή να ειπωθούν οι μεγάλες αλήθειες γιατί είστε ή θέλετε να είστε μαζί του σε σχέση και όχι να θεωρήσεις πως κάθε τι που ξεφεύγει από τα δικά σου δεδομένα είναι αιτία για άρνηση της θέσης του άλλου και λόγος προστριβής για εκμηδένισή του. Θα μου πείτε βέβαια, ότι δεν γεννιόμαστε ψυχολόγοι ή διευκολυντές, για να κάνουμε αυτή τη διαδικασία όσο το δυνατόν πιο ομαλή για όλους, όμως καλόν είναι να μην πέφτουμε στη παγίδα ότι μόνον όταν είσαι ψυχολόγος επί παραδείγματι, μπορείς να χειρίζεσαι τέτοιες καταστάσεις, γιατί έτσι αποφεύγουμε να λάβουμε θέση σε ατομικό επίπεδο και μεταθέτουμε τις ευθύνες μας σε τρίτα πρόσωπα, πολύ βολικά.

Πολλές φορές θέλουμε να γνωρίσουμε κάποιον για να μοιραστεί μαζί μας το φορτίο που έχουμε επωμιστεί, κυρίως ψυχολογικά αλλά και στη καθημερινότητα. Άλλες φορές γιατί η μοναξιά μας αντί για φίλος, είναι αδυσώπητος εχθρός και νομίζουμε πως μπορούμε να τη διώξουμε, με το να έλθει ένας νέος άνθρωπος στη ζωή μας. Γιατί θέλουμε να περάσουμε «καλά» και ό,τι αυτό συνεπάγεται, ή γιατί θέλουμε να επιβεβαιωθούμε μέσα από την «κατάκτηση» του αντικειμένου του πόθου μας, διαλέγετε και παίρνετε από λάθος λόγους για να εμπλακείς με κάποιον στο ερωτικό παιχνίδι.

Για μένα προσωπικά, ένας πολύ σημαντικός λόγος για να έλθει στη ζωή σου ένας σύντροφος, είναι να έχεις δημιουργήσει τις προϋποθέσεις γι’ αυτό, να είσαι ανοιχτός και να θες να λειτουργήσεις συναινετικά μαζί του, για να βρείτε τις κοινές σας συνισταμένες που θα εξασφαλίσουν την εδραίωση και τη μακροβιότητα της σχέσης. Να αναζητάτε μαζί τη χαρά της ζωής, όλα αυτά τα μικρά προσωπικά μονοπάτια που μας κάνουν να νιώθουμε ικανοποιημένοι μέσα από τις επιλογές μας. Να γελάτε, να παίζετε, να επικοινωνείτε τις ανάγκες σας με τέτοιον τρόπο ώστε το ενδιαφέρον του άλλου να είναι γνήσιο και πραγματικό. Να δίνετε στον άλλον από το περίσσευμα της ψυχής σας, στον έρωτα, στη συντροφική σχέση, στη μεταξύ σας τριβή στη καθημερινότητα και ο σύντροφός σας να τα δέχεται με ευγνωμοσύνη και συναίσθηση της προσφοράς του άλλου.

Αυτό που κάνει μια σχέση επιτυχημένη, πέραν από τα «φτιασίδια» της κοινωνικής καταξίωσης και αναγνώρισης που πιθανόν εισπράττουν κάποιοι που το έχουν ανάγκη, είναι το να γεμίζει η ζωή του καθενός από τη παρουσία και την αίσθηση του άλλου, από την αγάπη που δίνεται δίχως όρια και δίχως όρους, από την αίσθηση που τους έφερε κοντά και δεν λέει να σβήσει παρά τον καιρό που έχει περάσει και τις συνθήκες που έχουν αλλάξει εν τω μεταξύ. Γιατί μην ξεχνάμε, είναι ελεύθεροι πια να ζουν τη ζωή τους κατ’ αυτόν τον τρόπο και δεν έχουν ανάγκη να εξαρτώνται καθ’ ουδένα τρόπο από την ύπαρξη του άλλου.

«Τα πάντα ρει», σύμφωνα με τη ρήση του Ηράκλειτου, αλλά όταν η αγάπη έχει βάλει γερά θεμέλια μέσα στη ψυχή και τη καρδιά δυο ανθρώπων, τότε είναι o παράγοντας που μένει αθάνατος πέραν από τη δική μας θνητότητα και εξασφαλίζει έστω και ως αίσθηση, ότι είναι το κυρίαρχο συνδετικό συστατικό στην ύπαρξή μας.

Αλίμονο όποιος δεν θα αξιωθεί στη ζωή του έστω και για μια μόνη φορά, να γίνει κοινωνός αυτής της πανμέγιστης αλήθειας, αφού οτιδήποτε άλλο είναι απλά δικαιολογία!

Marialena, 15/3/2011


Χάρις Αλεξίου - Οι φίλοι τα χαράματα

Υ.Γ. Για πολλούς από εμάς αυτή η περίοδος σηματοδοτεί σημαντικές αλλαγές στη ζωή μας, τόσο κοινωνικά όσο και προσωπικά σε ό,τι δεν λειτουργούσε μέχρι σήμερα. Αδράξτε την ευκαιρία και εκμεταλλευτείτε την για να ζήσετε καλύτερα μέσα από τις επιλογές σας και για ό,τι δεν σας εκφράζει πια, αφήστε το να φύγει για να προχωρήσετε, γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι μίζερη και να χαραμίζεται σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν και δεν σας σέβονται. Και όπου μας βγάλει αυτό το ταξίδι, πάνω στο καρυδότσουφλο που αρμενίζει στα πέλαγα και λέγεται η ζωή του καθενός μας…