Για τις παλιές αγάπες

«Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς, στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω…»

Έχει περάσει καιρός από τότε που έχω εκπλαγεί ευχάριστα στη ζωή μου, να με προλάβουν καταστάσεις τέτοιες που θα αφήσουν ένα θετικό αποτύπωμα στο ρου των γεγονότων που με αφορούν. Ίσως γιατί και εγώ η ίδια δεν είμαι σε ανάλογη φάση τελευταία, γι’ αυτό άλλωστε οι κεραίες μου είναι περισσότερο οξυμένες προς τα αρνητικά, παρά προς τα θετικά που μπορείς να βλέπεις όταν είσαι χαλαρός, παρά όταν νιώθεις ότι είσαι εν μέσω κεραυνών και καταιγίδων.

Ποτέ δεν μου άρεσε το «προσέξτε με, προσέξτε με!» με κάθε κόστος, ούτε έχω τη μύγα ντε και καλά, αν δεν είναι στραμμένη η προσοχή πάνω μου κάτι θα πάθω. Από την άλλη, το να υπάρχουν σαφείς συμπεριφορές και λεπτά αισθήματα που εκφράζονται ανάλογα, με βοηθάει να λειτουργώ κι εγώ πιο οριοθετημένα στον τρόπο συμπεριφοράς μου και αντίστοιχα να μπορώ να εκτιμώ γι’ αυτό το λόγο και τους άλλους.

Είναι αδιαμφισβήτητα σημαντικό στις σχέσεις στις οποίες επενδύεις, να έχουν το χαρακτηριστικό που τις κάνει να ξεχωρίζουν από τις οποιαδήποτε άλλες, επαφές διατηρούμε στον περίγυρό μας. Για να ακριβολογήσω, στις σημαντικές σχέσεις που επιλέγουμε να έχουμε και να κάνουμε, είναι βασικό το να νιώθεις μοναδικός και το ίδιο να κάνεις να νιώθουν και όσοι σχετίζονται μέσα από αυτές. Οι σχέσεις αυτές χρειάζονται ειλικρίνεια, αλληλοσεβασμό, αγάπη και κίνητρο για να απλώνουν τις ρίζες τους μέσα μας και να δημιουργείται το υπόβαθρο που τις κάνει να αντέχουν στο χρόνο και στα ποικίλα ερεθίσματα που έρχονται να τις βομβαρδίσουν.

Δεν γίνεται να γίνεις σημαντικός για κάποιον εν μια νυκτί, αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, όσο γίνεσαι κομμάτι της ζωής κάποιου, τόσο αυτή η σημαντικότητα γίνεται κομμάτι της σχέσης, απαραίτητο για να μπορείς να λειτουργήσεις σε όλα τα επίπεδα. Είναι μεγάλη υπόθεση να αποκαλείς τον άλλον «ο άνθρωπός μου», όπως αντίστοιχα «ο κολλητός μου» ή «το άλλο μου μισό», δηλώσεις που πιθανόν να ακούσεις από ανθρώπους που το έχουν νιώσει και το εννοούν.

Όμως, τα λόγια δεν αρκούν αν δεν συνοδεύονται από πράξεις ανάλογες π.χ. πως θεωρείς κάποιον ως τον άνθρωπό σου, αν δεν τον υπολογίζεις, δεν τον σέβεσαι, δεν τον εκτιμάς, δεν του δίνεις την αξία που του αρμόζει για να νιώθει σημαντικός στη ζωή σου. Πολλοί από εμάς επιλέγουν συνειδητά ή ασυνείδητα, να παίρνουν το ρόλο του θύματος, που πολύ βολικά γίνεται και θύτης, για να προκαλούν τη προσοχή των άλλων και να εισπράττουν το ενδιαφέρον τους, ειδικά μέσα από συμπεριφορές όπως για θέματα υγείας, ζήλιας, διεκδίκησης κλπ. Το αποτέλεσμα είναι ότι όντως τις περισσότερες φορές καταφέρνουν να γίνουν σημαντικοί για κάποιους, αλλά για τους λόγους που εξυπηρετούν αυτούς και τις ανασφάλειές τους και όχι γιατί η σημαντικότητά τους πηγάζει από το ψυχικό τους απόθεμα ή αυτό που νιώθουν.

Εκεί είναι που όπως λέει και το περίφημο τραγούδι των Πυξ Λαξ, «για τις παλιές αγάπες μη μιλάς, στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω…». Γιατί διαλύονται άλλωστε προσωπικές σχέσεις που έφεραν δυο ανθρώπους πολύ κοντά σε κάποια στιγμή της ζωής τους? Όταν παύει να είναι σημαντικός ο ένας στον άλλον, απαραίτητο συστατικό της προσωπικής του ευτυχίας, τότε επέρχεται η ρήξη. Να πω ότι θεωρώ πολύ σημαντικό στις εποχές που ζούμε και πολλοί από εμάς έχουμε χάσει τη προσωπική μας ηρεμία με όσα συμβαίνουν στη κοινωνία, να μπορείς να εστιάσεις στον άλλον, να του δώσεις την αγάπη σου, να μοιραστείς μαζί του τον έρωτα αλλά και τη καθημερινή ρουτίνα που σας κάνουν να λειτουργείτε σαν σύνολο μαζί και όχι ξεχωριστά, σαν να είστε μόνοι.

Δεν μιλάω για περιορισμό των προσωπικών ελευθεριών σε καμία περίπτωση, αλλά από το «εγώ» να σκέφτεσαι το «εσύ», όπως λέει και στρατηγός Μακρυγιάννης, να μπορείς να λειτουργείς προς όφελος του άλλου και μετά του δικού σου αυστηρά προσωπικού, γιατί σε αντίθετη περίπτωση, είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό, ότι η σχέση αυτή δεν είναι ούτε ισότιμη, αλλά ούτε και έντιμη τελικά. Πόσες φορές βρίσκουμε καταφύγιο σε φιλικές σχέσεις αλλά και ερωτικές, οι οποίες μας προσφέρουν αυτό που οι δικές μας προσωπικές επιλογές δεν μπορούν να μας το δώσουν.

Είναι μεγάλη υπόθεση όταν υπάρχει το υπόβαθρο μιας υγειούς κοινωνικής συμπεριφοράς, με περιθώρια διαμερισμού των ερεθισμάτων και των ενδιαφερόντων μας ανάλογα, όμως όχι εις βάρος των ισορροπιών που διατηρούμε σε όλες τις σχέσεις στη ζωή μας. Είναι εξίσου σημαντικό, να ενθαρρύνεις και να ενθαρρύνεσαι αντίστοιχα για να βγάζεις τον καλύτερο εαυτό σου με τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν, γιατί όταν αγαπάς αληθινά, δεν υπάρχουν κενά και δικαιολογίες, αφού αυτό που αισθάνεσαι αρκεί για να κινητοποιήσει να αντικρίζεις τη ζωή με ψυχικό σθένος και αισιοδοξία για τη προσωπική σου πορεία.



Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνω πίσω
Δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
Κρυφτήκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι έιναι δύσκολο
Για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου
κρύψου απο μένα
Δεν ξέρω αν φεύγεις, ΤΩΡΑ!, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα

Ό,τι αξίζει πονάει, κι έιναι δύσκολο

Μαριαλένα, 24/6/2011