Νομίζω πως στους περισσότερους από εμάς έχει συμβεί αυτό που λέμε "απέλπιδος" έρωτας. Δηλαδή να μας αρέσει κάποιος τόσο πολύ, να έχουμε στρέψει τη προσοχή μας πάνω του, χωρίς όμως ο ίδιος να ανταποκρίνεται στα αισθήματα ή τις προθέσεις μας απέναντί του.
Κι ύστερα έρχεται η γνωστή "χυλόπιτα", όταν αντιληφθούμε πως αυτό που νιώθαμε και το ονομάζαμε έρωτα, ήταν μονάχα μια πλάνη που ζωντάνευε μέσα στο μυαλό μας. Αν δεν το ξέρει το αντικείμενο του πόθου μας, τότε πονάμε μέσα μας χωρίς να μπορούμε να πούμε γιατί υποστήκαμε τη ματαίωση, αν όμως είναι κοινωνός της όλης διαδικασίας, τότε αυτός που θίγεται είναι ο πληγωμένος μας εγωϊσμός και η χλαπάτσα που φάγαμε, είτε το βλέπαμε πως έτσι ήταν τελικά, είτε αν ακόμα ελπίζαμε πως τα πράγματα έχουν αλλιώς.
Συνήθως η φάση περνάει με τα λίγα ή τα πολλά, με αρκετή κλάψα στους κολλητούς, με προσκόλληση στα κοινωνικά δίκτυα, με τραγούδια που μιλάνε για ραγισμένες καρδιές, με ποτά και με ξενύχτια που το φυσάς και δεν κρυώνει πως τη πάτησες!
Όμως, υπάρχουν και άνθρωποι που παρά τη μη ανταπόκριση από το πλάσμα που τους ενδιαφέρει, κολλάνε στην ιδέα και τους γίνεται εμμονή η κατάκτησή τους πάση θυσία. Και καλά να είσαι πιτσιρικάς, έτσι όπως σου έρχεται, σου φεύγει πάλι, άμα είσαι όμως "άφρων γέρων", τι κάνεις?
Μεγάλη παγίδα αυτή η νοοτροπία που έχουμε εμείς οι Έλληνες, να θέλουμε σώνει και καλά να ζευγαρώσουμε όλους μας τους φίλους και τις φίλες, για να μην ξεφεύγουν από τη νόρμα των ζευγαριών. Όπως λέει και το γνωμικό "όλοι, όλοι αντάμα και ο ψωριάρης χώρια". Θυμάμαι που η γιαγιά μου η Κατίνα, όταν μιλάγαμε στο τηλέφωνο μου έλεγε για τα γκομενικά μου "τι κάνεις μωρή τεμπέλα, ακόμα?" και αυτή τη χαριτωμενιά την άκουγα χρόνια από το στόμα της.
Θα πω το εξής πάνω σε αυτό το θέμα: δεν πατάς ένα κουμπί και ξαφνικά κάποιος είναι έτοιμος ψυχολογικά να βρει έναν σύντροφο ή εραστή και να του κάτσει μάλιστα η συγκυρία ως εκ θαύματος! Θέλει προετοιμασία μέσα σου εσωτερικά και με τον εαυτό σου, να έχεις συμφιλιωθεί με τη μοναξιά σου, για να μπεις στη διαδικασία του να γίνεις διαθέσιμος για κάποιον άλλον, να το θες και να το επιδιώκεις, χωρίς να υπάρχει ακόμα η προοπτική στον ορίζοντα.
Ούτε, δυστυχώς, ούτε μόνον η προσμονή αυτή αρκεί για να εξασφαλίσει ότι βαδίζεις στη σωστή κατεύθυνση. Κακά τα ψέματα, δεν φτάνει μόνον η πρόθεση για να πεις ότι "είμαι έτοιμος, πάω να βρω αυτόν/αυτήν που ψάχνω..." και την επόμενη στιγμή γίνεται. Άλλοι άνθρωποι είναι αυτό που λέμε "της οικογένειας", άλλοι όμως όχι και αυτό δεν σημαίνει πως είναι κατακριτέο. Άλλοι μπορούν και δίνονται και δένονται συναισθηματικά και άλλοι αρκούνται σε επιφανειακές καταστάσεις ή στις χαρές του σεξ μόνοι ή με παρέα, ό,τι αυτό σημαίνει, χωρίς όμως να προχωρούν παραπέρα.
Έχοντας για χρόνια εντρυφήσει στη συνομοταξία του "μπακουριού" ως ενήλικη, ομολογώ πως αυτό που επιθυμούσα μεγαλώνοντας, ταυτόχρονα το φοβόμουν κιόλας, όντας κάτι νέο και άγνωστο στη μέχρι τότε πραγματικότητά μου. Με άγαρμπα βήματα και πολλές αναστολές από μέρους μου, έτρωγα και εγώ τα μούτρα μου και συνέχιζα να ονειροβατώ μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας, μετά φόβου Θεού.
Όμως δεν άφησα ποτέ τον εαυτό μου να ολισθήσει στην εμμονή του να γίνω απαραίτητη πάση θυσία, ακόμα και όταν η επιθυμία ή ο πόθος μου για κάποιον με ξεπερνούσε. Μπορεί να έτρωγα τα σωθικά μου και να περνούσα ατελείωτες ώρες με τη σκέψη του άλλου, αλλά όταν πια δεν με έπαιρνε, το έπαιρνα απόφαση και έλεγα τέλος, όσος καιρός και αν είχε περάσει από το πρώτο καρδιοχτύπι.
Μας πονάει η συνειδητοποίηση ότι ο έρωτάς μας δεν είναι επιθυμητός από τον άλλον. Μας πληγώνει ότι ενώ ξεκινάμε με τις καλύτερες προθέσεις, σταδιακά μετατρεπόμαστε σε τέρατα που τους απωθούμε ακόμα και στην ιδέα του φλερτ μεταξύ μας. Δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχει λογική σε αυτές τις συμπεριφορές μας, ενδόμυχα κάτι μας λέει να προχωρήσουμε ή να σταματήσουμε μιαν τέτοια προσέγγιση και κανείς εκτός από εμάς τους ίδιους δεν ξέρει το γιατί.
Τι γίνεται όμως, όταν δεν ακούμε τα σημάδια που έρχονται προς το μέρος μας και ανακόπτουν τη πορεία μας. Τι συμβαίνει όταν "κολλάμε" με έναν άνθρωπο και δεν βλέπουμε ότι δεν ανταποκρίνεται? Μακάριοι οι έχοντες συναίσθηση σε αυτό το ζήτημα, γιατί αλλιώς ό,τι και αν μας λέει ο περίγυρος ή η φωνή της λογικής μας, εμείς αναλωνόμαστε σε συμπεριφορές που στο τέλος αποβαίνουν μοιραίες για την άδοξη κατάληξη του ειδυλλίου.
Θα έλεγα πως υπάρχουν συνάνθρωποί μας που έχουν τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση που η λέξη "όχι" τους είναι άγνωστη. Παρά τα μηνύματα, επιμένουν και ενοχλούν τους άλλους με τα πείσματα αυτά, κάνοντας σαν ανώριμα παιδιά που αυτό που θέλουν, το θέλουν τώρα και με κάθε κόστος! Βρίσκουν δε, εξίσου ανασφαλείς και κομπλεξικούς στόχους για να στοχεύσουν το ενδιαφέρον τους, που όταν πλέον εκδηλωθεί η απόρριψη, τότε το μόνο που μένει είναι να πρωταγωνιστήσουν σε ένα δράμα όπως η ταινία "Ο πόλεμος των Ρόουζ" όπου στο σενάριο, το ζευγάρι μεθοδικά, μπαίνει σε μια πορεία εξόντωσης του ενός από τον άλλον.
Το γιατί μην το ψάχνετε, εμείς οι άνθρωποι είμαστε απρόβλεπτα όντα, οπότε αν δεν είσαι προετοιμασμένος να ακούσεις το "δεν ενδιαφέρομαι", τότε να κάτσεις στα αυγά σου και να σε φάει μετά η ενοχή γιατί το θέλησες εξ αρχής. Όμως, η μεγάλη ξεφτίλα είναι να στρέφεις στον άλλον το τι νιώθεις γι' αυτή τη πόρτα που έφαγες και να του ζητάς και τα ρέστα, προσπαθώντας για μιαν ακόμη φορά να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας.
Ε, ναι δεν είσαι ελέφαντας, εντάξει, αλλά αυτό δεν σημαίνει κιόλας ότι με τον τρόπο αυτό θα κάνεις το αντικείμενο του πόθου σου να σε θέλει, αφού δεν σε θέλει, δεν το καταλαβαίνεις? Αν ζούσαμε στη Δύση, θα πηγαίναμε στον ψυχολόγο μας και θα αναλωνόμασταν για χρόνια ύστερα, για το ποια παιδικά μας τραύματα επέδρασαν για να μην μας θέλει η Ωραία Ελένη ή ο Πάρης της ιστορίας μας. Εμείς εδώ στο Ελλάντα και μάλιστα στην εποχή της διαδραστικής προσέγγισης, ρίχνουμε τα μπινελίκια και τις απειλές μας on line και μετά καμαρώνουμε που "του δείξαμε του μαλάκα" τι σημαίνει να τα βάζει μαζί μας, ο ελεεινός και τιποτένιος, ακούς εκεί?
Aventura - Obsesion
Μας αρέσει η ξεφτίλα γενικότερα ως νεοέλληνες που είμαστε και μάλιστα με δίχτυ ασφαλείας την απόσταση, ακόμα καλύτερα! Τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε σύμφωνα με τα δικά μας μέτρα και σταθμά και μετά υποστηρίζουμε μετά βγελυμίας, ότι "οι άλλοι φταίνε" που δεν μας κάθεται καμία καλή γνωριμία και εμείς είμαστε μια χαρά παιδιά, τρομάρα μας! Είναι όπως το γνωστό ρηθέν που λένε οι άνδρες, που τα γεννητικά τους όργανα είναι ανύπαρκτα στον καθορισμό της συμπεριφοράς τους ως αρσενικά, το "όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες, εκτός από τη μάνα και την αδελφή τους".
Όχι τίποτε άλλο, με αυτόν τον τρόπο σκέψης, παριστάνουμε και τους καμπόσους και αργά ή γρήγορα, στρέφεται έστω και αρνητικά η προσοχή πάνω μας, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι δεχόμαστε να ευτελιζόμαστε και να μην ξέρουμε πως να αποχωρήσουμε από το παιχνίδι του έρωτα με το κεφάλι ψηλά και όχι με την ουρά στα σκέλια...
Μέχρι την επόμενη φορά, που θα παίξουμε αυτό το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού, περαστικά μας!
Μαριαλένα, 27/04/2010
Αναρτήσεις
Ποια δώρα κάνουν τα παιδιά ευτυχισμένα;
Πριν από 19 ώρες
