Μια Αγάπη Μικρή

Αισθάνομαι πως χρονιάρες μέρες πλησιάζουν και η Αγάπη δείχνει το αληθινό της πρόσωπο. Η Αγάπη μοιάζει με ένα σκέπασμα, άλλοτε μακρύ και ζεστό που νιώθεις ότι χάνεσαι μέσα του κι άλλοτε κοντό, μικρό και άβολο, που όσο και να το τραβάς, δε  φτάνει για να σε ζεστάνει.

 Big Hugs by www.sodahead.com

Γι' αυτή την Αγάπη τη μικρή, θέλω να μιλήσω, να αναμετρηθώ μαζί της. Γιατί φανερώνεται όταν θες να ξεφύγεις από τα βολικά σου όρια και σου λέει "σιγά σιγά, με το μαλακό", ενώ εσύ θες να κάνεις την υπέρβαση και να βρεθείς αντιμέτωπος με τον φόβο σου. Θες να γίνεις η κουβέρτα που τυλίγει, ή η κουρτίνα που ανεμίζει για να αφήνει τον καθαρό αέρα σε μια σχέση να περνάει, αντί για το διακοσμητικό βάζο που θα ήθελαν κάποιοι, ή εσύ επιτρέπεις να γίνεσαι για να σ' "αγαπάνε".

Για το "πως κάνεις έτσι", όταν αυτή η Αγάπη η μικρή, δεν φτάνει για να κάνει τις σημαντικές στιγμές, ακόμα πιο σημαντικές με το να πάψει να μπαίνει ανάμεσά τους, για να τις φέρει στα μέτρα της. Ακόμα κι όταν μιλάς, αλλά οι λέξεις δεν φτάνουν σε αυτή την Αγάπη τη μικρή να τη μεγαλώσουν, να τη ζεστάνουν, να τη κάνουν να γίνει Αυτάρκτης και Αυτεξούσια, να την Ελευθερώσουν.

Γιατί για μια Αγάπη μικρή, που ταυτιζόμαστε, βολευόμαστε και γινόμαστε κομμάτι της. Γιατί να ζήσουμε μιαν Αγάπη μεγάλη, γιατί να βγούμε από τον εγωϊστικό μας εαυτό, όταν θεωρούμε ότι τα έχουμε όλα κλεισμένα και τακτοποιημένα σε κάθε τι μικρό μέσα μας? Μικροί άνθρωποι, μικρά συναισθήματα, μικρές Αγάπες, μεγάλα ψέμματα κι απάτες, ψευδαισθήσεις και αυταπάτες.

Ίσως να αναμετριέμαι ξανά με τον Διάβολο, όταν αυτές τις γιορτές, για μια ακόμα φορά, ήλπιζα, ήθελα και ποθούσα την πολυπόθητη ηρεμία, για να ζήσω το πνεύμα των ημερών. Αυτή την αίσθηση, ότι έρχονται μέρες γιορτής και τις ζεις με τους αγαπημένους σου, με τους ανθρώπους που αξίζει να τις ζεις, που μια ακόμα ημέρα μαζί τους χρωματίζεται διαφορετικά, εξαιτίας της αίσθησης της ημέρας. Τέτοιες μέρες δεν είναι πολλές, είναι λίγες και αξιομνημόνευτες, ειδικά για όλους εμάς που μας τρώει η ανταπόκριση στα υπερβολικά, συχνά, θέλω της κάθε ημέρας. Ειδικά για εμάς, που η θέα ενός στολισμένου δέντρου μας κάνει να χαμογελάμε νοσταλγικά, αναπολώντας τα παιδικά χρόνια που η μαγεία έλαμπε στα λαμπιόνια του δέντρου, στον φουσκωτό Άγιο Βασίλη και τη φάτνη κάτω από το δέντρο. Τότε που οι ημέρες είχαν χρώμα, είχαν νόημα και έμοιαζαν με παραμύθι στα παιδικά μας μάτια. 

Τώρα, οι σωλήνες με τα λαμπάκια led φωτίζουν το μπαλκόνι, για να σπάνε περισσότερο το σκοτάδι της χειμωνιάτικης νύχτας, ενώ το σπίτι στέκει βουβό. Τα όνειρα ταξιδεύουν σε μνήμες και επιθυμίες ανείπωτες, εικονικές και πραγματικές, χαμένες στο χρόνο και στη φαντασία. Τα δώρα δίνονται για να δώσουν χαρά στους άλλους, αλλά δεν λαχταράς πια, ούτε τα κάλαντα, ούτε τη Παραμονή των Χριστουγέννων και τρέμεις τη Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, που αν δεν υπάρχει ένταση στο σπίτι (πόσες φορές...), θα ανταλλάξεις φιλιά και ευχές, ενώ η καρδιά θα σφίγγεται για να μην φωνάξει: "Θέλω τη ζωή μου πίσω, θέλω τα όνειρα να είναι δικά μου, θέλω να μην πονάω άλλο πια...", αλλά θα σωπάσεις, όπως πάντα. Θα αφήσεις το βλέμμα να χαθεί στον αττικό ουρανό, θα γίνει η αλλαγή του χρόνου, θα κρατάς τα γούρια σου στο χέρι και στο τέλος θα ξαπλώσεις αγκαλιά με τον ροζ κούνελό σου, για να σου κρατάει συντροφιά και για να ακούει τα παραπονάκια σου ή τα μυξοκλάμματά σου μέχρι να αποκοιμηθείς.

Κι έπειτα θα ανταλλάσσεις ευχές με φίλους και γνωστούς, θα κρυφοκοιτάς τις στιγμές που ζουν ή δεν ζουν, θα δεις πρόσωπα χαρούμενα,  φωτεινά, λαμπερά, πρόσωπα σχηματισμένα με αισθήματα, με αγκαλιές και φιλιά, με γιορτινή διάθεση, θα ανταλλάξετε ευχές, γιατί το καλό χρειάζεται να ενδυναμώνεται και να φτάνει μέχρι εκεί που η σκέψη σου κατευθύνει τις ευχές. Χαίρεσαι για τις χαρές τους, χαίρεσαι για την ευτυχία τους, χαίρεσαι για το θάρρος και το κουράγιο τους, την ανθρώπινη διάσταση που δείχνουν να έχουν και αντεύχεσαι. Γιορτάζεις με τη γιορτή τους, καμαρώνεις τα παιδιά τους, θαυμάζεις τις οικογένειές τους, προσεύχεσαι για την υγεία τους.

Και παίρνεις τον ταρανδούλη σου αγκαλιά και παίζεις κουκλοθέατρο με τη σκυλίτσα σου που σε κοιτά έτοιμη να αρπάξει το κουκλί και να το βάλει στη κρυψώνα της, κάνοντάς το δικό της! Και τη χαϊδεύεις, για να νιώσεις κάτι οικείο στο άγγιγμά σου, γιατί ξέρεις πως είναι δώρο θεού που υπάρχει τέτοιες μέρες στη ζωή σου και σε αγαπάει γι' αυτό που είσαι, για εκείνη και αυτό που είναι εκείνη για σένα. 

Όχι, δεν θες πολλά αυτές τις ημέρες, μονάχα λίγη ηρεμία, που σαν άλλη κινέζικη πορσελάνη τη κρατάς στα δυο χέρια και περπατάς πάνω στο τεντωμένο σχοινί της αυτολύπησης σε συνδιασμό με την ακατανόητη στους άλλους, συμπεριφορά σου. Δε μιλάς πολύ, η ματιά σου ταξιδεύει, η καρδιά χτυπάει, θυμάται, σκέφτεται, ποθεί και φλέγεται, μόνο για να σβήσει με συνοπτικές διαδικασίες και να μπει πάλι σε "ασφαλή λειτουργία". Έλα μωρέ πως κάνεις έτσι, δυο μέρες είναι θα περάσουν. Εσύ δεν θα πας πουθενά? Και δεν τολμάς να πεις, "θα έκανα τα πάντα να είμαστε μαζί, αλλά αφού δεν το θες, τι να σε κάνω...". Σηκώνεις τους ώμους σε απόγνωση και σφίγγεις τα χείλη.  Έλα μωρέ πως κάνεις έτσι, 12 μέρες είναι θα περάσουν και μετά θα αρχίσουν πάλι τα καλέσματα και οι κοινωνικές υποχρεώσεις και θα ξεχαστείς από αυτό που έζησες, άλλωστε μόνον εσύ το ξέρεις, ποιον άλλον τον νοιάζει και τον αφορά?

Ουφ, θα περάσουν οι μέρες, θα γυρίσεις στη ρουτίνα της καθημερινότητας, ένα χρόνο μετά ημερολογιακά και μέσα στις κρύες μέρες θα σκέφτεσαι πως πέρασες και δεν θα το ομολογείς ούτε στον εαυτό σου. Φτάνουν οι διηγήσεις των άλλων, φτάνουν οι εντυπώσεις που μοιραστήκατε. Η σιωπή είναι χρυσός. Το "οικογενειακά" καλύπτει τις περιγραφές, έστω και αν αισθανόσουν σαν ξερόκλαδα στον άνεμο, μέσα στη δική σου ζώνη του λυκόφωτος. Αν κερδίσεις το φλουρί της πίτας, θα το θεωρήσεις σημάδι καλοτυχίας, άσχετα που ο προηγούμενος χρόνος σου άλλαξε τα φώτα. Άσχετα που η Αγάπη που νιώθεις, είναι αντικείμενο κοπτοραπτικής και φασόν, γιατί και τι έγινε?

Αυτή η Αγάπη η μικρή, η απείθαρχη, η απροκάλυπτη, η βασανιστική, σαν τα καλλικατζαράκια των παραμυθιών που βγαίνουν από τα έγκατα και παιδεύουν τους ανθρώπους με τις σκανταλιές τους, μέχρι να γίνει ο αγιασμός των υδάτων τα Φώτα και να ξαναμπούν στα λαγούμια τους μέχρι του Χρόνου. Θα σβήσουν τα λαμπιόνια, θα μαζευτούν ξανά στις κούτες στην αποθήκη τα στολίδια και εσύ θα προσπαθείς να μαζέψεις τη ζωή σου που δεν μαζεύεται με τίποτα!

Χρόνια Πολλά, Υγεία, Ευτυχία, Προκοπή και Χαρά σε όλους σας, μικρούς και μεγάλους!

Καλές Γιορτές με Αγάπη!

(c) Marialena, 8/12/2014 (the rest is history) 

Η Επιστροφή

Το Κάστρο του Πλαταμώνα, 

photo by Marialena, 28.10.2014

Επέστρεψα πριν από λίγο σπίτι, μετά από μια τετραήμερη ανάπαυλα. Αυτή είναι η τελευταία φωτογραφία του Κάστρου του Πλαταμώνα που τράβηξα με το κινητό, όταν ξύπνησα το πρωί και ετοιμαζόμουν να φύγω από το ξενοδοχείο. Για τέσσερις ημέρες το Κάστρο ήταν η πρώτη και η τελευταία εικόνα που αντίκρυζα κάθε πρωί και βράδυ, ένας έρωτας, για μένα, διαρκείας, που με έκανε να νιώσω νοσταλγία και να μου ξυπνήσει θύμησες από πρόσωπα, μέρη και στιγμές που έχω ζήσει στην απεραντοσύνη του και που λαχταρώ ακόμα να ζήσω...

Στη διάρκεια του ταξιδίου από τη Μακεδονία ως την Αθήνα, είχα φορτώσει στο κινητό και άκουγα μουσικές που ανακάλυψα πρόσφατα και ήδη ομολογώ πως λατρεύω, γι' αυτό και τις άκουγα ξανά και ξανά, όσο ταξιδεύαμε, ειδικά όταν έπεφτε το σκοτάδι. Μια από αυτές έρχεται από την λατρεμένη μου Toni Braxton που μαζί με τον Babyface έφτιαξαν ένα εκπληκτικό rnb άλμπουμ, το "Love, marriage and divorce". Πέραν από τις υπέροχες μελωδίες και τις ερμηνείες που δεν αφήνουν αδιάφορο έναν λάτρη της μαύρης μουσικής, όσο το άκουγα, στεκόμουν πια στους στίχους και στα μηνύματα που εξέπεμπαν στους ακροατές.

Παρόλο που δεν έχω περάσει τη διαδικασία έρωτα, γάμου  και διαζυγίου και εύχομαι να μην μου προκύψει στη ζωή μου, αν και εφόσον, μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ τι φανερώνονταν πίσω από τις λέξεις. Πήρα ασυνείδητα το ρόλο του ανθρώπου που περνάει από αυτές τις διαδικασίες, για να φτάσει μοιραία, να ζήσει τη ζωή μετά και ομολογώ πως κάθε φορά που άκουγα, ακόμα πιο προσεκτικά, τα τραγούδια του άλμπουμ, βυθιζόμουν λίγο περισσότερο στη θλίψη του αδιεξόδου στις προσωπικές σχέσεις, όσο αφηρημένο αν ακούγεται αυτό, αλλά ένιωσα τι σημαίνει να απομακρύνεσαι στη σχέση σου, να βρίσκεις δικαιολογίες για να διαλύσεις έναν δεσμό, να χρησιμοποιείς την απιστία ως μοχλό αποσυμπίεσης τάχα, να προσπαθείς να τα ξαναβρείς και στο τέλος ο καθένας να παίρνει το δρόμο του, μετά από αυτό το συναισθηματικό τρενάκι του τρόμου, όπως λέει και το ομώνυμο τραγούδι που επέλεξα απόψε να ντύσει αυτές μου τις σκέψεις.

Η αίσθηση που κυριαρχούσε μέσα μου ήταν αυτή της θλίψης, γι' αυτό και μέσα σε ένα πούλμαν με γνωστούς και φίλους, πέραν από το χιούμορ ή των κοινωνικών συζητήσεων, υπήρχαν στιγμές που χανόμουν μέσα στα τραγούδια που άκουγα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι κάνει έναν άνθρωπο να παραδώσει τα όπλα σε μια σχέση, να ακρωτηριαστεί συναισθηματικά, να μην μπορεί πια να ζήσει φυσιολογικά, όσο και αν το θέλει ή το πιστεύει, γιατί αυτά που τον διακατέχουν ως άνθρωπο, τον ορίζουν και ως χαρακτήρα.

 

Ένιωσα ξανά αυτή τη μοναξιά τη δυσβάσταχτη, που νιώθεις όταν η αγάπη δεν ζεσταίνει πια τη καρδιά όπως μέχρι πριν από λίγο καιρό, όταν δεν δίνεις πια αυτό που ξεπηδούσε απ' τη ψυχή, την έλλειψη επικοινωνίας, το "μάγκωμα", τις προσδοκίες που θες να επιβεβαιώνονται μέσα από τη προβολή στον άνθρωπό σου, τα συναισθήματα να σε πλημμυρίζουν και να μπορείς να τα εκφράσεις ανερυθρίαστα προς τον σύντροφό σου και βυθίστηκα ακόμα περισσότερο σε περίσκεψη. Από τη μια αναπολούσα αυτά που κάποτε έζησα μαζί με ανθρώπους που εδώ και χρόνια κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου και σκεπτόμουν τι θα έκανα αν είχα την ευκαιρία να τα ξαναζήσω μαζί τους στο παρόν και από την άλλη, με τύλιγε το κρύο από την ευγενική, πλην απόμακρη, λόγω απωθημένων ή ανεκπλήρωτων θέλω, που εισέπραττα ή να τολμήσω να πω, ότι εξέπεμπα.

Συγκλονίστηκα όταν επιστρέφοντας από τη Χερσόνησο του Άθω χθες, περνούσαμε από τον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης και μου ερχόταν στο νου, οι αγαπημένοι μου άνθρωποι εκεί. Ήθελα να έχω την ευκαιρία να τους ξαναδώ, να τους αγκαλιάσω, να τους φιλήσω, να τους πω πόσο μου έχουν λείψει από τότε που τελευταία ιδωθήκαμε, όταν τέτοια εποχή, έβρισκα την ευκαιρία να πάω να τους δω και να περάσω λίγες ημέρες μαζί τους. Να τους πω πόσο τους αγαπάω και πόσο μου λείπουν από τη ζωή μου, όταν πια αρκούμαστε στη γραπτή επικοινωνία όταν μπορούμε και έχουμε το χρόνο.

God knows I didn't mean to hurt you, I didn't mean to break your heart, λέει το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου και γυρίζει στο μυαλό μου συνέχεια. Αναρωτιέμαι ξανά, αν ποτέ θα αξιωθώ να αγαπήσω και να αγαπηθώ από έναν άνδρα που θα είναι ικανός και θα θέλει να με καλύψει συναισθηματικά, να είναι ο σύντροφος, ο φίλος, ο εραστής, ο σύζυγος, ο συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης στη κοινή μας ζωή. Μεγάλες κουβέντες λέω μου φαίνεται και όταν το αντικρύζω, το σέβομαι, το εκτιμώ αλλά και μπαίνω στη σύγκριση με τις δικές μου επιλογές και τότε μετά λύπης μου, βγαίνω χαμένη...

Αυτόν τον καιρό, υπάρχουν πράγματα στη ζωή μου που περιμένουν να διευθετηθούν με τη δική μου ανάληψη ευθυνών, όπως και αντίστοιχα υπάρχουν πράγματα που υφίστανται ή αργοπεθαίνουν πέραν από τη δική μου θέληση ή διάθεση, αλλά στέκω ως μάρτυς στην εξέλιξή τους. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι απλά "δεν ενδιαφέρομαι", αλλά αν και φαίνεται ότι έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά, δεν είναι έτσι. Στα ζητήματα της καρδιάς, είμαι γυναίκα και όσο και το δυναμικό μου προφίλ, επισκιάζει άλλες πλευρές του χαρακτήρα μου, πιο εσωστρεφείς, δεν παύω να νιώθω και να εκφράζομαι έτσι και όχι σαν τον Ζούπερμαν ή τον Οδυσσέα Ανδρούτσο με το σπαθί, που θα ήθελαν μερικοί να είμαι, αλλά λυπάμαι πολύ, δεν θέλω να γίνω για να αισθάνονται αυτοί καλά με την δική τους προβολή στο πρόσωπό μου.

Εισπράττω πια ότι κοινωνικά οι άλλοι προσφεύγουν σε μένα γιατί τους δημιουργώ αισθήματα εμπιστοσύνης και ίσως έχει φτάσει η εποχή που προβάλλεται ισχυρά κάτι τέτοιο, όμως δεν κρύβω ότι αισθάνομαι ως άλλη Ιφιγένεια εν Αυλίδι, όταν πέραν από τη κοινωνική δράση, αυτό που θέλω να είμαι είναι ένας δοτικός άνθρωπος, με αισθήματα που περιμένουν να εκφραστούν, σαν ένα πυροτέχνημα που σκάει καταμεσής ενός σκοτεινού ουρανού, αλλά θέλουν να πέσουν στη γη και να φυτρώσουν, να ανθίσουν, να αναπτυχθούν. Είναι ωραίο να προσφεύγουν οι άλλοι σε σένα, γιατί αναγνωρίζουν πράγματα που τους κάνουν να νιώθουν καλά, όμως ο ρόλος της Καγκελαρίου της Γερμανίας, δεν είναι αυτό που με ικανοποιεί και με εκφράζει, όταν μέσα μου σπαρταράω να νιώσω τη ζεστασιά της ανθρώπινης επαφής, του χτισίματος της εμπιστοσύνης, της ηθικής και ψυχολογικής στήριξης. 

Άραγε υπάρχει αυτός που θα μπορέσει να αντέξει μια γυναίκα στα 40+ της, ολίγον χύμα στο κύμα πια, με μεγάλες ευαισθησίες, με ακόμα μεγαλύτερη παρόρμηση και φιλότιμο, με όρεξη για ζωή, με μια χρόνια πάθηση που την κάνει εγκρατή και ανασφαλή για το μέλλον, αλλά που αυτό που θέλει είναι να αγαπά με όλη της τη ψυχή, να σέβεται, να αναγνωρίζει και να θαυμάζει αυτόν που θα την εκτιμήσει, θα την αγαπήσει, θα της προσφέρει την οικογένεια που ποθεί να φτιάξει μαζί του, πριν να είναι αργά να ζήσουν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους μαζί? Τη Μαριαλένα που προτιμά την ειλικρίνεια από ένα ωραίο ψέμα, την συντροφικότητα από τη κοσμική ζωή, τον εθελοντισμό από τον κωλοεγωϊσμό των ξετσίποτων, τον πνευματισμό από την κεκοιμημένη συνείδηση, το χαμόγελο από τη γκρίνια, τη μοναχικότητα από τις αδιέξοδες σχέσεις. Ίσως κουβέντα να κάνουμε, ποιος το ξέρει?

Marialena, 28.10.2014 (Because the Truth is out there...)

Φύγε μακρυά...

Εγώ είμαι πάλι. Δεν έχω άλλο τρόπο να τα πω, αν δεν τα γράψω, δεν γίνεται διαφορετικά, ειδικά απόψε, ειδικά αυτό το διάστημα.

Σκεφτόμουν ότι κοντά 20 χρόνια πριν, τα ίδια έκανα πάλι, όταν δεν είχα άλλον τρόπο να αντιμετωπίσω τις κλεισομάρες μου. Νοέμβρης 1995, νομίζω ήταν, τότε που σχεδόν δεν έβλεπα μετά τα λέιζερ, αλλά έβρισκα καταφύγιο στο να βάφω τα τάσια του αυτοκινήτου μου, τότε. Καθισμένη σε ένα χαλάκι στην αυλή, να έχω ένα πινέλο και να βάζω χρώμα στα τάσια που ήθελαν βάψιμο.

Ένα πρόβατο για σφαγή, αυτό ήμουν, αλλά δεν το είχα καταλάβει. Πήγα εθελούσια στο βωμό. Ναι, γλύτωσαν τα μάτια από χειρότερα, έμεινε όμως η αναπηρία, μέχρι και σήμερα. Δεν έχει σημασία που το συνήθισα, που στραπακλωνόμουν στα σκαλιά, γιατί δεν έβλεπα τα σκαλοπάτια πια, που δεν διέκρινα το βράδυ στο μισοσκόταδο και έπρεπε να αρχίσω να ψηλαφίζω για να μην σκουντουφλάω συνέχεια, όπως και έγινε.

Άλλαξε και το βήμα μου, βάρυνε, τα πόδια εξερευνούν πια πρώτα και μετά τα μάτια, άλλαξε και ο τρόπος που βλέπω γύρω μου, τώρα πια πιο περιορισμένα. Δεν άλλαξε το "ταξίδεμα" στον ορίζοντα, η ενατένιση του ουρανού, τα σύννεφα, τα δέντρα, τα χρώματα του ουρανού, οι σταθερές μου όσο βλέπω. Η ευγνωμοσύνη ότι είμαι ζωντανή και μπορώ και συνδέομαι με το περιβάλλον κατ' αυτόν τον τρόπο.

12 Ιουνίου. Πάμε για χειρουργίο, πάλι στο μάτι. Στο ευαίσθητο, στο ζαβούλι μου, σ' αυτό που παλεύει κόντρα στους νόμους της φύσης και τον χρόνο για μην εγκαταλείψει τη προσπάθεια να βλέπει, όσο μπορεί. Τώρα πια βλέπει ελάχιστα, αποσπασματικά, μέσα από φίλτρο του θολωμένου φακού του. Είμαι αποφασισμένη και ας φοβάμαι. Δεν έχω άλλη επιλογή, να του δώσω το φιλί της ζωής, να δει ξανά, να μην κυκλοφορώ σαν τη θείτσα, να μην γυρίζω το κεφάλι δεξιά, γιατί αριστερά δεν βλέπει.

Να αλλάξει ο φακός, να γίνει και έγχυση αζώτου, να κολλήσει ο αμφιβληστροειδής. Δεν ρώτησα ακόμα αν θα ξαναγίνει η ίδια κατάσταση. Το "δώρο" θα είναι η πρεσβυωπία. Από τώρα γαμώτο? Σκάσε και κολύμπα. Το ένα μάτι θα θέλει γυαλιά για κοντά, το άλλο όχι. Να δω πως θα διαβάζω το κινητό μετά την επέμβαση. Τι θα γίνει και το άλλο μάτι, το "καλό". Πότε θα καταπέσει και εκείνο για να γίνει και εκεί η αλλαγή φακού, να τελειώνουμε με αυτό το πράγμα επιτέλους? Πέντε χρόνια από τη ζωή μου ζω με τη μελαγχολία του καταρράκτη. Τα καλύτερά μου χρόνια, ίσως... λέω, μια μελαγχολία που δεν περνάει, όσο και αν κάνω τον κλόουν, όσο και αν προσπαθώ να χαλαρώσω και να ζήσω το σήμερα, δεν περνάει. Είναι εκεί, κολλημένη στο δέρμα και το υποσυνείδητό μου.

Αυτή τη φορά, βρήκα καταφύγιο στο να σφίγγω τις βίδες στο μηχανάκι μου. Το αυτοκίνητο, δεν το αγγίζω πια, δεν μου έχω εμπιστοσύνη να οδηγώ σε συνθήκες δύσκολες, δεν με βοηθούν τα μάτια μου και έτσι άρχισα να καταλαβαίνω τι περνάνε οι μεγάλοι άνθρωποι που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μένα. Προχθές επιχείρησα να δω και μια ταινία στη τηλεόραση μετά από καιρό και αποκοιμιώμουν, γιατί δεν έβλεπε το μάτι, να πάει το σήμα στον εγκέφαλο να μείνει ξύπνιος...

Το λιμανάκι μου, να φροντίζω τις προεκτάσεις του εαυτού μου, για να βρω λίγη χαρά, λίγη ικανοποίηση ότι δεν ακυρώνομαι σαν άνθρωπος μέσα από τις δοκιμασίες. Το υλικό μέσον κι εγώ, η εξανθρώπιση, η προβολή των συναισθημάτων πάνω σε ένα χρηστικό αντικείμενο, γιατί σε μένα πάντα φέρομαι αυστηρά, γιατί έτσι έχω μάθει να με μεταχειρίζομαι. No mercy, έτσι ακριβώς. Θέλω να βρω και το εγχειρίδιο επισκευής της μηχανής, μπας και καταφέρω να κάνω τον Κύρο Γρανάζη και τα χέρια μου δώσουν, αυτό το "κάτι" που με κάνει να λέω: "μπράβο ρε Μαριαλένα, τα κατάφερες! Το μηχανάκι τώρα δεν τρίζει..."

Και στο ενδιάμεσο του αυτομαστιγώματος, οι ζωές των άλλων, ταινίες φυλαγμένες που περίμεναν την ώρα τους για να τις δω στην οθόνη του υπολογιστή. Τα παράλληλα σύμπαντα που μέσα από αυτά ζω σε προβολή, σε αντιπαραβολή με το δικό μου καύκαλο της χελώνας. Είδα αρκετές ταινίες τελευταία, με αιχμαλώτισε το Labor Day με την Kate Winslet και τον Josh Brolin, όπως και το The Book Thief με τους Geoffrey Rush και Emily Watson που λατρεύω. Τι ταινίες! Πως το συναίσθημα εξυφαίνεται μέσα από τις δυσκολίες, η ανθρωπιά ξεπηδά εκεί που η αγριότητα οργιάζει, πως η αγάπη φανερώνεται μέσα από καρδιές που μπορούν να την εκφράσουν! Τι να πω!

Θέλω να αρχίσω και διατροφή ξανά, να ξεφουσκώσω λίγο από τα άγχη και τις αγωνίες μου. Μετά την επέμβαση και την ανάρρωση, οπωσδήποτε. Νιώθω ότι έχω χάσει την εικόνα του εαυτού μου, δεν είμαι στα πάνω μου, δεν αισθάνομαι καλά με το σώμα μου. Έχω καταπνίξει και την ερωτική επιθυμία, γιατί μέσα μου κυριαρχεί η ανάγκη για εσωστρέφεια, δεν αισθάνομαι ερωτική εγώ η ίδια και έχω μπει σε safe mode, πράγμα που με εξυπηρετεί ή με βολεύει, για πόσο δεν ξέρω, αλλά όπως το βλέπω, για αρκετό διάστημα. Η ερωτική έκφραση, η ανάγκη επικοινωνίας, της άδηλης, της μη λεκτικής, δεν είναι ανάγκη να εκφράζεται μόνο από το σεξ. Ποτέ δεν το πίστευα αυτό και δεν το εφάρμοζα. Σεξ κάνουν οι άνδρες για εκτόνωση των ορμονών τους σωματικά, εγώ τι στο καλό να θέλω, εκτός από τρυφερότητα και ηρεμία, που πανάθεμά με, αν αρκεί και καλύπτει έναν άνδρα!

Γι' αυτό θα ήθελα να δώσω το κλειδί της ελευθερίας στον σύντροφό μου, που μάλλον το έχει πάρει από μόνος του και να βρει τη χαρά, την ανεμελιά ή την κάλυψη των αναγκών του σε προσωπικό επίπεδο, εκεί που δύνανται να του τα παρέχουν. Θα ήθελα να ήμουν νέα, όμορφη, υγιής και διαθέσιμη, αλλά δεν είμαι πια. Θέλω και εγώ τα πράγματα σε ένα άλλο επίπεδο. Όσο βουτάω μέσα μου και ψυχαναλύομαι, τόσο αναζητώ το παρακάτω, το επόμενο επίπεδο συνειδητότητας, δεν μπορώ πια τα φρου φρου και αρώματα, το να περνάει ο χρόνος δίχως νόημα και δίχως προορισμό, έστω και αν αυτό σημαίνει ότι θέτω εαυτόν εκτός νυμφώνος, εκτός παιχνιδιού, εκτός πραγματικότητας.

Θα ήθελα να ήθελε να μοιραζόμαστε περισσότερες στιγμές μεταξύ μας, σαν ζευγάρι και όχι σαν φιλαράκια, γιατί δεν αντέχει τις δικές μου προκλήσεις. Ανθρώπινο, το κατανοώ, ίσως στη θέση του και εγώ το ίδιο να έκανα, να κρατούσα τις αποστάσεις μου, από μια κατάσταση που δεν ξέρεις πως να φερθείς. Αγαπάμε ο καθένας με τον τρόπο του, αλλά αυτό μάλλον δεν είναι αρκετό για να μας κάνει να είμαστε ΜΑΖΙ και όχι μαζί κοινωνικά και γιατί μας αρέσουν κοινές δραστηριότητες και ασχολίες.

Δεν ξέρω, μάλλον έφτασα στο σημείο να μην ελπίζω ότι η ζωή μου μπορεί να είναι καλύτερη, γιατί ίσως εγώ δεν έχω πιστέψει ότι μπορεί να είναι καλύτερη. Πάλι καλά που υπάρχουν και οι γονείς ακόμα και δίνουν μια χείρα βοηθείας, εκεί που μπορούν, αφού όσο και αν δεν το ομολογώ το έχω ανάγκη, να περάσω αυτή τη κατάσταση, μη νιώθοντας ότι τα κάνω όλα και συμφέρω, άσχετα που δείχνω ψύχραιμη και δίνω και κουράγιο, γιατί η ψυχούλα τους το ξέρει αν θέλουν να βλέπουν το παιδί τους να ταλαιπωρείται και εγώ να προσπαθώ να μην το δείξω μέσα από την αποστασιοποίησή μου.



Σήμερα το πρωί στο γραφείο, έβαλα λίγο το ραδιόφωνο στο κινητό, να με συντροφεύει εν ώρα εργασίας. Αυτό το τραγούδι του Γιάννη Βαρδή, "καρφώθηκε" μέσα μου όταν το άκουσα, είχα να το ακούσω και χρόνια, ίσως, αλλά ήρθε και με ακολούθησε μέχρι τώρα που περασμένα μεσάνυχτα, γράφω ξανά, σαν τον παλιό καιρό, το πληκτρολόγιό μου, οι σκέψεις μου κι εγώ αντάμα.

(c) Marialena, 24/5/2014

21 - 26 Μαρτίου 2014: Μοτοεκδρομή στη Νότιο Ιταλία

Η επιστροφή στην Ιταλία, ήταν ένα όνειρο που κρατούσε άσβηστο από το 2005 που είχα πάει τελευταία φορά και πάντα ήθελα να πάρω το σκούτερ μου και να πάω να την επισκευθώ, ζώντας την εμπειρία επί των δυο τροχών σε Ιταλικό έδαφος.

Η ευκαιρία μου δόθηκε λίγο καιρό πριν, όταν έπεσα πάνω στη διοργάνωση μοτοεκδρομής από την Ελλάδα στη περιοχή της Απουλίας και της Ελλάδας του Σαλέντο, γνωστής ως και Grecia Salentina. Η καρδιά μου και μόνο στη σκέψη πετάρισε, αφού ο τόπος αυτός είναι πολύ ενδιαφέρον λόγω της ελληνικής παράδοσης που υπάρχει στη Κάτω Ιταλία από την αρχαιότητα και η μίξη
των πολιτισμών, σε κάνει να νιώθεις πόσο ιδιαίτερος είναι αυτός ο τόπος, ειδικά για εμάς τους Έλληνες που αγαπούμε την Ιταλία!

Αρχές Μαρτίου το αποφασίσαμε με τον Ιχνηλάτη να συμμετέχουμε, αφού υπήρχε η δυνατότητα απόπλου από την Πάτρα στο Μπρίντιζι, αφετηρία της μοτοεκδρομής. Μια ανάσα δρόμος με τον Σκαραβαίο, πλυμένο και φορτωμένο για το ταξίδι, παρόλο που η Εθνική Οδός από το Ζευγολατειό και μετά, είναι χειρότερη από ό,τι τις προηγούμενες χρονιές, γιατί λόγω των έργων υπάρχει μια λουρίδα σε πολλά σημεία και κακό οδόστρωμα, αλλά εμάς προσωπικά δεν μας σταματούσε τίποτα στο να φτάσουμε στη Πάτρα!

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

5 μμ. Μπαίνουμε στο πλοίο και αναθαρρούμε, αφού στη μάχη με το χρόνο για να φτάσουμε εγκαίρως, τα καταφέραμε και βρισκόμασταν ήδη στο καράβι για την αναχώρηση. Άδειο σχεδόν το γκαράζ, δίπλα μας μια Yamaha 1200 Super Tenere, συνταξιδιώτη μας από το Κιάτο Κορινθίας που συμμετείχε και εκείνος στην εκδρομή. Στην Ηγουμενίτσα θα παίρναμε και το υπόλοιπο γκρουπ που ερχόταν από Κεντρική και Βόρειο Ελλάδα στην εκδρομή. Ρωτάμε στη ρεσεψιόν τι ώρα θα πιάσουμε Ηγουμενίτσα και μας απαντούν πως πηγαίνουμε καρφί Μπρίντιζι, ενώ τα άλλα παιδιά θα ερχόταν με το επόμενο πλοίο στην Ιταλία! Βγάζω τον οδηγό μου για την Μεγάλη Ελλάδα και αρχίζουμε να διαβάζουμε τι θα επισκευθούμε. Στο βάθος σουρουπώνει και βλέπουμε τις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας και τον ήλιο να δύει στην απεραντοσύνη του Ιονίου. Παίρνουμε και τον πρώτο Ιταλικό καφέ στο μπαρ και καθόμαστε με τον συνταξιδιώτη μας για να γνωριστούμε. Παίρνουμε και λαζάνια από το εστιατόριο, με το πλήρωμα να μιλάει, άλλοι αγγλικά, άλλοι ιταλικά και κανά δυο πατριωτάκια που όταν πέσαμε πάνω τους, πάψαμε να γλωσσεύουμε τη μπέρδα μας προσπαθώντας να συνεννοηθούμε με μισά Ιταλικά μισά Άγγλικά και ο Θεός βοηθός! Ώρα για ύπνο στη καμπίνα, γιατί το ταξίδι ήταν μακρύ και η επομένη θα μας έβρισε έτοιμους για να ξεκινήσει η εκδρομή μας στην Ιταλία!

Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

8 πμ. Έγερση, πακετάρισμα και βουρ στη τραπεζαρία για πρωϊνό. Είπαμε τις καλημέρες μας με τον συνταξιδιώτη μας, πήρα το δείγμα από γιαούρτι που τρώνε οι ξένοι (τρεις κουταλιές σε παιδική συσκευασία), κρουασάν χωρίς βούτυρο (το τρώνε με ζάχαρη οι Ιταλοί, όχι βούτυρο όπως οι Γάλλοι) και ένα χυμό και ήδη στο βάθος φαινόταν το λιμάνι του Μπρίντιζι και οι Ιταλικές ακτές. Σήμα στο κινητό περιμέναμε να πιάσει από Ιταλία, 3G το ξεχάσαμε, αφού οι χρεώσεις είναι πανάκριβες σε περιαγωγή και οι πρώτες φωτό με θέα το Μπρίντιζι στο βάθος. 
9 πμ. Άφιξη στο λιμάνι, πατάμε επιτέλους το πόδι σε έδαφος Ιταλικό! Mamma mia, τα καταφέραμε... Τα υπόλοιπα παιδιά θα έφταναν στις 12 στο λιμάνι, οπότε είχαμε αρκετό χρόνο στη διάθεσή μας να περιηγηθούμε στο Μπρίντιζι. Πάμε να φύγουμε, μας σταματάει πριν την έξοδο η Guarda di Finanza (ο τελωνειακός έλεγχος). Έχετε ποτά και τσιγάρα μαζί σας. Όχι! Έχετε κάτι να δηλώσετε? Όχι! Που θα μείνετε? Στο Λέτσε. Ακούω τους Ιταλούς να λένε: «Μήπως θα πάνε στη Σικελία?» Γνέφουμε πως όχι και μας αφήνουν ήσυχους. Τη Super Tenere όμως την ξεσκονίζουν, αφού κατεβάζουν τις βαλίτσες και τις ψάχνουν διεξοδικά, αλλά χωρίς ενοχοποιητικά αποτελέσματα. Φτου ξελευτερία και ξεκινάμε για την πόλη που απέχει γύρω τα τρια χλμ από το λιμάνι. Ο φίλος μένει πίσω να περιμένει τους υπόλοιπους και εμείς κάνουμε τη πρώτη μας βόλτα στο κέντρο του Μπρίντιζι, που είναι πολύ συμπαθητική πολιτειούλα, σε αντίθεση με το αδιάφορο λιμάνι του. Ωραίος πλακοστρωμένος δρόμος στη παραλία, Η Ρωμαϊκή Κολώνα που έχει απομείνει από την αψίδα στο τέλος της Αππίας Οδού, που κατέληγε εδώ, απέναντι το μνημείο Όλων των Μαχών, ιταλιάνικος αέρας, φύγαμε! Στο πάρκο του μνημείου ο κόσμος κάνει τζόγκινγκ, βγάζει τα σκυλιά βόλτα ή τα μωρά και η θέα φανταστική απέναντι. 
Η ώρα όμως περνάει και πάμε ξανά στον σταθμό επιβατών στο λιμάνι για να υποδεχθούμε την ομάδα της μοτοεκδρομής. Παρά τη ταλαιπωρία τους, είναι όλοι σε καλή διάθεση για να ξεκινήσουμε το ταξίδι. Αρχηγός της εκδρομής ο Θανάσης, σκούπα ο Αλέξανδρος, έχουμε στη παρέα τρεις BMW 1200 Adventure από Θεσσαλονίκη, μια Yamaha 1300 FJR από Αλεξανδρούπολη, μια BMW 1200 GT από Λάρισα, μια πανέμορφη Moto Guzzi 1100 Brera από Θεσσαλονίκη, ένα Sym Citycom 300i από Ελασσώνα, τη Yamaha 1200 Super Tenere από Κιάτο και το Scarabeo 500ie light από την Αθήνα που οδηγούμε.
Κολατσιό και φύγαμε για την πρώτη μας στάση στο χωριό με τα λευκά σπίτια που θυμίζουν Αιγαίο, την Οστούνη. Εκεί έχοντας σε πανοραμική θέα τον κόλπο του Μπάρι στο βάθος, για να αποφύγουν τις επιδρομές των Σαρακήνων πειρατών οι κάτοικοι του χωριού, έχτισαν τον οικισμό σε κάστρο, όπου υπήρχαν μόνο δυο δίοδοι για να μπει κανείς και έτσι προστατεύονταν από τους εισβολείς, ενώ έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα η μοναδική αυτή αρχιτεκτονική. Μετά τη στάση μας αυτή, κατευθυνόμαστε βόρεια στο γραφικό χωριό της Απουλίας, το Alberobello, ή αλλιώς η πρωτεύουσα των Τρούλλων, χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της περιοχής σε πλήθινα σπίτια με πετρόχτιστες στέγες που συναντιόνται μόνον εκεί στην Ιταλία. Μεσημεράκι φτάνουμε στο Αλμπερομπέλλο και νιώθεις πως βρίσκεσαι σε χωριό με ξωτικά, ενώ ο ήλιος λούζει τη πλάση! Αφήνουμε τις μηχανές και περπατάμε στο χωριό, ενώ ανακαλύπτουμε βήμα βήμα την ομορφιά του τοπίου!
Στη συνέχεια φεύγουμε για τη Ματέρα (αρχαία ελληνικά σημαίνει Μητέρα), στην επαρχία της Basilicata, όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Στο δρόμο συναντάμε τη πρώτη βροχή μέσα από τα λιβάδια, καθώς κινούμαστε βορειοδυτικά του Μπάρι και μέσα από επαρχιακές οδούς με βουνιές και λάσπες, φτάνουμε σε ένα ωραίο τετράστερο ξενοδοχείο που θα μας φιλοξενήσει το βράδυ! Ωραία ατμόσφαιρα και ιταλικό design, αφήνουμε τα πράγματά μας και ετοιμαζόμαστε να πάμε για φαγητό. Όπως και εμείς, οι Ιταλοί βγαίνουν έξω τα Σαββατόβραδα και πάνε για φαγητό στα τοπικά εστιατόρια, που όσο περνάει η ώρα, γεμίζουν ασφυκτικά! Πάμε μέχρι το κέντρο της πόλης, βρίσκουμε κάποια στέκια που μας προτείνουν και με αρκετό κρύο, επιστρέφουμε για ξεκούραση στο ξενοδοχείο μας.

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

9 πμ. Μετά το πρωϊνό, αναχώρηση για τον παραδοσιακό οικισμό και μνημείο της Παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco, τα Sassi di Matera, (τα υπόσκαφα της Ματέρα). Από την αρχαιότητα έχει κατοικηθεί αυτός ο οικισμός, όπου οι τρωγλοδύτες ζούσαν σε υπόσκαφα σπιτάκια, όπως στη Σαντορίνη, σε αντίθεση με τους προύχοντες που ζούσαν στα παλάτια τους στη κορυφή του λόφου.
Το τοπίο επιβλητικό, εδώ γυρίστηκε ο Τελευταίος Πειρασμός του Μελ Γκίμπσον, όλη η πολιτεία στα χρώματα του πλίνθου, απλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Ξεκινάμε την περιήγηση με τα πόδια, επισκέπτες πολλοί λόγω Κυριακής. Σε κάποια σημεία μου θυμίζει τη Πλάκα, σε άλλα το Ναύπλιο, η φράγκικη αρχιτεκτονική είναι παντού στη παλιά πόλη. Αυτός ο τόπος απλά δεν υπάρχει!
Όμως η ώρα περνά και πρέπει να πάρουμε τις μηχανές και να φύγουμε Νότια για τον Τάραντα, το γνωστό λιμάνι της Νότιας Ιταλίας.
Η διαδρομή πάλι περνάει μέσα από την Απουλία και περνάμε το μεγαλύτερο πετροχημικό εργοστάσιο που έχει φτιαχτεί στην Ιταλία, λίγο έξω από τη πόλη, τοπίο βιομηχανικό και παράλληλα απόκοσμο. Το λιμάνι του Τάραντα, αποικία των Λακεδαιμονίων από την αρχαιότητα και μετέπειτα Ρωμαϊκή Κτίση, στρατηγικό σημείο στον ομώνυμο κόλπο, χρησιμοποιείται ακόμα για εμπορικούς σκοπούς, ενώ η πόλη από τη δεκαετία του 50 και μετά, έχει πνιγεί στις πολυόροφες πολυκατοικίες, αλλά διατηρεί και το μεγαλείο των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Καθώς προχωράμε φτάνουμε στα ερείπια του Ναού του Ποσειδώνα και απέναντι στο καλοδιατηρημένο Κάστρο των Αραγόνων που κοσμεί την ακτή. Παρκάρουμε τις μηχανές και αρχίζουμε τις φωτογραφίες γιατί το τοπίο είναι μοναδικό! Έχουμε χρόνο στη διάθεσή μας για να δούμε τη πόλη, γι’ αυτό εμείς ξαναπαίρνουμε τον Σκαραβαίο και μπαίνουμε μέσα στη πόλη για να την γνωρίσουμε. Ξανά πάλι στο σημείο συνάντησης και είναι ήδη απόγευμα που ξεκινάμε για τον τελικό μας προορισμό της βραδυάς, τη πόλη του Λέτσε, βόρειοανατολικά του Τάραντα, όπου θα διανυκτερεύσουμε. Έχει ήδη βραδυάσει όταν φτάνουμε και η πρώτη εντύπωση είναι γλυκειά, παρόλο ότι αν δεν ήταν ένας Ιταλός με Scarabeo 50 του 93 να μας οδηγήσει στο ξενοδοχείο, δεν ξέραμε που να πάμε. Το ξενοδοχείο, σε κεντρικό σημείο, ανακαινισμένο από τη δεκαετία του 70, μου θύμισε σοσιαλιστικές κατασκευές στη Ρωσία της εποχής, αλλά σημασία ότι είχαμε φτάσει επιτέλους! Η κούραση γλυκειά, μπάνιο και ετοιμαστήκαμε να πάμε με τα πόδια στο κέντρο της πόλης, που απείχε περίπου 10 λεπτά περπατώντας, αλλά έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε φωτισμένα τα μπαρόκ μνημεία της πόλης, που δημιουργούσαν έτσι μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα! Μέσα στα στενά εντοπίσαμε και μια παροδιακή trattoria (ταβερνάκι), όπου το γατόνι γκαρσόνι, αναγνώρισε την Ελλάδα στο φούτερ του Κλαμπ του Ιχνηλάτη και μας έκανε να νιώσουμε όμορφα με την πάρλα του, ενώ όλη σχεδόν η παρέα παράγγειλε ιταλική παραδοσιακή πίτσα στο φούρνο!

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

10 πμ. Μετά το πρωϊνό με ήχους τζαζ και γλυκές ευρωπαϊκές γεύσεις στο μπουφέ, αλλά και παραδοσιακό παξιμάδι από το Λέτσε με λάδι και ρόκα από πάνω για γεύση, φεύγουμε για τη Grecia Salentina και τα Γκρεκάνικα χωριά. Πρώτη στάση, το Καλημέρα, μέσα στις ελιές, στην απομονωμένη περιοχή του Σαλέντο, όπου Ελληνικοί πληθυσμοί που μιλούσαν την Ομηρική διάλεκτο, κατοίκησαν εδώ στα Βυζαντινά χρόνια και ανέπτυξαν τη Γκρεκάνικη κουλτούρα, επηρρεασμένη τόσο από την χώρα που ζούσαν αλλά και την Ελληνική τους καταγωγή. Κάθε χρόνο γίνονται γιορτές στα Ελληνόφωνα χωριά που η παράδοση αυτή παραμένει ζωντανή, ενώ υπάρχουν κάποιοι κάτοικοι που μιλούν ακόμα την ιδιόμορφη αυτή διάλεκτο, που είναι απολαυστική να την ακούς, όταν καταλάβεις τι λένε. Παρκάραμε τις μηχανές στη κεντρική πλατεία του Καλημέρα και αμέσως μας πλησίασαν ελληνόφωνοι κάτοικοι που θέλησαν να μας χαιρετήσουν όταν τους είπαμε ότι ερχόμαστε από Ελλάδα. Ξεκινάμε τη περιήγηση και φτάνουμε στο λαογραφικό μουσείο, όπου ο υπεύθυνος φωνάζει κάποιον κάτοικο που μιλάει ελληνικά και μας κάνει τη ξενάγηση. Με θαυμασμό αλλά και περηφάνεια για τις κοινές ρίζες των προγόνων μας, ακούω τις περιγραφές του ενώ βλέπουμε τα εκθέματα από τη καθημερινή ζωή των κατοίκων της περιοχής τον περασμένο αιώνα. Γεμάτοι από συναισθήματα, κλείνει η ξενάγηση και φεύγουμε ξανά για το Οτράντο, το δεύτερο λιμάνι του Νότου μετά τον Τάραντα, όπου ξεκινούσαν για τους Άγιους Τόπους οι ιππότες στις Σταυροφορίες, που στην αρχαία ελληνική ονομάζονταν Υδρούς. Το Οτράντο είναι το κοντινότερο σημείο στην Αλβανία, απέχοντας μόνο 60 ναυτικά μίλια από την απέναντι στεριά! Ήλιος ωραίος και ώρα για ένα καφεδάκι απέναντι από το κάστρο και κολατσιό, γιατί το ταξίδι μας συνεχιζόταν κατά μήκος της ακτής της Αδριατικής, μέχρι το νοτιότερο άκρο του τακουνιού της μπότας, στο ακρωτήριο της Αγίας Μαρίνας της Λεύκας (Santa Marina di Leuca), αρχαίος οικισμός και αυτός γνωστός για τα κανάτια του. Η διαδρομή εξαιρετική, συνδιασμός Γαλλικής Ριβιέρας και Αδριατικής, ο δρόμος επαρχιακός μέσα από τα χωριουδάκια με πολλές στροφές και μοναδική θέα στο πέλαγο! Μια ώρα αργότερα φτάνουμε στη Λεύκα με τον φάρο της να ορίζει το τοπίο, στάση για φωτογραφίες και ξεκούραση και ενώ ο καιρός φορτώνει, βάζουμε αδιάβροχα και κατευθυνόμαστε προς τη Καλλίπολη, το αρχαίο λιμάνι στο κόλπο του Τάραντα, που πλέον ονομάζεται Gallipoli. Μετά το τοπίο της Αδριατικής, φεύγοντας από τη Λεύκα, το τοπίο αλλάζει και πάλι ενώ πηγαίνουμε προς Καλλίπολη και γίνεται πιο πεδινό, ενώ στο δρόμο μας βρίσκει και ένα πέρασμα βροχής και αέρα που στο δρόμο που κινούμαστε το καταλαβαίνουμε αρκετά, γιατί τα μποφόρ δεν αστειεύονται πάνω στις μηχανές.
Σουρουπώνει και φτάνουμε Καλλίπολη, μια όμορφη ναυτική πολιτειούλα που θυμίζει Ναύπακτο, ενώ έχει μια χερσόνησο με το παραδοσιακό της οικίσμό να φυλάσσεται από το τοπικό κάστρο στην είσοδο της χερσοννήσου. Κάνουμε τη βόλτα μας στη χερσόννησο, ενώ ο Ιχνηλάτης μου λέει πως του θυμίζε τη παλιά πόλη των Χανίων και τη Κέρκυρα, ενώ έχουμε λίγο χρόνο να σταματήσουμε για να χαζέψουμε και να πάρουμε τα αναμνηστικά μας. Επιστροφή στο Λέτσε, μπάνιο και ύπνος, γιατί στο τέλος της ημέρας, η μπατάρ ήταν όντως χαμήλ!

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

9 πμ. Πρωινό και μέχρι τις 11 που θα φεύγαμε από το ξενοδοχείο, πάμε πεζή στο κέντρο του Λέτσε για βόλτα και σουβενίρ, ενώ βλέπουμε τη πόλη και τα μνημεία της υπό το φως του ήλιου και κάτι μέσα μου λέει πως αυτή η αίσθηση της ανθρώπινης πολιτείας που έχει, μου αρέσει! Φορτώνουμε και πάλι τον Σκαραβαίο, φοράμε τον εξοπλισμό μας και φεύγουμε κατά τις 12 για το Μπρίντιζι, αφού το βράδυ αναχωρούμε για Ελλάδα. Η διαδρομή είναι πάλι από δρόμους εκτός μεγάλων οδικών αρτηριών και έτσι μπαίνουμε και βγαίνουμε στα χωριά προς το Μπρίντιζι με χαλαρή διάθεση και χαμηλές ταχύτητες. Φτάνοντας ξανά στον προορισμό μας, όλη η ομάδα κάνουμε τον γύρο της πόλης και πάμε να βγάλουμε φωτογραφίες στο Μνημείο όλων των Μαχών στη παραλία απέναντι και να ξεκουραστούμε. Με μια ιταλίδα στην είσοδο που μιλούσε σαν καταρράκτης και προσπαθώντας να συνεννοηθούμε πόσα άτομα θα ανεβούμε στη κορυφή του μνημείου, επτά από εμάς ανεβαίνουμε και αντικρύζουμε την πανοραμική θέα της πόλης αλλά και της θάλασσας στο βάθος! Απίστευτη αίσθηση, ενώ ο οδηγός από την Αλεξανδρούπολη, βγάζει την ελληνική σημαία από τις αποσκευές του και φωτογραφιζόμαστε σαν άλλοι «κατακτητές» με θέα το Μπρίντιζι. Άραγμα για καφέ και κολατσιό σιτσιλιάνικη τυρόπιτα στη καφετέρια απέναντι από το μνημείο, ενώ το απόγευμα έχει ήδη φανεί και έχουμε όρεξη να κάνουμε και άλλα, πριν αναχωρήσουμε με το πλοίο. Επιστροφή στο κέντρο της πόλης, περπάτημα στο ιστορικό κέντρο και ενώ έχουμε μια ώρα ακόμα στη διάθεσή μας, με τον Ιχνηλάτη φεύγουμε να ανακαλύψουμε τον περίφημο Καθεδρικό του Μπρίντιζι, με τα σπουδαία ψηφιδωτά. Με αρκετή περιπλάνηση τον ανακαλύπτουμε μέσα στη παλιά πόλη, με ιστορία από τους Μεσαιωνικούς χρόνους, όπως και τα κτίσματα τριγύρω του και με θυρεούς ιπποτικών οικογενειών στερεωμένους στην είσοδο. Μπαίνουμε και βλέπουμε στα αριστερά μας ένα ορθόδοξο παρεκκλήσι, με την σωρό του Αγίου Θεοδώρου να κείται στη σαρκοφάγο του και βυζαντινές εικόνες να την πλαισιώνουν, δίπλα από της Καθολικής τεχνοτροπίας αγάλματα. Προχωράμε προς τη Colona Romana, τη ΡωμαΙκή Κολώνα που εντοπίσαμε στην αρχή του ταξιδιού μας, ερείπιο της αψίδας του τέλους της Αππίας Οδού στο λιμάνι και η θέα του λιμανιού και της θάλασσας από ψηλά, είναι πολύ ατμοσφαιρική. Ενώ περπατάμε στο πλακόστρωτο προς το σημείο συνάντησης, αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε το πρώτο παγωτό της σεζόν και μάλιστα ιταλικό! Μπαίνουμε στο ζαχαροπλαστείο και ενώ χαζεύουμε τις γεύσεις, ο Ιχνηλάτης με ρωτάει τι είναι το Zuppa Inglese, η Αγγλική σούπα δλδ, ένα γνωστό στην ιταλία γλύκισμα κι ενώ προσπαθώ να του πω, ο υπάλληλος μας εξηγεί στα ελληνικά γιατί είναι Έλληνας που εργάζεται εκεί και με εκπλήττει ευχάριστα! Παίρνουμε από ένα κυπελλάκι με πανδαισία γεύσεων και καθόμαστε στη παραλία για να το απολαύσουμε, λίγο πριν πάρουμε πάλι τις μηχανές μας για να κατευθυνθούμε στο λιμάνι.
Μπαίνουμε στο πλοίο ενώ έχει ήδη βραδυάσει, δένουν τις μηχανές στο χώρο των αυτοκινήτων που παρκάραμε, πάλι της Πάτρας μπροστά και της Ηγουμενίτσας πίσω, ενώ η αντίστροφη μέτρηση ήδη είχε αρχίσει για την αναχώρησή μας. Χαιρετιθήκαμε με τους μοτοσυκλετιστές που γνωρίσαμε σε αυτή την εκδρομή, κάναμε τις συζητήσεις μας για το τι θα θέλαμε να κάνουμε σε επόμενη ευκαιρία και πήγαμε στη καμπίνα μας, γιατί ο δρόμος της επιστροφής για εμάς από Πάτρα, ήταν πραγματικά μακρύς.

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

11 πμ. Εμείς και ο πόνος μας στο πλοίο, αφού είχε φύγει το σύμπαν στην Ηγουμενίτσα, ήπια τον τελευταίο ιταλικό καπουτσίνο λάτε ντεκαφεϊνάτο της εκδρομής και περιμέναμε να αράξουμε στη Πάτρα το μεσημέρι. Δυο η ώρα πατήσαμε το πόδι μας στα πάτρια εδάφη, ενώ το σήμα είχε ήδη γυρίσει στα ελληνικά δίκτυα.  Η Super Tenere έφυγε καπάκι για Κιάτο, ενώ εμείς κάναμε τη βόλτα μας στη Πάτρα, φάγαμε νοστιμότατα στο Mr. Burger και πέντε το απόγευμα ξεκινήσαμε να γυρίσουμε Αθήνα. Οι εντυπώσεις από το δρόμο βέβαια, μοιραίες, καθώς από Πάτρα πουθενά δεν θυμίζει δρόμο ταχείας κυκλοφορίας η Εθνική Οδός, γι’ αυτό και σκεφτόμουν πως αν είχαμε τις υποδομές της Ιταλίας, θα είμασταν η καλύτερη χώρα του κόσμου! Στάση στο Ζευγολατειό για ένα σύντομο διάλειμμα και πενήντα λεπτά μετά, με άνεση είμαστε Αθήνα, ενώ η ώρα έχει πάει οκτώ. Η Ιταλία ξαναζεί μέσα μου και θα ζει για πολύ καιρό ακόμα, αφού για μένα αυτό το ταξίδι ήταν ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα, γιατί το πιστέψαμε και 1250 χλμ μετά, τα καταφέραμε!

Τα highlights του ταξιδιού στη Νότια Ιταλία:
- Η καλή οδική σήμανση
- Το καλό οδόστρωμα 
- Η οδηγική παιδεία των αυτοκινητιστών
- Ο σεβασμός και η τήρηση των κανόνων οδικής συμπεριφοράς
- Η καλής ποιότητας βενζίνα (από 1,65 έως 1,74€ που βάλαμε)
- Η φιλική συμπεριφορά των Ιταλών απέναντί μας και το ταπεραμέντο τους (εμείς είμαστε πιο Βαλκάνιοι)
- Η δυνατότητα που παρέχει αυτή η χώρα για οδική εξερεύνηση
- Ο καφές που ξεχωρίζει (αν και άλλα πίνουμε εμείς και άλλα εννοούν αυτοί) και η κουζίνα τους
- Η κουλτούρα του Νότου που μοιάζει με τη δική μας, καθότι μεσογειακοί λαοί
- Ο τρόπος που προσέχουν την εμφάνιση και τον εαυτό τους οι Ιταλοί
- Η μοτοπορεία που διεξήχθει χωρίς προβλήματα, ούτε για το σκούτερ αλλά ούτε και για εμάς
- Η ύπαρξη αρχηγού/συνοδού και βοηθού και η εμπερία των άλλων οδηγών σε μοτοταξίδια 
- Τα σκούτερ οι Ιταλοί τα έχουν για τη πόλη και οδηγούν μεγάλες μηχανές για τουρισμό. Τα 125-150 κυβικά κάνουν θραύση
για αστική μετακίνηση, κάποια 300άρια, σπάνια 500άρια, καθόλου Integra, Burgman 650 ή SRV, X10.
Kymco είχε, Sym τίποτα, η Yamaha πάει καλά και οι Ιταλικές μάρκες. Εκεί το σκούτερ είναι τρόπος μετακίνησης, όπως και η Βέσπα. 
Εμείς εδώ είμαστε πιο παθιασμένοι και με τα αυτοκίνητα, αλλά και με τα δίτροχα που οδηγούμε...


© Marialena, 1/4/2014