Ο ιδανικός μου κόσμος

Όταν ήμουν παιδί, θυμάμαι πως είχα πλάσει με μεγάλη μαεστρία στη φαντασία μου έναν ψηλό γυάλινο πύργο από όπου περνούσε το φως, αλλά οι "κακοί" δεν μπορούσαν να με βρουν και να με πειράξουν. Στο γυάλινο αυτό κάστρο κατέφευγα συχνά, όταν η μαμά μου φώναζε ή ο μπαμπάς είχε νεύρα και τα ξεσπούσε πάνω μου γυρίζοντας από τη δουλειά κι εγώ δεν ήξερα το γιατί, παρά μόνον ότι κάτι είχα κάνει ή δεν είχα κάνει και τους προκαλούσα με αυτές τις συμπεριφορές απέναντί μου.

Μεγαλώνοντας τον κράτησα ζωντανό αυτόν τον πύργο και στην εφηβεία μου, αφού μέσα στο μυαλό μου υπήρχε πάντα το αγκυροβόλι όπου ο κόσμος είναι όμορφος και αρμονικός, οι άνθρωποι ήθελαν το καλό ο ένας του άλλου και το κυριότερο, δεν πονούσαν για ό,τι συνέβαινε, αλλά το αντιμετώπιζαν με χαμόγελο και αισθήματα αγάπης, σε αντίθεση με αυτά που προέκυπταν στην άγαρμπη συχνά περίοδο της εφηβείας και στη καθημερινότητά μου.

Μου δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσω και να δω τον κόσμο με άλλο πρίσμα, καθώς πια ως νεαρή ενήλικη πια, γνώρισα πολύ περισσότερο κόσμο αλλά και έβλεπα και άλλες συμπεριφορές από αυτές που μέχρι τότε υπήρχαν στον μικρόκοσμό μου. Ανάμεσα σ' αυτές ήταν και τα πρώτα μου ερωτικά σκιρτήματα, πλατωνικά ή μη, που από κορίτσι με έκαναν να αρχίσω να αισθάνομαι γυναίκα και να έχω συναίσθηση της γυναικείας μου υπόστασης μέσα από την αλληλεπίδραση με το άλλο φύλο.

Είναι καθοριστική η δεκαετία των 20 για τον άνθρωπο, για τα εφόδια που αποκτά, για την κοινωνικοποίηση που διαμορφώνει, για τον χαρακτήρα που πλάθει σε έναν κόσμο ενηλίκων με υποχρεώσεις και συμπεριφορές, συχνά αντίρροπες και αδικαιολόγητες. Είναι όμως και μια από τις ωραιότερες περιόδους στη ζωή του ανθρώπου, αφού στα χρόνια της νιότης, το σώμα προβάλλει ολοκληρωμένο, το πνεύμα διευρύνεται, η ψυχή λαχταρά και αποκαλύπτει τι εκκολάφτηκε μέσα της, ειδικά στις πιο προσωπικές μας σχέσεις.

Είναι απρόσμενη η νεανική τρέλα, η αίσθηση πως ορίζεις τον κόσμο και είσαι ικανός για τα πάντα, η έλλειψη ερωτικής εμπειρίας δεν σε εμποδίζει να διεκδικήσεις το ιδανικό σου ταίρι και να αφεθείς να ζήσεις το φιλί, το χάδι, την προσέγγιση, το παιχνίδι ανάμεσά σας και την απογοήτευση που έρχεται όταν ξυπνάς μιαν ωραία πρωία στην πραγματικότητα, αλλά και αυτό το αντιμετωπίζεις με τα μαγικά σου "όπλα" και τα φιλαράκια που σου συμπαραστέκονται, αφού έχουν περάσει τα ίδια και εκείνοι.

Και έρχεται η δεκαετία των 30 όπου εκεί είσαι πιο σίγουρος για τον εαυτό σου και ξέρεις πως ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος για να χωράει μέσα του παραμύθια, αλλά κάπου βαθιά μέσα σου συνεχίζεις να πιστεύεις πως εκεί έξω υπάρχει το άλλο σου μισό και σε ψάχνει, όπως το ψάχνεις και εσύ για να σμίξετε. Και περνάς συχνά βραδιές όπου τσαλακώνεις το είδωλό σου στο καθρέπτη μετά από ακόμα ένα test drive με κάποιον που γνώρισες τυχαία και σου άρεσε, ή βλέπεις τις αγαπημένες σου σειρές στη τηλεόραση, όπου όλοι είναι νέοι, ωραίοι, θελκτικοί και ακαταμάχητοι και καταφέρνουν ό,τι βάλουν στο νου τους (αν δεν τους σκοτώσει άξαφνα η πλοκή στο σενάριο) και αναρωτιέσαι από τον καναπέ σου, αν έτσι είναι η ζωή εκεί έξω ή όλα αυτά είναι αποκυήματα της φαντασίας σου και δεν συμβαίνει έτσι στη πραγματικότητα.

Είσαι 30άρης πια και δουλεύεις για να ζήσεις, φλερτάρεις κάποιες φορές ή συχνά ανάλογα τη ψυχοσύνθεση και το "κόλλημα" που έχεις και ενδίδεις σε ερωτικές επαφές και γνωριμίες που συχνά αναρωτιέσαι τι στο καλό τους βρήκες και σου άρεσαν εξαρχής. Και έτσι περνάει ο καιρός, οι μήνες τα χρόνια και μένεις με την απορία τι στο καλό συμβαίνει σε αυτήν την κοινωνία που ζεις μέσα της.

Και βέβαια υπάρχουν άνθρωποι που "κατασταλάζουν" ή βολεύονται σε μια σχέση και έπειτα λογική συνέχεια, καθότι είμαστε κοινωνικά όντα, να έλθει και η συγκατοίκηση και ο γάμος, όπως και το διαζύγιο, αν ξυπνάς και ανακαλύπτεις πως είσαι σε άλλο μήκος κύματος με τον σύντροφό σου. Βαδίζοντας προς το τέλος αυτής της δεκαετίας της ζωής μου, θα πω πως ακόμα και τώρα, μέσα μου υπάρχει αυτός ο "ιδανικός κόσμος" όπου αγαπάς άδολα και δίχως όρους, σε αγαπούν με αποδοχή και σεβασμό, λειτουργείς για το κοινό καλό και όχι εναντίον των συνανθρώπων σου, δημιουργείς εποικοδομητικές σχέσεις και λειτουργείς με συναίσθηση των πράξεων και των λόγων σου κάθε στιγμή.

Αν μου πει κανείς "μα που ζεις?" θα τον κοιτάξω με κατανόηση και θα μειδιάσω. Έλα μου ντε, που ζω? Είναι μεγάλη υπόθεση πως πλέον δεν υπάρχει αυτό το πλέγμα της ενοχής στις σεξουαλικές σχέσεις που χαρακτήριζε τις συμπεριφορές των ανθρώπων πριν από κάποια χρόνια, αλλά για μένα προσωπικά, αυτό το παζάρι λευκής σαρκός, για να διαλέξεις αυτόν ή αυτήν που θα σου πυροδοτήσει τις φαντασιακές εικόνες που έχεις ως απωθημένο, με ενοχλεί μπορώ να πω και πως με σοκάρει ως έναν βαθμό, ακόμα.

Είναι τέχνη ο έρωτας, τέχνη μοναδική να μπεις στο μυαλό του άλλου και να τον ξεκλειδώσεις, για να σου παραδώσει το κλειδί της ικανοποίησής του στα χέρια σου. Αλλά η απελπισία και η μοναξιά και μόνο του σύγχρονου ανθρώπου, δεν αρκεί για να σε φτάσει σε τεχνητά επίπεδα ηδονής και ευχαρίστησης, γιατί ο έρωτας πρώτιστα είναι πνευματικός και μετά ενσαρκώνεται στα κορμιά που είναι οι ενδιάμεσοι για την επαφή δυο ανθρώπων. Είναι μέθεξη, είναι ιδέα, είναι επικοινωνία χωρίς λόγια, πιότερο ουσιαστική και από δηλώσεις αιώνιας αγάπης δίχως αντίκρυσμα, είναι ρίγος και ηλεκτρομαγνητισμός, είναι αφύπνιση και ταξίδι μαγικό προς τη διάσταση όπου οι ψυχές ενώνονται σε κλίμα ευδαιμονίας.

Ο έρωτας αν δεν ξεπηδά από τη καρδιά, πως να εκφραστεί στο σώμα? Μπροστά στα μάτια μας υπάρχουν πια χιλιάδες λόγοι για να στραφείς προς μια ή περισσότερες ερωτικές σκέψεις μέσα στη μέρα, με τα ανάλογα ερεθίσματα να σε βομβαρδίζουν ανά πάσα στιγμή στη καθημερινότητά σου. Γίναμε ως κοινωνία, προέκταση του "κάντε έρωτα και όχι πόλεμο" της δεκαετίας του '60? Φτάσαμε να διάγουμε τον βίο μας αφιερωμένοι στα υψηλά ιδανικά της ανθρωπότητας και η πορεία μας αυτή μας οδηγεί στο να γιορτάζουμε τον έρωτα στο μεγαλείο του? Όχι βέβαια, καμία σχέση το ένα με το άλλο.

Μου λείπει το γεγονός ότι οι άνθρωποι πια δεν φλερτάρουν, δεν χτίζουν τη προσμονή και τα θέλουν όλα στο πιάτο, όσον αφορά το σεξ. Σεξ κάνουμε σαν τα κουνέλια, ή τουλάχιστον νομίζουμε ότι κάνουμε, αφιερώνοντας πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μας για να αναλωθούμε σε παράθυρα εικονικών διαλόγων με ψευδώνυμο ευφάνταστο, δημοσιεύοντας ημίγυμνες φωτογραφίες μας για να δείξουμε τα "προσόντα" μας στους υποψήφιους θηρευτές μας, με το να συζητάμε ανερυθρίαστα για τις σεξουαλικές μας επιδόσεις και το τι ψαρέψαμε ανάμεσα σε τόσους συμπολίτες μας που από την ώρα που ξυπνούν μέχρι και που κοιμούνται, αναλώνονται σε νευρωσικές συμπεριφορές γύρω από το σεξ, που τις εκδηλώνουν βολικά σε αγνώστους, με το ίδιο σκεπτικό, συντρόφους της μιας φοράς.

Σημασία έχει να έχεις το τέλειο κορμί, τις καμπύλες, τα μούσκουλα, τις κρυφές χάρες κλπ που θα σε κάνουν περιζήτητο στην αγορά των τυχάρπαστων επαφών? Μετράει να έχεις εγκαταστήσει το msn στον υπολογιστή σου και κάμερα για να προβάλεις τι πλάσμα θεϊκό είσαι στους αδηφάγους θεατές σου?

Όταν ρωτάω έναν άνδρα τι ψάχνει σε μια γυναίκα, ακούω συχνά αυτό το περίφημο "έλα μωρέ, να περάσουμε καλά..." και με πιάνει ανατριχίλα, γιατί την τελευταία φορά που το είπαν σε εμένα, σήμαινε "δεν θα με χάλαγε να πηδηχτούμε και μετά σκασίλα μας", όσον αφορά στα συναισθήματα και την προοπτική μιας ουσιαστικής επαφής και γνωριμίας. Ο ιδανικός μου κόσμος θα ήθελε να έχει μέσα του άνδρες που η σεξουαλικότητά τους δεν θα τους κάνει να κυνηγούν σαν πεινασμένοι λύκοι το πρόβατο για να το κατασπαράξουν και γυναίκες που δεν θα γινόταν υποχείρια για να τις αγαπήσει κάποιος ή έτσι να θέλουν να πιστεύουν ή και το αντίθετο φυσικά στην εναλλαγή των ρόλων. Θα είχε μέσα τον καλό μας εαυτό, την συναισθηματική μας πλευρά, την ανάγκη για συντροφικότητα και επαφή, την αντίληψη για τις ανάγκες και τον χρονισμό του καθενός μας, την ελευθερία να εκφραστείς όπως νιώθεις χωρίς όμως να "βιάσεις" πολλαπλώς τον σύντροφό σου και τόσα άλλα.

Είναι μεγάλο στοίχημα να βάλεις τον ιδανικό αυτό κόσμο των ιδεών και επιδιώξεων να λειτουργήσει αποτελεσματικά στην πραγματικότητα που έχεις πλάσει, ειδικά αν αυτή περιτριγυρίζεται ακόμα, από τις καυτές ανάσες των δράκων και των θεριών που κάποτε τους κρατούσαν μακριά οι καλά χτισμένοι τοίχοι του γυάλινου πύργου μου. Είναι ακόμα μεγαλύτερη η πρόκληση, να ομολογήσεις στον εαυτό σου πρώτα και μετά στους υπόλοιπους, πως ακόμα τρέμει το φυλλοκάρδι σου κάθε φορά που σε προσεγγίζει ένας άνδρας με σκοπό την σεξουαλική του απόλαυση κατ' αρχήν, ενώ εσύ μέσα σου σπαρταράς να νιώσεις τη συναισθηματική εκείνη βάση που θα σε κάνει να σταθείς συνειδητοποιημένη απέναντί του, αντί να υποδειθείς το σκεύος ηδονής που ο εραστής σου θα χρησιμοποιήσει προς ευχαρίστησή του.

Ανάλογες και οι μέχρι τώρα επιλογές, τα λάθη στις εκτιμήσεις κυρίως και οι εμπειρίες που με έφεραν εδώ σήμερα και όλα τους καλά καμωμένα εν κατακλείδι. Όμως μέσα μου, εκείνο το μικρό κοριτσάκι που έβλεπε το φως έξω από τον πύργο της όπου προστατευόταν από την κακία των μεγάλων κάποτε, θέλει όσο τίποτε άλλο να διαψευστεί από τη μέχρι τώρα θέαση των πραγμάτων και να αποδείξει στον εαυτό της ότι η αγάπη δεν πονάει, αλλά έρχεται και σε τυλίγει σε μια μεγάλη, υπαρκτή αγκαλιά που σου δείχνει το δρόμο για να προχωρήσεις μπροστά. Μόνον που δεν έχει βρει τον τρόπο για να κάνει πραγματικότητα κάτι τέτοιο στη ζωή της ακόμα... για να δούμε!


Dj Tiesto Ft. Kristy Hawkshaw - Just Be

Μαριαλένα, 22-23/9/2009