Ράλλυ Ακρόπολις 2011

Το Ράλλυ Ακρόπολις μετρά ήδη 57 χρόνια παρουσίας στη χώρα μας και μετά από έναν χρόνο απουσίας το 2010, η φετινή διοργάνωση προσέφερε θέαμα και πολλές συγκινήσεις, τόσο στους θεατές, όσο και στους αγωνιζόμενους που όργωσαν τα βουνά της Στερεάς Ελλάδας και της Πελοπονήσσου, για να καταφέρουν να τερματίσουν κατά τη διάρκεια του τετραήμερου αγώνα.

Φέτος υπήρξε η μεγάλη αλλαγή σε αγωνιστικά αυτοκίνητα 1600 κυβικών, υπερτροφοδοτούμενων, ισχύος 300+ ίππων το καθένα, που το αμάξωμά τους ανήκει στη κατηγορία των μικρών αυτοκινήτων (segment B), περίπου τεσσάρων μέτρων στο μήκος. Οι κύριες εταιρίες που μετέχουν είναι οι Citroen με το DS3 WRC και η Ford με το Fiesta WRC, τόσο με εργοστασιακές ομάδες, αλλά και συμμετοχές ιδιωτών. Ακόμα, συμμετείχε και η κατηγορία S 2000 με διάφορους τύπους αγωνιστικών αυτοκινήτων και πολλές συμμετοχές ομάδων από όλη την Ευρώπη και τη χώρα μας.

Έχοντας εξασφαλίσει το πολυπόθητο πάσο για είσοδο στο Service Park της Citroen WRC, το Σάββατο 18/6, κατηφορήσαμε προς το Λουτράκι, όπου στο Στρατόπεδο του Πυροβολικού, είχε στηθεί ο χώρος ανασυγκρότησης των αυτοκινήτων και συνάμα τα περίπτερα των χορηγών και διοργανωτών του Ακρόπολις και παρά τη ζέστη και τη σκόνη, το θέαμα μας αποζημίωσε!

Με απόλυτη τάξη είχαν οργανωθεί τα κινητά συνεργεία που μέσα σε 20' από την άφιξη των αγωνιστικών αυτοκινήτων, έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί επιτόπου η επισκευή των μηχανικών μερών και τα αμάξια να είναι και πάλι έτοιμα για δράση στις επόμενες ειδικές διαδρομές της ημέρας. Με τα αυτοκίνητα των Loeb και Ozier σε πρώτο πλάνο, παραταχθήκαμε μπροστά στα κιγκλιδώματα που μας χώριζαν από τον χώρο επισκευής και περιμέναμε εναγωνίως την άφιξη των πρωταγωνιστών για την ολιγόωρη απαραίτητη διακοπή.

Πρώτο, έφτασε το DS3 WRC των Loeb/Elena και λίγο αργότερα ακολούθησε εκείνο των Ozier/Ingrassia που στέφθηκαν και νικητές του Ακρόπολις 2ο11. Έχοντας ελάχιστη σχέση με τα αυτοκίνητα παραγωγής που οδηγούμε, τα μοντέλα του WRC είναι γυμνά και προσαρμοσμένα στην άμεση επισκευή και αντικατάσταση των φθαρμένων εξαρτημάτων από τις τεχνικές ομάδες που τα υποστηρίζουν. Για ένα 20' κρατούσαμε την ανάσα μας, ενώ βλέπαμε να λύνονται τα αυτοκίνητα μπροστά μας και να τοποθετούνται βήμα προς βήμα οι ειδικές αναρτήσεις εμπρός και πίσω, για να συνεχίσουν το "κοπάνημα" στις βραχώδεις διαδρομές πάνω στα βουνά. Είδαμε από κοντά τους οδηγούς της εργοστασιακής ομάδας της Citroen και προλάβαμε να διαπιστώσουμε το ειδικό βάρος της τεχνικής υποστήριξης στα αγωνιζόμενα αυτοκίνητα, για να είναι και πάλι αξιόμαχα και να διεκδικήσουν τη θέση στο βάθρο των νικητών!

Την επόμενη και τελευταία ημέρα των αγώνων, Κυριακή, παρακολουθήσαμε τη τελευταία ειδική διαδρομή του αγώνα, τη λεγόμενη Power Stage, όπου όποιο πλήρωμα έκανε τα τέσσερα χιλιόμετρα της διαδρομής πιο γρήγορα, κέρδιζε επιπλέον πόντους, λίγο πριν τον τερματισμό και τη λήξη του αγώνα!

Για 9/10 του δευτερολέπτου, νικητής στέφθηκε ο Sebastian Ozier, Νο 2 στην εργοστασιακή ομάδα των οδηγών της Citroen και επειδή "πέρασε" τον πολυνικητή των Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων Αγώνων, Sebastian Loeb για 10 δευτερόλεπτα συνολικά, ανέβηκε πρώτος στο βάθρο των νικητών με δεύτερο τον Loeb και τρίτο τον Mikka Hakinen που οδηγούσε Ford Fiesta WRC!

Μετά το Power Stage, τροχάδην στο Service Park ξανά για να απολαύσουμε την επιστροφή των αυτοκινήτων από του βουνό και τη προετοιμασία τους για την εξέδρα του νικητή. Σε λίγη ώρα, μπροστά στη παραλία του Club Hotel Casino Loutraki, πλήθος κόσμου συνέρρευσε για να παρακολουθήσει την απονομή και να χειροκροτήσει από κοντά όσους τερμάτισαν με τα αυτοκίνητά τους!

Όλοι μαζί, σχετικοί και άσχετοι με το άθλημα του μηχανοκίνητου αθλητισμού, χειροκροτήσαμε τους τερματίσαντες και δώσαμε υπόσχεση να τους συναντήσουμε ξανά μαζί με τα υπέροχα υπεραυτοκίνητά τους, στο επόμενο εθνικό μας Ράλλυ, το 2012 κάπου ανάμεσα στις μυθικές ειδικές διαδρομές της ραχοκοκκαλιάς της Ελλάδας!

Σύνδεσμοι: Ράλλυ Ακρόπολις 2011
Το Ακρόπολις με τα μάτια των παιδιών

Μαριαλένα, 29/6/2011

Για τις παλιές αγάπες

«Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς, στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω…»

Έχει περάσει καιρός από τότε που έχω εκπλαγεί ευχάριστα στη ζωή μου, να με προλάβουν καταστάσεις τέτοιες που θα αφήσουν ένα θετικό αποτύπωμα στο ρου των γεγονότων που με αφορούν. Ίσως γιατί και εγώ η ίδια δεν είμαι σε ανάλογη φάση τελευταία, γι’ αυτό άλλωστε οι κεραίες μου είναι περισσότερο οξυμένες προς τα αρνητικά, παρά προς τα θετικά που μπορείς να βλέπεις όταν είσαι χαλαρός, παρά όταν νιώθεις ότι είσαι εν μέσω κεραυνών και καταιγίδων.

Ποτέ δεν μου άρεσε το «προσέξτε με, προσέξτε με!» με κάθε κόστος, ούτε έχω τη μύγα ντε και καλά, αν δεν είναι στραμμένη η προσοχή πάνω μου κάτι θα πάθω. Από την άλλη, το να υπάρχουν σαφείς συμπεριφορές και λεπτά αισθήματα που εκφράζονται ανάλογα, με βοηθάει να λειτουργώ κι εγώ πιο οριοθετημένα στον τρόπο συμπεριφοράς μου και αντίστοιχα να μπορώ να εκτιμώ γι’ αυτό το λόγο και τους άλλους.

Είναι αδιαμφισβήτητα σημαντικό στις σχέσεις στις οποίες επενδύεις, να έχουν το χαρακτηριστικό που τις κάνει να ξεχωρίζουν από τις οποιαδήποτε άλλες, επαφές διατηρούμε στον περίγυρό μας. Για να ακριβολογήσω, στις σημαντικές σχέσεις που επιλέγουμε να έχουμε και να κάνουμε, είναι βασικό το να νιώθεις μοναδικός και το ίδιο να κάνεις να νιώθουν και όσοι σχετίζονται μέσα από αυτές. Οι σχέσεις αυτές χρειάζονται ειλικρίνεια, αλληλοσεβασμό, αγάπη και κίνητρο για να απλώνουν τις ρίζες τους μέσα μας και να δημιουργείται το υπόβαθρο που τις κάνει να αντέχουν στο χρόνο και στα ποικίλα ερεθίσματα που έρχονται να τις βομβαρδίσουν.

Δεν γίνεται να γίνεις σημαντικός για κάποιον εν μια νυκτί, αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, όσο γίνεσαι κομμάτι της ζωής κάποιου, τόσο αυτή η σημαντικότητα γίνεται κομμάτι της σχέσης, απαραίτητο για να μπορείς να λειτουργήσεις σε όλα τα επίπεδα. Είναι μεγάλη υπόθεση να αποκαλείς τον άλλον «ο άνθρωπός μου», όπως αντίστοιχα «ο κολλητός μου» ή «το άλλο μου μισό», δηλώσεις που πιθανόν να ακούσεις από ανθρώπους που το έχουν νιώσει και το εννοούν.

Όμως, τα λόγια δεν αρκούν αν δεν συνοδεύονται από πράξεις ανάλογες π.χ. πως θεωρείς κάποιον ως τον άνθρωπό σου, αν δεν τον υπολογίζεις, δεν τον σέβεσαι, δεν τον εκτιμάς, δεν του δίνεις την αξία που του αρμόζει για να νιώθει σημαντικός στη ζωή σου. Πολλοί από εμάς επιλέγουν συνειδητά ή ασυνείδητα, να παίρνουν το ρόλο του θύματος, που πολύ βολικά γίνεται και θύτης, για να προκαλούν τη προσοχή των άλλων και να εισπράττουν το ενδιαφέρον τους, ειδικά μέσα από συμπεριφορές όπως για θέματα υγείας, ζήλιας, διεκδίκησης κλπ. Το αποτέλεσμα είναι ότι όντως τις περισσότερες φορές καταφέρνουν να γίνουν σημαντικοί για κάποιους, αλλά για τους λόγους που εξυπηρετούν αυτούς και τις ανασφάλειές τους και όχι γιατί η σημαντικότητά τους πηγάζει από το ψυχικό τους απόθεμα ή αυτό που νιώθουν.

Εκεί είναι που όπως λέει και το περίφημο τραγούδι των Πυξ Λαξ, «για τις παλιές αγάπες μη μιλάς, στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω…». Γιατί διαλύονται άλλωστε προσωπικές σχέσεις που έφεραν δυο ανθρώπους πολύ κοντά σε κάποια στιγμή της ζωής τους? Όταν παύει να είναι σημαντικός ο ένας στον άλλον, απαραίτητο συστατικό της προσωπικής του ευτυχίας, τότε επέρχεται η ρήξη. Να πω ότι θεωρώ πολύ σημαντικό στις εποχές που ζούμε και πολλοί από εμάς έχουμε χάσει τη προσωπική μας ηρεμία με όσα συμβαίνουν στη κοινωνία, να μπορείς να εστιάσεις στον άλλον, να του δώσεις την αγάπη σου, να μοιραστείς μαζί του τον έρωτα αλλά και τη καθημερινή ρουτίνα που σας κάνουν να λειτουργείτε σαν σύνολο μαζί και όχι ξεχωριστά, σαν να είστε μόνοι.

Δεν μιλάω για περιορισμό των προσωπικών ελευθεριών σε καμία περίπτωση, αλλά από το «εγώ» να σκέφτεσαι το «εσύ», όπως λέει και στρατηγός Μακρυγιάννης, να μπορείς να λειτουργείς προς όφελος του άλλου και μετά του δικού σου αυστηρά προσωπικού, γιατί σε αντίθετη περίπτωση, είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό, ότι η σχέση αυτή δεν είναι ούτε ισότιμη, αλλά ούτε και έντιμη τελικά. Πόσες φορές βρίσκουμε καταφύγιο σε φιλικές σχέσεις αλλά και ερωτικές, οι οποίες μας προσφέρουν αυτό που οι δικές μας προσωπικές επιλογές δεν μπορούν να μας το δώσουν.

Είναι μεγάλη υπόθεση όταν υπάρχει το υπόβαθρο μιας υγειούς κοινωνικής συμπεριφοράς, με περιθώρια διαμερισμού των ερεθισμάτων και των ενδιαφερόντων μας ανάλογα, όμως όχι εις βάρος των ισορροπιών που διατηρούμε σε όλες τις σχέσεις στη ζωή μας. Είναι εξίσου σημαντικό, να ενθαρρύνεις και να ενθαρρύνεσαι αντίστοιχα για να βγάζεις τον καλύτερο εαυτό σου με τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν, γιατί όταν αγαπάς αληθινά, δεν υπάρχουν κενά και δικαιολογίες, αφού αυτό που αισθάνεσαι αρκεί για να κινητοποιήσει να αντικρίζεις τη ζωή με ψυχικό σθένος και αισιοδοξία για τη προσωπική σου πορεία.



Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνω πίσω
Δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
Κρυφτήκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι έιναι δύσκολο
Για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου
κρύψου απο μένα
Δεν ξέρω αν φεύγεις, ΤΩΡΑ!, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα

Ό,τι αξίζει πονάει, κι έιναι δύσκολο

Μαριαλένα, 24/6/2011

Αθήνα, πόλη φάντασμα...

Όταν πήγαινα ακόμη στο Κολέγιο, η φίλη μου η Μπέτυ και εγώ λέγαμε μέσα στη μετεφηβική μας αθωότητα ένα ροκ ελληνικό τραγούδι, νομίζω πως ήταν του Παπακωνσταντίνου, αλλά δεν παίρνω και όρκο, που έλεγε «Αθήνα, πόλη φάντασμα, Αθήνα, πόλη νέφος…»

Χθες, βρέθηκα στο Σύνταγμα, ως μέρος της πορείας της Μοτο-διαμαρτυρίας που ξεκίνησε από το Λυκαβηττό και κατέληξε μπροστά από τη Βουλή, με συμμετοχή 300 μηχανών, των αναβατών και συνεπιβατών τους. Διασχίσαμε τη Βασιλίσσης Σοφίας, τη Πανεπιστημίου, ανεβήκαμε τη Σταδίου, στρίψαμε από Όθωνος και καταλήξαμε να παρκάρουμε μπροστά στη Πλατεία Συντάγματος και να μετέχουμε στη διαμαρτυρία που εδώ και 15 ημέρες λαμβάνει χώρα κάθε μέρα, απέναντι από το Κοινοβούλιο.

Διαπίστωση πρώτη: Η ερήμωση του ιστορικού κέντρου της πόλης είναι εμφανής. Σκεφτόμουν πως άλλες χρονιές αυτή ήταν η εποχή που οι τουρίστες κατέκλυζαν την Αθήνα, τώρα με όλη αυτή τη δικαιολογημένη κοινωνική αναταραχή που υπάρχει, ποιος τουρίστας θα έρθει να μείνει στη πόλη μας και να φοβάται να κυκλοφορήσει?
Ή πλέον θα τους αφήνουν τα πούλμαν έξω από την Ακρόπολη, θα βλέπουν τα αρχαία και μετά θα φεύγουν για τα Greek islands? (όπως τα λένε μαζί με το μουζάκα).

Κατέβαινα στη συνέχεια την Πανεπιστημίου για να επιστρέψω σπίτι μου και από την Ομόνοια και κάτω με έπιασε η ψυχή μου, ενώ υπήρχε ακόμα φως στον ορίζοντα. Το οδόστρωμα στους δρόμους φθαρμένο, καμένο, ταλαιπωρημένο από τη διαρκή ζέστη και παλαιότητα που υφίσταται. Οδηγούσα τη μηχανή μου και απορούσα αν στη Καλκούτα π.χ., έχουν καλύτερους δρόμους! Στη συνέχεια η οδός Αγίου Κωνσταντίνου, το καμάρι της περιοχής με το περίοπτο Εθνικό Θέατρο και την Εκκλησία του Αγ. Κωνσταντίνου ακόμα υπό ανακαίνιση με τις σκαλωσιές μέχρι τον δρόμο. Με το που κατεβαίνεις την Ομόνοια, αρχίζεις να βλέπεις ανθρώπους από άλλες εθνότητες και ηπείρους να περπατάνε στο δρόμο, ανάμεσα από τα οχήματα, αψηφώντας συχνά τη κίνηση και τους κανόνες της σωστής οδικής συμπεριφοράς! Παλιότερα, όταν η αφετηρία των λεωφορείων για τη γειτονιά μου ξεκινούσε από την οδό Δεληγιώργη και Ακομινάτου, ή ήταν στο σταθμό του Μεταξουργείου, πολύ συχνά περπατούσα από το κέντρο της πόλης και κατέβαινα μέχρι εκεί, γιατί οι αποστάσεις είναι πολύ κοντινές και βατές για τους πεζούς. Τώρα, δεν νομίζω ότι υπάρχει συμπολίτης μας που θα κάνει αυτή τη κίνηση και μάλιστα γυναίκα, όταν καλείται να διασχίσει μια από τις περιοχές της Αθήνας που μαστίζεται από την εκμετάλλευση, τη πορνεία, τα ναρκωτικά, το παραεμπόριο και τη λαθρομετανάστευση, μιαν ανάσα από την Ομόνοια και δίπλα στα αστυνομικά τμήματα της περιοχής, που όμως δεν αναλαμβάνουν ρόλο προστασίας του πολίτη, απέναντι στην ανεξέλεγκτη γκετοποίηση των παλαιών γειτονιών του κέντρου.

Πως τώρα ο κ. Καμίνης, ο νυν δήμαρχος Αθηνών, ανακοινώνει την εγκατάσταση νέων κατοίκων ξανά στο κέντρο, για να υπάρξει αναζωογόνηση και πως η πόλη που μεγαλώσαμε, γνωρίσαμε περπατώντας, συνδέσαμε τη λειτουργία της με τις ζωές μας και εν τέλει αγαπήσαμε, παρά τον υδροκεφαλικό και αμετροεπή χαρακτήρα της, τείνει να γίνει μια πόλη-φάντασμα, μια πόλη όπου κανείς δεν είναι τόσο γενναίος ή τρελός, για να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του και να σταματήσει την εξαθλίωση.

Μου φαίνεται πως, θα φτάσουμε στο σημείο να αποφεύγουμε το κέντρο, γιατί η πόλη μας θα έχει μοιραστεί σε γκρίζες ζώνες στη κυριολεξία, μέρη όπου αν θα πας, θα πηγαίνεις με δική σου ευθύνη και μόνο και με κίνδυνο της σωματικής σου ακεραιότητας! Αν είναι δυνατόν και όμως συμβαίνει… και αναρωτιέσαι μετά, για τη πολιτική βούληση για τον έλεγχο της κατάστασης, για την ευθύνη που έχουν οι διοικούντες και εμείς οι ίδιοι στην έκπτωση των ηθών και στη κατρακύλα της ποιότητας ζωής μας, ως κάτοικοι μιας μεγαλούπολης. Να απαντήσω με τη γνωστή παραπομπή στους «όρχεις του Καράμπελα και το αιδοίο της Χάιδως» αντ’ αυτού, αλλά ένα νεκρό στη κυριολεξία, κέντρο της Αθήνας, ένα κέντρο παραδομένο στην παραβατικότητα και την ανομία, σίγουρα εξυπηρετεί τα συμφέροντα επιτηδείων που εκμεταλλεύονται το χάος και την αναρχία, αλλά ημών των υπολοίπων, μέχρι σήμερα ενσυνείδητων πολιτών, τι στο καλό μαλακία στον εγκέφαλο μας έχει βαρέσει και δεν αντιδρούμε?

Ρατσίστρια δεν είμαι, ούτε έχω φοβία απέναντι στους ξένους που ήλθαν και διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, γιατί πιστεύω πως χώρος υπάρχει για όλους μας, αλλά βρε διάολε, είναι δυνατόν να αφήνονται ολόκληρες περιοχές στο έλεος της έλλειψης εφαρμογής των νόμων του κράτους, για να παραμείνουν ζωντανές και ενεργές? Αν έχετε περάσει από τις παρυφές της Ακαδημίας Πλάτωνος, θα έχετε δει που θυμίζει ελληνική επαρχία που αναπτύχθηκε παράνομα και αν ο δρόμος σας έχει βγάλει μέχρι την περίφημη οδό Ορφέως και Αγίας Άννης στο Βοτανικό, θα βουλιάξετε στα λύματα, θα διασχίσετε χωμάτινα μονοπάτια, θα βρεθείτε μπροστά στους συνοικισμούς των αθίγγανων που ζουν υπό φρικτές συνθήκες εκεί και θα αναφωνήσετε, «καλά, αυτή είναι η Αθήνα?»

Γιατί δεν προχωράει η ανάπλαση του γηπέδου στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, η ανάδειξη των προσφυγικών κατοικιών απέναντι, η διαρρύθμιση του πάρκου πίσω από τα Δικαστήρια στις παλαιές φυλακές Αβέρωφ που τώρα είναι βάλτος, μαζί με την αξιοποίηση του Βοτανικού αντίστοιχα, ακόμα και αν αυτό περιλαμβάνει τη κατασκευή του νέου γηπέδου του ΠΑΟ και του εμπορικού κέντρου του Βωβού. Γιατί ακόμα ξύνονται σχετικά με την μετατροπή του παλαιού αεροδρομίου του Ελληνικού σε πάρκο, ή σε κοινότητα κατοικιών με χώρους πρασίνου ή οτιδήποτε άλλο κατεβάσει η κούτρα τους για αυτή τη τεράστια έκταση εν μέσω του αστικού ιστού?

Διαπίστωση δεύτερη: Ο Έλληνας που αντιδρά στην υποδούλωση της χώρας του, απέναντι στα κερδοσκοπικά συμφέροντα που οι οικονομικοί ιθύνοντες δόλια την έχουν υποβάλει, καλά κάνει και αντιδράει πλέον, ακόμα και με αυτόν τον τρόπο που έχει ξεκινήσει και το κάνει, καλώς ή κακώς. Και θα πω πια, ευτυχώς που υπάρχει η γενιά των 20ρηδων, των παιδιών που το μέλλον κυριολεκτικά τους ανήκει και δεν έχουν προλάβει ακόμα να συνθλιβούν από τις υποχρεώσεις και τις υποχωρήσεις που θα κάνουν μετέπειτα στη ζωή τους για να εργασθούν. Τα όνειρά τους είναι πιο ισχυρά από «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» των γενεών που προηγήθηκαν, το παραμύθι του «ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» πια δεν λειτουργεί, τα παιδιά αυτά μάχονται για το δικαίωμα να μην πουληθούν στο σκλαβοπάζαρο που ετοιμάζει η κυβέρνηση, διεκδικούν τα αυτονόητα και δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Είναι ο Μάης του ΄68 που έγινε ο Ιούνης του 2011 για την Ελλάδα, είναι η απάντηση στη κακεντρέχεια των Ισπανών ότι κοιμόμαστε, είναι η ελπίδα μας, είναι εκείνοι που θα φέρουν την ανατροπή στα βάναυσα σχέδια των κερδοσκόπων!

Δεν είμαι ο μάντης Κάλχας να προβλέψω αν θα καεί η Αθήνα συθέμελα, ή πιάσαμε πάτο και από εδώ και πέρα θα σταματήσει η κατρακύλα. Ούτε είμαι στο μυαλό των επιτηδείων που θυσιάζουν την κοινωνική συνοχή, για να μας πουλήσουν ως άλλους ιθαγενείς, αντί πινακίου φακής. Ούτε μπορώ να κρίνω αν είναι καλύτερα να ζήσεις έναν πόλεμο όπως συνέβη στους παππούδες και τους γονείς μας, ή μια παρατεταμένη οικονομική ύφεση, δίχως ικανοποιητικές δικαιολογίες.

Δυο είναι τα τινά σε αυτή τη περίπτωση: Είτε εκείνοι που μπορούν, να φύγουν από τη χώρα και να ζήσουν σε μια πιο ευνομούμενη χώρα που δεν κινδυνεύουν να γίνουν νεόπτωχοι, είτε εμείς που αναγκαστικά μένουμε πίσω, να βάλουμε επιτέλους το μυαλό μας να δουλέψει και εκεί που μπορούμε, να αφήσουμε τα μικροκομματικά συμφέροντα κατά μέρους και να ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ!

Η μεταπολίτευση έχει πλέον πεθάνει, η γενιά του Πολυτεχνείου, αποδείχτηκε και αυτή ανάξια των προσδοκιών ολόκληρης της κοινωνίας που επένδυσε σε αυτήν κάποτε, γιατί δεν ήταν τίποτε καλύτερο από αυτό που πολεμούσαν, ειδικά όταν μπήκαν στους μηχανισμούς της εξουσίας και αλλοτριώθηκαν, γευόμενοι την επήρειά της.

Η κραυγή του γέροντα Μίκη Θεοδωράκη, φαντάζει ίσως φανατική και αναχρονιστική, αλλά είναι και η μόνη που ακούγεται από τους πνευματικούς ανθρώπους της χώρας αυτή τη στιγμή, τώρα που η διανόηση δείχνει να έχει εγκλωβιστεί στα παλιότερα δεδομένα περί προοδευτικότητας και κοινωνικής αφύπνισης. Κοινώς, τα γεγονότα τους έχουν ξεπεράσει κατά πολύ και αντίλογος δεν υπάρχει, από εκείνους που θα μπορούσαν να αντιπαρατεθούν απέναντι στο «σύστημα» (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοια περίπτωση).

Γαία πυρί μειχθήτω τελικά, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες, αν δεν αναμειχθεί η γη με τη φωτιά, αν δεν γκρεμιστούν τα θεμέλια της νοοτροπίας που μας διέπει ως λαός, τότε εδώ θα είμαστε και θα αναμασάμε τις ίδιες αοριστολογίες, βασιζόμενοι στα καλά και συμφέροντά μας. Εδώ είναι που ανακαλώ στη μνήμη μου την Επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία του 1917, τότε που έναν αιώνα πριν, βρέθηκαν ικανοί πολιτικοί και οραματιστές, για να ηγηθούν του κινήματος που ανάτρεψε το τσαρικό καθεστώς και πήρε τις τύχες του λαού στα χέρια του.

Αλλά επειδή ο Τσε Γκεβάρα δολοφονήθηκε και δεν έχω υπόψη μου να προτείνω κάποιον άλλον στη θέση του, ας πορευθούμε με ό,τι έχουμε και ας μην κρυβόμαστε πια πίσω από το δάκτυλό μας. Για την Ελλάδα βρε γαμώτο, αλλά για όσα μας αφορούν στον 21ο αιώνα.


8η ημέρα Αγανακτισμένων πορεία μοτοσυκλετιστών by News247

Μαριαλένα, 9/6/2011

Όπου φυσάει ο άνεμος...

Όπου φυσάει ο άνεμος

Στίχοι: Κώστας Τουρνάς
Μουσική: Κώστας Τουρνάς
Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Τουρνάς

Κουράστηκα μ' όρια με περιθώρια
με παραμύθια με παραμύθια με παραμύθια
διαγράφω τους δεσμούς, συναισθηματισμούς
και θέλω αλήθεια και θέλω αλήθεια θέλω αλήθεια

Όπου φυσάει ο άνεμος πάω
είμαι καλάμι γέρνω δεν σπάω
όπου φυσάει ο άνεμος
γίνομαι άνεμος

Όπου φυσάει ο άνεμος θα 'μαι
και δεν ελπίζω πια δε φοβάμαι
όπου φυσάει ο άνεμος
γίνομαι άνεμος

Γυρεύω πείραμα ζωή εγχείρημα
δίχως βολέματα δίχως βολέματα
αν θα σου λείψω άσε με ξέχνα με χάσε με
βρες νέα θέματα βρες νέα θέματα

Όπου φυσάει ο άνεμος πάω
είμαι καλάμι γέρνω δεν σπάω
όπου φυσάει ο άνεμος
γίνομαι άνεμος

Όπου φυσάει ο άνεμος θα 'μαι
και δεν ελπίζω πια δε φοβάμαι
όπου φυσάει ο άνεμος
γίνομαι άνεμος

σ.σ. Αντί για εντυπώσεις, έντυσα μ' αυτή την αγαπημένη μουσική, τις εικόνες που τραβήξαμε από τη Πανελλήνια Συνάντηση του ScooterClub Hellas στο Πευκί της Βόρειας Εύβοιας, στις 28-29/5/3011.

Εικόνες από ανθρώπους που βρέθηκαν μαζί για ένα σαββατοκύριακο, φίλοι και γνωστοί που τους ενώνει η αγάπη για τη μοτοκίνηση και το παρεάκι του ScooterClub Hellas, από όλη την Ελλάδα, με φόντο τα όμορφα τοπία της καταπράσινης βόρειας ακτογραμμής της Εύβοιας και όχι μόνο...

460 χλμ μετά από την εμπειρία μας αυτή, οι φωτογραφίες και τα βίντεο μας θυμίζουν ότι τα καταφέραμε και αυτή τη χρονιά! Μέχρι την επόμενη αφορμή για να "αποδράσουμε" παρέα με τα δίτροχά μας, αυτό το βίντεο που έφτιαξα, είναι εδώ για να μας ταξιδέψει τώρα πια νοητά, στις όμορφες στιγμές της ζωής που μένουν χαραγμένες μέσα μας για πολύ, αφού τις ζήσεις και τις μοιραστείς με τους αναβάτες και τις αμαζόνες του Κλαμπ!

Μαριαλένα, 2/6/2011