Μια φορά μονάχα φτάνει?

Σήμερα το πρωί έφυγα από το σπίτι με τη σκέψη της ματαιότητας της μιας φοράς, αυτών που έρχονται στη ζωή μας και τα ζούμε, ίσως για μια μόνη φορά και το καταλαβαίνουμε μετέπειτα. Οδηγούσα τη μηχανή μου και σκεφτόμουν την αίσθηση της φοράς εκείνης που ο καλός μου τότε μου προσέφερε, όταν αρχίσαμε να ζούμε μαζί στο σπίτι του, ένα σφουγγάρι μαζί με αφρόλουτρο για να κάνω το μπάνιο μου εκεί, τι όμορφα που είχα νιώσει τότε!

Μια μικρή κίνηση, που μέσα σου λες «πόσο όμορφα με κάνει να νιώθω κάτι τέτοιο», το να σε σκέφτεται ο σύντροφός σου και με τον τρόπο του να διευκολύνει τη ζωή σου μαζί του. Να σε σκέφτεται με γνώμονα την ευτυχία που βιώνει μαζί σου, όταν κι εσύ αισθάνεσαι ανάλογα. Λεπτές έννοιες αυτές και λεπτές ισορροπίες, που πολλές φορές τις αφήνουμε στην άκρη, χάριν χιλίων αιτιάσεων και κυρίως «βολέματος».

Ανέκαθεν αναζητούσα το πρότυπο του άνδρα που δίπλα του σε κάνει να αισθάνεσαι ότι μπορείς να βασιστείς, κυρίως συναισθηματικά, αλλά και στις υπόλοιπες εκφάνσεις της πραγματικότητας, όπως λέμε στην καθομιλουμένη να είναι «κιμπάρης». Έναν άνθρωπο που αυτό που λέει, το εννοεί κιόλας και είναι συνεπής στις πράξεις και στα λόγια του. Όχι, γιατί δεν μπορώ εγώ να βασιστώ στον εαυτό μου, αλίμονο, αλλά γιατί σε μια συντροφική σχέση έχει ο ένας τον άλλον και αν δεν τον έχει, τότε στην ουσία δεν έχει τίποτα, ούτε καν σχέση.

Να προσθέσω και τον πλούσιο ψυχικό κόσμο που θα ήθελα να έχει και το να μην είναι μονοδιάστατος ως χαρακτήρας, μαζί με όλες αυτές τις ευαισθησίες και τις αρετές που χαρακτηρίζουν τον καθένα μας, αλλά σύμφωνα με τις μέχρι τώρα επιλογές μου, θα πω ένα μεγάλο «φέξε μου και γλίστρησα», για να βάλω μια άνω τελεία στο θέμα.

Όχι γιατί επεδίωξα να γνωρίσω κακούς ανθρώπους, το αντίθετο, η προσωπικότητά μου έλκυε πάντα άνδρες με ευαισθησίες, αλλά και ανωριμότητα, χαμηλούς τόνους μα και επιπολαιότητα, που αντί να μπορούμε να συμπλέουμε, στο τέλος καταλήγαμε σε αντίθετες κατευθύνσεις, με το ανάλογο πλήγωμα του Εγώ φυσικά, σαν επιστέγασμα.

Στη μέχρι τώρα διαπλοκή μου στο παιχνίδι των φύλων, έχω καταλάβει δυο πράγματα:
Α. ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι συντροφικοί και προσανατολισμένοι στην οικογένεια ή
Β. υπάρχουν οι λεγόμενοι «Μπάκουρες», που όπως και να το κάνουμε, οι σχέσεις δεν είναι το δυνατό τους σημείο
Η περίπτωση Α. τη συναντάμε παντού γύρω μας, ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν κάνει οικογένεια, μεγαλώνουν τα βλαστάρια τους και δεν βλέπεις να ανοίγει ρουθούνι, καθώς μεγαλώνουν και εκείνοι μαζί τους στο πέρασμα του χρόνου. Ή αλλιώς, βλέπεις ένα δεμένο ζευγάρι που συνεννοείται, αγαπιέται παρά τις όποιες δυσκολίες και αντιξοότητες τους προκύπτουν και κρατούν τη φλόγα της αγάπης τους αναμμένη, επειδή το θέλουν και το αποζητούν, ως συστατικό της σχέσης τους. Να πω ένα ευτυχώς που με αξίωσε ο Θεός να έχω τέτοιους φίλους και να τους καμαρώνω για τη ζωή που ζουν μαζί, όπως και να έχει.

Κι έπειτα έχουμε τη περίπτωση Β. που εκεί η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά με την ανωμαλία που δέρνει τον εγκέφαλό μας! Άλλοι είμαστε μπακούρια από πεποίθηση, γιατί βολευόμαστε να μην αποζητούμε την συναισθηματική εμπλοκή με τον άλλο, για χίλιους δυο λόγους, γιατί είμαστε ανασφαλείς, ανώριμοι, φοβισμένοι, δεν πιστεύουμε πως κάποιος μπορεί να μας αγαπήσει, μας κυνηγάνε τα φαντάσματα του παρελθόντος, ή τέλος ότι κανείς δεν ανταποκρίνεται στα ζητούμενά μας και ούτω καθεξής. Να προσθέσω έναν ακόμη λόγο, τον δικό μου, το γιατί δεν θέλω άλλο να πονέσω, για να δέσει το γλυκό της ψυχανωμαλίας μας.

Υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων που παίζουν μεταξύ του «μαζί» και το «μόνοι», ανάλογα με τις περιστάσεις. Που αν και συντροφικοί τύποι, τα καταφέρνουν και ως μπακούρια, αν δεν υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος στη ζωή τους να σχετιστούν και να δημιουργήσουν δεσμό. Βέβαια είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ του μπακουριού και του «και μαζί και μόνος», αλλά μου φαίνεται πως πολλές από τις μεγαλοκοπέλες και γεροντοπαλλήκαρα που συναντάμε, θα μπορούσαν να ανήκουν εδώ. Οι αξιοπρεπείς, ευγενικοί, μοναχικοί άνθρωποι που στο βλέμμα τους διακρίνεις τη μελαγχολία της μοναξιάς τους, τον περιστοιχισμένο βίο της μοναχικότητάς τους, ως επιλογή ζωής ή αλλιώς ως κατάληξη των ατυχών προσπάθειών τους να είναι μαζί με κάποιον.

Για να επιστρέψω όμως στον τίτλο που πυροδότησε αυτές μου τις σκέψεις, αν μια φορά μονάχα φτάνει, θα βροντοφωνάξω μέσα από τα σπλάχνα μου πως όταν έχεις νιώσει τι σημαίνει να αγαπάς και αγαπιέσαι, το τώρα μοιάζει με την ολοκλήρωση που μέσα σου βιώνεις και πορεύεσαι με πληρότητα, η μια φορά, είναι μονάχα το έναυσμα για όσα μπορούν να επακολουθήσουν από κει και πέρα, για όλα αυτά τα μικρά θαύματα που ξετυλίγονται εμπρός τα μάτια των μυημένων στη Συμπαντική Αρμονία.

Όταν όμως, απλά έχεις αγγίξει ψήγματα αυτού του μεγαλείου, έχεις φοβηθεί να βιώσεις το Μεγαλείο της Αγάπης που κατακλύζει το Είναι μας, ως ασπίδα ενάντια σε κάθε πιθανό φόβο και ανασφάλεια, έχεις απλά «γλύψει» στην άκρη της γλώσσας σου λίγη από αυτό που λέγεται «γλύκα της ζωής», γιατί δεν το αντέχεις να ζεις με ανοιχτή καρδιά, γιατί δεν πιστεύεις στην ευτυχία που μπορείς να ζήσεις με τον άλλον, γιατί περισσότερο φοβάσαι την επιβεβαίωση των φόβων σου, παρά το να περνάει η ζωή μέσα από τα χέρια σου μέσα στην αμφιβολία, τότε ναι, μια φορά μονάχα δεν φτάνει!

Η μια φορά αφού έχεις συνειδητοποιήσει πως έχει περάσει ανεπιστρεπτί, μοιάζει με το μαρτύριο του Ταντάλου, που όταν έφτανε στη κορυφή του βουνού με τη πελώρια σφαίρα που κουβαλούσε στη πλάτη του, ξανακυλούσε στα ριζά και άρχιζε τη προσπάθεια ξανά και ξανά, ως μέρος της τιμωρίας του. Η μια φορά που πήγες διακοπές μαζί του και θα σου μείνουν αξέχαστες, η μια φορά που «αποδράσατε» στο όνειρο και ευχόσουν να επαναληφθεί, η μια φορά που σε κοιτάζει στα μάτια και σου λέει «θες να γίνεις δικιά μου?» και το εννοεί, η μια φορά που ήθελες να γίνει μια ζωή και δεν έγινε, η μια φορά που δεν χόρτασες, γιατί τη λαχτάρισες να τη γευτείς σαν τη ζωή την ίδια, γλυκόπικρη και αφανέρωτη, μοναδική και ανεπανάληπτη!

Το γαμώτο σε αυτήν την αίσθηση είναι πως αποκτάει άλλη αξία μέσα μας, αν το ζητούμενο είναι να την μοιραστούμε με τους ανθρώπους που την κάνουν ξεχωριστή, γιατί μέσα από τα μάτια τους, ο κόσμος μας αποκτά άλλο χρώμα και οι στιγμές μας άλλο νόημα, γιατί ό,τι και να λέμε η μια και μόνη φορά που ζούμε, δεν ξανάρχεται!


Καίτη Γαρμπή - Η πρώτη μας φορά
(έτσι για να θυμόμαστε πως υπάρχει και η φωτεινή πλευρά του φεγγαριού στον έρωτα, αγαπηθείτε μωρέ, αγαπηθείτε με πάθος, με συναίσθηση, με όλη σας την ύπαρξη να το βιώνει...)

Μαριαλένα, 22/3/2011

Γιατί δεν τους αντέχω...

Υπάρχει ένα τραγούδι της πολυαγαπημένης Χαρούλας Αλεξίου, το «Οι φίλοι μου χαράματα», που στους στίχους του, χαρακτηριστικά, λέει

«…γιατί δεν τους αντέχω
ερωτευμένους και εγώ να μην έχω
κορμί στους πέντε ανέμους
τι θέλω εγώ με τους ερωτευμένους…»

Ωραίο πράγμα ο έρωτας, όχι μόνον η φυσική έλξη, το φλερτ, η χημεία κλπ, αλλά ο έρωτας για ό,τι ωραίο στη ζωή, οι μικρές χαρές που βιώνουμε και μοιραζόμαστε με τους άλλους ή ακόμα μόνο με τον ίδιο μας τον εαυτό, κάθε φορά που το νιώθουμε.

Επίσης χαίρομαι πολύ να βλέπω γύρω μου ανθρώπους που ζουν μονιασμένα τόσο με το μέσα τους όσο και με τους γύρω τους. Ανθρώπους που δεν φοβούνται να δείξουν τα συναισθήματά τους, με τον πιο φυσικό και ανθρώπινο τρόπο που τους χαρακτηρίζει και πιστέψτε με, ξεχωρίζουν όπως η μύγα μες το γάλα.

Γιατί έτσι? Γιατί πολλοί από εμάς, διαλέγουμε συνειδητά ή ασυνείδητα, να παίρνουμε τον ρόλο είτε του θύματος είτε του θύτη στις σχέσεις μας και να δρούμε ανάλογα προς το περιβάλλον μας, επιβεβαιώνοντας αυτή μας τη στάση ζωής, ντύνοντάς την με χίλιες βολικές δικαιολογίες, για το ότι δήθεν «έχουμε προβλήματα» που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, έχουμε ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη, έστω και αν αυτοί οι άνθρωποι δεν μας σέβονται, αλλά μόνον μας χρησιμοποιούν. Και το θέμα είναι πως εμείς οι ίδιοι, αν δεν έχουμε δημιουργήσει αυτά τα προβλήματα, τα συντηρούμε για να νιώθουμε απαραίτητοι στο να τα διαιωνίζουμε. Μεγάλη παγίδα αυτή, πολύ μεγάλη παγίδα!

Κι έπειτα τις δικαιολογίες που βρίσκουμε για να καλυπτόμαστε πίσω από τα όποια «προβλήματα», τις ντύνουμε με αληθοφάνεια για να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας και να μην τολμούμε να δώσουμε ένα τέλος ή να βάλουμε όρια, τέλος πάντων, ως προς την έκταση που αυτά θα καταλαμβάνουν στη ζωή μας και σε τι βαθμό τα αφήνουμε να μας επηρεάζουν.

Μικρές ή μεγαλύτερες προκλήσεις, πάντα θα υπάρχουν για να τις αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας, ειδικά αν βλέπουμε υπό αυτό το πρίσμα την γενικότερη στάση ζωής μας. Άλλες προκλήσεις είναι νικηφόρες, γιατί θέλουμε να έχουν αυτό το αποτέλεσμα, άλλες όμως όχι, ειδικά εάν δεν είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας και το αποτέλεσμα που προσδοκούμε να πετύχουμε. Άλλες μάχες τις δίνουμε με κάθε συναίσθηση και άλλες τις δίνουμε χατιρικά, μόνο και μόνο για να πούμε πως ηττηθήκαμε εξαιτίας των όποιων δικαιολογιών, που έχουμε βαφτίσει ως «προβλήματα».

Και μετά έρχονται οι μέλισσες με την έκβαση που επιλέγουμε να έχουμε στις άνισες μάχες με το μυαλό και τις πεποιθήσεις μας. Είτε βολικά και πάλι επιβεβαιώνουμε το ότι θέλουμε να είμαστε θύματα ή το ότι αποζητούμε να είμαστε θύτες για να μας φταίνε, συνήθως, οι άλλοι για την μιζέρια μας, κυρίως τη συναισθηματική ερήμωση που νιώθουμε να τρώει το πετσί μας και δεν την αποτινάζουμε σαν το σαράκι που τρώει τη ξύλινη σάρκα μας.

Αυτοκαταστροφικοί λίγο ή πολύ, έχουμε υπάρξει, όσοι από εμάς αναγνωρίζουμε ότι η αυτοπεποίθησή μας είναι κάτω του μηδενός και έχουμε την αίσθηση της ματαιότητας, στην αποστολή μας στη ζωή. Άνθρωποι με μη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, άγονται και φέρονται από τα δόλια κίνητρα των άλλων και αποδέχονται μοιρολατρικά το γεγονός ότι δεν κάνουν κάτι για να αλλάξει η κατάσταση προς το καλύτερο ή τουλάχιστον όχι προς το χειρότερο.

Εκεί θέλει, αυτό που λέμε στην καθομιλούμενη, κότσια. Ναι, κότσια ή τα αντίστοιχα γεννητικά όργανα του ανδρός, που στη κουλτούρα μας σημειολογικά, σηματοδοτούν την αντρειοσύνη και τη παρρησία. Κότσια να αναλάβεις τις ευθύνες σου για τις επιλογές σου και μάλιστα αυτές που έχουν αποδειχθεί ως μη λειτουργικές πια. Κότσια να κάνεις βήματα, να αναζητήσεις τρόπους να πεις στους άλλους «φτάνει πια, μέχρι εδώ σας παίρνει να φτάσετε μαζί μου!» και να υπερασπιστείς τη στάση σου ανάλογα.

Ο έρωτας ειδικά όταν εμφανίζεται στη ζωή μας μετά από πολύ καιρό απραξίας, έχει τη δύναμη να μας παρακινήσει, να μας πυροδοτήσει να αισθανθούμε μεγαλύτερη σιγουριά στο να βάλουμε τον άνθρωπο που μας τον εμπνέει, πιο βαθιά, πιο ουσιαστικά μέσα στη ζωή μας, ανάλογα βέβαια με το τι ζητάμε να βρούμε κιόλας.

«Σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες» που λέει και το σοφό γνωμικό και σε αυτήν την περίπτωση, δεν πέφτει έξω. Τι γίνεται όταν αντί τα πράγματα να καλυτερεύουν, χειροτερεύουν σε μια σχέση, τι μπορεί να συμβαίνει τότε? Όταν ο πρώτος ενθουσιασμός υποχωρήσει και αρχίσουν να φαίνονται τα πρόσωπα και οι καταστάσεις στις πραγματικές τους διαστάσεις, τότε εκεί αποκαλύπτεται η ωριμότητα ή μη να διαχειριστείς τη διαφορετικότητα των άλλων και να ενταχθείς σε ένα σύνολο που συνυπάρχουν και οι δύο σύντροφοι, χωρίς να πλήττονται ή να βλάπτονται από τα θέλω και τα ζητούμενα του άλλου μέσα στη σχέση.

Αν μπορείς να ακούσεις με διάθεση διευκόλυνσης τον άλλον, όταν έλθει η ώρα και η στιγμή να ειπωθούν οι μεγάλες αλήθειες γιατί είστε ή θέλετε να είστε μαζί του σε σχέση και όχι να θεωρήσεις πως κάθε τι που ξεφεύγει από τα δικά σου δεδομένα είναι αιτία για άρνηση της θέσης του άλλου και λόγος προστριβής για εκμηδένισή του. Θα μου πείτε βέβαια, ότι δεν γεννιόμαστε ψυχολόγοι ή διευκολυντές, για να κάνουμε αυτή τη διαδικασία όσο το δυνατόν πιο ομαλή για όλους, όμως καλόν είναι να μην πέφτουμε στη παγίδα ότι μόνον όταν είσαι ψυχολόγος επί παραδείγματι, μπορείς να χειρίζεσαι τέτοιες καταστάσεις, γιατί έτσι αποφεύγουμε να λάβουμε θέση σε ατομικό επίπεδο και μεταθέτουμε τις ευθύνες μας σε τρίτα πρόσωπα, πολύ βολικά.

Πολλές φορές θέλουμε να γνωρίσουμε κάποιον για να μοιραστεί μαζί μας το φορτίο που έχουμε επωμιστεί, κυρίως ψυχολογικά αλλά και στη καθημερινότητα. Άλλες φορές γιατί η μοναξιά μας αντί για φίλος, είναι αδυσώπητος εχθρός και νομίζουμε πως μπορούμε να τη διώξουμε, με το να έλθει ένας νέος άνθρωπος στη ζωή μας. Γιατί θέλουμε να περάσουμε «καλά» και ό,τι αυτό συνεπάγεται, ή γιατί θέλουμε να επιβεβαιωθούμε μέσα από την «κατάκτηση» του αντικειμένου του πόθου μας, διαλέγετε και παίρνετε από λάθος λόγους για να εμπλακείς με κάποιον στο ερωτικό παιχνίδι.

Για μένα προσωπικά, ένας πολύ σημαντικός λόγος για να έλθει στη ζωή σου ένας σύντροφος, είναι να έχεις δημιουργήσει τις προϋποθέσεις γι’ αυτό, να είσαι ανοιχτός και να θες να λειτουργήσεις συναινετικά μαζί του, για να βρείτε τις κοινές σας συνισταμένες που θα εξασφαλίσουν την εδραίωση και τη μακροβιότητα της σχέσης. Να αναζητάτε μαζί τη χαρά της ζωής, όλα αυτά τα μικρά προσωπικά μονοπάτια που μας κάνουν να νιώθουμε ικανοποιημένοι μέσα από τις επιλογές μας. Να γελάτε, να παίζετε, να επικοινωνείτε τις ανάγκες σας με τέτοιον τρόπο ώστε το ενδιαφέρον του άλλου να είναι γνήσιο και πραγματικό. Να δίνετε στον άλλον από το περίσσευμα της ψυχής σας, στον έρωτα, στη συντροφική σχέση, στη μεταξύ σας τριβή στη καθημερινότητα και ο σύντροφός σας να τα δέχεται με ευγνωμοσύνη και συναίσθηση της προσφοράς του άλλου.

Αυτό που κάνει μια σχέση επιτυχημένη, πέραν από τα «φτιασίδια» της κοινωνικής καταξίωσης και αναγνώρισης που πιθανόν εισπράττουν κάποιοι που το έχουν ανάγκη, είναι το να γεμίζει η ζωή του καθενός από τη παρουσία και την αίσθηση του άλλου, από την αγάπη που δίνεται δίχως όρια και δίχως όρους, από την αίσθηση που τους έφερε κοντά και δεν λέει να σβήσει παρά τον καιρό που έχει περάσει και τις συνθήκες που έχουν αλλάξει εν τω μεταξύ. Γιατί μην ξεχνάμε, είναι ελεύθεροι πια να ζουν τη ζωή τους κατ’ αυτόν τον τρόπο και δεν έχουν ανάγκη να εξαρτώνται καθ’ ουδένα τρόπο από την ύπαρξη του άλλου.

«Τα πάντα ρει», σύμφωνα με τη ρήση του Ηράκλειτου, αλλά όταν η αγάπη έχει βάλει γερά θεμέλια μέσα στη ψυχή και τη καρδιά δυο ανθρώπων, τότε είναι o παράγοντας που μένει αθάνατος πέραν από τη δική μας θνητότητα και εξασφαλίζει έστω και ως αίσθηση, ότι είναι το κυρίαρχο συνδετικό συστατικό στην ύπαρξή μας.

Αλίμονο όποιος δεν θα αξιωθεί στη ζωή του έστω και για μια μόνη φορά, να γίνει κοινωνός αυτής της πανμέγιστης αλήθειας, αφού οτιδήποτε άλλο είναι απλά δικαιολογία!

Marialena, 15/3/2011


Χάρις Αλεξίου - Οι φίλοι τα χαράματα

Υ.Γ. Για πολλούς από εμάς αυτή η περίοδος σηματοδοτεί σημαντικές αλλαγές στη ζωή μας, τόσο κοινωνικά όσο και προσωπικά σε ό,τι δεν λειτουργούσε μέχρι σήμερα. Αδράξτε την ευκαιρία και εκμεταλλευτείτε την για να ζήσετε καλύτερα μέσα από τις επιλογές σας και για ό,τι δεν σας εκφράζει πια, αφήστε το να φύγει για να προχωρήσετε, γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι μίζερη και να χαραμίζεται σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν και δεν σας σέβονται. Και όπου μας βγάλει αυτό το ταξίδι, πάνω στο καρυδότσουφλο που αρμενίζει στα πέλαγα και λέγεται η ζωή του καθενός μας…

Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου

Το Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου που άνοιξε πρόσφατα τις πύλες του για το κοινό, στη συμβολή των οδών Γ' Σεπτεμβρίου & Ιουλιανού, φιλοξενεί 110 αυτοκίνητα της συλλογής του Θ. Χαραγκιώνη, από τις απαρχές του 20ου αιώνα, μέχρι και την δεκαετία του '80.


photos by Marialena, (c) 2011

Ο χώρος πολύ μοντέρνα σχεδιασμένος και οι όροφοι που φιλοξενούν τη συλλογή Χαραγκιώνη, από την είσοδο κιόλας, σε προδιαθέτουν για τη φροντίδα που έχει δοθεί στη συγκέντρωση των εκθεμάτων. Τα αυτοκίνητα δε που φιλοξενούνται στην έκθεση, είναι όλα λειτουργικά και περιοδικά θα ανανεώνονται με άλλα της συλλογής που φτάνει περίπου τα 300 στις μέρες μας.

Να πάτε όσοι αγαπάτε την αυτοκίνηση, αλλά και την ιστορία του αυτοκινήτου γενικότερα, για να δείτε μοναδικά στην ελληνική αγορά μοντέλα που είτε κυκλοφόρησαν εδώ και στη συνέχεια αγοράστηκαν για συλλεκτικούς σκοπούς, είτε ήλθαν από το εξωτερικό και λένε πολλά για τον τόπο καταγωγής τους και για ιστορία που κουβαλούν μέχρι τις μέρες μας.

Νομίζω πως μια επίσκεψη μόνο δεν αρκεί, για να χορτάσεις το θέαμα και να μάθεις διεξοδικά τις λεπτομέρειες που κάνουν κάθε αυτοκίνητο της συλλογής, μοναδικά και ανεπανάληπτα. Σύντομα θα λειτουργήσει και προσομοιωτής φόρμουλας 1 στις εγκαταστάσεις του Μουσείου, τόσο για μικρούς όσο και για μεγάλους οπαδούς της αγωνιστικής οδήγησης, οπότε να μια ακόμα ευκαιρία, για να επισκεφθούμε αυτό το καμάρι του σύγχρονου πολιτισμού.

Marialena, 13/3/2011