21 - 26 Μαρτίου 2014: Μοτοεκδρομή στη Νότιο Ιταλία

Η επιστροφή στην Ιταλία, ήταν ένα όνειρο που κρατούσε άσβηστο από το 2005 που είχα πάει τελευταία φορά και πάντα ήθελα να πάρω το σκούτερ μου και να πάω να την επισκευθώ, ζώντας την εμπειρία επί των δυο τροχών σε Ιταλικό έδαφος.

Η ευκαιρία μου δόθηκε λίγο καιρό πριν, όταν έπεσα πάνω στη διοργάνωση μοτοεκδρομής από την Ελλάδα στη περιοχή της Απουλίας και της Ελλάδας του Σαλέντο, γνωστής ως και Grecia Salentina. Η καρδιά μου και μόνο στη σκέψη πετάρισε, αφού ο τόπος αυτός είναι πολύ ενδιαφέρον λόγω της ελληνικής παράδοσης που υπάρχει στη Κάτω Ιταλία από την αρχαιότητα και η μίξη
των πολιτισμών, σε κάνει να νιώθεις πόσο ιδιαίτερος είναι αυτός ο τόπος, ειδικά για εμάς τους Έλληνες που αγαπούμε την Ιταλία!

Αρχές Μαρτίου το αποφασίσαμε με τον Ιχνηλάτη να συμμετέχουμε, αφού υπήρχε η δυνατότητα απόπλου από την Πάτρα στο Μπρίντιζι, αφετηρία της μοτοεκδρομής. Μια ανάσα δρόμος με τον Σκαραβαίο, πλυμένο και φορτωμένο για το ταξίδι, παρόλο που η Εθνική Οδός από το Ζευγολατειό και μετά, είναι χειρότερη από ό,τι τις προηγούμενες χρονιές, γιατί λόγω των έργων υπάρχει μια λουρίδα σε πολλά σημεία και κακό οδόστρωμα, αλλά εμάς προσωπικά δεν μας σταματούσε τίποτα στο να φτάσουμε στη Πάτρα!

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

5 μμ. Μπαίνουμε στο πλοίο και αναθαρρούμε, αφού στη μάχη με το χρόνο για να φτάσουμε εγκαίρως, τα καταφέραμε και βρισκόμασταν ήδη στο καράβι για την αναχώρηση. Άδειο σχεδόν το γκαράζ, δίπλα μας μια Yamaha 1200 Super Tenere, συνταξιδιώτη μας από το Κιάτο Κορινθίας που συμμετείχε και εκείνος στην εκδρομή. Στην Ηγουμενίτσα θα παίρναμε και το υπόλοιπο γκρουπ που ερχόταν από Κεντρική και Βόρειο Ελλάδα στην εκδρομή. Ρωτάμε στη ρεσεψιόν τι ώρα θα πιάσουμε Ηγουμενίτσα και μας απαντούν πως πηγαίνουμε καρφί Μπρίντιζι, ενώ τα άλλα παιδιά θα ερχόταν με το επόμενο πλοίο στην Ιταλία! Βγάζω τον οδηγό μου για την Μεγάλη Ελλάδα και αρχίζουμε να διαβάζουμε τι θα επισκευθούμε. Στο βάθος σουρουπώνει και βλέπουμε τις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας και τον ήλιο να δύει στην απεραντοσύνη του Ιονίου. Παίρνουμε και τον πρώτο Ιταλικό καφέ στο μπαρ και καθόμαστε με τον συνταξιδιώτη μας για να γνωριστούμε. Παίρνουμε και λαζάνια από το εστιατόριο, με το πλήρωμα να μιλάει, άλλοι αγγλικά, άλλοι ιταλικά και κανά δυο πατριωτάκια που όταν πέσαμε πάνω τους, πάψαμε να γλωσσεύουμε τη μπέρδα μας προσπαθώντας να συνεννοηθούμε με μισά Ιταλικά μισά Άγγλικά και ο Θεός βοηθός! Ώρα για ύπνο στη καμπίνα, γιατί το ταξίδι ήταν μακρύ και η επομένη θα μας έβρισε έτοιμους για να ξεκινήσει η εκδρομή μας στην Ιταλία!

Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

8 πμ. Έγερση, πακετάρισμα και βουρ στη τραπεζαρία για πρωϊνό. Είπαμε τις καλημέρες μας με τον συνταξιδιώτη μας, πήρα το δείγμα από γιαούρτι που τρώνε οι ξένοι (τρεις κουταλιές σε παιδική συσκευασία), κρουασάν χωρίς βούτυρο (το τρώνε με ζάχαρη οι Ιταλοί, όχι βούτυρο όπως οι Γάλλοι) και ένα χυμό και ήδη στο βάθος φαινόταν το λιμάνι του Μπρίντιζι και οι Ιταλικές ακτές. Σήμα στο κινητό περιμέναμε να πιάσει από Ιταλία, 3G το ξεχάσαμε, αφού οι χρεώσεις είναι πανάκριβες σε περιαγωγή και οι πρώτες φωτό με θέα το Μπρίντιζι στο βάθος. 
9 πμ. Άφιξη στο λιμάνι, πατάμε επιτέλους το πόδι σε έδαφος Ιταλικό! Mamma mia, τα καταφέραμε... Τα υπόλοιπα παιδιά θα έφταναν στις 12 στο λιμάνι, οπότε είχαμε αρκετό χρόνο στη διάθεσή μας να περιηγηθούμε στο Μπρίντιζι. Πάμε να φύγουμε, μας σταματάει πριν την έξοδο η Guarda di Finanza (ο τελωνειακός έλεγχος). Έχετε ποτά και τσιγάρα μαζί σας. Όχι! Έχετε κάτι να δηλώσετε? Όχι! Που θα μείνετε? Στο Λέτσε. Ακούω τους Ιταλούς να λένε: «Μήπως θα πάνε στη Σικελία?» Γνέφουμε πως όχι και μας αφήνουν ήσυχους. Τη Super Tenere όμως την ξεσκονίζουν, αφού κατεβάζουν τις βαλίτσες και τις ψάχνουν διεξοδικά, αλλά χωρίς ενοχοποιητικά αποτελέσματα. Φτου ξελευτερία και ξεκινάμε για την πόλη που απέχει γύρω τα τρια χλμ από το λιμάνι. Ο φίλος μένει πίσω να περιμένει τους υπόλοιπους και εμείς κάνουμε τη πρώτη μας βόλτα στο κέντρο του Μπρίντιζι, που είναι πολύ συμπαθητική πολιτειούλα, σε αντίθεση με το αδιάφορο λιμάνι του. Ωραίος πλακοστρωμένος δρόμος στη παραλία, Η Ρωμαϊκή Κολώνα που έχει απομείνει από την αψίδα στο τέλος της Αππίας Οδού, που κατέληγε εδώ, απέναντι το μνημείο Όλων των Μαχών, ιταλιάνικος αέρας, φύγαμε! Στο πάρκο του μνημείου ο κόσμος κάνει τζόγκινγκ, βγάζει τα σκυλιά βόλτα ή τα μωρά και η θέα φανταστική απέναντι. 
Η ώρα όμως περνάει και πάμε ξανά στον σταθμό επιβατών στο λιμάνι για να υποδεχθούμε την ομάδα της μοτοεκδρομής. Παρά τη ταλαιπωρία τους, είναι όλοι σε καλή διάθεση για να ξεκινήσουμε το ταξίδι. Αρχηγός της εκδρομής ο Θανάσης, σκούπα ο Αλέξανδρος, έχουμε στη παρέα τρεις BMW 1200 Adventure από Θεσσαλονίκη, μια Yamaha 1300 FJR από Αλεξανδρούπολη, μια BMW 1200 GT από Λάρισα, μια πανέμορφη Moto Guzzi 1100 Brera από Θεσσαλονίκη, ένα Sym Citycom 300i από Ελασσώνα, τη Yamaha 1200 Super Tenere από Κιάτο και το Scarabeo 500ie light από την Αθήνα που οδηγούμε.
Κολατσιό και φύγαμε για την πρώτη μας στάση στο χωριό με τα λευκά σπίτια που θυμίζουν Αιγαίο, την Οστούνη. Εκεί έχοντας σε πανοραμική θέα τον κόλπο του Μπάρι στο βάθος, για να αποφύγουν τις επιδρομές των Σαρακήνων πειρατών οι κάτοικοι του χωριού, έχτισαν τον οικισμό σε κάστρο, όπου υπήρχαν μόνο δυο δίοδοι για να μπει κανείς και έτσι προστατεύονταν από τους εισβολείς, ενώ έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα η μοναδική αυτή αρχιτεκτονική. Μετά τη στάση μας αυτή, κατευθυνόμαστε βόρεια στο γραφικό χωριό της Απουλίας, το Alberobello, ή αλλιώς η πρωτεύουσα των Τρούλλων, χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της περιοχής σε πλήθινα σπίτια με πετρόχτιστες στέγες που συναντιόνται μόνον εκεί στην Ιταλία. Μεσημεράκι φτάνουμε στο Αλμπερομπέλλο και νιώθεις πως βρίσκεσαι σε χωριό με ξωτικά, ενώ ο ήλιος λούζει τη πλάση! Αφήνουμε τις μηχανές και περπατάμε στο χωριό, ενώ ανακαλύπτουμε βήμα βήμα την ομορφιά του τοπίου!
Στη συνέχεια φεύγουμε για τη Ματέρα (αρχαία ελληνικά σημαίνει Μητέρα), στην επαρχία της Basilicata, όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Στο δρόμο συναντάμε τη πρώτη βροχή μέσα από τα λιβάδια, καθώς κινούμαστε βορειοδυτικά του Μπάρι και μέσα από επαρχιακές οδούς με βουνιές και λάσπες, φτάνουμε σε ένα ωραίο τετράστερο ξενοδοχείο που θα μας φιλοξενήσει το βράδυ! Ωραία ατμόσφαιρα και ιταλικό design, αφήνουμε τα πράγματά μας και ετοιμαζόμαστε να πάμε για φαγητό. Όπως και εμείς, οι Ιταλοί βγαίνουν έξω τα Σαββατόβραδα και πάνε για φαγητό στα τοπικά εστιατόρια, που όσο περνάει η ώρα, γεμίζουν ασφυκτικά! Πάμε μέχρι το κέντρο της πόλης, βρίσκουμε κάποια στέκια που μας προτείνουν και με αρκετό κρύο, επιστρέφουμε για ξεκούραση στο ξενοδοχείο μας.

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

9 πμ. Μετά το πρωϊνό, αναχώρηση για τον παραδοσιακό οικισμό και μνημείο της Παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco, τα Sassi di Matera, (τα υπόσκαφα της Ματέρα). Από την αρχαιότητα έχει κατοικηθεί αυτός ο οικισμός, όπου οι τρωγλοδύτες ζούσαν σε υπόσκαφα σπιτάκια, όπως στη Σαντορίνη, σε αντίθεση με τους προύχοντες που ζούσαν στα παλάτια τους στη κορυφή του λόφου.
Το τοπίο επιβλητικό, εδώ γυρίστηκε ο Τελευταίος Πειρασμός του Μελ Γκίμπσον, όλη η πολιτεία στα χρώματα του πλίνθου, απλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Ξεκινάμε την περιήγηση με τα πόδια, επισκέπτες πολλοί λόγω Κυριακής. Σε κάποια σημεία μου θυμίζει τη Πλάκα, σε άλλα το Ναύπλιο, η φράγκικη αρχιτεκτονική είναι παντού στη παλιά πόλη. Αυτός ο τόπος απλά δεν υπάρχει!
Όμως η ώρα περνά και πρέπει να πάρουμε τις μηχανές και να φύγουμε Νότια για τον Τάραντα, το γνωστό λιμάνι της Νότιας Ιταλίας.
Η διαδρομή πάλι περνάει μέσα από την Απουλία και περνάμε το μεγαλύτερο πετροχημικό εργοστάσιο που έχει φτιαχτεί στην Ιταλία, λίγο έξω από τη πόλη, τοπίο βιομηχανικό και παράλληλα απόκοσμο. Το λιμάνι του Τάραντα, αποικία των Λακεδαιμονίων από την αρχαιότητα και μετέπειτα Ρωμαϊκή Κτίση, στρατηγικό σημείο στον ομώνυμο κόλπο, χρησιμοποιείται ακόμα για εμπορικούς σκοπούς, ενώ η πόλη από τη δεκαετία του 50 και μετά, έχει πνιγεί στις πολυόροφες πολυκατοικίες, αλλά διατηρεί και το μεγαλείο των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Καθώς προχωράμε φτάνουμε στα ερείπια του Ναού του Ποσειδώνα και απέναντι στο καλοδιατηρημένο Κάστρο των Αραγόνων που κοσμεί την ακτή. Παρκάρουμε τις μηχανές και αρχίζουμε τις φωτογραφίες γιατί το τοπίο είναι μοναδικό! Έχουμε χρόνο στη διάθεσή μας για να δούμε τη πόλη, γι’ αυτό εμείς ξαναπαίρνουμε τον Σκαραβαίο και μπαίνουμε μέσα στη πόλη για να την γνωρίσουμε. Ξανά πάλι στο σημείο συνάντησης και είναι ήδη απόγευμα που ξεκινάμε για τον τελικό μας προορισμό της βραδυάς, τη πόλη του Λέτσε, βόρειοανατολικά του Τάραντα, όπου θα διανυκτερεύσουμε. Έχει ήδη βραδυάσει όταν φτάνουμε και η πρώτη εντύπωση είναι γλυκειά, παρόλο ότι αν δεν ήταν ένας Ιταλός με Scarabeo 50 του 93 να μας οδηγήσει στο ξενοδοχείο, δεν ξέραμε που να πάμε. Το ξενοδοχείο, σε κεντρικό σημείο, ανακαινισμένο από τη δεκαετία του 70, μου θύμισε σοσιαλιστικές κατασκευές στη Ρωσία της εποχής, αλλά σημασία ότι είχαμε φτάσει επιτέλους! Η κούραση γλυκειά, μπάνιο και ετοιμαστήκαμε να πάμε με τα πόδια στο κέντρο της πόλης, που απείχε περίπου 10 λεπτά περπατώντας, αλλά έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε φωτισμένα τα μπαρόκ μνημεία της πόλης, που δημιουργούσαν έτσι μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα! Μέσα στα στενά εντοπίσαμε και μια παροδιακή trattoria (ταβερνάκι), όπου το γατόνι γκαρσόνι, αναγνώρισε την Ελλάδα στο φούτερ του Κλαμπ του Ιχνηλάτη και μας έκανε να νιώσουμε όμορφα με την πάρλα του, ενώ όλη σχεδόν η παρέα παράγγειλε ιταλική παραδοσιακή πίτσα στο φούρνο!

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

10 πμ. Μετά το πρωϊνό με ήχους τζαζ και γλυκές ευρωπαϊκές γεύσεις στο μπουφέ, αλλά και παραδοσιακό παξιμάδι από το Λέτσε με λάδι και ρόκα από πάνω για γεύση, φεύγουμε για τη Grecia Salentina και τα Γκρεκάνικα χωριά. Πρώτη στάση, το Καλημέρα, μέσα στις ελιές, στην απομονωμένη περιοχή του Σαλέντο, όπου Ελληνικοί πληθυσμοί που μιλούσαν την Ομηρική διάλεκτο, κατοίκησαν εδώ στα Βυζαντινά χρόνια και ανέπτυξαν τη Γκρεκάνικη κουλτούρα, επηρρεασμένη τόσο από την χώρα που ζούσαν αλλά και την Ελληνική τους καταγωγή. Κάθε χρόνο γίνονται γιορτές στα Ελληνόφωνα χωριά που η παράδοση αυτή παραμένει ζωντανή, ενώ υπάρχουν κάποιοι κάτοικοι που μιλούν ακόμα την ιδιόμορφη αυτή διάλεκτο, που είναι απολαυστική να την ακούς, όταν καταλάβεις τι λένε. Παρκάραμε τις μηχανές στη κεντρική πλατεία του Καλημέρα και αμέσως μας πλησίασαν ελληνόφωνοι κάτοικοι που θέλησαν να μας χαιρετήσουν όταν τους είπαμε ότι ερχόμαστε από Ελλάδα. Ξεκινάμε τη περιήγηση και φτάνουμε στο λαογραφικό μουσείο, όπου ο υπεύθυνος φωνάζει κάποιον κάτοικο που μιλάει ελληνικά και μας κάνει τη ξενάγηση. Με θαυμασμό αλλά και περηφάνεια για τις κοινές ρίζες των προγόνων μας, ακούω τις περιγραφές του ενώ βλέπουμε τα εκθέματα από τη καθημερινή ζωή των κατοίκων της περιοχής τον περασμένο αιώνα. Γεμάτοι από συναισθήματα, κλείνει η ξενάγηση και φεύγουμε ξανά για το Οτράντο, το δεύτερο λιμάνι του Νότου μετά τον Τάραντα, όπου ξεκινούσαν για τους Άγιους Τόπους οι ιππότες στις Σταυροφορίες, που στην αρχαία ελληνική ονομάζονταν Υδρούς. Το Οτράντο είναι το κοντινότερο σημείο στην Αλβανία, απέχοντας μόνο 60 ναυτικά μίλια από την απέναντι στεριά! Ήλιος ωραίος και ώρα για ένα καφεδάκι απέναντι από το κάστρο και κολατσιό, γιατί το ταξίδι μας συνεχιζόταν κατά μήκος της ακτής της Αδριατικής, μέχρι το νοτιότερο άκρο του τακουνιού της μπότας, στο ακρωτήριο της Αγίας Μαρίνας της Λεύκας (Santa Marina di Leuca), αρχαίος οικισμός και αυτός γνωστός για τα κανάτια του. Η διαδρομή εξαιρετική, συνδιασμός Γαλλικής Ριβιέρας και Αδριατικής, ο δρόμος επαρχιακός μέσα από τα χωριουδάκια με πολλές στροφές και μοναδική θέα στο πέλαγο! Μια ώρα αργότερα φτάνουμε στη Λεύκα με τον φάρο της να ορίζει το τοπίο, στάση για φωτογραφίες και ξεκούραση και ενώ ο καιρός φορτώνει, βάζουμε αδιάβροχα και κατευθυνόμαστε προς τη Καλλίπολη, το αρχαίο λιμάνι στο κόλπο του Τάραντα, που πλέον ονομάζεται Gallipoli. Μετά το τοπίο της Αδριατικής, φεύγοντας από τη Λεύκα, το τοπίο αλλάζει και πάλι ενώ πηγαίνουμε προς Καλλίπολη και γίνεται πιο πεδινό, ενώ στο δρόμο μας βρίσκει και ένα πέρασμα βροχής και αέρα που στο δρόμο που κινούμαστε το καταλαβαίνουμε αρκετά, γιατί τα μποφόρ δεν αστειεύονται πάνω στις μηχανές.
Σουρουπώνει και φτάνουμε Καλλίπολη, μια όμορφη ναυτική πολιτειούλα που θυμίζει Ναύπακτο, ενώ έχει μια χερσόνησο με το παραδοσιακό της οικίσμό να φυλάσσεται από το τοπικό κάστρο στην είσοδο της χερσοννήσου. Κάνουμε τη βόλτα μας στη χερσόννησο, ενώ ο Ιχνηλάτης μου λέει πως του θυμίζε τη παλιά πόλη των Χανίων και τη Κέρκυρα, ενώ έχουμε λίγο χρόνο να σταματήσουμε για να χαζέψουμε και να πάρουμε τα αναμνηστικά μας. Επιστροφή στο Λέτσε, μπάνιο και ύπνος, γιατί στο τέλος της ημέρας, η μπατάρ ήταν όντως χαμήλ!

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

9 πμ. Πρωινό και μέχρι τις 11 που θα φεύγαμε από το ξενοδοχείο, πάμε πεζή στο κέντρο του Λέτσε για βόλτα και σουβενίρ, ενώ βλέπουμε τη πόλη και τα μνημεία της υπό το φως του ήλιου και κάτι μέσα μου λέει πως αυτή η αίσθηση της ανθρώπινης πολιτείας που έχει, μου αρέσει! Φορτώνουμε και πάλι τον Σκαραβαίο, φοράμε τον εξοπλισμό μας και φεύγουμε κατά τις 12 για το Μπρίντιζι, αφού το βράδυ αναχωρούμε για Ελλάδα. Η διαδρομή είναι πάλι από δρόμους εκτός μεγάλων οδικών αρτηριών και έτσι μπαίνουμε και βγαίνουμε στα χωριά προς το Μπρίντιζι με χαλαρή διάθεση και χαμηλές ταχύτητες. Φτάνοντας ξανά στον προορισμό μας, όλη η ομάδα κάνουμε τον γύρο της πόλης και πάμε να βγάλουμε φωτογραφίες στο Μνημείο όλων των Μαχών στη παραλία απέναντι και να ξεκουραστούμε. Με μια ιταλίδα στην είσοδο που μιλούσε σαν καταρράκτης και προσπαθώντας να συνεννοηθούμε πόσα άτομα θα ανεβούμε στη κορυφή του μνημείου, επτά από εμάς ανεβαίνουμε και αντικρύζουμε την πανοραμική θέα της πόλης αλλά και της θάλασσας στο βάθος! Απίστευτη αίσθηση, ενώ ο οδηγός από την Αλεξανδρούπολη, βγάζει την ελληνική σημαία από τις αποσκευές του και φωτογραφιζόμαστε σαν άλλοι «κατακτητές» με θέα το Μπρίντιζι. Άραγμα για καφέ και κολατσιό σιτσιλιάνικη τυρόπιτα στη καφετέρια απέναντι από το μνημείο, ενώ το απόγευμα έχει ήδη φανεί και έχουμε όρεξη να κάνουμε και άλλα, πριν αναχωρήσουμε με το πλοίο. Επιστροφή στο κέντρο της πόλης, περπάτημα στο ιστορικό κέντρο και ενώ έχουμε μια ώρα ακόμα στη διάθεσή μας, με τον Ιχνηλάτη φεύγουμε να ανακαλύψουμε τον περίφημο Καθεδρικό του Μπρίντιζι, με τα σπουδαία ψηφιδωτά. Με αρκετή περιπλάνηση τον ανακαλύπτουμε μέσα στη παλιά πόλη, με ιστορία από τους Μεσαιωνικούς χρόνους, όπως και τα κτίσματα τριγύρω του και με θυρεούς ιπποτικών οικογενειών στερεωμένους στην είσοδο. Μπαίνουμε και βλέπουμε στα αριστερά μας ένα ορθόδοξο παρεκκλήσι, με την σωρό του Αγίου Θεοδώρου να κείται στη σαρκοφάγο του και βυζαντινές εικόνες να την πλαισιώνουν, δίπλα από της Καθολικής τεχνοτροπίας αγάλματα. Προχωράμε προς τη Colona Romana, τη ΡωμαΙκή Κολώνα που εντοπίσαμε στην αρχή του ταξιδιού μας, ερείπιο της αψίδας του τέλους της Αππίας Οδού στο λιμάνι και η θέα του λιμανιού και της θάλασσας από ψηλά, είναι πολύ ατμοσφαιρική. Ενώ περπατάμε στο πλακόστρωτο προς το σημείο συνάντησης, αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε το πρώτο παγωτό της σεζόν και μάλιστα ιταλικό! Μπαίνουμε στο ζαχαροπλαστείο και ενώ χαζεύουμε τις γεύσεις, ο Ιχνηλάτης με ρωτάει τι είναι το Zuppa Inglese, η Αγγλική σούπα δλδ, ένα γνωστό στην ιταλία γλύκισμα κι ενώ προσπαθώ να του πω, ο υπάλληλος μας εξηγεί στα ελληνικά γιατί είναι Έλληνας που εργάζεται εκεί και με εκπλήττει ευχάριστα! Παίρνουμε από ένα κυπελλάκι με πανδαισία γεύσεων και καθόμαστε στη παραλία για να το απολαύσουμε, λίγο πριν πάρουμε πάλι τις μηχανές μας για να κατευθυνθούμε στο λιμάνι.
Μπαίνουμε στο πλοίο ενώ έχει ήδη βραδυάσει, δένουν τις μηχανές στο χώρο των αυτοκινήτων που παρκάραμε, πάλι της Πάτρας μπροστά και της Ηγουμενίτσας πίσω, ενώ η αντίστροφη μέτρηση ήδη είχε αρχίσει για την αναχώρησή μας. Χαιρετιθήκαμε με τους μοτοσυκλετιστές που γνωρίσαμε σε αυτή την εκδρομή, κάναμε τις συζητήσεις μας για το τι θα θέλαμε να κάνουμε σε επόμενη ευκαιρία και πήγαμε στη καμπίνα μας, γιατί ο δρόμος της επιστροφής για εμάς από Πάτρα, ήταν πραγματικά μακρύς.

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

11 πμ. Εμείς και ο πόνος μας στο πλοίο, αφού είχε φύγει το σύμπαν στην Ηγουμενίτσα, ήπια τον τελευταίο ιταλικό καπουτσίνο λάτε ντεκαφεϊνάτο της εκδρομής και περιμέναμε να αράξουμε στη Πάτρα το μεσημέρι. Δυο η ώρα πατήσαμε το πόδι μας στα πάτρια εδάφη, ενώ το σήμα είχε ήδη γυρίσει στα ελληνικά δίκτυα.  Η Super Tenere έφυγε καπάκι για Κιάτο, ενώ εμείς κάναμε τη βόλτα μας στη Πάτρα, φάγαμε νοστιμότατα στο Mr. Burger και πέντε το απόγευμα ξεκινήσαμε να γυρίσουμε Αθήνα. Οι εντυπώσεις από το δρόμο βέβαια, μοιραίες, καθώς από Πάτρα πουθενά δεν θυμίζει δρόμο ταχείας κυκλοφορίας η Εθνική Οδός, γι’ αυτό και σκεφτόμουν πως αν είχαμε τις υποδομές της Ιταλίας, θα είμασταν η καλύτερη χώρα του κόσμου! Στάση στο Ζευγολατειό για ένα σύντομο διάλειμμα και πενήντα λεπτά μετά, με άνεση είμαστε Αθήνα, ενώ η ώρα έχει πάει οκτώ. Η Ιταλία ξαναζεί μέσα μου και θα ζει για πολύ καιρό ακόμα, αφού για μένα αυτό το ταξίδι ήταν ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα, γιατί το πιστέψαμε και 1250 χλμ μετά, τα καταφέραμε!

Τα highlights του ταξιδιού στη Νότια Ιταλία:
- Η καλή οδική σήμανση
- Το καλό οδόστρωμα 
- Η οδηγική παιδεία των αυτοκινητιστών
- Ο σεβασμός και η τήρηση των κανόνων οδικής συμπεριφοράς
- Η καλής ποιότητας βενζίνα (από 1,65 έως 1,74€ που βάλαμε)
- Η φιλική συμπεριφορά των Ιταλών απέναντί μας και το ταπεραμέντο τους (εμείς είμαστε πιο Βαλκάνιοι)
- Η δυνατότητα που παρέχει αυτή η χώρα για οδική εξερεύνηση
- Ο καφές που ξεχωρίζει (αν και άλλα πίνουμε εμείς και άλλα εννοούν αυτοί) και η κουζίνα τους
- Η κουλτούρα του Νότου που μοιάζει με τη δική μας, καθότι μεσογειακοί λαοί
- Ο τρόπος που προσέχουν την εμφάνιση και τον εαυτό τους οι Ιταλοί
- Η μοτοπορεία που διεξήχθει χωρίς προβλήματα, ούτε για το σκούτερ αλλά ούτε και για εμάς
- Η ύπαρξη αρχηγού/συνοδού και βοηθού και η εμπερία των άλλων οδηγών σε μοτοταξίδια 
- Τα σκούτερ οι Ιταλοί τα έχουν για τη πόλη και οδηγούν μεγάλες μηχανές για τουρισμό. Τα 125-150 κυβικά κάνουν θραύση
για αστική μετακίνηση, κάποια 300άρια, σπάνια 500άρια, καθόλου Integra, Burgman 650 ή SRV, X10.
Kymco είχε, Sym τίποτα, η Yamaha πάει καλά και οι Ιταλικές μάρκες. Εκεί το σκούτερ είναι τρόπος μετακίνησης, όπως και η Βέσπα. 
Εμείς εδώ είμαστε πιο παθιασμένοι και με τα αυτοκίνητα, αλλά και με τα δίτροχα που οδηγούμε...


© Marialena, 1/4/2014