Δε Φεύγω...

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

χτύποι της καρδιάς μου εσείς, ανάσες και αναπνοές μου, λέξεις και λόγια δικά μου...

Σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι, μου φαίνεται πως δεν σταματώ να σκέφτομαι, ούτε και όταν παραδίνομαι στο βασίλειο του ύπνου μέσα στη νύχτα. Οι σκέψεις γίνονται όνειρα και τα όνειρα αυτά, προβολές αυτών που ζω ή όλων αυτών που θα ήθελα να ζήσω στον ιδανικό μου κόσμο, με τα σκιάγματα και τα οράματα παρέα, με το ανεκπλήρωτο και το ποθούμενο να σχηματίζουν αέναες φιγούρες στου μυαλού μου τα περίπλοκα μονοπάτια.


"Παρ'τα όλα όλα δικά σου
κάνε τη φωτιά μου φωτιά σου
παλεψέ με σώμα με σώμα
κάνε μ'ο,τι θες λίγο ακόμα
σου'χω τέτοια αγάπη μεγάλη
που δε μοιάζει με καμιά άλλη
τη ψυχή στα χέρια σου αφήνω
όταν με κοιτάς εγώ σβήνω."

"Φεύγω" από όλους και από όλα όσα με φέρνουν σε επαφή με τους ανθρώπους γύρω μου σε συναισθηματικό επίπεδο. Βρίσκω παρηγοριά και καταφύγιο στην απεραντοσύνη της πλάσης τούτης και ενώ ξεφεύγω, παρατηρώ, εκεί που η ματιά πηγαίνει και αναγνωρίζει ως κομμάτι της ανθρώπινης συμπεριφοράς τόσο οικείας, μα συνάμα και τόσο μακρινής, ως επιλογή αλλά και ως αποτέλεσμα της αντίδρασης του γλυψίματος των πληγών κάπου εκεί στο δάσος, παρέα με τους λύκους!


"Σκοτάδι πυκνό κι ακούω τα βήματα
Μα προς τα που τρέχεις έρχεσαι ή φεύγεις
Βουτιά στο κενό ή μέσα στα κύματα
Δεν ξέρω τι θέλεις και τι αντέχεις..."

Εσείς οι φίλοι, οι αγαπημένοι, όσοι ξέρουν πια να με "αποκωδικοποιούν" μέσα από τις συμπεριφορές μου, τις λιγοστές κουβέντες και τα παράξενα φερσίματά μου, με τη τρυφερότητα και το νοιάξιμό σας, όλοι εσείς, καρδιές μου μονάκριβες, που έχετε την υπομονή μαζί μου και δεν αγανακτείτε, αλλά βαθιά μέσα σας καταλαβαίνετε, πως η Κόρη του Ανέμου, μαζεύει τα κομμάτια της σε μια διαρκή διαμάχη με το μέσα και το έξω της, εσείς που όταν θέλω -επιτέλους- να μιλήσω, με ακούτε, μέχρι να ξανακλειστώ στο καβούκι μου και αφήνω το στίγμα μου μέσα από αγαπημένες μουσικές που θέλω να τις μοιράζομαι μαζί σας, ω! εσείς φίλοι μου καλοί, φίλοι που σας αγαπώ και σας εκτιμώ, που σας νιώθω και σας σκέφτομαι, που χαίρομαι με τη χαρά σας και στη λύπη, θα σας πω να μην το βάζετε κάτω (σαν κι εμένα ώρες, ώρες...), που κάνετε τη καρδιά μου να λαχταρά το καλό σας, να γίνουν τα όνειρά σας πραγματικότητα, να ζήσετε τη ζωή όπως σας αξίζει, να, να, να... όμορφοι άνθρωποι στη ζωή μου, εσείς!


"Αν με ζητήσει κανείς
Δεν υπάρχω εγώ, γίναμε ένα να πεις
Μέσα σου χάθηκα πια
Aπ' το λίγο που ζω, ας πνιγώ στα βαθιά
Αν με ζητήσει κανείς
Θάλασσα, σώσε με, κάτι να βρεις να τους πεις"


Βλέπω ανθρώπους, απλούς, καθημερινούς, όπως όλοι μας, να πορεύονται μαζί, να μοιράζονται, να χαίρονται και να ζουν τη στιγμή αντάμα, ενώ εγώ όσο δεν το αντέχω πια αυτό, άλλο τόσο το αποζητώ, όπως τίποτε άλλο... Βλέπω σε εκείνους, αυτό που ήθελα εγώ να φτάσω να είμαι, όχι αποσπασματικά, αλλά στο σύνολο, όχι για μένα, αλλά για όλους όσους βρίσκονται γύρω μου. Τα Φτερά της Ελευθερίας, θέλουν Αγάπη για να σε κάνουν να πετάξεις ψηλά, να νιώσεις λεύτερος, να νιώσεις ολάκερος, να νιώσεις ότι βρήκες το νόημα της ζωής σου. Μα μένουμε στο τίποτα, στο μηδέν και στο περίπου, χτυπώντας το ρόπτρο της πόρτας που δεν ανοίγει παρά για να μας δώσει ψίχουλα από όλα αυτά που λαχταρά η ψυχή μας. Με αυτά τα ψίχουλα ζούμε, που τα κρατούμε ευλαβικά στη παλάμη για να μην σκορπίσουν και χάσουμε -λες- την αγάπη των άλλων. Θεέ μου, τι αυταπάτη! Αντί να χτυπήσουμε τη πόρτα που θα ανοίξει διάπλατα και θα μας υποδεχτεί, μένουμε σε όλα εκείνα που ταλανίζουν τη ζωή μας και τη χαραμίζουν, στο όνομα του Μηδέν και του Τίποτα.


"Ακόμα ένα βράδυ με το χέρι ενοχλώ
το ίδιο σημάδι στο τραπέζι το γνωστό
Ακόμα ένα βράδυ ψάχνω μήπως σε δω
σκιά στο σκοτάδι να περνάς απ'το στενό

Είσαι εδώ..."

Κι έπειτα αυτό που θυμάσαι, αυτό που σου μένει, είναι το σφίξιμο στη καρδιά και εκείνη η αδιόρατη θλίψη που σε διακατέχει, όταν αναπολείς αυτά που έζησες και όσα θα ήθελες να ζήσεις, όπως είναι στα γραμμένα των ανθρώπων να τα ζήσουν, όπως είμαστε φτιαγμένοι να τα ζήσουμε, όταν έρχεται η ώρα και η στιγμή εκείνη να αξιωθούμε να βγούμε από το προστατευτικό μας κέλυφος και να νιώσουμε τον αέρα, σαν νεογέννητα βρέφη, σαν τη πρώτη φορά που υπάρχει για όλα σε αυτή τη ζωή. Αρκεί να μην στενέψουν τα περιθώρια μέσα μας, αρκεί να υπάρχει αναμμένη ακόμα κάπου εκεί στα κατάβαθα της ψυχής μας εκείνη η φλογίτσα που σου δείχνει το δρόμο, μέσα στους σκοτεινούς λαβυρίνθους μιας ύπαρξης, που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί, ακόμα δεν έχει επιτελέσει το κάλεσμα για το οποίο της δόθηκε η θεϊκή πνοή και εκείνη τη σπαταλά σε αδιέξοδα. Και τότε η φλογίτσα γίνεται Φλόγα, γίνεται πυρσός που λάμπει και σε καθοδηγεί στα επόμενα βήματα που έχεις να κάνεις και αντί να λυγίζεις, δεν κάμπτεσαι, αντί να φοβάσαι, παίρνεις Δύναμη και Κουράγιο από την Αγάπη που σε κατακλύζει και σε θωρακίζει απέναντι σε όσα σου επιφυλάσσουν της Μοίρας σου τα γραμμένα...

Αχ, εσύ, μικρή, ακόμα παιδική και αθώα ψυχή μου, ενδεδυμένη σε ένα σώμα 40 Απριλίων, μα τη θωριά και την αίσθηση ενός πλάσματος έξω από τα καλούπια που θέλουν να σου βάλουν, για να σε δέχονται, να σε "αγαπούν" και να σε αναγνωρίζουν. Αχ, καρδούλα μου εσύ λαβωμένη, φοβισμένη, μπερδεμένη και αποθαρρυμένη, χαμογέλα, όλα στο μυαλό είναι, έλα, ό,τι και αν είναι, όπως και αν είναι αυτή η ζωή, είναι η δική σου, μη το ξεχνάς!


"Για πάντα θα μείνω αν ρωτάς
Για πάντα θα με 'δω να με κοιτάς
Για πάντα,εδώ είναι το κορμί εδώ είναι η ζωή
Δεν φεύγω αν δεν φύγουμε μαζί..."
(Κι αυτό για μένα, που όλο "φεύγω" γιατί επιτέλους θέλω να μείνω εκεί που είναι η ζωή)

Marialena, 4/7/2011