Μονεμβάσια - Ο τόπος του ονείρου

Μονεμβάσια 2010 - (c) Μαριαλένα, 2010

Πόσες φορές σας έχει συμβεί να πλάθετε με την φαντασία σας εικόνες για το πως πρόκειται να είναι ένα μέρος και η πραγματικότητα να σας ξεπερνάει?

Μονεμβάσια (=σύνθετη λέξη, προήλθε από τη Μονή+έμβαση, δλδ. το ένα μονοπάτι), ένας τόπος χαμένος στα βάθη του χρόνου, μένει εκεί κόντρα στην αλμύρα του πελάγου και με τον ήλιο σύμμαχο, να την χρωματίζει μοναδικά καθώς πέφτουν πάνω στα παλιά σπίτια οι ακτίνες του.

Μονεμβάσια, μια καστροπολιτεία σκαρφαλωμένη στα ριζά του βράχου, η Κάτω Πόλη να αγγίζει τη θάλασσα, η Άνω Πόλη να φτάνει μέχρι τα οχυρωματικά τείχη στη κορυφή και η Μέση Οδός, το καλντερίμι που σε φτάνει μέχρι το τέλος του συνοικισμού, το κέντρο της ζωής στη μικρή κοινότητα.

Από όταν η στεριά ήταν ενωμένη με τον βράχο, η Μονεμβάσια κατοικήθηκε ανά τους αιώνες από Λάκωνες της ενδοχώρας, κατά την αρχαιότητα μέχρι στους βυζαντινούς χρόνους και έπειτα από τους Φράγκους και τους Τούρκους κατακτητές που την ζήλεψαν, τη πόθησαν και θέλησαν να την κατακτήσουν.

Λαός θαλασσινός οι Μονεμβάσιοι, κατείχαν καλά τη τέχνη του εμπορίου που μετέφεραν στα πέρατα της γης και έφερναν πίσω πλούτη και πλουμίδια από τα ταξίδια τους, να στολίσουν τα σπίτια που έμεναν στον Βράχο. Πιότερο από όλα, ξεχώριζαν τα αμέτρητα εκκλησάκια που έχτιζαν εντός των τειχών, με τον Χριστό τον Ελκόμενο να ξεχωρίζει στη κεντρική πλατεία και την Αγία του Θεού Σοφία να στέκει -ακόμη και σήμερα- περήφανη στη κορυφή και να καλεί τους προσκυνητές να κάνουν μια ανάβαση που θα τους αφήσει άφωνους από την άγρια ομορφιά που θα αντικρίσουν.

Άξιο και ξεχωριστό τέκνο της Μονεμβάσιας, ο ποιητής της Ρωμιοσύνης, ο Γιάννης Ρίτσος (1909 - 1990), που γεννήθηκε και έζησε εκεί μέχρι το 1974, στο σπίτι που στις μέρες μας έχει αναστηλωθεί και περιμένει να το ανακαλύψουμε λίγα μέτρα πάνω από την καστρόπορτα, ανηφορίζοντας ένα μονοπάτι που σε οδηγεί να δεις με τα μάτια σου τη θέα και να φανταστείς πως ήταν η ατμόσφαιρα όταν ο Ποιητής της Ειρήνης, εμπνεόταν και συνέθετε τα αθάνατα δημιουργήματά του.

Ξεχειλίζει από ζωή, αυτό το μικρό μέρος, με ευγενικούς ανθρώπους που συναντάς εκεί, τόσο μέσα όσο και έξω από το Κάστρο, στη Νέα Μονεμβάσια, τη σύγχρονη κοινότητα που έχει αναπτυχθεί εκεί έξω από τα τείχη, στην απέναντι όχθη. Μπαίνεις μέσα και αρχίζεις να περιδιαβαίνεις τα μονοπάτια της Μαλβάζιας, ενώ μένεις έκθαμβος από το θέαμα των παλιών και αναστηλωμένων αρχοντικών που φιλοξενούν τους επισκέπτες. Νιώθεις τις δονήσεις των νέων ανθρώπων να έρχονται και να σε συνεπαίρνουν, καθώς η ατμόσφαιρα είναι τόσο ερωτική και συνάμα μοναδική εκεί, όλες τις ώρες της ημέρας.

Χαζεύεις τη θέα από ψηλά, τις αντανακλάσεις της θάλασσας και τα καράβια που περνούν απέναντι και χάνεσαι σε αυτό που ζεις, παρέα με το θυμάρι και τη μπουκαμβίλια που φυτρώνει στο βραχώδες έδαφος. Φτάνεις μέχρι τη κορυφή στα ερείπια του διοικητικού κέντρου και αισθάνεσαι σαν τον βασιλιά του κόσμου, καθώς αντικρίζεις από τα 550 μέτρα τη γη από ψηλά. Διασχίζεις τα δαιδαλώδη μονοπατάκια της Κάτω Πόλης και σε κάθε γωνιά βρίσκεις έναν ακόμη λόγο για να μη θες να ξυπνήσεις από το όνειρο που νομίζεις ότι ζεις.

Είναι ευλογημένος τούτος ο τόπος για όλα όσα προσφέρει απλόχερα στον επισκέπτη και τον εξερευνητή. Ακούς ακόμη το τραγούδι των ερωτευμένων που κάποτε στα τείχη έδωσαν ένα φιλί γεμάτο πάθος, με τον χρόνο να παγώνει στη στιγμή που ενώθηκαν τα χείλη τους, σαν να μην μετρούσε τίποτε άλλο, εκτός από εκείνη τη στιγμή με τον ήλιο να γέρνει ευλαβικά στην ένωσή τους...

Σύνδεσμοι: Γιάννης Ρίτσος - Ρωμιοσύνη

Μαριαλένα, 20/4/2010