Another brick in the Mall...

Χρειάστηκε να πάω μέχρι το γνωστό εμπορικό κέντρο The Mall, στο Μαρούσι, πριν από λίγο καιρό και μάλιστα για πρώτη φορά, γιατί όντας μακρυά από το σπίτι μου, ποτέ δεν είχα μπει στη διαδικασία να "ταξιδέψω" για να πάω σώνει και καλά, στο συγκεκριμένο μέρος.

Η ιδέα του "όλα μαζεμένα" σε ένα μέρος, είναι και η πηγή της λογικής για την δημιουργία ενός ανάλογου εμπορικού κέντρου, όμως η αισθητική και η μαζικότητα που αποπνέουν, εμένα προσωπικά δεν με τραβούν. Μπορεί ο συνδυασμός διασκέδασης-εστίασης-αγοράς/βόλτας, να προσφέρει ένα πλήρες "πακέτο" για τους επισκέπτες, όμως, η φτήνια στην κατασκευή και η λογική του κουτιού της Πανδώρας, όπου το πορτοφόλι σου είναι ο κύριος στόχος, κάπως μου κάνει.

Όχι ότι δεν είμαι καταναλωτικό ον, κάτω από προϋποθέσεις όμως. Σαν παιδί της Αθήνας, έχω μεγαλώσει με αφορμές για επίσκεψη στο κέντρο και τις επισκέψεις στα πολυκαταστήματα που διέθετε η πόλη, ειδικά την περίοδο των εορτών, δραστηριότητα που ήταν συναρπαστική στα παιδικά μου μάτια, όμως η βόλτα στη πόλη, στους δρόμους και στο ιστορικό της κέντρο, δεν συγκρίνεται (ακόμα και τώρα), με το κλείσιμο σε ένα μεγάλο χώρο, συχνά απρόσωπο.

Ειδικά τώρα που το πορτοφόλι των περισσοτέρων εξ ημών, δεν έχει την αγοραστική δυνατότητα που είχε λίγα χρόνια πριν, το να ξοδεύουμε δίχως μέτρο, δεν έχει θέση πια στη ζωή μας. Όμως, ακούω γονιούς που λένε πως η επίσκεψη σε ένα εμπορικό κέντρο προσφέρει "ασφάλεια" για τα παιδιά τους, καθώς παίζουν σε κάποιον παιδότοπο και εκείνοι πίνουν ένα καφέ, όσο τα βλαστάρια τους παίζουν. Δεν θα διαφωνήσω, πως είναι μια άποψη συχνά βολική, που τους βγάζει από το αδιέξοδο της βόλτας, όμως αν τα παιδιά, δεν τρέξουν, δεν παίξουν, δεν περπατήσουν στη πόλη που ζουν, θα μάθουν να μετακινούνται από το κλουβένιο σπίτι τους, στο επίσης κλουβένιο παιδότοπο με το αυτοκίνητο πήγαινε έλα και ύστερα, θα εκβιάζουν τους γονιούς κάθε φορά που πηγαίνουν στα "Χρυσά Κλουβιά" να τους αγοράζουν και από κάτι, γιατί αυτό γίνεται εκεί και για να ηρεμήσουν, θα πρέπει να υποκύψουν στις ορέξεις των μικρών τυράννων.

Μην γελιόμαστε και εμείς τα ίδια κάναμε όταν πηγαίναμε στο Λαμπρόπουλο ή στο Μινιόν και ήταν βασικό να μας αγοράσουν "κάτι" που θα κατεύναζε την κυριαρχική μας διάθεση, γιατί και να μην κάνουν τα ίδια και τα παιδιά μας, ειδικά, αν τα έχουμε μάθει να συμπεριφέρονται έτσι. Το δικό μου μέσον εκβιασμού ήταν τα Σπιρτούλια της El Greco και η συλλογή των μικρών σπιρτοκούτων με τα κουκλάκια μέσα, που τα ήθελα όλα!

Αν τα μάθουμε να αγαπούν τον αθλητισμό, το δημιουργικό παιχνίδι, τις ανακαλύψεις, τη φύση, τις τέχνες, τότε δεν χρειάζεται να καταφεύγουμε σε έτοιμες λύσεις για να περάσουμε μαζί τους εποικοδομητικό χρόνο, τουλάχιστον όχι κατά κανόνα, αλλά ευτυχώς που ακόμα και σε μια πόλη όπως η Αθήνα, υπάρχει περιθώριο να μεγαλώσουν όχι σαν σαρδέλες σε κονσέρβα, αλλά σαν παιδιά που έχουν επαφή και συναίσθηση με το περιβάλλον τους, αλλά και πάλι από εμάς και το "βόλεμα" μας, εξαρτάται τι βλαστούς αναθρέφουμε...

Marialena, 23/10/2010