Αθήνα, πόλη φάντασμα...

Όταν πήγαινα ακόμη στο Κολέγιο, η φίλη μου η Μπέτυ και εγώ λέγαμε μέσα στη μετεφηβική μας αθωότητα ένα ροκ ελληνικό τραγούδι, νομίζω πως ήταν του Παπακωνσταντίνου, αλλά δεν παίρνω και όρκο, που έλεγε «Αθήνα, πόλη φάντασμα, Αθήνα, πόλη νέφος…»

Χθες, βρέθηκα στο Σύνταγμα, ως μέρος της πορείας της Μοτο-διαμαρτυρίας που ξεκίνησε από το Λυκαβηττό και κατέληξε μπροστά από τη Βουλή, με συμμετοχή 300 μηχανών, των αναβατών και συνεπιβατών τους. Διασχίσαμε τη Βασιλίσσης Σοφίας, τη Πανεπιστημίου, ανεβήκαμε τη Σταδίου, στρίψαμε από Όθωνος και καταλήξαμε να παρκάρουμε μπροστά στη Πλατεία Συντάγματος και να μετέχουμε στη διαμαρτυρία που εδώ και 15 ημέρες λαμβάνει χώρα κάθε μέρα, απέναντι από το Κοινοβούλιο.

Διαπίστωση πρώτη: Η ερήμωση του ιστορικού κέντρου της πόλης είναι εμφανής. Σκεφτόμουν πως άλλες χρονιές αυτή ήταν η εποχή που οι τουρίστες κατέκλυζαν την Αθήνα, τώρα με όλη αυτή τη δικαιολογημένη κοινωνική αναταραχή που υπάρχει, ποιος τουρίστας θα έρθει να μείνει στη πόλη μας και να φοβάται να κυκλοφορήσει?
Ή πλέον θα τους αφήνουν τα πούλμαν έξω από την Ακρόπολη, θα βλέπουν τα αρχαία και μετά θα φεύγουν για τα Greek islands? (όπως τα λένε μαζί με το μουζάκα).

Κατέβαινα στη συνέχεια την Πανεπιστημίου για να επιστρέψω σπίτι μου και από την Ομόνοια και κάτω με έπιασε η ψυχή μου, ενώ υπήρχε ακόμα φως στον ορίζοντα. Το οδόστρωμα στους δρόμους φθαρμένο, καμένο, ταλαιπωρημένο από τη διαρκή ζέστη και παλαιότητα που υφίσταται. Οδηγούσα τη μηχανή μου και απορούσα αν στη Καλκούτα π.χ., έχουν καλύτερους δρόμους! Στη συνέχεια η οδός Αγίου Κωνσταντίνου, το καμάρι της περιοχής με το περίοπτο Εθνικό Θέατρο και την Εκκλησία του Αγ. Κωνσταντίνου ακόμα υπό ανακαίνιση με τις σκαλωσιές μέχρι τον δρόμο. Με το που κατεβαίνεις την Ομόνοια, αρχίζεις να βλέπεις ανθρώπους από άλλες εθνότητες και ηπείρους να περπατάνε στο δρόμο, ανάμεσα από τα οχήματα, αψηφώντας συχνά τη κίνηση και τους κανόνες της σωστής οδικής συμπεριφοράς! Παλιότερα, όταν η αφετηρία των λεωφορείων για τη γειτονιά μου ξεκινούσε από την οδό Δεληγιώργη και Ακομινάτου, ή ήταν στο σταθμό του Μεταξουργείου, πολύ συχνά περπατούσα από το κέντρο της πόλης και κατέβαινα μέχρι εκεί, γιατί οι αποστάσεις είναι πολύ κοντινές και βατές για τους πεζούς. Τώρα, δεν νομίζω ότι υπάρχει συμπολίτης μας που θα κάνει αυτή τη κίνηση και μάλιστα γυναίκα, όταν καλείται να διασχίσει μια από τις περιοχές της Αθήνας που μαστίζεται από την εκμετάλλευση, τη πορνεία, τα ναρκωτικά, το παραεμπόριο και τη λαθρομετανάστευση, μιαν ανάσα από την Ομόνοια και δίπλα στα αστυνομικά τμήματα της περιοχής, που όμως δεν αναλαμβάνουν ρόλο προστασίας του πολίτη, απέναντι στην ανεξέλεγκτη γκετοποίηση των παλαιών γειτονιών του κέντρου.

Πως τώρα ο κ. Καμίνης, ο νυν δήμαρχος Αθηνών, ανακοινώνει την εγκατάσταση νέων κατοίκων ξανά στο κέντρο, για να υπάρξει αναζωογόνηση και πως η πόλη που μεγαλώσαμε, γνωρίσαμε περπατώντας, συνδέσαμε τη λειτουργία της με τις ζωές μας και εν τέλει αγαπήσαμε, παρά τον υδροκεφαλικό και αμετροεπή χαρακτήρα της, τείνει να γίνει μια πόλη-φάντασμα, μια πόλη όπου κανείς δεν είναι τόσο γενναίος ή τρελός, για να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του και να σταματήσει την εξαθλίωση.

Μου φαίνεται πως, θα φτάσουμε στο σημείο να αποφεύγουμε το κέντρο, γιατί η πόλη μας θα έχει μοιραστεί σε γκρίζες ζώνες στη κυριολεξία, μέρη όπου αν θα πας, θα πηγαίνεις με δική σου ευθύνη και μόνο και με κίνδυνο της σωματικής σου ακεραιότητας! Αν είναι δυνατόν και όμως συμβαίνει… και αναρωτιέσαι μετά, για τη πολιτική βούληση για τον έλεγχο της κατάστασης, για την ευθύνη που έχουν οι διοικούντες και εμείς οι ίδιοι στην έκπτωση των ηθών και στη κατρακύλα της ποιότητας ζωής μας, ως κάτοικοι μιας μεγαλούπολης. Να απαντήσω με τη γνωστή παραπομπή στους «όρχεις του Καράμπελα και το αιδοίο της Χάιδως» αντ’ αυτού, αλλά ένα νεκρό στη κυριολεξία, κέντρο της Αθήνας, ένα κέντρο παραδομένο στην παραβατικότητα και την ανομία, σίγουρα εξυπηρετεί τα συμφέροντα επιτηδείων που εκμεταλλεύονται το χάος και την αναρχία, αλλά ημών των υπολοίπων, μέχρι σήμερα ενσυνείδητων πολιτών, τι στο καλό μαλακία στον εγκέφαλο μας έχει βαρέσει και δεν αντιδρούμε?

Ρατσίστρια δεν είμαι, ούτε έχω φοβία απέναντι στους ξένους που ήλθαν και διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, γιατί πιστεύω πως χώρος υπάρχει για όλους μας, αλλά βρε διάολε, είναι δυνατόν να αφήνονται ολόκληρες περιοχές στο έλεος της έλλειψης εφαρμογής των νόμων του κράτους, για να παραμείνουν ζωντανές και ενεργές? Αν έχετε περάσει από τις παρυφές της Ακαδημίας Πλάτωνος, θα έχετε δει που θυμίζει ελληνική επαρχία που αναπτύχθηκε παράνομα και αν ο δρόμος σας έχει βγάλει μέχρι την περίφημη οδό Ορφέως και Αγίας Άννης στο Βοτανικό, θα βουλιάξετε στα λύματα, θα διασχίσετε χωμάτινα μονοπάτια, θα βρεθείτε μπροστά στους συνοικισμούς των αθίγγανων που ζουν υπό φρικτές συνθήκες εκεί και θα αναφωνήσετε, «καλά, αυτή είναι η Αθήνα?»

Γιατί δεν προχωράει η ανάπλαση του γηπέδου στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, η ανάδειξη των προσφυγικών κατοικιών απέναντι, η διαρρύθμιση του πάρκου πίσω από τα Δικαστήρια στις παλαιές φυλακές Αβέρωφ που τώρα είναι βάλτος, μαζί με την αξιοποίηση του Βοτανικού αντίστοιχα, ακόμα και αν αυτό περιλαμβάνει τη κατασκευή του νέου γηπέδου του ΠΑΟ και του εμπορικού κέντρου του Βωβού. Γιατί ακόμα ξύνονται σχετικά με την μετατροπή του παλαιού αεροδρομίου του Ελληνικού σε πάρκο, ή σε κοινότητα κατοικιών με χώρους πρασίνου ή οτιδήποτε άλλο κατεβάσει η κούτρα τους για αυτή τη τεράστια έκταση εν μέσω του αστικού ιστού?

Διαπίστωση δεύτερη: Ο Έλληνας που αντιδρά στην υποδούλωση της χώρας του, απέναντι στα κερδοσκοπικά συμφέροντα που οι οικονομικοί ιθύνοντες δόλια την έχουν υποβάλει, καλά κάνει και αντιδράει πλέον, ακόμα και με αυτόν τον τρόπο που έχει ξεκινήσει και το κάνει, καλώς ή κακώς. Και θα πω πια, ευτυχώς που υπάρχει η γενιά των 20ρηδων, των παιδιών που το μέλλον κυριολεκτικά τους ανήκει και δεν έχουν προλάβει ακόμα να συνθλιβούν από τις υποχρεώσεις και τις υποχωρήσεις που θα κάνουν μετέπειτα στη ζωή τους για να εργασθούν. Τα όνειρά τους είναι πιο ισχυρά από «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» των γενεών που προηγήθηκαν, το παραμύθι του «ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» πια δεν λειτουργεί, τα παιδιά αυτά μάχονται για το δικαίωμα να μην πουληθούν στο σκλαβοπάζαρο που ετοιμάζει η κυβέρνηση, διεκδικούν τα αυτονόητα και δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Είναι ο Μάης του ΄68 που έγινε ο Ιούνης του 2011 για την Ελλάδα, είναι η απάντηση στη κακεντρέχεια των Ισπανών ότι κοιμόμαστε, είναι η ελπίδα μας, είναι εκείνοι που θα φέρουν την ανατροπή στα βάναυσα σχέδια των κερδοσκόπων!

Δεν είμαι ο μάντης Κάλχας να προβλέψω αν θα καεί η Αθήνα συθέμελα, ή πιάσαμε πάτο και από εδώ και πέρα θα σταματήσει η κατρακύλα. Ούτε είμαι στο μυαλό των επιτηδείων που θυσιάζουν την κοινωνική συνοχή, για να μας πουλήσουν ως άλλους ιθαγενείς, αντί πινακίου φακής. Ούτε μπορώ να κρίνω αν είναι καλύτερα να ζήσεις έναν πόλεμο όπως συνέβη στους παππούδες και τους γονείς μας, ή μια παρατεταμένη οικονομική ύφεση, δίχως ικανοποιητικές δικαιολογίες.

Δυο είναι τα τινά σε αυτή τη περίπτωση: Είτε εκείνοι που μπορούν, να φύγουν από τη χώρα και να ζήσουν σε μια πιο ευνομούμενη χώρα που δεν κινδυνεύουν να γίνουν νεόπτωχοι, είτε εμείς που αναγκαστικά μένουμε πίσω, να βάλουμε επιτέλους το μυαλό μας να δουλέψει και εκεί που μπορούμε, να αφήσουμε τα μικροκομματικά συμφέροντα κατά μέρους και να ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ!

Η μεταπολίτευση έχει πλέον πεθάνει, η γενιά του Πολυτεχνείου, αποδείχτηκε και αυτή ανάξια των προσδοκιών ολόκληρης της κοινωνίας που επένδυσε σε αυτήν κάποτε, γιατί δεν ήταν τίποτε καλύτερο από αυτό που πολεμούσαν, ειδικά όταν μπήκαν στους μηχανισμούς της εξουσίας και αλλοτριώθηκαν, γευόμενοι την επήρειά της.

Η κραυγή του γέροντα Μίκη Θεοδωράκη, φαντάζει ίσως φανατική και αναχρονιστική, αλλά είναι και η μόνη που ακούγεται από τους πνευματικούς ανθρώπους της χώρας αυτή τη στιγμή, τώρα που η διανόηση δείχνει να έχει εγκλωβιστεί στα παλιότερα δεδομένα περί προοδευτικότητας και κοινωνικής αφύπνισης. Κοινώς, τα γεγονότα τους έχουν ξεπεράσει κατά πολύ και αντίλογος δεν υπάρχει, από εκείνους που θα μπορούσαν να αντιπαρατεθούν απέναντι στο «σύστημα» (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοια περίπτωση).

Γαία πυρί μειχθήτω τελικά, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες, αν δεν αναμειχθεί η γη με τη φωτιά, αν δεν γκρεμιστούν τα θεμέλια της νοοτροπίας που μας διέπει ως λαός, τότε εδώ θα είμαστε και θα αναμασάμε τις ίδιες αοριστολογίες, βασιζόμενοι στα καλά και συμφέροντά μας. Εδώ είναι που ανακαλώ στη μνήμη μου την Επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία του 1917, τότε που έναν αιώνα πριν, βρέθηκαν ικανοί πολιτικοί και οραματιστές, για να ηγηθούν του κινήματος που ανάτρεψε το τσαρικό καθεστώς και πήρε τις τύχες του λαού στα χέρια του.

Αλλά επειδή ο Τσε Γκεβάρα δολοφονήθηκε και δεν έχω υπόψη μου να προτείνω κάποιον άλλον στη θέση του, ας πορευθούμε με ό,τι έχουμε και ας μην κρυβόμαστε πια πίσω από το δάκτυλό μας. Για την Ελλάδα βρε γαμώτο, αλλά για όσα μας αφορούν στον 21ο αιώνα.


8η ημέρα Αγανακτισμένων πορεία μοτοσυκλετιστών by News247

Μαριαλένα, 9/6/2011