Αυτήν την εβδομάδα βίωσα συναισθήματα απόρριψης πολύ έντονα και μοναξιά, πολύ μοναξιά.
Μαχαίρι στη καρδιά μου έμπηξε η επίθεση φίλης η οποία για να καλύψει τα δικά της αδιέξοδα, με κατηγόρησε "ότι δεν κάνω τη δουλειά μου". Λαβώθηκα... ειδικά που για εμένα την "ανάπηρη", η δουλειά είναι απόδειξη ότι μπορώ να είμαι παραγωγική και χρήσιμη, γιατί κάθε μέρα είμαι αντιμέτωπη με τα θέματα της υγείας μου και όσα αυτά συνεπάγονται στην καθημερινότητά μου. Δεν χρειάζεται να τα ξέρει κανείς, γιατί δεν θέλω να προσδιορίζομαι μέσα από αυτά, αλλά μέσα από τη προσπάθεια που συνεχώς καταβάλω για να ανταπεξέρχομαι μέσα από τους περιορισμούς μου στη καθημερινότητά μου τουλάχιστον επαρκώς, γιατί μέχρι εκεί μπορώ πια να φτάσω.
Εύχομαι στον καθένα που κρίνει στους άλλους από θέση "ισχύος", να μην αξιωθεί να αντιμετωπίσει θέματα υγείας που θα τον επαναπροσδιορίσουν ως άνθρωπο, γιατί τότε θα καταλάβει πως να περιμένει από τους άλλους να σηκώσουν τα βάρη του, δεν γίνεται και δεν το λέω ως δικαιολογία, αλλά γιατί το σωστό είναι να αντιλαμβανόμαστε τα όρια του καθενός και όχι να περιμένουμε τη "καλή νεράιδα" ή τον "καλό μαλάκα" καλύτερα, να τους ανακουφίσει από το χάος που όλοι βιώνουμε, λίγο ή πολύ. Άδικο, πολύ άδικο και εγωϊστικό, γιατί ο καθένας μας δεν αντιδρά με τον ίδιο τρόπο, ειδικά όταν δεν ενοχλεί ή παρεμποδίζει ή δεν αποτελεί βάρος για τους γύρω του.
Κι όχι τίποτε άλλο, αυτός ο μήνας ξημέρωσε γεμάτος υποχρεώσεις πέραν από τη δική μου διάθεση απέναντι στα πράγματα. Θα πρέπει να πάω να ξανακαταθέσω τα χαρτιά μου στα ΚΕΠΑ για νέα βεβαίωση αναπηρίας με τη γραφειοκρατία και το τρέξιμο που αυτό συνεπάγεται, να πάω στον οφθαλμίατρο να δω πως εξελίσσεται η κατάσταση των ματιών μου και να κάνω και γενικές εξετάσεις για να συμβουλευθώ τον διαβητολόγο μου για τα περαιτέρω στη ρύθμιση των αιματολογικών μου, ενώ η προσπάθεια που καταβάλλω για καλύτερη ρύθμιση με τον διαβήτη μου είναι καθημερινή και αδιάλειπτη, έστω και αν αισθάνομαι "φουσκωμένη" από τις στεναχώριες και τα άγχη μου το τελευταίο διάστημα.
Σήμερα οδηγούσα και στην επιστροφή από το γραφείο το απόγευμα σκεφτόμουν πως απόψε ήθελα να βρίσκομαι στην αγκαλιά του συντρόφου μου για να απολαύσω μαζί του προσωπικές στιγμές, πράγμα που το είχα και εξακολουθώ να το έχω ανάγκη, να το ζήσω, να το εκφράσω, να το εισπράξω ως άνθρωπος και ως γυναίκα.
Δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω αυτό το συναίσθημα, μοναξιά κατ' επιλογήν ή από ανάγκη, πανάθεμά με?
Αποχώρηση από τη ζωή με όλα μέσα και σιγά σιγά ξανά να ζούμε σε "safe mode", με ελάχιστες στιγμές χαλάρωσης και επαφής με τις πραγματικές μας ανάγκες? Τι στο καλό...! Αδιέξοδα και παρά τις όποιες προθέσεις ή διαθέσεις, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Ζωή που δεν μοιράζεται, είναι ζωή χαμένη ε?
Μεγαλώνουμε και εγκλωβιζόμαστε σε επιλογές ή τώρα πια φαίνεται ξεκάθαρα ποια είναι τα θέλω και οι προτεραιότητές μας τελικά? Βρίσκω διέξοδο στην εθελοντική εργασία, ενάντια σε μια ανούσια πραγματικότητα και σε αστάθμητους παράγοντες, όπως είναι η ανατροπή στην υγεία των υπερήλικων γονέων μου και της έλευσης της κατάθλιψης και της έλλειψης ενδιαφέροντος από την ακμαία μέχρι πρόσφατα, μητέρας μου. Πως να με αφήσει αδιάφορη κάτι τέτοιο, πως να μην με επηρρεάσει ότι την βλέπω να μην προσπαθεί να ορίσει τη ζωή της με όρεξη αντί για απόσυρση και επιστροφή σε νηπιακές συμπεριφορές? Πως να το αντέξω, όταν εγώ η ίδια στερούμαι χαράς, ευτυχίας, ολοκλήρωσης και τα βάρη στη ζωή μου αυξάνονται? Πως μπορώ να πω φτάνει πια, αφήστε με ήσυχη, δεν αντέχω άλλο? Μπορώ να το πω, ή ο Θεός γελάει μαζί μου, αυτή τη φορά σαρκαστικά?
Σήμερα το βράδυ, πριν από λίγο, στο μάθημα χορού που είχαμε με τις υπόλοιπες τσούπρες, για κλείσιμο η δασκάλα μας έπαιξε αυτό το κομμάτι, "Τα κορμιά και τα μαχαίρια" από τη λατρεμένη Ελευθερία Αρβανιτάκη.
Ένιωσα έστω και για λίγο να αφήνομαι στη κυριολεξία στο ρυθμό και στο λίκνισμα και να χορεύω διακτινισμένη έστω και αν κρατιόμουν να κάνω τη χορογραφία "σωστά", ενώ η ψυχή μου πετάριζε ακούγοντας τη μελωδία και χόρευα ενώ τραγουδούσα ταυτόχρονα. Ψυχή μου εσύ βασανισμένη, ψυχή μου εσύ που ζεις μέσα στις απαγορεύσεις και στη πειθαρχία που σου επέβαλαν, για να μην βρεις τη χαρά με τα εγκόσμια, αλλά μέσα από το άφημα σε άλλες διαστάσεις, αν ποτέ το καταφέρεις. Γερνάς καρδούλα μου, μοναχή και ταλαιπωρημένη, ενώ στιγμές σαν κι αυτή, ανάμεσα στις τρελιάρες συμμαθήτριές σου, αισθάνεσαι έστω και για όσο κρατάει ένα τραγούδι, λεύτερη μέσα στην αγγουροσύνη σου και τους αυτοπεριορισμούς σου.
Ενώ μέσα βαθιά μέσα σου, αυτό που λαχταράς είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι, να λαχταράς και να σε λαχταρούν και αυτό που αισθάνεσαι να βρίσκει ανταπόκριση. Αυτό θες και συμβιβάζεσαι με τη μοναξιά σου και ημίμετρα που νομίζεις ότι κάτι γίνεται, χωρίς αγάπη να σε γεμίζει και έρωτα να σε ησυχάζει.
Γαμώτο!
(c) Marialena, 06.03.2015 (Καληνύχτα σας...)
Μαχαίρι στη καρδιά μου έμπηξε η επίθεση φίλης η οποία για να καλύψει τα δικά της αδιέξοδα, με κατηγόρησε "ότι δεν κάνω τη δουλειά μου". Λαβώθηκα... ειδικά που για εμένα την "ανάπηρη", η δουλειά είναι απόδειξη ότι μπορώ να είμαι παραγωγική και χρήσιμη, γιατί κάθε μέρα είμαι αντιμέτωπη με τα θέματα της υγείας μου και όσα αυτά συνεπάγονται στην καθημερινότητά μου. Δεν χρειάζεται να τα ξέρει κανείς, γιατί δεν θέλω να προσδιορίζομαι μέσα από αυτά, αλλά μέσα από τη προσπάθεια που συνεχώς καταβάλω για να ανταπεξέρχομαι μέσα από τους περιορισμούς μου στη καθημερινότητά μου τουλάχιστον επαρκώς, γιατί μέχρι εκεί μπορώ πια να φτάσω.
Εύχομαι στον καθένα που κρίνει στους άλλους από θέση "ισχύος", να μην αξιωθεί να αντιμετωπίσει θέματα υγείας που θα τον επαναπροσδιορίσουν ως άνθρωπο, γιατί τότε θα καταλάβει πως να περιμένει από τους άλλους να σηκώσουν τα βάρη του, δεν γίνεται και δεν το λέω ως δικαιολογία, αλλά γιατί το σωστό είναι να αντιλαμβανόμαστε τα όρια του καθενός και όχι να περιμένουμε τη "καλή νεράιδα" ή τον "καλό μαλάκα" καλύτερα, να τους ανακουφίσει από το χάος που όλοι βιώνουμε, λίγο ή πολύ. Άδικο, πολύ άδικο και εγωϊστικό, γιατί ο καθένας μας δεν αντιδρά με τον ίδιο τρόπο, ειδικά όταν δεν ενοχλεί ή παρεμποδίζει ή δεν αποτελεί βάρος για τους γύρω του.
Κι όχι τίποτε άλλο, αυτός ο μήνας ξημέρωσε γεμάτος υποχρεώσεις πέραν από τη δική μου διάθεση απέναντι στα πράγματα. Θα πρέπει να πάω να ξανακαταθέσω τα χαρτιά μου στα ΚΕΠΑ για νέα βεβαίωση αναπηρίας με τη γραφειοκρατία και το τρέξιμο που αυτό συνεπάγεται, να πάω στον οφθαλμίατρο να δω πως εξελίσσεται η κατάσταση των ματιών μου και να κάνω και γενικές εξετάσεις για να συμβουλευθώ τον διαβητολόγο μου για τα περαιτέρω στη ρύθμιση των αιματολογικών μου, ενώ η προσπάθεια που καταβάλλω για καλύτερη ρύθμιση με τον διαβήτη μου είναι καθημερινή και αδιάλειπτη, έστω και αν αισθάνομαι "φουσκωμένη" από τις στεναχώριες και τα άγχη μου το τελευταίο διάστημα.
Σήμερα οδηγούσα και στην επιστροφή από το γραφείο το απόγευμα σκεφτόμουν πως απόψε ήθελα να βρίσκομαι στην αγκαλιά του συντρόφου μου για να απολαύσω μαζί του προσωπικές στιγμές, πράγμα που το είχα και εξακολουθώ να το έχω ανάγκη, να το ζήσω, να το εκφράσω, να το εισπράξω ως άνθρωπος και ως γυναίκα.
Δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω αυτό το συναίσθημα, μοναξιά κατ' επιλογήν ή από ανάγκη, πανάθεμά με?
Αποχώρηση από τη ζωή με όλα μέσα και σιγά σιγά ξανά να ζούμε σε "safe mode", με ελάχιστες στιγμές χαλάρωσης και επαφής με τις πραγματικές μας ανάγκες? Τι στο καλό...! Αδιέξοδα και παρά τις όποιες προθέσεις ή διαθέσεις, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Ζωή που δεν μοιράζεται, είναι ζωή χαμένη ε?
Μεγαλώνουμε και εγκλωβιζόμαστε σε επιλογές ή τώρα πια φαίνεται ξεκάθαρα ποια είναι τα θέλω και οι προτεραιότητές μας τελικά? Βρίσκω διέξοδο στην εθελοντική εργασία, ενάντια σε μια ανούσια πραγματικότητα και σε αστάθμητους παράγοντες, όπως είναι η ανατροπή στην υγεία των υπερήλικων γονέων μου και της έλευσης της κατάθλιψης και της έλλειψης ενδιαφέροντος από την ακμαία μέχρι πρόσφατα, μητέρας μου. Πως να με αφήσει αδιάφορη κάτι τέτοιο, πως να μην με επηρρεάσει ότι την βλέπω να μην προσπαθεί να ορίσει τη ζωή της με όρεξη αντί για απόσυρση και επιστροφή σε νηπιακές συμπεριφορές? Πως να το αντέξω, όταν εγώ η ίδια στερούμαι χαράς, ευτυχίας, ολοκλήρωσης και τα βάρη στη ζωή μου αυξάνονται? Πως μπορώ να πω φτάνει πια, αφήστε με ήσυχη, δεν αντέχω άλλο? Μπορώ να το πω, ή ο Θεός γελάει μαζί μου, αυτή τη φορά σαρκαστικά?
Σήμερα το βράδυ, πριν από λίγο, στο μάθημα χορού που είχαμε με τις υπόλοιπες τσούπρες, για κλείσιμο η δασκάλα μας έπαιξε αυτό το κομμάτι, "Τα κορμιά και τα μαχαίρια" από τη λατρεμένη Ελευθερία Αρβανιτάκη.
Ένιωσα έστω και για λίγο να αφήνομαι στη κυριολεξία στο ρυθμό και στο λίκνισμα και να χορεύω διακτινισμένη έστω και αν κρατιόμουν να κάνω τη χορογραφία "σωστά", ενώ η ψυχή μου πετάριζε ακούγοντας τη μελωδία και χόρευα ενώ τραγουδούσα ταυτόχρονα. Ψυχή μου εσύ βασανισμένη, ψυχή μου εσύ που ζεις μέσα στις απαγορεύσεις και στη πειθαρχία που σου επέβαλαν, για να μην βρεις τη χαρά με τα εγκόσμια, αλλά μέσα από το άφημα σε άλλες διαστάσεις, αν ποτέ το καταφέρεις. Γερνάς καρδούλα μου, μοναχή και ταλαιπωρημένη, ενώ στιγμές σαν κι αυτή, ανάμεσα στις τρελιάρες συμμαθήτριές σου, αισθάνεσαι έστω και για όσο κρατάει ένα τραγούδι, λεύτερη μέσα στην αγγουροσύνη σου και τους αυτοπεριορισμούς σου.
Ενώ μέσα βαθιά μέσα σου, αυτό που λαχταράς είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι, να λαχταράς και να σε λαχταρούν και αυτό που αισθάνεσαι να βρίσκει ανταπόκριση. Αυτό θες και συμβιβάζεσαι με τη μοναξιά σου και ημίμετρα που νομίζεις ότι κάτι γίνεται, χωρίς αγάπη να σε γεμίζει και έρωτα να σε ησυχάζει.
Γαμώτο!
(c) Marialena, 06.03.2015 (Καληνύχτα σας...)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου