Και Καλά Χριστούγεννα αν δεν σε ξαναδώ...

Πρωί Παρασκευής πριν από τα Χριστούγεννα στο τοπικό υποκατάστημα των ΕΛΤΑ, περιμένοντας να εξυπηρετηθώ. Στον γκισέ ένας υπάλληλος, η ουρά φτάνει στα 15 άτομα, ίσως και περισσότερα. Κοιτάζω το διακοσμημένο κουτί που γράφει "Γράμματα στον Αη Βασίλη", γεμάτο με αυτοκόλλητα με χαρούμενες φατσούλες, η ουρά κινείται αργά, μεσημεριάζει.

Έξω βρέχει, δεν έχει σταματήσει από χθες. Κάνει και κρύο. Η διάθεση αγχωμένη, όχι γιατί έχω να κάνω πολλά πράγματα, τις τελευταίες δυο μέρες πριν τα Χριστούγεννα, αλλά γιατί αυτά τα λεγόμενα "Holiday Blues" μου έχουν γίνει βίωμα τα τελευταία 20 χρόνια της ενήλικης ζωής μου. Κοιτάζω τους ανθρώπους που περιμένουν μαζί μου, νέοι, μεγαλύτεροι, άνδρες και γυναίκες. Προσπαθώ να δω στα μάτια τους τι σκέφτονται, δεν το καταφέρνω βέβαια, αλλά προσπαθώ να τους φανταστώ πως είναι σε μέρες γιορτινές, όπως αυτές που έρχονται.

Με διακόπτει από τη περισυλλογή μου, η κοπέλα μπροστά μου, με ρωτά: "Εδώ τσεκέρνουν το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο?", "Ορίστε?" της απαντώ, γιατί δεν το έπιασα με την πρώτη τι εννοούσε, "εδώ το τσεκέρνουν, το ...αυτό" επαναλαμβάνει και μου δείχνει στα χέρια της το βιβλιάριο καταθέσεών της, παλιό και φθαρμένο. "Α, ναι, κατάλαβα, ναι, εδώ", της απαντώ και υπομειδιώ ή νομίζω ότι το κάνω με ευγένεια. Ακόμα περιμένουμε, η ουρά βαδίζει αργά και ο ένας υπάλληλος, δεν εξυπηρετεί γρήγορα. Πάει μια κυρία να γκρινιάξει, με μάτια μαύρα και κατσαρά μαλλιά, της λέω να μην το κάνει, να μην χαλάσει τη διάθεσή της μέρες που είναι, δεν χρειάζεται. Σωπαίνει, μα ένας κύριος λίγο πιο πέρα αρχίζει τη μουρμούρα.

Αθάνατε Έλληνα, αχάριστε και απρεπή, φωνάζουμε δίχως να σεβόμαστε το δικαίωμα του συνανθρώπου μας. Ο κύριος εξυπηρετείται και δεν λέει φεύγοντας, ούτε ένα ευχαριστώ στην υπάλληλο, προφανώς γαμεί και δέρνει γενικότερα, να πει και ευχαριστώ, δεν χρειάζεται. Φεύγει και η σειρά μας φτάνει σιγά σιγά. Όσο περιμένω, ξανά παρατηρώ, το δρόμο απέναντι, τα λεωφορεία που περνούν, τον υπάλληλο των ΕΛΤΑ που παίρνει τη χρηματαποστολή και λέει στη προϊσταμένη "Και Καλά Χριστούγεννα αν δεν σε ξαναδώ...", δεν του απαντά, εκείνος φεύγει. Μια ευχή στον αέρα, τη πιστεύεις ή όχι, τη λες, δειλά για να σπάσει μέσα σου ο πάγος, αυτό φαντάζομαι. Μια ευχή ελπίδα και απειλή ταυτόχρονα για μένα. Γυρίζω στα 21, με το φούξια μπουφάν του apres ski περπατάω τον κεντρικό δρόμο της συνοικίας μου, παραμονή Χριστουγέννων, γυρίζοντας από τα τελευταία ψώνια στο σούπερ μάρκετ, λίγο πριν κλείσουν. Στο φανάρι περνώ απέναντι και ανάμεσα στα αυτοκίνητα περιμένουν να φύγουν δυο φίλοι στο δικό τους, η Γιάννα και ο Περικλής. Τους βλέπω να φιλιούνται και εγώ είμαι μόνη. Κρατώ από το χέρι τη μάνα μου για να διασχίσει το δρόμο, ενώ οι φίλοι μου είναι στον μικρόκοσμό τους μέσα στο αμάξι τους. Τα φωτάκια στο δρόμο σπάνε το κρύο, φωτίζουν το σκοτάδι, μέχρι να απομακρυνθούμε. Με κυνηγάει ακόμα αυτή η ανάμνηση τέτοιες μέρες, γιατί μέσα μου είναι σαν να τη ξαναζώ κάθε φορά.

Φέτος, τα Χριστούγεννα δεν θα τα γιορτάσω οικογενειακά. Μίλησα στους γονείς μου, γι' αυτό που θα ήθελα να γίνει, όμως φέτος τα Χριστούγεννα θα τα γιορτάσω αλλιώς, καλά ή κακά δεν ξέρω, απλά αλλιώς. Η αγάπη για μένα, δεν έχει όρια, δεν έχει περιορισμούς, αλλά δεν μπορώ να αλλάξω χαρακτήρα και πεποιθήσεις στους ανθρώπους, αυτό δεν γίνεται. Θα ήθελα μέρα που έρχεται να είμαστε όλοι μαζί στο γιορτινό τραπέζι, όμως δεν εξαρτάται μόνο από μένα κάτι τέτοιο.

Κάπου μέσα μου, ανομολόγητος πόθος είναι αυτός, να έρθουν γιορτές δίχως γκρίνια, μουρμούρα, κατήφεια, αρρώστιες, στεναχώρια. Όχι ότι δεν τα βιώνεις αυτά τα συναισθήματα όπως και να χει, αλλά να μην είναι τα κυρίαρχα της εποχής στο σπιτικό σου, για κάποιον λόγο, σημαντικό ή ασήμαντο. Για μένα εδώ και πολλά χρόνια, από ανάγκη εσωτερική, λέω πως οι γιορτές είναι για τα παιδιά, για τους όσους αγαπιούνται, για τις οικογένειες, για τους φίλους, για όλους εκτός από μένα. Όχι γιατί δεν πιστεύω σε αυτές, καμία σχέση, αλλά γιατί εγώ παραμένω πάντα στη φαντασία μου εκείνο το 21χρονο κορίτσι που έβλεπε τους φίλους της να φιλιούνται Παραμονή Χριστουγέννων στο αμάξι τους και εκείνη κατέβαζε το κεφάλι και πήγαινε στο σπίτι από το σκοτεινό δρόμο.

Που η ευτυχία, η γαλήνη στη ψυχή, το περιθώριο που έχει ο καθένας μας με τον εαυτό του και τους άλλους δεν εξαντλείται σε ένα τηλεφώνημα που άλλα θες να πεις και άλλα λες, σε ένα γραπτό μήνυμα για την επόμενη των Χριστουγέννων, σε ένα συναίσθημα κατακλυσμιαίο που με κυριεύει χρονιάρες μέρες: "Μ' αγαπάς???". "Σε σκέφτομαι", "μου έλειψες μωρό μου" και όχι σε απαγορεύσεις και ανασφάλειες που με οδηγούν τρέχοντας προς τον δικό μου Καιάδα. Στέκομαι στο γκισέ επιτέλους, μπροστά μου ευχετήριες κάρτες των ΕΛΤΑ, "Κάνε μια Ευχή". Σκέφτομαι, λαχταρώ, επιθυμώ όσο τίποτε άλλο. All I want for Christmas is... αυτή η μεγάλη αγκαλιά που μέσα της, θα νιώθω ασφαλής, έστω και σαν αίσθηση, ή σαν ψευδαίσθηση. Αυτό, τίποτε άλλο...


Michael Buble - I'll be home for Christmas

Home is where the heart is... Merry Christmas!

Marialena, 23/12/2011