Ου γαρ έρχεται μόνον...

Πάντοτε είχα την επιθυμία να βλέπω στο περιβάλλον μου ανθρώπους με διάθεση για ζωή και θετική προαίρεση. Ιδιαίτερα μου άρεσε να αντικρίζω παιδιά νεότερα στην ηλικία από μένα, που με τον τρόπο τους είχαν καταφέρει να ξεπεράσουν τη δική μου γενιά στη νοοτροπία και στα πεπραγμένα και να χαράξουν τη δική τους πορεία στη ζωή.

Θα πω ότι έχω μεγάλη αδυναμία στα αδέλφια μου, τα "γλυκά παιδιά" ειδικότερα, που χαίρομαι στο πέρασμα του χρόνου να τα βλέπω να προχωρούν και να γίνονται ενήλικες με δική τους προσωπικότητα και με ολοκληρωμένη άποψη για τα πράγματα. Τα καμαρώνω καθώς λίγο πριν τα τριάντα τους χρόνια, έχουν σπουδάσει, εργάζονται, ερωτεύονται και παντρεύονται τους ανθρώπους που είναι στο πλάι τους και αναπόφευκτα, κάνω τις συγκρίσεις μου για το πριν και το τώρα.

Σκέφτομαι πως δέκα χρόνια πριν σχεδόν, έκανα και εγώ τα δικά μου δειλά βήματα να έλθω σε επαφή με το άλλο φύλο, ενώ ήμουν βυθισμένη στη δίνη της προσπάθειας να φέρω το βάρος μου σε φυσιολογικά επίπεδα λόγω αλλαγής της ινσουλινοθεραπείας μου και φλερτάροντας έντονα με την κατάθλιψη και τα υπαρξιακά αδιέξοδα στο κατώφλι της τρίτης δεκαετίας του βίου μου.

Δέκα χρόνια μετά, ο χρόνος δεν έχει φανεί επιεικής μαζί μου όσον αφορά τις επιπτώσεις του διαβήτη που επί 28 χρόνια έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μου. Ενώ έχω καταφέρει να διατηρώ μια σχετική ισορροπία οργανικά που βασίζεται στην υγιεινή διατροφή, την άσκηση και έναν πολύ "μαζεμένο" τρόπο ζωής που δεν βασίζεται σε καταχρήσεις, τα περιφερειακά συστήματα έχουν αρχίσει να δείχνουν καιρό τώρα την επιβάρυνση που έχουν δεχτεί, εξαιτίας της πολύχρονης διαβίωσης με τον διαβήτη.

Όταν στα 23 μου ανέλαβα πια πλήρως την ευθύνη του εαυτού μου όσον αφορά τη ρύθμιση του σακχάρου στον οργανισμό μου, πίστεψα διακαώς αυτό που μου είχε πει τότε η γιατρός μου, ότι από εμένα εξαρτάται να ζήσω χωρίς προβλήματα στην υγεία μου, εφόσον διατηρήσω σε καλά επίπεδα τη γλυκόζη στο αίμα μου και από τότε έχουν περάσει πάνω από 16 χρόνια που ανελλιπώς έχω το κίνητρο να το κάνω.

Όμως έχω κλονιστεί τελευταία, καθώς πρόσφατα η οφθαλμιάτρός μου με ενημέρωσε πως στο παιχνίδι προστέθηκε ένας ακόμα παίχτης, ο καταρράκτης, που ήλθε στη ζωή μου ανέλπιστα και πάλι λόγω του διαβήτη τύπου 1, που ευθύνεται για τον εκφυλισμό και τη δυσλειτουργία όσων οργάνων σχετίζονται με αυτόν άμεσα ή έμμεσα. Άρχισα να βλέπω ανθρώπους με τα διπλάσια χρόνια από μένα να αντιμετωπίζουν ανάλογες περιπτώσεις που χρήζουν θεραπείας, όπως και στη περίπτωσή μου όταν πλέον έλθει η ώρα για κάτι τέτοιο.

Έξαφνα ένιωσα να γερνάω, σε ένα σώμα που ακόμα παραμένει δραστήριο και ενεργητικό και σε μια ψυχή που άρχισε να συσχετίζεται με όλους εκείνους τους συνανθρώπους μας στη τρίτη ηλικία, πριν καλά καλά κλείσω τα σαράντα και έπεται συνέχεια. Τώρα μπορώ να καταλάβω τους λόγους για τους οποίους οι παππούδες μας ή γονείς μας παραπονιούνται και δυσθυμούν, ενώ τους κατακλείζουν ανάλογες δυσλειτουργίες που τους μειώνουν τη λειτουργικότητα συγκεκριμένων οργάνων όπως τα μάτια και περιορίζονται σε έναν τρόπο ζωής τέτοιο που τους υπαγορεύει η όραση με τον καταρράκτη.

Μετά το πρώτο ξάφνιασμα μετά τη διάγνωση, ο συσχετισμός με τον διαβήτη και η αναφορά και άλλων ανάλογων περιπτώσεων σε νεαρή ηλικία. "Άλλοι χρειάζονται πέντε μήνες για να χειρουργηθούν" μου είπε η γιατρός μου και μου συνέστησε συνεχή παρακολούθηση για την εξέλιξη της πάθησης. Σε μένα ήδη αντιλαμβάνομαι πως θα πάρει πολύ περισσότερο για να φτάσω στο σημείο να απαλλαγώ από τη θαμπάδα στον φακό που περιορίζει κατά πολύ την κεντρική μου όραση και στα δυο μάτια. Ήδη το γεγονός ότι με την οπτομέτρη μου είχαμε καταφέρει λίγους μήνες πριν, να βελτιώσουμε την οπτική μου οξύτητα μέσω ασκήσεων και υποστηρικτικής αγωγής με λουτεϊνη και μύρτιλο, φαντάζει σαν ένα μακρινό παρελθόν που θα αργήσω να ξαναγυρίσω, αν κάποτε ανακτήσω την όραση που χάνεται με τον καταρράκτη.

Παίρνω ήδη φυτικά συμπληρώματα που υπόσχονται ότι θα βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της κατάστασης, αλλά η ψυχολογική μου ισορροπία, ξανά έχει ανατραπεί. Ήθελα στη ζωή μου (και χρησιμοποιώ εξεπίτηδες αόριστο εδώ), να έχω την ευκαιρία να ζήσω κάνοντας τον κύκλο μου, να πραγματώσω τον σκοπό για τον οποίο ήλθα στη γη και όχι να γίνω δέσμια των γιατρών και των διαφόρων διαγνώσεων και διαπιστώσεων που με φορτίζουν με επιπρόσθετα βάρη και υποχρεώσεις από εδώ και μπρος. Ήθελα να έχω μιαν αξιοπρεπή διαβίωση, χωρίς να παραβαρύνω γι' αυτόν τον σκοπό το περιβάλλον και τον περίγυρό μου και να υποχρεώνω τους αγαπημένους μου να με αντιμετωπίζουν σαν "πρόβλημα" αντί για άνθρωπο, σαν όλους τους άλλους. Ήθελα να μπορώ να κάνω όνειρα για το αύριο που ξημερώνει, αντί να σκέφτομαι τι άλλο με περιμένει από εδώ και εμπρός που θα κληθώ να αντιμετωπίσω σε προσωπικό επίπεδο.

Δεν μου χρωστάνε τίποτε οι δικοί μου άνθρωποι να αντιμετωπίζουν τις δικές μου προκλήσεις, όποιες και αν είναι αυτές, γι' αυτό και συχνά κρατώ τους προβληματισμούς μου για τον εαυτό μου και καταφεύγω σε έναν βουβό θρήνο για όλα όσα συμβαίνουν, ενώ προσπαθώ ανάμεσα να διατηρήσω το ηθικό μου ακμαίο και να μην γονατίσω μπροστά στις δυσκολίες. Ήθελα και εγώ να κάνω οικογένεια και παιδιά, μα όσο περνάει ο καιρός μέσα μου νιώθω να απομακρύνεται αυτή η προοπτική, άλλες φορές σαν άμυνα και άλλες μην αντέχοντας στην ιδέα πως η ζωή μου θα περνάει με περισσότερα σύννεφα παρά ήλιο στον ορίζοντα της ψυχής μου. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που όταν οι φίλοι μου τα άτομα με διαβήτη, είναι καλά στη προσωπική τους ζωή και οι σύντροφοί τους δείχνουν πόσο τους αγαπούν και τους στηρίζουν, να τα καμαρώνω και να θέλω πριν από όλα να είναι καλά και να ζήσουν τη ζωή που τους αξίζει μακριά από επιπλοκές και ψυχολογικές επιβαρύνσεις.

"Εσύ είσαι δυνατή, είσαι αισιόδοξη, δεν έχεις ανάγκη...", ακούω συχνά από όσους αντί να βλέπουν εμένα, βλέπουν αυτό που θα ήθελαν να δουν σαν αντικατοπτρισμό αυτού που θα ήθελαν να είναι οι ίδιοι. Ναι, έχω και αυτές τις ιδιότητες μέσα μου, όπως και άλλες λιγότερο ή περισσότερο λειτουργικές. Όμως μέσα μου έχω και αυτόν τον διακαή πόθο να ζήσω σε αυτή τη ζωή όσα την κάνουν να πιστεύεις ότι έζησες και όχι ότι πέρασες σαν λαθρεπιβάτης, μην έχοντας επαφή με το νόημα και τη γλύκα της, γιατί έχει και χαρά μέσα της και ομορφιές ανείπωτες που περιμένουν να τις ανακαλύψεις με ματιά πέραν από τα δεδομένα και γι' αυτό δεν είναι μόνον βάσανα και οικτιρμοί, ούτε Γολγοθάδες και Καιάδες, για όνομα!

Δεν ξέρω αν θα προλάβω, ή αν θα μπορέσω να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα, αυτά τα μικρά και τόσο προσωπικά ζητούμενα που σε κινητοποιούν για να πηγαίνεις παρακάτω. Τουλάχιστον να είμαι ικανή και άξια να κάνω τους γύρω μου να βιώνουν την ευτυχία μέσα από την αλληλεπίδρασή μας και η παρουσία μου στη ζωή τους να έχει, όσο γίνεται, θετικό αντίκτυπο, αυτό θέλω. Για μένα δεν ξέρω τι να ευχηθώ, αφού όσα θεωρούσα δεδομένα, κάθε μέρα ανατρέπονται και καλούμαι να αναπροσαρμόζομαι ανάλογα, όσο και αν αυτό με δυσκολεύει κατά περίπτωση.


Show me the way to your heart, image by Flickr.com

Ή μη τι άλλο, αν είναι θέλημα Θεού, ας μην με βασανίζει εις το διηνεκές, γιατί καλύτερα τότε να με πάρει κοντά του, αν αυτό που ζω δεν είναι πια ζωή που έχει ως χαρακτηριστικό της την αξιοπρέπεια και αυτοτέλεια, γιατί να ζήσω θέλω και όχι να φυτοζωώ φορτωμένη χίλιες δυο έννοιες και βάρη που δεν ξέρω τι συμβόλαιο έχω κάνει με τον "Έξω-από-εδώ" σε κάποια από τις προηγούμενες ζωές μου και τώρα τα έχω φορτωθεί στη καμπούρα μου για όσο ζω και υπάρχω. Αλλιώς, θα το κάνω γαργάρα κι αυτό και θα προσπαθήσω να αντεπεξέλθω με όποιον τρόπο μπορώ και έχω περιθώρια, τι άλλο?

Μαριαλένα, 27/06/2010