Ο χρόνος επηρεάζει με πολλούς τρόπους τον άνθρωπο, αλλά φοβάται μόνον ένα πpάγμα. Δεν τολμά ν'αγγίξει την αγάπη που είναι απλή κι αληθινή. Την κάνει ν'ανθίζει περισσότερο, όχι λιγότερο...
Prem Rawat
Δυο φωτογραφίες τραβηγμένες από το κινητό, απόγευμα Σαββάτου καθώς ο ήλιος πέφτει στα νερά του Κόλπου των Αλκυονίδων στο Αλεποχώρι, καταμεσής του Ιούλη, λίγες μέρες πριν.
Ήλιος, θάλασσα ζεστή και ήρεμη, ο ζεστός αέρας σε ωθεί να νιώσεις τη διαφορά της θερμοκρασίας μέσα στο νερό και να αφεθείς στην απεραντοσύνη του υδάτινου ορίζοντα.
Το καλοκαίρι καλά κρατεί και ο καθένας μας θα ζήσει ανάλογες εμπειρίες με το δικό του τρόπο και τη δική του ματιά...
Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι, έφτασε η περίοδος των καλοκαιρινών διακοπών για φέτος, θα τα ξαναπούμε με το καλό, όταν επιστρέψουμε στη βάση μας!
Μέσα στη καρδιά του καλοκαιριού, μέσα στη πόλη που βαριανασαίνει καθώς ο καυτός λιβάς μας καίει σαν τα σπαρτά στον κάμπο, το μυαλό ξεφεύγει σε όλα εκείνα που σε συσχετίζουν με τη πιο όμορφη εποχή του χρόνου!
Σαν παιδί, θυμάμαι στην πίσω αυλή του σπιτιού μας να παίζω με το νερό από τη βρύση της αυλής, να κάνω κούνια με τις ώρες και με το ποδηλατάκι πάνω κάτω ή μεγαλώνοντας γύρω γύρω στη πλατεία μπροστά από το σπίτι. Κι έπειτα κυνηγητό με τα παιδιά της γειτονιάς, κρυφτό, μήλα, σχοινάκι, στρατιωτάκια ακούνητα μέχρι το βράδυ που μας φωνάζανε για να μαζευτούμε. Φρεσκοκομμένη ντομάτα στο τάπερ και ψωμί με τυρί και μουρταδέλλα για βραδυνό, κεράσια και βερίκοκα με τα κουκούτσια να τα πετάω στον κήπο και να φυτρώνουν μικρές ριζούλες λίγο καιρό μετά. Διάβασμα του Μίκυ Μάους και του Ποπάυ σε εβδομαδιαία βάση, πριν καταλήξουν στους στρατεύσιμους της μονάδας που υπηρετεί ο πατέρας.
Διακοπές στον Άγιο Ανδρέα της Αεροπορίας ή στην Αγία Μαρίνα του Ναυτικού, επίγειοι παράδεισοι για τα παιδιά, παιχνίδι όλη μέρα, μπάνιο, βουτιές στην εξέδρα, ποδήλατα θαλάσσης, κανώ, παιδικός κινηματογράφος, παιδική χαρά, ποδηλατάδα, ιστορίες για φαντάσματα και σαγανάκι ή σουβλάκι απαραιτήτως για βραδυνό, ενώ ξαμολιόμασταν στο θέρετρο, χωρίς ανησυχία για το που είμαστε και τι κάνουμε. Πρώτη εκμάθηση τέννις, προπονήσεις, παιχνίδι στον τοίχο με τη ρακέτα και πάλι ραντεβού του χρόνου…
Πιο μεγάλη, με το ποδήλατο να οργώνω το Αλεποχώρι (ακόμα πολυαγαπημένο μου μέρος, έστω και για μια βουτιά), ή η διαδρομή Λέχαιο-Βραχάτι ή Βραχάτι-Κιάτο παραλιακά, σε καθημερινή βάση για να εκτονωθεί η εφηβική ενέργεια και να κορεστεί η διάθεση ανακάλυψης ιδανικών διαδρομών ξανά και ξανά μέχρι να βραδιάσει. Ταξιδάκια στο παππού και τη γιαγιά στο Ηράκλειο, παιχνίδι στον κήπο με τις γάτες, εκδρομές και βόλτες με θείους και ξαδέλφια που περίμεναν να μας δουν.
Κι έπειτα, τα άγαρμπα χρόνια της νιότης, θερινά μαθήματα στο κολλέγιο, η άδεια οδήγησης αυτοκινήτου, μπανάκια στον Κορινθιακό, ποδήλατο ξανά για το φευγιό εντός ορίων, θερινό σινεμά τακτικά, πρώτες έξοδοι στις καφετέριες του Βραχατίου με τη παρέα εκεί, κατασκήνωση με τα παιδιά με διαβήτη στο Διόνυσο, εκμάθηση οδήγησης πενηνταριού σκούτερ, απέλπιδοι έρωτες κι έτσι τριανταρίσαμε λοχία!
Παρέα με τα φιλαράκια από την Αθήνα, γέλια, εκδρομές, φλερτ, αλλαγή δουλειάς, πλατωνικοί έρωτες και σεξ στα πεταχτά, οι πρώτες σχέσεις κρυφά και φανερά, τριανταπενταρίζεις και δεν το έχεις πάρει χαμπάρι ακόμα? Ψάξιμο πολύ εσωτερικά, «μα τι έχω πάθει και όλα μου φταίνε?», μοναξιές κι ο έρωτας που ξεφουσκώνει, μέχρι να αναζωπυρωθεί μέσα από νέα ερεθίσματα, ανακαλύπτω το παιχνίδι με τις λέξεις, τη μαγεία του γραπτού λόγου ως προέκταση της προσωπικής έκφρασης, «μα πόσες φορές μπορεί να αγαπήσει κάποιος?», γυμναστική, οδήγηση μοτοσυκλέτας, ταξίδια με ή δίχως αφορμή, «μ’ αγαπάς?», «θα είμαστε μαζί για πάντα…», πρωτόγνωρες εμπειρίες, βήματα μικρού παιδιού σε ενήλικη στράτα, αξέχαστες στιγμές, σώπα σαρανταρίσαμε!
Baby, I want you like last summer… τώρα πια μόνη, έρχονται τα σ/κ, μπανάκια σε κοντινές παραλίες, επιστροφή στο σπίτι για ηρεμία, η άδεια έχει ακόμα μέρες, σε τρώει που δεν μοιράζεσαι τη ζωή, τον έρωτα, τις μικρές στιγμές της καθημερινότητας με το έτερον ήμισυ, κάνεις όνειρα ψαλιδισμένα από μια πραγματικότητα που ούτε καν ήταν δική σου, την άγγιξες, σε έριξε στο πυρ το εξώτερο και τώρα αναρωτιέσαι αν θα χορέψεις το χορό της φωτιάς ή δεν σε αφορά το παιχνίδι πλέον. Ρακέτες με έναν δεν παίζονται, ούτε υπάρχουν καλοκαιρινά βράδια που τα πετάς όλα και είσαι εσύ μαζί με τον άλλον, σαν τους πρωτόπλαστους στον κήπο της Εδέμ. Και πάλι ποδήλατο τα βράδια στη παραλία, οι φίλοι του καλοκαιριού που περιμένεις να τους δεις όταν έρχονται από μακριά για να ανταμώσετε, «πως είναι η ζωή σου?» θα πείτε και αν η απάντηση είναι «σκατά, αλλά να μην το συζητήσουμε», μην δώσεις σημασία, η ηχώ στο κεφάλι σου είναι, μέχρι να βγεις από το λούκι, όταν θα βγεις από το λούκι, την ευλογημένη εκείνη ημέρα!
Ένα καλοκαίρι που μεσουρανεί, ένα καλοκαίρι που η γη γυρίζει, είτε είσαι εσύ καλά μέσα σου, είτε όχι, ένα καλοκαίρι που συνεχίζεις να βλέπεις γύρω σου τα παιδιά των φίλων να μεγαλώνουν, συναδέλφους σου να παντρεύονται στα ξωκλήσια, ανθρώπους στο περίγυρο να συνεχίζουν να είναι αγαπημένοι ή να μην είναι, γιατί αυτοί το επέλεξαν, βλέπεις το ένστικτο να οδηγεί τα βήματα των νέων ανθρώπων, βλέπεις ανθρώπους μαζί, βλέπεις τον ήλιο να δύει στις 9, ακούς τα τζιτζίκια να δίνουν το ρυθμό ενώ διαβάζεις τα βιβλία που περίμενες να διαβάσεις στη καλοκαιρινή σου ραστώνη όλη τη χρονιά, ξεχνάς τις συνήθειες του χειμώνα και της πόλης που ζεις, like last summer, I just want you in my life...
Τραγούδια που σε συντροφεύουν, μουσικές που σε συνοδεύουν καθώς τα βράδια στη βεράντα πίνεις παγωμένο τσάι στη ξαπλώστρα κι αφήνεις το μυαλό να ταξιδέψει πως είναι να τα δίνεις όλα όταν μαθαίνεις να αγαπάς, όταν σκέφτεσαι πια για δυο αντί μόνο για σένα, το φθινόπωρο θα συγκατοικούσατε επιτέλους για εκείνον και «βούτα στα βαθιά» για σένα, πόσα βουνά δεν περπατήσατε μαζί, πόσους απόμερους κόλπους δεν βουτήξατε παρέα, πόσα και πόσα δεν ζήσατε, τώρα που συνειδητοποιείτε ότι η ζωή δεν ήταν έτσι όπως τη βλέπατε εν μέσω του καλειδοσκοπίου μιας αγάπης μικρής, που ήθελε να μεγαλώσει και να γίνει μια αγάπη μεγάλη ε?
Στη παραλία θα είμαι και εγώ εκεί, ήσυχα, στον απογευματινό ήλιο να με ζεσταίνει, να φοράω το μαγιό μου, να βουτάω στη θάλασσα κοιτάζοντας τη παραλία, να βλέπω τον ήλιο να γέρνει στο γιόμα του, να ακούω το κύμα να σκάει στην ακροθαλασσιά, να κλείνω τα μάτια, να αντικρίζω το γαλάζιο του ουρανού, να χαλαρώνω, να ντύνομαι και να φεύγω μέχρι την επόμενη φορά που θα βρεθώ εκεί παρέα με τον εαυτό μου. Θα ακούω τις φωνές των παιδιών να παίζουν, το μπαλάκι να χοροπηδάει στις ρακέτες, ανθρώπους να συζητούν, να περπατούν, να χαίρονται τις στιγμές ενός καλοκαιριού που τα έχει όλα, αρκεί να το νιώθεις και να το αφήνεις να πλημμυρίζει όλο σου το Είναι, αλλιώς θα ονειροσκοπείς ασύστολα, μέχρι το επόμενο καλοκαίρι…
χτύποι της καρδιάς μου εσείς, ανάσες και αναπνοές μου, λέξεις και λόγια δικά μου...
Σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι, μου φαίνεται πως δεν σταματώ να σκέφτομαι, ούτε και όταν παραδίνομαι στο βασίλειο του ύπνου μέσα στη νύχτα. Οι σκέψεις γίνονται όνειρα και τα όνειρα αυτά, προβολές αυτών που ζω ή όλων αυτών που θα ήθελα να ζήσω στον ιδανικό μου κόσμο, με τα σκιάγματα και τα οράματα παρέα, με το ανεκπλήρωτο και το ποθούμενο να σχηματίζουν αέναες φιγούρες στου μυαλού μου τα περίπλοκα μονοπάτια.
"Παρ'τα όλα όλα δικά σου κάνε τη φωτιά μου φωτιά σου παλεψέ με σώμα με σώμα κάνε μ'ο,τι θες λίγο ακόμα σου'χω τέτοια αγάπη μεγάλη που δε μοιάζει με καμιά άλλη τη ψυχή στα χέρια σου αφήνω όταν με κοιτάς εγώ σβήνω."
"Φεύγω" από όλους και από όλα όσα με φέρνουν σε επαφή με τους ανθρώπους γύρω μου σε συναισθηματικό επίπεδο. Βρίσκω παρηγοριά και καταφύγιο στην απεραντοσύνη της πλάσης τούτης και ενώ ξεφεύγω, παρατηρώ, εκεί που η ματιά πηγαίνει και αναγνωρίζει ως κομμάτι της ανθρώπινης συμπεριφοράς τόσο οικείας, μα συνάμα και τόσο μακρινής, ως επιλογή αλλά και ως αποτέλεσμα της αντίδρασης του γλυψίματος των πληγών κάπου εκεί στο δάσος, παρέα με τους λύκους!
"Σκοτάδι πυκνό κι ακούω τα βήματα Μα προς τα που τρέχεις έρχεσαι ή φεύγεις Βουτιά στο κενό ή μέσα στα κύματα Δεν ξέρω τι θέλεις και τι αντέχεις..."
Εσείς οι φίλοι, οι αγαπημένοι, όσοι ξέρουν πια να με "αποκωδικοποιούν" μέσα από τις συμπεριφορές μου, τις λιγοστές κουβέντες και τα παράξενα φερσίματά μου, με τη τρυφερότητα και το νοιάξιμό σας, όλοι εσείς, καρδιές μου μονάκριβες, που έχετε την υπομονή μαζί μου και δεν αγανακτείτε, αλλά βαθιά μέσα σας καταλαβαίνετε, πως η Κόρη του Ανέμου, μαζεύει τα κομμάτια της σε μια διαρκή διαμάχη με το μέσα και το έξω της, εσείς που όταν θέλω -επιτέλους- να μιλήσω, με ακούτε, μέχρι να ξανακλειστώ στο καβούκι μου και αφήνω το στίγμα μου μέσα από αγαπημένες μουσικές που θέλω να τις μοιράζομαι μαζί σας, ω! εσείς φίλοι μου καλοί, φίλοι που σας αγαπώ και σας εκτιμώ, που σας νιώθω και σας σκέφτομαι, που χαίρομαι με τη χαρά σας και στη λύπη, θα σας πω να μην το βάζετε κάτω (σαν κι εμένα ώρες, ώρες...), που κάνετε τη καρδιά μου να λαχταρά το καλό σας, να γίνουν τα όνειρά σας πραγματικότητα, να ζήσετε τη ζωή όπως σας αξίζει, να, να, να... όμορφοι άνθρωποι στη ζωή μου, εσείς!
"Αν με ζητήσει κανείς Δεν υπάρχω εγώ, γίναμε ένα να πεις Μέσα σου χάθηκα πια Aπ' το λίγο που ζω, ας πνιγώ στα βαθιά Αν με ζητήσει κανείς Θάλασσα, σώσε με, κάτι να βρεις να τους πεις"
Βλέπω ανθρώπους, απλούς, καθημερινούς, όπως όλοι μας, να πορεύονται μαζί, να μοιράζονται, να χαίρονται και να ζουν τη στιγμή αντάμα, ενώ εγώ όσο δεν το αντέχω πια αυτό, άλλο τόσο το αποζητώ, όπως τίποτε άλλο... Βλέπω σε εκείνους, αυτό που ήθελα εγώ να φτάσω να είμαι, όχι αποσπασματικά, αλλά στο σύνολο, όχι για μένα, αλλά για όλους όσους βρίσκονται γύρω μου. Τα Φτερά της Ελευθερίας, θέλουν Αγάπη για να σε κάνουν να πετάξεις ψηλά, να νιώσεις λεύτερος, να νιώσεις ολάκερος, να νιώσεις ότι βρήκες το νόημα της ζωής σου. Μα μένουμε στο τίποτα, στο μηδέν και στο περίπου, χτυπώντας το ρόπτρο της πόρτας που δεν ανοίγει παρά για να μας δώσει ψίχουλα από όλα αυτά που λαχταρά η ψυχή μας. Με αυτά τα ψίχουλα ζούμε, που τα κρατούμε ευλαβικά στη παλάμη για να μην σκορπίσουν και χάσουμε -λες- την αγάπη των άλλων. Θεέ μου, τι αυταπάτη! Αντί να χτυπήσουμε τη πόρτα που θα ανοίξει διάπλατα και θα μας υποδεχτεί, μένουμε σε όλα εκείνα που ταλανίζουν τη ζωή μας και τη χαραμίζουν, στο όνομα του Μηδέν και του Τίποτα.
"Ακόμα ένα βράδυ με το χέρι ενοχλώ το ίδιο σημάδι στο τραπέζι το γνωστό Ακόμα ένα βράδυ ψάχνω μήπως σε δω σκιά στο σκοτάδι να περνάς απ'το στενό
Είσαι εδώ..."
Κι έπειτα αυτό που θυμάσαι, αυτό που σου μένει, είναι το σφίξιμο στη καρδιά και εκείνη η αδιόρατη θλίψη που σε διακατέχει, όταν αναπολείς αυτά που έζησες και όσα θα ήθελες να ζήσεις, όπως είναι στα γραμμένα των ανθρώπων να τα ζήσουν, όπως είμαστε φτιαγμένοι να τα ζήσουμε, όταν έρχεται η ώρα και η στιγμή εκείνη να αξιωθούμε να βγούμε από το προστατευτικό μας κέλυφος και να νιώσουμε τον αέρα, σαν νεογέννητα βρέφη, σαν τη πρώτη φορά που υπάρχει για όλα σε αυτή τη ζωή. Αρκεί να μην στενέψουν τα περιθώρια μέσα μας, αρκεί να υπάρχει αναμμένη ακόμα κάπου εκεί στα κατάβαθα της ψυχής μας εκείνη η φλογίτσα που σου δείχνει το δρόμο, μέσα στους σκοτεινούς λαβυρίνθους μιας ύπαρξης, που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί, ακόμα δεν έχει επιτελέσει το κάλεσμα για το οποίο της δόθηκε η θεϊκή πνοή και εκείνη τη σπαταλά σε αδιέξοδα. Και τότε η φλογίτσα γίνεται Φλόγα, γίνεται πυρσός που λάμπει και σε καθοδηγεί στα επόμενα βήματα που έχεις να κάνεις και αντί να λυγίζεις, δεν κάμπτεσαι, αντί να φοβάσαι, παίρνεις Δύναμη και Κουράγιο από την Αγάπη που σε κατακλύζει και σε θωρακίζει απέναντι σε όσα σου επιφυλάσσουν της Μοίρας σου τα γραμμένα...
Αχ, εσύ, μικρή, ακόμα παιδική και αθώα ψυχή μου, ενδεδυμένη σε ένα σώμα 40 Απριλίων, μα τη θωριά και την αίσθηση ενός πλάσματος έξω από τα καλούπια που θέλουν να σου βάλουν, για να σε δέχονται, να σε "αγαπούν" και να σε αναγνωρίζουν. Αχ, καρδούλα μου εσύ λαβωμένη, φοβισμένη, μπερδεμένη και αποθαρρυμένη, χαμογέλα, όλα στο μυαλό είναι, έλα, ό,τι και αν είναι, όπως και αν είναι αυτή η ζωή, είναι η δική σου, μη το ξεχνάς!
"Για πάντα θα μείνω αν ρωτάς Για πάντα θα με 'δω να με κοιτάς Για πάντα,εδώ είναι το κορμί εδώ είναι η ζωή Δεν φεύγω αν δεν φύγουμε μαζί..." (Κι αυτό για μένα, που όλο "φεύγω" γιατί επιτέλους θέλω να μείνω εκεί που είναι η ζωή)
My truth is yet to be revealed to the eyes of those who dare to seek it!
Join me in one of the most thought provoking adventures of discovering what lies beneath the lines of my self-driven but not necessarily self-centered blogs! What does "Marialena" mean?
Click here!
Αναρτήσεις
