Τα Πάντα Ρει

Uninvited - Alanis Morissette (City of Angels)

Τι κάνεις όταν έρχονται στη ζωή σου "απρόσκλητοι επισκέπτες"?

Όταν παρά τα φαινόμενα, τίποτε δεν διαμορφώνεται σύμφωνα με τη δική σου οπτική, θέληση ή ανάγκη, αλλά ακολουθεί μιαν αυτόνομη πορεία που σε καλεί να ακολουθήσεις?

Μας μεγαλώνουν από μικρά παιδιά, να είμαστε υπάκουοι, συνεπείς, σεβαστικοί, να φοβόμαστε και τη σκιά μας, να τρέμουμε τις αρρώστιες και ό,τι μας καταστεί αδύναμους ή ανυπεράσπιστους, να στρεφόμαστε στους "ειδικούς" για το οτιδήποτε, να μην ακούμε τη καρδιά μας αλλά τη λογική μας, να βάζουμε διακριτά όρια ανάμεσά μας και να αναπαράγουμε ό,τι μας μετέδωσαν οι προγενέστεροι, ως το σωστό.

Είναι πάγια αντίδραση να αναζητούμε λύσεις και να δεχόμαστε υποδείξεις από εκείνους που "παπαγάλισαν" γνώση προκατασκευασμένη και την αναμασούν για να μας πείσουν πως ξέρουν τι μας λένε, ως άλλοι παντογνώστες ανεξαρτήτως αποτελέσματος τελικά.

Ο Ηράκλειτος μας άφησε παρακαταθήκη "τα πάντα ρει" και ό,τι και αν λέμε εμείς οι σύγχρονοι ημιμαθείς απόγονοί του, ισχύει παντού και πάντα κάτι τέτοιο. Τα πάντα ρει, ακόμα και όταν ο άνθρωπος στέκει ανίσχυρος μπροστά στα κελεύσματα της ροής, του άχρονου χρόνου και της ίδιας της ζωής πάνω στη Γη.

Η επιβολή και η εκμετάλλευση της θνητής μας υπόστασης είναι το μέσον για να ασκείται εξουσία στις "ανοχύρωτες" ψυχές μας. Ό,τι επιτίθεται στη γεμάτη αθωότητα, αγνή και άσπιλη πνοή ζωής μας, μας στοιχειώνει και αφήνει το στίγμα του για πάντα μέσα μας.

Δέχομαι την ροή της ενέργειας ως το μόνο φυσικό φαινόμενο που κυριαρχεί σε όλα όσα αντιλαμβάνεται και συλλαμβάνει ο ανθρώπινος εγκέφαλος ως υπαρκτά, αλλά και ακόμα παραπέρα, πέρα από τα όρια της δικής μας λογικής αντιληπτικότητας. Δέχομαι πως ό,τι προκύπτει είναι αποτέλεσμα παραγοντικών συνδυασμών.

Έχουμε πάψει να ζούμε σε αρμονία με το περιβάλλον μας, να σεβόμαστε τη θέση μας στο Σύμπαν και την αλληλεπίδρασή μας με την αλυσίδα της ζωής. Έχουμε μπλοκάρει την ενέργεια με τις σκέψεις μας, προσπαθώντας να υπερβούμε τα εσκαμμένα μας και να παραστήσουμε τους μικρούς θεούς, τους Ικάρους με τα φτερά από κερί που έλιωσαν καθώς πλησιάζαμε τον Ήλιο.

Γι' αυτό και αρρωσταίνουμε, γι' αυτό και υποφέρουμε για όσα μας συμβαίνουν υπαιτιότητί μας. Προσωπικά, το βρίσκω πάρα πολύ οδυνηρό το γεγονός ότι παρόλες τις δικές μου προσπάθειες για να διαφυλάσσω μιαν ευαίσθητη ισορροπία - όπως θεωρώ - στον εαυτό μου, συχνά βρίσκομαι μπροστά σε νέα δεδομένα που αυτομάτως αναπτύσσουν τη δική τους δυναμική.

Το αποτέλεσμα είναι επαναπροσδιορισμός μέσα σε ένα πλαίσιο που ορίζεται μονάχα από τις σκέψεις και τις πράξεις μου. Έχω όμως μιαν απορία: Γιατί όταν νιώθουμε ευτυχισμένοι, αφήνουμε τα πράγματα να έλθουν όπως θέλουν, ενώ στις δύσκολες στιγμές αγκιστρωνόμαστε από κάθε άλλο παρά όσα μας οδηγούν προς την επόμενη κίνησή μας?

Marialena, 26/2/2010

Για σένα...

ΝΑΜΑ - Θάλασσες

Στίχοι: ΝΑΜΑ
Μουσική: ΝΑΜΑ
Πρώτη εκτέλεση: ΝΑΜΑ

Θα θυμάμαι με τον ήλιο το πρωί
Πως ήσουν κάποτε για μένα της μέρας το φως

Θα θυμάμαι με τον ήχο της βροχής
Πως όταν έφυγες μια μέρα έκλαψε κι ο ουρανός

Μη ρωτάς, λοιπόν, για μένα
Μη γυρνάς στα περασμένα
Εγώ για σένα

Κι αν τραγούδια θα γράψω
Κι αν θάλασσες κλάψω
Για σένα

Πίσω δε θα γυρίσω
Φιλιά να ζητήσω
Χαμένα

Θα θυμάμαι πως οι όμορφες στιγμές
Έχουν χαθεί για μας στο χθες
Και δε θα ‘ρθουν ξανά

Θα θυμάμαι πως οι αγάπες οι παλιές
Είναι καράβια που γυρίζουν
Απ' το πουθενά

Μη ρωτάς, λοιπόν, για μένα
Μη γυρνάς στα περασμένα
Εγώ για σένα

Κι αν τραγούδια θα γράψω
Κι αν θάλασσες κλάψω
Για σένα

Πίσω δε θα γυρίσω
Φιλιά να ζητήσω
Χαμένα

Λίγο πριν το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα της 14ης Φεβρουαρίου, μια ανατριχίλα με διαπερνά και αυτό το τραγούδι έρχεται και φεύγει στο μυαλό μου καθώς ετοιμάζομαι να παραδοθώ στην αγκαλιά του Μορφέα.

"Κι αν τραγούδια θα γράψω
Κι αν θάλασσες κλάψω
Για σένα..."

Έξω ο αγέρας λυσσομανά και εγώ πέφτω στο κρεββάτι σκεπασμένη με τρεις κουβέρτες από το κρύο του βουνού. "Κι αν τραγούδια θα γράψω... για σένα..." Άραγε θα το θυμηθείς πως ξημερώνει η γιορτή των Ερωτευμένων? Θα με πάρεις στην αγκαλιά σου για να χαθώ μέσα της, μέσα μου στον κόσμο εκείνο που κλείνω τα μάτια και με ρωτάς "τι έχεις?", ενώ εγώ κλείνω τα μάτια ξανά και ξανά στη σιωπή μου και σε ακουμπώ για να κουρνιάσω δίπλα σου.

Το βράδυ βλέπω όνειρα που ούτε που θυμάμαι τι έπλασε η φαντασία μου όσο εγώ κοιμόμουν. Σε ψάχνω στα σεντόνια να σε ακουμπήσω, να σε ζεστάνω, να σε αγγίξω όσο κοιμάσαι ήσυχα στο πλάι μου. "Κι αν τραγούδια θα γράψω... για σένα..." Ξυπνάμε το πρωί με τον αέρα να λυσσομανά στο παράθυρο. Βρέχει μαλακά και κάνει κρύο έξω από τη θαλπωρή των σκεπασμάτων.

"Καλημέρα μωρό μου" μου λες και εγώ τεντώνομαι και γουργουρίζω σαν γατούλα πριν ανοίξω τα μάτια μου να αντικρύσω για τα καλά το φως της μέρας. Με παίρνεις στην αγκαλιά σου ενώ είμαστε ακόμα ξαπλωμένοι και αγουροξυπνημένοι και με χαϊδεύεις στη πλάτη. Ένα τρυφερό φιλί, τα χέρια μου ιχνηλατούν το κορμί σου ξανά και ξανά, έξω η βροχή δίνει τον ρυθμό σε εκείνο το φιλί που δεν λέει να τελειώσει σαν να χορεύουμε σε βαλς.

Παραδίνομαι, εγώ το αγριοκάτσικο, παραδίνομαι με τη θέλησή μου στη γλύκα των στιγμών και σε ακολουθώ στο κρεσέντο του έρωτά σου. Παίρνω τη σκυτάλη και ύστερα αφήνομαι στο να βιώσω αυτό που ζούμε μαζί και χώρια, αυτό το κάθε φορά μοναδικό και ανεπανάληπτο.

Κι ύστερα, η λάμψη που νιώθω να με τυλίγει και το ταξίδι μέσα στη δική σου ματιά. Πάντα σε ρωτώ τι ένιωσες, πάντα θέλω να μάθω τι βλέπουν τα δικά σου μάτια μέσα στα δικά μου, πως διαβάζεις τις σιωπές και τα σινιάλα μου, τις ονειροπολήσεις και τον ψυχικό μου κόσμο... "Κι αν τραγούδια θα γράψω... για σένα..."

"Χρόνια μας πολλά μωρό μου" μου λες ύστερα και μου προσφέρεις ένα δώρο που μου το φύλαγες για έκπληξη. Το σεντούκι του Αλή Μπαμπά αποκαλύπτει αυτό που μου φοράς στον λαιμό μου, δεν έχω λόγια, σηκώνομαι και σου δίνω και το δικό σου δωράκι, κάτι που ήξερα πως από καιρό ήθελες για να με νιώθεις κοντά σου σαν σου λείπω.

Τόση τρυφερότητα, τόσο σημαντικές στιγμές είναι αυτές που ζούμε. Όχι γιατί κάνουμε ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι, αλλά γιατί χτίζουμε γέφυρες και ανοίγουμε δρόμους για να ρεύσει αυτό που νιώθουμε ο ένας για τον άλλον.

"Κι αν τραγούδια θα γράψω
Κι αν θάλασσες κλάψω
Για σένα..."

Αυτό το τραγούδι μου ήλθε στο νου και σιγοψιθυρίζω εδώ και λίγες μέρες. Μη με ρωτήσεις το γιατί, αλλά αυτό το τραγούδι ένιωσα πως ήταν ο τρόπος να σου πω: Για σένα...

Marialena, 17/2/2010

Καλοκαίρι

Στα μάτια σου κατεβαίνουν κοπάδια τ' άστρα να ξεδιψάσουν
στα μαλλιά σου επουλώνεται ο άνεμος
ο λαιμός σου είναι από μέταλλο του φεγγαριού
τα στήθια σου δυο μαχαίρια που καρφώνουν τη σιωπή
το στόμα σου ανυπόταχτη τροχιά του ήλιου
τα δόντια σου μέρες μικρού καλοκαιριού
ύστερα από τα πρωτοβρόχια.
Μες στο βαθύ πηγάδι της φωνής σου
ψάχνουμε για το μυστικό σου.

Τίτος Πατρίκιος
Καλοκαίρι

image by womenretreat-vcws-us.org