Πήρα το σκούτερ μου και πήγα σόλο στο σημείο συνάντησής μας στο Δαφνί, αφού ο σύντροφός μου δεν μπόρεσε να έλθει τελευταία στιγμή και εγώ ήμουν ήδη έτοιμη να ξεκινήσω. Ρύθμιση των αναρτήσεων πριν την αναχώρηση, τελευταίες οδηγίες πριν ξεκινήσουμε, το κλειδί στη μίζα, εκκίνηση.
Μετά τα διόδια της Ελευσίνας, η πρώτη στροφή φανερώνει τον αέρα που μας περίμενε κατά μήκος της Εθνικής Οδού Αθηνών Κορίνθου. Έχω αφαιρέσει τη μπαγκαζιέρα για να αποφύγω στροβιλισμούς του αέρα στην ουρά της μηχανής, αλλά τα μποφόρ δεν με αφήνουν να οδηγήσω σε χαλαρούς ρυθμούς.
Ο αέρας που φυσά από το βουνό προς τον Σαρωνικό, στα Μέγαρα φυσά ανελέητα και βρίσκω καταφύγιο στις σήραγγες όταν εισέρχομαι και μπορώ να κρατώ σταθερή ταχύτητα και να παίρνω μιαν ανάσα όσο βρίσκομαι μέσα στα τούνελ, μέχρι να ξαναβγώ στην Εθνική και να αντιμετωπίσω την μανία του ανέμου στο όχημά μου. Μετατοπίζομαι μια δυο φορές, ενώ προσπαθώ να επαναφέρω το όχημά μου σε ορθή πορεία, καθώς κοιτάζω από τους καθρέπτες ότι έχω το πεδίο ελεύθερο.
Μπροστά μου οχήματα βαρέως τύπου, νταλίκες και πούλμαν με αναγκάζουν να πάω στην μεσαία λουρίδα και να προσπεράσω, σαν ένα ποντίκι που περνάει έναν ελέφαντα! Ξαναμπαίνω στην δεξιά λουρίδα και βρίσκομαι στην μεγάλη κατηφορική ευθεία της Πετρόλα, μέχρι να περάσω τα διόδια των Ισθμίων και να βγω, μαζί με τους υπόλοιπους σκουτεριστές, στην έξοδο για Λουτράκι. Κάνω να ανάψω το φλας αριστερά και συνειδητοποιώ πως ενώ πατώ τη μανέτα του φρένου για να στρίψω, η αδρεναλίνη κάνει το χέρι μου να τρέμει σαν να έχω πάρεση, ενώ συνειδητοποιώ πως η οδήγηση στην Εθνική με είχε κάνει να κρατώ το τιμόνι με όλη μου τη δύναμη.
Είχα ζήσει παρόμοιες στιγμές απείρου κάλους, όταν πέρσι τον Μάιο, πήγαμε στην Πανελλήνια Συνάντηση του Κλαμπ, στον Βόλο ένα σαββατοκύριακο και ενώ πήγαμε με βροχή (πράγμα που το αντέχεις όταν οδηγείς δίτροχο), γυρίσαμε με οκτώ μποφόρ και τη μηχανή μας να πηγαίνει στα κόκκινα με 150+ χλμ/ώρα, για να ξεφύγουμε από τον πλαγιομετωπικό άνεμο που μας κυνηγούσε σε όλη τη διαδρομή μέχρι την Αττική. Εκείνη την επιστροφή δεν πρόκειται να την ξεχάσω, αφού μέσα μου έλεγα όλες τις προσευχές που ήξερα για να μας έχει ο Θεός καλά να βγάλουμε το ταξίδι Βόλος-Αθήνα σώοι και αβλαβείς, κάτω από τόσο αντίξοες καιρικές συνθήκες.
Αυτή τη φορά εφάρμοσα αυτά που -εμπειρικά- είχα μάθει σε εκείνο το ταξίδι, δηλαδή να κρατώ το γκάζι σταθερό και να το ανοίγω όσο ο άνεμος με χτυπούσε με μανία και προσπάθησα να τα εφαρμόσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε αυτή τη δοκιμασία. Φυσικά και θα ήθελα να είχα μια μηχανή με σαφή οδηγική συμπεριφορά προσανατολισμένη για ταξίδια, αλλά εφόσον η επιλογή μου αρκείται σε ένα σκούτερ 300 κυβικών, με αυτό κλήθηκα να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου στο τιμόνι.
Αν τα κατάφερα? Δύσκολη απάντηση αυτή, γιατί έχω ακόμα πολλά να μάθω και να ζήσω σε επίπεδο εμπειριών στην οδήγηση. Όσο οδηγούσα, το ένστικτο της επιβίωσης κυριαρχούσε μέσα μου, αφού δεν είχα την πολυτέλεια να απολαύσω το τοπίο ή να πω ότι "ιδού η Ρόδος και ιδού και το πήδημα". Στον Ζάλογγο έμοιαζα να είχα πάει και αν θα έπεφτα ή όχι στον γκρεμό, οφείλετο καθαρά στους δικούς μου χειρισμούς. Φτάνοντας στο Λουτράκι ένιωσα πως ακροβατούσα σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή ανάμεσα στην ευχαρίστηση και τον μαζοχισμό, για τις συνθήκες που επικρατούσαν στην Εθνική. Ευχαρίστηση για το γεγονός ότι μετά από πολύ καιρό, ξανάπιανα το τιμόνι του σκούτερ μου για να κάνω μιαν εκδρομή εκτός των ορίων της πόλης και μαζοχισμός που επέβαλα στον εαυτό μου συνθήκες μεγάλου ρίσκου και κινδύνου, για να φτάσω στον προορισμό μου, εν τέλει ασφαλής και ακέραια.
Η διαδρομή Λουτράκι-Περαχώρα-Πίσια-Σχίνος-Αλεποχώρι και επιστροφή μέσω Μεγάρων από την Παλαιά Εθνική Οδό-Ελευσίνα-Νέα Εθνική Οδός, με έκανε στη συνέχεια να "λυθώ" ξανά στην ορεινή οδήγηση, πράγμα που λατρεύω, είτε με το αυτοκίνητο, είτε με την μηχανή, γιατί μου αρέσει πολύ ο ρυθμός που ακολουθείς για να διαβείς τους φιδωτούς δρόμους πάνω στα βουνά, ενώ γεμίζει η ματιά σου από φύση και τοπία μοναδικά!
Γύρισα σπίτι από την Λεωφόρο Αθηνών, ενώ το σκοτάδι και το κρύο είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους, μα δεν με ένοιαζε διόλου αυτό. Ένιωθα πως η μηχανή πήγαινε άνετα στις συνθήκες του δρόμου και της κίνησης, ενώ πλησίαζα στον προορισμό μου, έπιασα τον εαυτό μου να μονολογεί πως για μιαν ακόμα φορά "η αποστολή ολοκληρώθηκε", έχοντας συνάμα περάσει όμορφες στιγμές με τη παρέα του Κλαμπ που ήλθε στην εκδρομή. Σημασία πάνω από όλα είχε ότι είχα φέρει εις πέρας μια τέτοια δοκιμασία, "μόνη μου", έννοια που προσωπικά με κεντρίζει να συνεχίσω να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη και εμπειρότερη οδηγός δικύκλου, όσο αυτό αποτελεί κομμάτι της ζωής μου. Αυτό το "μόνη μου" κρατώ ανάμεσα σε μια μεγάλη παρέα με κοινό χαρακτηριστικό τη μοτοκίνηση, για να με χτυπήσω -εικονικά- στον ώμο και να πω: μπράβο κορίτσι μου, καλά τα πήγες και ας ξεπέρασες για μια ακόμη φορά τα όριά σου! Είναι να απορείς το γιατί...
Photos by ScooterClubHellas.gr, (c)2010
Μαριαλένα, 5/12/2010
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου