Dance me to the end of love...

Σήμερα το πρωί, πριν φύγω για το γραφείο ανοίγω τον υπολογιστή για να στείλω ένα μήνυμα και να γράψω τα Χρόνια Πολλά για τη Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη και να το μοιραστώ με τους φίλους και τις φίλες που η σημερινή ημέρα σημαίνει κάτι ιδιαίτερο γι’ αυτούς, όπως και για μένα.

Και τότε η Μοίρα, η Ροή των Πραγμάτων, με φέρνει αντιμέτωπη με αυτό που τόσα χρόνια περιμένεις και τόσα χρόνια στρέφεις τα μάτια αλλού, γιατί η ζωή συνεχίζεται, γιατί η ζωή δεν μπορεί να μένει στο κάπως, κάπου, κάποτε, αλλά κρατά μόνο τον απόηχο των συναισθημάτων που ένιωσες για τον άλλον, εκείνη τη στιγμή, ως τον δικό σου προσωπικό σου θησαυρό.

Είδα μπροστά μου την εξομολόγηση ενός ανθρώπου για μια γυναίκα που άγγιξε τη ψυχή του πριν φύγει σαν τον άνεμο από τη ζωή του. Είδα τη γλύκα του έρωτα, τη συντριβή των προσδοκιών και την ευχή να είναι καλύτερα χωρίς εκείνον στη ζωή της. Είδα το απέλπιδο σενάριο ότι η αγάπη όλα τα κατακτά, έστω και για το απειροελάχιστο που τείνεις το χέρι και λες στον άλλον άνθρωπο και να του ανοίγεις τη καρδιά σου, γιατί σε άγγιξε, σε ιντρίγκαρε, σε ώθησε να συνδεθείς μαζί του εκεί που βρίσκεται το ιδανικό μέρος της ευτυχίας σου, έστω και αν προδικάζεται η δυστυχία μέσα από τις επιλογές σου.

Κι έπειτα η φυγή, η ξέχωρη πορεία και αυτός που μένει πίσω για να θυμάται, για να επιθυμεί, να μελαγχολεί και να ποθεί αυτό που αποτελεί το μόνο της ψυχής του το απάγκιο…

Τον έζησα αυτόν τον έρωτα κάποτε, όσο τον άντεξα και όσο μου δόθηκε η ευκαιρία, πριν ανοίξει τα φτερά του και πετάξει και εκείνος μακριά και αυτή η εξομολόγηση ήρθε να με αφυπνίσει ξανά. Από το πρωί, προσπαθώ να μπω στη σκέψη του, στην επανάληψη των «τυχαίων»  αυτών συμπεριφορών που οδηγούν πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα. Τη φυγή, την εγκατάλειψη και την αίσθηση του μοιραίου.

Θα πω ότι χαίρομαι που τον είδα να έχει ζήσει αυτό το «θεϊκό άγγιγμα», την επικοινωνία στο επίπεδο που μόνο οι άνθρωποι που έχουν πάει εκεί ξέρουν πως είναι. Εκεί που η Πλάση ολάκερη σου παραδίνεται μέσα στη γαλήνη της Ευτυχίας, εκεί που οι δυο άνθρωποι γίνονται Ένα, ως «Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση» του Δημιουργού τους. Δεν είναι όλοι έτοιμοι να το ζήσουν, οι περισσότεροι αρκούνται σε σταλάγματα ευτυχίας για να θρέψουν τη ψυχή που έχει μάθει να αρκείται στα λίγα και τα οφθαλμοφανή.

´Ήθελα να του πω  «αχ, καρδούλα μου, πόσο σε καταλαβαίνω…», μα αυτά τα πράγματα δεν λέγονται, ούτε γράφονται, ειδικά όταν οι παλιές αγάπες είναι κομμάτι της ζωής του καθενός μας και καλύτερα να μένουν στο συρτάρι της καρδιάς που ανοίγει μονάχα κάθε φορά που ένα ερέθισμα, μια θύμηση, τον φέρνει ξανά στο νου.

Εύχομαι στην ανηφοριά της ζωής του καθενός μας, να υπάρχει και το πλάτωμα όπου λαχανιασμένος ή αποκαρδιωμένος από τις προκλήσεις, βρίσκεις το δέντρο που σου προσφέρει τη σκιά του, τον άνθρωπο που θα σε δροσίσει με την καλοσύνη της καρδιάς του, εκεί όπου η καρδιά μπορεί να χτυπά ελεύθερα νιώθοντας την Αγάπη να την πλημμυρίζει!

Όταν συναντάς μοναδικούς μέσα στην ιδιαιτερότητά τους, ανθρώπους, ξέρεις πως τίποτε δεν έρχεται τυχαία στο διάβα μας. Η φώτιση συχνά έρχεται όταν εγκαταλείπουμε τη πεπατημένη και τα εγκόσμια, αυτά που μας κρατούν δέσμιους μιας πραγματικότητας που αντί να μας ωθεί να αυτοπραγματωθούμε, μας περιορίζει στο να υπομένουμε καρτερικά, αυτόν τον βίο τον ανυπόστατο.

Ούτε εγώ μπορώ να σβήσω από τη μνήμη μου όσα πρωτόγνωρα έζησα μαζί του, τότε. Δεν γίνεται γιατί είναι πια κομμάτι της προσωπικής μου ιστορίας, αυτής που με έφερε μέχρι εδώ, σήμερα. Στη πορεία και εξιδανικεύσεις υπάρχουν και αποσπασματικές μνήμες σε ένα ιδιοτελές σενάριο, για να ενισχύσεις το ιδανικό πριν τη συντριβή, το ανύποπτο, που ήταν όμως τετελεσμένο.

Η ζωή όμως προχωρά και δεν συγκρίνεται, το πριν με το μετά, το τότε με το σήμερα. Βρίσκω τον εαυτό μου συχνά, όταν με καταλαμβάνει η ανάγκη της επαφής εκ των έσω, η επικοινωνία που δεν εκφράζεται με λόγια, παρά μόνο με τους χτύπους της καρδιάς, να στρέφομαι στον σύντροφό μου και να του λέω «Μ’ αγαπάς?» και να περιμένω να ακούσω τον ήχο της φωνής του, για να με καθησυχάσει, να σταλάξει στη καρδιά μου μια σταγόνα γαλήνης και ηρεμίας, μέσα από αυτήν την επιβεβαίωση.

Εμείς οι ιδιαίτεροι άνθρωποι, οι συμπορευτές και δεν το λέω εγωιστικά αυτό, εμείς που βαδίζουμε το μονοπάτι της ζωής μας, μοναχικά, ωθούμενοι από τα βιώματα και τις προδιαθέσεις μας, έχουμε καταλάβει πως η ζωή δεν είναι στρωμένη με ρόδα, όμως δεν παύουμε να αναζητούμε το δικό μας Βασίλειο του Άβαλον, εκεί που ο Βασιλιάς Αρθούρος του μύθου, θα ανακαλύψει το δικό μας κρυμμένο Άγιο Δισκοπότηρο της ολοκλήρωσης της ύπαρξής μας.

Πολλά ματωμένα γόνατα, πολλές λοξοδρομήσεις στο μονοπάτι της αποκάλυψης και ο Κακός ο Δράκος, να καραδοκεί για να αρπάξει κάποιο από τα κομμάτια μας, ως τρόπαιο. Θα μας εξολοθρεύσει στο τέλος, το ξέρω, το έχουμε ήδη αποφασίσει από τη στιγμή που τον επιλέξαμε ως αντίπαλο στην αρένα που τα παίξαμε όλα για όλα, για να μας δοθεί μια ευκαιρία να ζήσουμε εν ειρήνη και η μάχη αυτή δεν θα σταματήσει ποτέ, μέχρι να μας νικήσει, καρατομημένους από τον άνισο αγώνα που διαλέξαμε.

Επειδή ποτέ δεν πρόκειται να ζήσουμε αυτά που η φαντασία πλάθει ως σωσίβια λέμβο μπροστά στα αδιέξοδά μας και επειδή ανάμεσα στους συμβιβασμούς και τις ήττες, υπάρχει το νερό στη πηγή που λέγεται Αγάπη και Δύναμη για Ζωή, αυτό το «Μ’ αγαπάς?», είναι για μένα το σωσίβιό μου, το κράτημα του χεριού να μην σκοντάψω όταν δεν βλέπω στο σκοτάδι, όταν είμαι η Μαριαλένα με τις αδυναμίες και την άγαρμπη εξισορρόπηση με την αποδοχή της αναπηρίας, ως κομμάτι της ζωής μου, από ένα σημείο κι ύστερα. Ναι, αυτό το «Μ’ αγαπάς?» είναι η σανίδα σωτηρίας μου.

Αν μπορείς να με καταλάβεις, αν μπορείς να δεις πίσω από όσα μπορώ και δεν μπορώ να σου εκφράσω, όσα παραδέχομαι και όσα με ξεσκίζουν, όσα κατάφερα και όσα δεν προσπάθησα καν να τα κάνω πραγματικότητα, από τον φόβο της καταβαράθρωσης, κράτα μονάχα μια κουβέντα από μένα, σαν αντίλαλος στη σιωπή ενός ιδιαίτερου ανθρώπου και δες το χέρι μου να ψάχνει να σ’ αγγίξει. «Μ’ αγαπάς?»

Marialena, 14/11/2012

(ήταν μέρες που το ένιωθα και σήμερα το εξέφρασα καρδούλα μου…)

I wonder where you are

Καλησπέρα…

Ναι, σε εσένα μιλάω, εσένα απέναντί μου. Δεν με αναγνωρίζεις? Το είδωλό σου είμαι ή να πω καλύτερα εσύ είσαι το είδωλό μου στον καθρέφτη. Κοίταξέ με, κάνε εσύ τη πρώτη κίνηση, σε παρακαλώ, ναι… κοίταξέ με τα μάτια μου, σαν να ήτανε δικά σου. Δε ξέρω γιατί, αλλά θέλησα απόψε να σου μιλήσω ξανά, μετά από καιρό. Να σου πω που όταν γύρισα από το γραφείο και βγήκα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, ενώ ο ήλιος έλουζε ακόμα τη πλάση και φώτιζε με το θερμό του φως το τοπίο, ένιωσα τόσο έντονα την ανάγκη να σου εκμυστηρευθώ αυτό που ακούω χρόνια μα προσπερνούσα με συγκατάβαση, μη αντιλαμβανόμενη το νόημα αυτής της διαπίστωσης: Ο πλούτος υπάρχει μονάχα στα συναισθήματα και μάλιστα σε αυτά που δημιουργείς την ευκαιρία να τα μοιράζεσαι, αυτό αισθάνθηκα τη στιγμή εκείνη που η ματιά μου περιπλανήθηκε στα οικεία σημάδια στο χώρο, μέσα στον ανεπαίσθητο χρόνο της μιας και μοναδικής στιγμής. Κι έπειτα σκαρφάλωσε στο μυαλό μου η μελωδία του τραγουδιού

i wonder were you are 
i wanna know were you are 
i need to find the love i once had for you 
i wonder were you are...

γιατί «..ζωή που δεν μοιράζεται, είναι ζωή κλεμμένη…» που λέει και η Ελευθερία η Αρβανιτάκη. Θέλω να παραδεχτώ πως αισθάνομαι ευάλωτη, ευσυγκίνητη, ευαίσθητη, ανασφαλής και ανώριμη, ώρες ώρες. Ναι, με όλα αυτά μαζί πάει και η γυναίκα χταπόδι, που εξυπηρετεί, βοηθά, συντρέχει, κατανοεί, φτιάχνει πράγματα, βρίσκει λύσεις, κάνει ένα βήμα μπροστά και δυο πίσω, γιατί δεν μπορεί την υπερέκθεση για ένα μπράβο ή ευχαριστώ που θέλει να ακούσει, αλλά δεν της χρωστάει κανείς να της το χαρίσει, έτσι που έχουμε μάθει να ζούμε. Αυτήν εδώ τη γυναίκα έχεις απόψε απέναντί σου, αντικατοπτρισμέ μου. Θα ήθελα να με αντίκριζες χαμένη μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά, να ακουμπώ το κεφάλι μου γλυκά, αφημένη στη ζεστασιά του κορμιού του συντρόφου μου, μέχρι να σβήσω αποκαμωμένη. Θα μου πεις τώρα, στιγμή είναι αυτή που ενσαρκώνω με τη φαντασία μου, όπως τόσες άλλες, χιλιάδες, εκατομμύρια στιγμές στη ταινία της ζωής του καθενός μας. Γι’ αυτή τη συλλογή στιγμών ζούμε, τη συρραφή στο θυμικό μας ετερόκλητων αναμνήσεων και διαφορετικών συναισθημάτων που διαπλάθουν στο μυαλό το φανταστικό μας σενάριο. Ναι, δεν θα διαφωνήσω σε αυτό που λες, να προσθέσω κιόλας πως αυτή η συλλογή στιγμών εκτίθεται πάνω στο τρένο της αδιάκοπης πορείας στο χρόνο, της βουτιάς στον χωροχρόνο, τον άχρονο και αδιερεύνητο συνάμα. Θέλω να σου μιλήσω για πολλά, όσα τόσον καιρό δεν εύρισκα τις λέξεις για να τα χρωματίσω, όσα σαν σκιές περιπλανιόταν μέσα μου και καλύπτονταν από ένα πέπλο αορατότητας. «Ορατών τε πάντων και αοράτων» που αναφέρεται στο Σύμβολο της Πίστεως. Σε αφήνω με το φυτίλι να σιγοκαίει και τη Νύμφη της Έκφρασης να καιροφυλακτεί να δώσει το κλειδί σε μια ακόμη «αποκάλυψη» εντός μου. Το φεγγάρι γεμίζει, το πρόσεξες?
Καληνύχτα…
Marialena, 28/9/2012

Tony the Traveller - Γεννημένος Ταξιδευτής

Μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, ήλθα πρώτη φορά σε επαφή με την περίπτωση του Tony Giles, Άγγλου ταξιδευτή που παρά τους περιορισμούς που υφίσταται σε σωματικό επίπεδο, αυτό δεν αποτέλεσε τροχοπέδη από το να αφιερώσει τη ζωή του στο να ταξιδεύει τον κόσμο και μάλιστα μέχρι σήμερα να τον έχει διασχίσει ήδη δύο φορές και συνεχίζει!

Ο Tony, γεννημένος στην Αγγλία τον Σεπτέμβριο του 1978, διεγνώσθη ως βρέφος ότι έπασχε από μια γενετική κατάσταση που τον οδήγησε στην τύφλωση και σε ηλικία έξι ετών διαπιστώθηκε ότι πάσχει επίσης από κώφωση σε ποσοστό 80%, που όμως αναπληρώνεται από σύγχρονης τεχνολογίας ακουστικά βοηθήματα. Το 2008 υπεβλήθει και σε μεταμόσχευση ήπατος, ύστερα από χρόνια δυσλειτουργία.

Όμως, εδώ υπάρχει ένα μεγάλο όμως, γιατί αντί να τον εμποδίσουν οι όποιες δυσκολίες που αντιμετώπιζε, μέσα του θέριευε η επιθυμία να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα: να ταξιδέψει και να γνωρίσει μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες τα μέρη που ήθελε να επισκεφθεί, όντας ανάπηρος. Κοινωνικός και ριψοκίνδυνος παράλληλα, ένας νέος που ήθελε να ζήσει τη ζωή ως το μεδούλι, ταξίδεψε μέχρι την άκρη της γης και γνώρισε πολλούς και ενδιαφέροντες ανθρώπους, ενώ ζούσε στο μέγιστο, ό,τι είχε κάθε ταξίδι να του προσφέρει.

Αυτά και άλλα πολλά περιγράφει στο βιβλίο του "Seeing the world my way" (Βλέποντας τον κόσμο μέσα απ' τα μάτια μου), που έγραψε θέλοντας να εξιστορήσει τις εμπειρίες του από την παιδική του ηλικία μέχρι που τα βήματά του τον οδήγησαν στην Αμερική, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία, όπως περιγράφει για κάθε μέρος αναλυτικά καθώς τα εξιστορεί.

Ομολογώ πως ερχόμενη σε επαφή με το προφίλ του στο Facebook, μέσα από το αντίστοιχο προφίλ μιας κοινής φίλης Ελληνίδας, διαβάζοντας τη περίληψη του βιβλίου του, θέλησα να το διαβάσω, όχι μόνο γιατί λατρεύω "το ταξιδεύειν" ως κομμάτι της ζωής μου, αλλά γιατί αυτός ο άνθρωπος μου εξέπεμψε μια μοναδικότητα, αληθινή και απροσποίητη και τράβηξε τη προσοχή μου.

Λίγες μέρες αργότερα, εισέπραξα από τη φίλη μου τη Τατιάνα, μια πολύ μεγάλη έκπληξη, καθώς έφτασε στο γραφείο μου ένα δέμα από εκείνη. Το άνοιξα και έκπληκτη αντίκρισα ένα αντίγραφο από το βιβλίο του Tony, που ήθελα τόσο πολύ να το διαβάσω, λες και είχε διαβάσει το μυαλό μου! Ξεκίνησα σχεδόν αμέσως να το ρουφώ, απορροφημένη στις αφηγήσεις του νεαρού Οδυσσέα, που σχημάτιζαν στο μυαλό μου, εικόνες από τα μέρη που διηγείτο ότι είχε επισκεφθεί στα ταξίδια του και τις αποτύπωνα αχόρταγα!!!

Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από τον τρόπο που ο Tony αντιμετωπίζει τη ζωή, αφού ζώντας συχνά στο όριο με τον εαυτό του, δεν τον έκανε να χάσει τη διάθεσή του να συνεχίζει τα ταξίδια του ανά τον κόσμο, κάθε φορά σε διαφορετικό προορισμό!

Ξεκίνησε έτσι στα 18 του να ταξιδεύει ως "ανεξάρτητος τυφλός ταξιδευτής" και ανάμεσα στις σπουδές του, άρχισε να συλλέγει τις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις, στα μέρη που επισκεπτόταν για πρώτη φορά. Στο μενού περιλαμβάνονταν και η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, όπως και θέματα με την υγεία του, που σχετίζονταν με τον τρόπο που ζούσε, αλλά ζώντας όλη του τη ζωή κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, με αφόπλισε με τον τρόπο που παρουσίασε στους αναγνώστες του τον τρόπο με τον οποίο ζούσε τη ζωή του, όπως επέλεγε κάθε φορά να βιώσει τις εμπειρίες που του προσφερόταν.

Διαβάστε το προφίλ του στην ιστοσελίδα του, περιηγηθείτε στις διάφορες θεματικές ενότητες και γνωρίστε καλύτερα αυτή τη ξεχωριστή προσωπικότητα! Το βιβλίο του είναι ο καθρέπτης της ψυχής του, η πυξίδα στον χάρτη του και η αντανάκλαση προς όλους εμάς που ζούμε σε μια διαφορετική πραγματικότητα, μα παράλληλα και τόσο όμοια, μέσα από "τα δικά μας μάτια"...

Link: Tony the traveller - website

Tony και Τατιάνα, καλά σας ταξίδια, σε όλα τα επίπεδα!

Marialena, 27/1/2012