Η Επιστροφή

Το Κάστρο του Πλαταμώνα, 

photo by Marialena, 28.10.2014

Επέστρεψα πριν από λίγο σπίτι, μετά από μια τετραήμερη ανάπαυλα. Αυτή είναι η τελευταία φωτογραφία του Κάστρου του Πλαταμώνα που τράβηξα με το κινητό, όταν ξύπνησα το πρωί και ετοιμαζόμουν να φύγω από το ξενοδοχείο. Για τέσσερις ημέρες το Κάστρο ήταν η πρώτη και η τελευταία εικόνα που αντίκρυζα κάθε πρωί και βράδυ, ένας έρωτας, για μένα, διαρκείας, που με έκανε να νιώσω νοσταλγία και να μου ξυπνήσει θύμησες από πρόσωπα, μέρη και στιγμές που έχω ζήσει στην απεραντοσύνη του και που λαχταρώ ακόμα να ζήσω...

Στη διάρκεια του ταξιδίου από τη Μακεδονία ως την Αθήνα, είχα φορτώσει στο κινητό και άκουγα μουσικές που ανακάλυψα πρόσφατα και ήδη ομολογώ πως λατρεύω, γι' αυτό και τις άκουγα ξανά και ξανά, όσο ταξιδεύαμε, ειδικά όταν έπεφτε το σκοτάδι. Μια από αυτές έρχεται από την λατρεμένη μου Toni Braxton που μαζί με τον Babyface έφτιαξαν ένα εκπληκτικό rnb άλμπουμ, το "Love, marriage and divorce". Πέραν από τις υπέροχες μελωδίες και τις ερμηνείες που δεν αφήνουν αδιάφορο έναν λάτρη της μαύρης μουσικής, όσο το άκουγα, στεκόμουν πια στους στίχους και στα μηνύματα που εξέπεμπαν στους ακροατές.

Παρόλο που δεν έχω περάσει τη διαδικασία έρωτα, γάμου  και διαζυγίου και εύχομαι να μην μου προκύψει στη ζωή μου, αν και εφόσον, μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ τι φανερώνονταν πίσω από τις λέξεις. Πήρα ασυνείδητα το ρόλο του ανθρώπου που περνάει από αυτές τις διαδικασίες, για να φτάσει μοιραία, να ζήσει τη ζωή μετά και ομολογώ πως κάθε φορά που άκουγα, ακόμα πιο προσεκτικά, τα τραγούδια του άλμπουμ, βυθιζόμουν λίγο περισσότερο στη θλίψη του αδιεξόδου στις προσωπικές σχέσεις, όσο αφηρημένο αν ακούγεται αυτό, αλλά ένιωσα τι σημαίνει να απομακρύνεσαι στη σχέση σου, να βρίσκεις δικαιολογίες για να διαλύσεις έναν δεσμό, να χρησιμοποιείς την απιστία ως μοχλό αποσυμπίεσης τάχα, να προσπαθείς να τα ξαναβρείς και στο τέλος ο καθένας να παίρνει το δρόμο του, μετά από αυτό το συναισθηματικό τρενάκι του τρόμου, όπως λέει και το ομώνυμο τραγούδι που επέλεξα απόψε να ντύσει αυτές μου τις σκέψεις.

Η αίσθηση που κυριαρχούσε μέσα μου ήταν αυτή της θλίψης, γι' αυτό και μέσα σε ένα πούλμαν με γνωστούς και φίλους, πέραν από το χιούμορ ή των κοινωνικών συζητήσεων, υπήρχαν στιγμές που χανόμουν μέσα στα τραγούδια που άκουγα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι κάνει έναν άνθρωπο να παραδώσει τα όπλα σε μια σχέση, να ακρωτηριαστεί συναισθηματικά, να μην μπορεί πια να ζήσει φυσιολογικά, όσο και αν το θέλει ή το πιστεύει, γιατί αυτά που τον διακατέχουν ως άνθρωπο, τον ορίζουν και ως χαρακτήρα.

 

Ένιωσα ξανά αυτή τη μοναξιά τη δυσβάσταχτη, που νιώθεις όταν η αγάπη δεν ζεσταίνει πια τη καρδιά όπως μέχρι πριν από λίγο καιρό, όταν δεν δίνεις πια αυτό που ξεπηδούσε απ' τη ψυχή, την έλλειψη επικοινωνίας, το "μάγκωμα", τις προσδοκίες που θες να επιβεβαιώνονται μέσα από τη προβολή στον άνθρωπό σου, τα συναισθήματα να σε πλημμυρίζουν και να μπορείς να τα εκφράσεις ανερυθρίαστα προς τον σύντροφό σου και βυθίστηκα ακόμα περισσότερο σε περίσκεψη. Από τη μια αναπολούσα αυτά που κάποτε έζησα μαζί με ανθρώπους που εδώ και χρόνια κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου και σκεπτόμουν τι θα έκανα αν είχα την ευκαιρία να τα ξαναζήσω μαζί τους στο παρόν και από την άλλη, με τύλιγε το κρύο από την ευγενική, πλην απόμακρη, λόγω απωθημένων ή ανεκπλήρωτων θέλω, που εισέπραττα ή να τολμήσω να πω, ότι εξέπεμπα.

Συγκλονίστηκα όταν επιστρέφοντας από τη Χερσόνησο του Άθω χθες, περνούσαμε από τον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης και μου ερχόταν στο νου, οι αγαπημένοι μου άνθρωποι εκεί. Ήθελα να έχω την ευκαιρία να τους ξαναδώ, να τους αγκαλιάσω, να τους φιλήσω, να τους πω πόσο μου έχουν λείψει από τότε που τελευταία ιδωθήκαμε, όταν τέτοια εποχή, έβρισκα την ευκαιρία να πάω να τους δω και να περάσω λίγες ημέρες μαζί τους. Να τους πω πόσο τους αγαπάω και πόσο μου λείπουν από τη ζωή μου, όταν πια αρκούμαστε στη γραπτή επικοινωνία όταν μπορούμε και έχουμε το χρόνο.

God knows I didn't mean to hurt you, I didn't mean to break your heart, λέει το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου και γυρίζει στο μυαλό μου συνέχεια. Αναρωτιέμαι ξανά, αν ποτέ θα αξιωθώ να αγαπήσω και να αγαπηθώ από έναν άνδρα που θα είναι ικανός και θα θέλει να με καλύψει συναισθηματικά, να είναι ο σύντροφος, ο φίλος, ο εραστής, ο σύζυγος, ο συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης στη κοινή μας ζωή. Μεγάλες κουβέντες λέω μου φαίνεται και όταν το αντικρύζω, το σέβομαι, το εκτιμώ αλλά και μπαίνω στη σύγκριση με τις δικές μου επιλογές και τότε μετά λύπης μου, βγαίνω χαμένη...

Αυτόν τον καιρό, υπάρχουν πράγματα στη ζωή μου που περιμένουν να διευθετηθούν με τη δική μου ανάληψη ευθυνών, όπως και αντίστοιχα υπάρχουν πράγματα που υφίστανται ή αργοπεθαίνουν πέραν από τη δική μου θέληση ή διάθεση, αλλά στέκω ως μάρτυς στην εξέλιξή τους. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι απλά "δεν ενδιαφέρομαι", αλλά αν και φαίνεται ότι έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά, δεν είναι έτσι. Στα ζητήματα της καρδιάς, είμαι γυναίκα και όσο και το δυναμικό μου προφίλ, επισκιάζει άλλες πλευρές του χαρακτήρα μου, πιο εσωστρεφείς, δεν παύω να νιώθω και να εκφράζομαι έτσι και όχι σαν τον Ζούπερμαν ή τον Οδυσσέα Ανδρούτσο με το σπαθί, που θα ήθελαν μερικοί να είμαι, αλλά λυπάμαι πολύ, δεν θέλω να γίνω για να αισθάνονται αυτοί καλά με την δική τους προβολή στο πρόσωπό μου.

Εισπράττω πια ότι κοινωνικά οι άλλοι προσφεύγουν σε μένα γιατί τους δημιουργώ αισθήματα εμπιστοσύνης και ίσως έχει φτάσει η εποχή που προβάλλεται ισχυρά κάτι τέτοιο, όμως δεν κρύβω ότι αισθάνομαι ως άλλη Ιφιγένεια εν Αυλίδι, όταν πέραν από τη κοινωνική δράση, αυτό που θέλω να είμαι είναι ένας δοτικός άνθρωπος, με αισθήματα που περιμένουν να εκφραστούν, σαν ένα πυροτέχνημα που σκάει καταμεσής ενός σκοτεινού ουρανού, αλλά θέλουν να πέσουν στη γη και να φυτρώσουν, να ανθίσουν, να αναπτυχθούν. Είναι ωραίο να προσφεύγουν οι άλλοι σε σένα, γιατί αναγνωρίζουν πράγματα που τους κάνουν να νιώθουν καλά, όμως ο ρόλος της Καγκελαρίου της Γερμανίας, δεν είναι αυτό που με ικανοποιεί και με εκφράζει, όταν μέσα μου σπαρταράω να νιώσω τη ζεστασιά της ανθρώπινης επαφής, του χτισίματος της εμπιστοσύνης, της ηθικής και ψυχολογικής στήριξης. 

Άραγε υπάρχει αυτός που θα μπορέσει να αντέξει μια γυναίκα στα 40+ της, ολίγον χύμα στο κύμα πια, με μεγάλες ευαισθησίες, με ακόμα μεγαλύτερη παρόρμηση και φιλότιμο, με όρεξη για ζωή, με μια χρόνια πάθηση που την κάνει εγκρατή και ανασφαλή για το μέλλον, αλλά που αυτό που θέλει είναι να αγαπά με όλη της τη ψυχή, να σέβεται, να αναγνωρίζει και να θαυμάζει αυτόν που θα την εκτιμήσει, θα την αγαπήσει, θα της προσφέρει την οικογένεια που ποθεί να φτιάξει μαζί του, πριν να είναι αργά να ζήσουν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους μαζί? Τη Μαριαλένα που προτιμά την ειλικρίνεια από ένα ωραίο ψέμα, την συντροφικότητα από τη κοσμική ζωή, τον εθελοντισμό από τον κωλοεγωϊσμό των ξετσίποτων, τον πνευματισμό από την κεκοιμημένη συνείδηση, το χαμόγελο από τη γκρίνια, τη μοναχικότητα από τις αδιέξοδες σχέσεις. Ίσως κουβέντα να κάνουμε, ποιος το ξέρει?

Marialena, 28.10.2014 (Because the Truth is out there...)